Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 3 sierpnia 2023 r.

Sąd Rejonowy w Gdyni - I Wydział Cywilny w składzie:

Przewodniczący: asesor sądowy M. B.

Protokolant: starszy sekretarz sądowy Małgorzata Świst

po rozpoznaniu w dniu 27 lipca 2023 r. w Gdyni

na rozprawie

sprawy z powództwa (...) Spółdzielni Mieszkaniowej w G.

przeciwko P. O.

o zapłatę

zasądza od pozwanego P. O. na rzecz powódki (...) Spółdzielni Mieszkaniowej w G. odsetki ustawowe za opóźnienie liczone od kwot:

- 378,48 zł za okres od dnia 16 września 2019 r. do dnia 31 stycznia 2023 r.,

- 564,71 zł za okres od dnia 16 października 2019 r. do dnia 31 stycznia 2023 r.,

- 564,71 zł za okres od dnia 16 listopada 2019 r. do dnia 31 stycznia 2023 r.,

- 564,71 zł za okres od dnia 16 grudnia 2019 r. do dnia 31 stycznia 2023 r.,

- 607,01 zł za okres od dnia 16 stycznia 2020 r. do dnia 31 stycznia 2023 r.,

- 623,45 zł za okres od dnia 16 lutego 2020 r. do dnia 31 stycznia 2023 r.,

- 0,48 zł za okres od dnia 16 marca 2020 r. do dnia 31 stycznia 2023 r.,

- 37,58 zł za okres od dnia 16 marca 2020 r. do dnia 31 stycznia 2023 r.,

- 623,45 zł za okres od dnia 16 marca 2020 r. do dnia 31 stycznia 2023 r.,

- 623,45 zł za okres od dnia 16 kwietnia 2020 r. do dnia 31 stycznia 2023 r.,

- 450,28 zł za okres od dnia 16 maja 2020 r. do dnia 31 stycznia 2023 r.,

- 450,28 zł za okres od dnia 16 czerwca 2020 r. do dnia 31 stycznia 2023 r.,

- 450,28 zł za okres od dnia 16 lipca 2020 r. do dnia 31 stycznia 2023 r.,

- 450,28 zł za okres od dnia 16 sierpnia 2020 r. do dnia 31 stycznia 2023 r.,

- 31,89 zł za okres od dnia 16 września 2020 r. do dnia 31 stycznia 2023 r.,

- 450,28 zł za okres od dnia 16 września 2020 r. do dnia 31 stycznia 2023 r.,

- 693,32 zł za okres od dnia 16 października 2020 r. do dnia 31 stycznia 2023 r.,

- 693,32 zł za okres od dnia 16 listopada 2020 r. do dnia 31 stycznia 2023 r.,

- 693,32 zł za okres od dnia 16 grudnia 2020 r. do dnia 31 stycznia 2023 r.,

- 691,64 zł za okres od dnia 16 stycznia 2021 r. do dnia 31 stycznia 2023 r.,

- 691,64 zł za okres od dnia 16 lutego 2021 r. do dnia 31 stycznia 2023 r.,

- 1.177,51 zł za okres od dnia 16 marca 2021 r. do dnia 31 stycznia 2023 r.,

- 2,61 zł za okres od dnia 16 marca 2021 r. do dnia 31 stycznia 2023 r.,

- 691,64 zł za okres od dnia 16 marca 2021 r. do dnia 31 stycznia 2023 r.,

- 691,64 zł za okres od dnia 16 kwietnia 2021 r. do dnia 31 stycznia 2023 r.,

- 522,41 zł za okres od dnia 16 maja 2021 r. do dnia 31 stycznia 2023 r.,

- 522,41 zł za okres od dnia 16 czerwca 2021 r. do dnia 31 stycznia 2023 r.,

- 522,41 zł za okres od dnia 16 lipca 2021 r. do dnia 31 stycznia 2023 r.,

- 522,41 zł za okres od dnia 16 sierpnia 2021 r. do dnia 31 stycznia 2023 r.,

- 388,99 zł za okres od dnia 16 września 2021 r. do dnia 31 stycznia 2023 r.,

- 522,41 zł za okres od dnia 16 września 2021 r. do dnia 31 stycznia 2023 r.,

- 813,09 zł za okres od dnia 16 października 2021 r. do dnia 31 stycznia 2023 r.,

