Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 16 października 2024 r.

Sąd Rejonowy w Piszu I Wydział Cywilny w składzie:

Protokolant: sekretarz sądowy Agnieszka Zuzga

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 16 października 2024 r. w P.

sprawy z powództwa Z. G.

przeciwko (...) Spółce Akcyjnej z siedzibą w W.

o zapłatę

o r z e k a

I.  Zasądza od pozwanego (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w W. na rzecz powódki Z. G. kwotę 13 360,45 zł (trzynaście tysięcy trzysta sześćdziesiąt złotych 45/100) z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 6.02.2024r. do dnia zapłaty.

II.  Oddala powództwo w pozostałym zakresie.

III.  Zasądza od pozwanego (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w W. na rzecz powódki Z. G. kwotę 2 526,12 zł (dwa tysiące pięćset dwadzieścia sześć złotych 12/100), tytułem zwrotu kosztów postępowania wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi za czas od dnia uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty.

IV.  Nakazuje pobrać od powódki Z. G. na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Piszu kwotę 349,36 zł (trzysta czterdzieści dziewięć złotych 36/100) tytułem części niepokrytych wydatków na opinię biegłego.

V.  Nakazuje pobrać od pozwanego (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w W. na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Piszu kwotę 742,38 zł (siedemset czterdzieści dwa złote 38/100) tytułem części niepokrytych wydatków na opinię biegłego.

Sygn. akt I C 157/24

UZASADNIENIE

Z. G. wytoczyła powództwo przeciwko (...) Spółce Akcyjnej z siedzibą w W. o zapłatę kwoty 19 386,72 złotych z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od dnia 6 lutego 2024 roku do dnia zapłaty. Nadto powódka wniosła o zasądzenie na jej rzecz od pozwanego kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego, według norm przepisanych.

W uzasadnieniu pozwu powódka wskazała, że jest właścicielem samochodu osobowego marki B. (...) o nr rej. (...). W dniu 21 grudnia 2023 roku w B. przy ulicy (...) doszło do zdarzenia drogowego, w wyniku którego uszkodzeniu uległ ww. samochód stanowiący własność powódki. Sprawca szkody posiadał polisę OC w pozwanym towarzystwie ubezpieczeń, któremu powódka zgłosiła szkodę. Pozwany uznał swoją odpowiedzialność co do zasady, sporządził kosztorys naprawy i w oparciu o ten kosztorys, decyzją z dnia 31 stycznia 2024 roku wypłacił na rzecz powódki tytułem odszkodowania bezsporną kwotę 3 922,72 złote. W ocenie powódki, pozwany rażąco zaniżył wartość szkody, bowiem z kalkulacji naprawy sporządzonej na zlecenie powódki wynika, że całkowity koszt naprawy przedmiotowego pojazdu wynosi 23 309,43 złotych. Dlatego też w dniu 6 lutego 2024 roku powódka wniosła odwołanie od decyzji pozwanego z jednoczesnym wezwaniem do zapłaty brakującej części odszkodowania w kwocie 19 386,72 złotych. Pozwany nie znalazł podstaw do zmiany swojej decyzji i odmówił uregulowania ww. należności.

Wydanym w niniejszej sprawie w dniu 18 marca 2024 roku nakazem zapłaty w postępowaniu upominawczym, Sąd Rejonowy w Piszu nakazał pozwanemu, aby w terminie dwóch tygodni zapłacił na rzecz powódki całość dochodzonego roszczenia wraz z kosztami postępowania (k. 33).

Pozwany (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w W. wniósł sprzeciw od wydanego nakazu zapłaty zaskarżając do w całości. Wniósł o oddalenie powództwa i o zasądzenie na jego rzecz od powódki kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego, według norm przepisanych.

