Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 13 lipca 2022 r.

Sąd Rejonowy w Kamiennej Górze I Wydział Cywilny w następującym składzie:

Przewodniczący: SSR Marek Dziwiński

Protokolant: Joanna Pulkowska

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 13 lipca 2022 r. w K.

sprawy z powództwa Gminy M.

przeciwko P. A. (1), E. A., A. A. (1), K. A., M. A. (1), P. A. (2)

o eksmisję

I  nakazuje pozwanym P. A. (1), E. A., A. A. (1), K. A., M. A. (1) i P. A. (2) aby wraz z rzeczami i osobami prawa ich reprezentującymi opuścili, opróżnili i wydali stronie powodowej Gminie M. lokal mieszkalny położony w (...)/1;

II  ustala, że pozwanym P. A. (1), E. A., A. A. (1), K. A., M. A. (1) i P. A. (2) przysługuje uprawnienie do otrzymania lokalu socjalnego;

III  nakazuje wstrzymanie wykonania pkt I wyroku do czasu złożenia przez gminę oferty zawarcia umowy najmu lokalu socjalnego;

IV  zasądza solidarnie od pozwanych pozwanym P. A. (1), E. A., A. A. (1), K. A., M. A. (1) i P. A. (2) na rzecz strony powodowej Gminy M. kwotę 440,00 zł tytułem zwrotu kosztów procesu, w tym kwotę 240,00 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

Sygn. akt. I C 210/22

UZASADNIENIE

Strona powodowa Gmina M. wniosła o nakazanie pozwanym P. A. (1), E. A., A. A. (1), K. A., M. A. (1) i P. A. (2) opuszczenie, opróżnienie i wydanie stronie powodowej lokalu mieszkalnego położonego w (...) (...)w stanie wolnym od rzeczy do nich należących i zasądzenie od pozwanych na rzecz strony powodowej kosztów procesu, we tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

Uzasadniając swoje żądanie strona powodowa podała, że jest właścicielem lokalu mieszkalnego położonego w (...) (...) i w dniu 36 czerwca zawarła z małżonkami E. A. i P. A. (1) umowę najmu przedmiotowego lokalu. Strona powodowa podała dalej, ze w dniu 2 listopada 2021 r. wypowiedziała ze skutkiem na 1.01.2021 r. przedmiotową umowę z powodu zaległości czynszowych. Strona powodowa wskazała dalej, że 30.08.2021 r. złożyła oświadczenie o zamiarze wypowiedzenia umowy w związku z zaległościami czynszowymi w kwocie 7.506.78 zł i wezwała najemców do zapłaty tej kwoty w terminie tygodniowym. Strona powodowa podała że pozwani w dniu 4.10.2021 r. wpłacili kwotę 5.000,00 zł, pozostając w zwłoce z kwotą 2.507,00 zł , przekraczającej trzy pełne okresy płatności.

Zdaniem strony powodowej pozwani od rozwiązania umowy użytkują lokal bezprawnie, co uzasadnia żądanie eksmisji.

Pozwani E. A. i P. A. (1) w odpowiedzi na pozew wnieśli o oddalenie powództwa.

Uzasadniając swoje stanowisko podali, ze dokonali wielu remontów mieszkania przystosowując je do tego, by spełniało warunki do zamieszkania. Podnieśli dalej, że chcieli wykupić przedmiotowy lokal, lecz nie uzyskali pozwolenia od Gminy. Pozwana E. A. podała dalej, ze w (...). uległa wypadkowi, w wyniku którego doznała urazu głowy, złamała ramię i ma uszkodzony kręgosłup. Pozwana podniosła, że są w trudnej sytuacji materialnej, gdyż pracuje tylko mąż.

Pozostali pozwani także wnosili o oddalenie powództwa popierając stanowisko rodziców.