- 813,09 zł za okres od dnia 16 listopada 2021 r. do dnia 31 stycznia 2023 r.,

- 813,09 zł za okres od dnia 16 grudnia 2021 r. do dnia 31 stycznia 2023 r.,

- 811,38 zł za okres od dnia 16 stycznia 2022 r. do dnia 31 stycznia 2023 r.,

- 586,57 zł za okres od dnia 16 lutego 2022 r. do dnia 31 stycznia 2023 r.,

- 756,45 zł za okres od dnia 16 marca 2022 r. do dnia 31 stycznia 2023 r.,

- 703,43 zł za okres od dnia 16 kwietnia 2022 r. do dnia 31 stycznia 2023 r.,

- 504,92 zł za okres od dnia 16 maja 2022 r. do dnia 31 stycznia 2023 r.;

umarza postępowanie w pozostałym zakresie;

zasądza od pozwanego P. O. na rzecz powódki (...) Spółdzielni Mieszkaniowej w G. kwotę 4836,26 zł (cztery tysiące osiemset trzydzieści sześć złotych dwadzieścia sześć groszy) tytułem kosztów procesu wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty.

UZASADNIENIE

I.

(żądanie i podstawa faktyczna pozwu)

Powódka (...) Spółdzielnia Mieszkaniowa w G. wniosła pozew przeciwko P. O. o zapłatę kwoty 21.711,02 wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od wskazanych szczegółowo kwot oraz zasądzenie zwrotu kosztów procesu według norm przepisanych.

W uzasadnieniu powództwa powódka podniosła, że postanowieniem z dnia 21 sierpnia 2018 roku Sąd Rejonowy w Gdyni przysądził pozwanemu spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu mieszkalnego nr (...) położonego w G. przy ul. (...). Zgodnie z przepisami ustawy o spółdzielniach mieszkaniowych oraz postanowieniami Statutu spółdzielni pozwany jest zobowiązany do ponoszenia tzw. opłat eksploatacyjnych oraz opłat na fundusz remontowy. Do dnia wniesienia pozwu pozwany nie uregulował zaległości za okres od września 2019 roku do maja 2022 roku w łącznej wysokości 21.711,02 zł, a także należności z tytułu rozliczenia mediów.

(pozew, k. 3-5)

Nakazem zapłaty w postepowaniu upominawczym z dnia 4 lipca 2022 r. Referendarz Sądowy orzekł zgodnie z żądaniem pozwu.

(nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym, k. 27)

II.

(stanowisko pozwanego)

Pozwany zaskarżył nakaz zapłaty w całości i wniósł o oddalenie powództwa w całości, kwestionując roszczenie powódki co do zasady i wysokości.

W pierwszej kolejności pozwany podniósł zarzut nieistnienia roszczenia, wskazując, że od dnia przysądzenia spółdzielczego własnościowego prawa do przedmiotowego lokalu – za zgodą pozwanego i wiedzą spółdzielni w lokalu zamieszkiwali poprzedni właściciele lokalu. Pomimo tego korespondencja związana z lokalem adresowana była do aktualnego uprawnionego i to wyłącznie na adres lokalu, a nie na wskazany spółdzielni przez pozwanego – jego prawidłowy adres do korespondencji. Zdaniem pozwanego, takie działanie powódki należy uznać za celowe, zamierzone i naruszające zasady współżycia społecznego. Spółdzielnia uczestniczyła w postępowaniu egzekucyjnym, w którym pozwany uzyskał ww. ograniczone prawo rzeczowe i w którym udostępnił swój faktyczny adres zamieszkania. Mimo tego pozwana nie przekazywała pozwanemu informacji o wymagalnych zobowiązaniach, a pozwany nie mógł posiadać wiedzy chociażby o ich wysokości. Takie działanie powódki doprowadziło do powstania zobowiązania po stronie pozwanego w wysokości przekraczającej kwotę 20.000 zł, co nie miałoby w ogóle miejsca, gdyby powódka, przy podjęciu najmniejszej staranności, przekazywała korespondencję na właściwy adres pozwanego. Nadto, pozwany wskazuje, że gdyby spółdzielnia skontaktowała się z użytkownikami lokalu, to regulowaliby oni terminowo wszelkie należności. Pozwany wskazuje, że sam udał się do spółdzielni, gdy dowiedział się, że spółdzielnia podejmuje kroki prawne celem sądowego wyegzekwowania należności, wskazując, że jakiekolwiek działania prawne nie są konieczne i niezwłocznie oraz dobrowolnie uiścił całość wymagalnego zadłużenia. Tym samym pozwany wskazuje, że nie dał podstaw do wytoczenia powództwa, a w dniu doręczenia nakazu roszczenie powódki nie istniało. Stąd wniósł o obciążenie powódki kosztami postępowania w podwójnej wysokości, powołując się na treść art. 103 k.p.c.