Pozwany przyznał, że był odpowiedzialny za naprawienie szkody powstałej 21 grudnia 2023 roku w stanowiącym własność powódki pojeździe marki B. (...) o nr rej. (...) oraz, że wypłacił powódce kwotę 3 922,72 złote tytułem kosztów naprawy wyliczonych metodą kosztorysową. W ocenie pozwanego, wypłacona kwota odszkodowania umożliwiała przywrócenie przedmiotowego pojazdu do stanu sprzed powstania szkody i wynikała ona z wnikliwych ustaleń co do zakresu uszkodzeń, uzasadnionych sposobów naprawy, przy przyjęciu niezbędnych materiałów (w tym części zamiennych nie pochodzących od producenta pojazdu, ale o porównywalnych parametrach i spełniających normy bezpieczeństwa) i z zastosowaniem średnich stawek za roboczogodzinę prac blacharsko-lakierniczych obowiązujących na rynku lokalnym w dacie zdarzenia (80 zł).

Pozwany zakwestionował zakres uszkodzeń powstałych w pojeździe, wysokość dochodzonego przez powódkę odszkodowania, a także datę wymagalności roszczenia. W ocenie pozwanego, uszkodzenie w części spodniej chłodnicy nie pozostaje w związku ze zdarzeniem z dnia 21 grudnia 2023 roku i nie mogło powstać w zadeklarowanych przez powódkę okolicznościach. Brak jest również podstaw do uznania wymiany wspornika zderzaka, gdyż zgodnie z technologią producenta, zasadna jest jego naprawa.

Zdaniem pozwanego, realia rynku motoryzacyjnego w Polsce, w tym przede wszystkim zróżnicowana cenowo oferta części zamiennych o porównywalnych parametrach użytkowych, estetycznych, technicznych i spełniających normy jakości i bezpieczeństwa, lecz o znacząco różnych cenach, wskazują, iż użycie do naprawy części najdroższych należy uznać za ekonomicznie nieuzasadnione i zwiększające rozmiar szkody. Naprawa pojazdu przez poszkodowanego nie może być źródłem jego wzbogacenia.

Nadto, zdaniem pozwanego, w sprawie istotne jest również ustalenie, czy powódka naprawiła samochód po szkodzie i za jaką kwotę. Bo jeżeli naprawiła, brak jest podstaw do kosztorysowego określenia kosztów naprawy, co wynika z aktualnego orzecznictwa Sądu Najwyższego. W takiej sytuacji, obowiązek naprawienia przez ubezpieczyciela szkody, polega na zapłacie równowartości kwoty wyłożonej przez poszkodowaną na przeprowadzenie naprawy. Jeżeli natomiast powódka nie naprawiła pojazdu, nawet jeśli nie zamierza dokonać naprawy, należy jej się odszkodowanie w wysokości odpowiadającej średnim rynkowym stawkom za wykonanie naprawy, ustalonych sposobem kosztorysowym.

Odnosząc się do roszczenia odsetkowego, pozwany podniósł, że 14-dniowy termin na spełnienie świadczenia, o którym mowa w art. 817 § 2 k.c. oraz art. 14 ust. 2 ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych (…), należy liczyć od dnia doręczenia pozwanemu wezwania do zapłaty wraz z załącznikami, w których to pismach powódka skonkretyzowała żądanie co do wysokości.

Sąd ustalił, co następuje:

W dniu 21 grudnia 2023 roku w B. na ulicy (...) doszło do zdarzenia drogowego, w wyniku którego uszkodzeniu uległ samochód osobowy marki B. (...) o nr rej. (...), stanowiący własność Z. G..

W dacie powyższego zdarzenia sprawca szkody objęty był ubezpieczeniem odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych w (...) Spółce Akcyjnej z siedzibą w W..

W dniu 5 stycznia 2024 roku poszkodowana Z. G. zawiadomiła o szkodzie (...) Spółkę Akcyjną z siedzibą w W.. Ubezpieczyciel uznał swoją odpowiedzialność i w oparciu o sporządzony kosztorys naprawy, decyzją z dnia 31 stycznia 2024 roku przyznał oraz wypłacił poszkodowanej tytułem odszkodowania kwotę 3 922,71 złotych, przyjmując stawkę za roboczogodzinę prac blacharsko-lakierniczych wynoszącą 80 złotych netto i zakładając użycie do naprawy pojazdu części oryginalnych i nieoryginalnych. Ubezpieczyciel uznał, iż uszkodzenie chłodnicy nie pozostaje w związku ze zdarzeniem z dnia 21 grudnia 2023 roku i nie mogło powstać w zadeklarowanych przez poszkodowaną okolicznościach, a ponadto, że brak jest podstaw do uznania wymiany wspornika zderzaka, gdyż zgodnie z technologią producenta, zasadna jest jego naprawa.