Sad ustalił następujący stan faktyczny:

Pozwani E. A. i P. A. (1) od 6 czerwca 2003 roku są najemcami lokalu położonego w (...) (...). Lokal ten należy do zasobów komunalnych Gminy M.>

/dowód: umowa najmu lokalu – k-21/

W lokalu tym najemcy mieszkali z dziećmi A. A. (1), K. A., M. A. (1), P. A. (2). P. A. (2) związany jest z partnerką i część czasu przebywa u niej w W., a cześć w mieszkaniu rodziców, ma tam swoje rzeczy. Także A. A. (1) mieszka na co dzień z partnerem, z tym że co jakiś czas przyjeżdża do mieszkania rodziców, ma tam swoje rzeczy. Pozostałe dzieci tj. K. A. i M. A. (1) mieszkają na co dzień z rodzicami. W 2006 roku pozwana E. A. uległa wypadkowi i doznała urazu głowy, kręgosłupa. Od tego czasu najemcy zalegali z zapłatą czynszu. Po pewnym czasie uregulowali zaległości.

/dowód: zeznania pozwanych złożone na rozprawie w dniu 13 lipca 2022 r. – k-70-71/

Od września 2017 r. pozwani w ogóle zaprzestali płacenia czynszu, którego wysokość wynosiła miesięcznie 138,36 zł. Zaległość z tego tytułu na koniec sierpnia 2021 r. wynosiła wraz z odsetkami kwotę 7.506,78 zł.

/dowód: rozliczenie zaległości dla lokalu mieszkalnego (...) (...) – k-20, oświadczenie wynajmującego o zamiarze wypowiedzenia umowy najmu – k-17/

W dniu 30 sierpnia 2021 r. Gmina M. złożyła najemcom E. A. i P. A. (1) oświadczenie o zamiarze wypowiedzenia umowy najmu, wyznaczając im dodatkowy miesięczny termin na zapłatę zaległości. Jednocześnie uprzedzono ich, że w przypadku braku zapłaty kwoty zaległości tj. 7.506, 78 zł zostanie złożone oświadczenie o wypowiedzeniu umowy.

/dowód; oświadczenie z 30.08.2021 r. – k-17/

Pozwana E. A. uiściła w dniu 4 października 2021 roku kwotę 5.000,00 zł.

/dowód: polecenie przelewu – k-15/

Pismem z 2 listopada 2021 r. Gmina M. wypowiedziała najemcom umowę najmu lokalu ze skutkiem na dzień 1 stycznia 2022 r.

/dowód: pismo o wypowiedzeniu umowy z 2.11.2021 r. – k-9/

W dniu 17 lutego 2022 r. E. A. uiściła pozostałą kwotę zadłużenia tj. 2.507,00 zł.

/dowód: potwierdzenie przelewu – k-14/

Do zaległości czynszowych doszło z powodu ciężkiej sytuacji materialnej rodziny A.. Przez długi czas pracował tylko P. A. (1), który jako magazynier zarabiał i zarabia w granicach najniższego krajowego wynagrodzenia. Jego żona E. A. od wielu lat nie pracuje. Po wypadku w 2006 roku zwiększyły się wydatki na leki dla E. A.. Od tego czasu E. A. i P. A. (1) zaciągali długi, łatać budżet rodziny. Powstały długi z tytułu opłat czynszowych.

/dowód: zeznania pozwanych E. A. i P. A. (1) złożone na rozprawie w dniu 13 lipca 2022 r. – k-70/

M. A. (1) ma obecnie 19 lat i jest uczniem Technikum Zawodowego. Nie osiąga dochodów.

/dowód: zeznania pozwanego M.D. A. złożone na rozprawie w dniu 13 lipca 2022 r. – k-71/

Pozwany K. A. ma obecnie 22 lata, pracuje od końca 2019 roku i zarabia obecnie 3.100,00 zł.

/dowód: zeznania pozwanego K.M. A. złożone na rozprawie w dniu 13 lipca 2022 r. – k-71/

A. A. (1) ma 26 lat, związana jest z partnerem i z nim mieszka w B., ma małe dziecko, Pracował w okresie od 2017 lub 2018 roku do 2022 roku.