(sprzeciw od nakazu zapłaty, k. 62-63v)

W toku postępowania pismem z dnia 10 lutego 2023 roku powódka cofnęła pozew co do należności głównej w kwocie 21.711,02 zł wraz ze zrzeczeniem się roszczenia.

(pismo procesowe powódki z dnia 10 lutego 2023r., k. 54-55)

Postanowieniem z dnia 27 lutego 2023 r. Sąd Rejonowy w Gdyni uchylił nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym wydany przez Referendarza Sądowego Sądu Rejonowego w Gdyni w dniu 4 lipca 2022 r., w części, tj. w zakresie obejmującym kwotę 21.711,02 zł i umorzył postępowanie w zakresie żądania zasądzenia tej kwoty.

(postanowienie z dnia 27 lutego 2023 r., k. 57)

III.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Postanowieniem z dnia 21 sierpnia 2018 roku wydanym w sprawie o sygnaturze akt VII Co 438/14 Sąd Rejonowy w Gdyni przysądził spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu mieszkalnego nr (...) położonego w G. przy ul. (...), dla którego Sąd Rejonowy w Gdyni prowadzi księgę wieczystą nr (...) na rzecz nabywcy licytacyjnego P. O..

Postanowienie uprawomocniło się w dniu 22 maja 2019 roku.

(dowód: postanowienie Sądu Rejonowego w Gdyni z dnia 21 sierpnia 2018 r., k. 10, wydruk aktualnej treści księgi wieczystej nr (...), k. 12-16)

Przedmiotowy lokal mieszkalny nr (...) położony w budynku przy ul. (...) w G. znajduje się w zasobach (...) Spółdzielni Mieszkaniowej w G..

Z datą nabycia spółdzielczego prawa do ww. lokalu pozwany P. O. został członkiem ww. spółdzielni, co zarząd spółdzielni stwierdził pismem z dnia 9 września 2019 roku.

(dowód: pismo z dnia 9 września 2019 r., k. 11)

Wedle §51 ust. 1 Statutu (...) Spółdzielni Mieszkaniowej w G. członkowie spółdzielni, którym przysługują spółdzielcze prawa do lokali, są obowiązani uczestniczyć w pokrywaniu kosztów związanych z eksploatacją i utrzymaniem nieruchomości w częściach przypadających na ich lokale, eksploatacją i utrzymaniem nieruchomości stanowiących mienie spółdzielni przez uiszczanie comiesięcznych opłat. Zgodnie z §53 ust. 1 Statutu opłaty, o których mowa w §51 powinny być uregulowane co miesiąc z góry, do dnia 15-tego każdego miesiąca za dany miesiąc. Obowiązek uiszczania opłat powstaje z dniem oddania lokalu do dyspozycji członka spółdzielni lub osoby niebędącej członkiem spółdzielni.

(dowód: Statut (...) Spółdzielni Mieszkaniowej w G., k. 17-18)

Pozwany nie dokonał zapłaty w terminie wynikającym ze Statutu Spółdzielni opłat eksploatacyjnych oraz opłat na fundusz remontowy za okres od września 2019 roku do maja 2022 roku. Zaległość pozwanego z tego tytułu wynosiła łącznie 21.711,02 zł i obejmowała:

a) zaległe opłaty eksploatacyjne i opłaty na fundusz remontowy w następujących kwotach:

- 378,48 zł za wrzesień 2019 r.;

- 564,71 zł za październik 2019 r.;

- 564,71 zł za listopad 2019 r.;

- 567,71 zł za grudzień 2019 r.;

- 607,01 zł za styczeń 2020 r.;

- 623,45 zł za luty 2020 r.;

- 623,45 zł za marzec 2020 r.;