(okoliczności bezsporne, dowód: protokół zgłoszenia szkody znajdujący się w aktach szkody zapisanych na płycie CD k. 45; kalkulacja naprawy sporządzona przez ubezpieczyciela k. 10-17)

Na skutek zdarzenia z 21 grudnia 2022 roku, w opisanym wyżej pojeździe marki B. (...) o nr rej. (...) doszło do następujących uszkodzeń:

- zderzak przedni prawy (część nieoryginalna) – uszkodzenie kwalifikujące element do naprawy,

- błotnik przedni prawy oraz przedni lewy – uszkodzenie kwalifikujące element do wymiany,

- reflektor przedni prawy (część nieoryginalna) – uszkodzenie kwalifikujące element do wymiany,

- nadkole przednie prawe – uszkodzenie kwalifikujące element do wymiany,

- wspornik zderzaka przedniego – uszkodzenie kwalifikujące element do naprawy,

- ściana przednia (pas przedni) – uszkodzenie kwalifikujące element do wymiany,

- uchwyt prawy chłodnicy wody – uszkodzenie kwalifikujące element do wymiany,

- elementy montażowe, które przy wymianie/montażu/demontażu elementów, tj. zderzaka, błotnika, boczków drzwi, trzeba wymienić na nowe.

Uszkodzenie chłodnicy wody nie powstało wskutek przedmiotowego zdarzenia szkodowego, lecz wskutek eksploatacji.

(dowód: dokumentacja fotograficzna znajdująca się w aktach szkody zapisanych na płycie CD k. 45; opinia biegłego sądowego z zakresu rzeczoznawstwa samochodowego i techniki motoryzacyjnej k. 71-93)

Poszkodowana Z. G. nie poddała dotąd naprawie ww. uszkodzeń. Od dnia powstania szkody, pojazd nie jest użytkowany.

(dowód: zeznania świadka M. G. k. 55-55v)

W dacie powstania ww. szkody, w województwie (...) stawki za roboczogodzinę prac blacharsko-lakierniczych w nieautoryzowanych zakładach naprawczych wynosiły od 120 do 180 złotych netto.

Koszt naprawy uszkodzeń powstałych wskutek zdarzenia z dnia 21 grudnia 2023 roku w samochodzie osobowym marki marki B. (...) o nr rej. (...) – przy zastosowaniu średniej stawki rynkowej za roboczogodzinę prac blacharsko-lakierniczych w kwocie 140 złotych netto oraz przy użyciu części nowych, oryginalnych, desygnowanych logiem producenta pojazdu, oraz części nieoryginalnej jakości „Q” w odniesieniu do reflektora przedniego prawego – wynosi 17 283,16 złotych.

(dowód: opinia biegłego sądowego z zakresu rzeczoznawstwa samochodowego i techniki motoryzacyjnej k. 71-93)

Sąd zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 822 § 1 k.c. przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej ubezpieczyciel zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, wobec których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo ubezpieczony.

Świadczenie ubezpieczyciela obejmuje zapłatę sumy pieniężnej odpowiadającej wysokości poniesionej przez poszkodowanego szkody (art. 805 § 1 i 2 k.c.).

Przesłankami odpowiedzialności odszkodowawczej są: zdarzenie, z którym przepis prawny łączy odpowiedzialność odszkodowawczą, powstanie szkody oraz adekwatny związek przyczynowy pomiędzy zdarzeniem i szkodą (art. 361 k.c.). W przypadku wystąpienia wymienionych przesłanek naprawienie szkody, przez podmiot do tego zobowiązany, powinno polegać na przywróceniu w majątku poszkodowanego stanu rzeczy naruszonego zdarzeniem wyrządzającym szkodę, nie może przewyższać jednak wysokości faktycznie poniesionej szkody.