/dowód: zeznania pozwanej A. A. złożone na rozprawie w dniu 13 lipca 2022 r. – k-71/

Pozwany P. A. (2) ma 27 lat. Pracę rozpoczął w 2016 roku. Od pewnego czasu zamieszkał w W. w domu partnerki. Gdy powstawały zaległości czynszowe to pracował tylko P. A. (1).

/dowód: zeznania pozwanego P.A. A. złożone na rozprawie w dniu 13 lipca 2022 r. – k-70 odwrót/

Sąd zważył co następuje:

Ustaleń na potrzeby oceny zasadności orzeczenia eksmisji pozwanych sąd dokonał na podstawie dokumentów, których prawdziwość ani treść nie były kwestionowane.

Zeznania pozwanych stanowiły natomiast rzetelne dowody na podstawie, których sąd oceniał przymioty poszczególnych członków rodziny A. do zajmowania przedmiotowego lokalu oraz uzyskał dane na potrzeby oceny ich uprawnień do lokalu socjalnego.

Żadna ze stron nie kwestionowała uprawnień właścicielskich strony powodowej do przedmiotowego lokalu, a także okoliczności, że małżonkowie E. A. i P. A. (1) byli najemcami tego lokalu. W tym miejscu należy też wyjaśnić, że ich dzieci tj. pozwani P. A. (2), A. A. (1), K. A. i M. D. A. (2) mieli także – jak ich rodzice – status lokatorów w rozumieniu przepisu art. 2 ust. 1 pkt 1 ustawy o ochronie praw lokatorów. Należy jeszcze dodać, że wprawdzie P. A. (2) i A. A. (1) na co dzień mieszkają ze swoimi partnerami w innych miejscowościach, lecz nie zerwali więzi z domem rodzinnym, pozostawili w lokalu swoje rzeczy, a także traktują ten lokal jako miejsce swojego pobytu.

Nie może budzić wątpliwości skuteczność rozwiązania przez stronę powodową z najemcami E. A. i P. A. (1) umowy najmu lokalu położonego w (...) (...). Jak stanowi przepis art. 11 ust 1 ustawy z 21 czerwca 2001 r. o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego (tekst jedn. Dz. U. z 2022 r. poz. 172) jeżeli lokator jest uprawniony do odpłatnego używania lokalu, wypowiedzenie przez właściciela stosunku prawnego może nastąpić tylko z przyczyn określonych w ust. 2-5 oraz art. 21 ust. 4 i 5 niniejszej ustawy.

Zgodnie z art. 11 ust. 2 pkt 2) wyżej wymienionej ustawy, nie później niż miesiąc naprzód, na koniec miesiąca kalendarzowego, właściciel może wypowiedzieć stosunek prawny jeżeli lokator jest w zwłoce z zapłatą czynszu lub innych opłat za używanie lokalu co najmniej za trzy pełne okresy płatności pomimo uprzedzenia go na piśmie o zamiarze wypowiedzenia stosunku prawnego i wyznaczenia dodatkowego miesięcznego terminu do zapłaty zaległych i bieżących należności.

Trzeba zauważyć, ze wszystkie przesłanki o jakich mowa w przepisie art. 11 ust. 2 pkt 1 ustawy zostały spełnione. Najemcy zostali uprzedzeni o zamiarze wypowiedzenia umowy, co prawda w dodatkowym terminie uiścili 5.000,00 zł na pokrycie części zaległego czynszu, lecz nadal byli w zwłoce z zapłatą za ponad trzy okresy płatności, dlatego wynajmująca Gmina M. miała prawo do wypowiedzenia umowy pismem z 2 listopada 2021 roku.

W tych warunkach, w wyniku skutecznego rozwiązania umowy najmu, pozwanym, nie przysługiwało uprawnienie do władania rzeczą, żądanie strony powodowej nakazania pozwanym opuszczenia przedmiotowego lokalu i wydania go, zasługiwał na uwzględnienie i na podstawie przepisu art. 222 § 1 k.c. orzeczono o tym w pkt I wyroku.