- 623,45 zł za kwiecień 2020 r.;

- 450,28 zł za maj 2020 r.;

- 450,28 zł za czerwiec 2020 r.;

- 450,28 zł za lipiec 2020 r.;

- 450,28 zł za sierpień 2020 r.;

- 450,28 zł za wrzesień 2020 r.;

- 693,32 zł za październik 2020 r.;

- 693,32 zł za listopad 2020 r.;

- 693,32 zł za grudzień 2020 r.;

- 691,64 zł za styczeń 2021 r.;

- 691,64 zł za luty 2021 r.;

- 691,64 zł za marzec 2021 r.;

- 691,64 zł za kwiecień 2021 r.;

- 522,41 zł za maj 2021 r.;

- 522,41 zł za czerwiec 2021 r.;

- 522,41 zł za lipiec 2021 r.;

- 522,41 zł za sierpień 2021 r.;

- 522,41 zł za wrzesień 2021 r.;

- 813,09 zł za październik 2021 r.;

- 813,09 zł za listopad 2021 r.;

- 813,09 zł za grudzień 2021 r.;

- 811,38 zł za styczeń 2022 r.;

- 596,57 zł za luty 2022 r.;

- 756,45 zł za marzec 2022 r.;

- 703,43 zł za kwiecień 2022 r.;

- 504,92 zł za maj 2022 r.;

b) należności z tytułu rozliczenia mediów w następującej kwotach:

- 0,48 zł płatna do dnia 15 marca 2020 r.;

- 37,58 zł płatna do dnia 15 marca 2020 r.;

- 31,89 zł płatna do dnia 15 września 2020 r.;

- 1.177,51 zł płatna do dnia 15 marca 2021 r.;

- 2,61 zł płatna do dnia 15 marca 2021 r.;

- 388,99 zł płatna do dnia 15 września 2021 r.

(dowód: zestawienie zadłużenia za okres od września 2019 r. do maja 2022 r., k. 19-19v, analizy konta, k. 20-23)

Po uprawomocnieniu postanowienia o przysądzeniu własności, pozwany nie kontaktował się z powódką. Po raz pierwszy pozwany nawiązał kontakt z powódką w styczniu 2023 roku.

(dowód: przesłuchanie pozwanego P. O., płyta CD k. 97)

W przedmiotowym lokalu nadal zamieszkują osoby, które utraciły spółdzielcze prawo do ww. lokalu mieszkalnego na skutek jego przysądzenia na rzecz pozwanego. Byli lokatorzy nie regulowali żadnych opłat na rzecz powódki w spornym okresie, nie przekazywali pozwanemu korespondencji kierowanej przez powódkę na adres lokalu, lecz ją niszczyli.

(dowód: zeznania świadka T. K., płyta CD k. 97)

W dniu 31 stycznia 2023 roku pozwany zapłacił na rzecz spółdzielni kwotę 21.711,02 zł tytułem należności głównej.

(fakt bezsporny)

Sąd zważył co następuje:

IV.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie dowodów z dokumentów przedłożonych przez stronę powodową, dowodu z zeznań świadka T. K., a także dowodu z przesłuchania pozwanego.

(ocena dowodów)

Oceniając zebrany w niniejszej sprawie materiał dowodowy Sąd nie dopatrzył się żadnych podstaw do kwestionowania prawdziwości i wiarygodności wymienionych w ustaleniach stanu faktycznego dokumentów. Podkreślić bowiem należy, iż dowód w postaci postanowienia o przysądzeniu własności spornego spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu stanowi dokument urzędowy w rozumieniu art. 244 k.p.c. i w związku z tym korzysta on z domniemania autentyczności i zgodności z prawdą wyrażonych w nich oświadczeń, a w toku niniejszego postępowania żadna ze stron nie kwestionowała powyższych domniemań w trybie art. 252 k.p.c.

