Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 19 kwietnia 2024 r.

Sąd Rejonowy w Grudziądzu I Wydział Cywilny

w składzie następującym:

po rozpoznaniu w dniu 19 kwietnia 2024 r. w Grudziądzu na rozprawie

sprawy z powództwa W. D.

przeciwko (...) w W.

o zapłatę

1.  zasądza od pozwanej na rzecz powoda kwotę 2.150,00 zł (dwa tysiące sto pięćdziesiąt złotych 00/100) z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 2 lutego 2023 roku do dnia zapłaty;

2.  zasądza od pozwanej na rzecz powoda kwotę 422,14 zł (czterysta dwadzieścia dwa złote 14/100) z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 2 lutego 2023 roku do dnia zapłaty;

3.  oddala powództwo w pozostałej części;

4.  zasądza od pozwanej na rzecz powoda kwotę 1.202,26 zł (jeden tysiąc dwieście dwa złote 26/100) tytułem zwrotu części kosztów procesu, z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty.

Sygn. akt I C 193/23

UZASADNIENIE

W. D. wniósł o zasądzenie od pozwanego (...) S.A. (...) w W. następujących kwot:

- 1.650,00 zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia wniesienia powództwa do dnia zapłaty, tytułem dopłaty do wypłaconego już odszkodowania za uszkodzenie pojazdu w trakcie kolizji drogowej z 23 lipca 2020 r.,

- 323,75 zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia wniesienia powództwa do dnia zapłaty, tytułem skapitalizowanych odsetek za opóźnienie od kwoty 1.650 zł od dnia 23 sierpnia 2020 r. do dnia poprzedzającego dzień sporządzenia pozwu,

- 400,00 zł tytułem zwrotu poniesionych przez powoda wydatków związanych z wykonania kalkulacji kosztów naprawy pojazdu, z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty.

W uzasadnieniu pozwu podniósł, iż w dniu 23 lipca 2020 r. doszło do kolizji drogowej, w której uszkodzeniu uległ samochód marki V. (...) o nr rejestracyjnym (...). Sprawcą kolizji został uznany kierowca innego pojazdu, który był ubezpieczony z tytułu odpowiedzialności cywilnej u pozwanego.

Powód wskazał, iż pozwany przyjął odpowiedzialność za skutki wypadku i wypłacił na rzecz poszkodowanego odszkodowanie w wysokości 2.400,00 zł, przy czym kwota ta została zdecydowanie zaniżona. Powód dodał, że szkoda została rozliczona jako całkowita. Z wyceny sporządzonej na zlecenie powoda wynika, że wartość pojazdu przed szkodą wynosiła 4.800 zł, a po szkodzie 750 zł. Tym samym należne odszkodowanie jest równe kwocie 4.050 zł, ponieważ pozwany wypłacił kwotę 2.400 zł, to do dopłaty pozostało 1.650 zł (k. 4-6 akt).

Pozwana wniosła o oddalenie powództwa w całości i zasądzenie od powoda kosztów procesu według norm przepisanych (k. 32-37 akt). Podniosła, że fakt zaistnienia w sprawie szkody całkowitej jest bezsporny między stronami, albowiem koszt naprawy uszkodzonego pojazdu przekraczałby ustaloną przez pozwanego wartość pojazdu powoda przed kolizją – 4.000 zł. Pozwana wskazała na bezzasadność obciążenia jej kosztami opinii rzeczoznawcy sporządzonej na zlecenie powoda, gdyż opinia ta jest błędna i nieprzydatna dla niniejszej sprawy. Nadto, ponoszenie takich kosztów przez powoda nie pozostaje w adekwatnym związku przyczynowym ze zdarzeniem z 23 lipca 2020 r., a sama opinia została sporządzona już po nabyciu przez powoda wierzytelności od poszkodowanego.

Po sporządzeniu opinii w sprawie przez biegłego sądowego powód w piśmie z 13 marca 2024 r. rozszerzył żądanie pozwu żądając zasądzenia dodatkowych kwot w stosunku do tych żądanych w pozwie, tj. dodatkowej kwoty 500 zł z tytułu odszkodowania za uszkodzenie pojazdu, wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty oraz kwoty 98,39 zł tytułem skapitalizowanych odsetek ustawowych za opóźnienie liczonych od kwoty 500 zł od dnia 23 sierpnia 2020 r. do dnia poprzedzającego dzień sporządzenia pozwu, wraz z dalszymi odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty (k. 148 akt).

Sąd Rejonowy ustalił i zważył, co następuje:

Pozwany nie kwestionował swojej odpowiedzialności za skutki wypadku drogowego z dnia 23 lipca 2020 r. Spór miedzy stronami dotyczył wysokości odszkodowania.