Przywrócenie stanu poprzedniego uszkodzonego pojazdu wiąże się z reguły z koniecznością wymiany niektórych jego elementów, które uległy zniszczeniu. Ze względu na okoliczność, że niejednokrotnie części pojazdu, uszkodzonego w trakcie zdarzenia wyrządzającego szkodę, były eksploatowane już przez określony czas, dłuższy lub krótszy, powstaje kwestia, na czym ma polegać przywrócenie do stanu sprzed wyrządzenia szkody. W szczególności, czy przywrócenie do stanu poprzedniego uzasadnia użycie nowych części i materiałów służących do naprawy uszkodzonego pojazdu.

Zagadnienie to było przedmiotem rozpoznania, na wniosek Rzecznika Ubezpieczonych, przez skład powiększony Sądu Najwyższego, który uchwałą z dnia 12 kwietnia 2012 r. w sprawie III CZP 80/11 rozstrzygnął, że zakład ubezpieczeń zobowiązany jest na żądanie poszkodowanego do wypłaty, w ramach odpowiedzialności z tytułu ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadacza pojazdu mechanicznego, odszkodowania obejmującego celowe i ekonomicznie uzasadnione koszty nowych części i materiałów służących do naprawy uszkodzonego pojazdu. Jeżeli ubezpieczyciel wykaże, że prowadzi to do wzrostu wartości pojazdu, odszkodowanie może ulec obniżeniu o kwotę odpowiadającą temu wzrostowi.

Sąd Najwyższy uznał w wyniku wykładni art. 361 § 2 i art. 363 § 2 k.c., że ubezpieczyciel, w ramach umowy o odpowiedzialności cywilnej posiadacza pojazdu, powinien ustalić odszkodowanie w kwocie, która zapewnia przywrócenie pojazdu do stanu sprzed zdarzenia wyrządzającego szkodę jako całości. Przywrócenie do takiego stanu oznacza, że pojazd ma być sprawny technicznie i zapewnić poszkodowanemu komfort jazdy w takim stopniu jak przed zdarzeniem. Jeżeli w tym celu należy wymienić uszkodzoną część, to niewątpliwie jest to normalne następstwo działania lub zaniechania, z którego szkoda wynikła, w rozumieniu art. 361 § 1 k.c. Zakładając, że nie da się jej naprawić w taki sposób, aby przywrócić ją do stanu sprzed zdarzenia wyrządzającego szkodę, część ta musi zostać zastąpiona inną nową częścią. W takiej sytuacji zakład ubezpieczeń powinien ustalić wysokość odszkodowania z uwzględnieniem cen części nowych, skoro bowiem chodzi o przywrócenie do stanu poprzedniego pojazdu jako całości, to nie ma, co do zasady znaczenia, że w miejsce części starych wmontowano części nowe. W szczególności nie ma żadnych podstaw prawnych, aby zawsze odrębnie oceniać wartość części i jeżeli części stare były już w chwili wypadku częściowo zużyte, z tego powodu obniżać należne odszkodowanie za przywrócenie do stanu poprzedniego całego pojazdu.

Kwestia odpowiedzialności pozwanego za szkodę powstałą wskutek zdarzenia z dnia 21 grudnia 2023 roku w pojeździe marki B. (...) o nr rej. (...), była bezsporna. Spór koncentrował się na ustaleniu zakresu uszkodzeń, kosztów naprawy przedmiotowego pojazdu, rynkowej stawki za roboczogodzinę prac blacharsko-lakierniczych, zasadności użycia do naprawy pojazdu wyłącznie oryginalnych części zamiennych i w konsekwencji na ustaleniu wysokości należnego powódce odszkodowania przy uwzględnieniu kwoty dotychczas wypłaconej przez pozwanego.