Zgodnie z przepisem art. 14 ust 1 ustawy o ochronie praw lokatorów… w wyroku nakazującym opróżnienie lokalu sąd orzeka o uprawnieniu do otrzymania lokalu socjalnego bądź o braku takiego uprawnienia wobec osób, których nakaz dotyczy. Niewątpliwie nie było wśród eksmitowanych osób, których dotyczyłaby sytuacja opisana w ustępie 4 tego artykułu, co do których zachodziłby obowiązek przyznania lokalu socjalnego. Z kolei przepis art. 14 ust. 3 stanowi, że sąd badając z urzędu, czy zachodzą przesłanki do otrzymania lokalu socjalnego, orzeka o uprawnieniu osób, których nakaz dotyczy, biorąc pod uwagę dotychczasowy sposób korzystania przez nie z lokalu oraz ich szczególna sytuację materialną i rodzinną.

Nie było podstaw twierdzić (strona powodowa też tego nie wskazywała), by pozwani w sposób niewłaściwy korzystali z lokalu, by byli uciążliwi dla osób zajmujących inne lokale. Można przyjąć, że prawdziwe były ich twierdzenia co do tego, że dokonali znacznych nakładów, by przystosować przedmiotowy lokal do cywilizowanych norm mieszkalnictwa. Powstanie zadłużenia w opłatach czynszowych było wynikiem ciężkiej sytuacji rodziny. Po wypadku w 2006 roku E. A., do i tak trudnej sytuacji rodziny konieczności wychowania czwórki niepełnoletnich dzieci, dołożyły się dodatkowe wydatki na leczenie wyżej wymienionej. Jedyny żywiciel rodziny P. A. (1) uzyskiwał skromne wynagrodzenie, wtedy też musiało dojść do wpadnięcia rodziny A. w spiralę zadłużenia. Jak wskazywali pozwani, zadłużenie w opłatach za mieszkanie występowało już od tamtego czasu. Późniejsze jednorazowe regulowanie tych zaległości powodowało powstawanie zadłużeń z innych tytułów. Z kolei konieczność spłacania kredytów musiała następować kosztem innych zobowiązań, w tym zobowiązań z tytułu opłat za mieszkanie. Jak wynikało z zeznań pozwanych, osoby osiągające dochody wykładał część zarobionych pieniędzy na pokrycie długów zaciąganych przez rodziców. Ta trudna sytuacja materialna dotyczy wszystkich członków rodziny A.. Niewątpliwie pokrycie w ostatnim czasie zaległości czynszowych (wpłaty 5.000,00 zł i 2.706,00 zł) stanowiło duży wydatek dla członków rodziny. To każe ocenić, ze ich sytuacja materialna jest ciężka i z tego względu, mając na uwadze wskazania przepisu art. 14 ust. 3 ustawy, ustalono, że każdemu z eksmitowanych przysługuje prawo otrzymania lokalu socjalnego. Stosownie do treści przepisu art. 14 ust. 2 ustawy jeżeli w wyroku orzeczono o uprawnieniu do otrzymania lokalu socjalnego dla dwóch lub więcej osób, gmina jest zobowiązana zapewnić im co najmniej jeden lokal socjalny.

Zgodnie z art. 14 ust. 6 ustawy, orzekając o uprawnieniu do zawarcia umowy lokalu socjalnego, sąd nakazuje wstrzymanie wykonania opróżnienia lokalu do czasu złożenia przez gminę oferty zawarcia umowy lokalu socjalnego.

O powyższym orzeczono w pkt III wyroku.

Pozwani przegrali sprawę, dlatego na podstawie przepisu art. 98 § 1 k.p.c. obciążono ich obowiązkiem zwrotu stronie pozwanej kosztów procesu. Na koszty te składały się: opłata od pozwu – 200,00 zł, koszty wynagrodzenia adwokackiego – 240,00 zł, łącznie 440,00 zł. Sprawa dotyczyła wspólnego mienia pozwanych, dlatego obciążono ich solidarnie obowiązkiem zwrotu kosztów procesu.