Ponadto, za w pełni wiarygodne Sąd uznał dokumenty prywatne w postaci wyciągu ze Statutu powodowej spółdzielni mieszkaniowej, zestawienia zadłużenia, analiz kont czy korespondencji kierowanej przez powódkę do pozwanego na adres spornego lokalu. Przedmiotowe dokumenty zostały złożone bądź w formie odpisów poświadczonych za zgodność z oryginałem przez fachowego pełnomocnika powódki będącego radcą prawnym bądź w formie wydruków komputerowych. W toku sprawy strona pozwana nie zarzucała, że przedstawione odpisy nie odpowiadają pod względem treści oryginałom dokumentów, jak również, by osoby podpisane jako wystawcy tychże dokumentów nie złożyły zawartych w nich oświadczeń. Sąd z urzędu także nie dopatrzył się żadnych podstaw do kwestionowania autentyczności oraz wiarygodności wskazanych dowodów, tym bardziej, że nie noszą one żadnych śladów przerobienia, podrobienia, czy też innej manipulacji.

Sąd przyznał przymiot wiarygodności zeznaniom świadka T. K. i dowodowi z przesłuchania pozwanego. Świadek T. K. przyznał, że w okresie objętym żądaniem pozwu zamieszkiwał w przedmiotowym lokalu położonym przy ul. (...) w G., nie uiszczał na rzecz powoda żadnych należności, a także nie przekazywał pozwanemu nadsyłanej przez powódkę na ten adres korespondencji, gdyż nie miał kontaktu z uprawnionym do ww. ograniczonego prawa rzeczowego. W tym zakresie zeznania świadka korelują z zeznaniami pozwanego P. O.. Pozwany bowiem wskazał, że dopiero w styczniu 2023 roku nawiązał kontakt z osobami zajmującymi jego lokal, choć przez cały czas miał świadomość, że lokal jest zamieszkany. Nadto, pozwany przyznał, że po uzyskaniu tytułu prawnego do przedmiotowego lokalu nie skontaktował się z powódką, nie zapoznawał się z treścią statutu, a do stycznia 2023 roku nie interesował się kwestią opłat związanych z korzystaniem z lokalu. Sąd nie dał wiary zeznaniom pozwanego, że powódka wiedziała o jego danych adresowych. W tym zakresie zeznania oparte są jedynie na przypuszczeniach i domysłach pozwanego i nie zostały potwierdzone żadnymi wiarygodnymi dowodami.

V.

(rozstrzygnięcie i podstawa prawna orzeczenia)

Powództwo zasługiwało na uwzględnienie.

Podstawę prawną powództwa stanowi art. 4 ust. 1 ustawy z dnia z dnia 15 grudnia 2000 r. o spółdzielniach mieszkaniowych (tekst jednolity Dz.U. z 2023 r. poz. 438, dalej również jako u.s.m.), a także art. 481 § 1 i 2 k.c. Zgodnie z treścią pierwszego z wymienionych przepisów członkowie spółdzielni, którym przysługują spółdzielcze prawa do lokali, są obowiązani uczestniczyć w pokrywaniu kosztów związanych z eksploatacją i utrzymaniem nieruchomości w częściach przypadających na ich lokale, eksploatacją i utrzymaniem nieruchomości stanowiących mienie spółdzielni przez uiszczanie opłat zgodnie z postanowieniami statutu. Z kolei, zgodnie z art. 481 § 1 k.c. jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. W myśl art. 481 §2 zdanie pierwsze k.c. jeżeli stopa odsetek za opóźnienie nie była oznaczona, należą się odsetki ustawowe za opóźnienie w wysokości równej sumie stopy referencyjnej Narodowego Banku Polskiego i 5,5 punktów procentowych.

Wobec zapłaty przez pozwanego należności głównej już po wniesieniu pozwu, kwestią sporną pozostawała kwestia wymagalności roszczenia o zapłatę odsetek od poszczególnych należności okresowych, objętych żądaniem pozwu. Pozwany podnosił bowiem, że powódka nie kierowała na jego aktualny adres zamieszkania żadnych wezwań do zapłaty, ani też nie przesyłała zawiadomień o wysokości opłat. Jednocześnie, pozwany wskazywał, że powódka miała wiedzę o tym, że w lokalu zamieszkują osoby, którym poprzednio przysługiwało spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu, jak również – jako uczestnik postępowania egzekucyjnego – powódka miała wiedzę o danych adresowych pozwanego, które znajdowały się w aktach komorniczych.