W tym miejscu wskazać należy, że zgodnie z orzecznictwem Sądu Najwyższego, dla odpowiedzialności ubezpieczyciela nie ma znaczenia, jakim kosztem i czy w ogóle poszkodowany dokonał naprawy pojazdu. Roszczenie o świadczenia należne w ramach ustawowego ubezpieczenia komunikacyjnego odpowiedzialności cywilnej (OC) z tytułu kosztów przywrócenia uszkodzonego pojazdu do stanu pierwotnego, jest wymagalne niezależnie od tego, czy naprawa została już dokonana. Wysokość świadczeń obliczać należy na podstawie ustaleń co do zakresu uszkodzeń i technicznie uzasadnionych sposobów naprawy, przy przyjęciu przewidzianych kosztów niezbędnych materiałów i robocizny według cen z daty ich ustalenia (vide wyrok Sądu Najwyższego z 27.06.1988r., I CR 151/88, Legalis; uzasadnienie uchwały Sądu Najwyższego z 15.11.2001r., III CZP 68/01, OSNC 2002, nr 6, poz. 74 i powoływane tam orzeczenia). Niezależnie zatem od tego, czy poszkodowany naprawił uszkodzony pojazd, należy mu się od zakładu ubezpieczeń odszkodowanie ustalone według zasad art. 363 § 2 k.c. w zw. z art. 361 § 2 k.c., co oznacza, że jego wysokość ma odpowiadać kosztom usunięcia różnicy w wartości majątku poszkodowanego.

W najnowszym orzecznictwie Sąd Najwyższy w sposób wyraźny stwierdził, że ustalając wysokość należnego poszkodowanemu odszkodowania, należy jednak odróżnić sytuację, w której poszkodowany poniósł już koszty naprawy pojazdu lub zobowiązał się do ich poniesienia, od sytuacji, w której poszkodowany nie poniósł jeszcze kosztów naprawy pojazdu ani nie zobowiązał się do ich poniesienia lub naprawa pojazdu stała się niemożliwa (np. w razie zbycia pojazdu w stanie uszkodzonym). W pierwszej sytuacji, zdaniem Sądu Najwyższego, wysokość odszkodowania z ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych powinna odpowiadać kosztom poniesionym przez poszkodowanego, chyba że w danych okolicznościach są one oczywiście nieuzasadnione; w tym przypadku wysokość odszkodowania nie zależy od ulg i rabatów możliwych do uzyskania przez poszkodowanego od podmiotów współpracujących z ubezpieczycielem. Natomiast w drugiej sytuacji, wysokość odszkodowania z ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych powinna odpowiadać przeciętnym kosztom naprawy na lokalnym rynku, z uwzględnieniem możliwych do uzyskania przez poszkodowanego ulg i rabatów, chyba że skorzystaniu z tych ulg i rabatów sprzeciwia się jego uzasadniony interes. Jeżeli zaś dojdzie do zbycia pojazdu w stanie uszkodzonym, to szkoda poszkodowanego przybiera postać różnicy ceny uzyskanej ze sprzedaży nienaprawionego pojazdu, a wartością samochodu sprzed wypadku (vide uchwała Sądu Najwyższego z dnia 08.05.2024 r. w sprawie III CZP 142/22 i z dnia 11.09.2024 r. w sprawie III CZP 65/23, a także wyrok Sądu Najwyższego z dnia 08.12.2022 r. w sprawie II CSKP 726/22).

Przenosząc powyższe na grunt niniejszej sprawy, należy wskazać, iż przesłuchany w sprawie świadek M. G. – syn powódki, który za jej zgodą użytkował przedmiotowy pojazd – zeznał, że przedmiotowy samochód nie został dotąd poddany naprawie i od dnia powstania szkody nie jest użytkowany.

Sąd uznał zeznania ww. świadka za w pełni wiarygodne, albowiem były jasne, logiczne i rzeczowe, a ich treść nie została przez pozwanego podważona.

W niniejszej sprawie kompensacja szkody powódki powinna zatem nastąpić poprzez zapłatę przez pozwanego na rzecz powódki równowartości hipotetycznych kosztów przywrócenia stanu poprzedniego przedmiotowego pojazdu (rynkowych kosztów naprawy), albowiem uszczerbek ten nadal istnieje w majątku powódki.