Ze względu na różnice w zakresie szacowań stron co do wysokości odszkodowania i wartości uszkodzonego pojazdu marki V. (...) przed szkodą oraz po szkodzie Sąd dopuścił dowód z opinii biegłego sądowego z zakresu motoryzacji celem ustalenia wartości pojazdu w stanie nieuszkodzonym, tj. sprzed kolizji i wartości pojazdu uszkodzonego.

W opinii z dnia 29 stycznia 2024 r. biegły sądowy P. L. (1) obliczył, że niezbędny i celowy (tj. technicznie i technologicznie konieczny i uzasadniony) koszt naprawy pojazdu marki V. (...) nr rejestracyjny (...) wyliczony z wykorzystaniem cen nowych części zamiennych oferowanych przez producenta pojazdu w lipcu 2020 r., tj. na dzień powstania szkody wynosi 19.330 zł. Wartość pojazdu w dniu szkody biegły określił na (...).400 zł, a wartość pojazdu w stanie uszkodzonym w dniu szkody oszacował na 850 zł.

Dowód: opinia wraz z kalkulacjami naprawy – k. 117-139 akt

Opinia nie była kwestionowana przez strony.

Pojazd marki V. (...) o nr rejestracyjnym (...) rok produkcji (...) M. K. zakupił ok. 6 lat temu w salonie (...) w R.. W chwili zakupu auto nie było uszkodzone, miało tylko obtarcia. Posiadało oryginalne części. M. K. był jego trzecim lub czwartym właścicielem. Kwota odszkodowania wypłacona przez pozwaną – 2.400 zł i cena cesji wierzytelności z tytułu kolizji, przekazana poszkodowanemu przez powoda – 500 zł, nie wystarczyły na naprawę auta, dlatego poszkodowany sam go naprawił, gdyż nie było go stać na mechanika. Na zakup części do wymiany i naprawy (opony i wycieraczki nowe, a reszta używane) poszkodowany wydał 3.550 zł.

Dowód: zeznania świadka M. K. – k. 110-110v akt

Na mocy umowy z 25 listopada 2022 r. M. K. dokonał przelewu na rzecz powoda prawa do odszkodowania przysługującego mu od pozwanej oraz sprawy szkody w związku ze szkodą z dnia 23 lipca 2020 r. w pojeździe marki V. o nr rejestracyjnym (...).

Dowód: umowa cesji – k. 8 akt

Według opinii z dnia 2 lutego 2023 r. sporządzonej przez (...) sp. z o.o. w S. na zlecenie powoda wartość pojazdu marki V. (...) o nr rejestracyjnym (...) przed szkodą z dnia 23 lipca 2020 r. wynosiła 4.800 zł, a po szkodzie (wartość pozostałości) 750 zł. Koszt sporządzenia tej opinii wyniósł 400 zł netto.

Dowody: wycena z 2.02.2023 r. – k. 10 - 13 akt

faktura z 2.02.2023 r. – k. 21 akt

W ustalonych okolicznościach sprawy Sąd uznał, że powództwo o dopłatę do odszkodowania w wysokości 2.150 zł (po rozszerzeniu pozwu) zasługuje na uwzględnienie.

Sąd podzielił w całości opinię biegłego P. L. (1) z 29 stycznia 2024 r., gdyż strony jej nie kwestionowały, a opinia została sporządzona w sposób fachowy i rzetelny przez biegłego, który od wielu lat sporządza opinie w dziedzinie motoryzacji i posiada niezbędną wiedzę w przedmiocie objętym opinią. Opinia zawiera też logiczne uzasadnienie i trafną argumentację popartą szczegółowymi wyliczeniami.

Sąd uznał za wiarygodne zeznania świadka M. K., gdyż nie były kwestionowane przez strony i brak było podstaw do ich podważenia z urzędu.

W ustalonych okolicznościach sprawy należało uznać, że szkoda powinna być rozliczona jako całkowita, albowiem koszty naprawy pojazdu po kolizji z 23 lipca 2024 r. przekraczały jego wartość przed szkodą.

Rozliczenie szkody jako całkowitej przy jej likwidacji w ramach ubezpieczenia OC nie jest obecnie kwestionowane w orzecznictwie sądowym (zob. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 1 września 1970 r., w sprawie II CR 371/70; OSNCP 1971, nr (...), poz. (...); postanowienie SN z 12 stycznia 2006 r., III CZP 76/05 i tamże powołano szerokie orzecznictwo SN w tej kwestii z lat wcześniejszych). W orzecznictwie sądowym przyjmuje się, że nieopłacalność naprawy, będąca przesłanką wystąpienia tzw. szkody całkowitej, ma miejsce wówczas, gdy jej koszt przekracza wartość pojazdu sprzed wypadku (tak też SN w uzasadnieniu postanowienia składu siedmiu sędziów Sądu Najwyższego z dnia 24 lutego 2006 r., III CZP 91/05).