Odnosząc się do zarzutów pozwanego, należy przede wszystkim zauważyć, że obowiązek uiszczania opłat eksploatacyjnych ma charakter ustawowy (art. 4 ust. 1 ustawy o spółdzielniach mieszkaniowych). W ustawie określono również termin wnoszenia opłat eksploatacyjnych. W myśl art. 4 ust. 6 ² ustawy o spółdzielniach mieszkaniowych opłaty, o których mowa w ust. 1-2 i 4, wnosi się co miesiąc z góry do 10 dnia miesiąca. Statut spółdzielni może określić inny termin wnoszenia opłat, nie wcześniejszy jednak niż ustawowy. W rozpatrywanym przypadku zachodzi przypadek o jakim mowa w zdaniu drugim przytoczonego przepisu. Zgodnie bowiem z § 53 ust. 1 Statutu (...) Spółdzielni Mieszkaniowej w G. opłaty powinny być uregulowane co miesiąc z góry, do dnia 15-tego każdego miesiąca za dany miesiąc. Powyższe oznacza, że roszczenie, jakiego powódka dochodziła w niniejszej sprawie, nie ma charakteru bezterminowego, gdyż termin do zapłaty poszczególnych opłat obciążających uprawnionego do spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu wynika wprost z ustawy. Tym samym do wymagalności roszczenia nie znajduje zastosowania norma prawna wynikająca z art. 455 k.c., który przewiduje, że jeżeli termin spełnienia świadczenia nie jest oznaczony ani nie wynika z właściwości zobowiązania, świadczenie powinno być spełnione niezwłocznie po wezwaniu dłużnika do wykonania. W niniejszym przypadku wymagalność comiesięcznych opłat nie zależała od wezwania pozwanego do zapłaty przez powódkę. Oznacza to, że powódka nie miała obowiązku kierowania do pozwanego wezwań do zapłaty, a poszczególne roszczenia okresowe stawały się wymagalne z upływem terminu określonego w statucie.

Jedynie na marginesie należało zwrócić uwagę na postawę pozwanego po nabyciu przez niego spółdzielczego własnościowego prawa do spornego lokalu. Po uprawomocnieniu się postanowienia o przysądzeniu własności pozwany nie zgłosił się do spółdzielni mieszkaniowej i przez okres ponad trzech lat w ogóle nie interesował się przedmiotowym lokalem. Jako przedsiębiorca, będący właścicielem kilku nieruchomości, pozwany winien zdawać sobie sprawę z tego, że z posiadaniem lokalu wiąże się obowiązek ponoszenia opłat eksploatacyjnych. Abstrahując już od kwestii wymagalności poszczególnych roszczeń okresowych, należy wskazać, że mimo podnoszonych w toku niniejszego postępowania zarzutów pozwany nie wykazał, że powódka dysponowała danymi adresowymi pozwanego. Bez znaczenia przy tym pozostaje kwestia wiedzy powódki odnośnie do zamieszkiwania w lokalu osób, którym spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu przysługiwało poprzednio. Po pierwsze, to przede wszystkim aktualny uprawniony z tytułu tego prawa jest zobowiązany do ponoszenia opłat (osoby faktycznie korzystające z lokalu ponoszą odpowiedzialność solidarną z uprawnionym, art. 4 ust. 6 ustawy o spółdzielniach mieszkaniowych), po drugie – osoby te również nie miały wiedzy o danych adresowych pozwanego, co jednoznacznie wynika z zeznań świadka T. K., który wskazał, że pozwany skontaktował się z nim dopiero w styczniu 2023 roku.

W związku z powyższym należało uznać, że powódce – stosownie do treści art. 481 § 1 i 2 k.c. – należą się odsetki ustawowe za opóźnienie od poszczególnych roszczeń okresowych objętych żądaniem pozwu, do dnia zapłaty tj. do dnia 31 stycznia 2023 roku, o czym Sąd orzekł na podstawie powołanych przepisów w punkcie I wyroku.