Powołany na wniosek strony powodowej biegły sądowy z zakresu wyceny pojazdów i kalkulacji napraw, P. M., w opinii sporządzonej na piśmie po uprzednim dokonaniu oględzin przedmiotowego pojazdu i zapoznaniu się ze zgromadzonym w sprawie materiałem dowodowym, stwierdził, że na skutek zdarzenia z 21 grudnia 2022 roku, w przedmiotowym pojeździe uszkodzeniu uległ: zderzak przedni prawy (część nieoryginalna), błotnik przedni prawy oraz przedni lewy, reflektor przedni prawy (część nieoryginalna), nadkole przednie prawe, wspornik zderzaka przedniego, ściana przednia (pas przedni), uchwyt prawy chłodnicy wody oraz elementy montażowe, które przy wymianie/montażu/demontażu elementów, tj. zderzaka, błotnika, boczków drzwi, trzeba wymienić na nowe. Natomiast uszkodzenie chłodnicy wody nie powstało wskutek przedmiotowego zdarzenia szkodowego, lecz wskutek eksploatacji.

W ocenie biegłego, aby przywrócić przedmiotowy pojazd do stanu sprzed zdarzenia, należy zamontować części oryginalne (za wyjątkiem reflektora), posiadające homologację producenta pojazdu danej marki. Biegły zaznaczył, że przed zdarzeniem szkodowym, spośród uszkodzonych elementów podlegających wymianie, jedynie reflektor nie był oryginalny (dlatego przy wycenie szkody biegły zastosował część zamienną, tj. reflektor o porównywalnej jakości, sygnowaną znakiem „Q”), pozostałe części są oryginalne, sygnowane logiem producenta tego pojazdu. Zdaniem biegłego, części alternatywne nie gwarantują w pełni przywrócenia pojazdu do stanu sprzed szkody. Parametry techniczne i konstrukcja tego typu zamienników części, a w szczególności ich jakości i trwałości, odbiega od parametrów części oryginalnych. W przypadku montażu takich zamienników, istnieje również ryzyko wystąpienia problemów montażowych, a w szczególności spasowania ich z innymi częściami, co przekłada się na estetykę pojazdu.

W oparciu o poczynione ustalenia, biegły wskazał, że w dacie zdarzenia powodującego przedmiotową szkodę, w województwie (...) nieautoryzowane serwisy blacharsko-lakiernicze stosowały stawki roboczogodziny na poziomie od 120 do 180 złotych netto, w związku z czym przy wycenie biegły zastosował średnią stawkę wynoszącą 140 złotych netto.

Mając powyższe na uwadze, biegły stwierdził, iż koszt naprawy przedmiotowego pojazdu wynosi 17 283,16 złotych brutto. Biegły sporządził kalkulację zgodnie z technologią producenta, przy wykorzystaniu oryginalnych części podlegających wymianie oraz prawego reflektora sygnowanego oznaczeniem „Q” i po cenach katalogowych tych części.

W tym miejscu należy zauważyć, iż pozwany nie wykazał, aby na rynku lokalnym możliwe było do uzyskania przez poszkodowaną ulg i rabatów na przedmiotowe części podlegające wymianie, ani też ich wysokości.

Zauważyć również należy, że naprawa szkody komunikacyjnej z tytułu OC realizowana za pomocą wypłaty odszkodowania, a nie fizycznej naprawy wykonanej przez zobowiązanego, nie powinna mieć na celu jedynie uzyskania jakiejkolwiek sprawności technicznej i możliwości dalszego użytkowania pojazdu. Istotnym celem powinno być przywrócenie takiego stanu pojazdu, który w możliwie najbardziej porównywalny sposób będzie zbieżny ze stanem sprzed powstania szkody, zapewniającym bezpieczeństwo, niezawodność, sprawność, trwałość, wygląd. Oryginalne nowe części posiadają gwarancję, zapewniają wysoką jakość, a także idealne dopasowanie do modelu, rocznika i wariantu pojazdu. Użycie nowych oryginalnych części nie ma przy tym wpływu na podwyższenie wartości rynkowej pojazdu.