Zgodnie z uchwałą składu 7 sędziów Sądu Najwyższego z dnia 8 maja 2024 r., III CZP 142/22, jeżeli poszkodowany poniósł już koszty naprawy pojazdu lub zobowiązał się do ich poniesienia, wysokość odszkodowania z ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych powinna odpowiadać tym kosztom, chyba że w danych okolicznościach są one oczywiście nieuzasadnione. W ocenie Sądu koszty naprawy poniesione faktycznie przez poszkodowanego nie mogą być miarodajne dla oceny wysokości odszkodowania za uszkodzenie jego pojazdu w dniu 23 lipca 2020 r., albowiem wskutek wypłaty przez ubezpieczyciela zaniżonego odszkodowania poszkodowany został zmuszony naprawić pojazd we własnym zakresie, a więc nie w zakładzie naprawczym, bez udziału mechanika, a znaczną część części zamiennych kupić jako używane. Zgodnie z art. 363 k.c. naprawienie szkody powinno nastąpić poprzez zapłatę odpowiedniej sumy pieniężnej. Przez ,,odpowiednią sumę pieniężną” należy rozmieć taką, jaka odpowiada wysokości szkody. Wobec wypłacenia poszkodowanemu niewątpliwie zaniżonego odszkodowania, należała mu się dopłata według rozliczenia szkody jako całkowitej. Biegły P. L. obliczył, że wartość pojazdu w dniu kolizji, za którą odpowiada pozwana, wynosiła (...).400 zł, a wartość pozostałości 850 zł, zatem wysokość odszkodowania za szkodę, jaką poniósł poszkodowany w związku z tą kolizją, rozliczana jako tzw. szkoda całkowita, zamyka się kwotą 4.550 zł. Skoro pozwany w toku postępowania likwidacyjnego wypłacił poszkodowanemu 2.400 zł, to powodowi jako nabywcy wierzytelności za uszkodzenie pojazdu należy się dopłata tytułem reszty odszkodowania w wysokości 2.150 zł i taką kwotę zasądzono w pkt 1 wyroku na podstawie art. 509 § 1 k.c. w zw. z art. 361 i 363 k.c.

Zasadne było żądanie zapłaty odsetek ustawowych za opóźnienie za okres po upływie 30 dni od dnia zgłoszenia szkody, skoro pozwana nie wypłaciła poszkodowanemu należnego odszkodowania w toku postepowania likwidacyjnego (art. 817 § 1 k.c. i art. 509 § 2 k.c. oraz art. 481 § 1 i 2 k.c.).

Dalsze odsetki ustawowe za opóźnienie od zasądzonych kwot w pkt 1 i 2 sentencji wyroku przyznano od dnia wniesienia pozwu na mocy art. 481 § 1 i 2 k.c. oraz art. 482 § 1 k.c.

Powództwo oddalono w zakresie żądania zapłaty kwoty 400 zł tytułem zwrotu kosztów prywatnej opinii na zlecenie powoda, podzielając zarzuty pozwanej, że nie obejmowała tej kwoty umowa cesji, a nadto że koszt ten nie pozostawał w adekwatnym związku przyczynowym ze szkodą, gdyż został poniesiony przez powoda w ramach prowadzonej prze niego działalności gospodarczej już po dokonaniu cesji wierzytelności, w celu oceny wysokości żądania przez powoda, a sama opinia prywatna z dnia 2 lutego 2023 r. nie została wykorzystana przez sąd jako podstawa do zasądzenia roszczenia.

Koszty procesu rozliczono na podstawie art. 100 zdanie drugie k.p.c. według zasady stosunkowego rozdziału. Koszty poniesione przez powoda to: opłata od pozwu – 200 zł, opłata skarbowa od pełnomocnictwa procesowego – 17 zł, koszty adwokackie – 900 zł (§ 2 pkt 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie – Dz. U. poz. 1800 ze zm.) i zaliczka na biegłego – 490 zł. Powód wygrał sprawę w 86,54% (2.572,14/2.972,14), dlatego należy mu się od pozwanej zwrot kwoty 1.390,70 zł (1.607 zł x 86,54%). Pozwana poniosła następujące koszty procesu: koszty radcowskie w kwocie 900 zł (§ 2 pkt 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych – Dz.U. z. 2018 r. poz. 265 ze zm.) i zaliczka na biegłego – 500 zł – razem 1.400 zł. Od powoda należy się jej kwota 188,44 zł (13,46% x 1.400 zł). Po potrąceniu wzajemnych kwot pozostaje saldo na rzecz powoda w wysokości 1.202,26 zł i taką kwotę zasądzono w pkt 4 sentencji wyroku.

O odsetkach ustawowych za opóźnienie od kosztów procesu orzeczono na mocy art. 98 § 1 ¹ k.p.c.