Zważywszy, iż w toku sprawy powódka cofnęła pozew wraz ze zrzeczeniem się roszczenia co do należności głównej, w tym zakresie powództwo podlegało umorzeniu. Nie ulega wątpliwości, że cofnięcie powództwa dotyczy również odsetek ustawowych należnych po dniu zapłaty, tj. po dniu 31 stycznia 2023 roku. Zgodnie z treścią art. 203 § 1 k.p.c. pozew może być cofnięty bez zezwolenia pozwanego aż do rozpoczęcia rozprawy, a jeżeli z cofnięciem połączone jest zrzeczenie się roszczenia – aż do wydania wyroku. Mając na względzie, że powódka cofnęła pozew wraz ze zrzeczeniem się roszczenia, dla skuteczności czynności procesowej zgoda pozwanego nie była potrzebna. Nadto, oceniając czynność procesową powódki w myśl przepisu art. 203 § 4 k.p.c. Sąd nie dopatrzył się okoliczności wskazujących na to, aby czynność ta była sprzeczna z prawem lub zasadami współżycia społecznego albo zmierzała do obejścia prawa. W tym stanie sprawy, uznając cofnięcie pozwu za dopuszczalne i prawnie skuteczne w świetle art. 203 § 1 i § 4 k.p.c., na mocy art. 355 § 1 k.p.c. Sąd umorzył postępowanie w pozostałym zakresie, o czym orzekł jak w punkcie II wyroku.

VI.

(koszty procesu)

O kosztach procesu Sąd orzekł na podstawie art. 98 k.p.c. i zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik sprawy zasądził od pozwanego na rzecz powódki całość poniesionych przez nią kosztów, tj. łącznie kwotę 4.836,26 zł, na którą składają się: opłata sądowa od pozwu (1.086 zł), opłata za czynności pełnomocnika będącego radcą prawnym w stawce minimalnej zgodnie z §2 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (3.600 zł), opłata skarbowa od pełnomocnictwa (17 zł), a także koszty doręczenia nakazu zapłaty i odpisu pozwu przez komornika określone postanowieniem komornika z dnia 12 stycznia 2023 roku na kwotę 133,26 zł.

Nadto, na podstawie art. 98 § 1 ¹ k.p.c. Sąd zasadził odsetki ustawowe za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty.

W ocenie Sądu w niniejszym przypadku nie ma żadnych podstaw do zastosowania przepisu art. 101 k.p.c., art. 102 k.p.c., ani tym bardziej art. 103 k.p.c. Przede wszystkim należy wskazać, że pozwany dał powód do wytoczenia powództwa. Jak przyjmuje się w doktrynie, pozwany nie daje powodu do wytoczenia powództwa, jeżeli jego stosunek do roszczenia powoda – przy jednoczesnym ustaleniu, że pozwany miał w ogóle realną możliwość dokonania oceny zasadności podniesionego roszczenia – oceniony zgodnie z doświadczeniem życiowym, usprawiedliwia wniosek, że powód uzyskałby zaspokojenie swojego roszczenia bez wytoczenia powództwa. Jeżeli postępowanie pozwanego i jego postawa wobec roszczenia strony powodowej, ocenione w ten sposób, nie usprawiedliwiają wniosku, że strona powodowa uzyskałaby zaspokojenie roszczenia również bez wytoczenia powództwa, to należy uznać, że pozwany dał powód do wytoczenia powództwa i mimo uznania żądania pozwu przy pierwszej czynności procesowej, art. 101 k.p.c. zastosowany być nie może ( vide: T. Szanciło (red.), Kodeks postępowania cywilnego. Komentarz. Komentarz. Art. 1–458 ¹⁶ . Tom I. Wyd. 2, Warszawa 2023; orzeczenie SN z 13 kwietnia 1961 r., 4 CZ 23/61, OSNC 1962, Nr 3, poz. 100).

Jak wskazano powyżej, mimo ustawowego obowiązku, w terminie określonym w Statucie nie dokonywał żadnych płatności z tytułu opłat eksploatacyjnych oraz pozostałych opłat obciążających uprawnionego z tytułu spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu. Mało tego przez ponad trzy lata w ogóle nie interesował się tym lokalem i nawet nie zgłosił się do powódki. Wobec długotrwałego opóźnienia pozwanego jedynym środkiem do uzyskania zapłaty pozostawało wytoczenie powództwa. Brak było również podstaw do zastosowania art. 102 k.p.c. i odstąpienia od obciążania pozwanego kosztami procesu. W ocenie Sądu, w okolicznościach niniejszej sprawy nie zachodzi wypadek szczególnie uzasadniony, wynikający ze szczególnej sytuacji osobistej, majątkowej pozwanego. Nie ma także podstaw do uznania postępowania powódki jako niesumienne lub oczywiście niewłaściwe. W rozpatrywanym przypadku wytoczenie powództwa było konieczne do realizacji przysługujących powódce praw podmiotowych.