Z uwagi na powyższe, Sąd w pełni podzielił opinię biegłego, bowiem spełniała ona stawiane jej wymogi, odzwierciedlała staranność w badaniu zleconego zagadnienia, odpowiadała w sposób zrozumiały na postawione pytanie, a przytoczona na ich uzasadnienie argumentacja jest w pełni przekonująca. Zauważyć należy, iż opinia biegłego podlega, jak i inne dowody, ocenie według art. 233 § 1 k.p.c, lecz odróżniają je szczególne kryteria oceny. Stanowią je zgodność z zasadami logiki i wiedzy powszechnej, poziom wiedzy biegłego, podstawy teoretyczne opinii, sposób motywowania oraz stopień stanowczości wyrażonych w niej wniosków. Opinia sporządzona została przez biegłego P. M. zgodnie z wymaganiami fachowości i niezbędną wiedzą specjalną. Biegły przy wydawaniu opinii dysponował całokształtem materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie i przeprowadził oględziny uszkodzonego pojazdu. Ponadto należy podkreślić, iż opinia ta nie była kwestionowana przez strony sporu.

W ocenie Sądu stwierdzić należy, że przyjęta w kalkulacji naprawy sporządzonej przez pozwanego stawka 80 złotych netto za roboczogodzinę jest niespotykana i całkowicie odbiegająca od realiów rynkowych, a jej uwzględnienie nie odzwierciedla realnych kosztów przeprowadzenia naprawy pojazdu zgodnie z zaleceniami technologicznymi, a jedynie gwarantuje niepełnowartościowe usprawnienie pojazdu.

Wobec powyższego, mając na uwadze treść opinii biegłego i kwotę odszkodowania wypłaconą dotychczas powódce przez pozwanego, na podstawie powołanych wyżej przepisów oraz art. 481 § 1 k.c., Sąd zasądził od pozwanego na rzecz powódki kwotę 13 360,45 złotych (17 283,16 zł – 3 922,71 zł) z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od dnia 6 lutego 2024 roku do dnia zapłaty i oddalił powództwo w pozostałym zakresie.

Zgodnie z art. 817 § 1 k.c. i art. 14 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 roku o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (tj. Dz.U. z 2022r., poz. 621), ubezpieczyciel obowiązany jest spełnić świadczenie w terminie 30 dni, licząc od daty otrzymania zawiadomienia o szkodzie. Z dokumentu „podsumowanie szkody” znajdującego się w aktach szkody zapisanych na płycie CD (k. 45), wynika, że pozwany został zawiadomiony o przedmiotowej szkodzie najpóźniej w dniu 5 stycznia 2024 roku. Termin 30-dniowy, o którym mowa wyżej, upłynął zatem w dniu 4 lutego 2024 roku.

O kosztach procesu, wobec jedynie częściowego uwzględnienia żądań pozwu, Sąd rozstrzygnął na podstawie art. 100 k.p.c., biorąc pod uwagę wygranie sprawy przez powódkę w 68%. Koszty poniesione przez powódkę wyniosły łącznie 5 417 złotych, na co składają się: kwota 1000 złotych tytułem opłaty sądowej od pozwu, kwota 17 złotych tytułem opłaty skarbowej od udzielonego pełnomocnictwa, kwota 800 złotych tytułem zaliczki na poczet wynagrodzenia biegłego i kwota 3 600 złotych tytułem kosztów zastępstwa procesowego. Zatem 68% ze wskazanej wyżej kwoty wynosi 3 683,56 złote. Natomiast koszty poniesione przez pozwanego wyniosły łącznie 3 617 złotych, na co składa się: kwota 3 600 złotych tytułem kosztów zastępstwa procesowego i kwota 17 złotych z tytułu opłaty skarbowej od udzielonego pełnomocnictwa. Pozwany wygrał sprawę w 32%, stąd należna mu kwota wynosi 1 157,44 złotych. Sąd dokonał kompensacji kosztów i zasądził od pozwanego na rzecz powódki kwotę 2 526,12 złotych (3 683,56 zł – 1 157,44 zł).

Koszt wynagrodzenia i wydatków powołanego w sprawie biegłego wyniósł 1 891,74 złoty i do wysokości 800 złotych pokryty został z zaliczki wpłaconej przez powódkę, zaś do kwoty 1 091,74 złoty pokryty został tymczasowo z budżetu Skarbu Państwa. Mając na uwadze wynik procesu, Sąd nakazał pobrać na rzecz Skarbu Państwa Sądu Rejonowego w Piszu od powódki kwotę 349,36 złotych (1 091,74 zł x 32%), a od pozwanego kwotę 742,38 złote (1 091,74 zł x 68%).