Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 26 kwietnia 2023 roku

Sąd Rejonowy dla Łodzi – Widzewa w Łodzi Wydział I Cywilny

w składzie:

Przewodniczący: sędzia Wioletta Sychniak

po rozpoznaniu w dniu 26 kwietnia 2023 roku w Łodzi na posiedzeniu niejawnym

sprawy z powództwa (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w Z.

przeciwko (...) Spółce Akcyjnej w W.

o zapłatę

1.  zasądza od (...) Spółki Akcyjnej w W. na rzecz (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w Z. kwotę 1095,85 zł (tysiąc dziewięćdziesiąt pięć złotych i osiemdziesiąt pięć groszy) z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 7 lipca 2021 roku do dnia zapłaty,

2.  oddala powództwo w pozostałej części;

3.  zasądza od (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w Z. na rzecz (...) Spółki Akcyjnej w W. kwotę 1286,23 zł (tysiąc dwieście osiemdziesiąt sześć złotych i dwadzieścia trzy grosze) tytułem zwrotu kosztów procesu, z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty.

Sygn. akt I C 2270/21

UZASADNIENIE

W pozwie złożonym 19 lipca 2021 roku (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w Z. wniosła o zasądzenie od (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w W. kwoty 7706,87 złotych z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od 7 lipca 2021 roku do dnia zapłaty i o zasądzenie kosztów procesu.

Powodowa Spółka wskazała, że klient, ubezpieczony u Pozwanego, zlecił jej wykonanie naprawy samochodu marki R. (...) po szkodzie związanej z usiłowaniem włamania. Koszty naprawy miały zostać pokryte z polisy AC. Powódka wystawiła fakturę VAT za wykonanie naprawy pojazdu. Pozwany wypłacił niższe odszkodowanie, niż koszty naprawy samochodu. Dochodzona kwota stanowi różnicę pomiędzy sumą wynikającą z wystawionej przez Powódkę faktury VAT za naprawę, a świadczeniem uznanym i wypłaconym przez Pozwanego. Legitymację czynną Powódka wywodzi z zawartej z ubezpieczonym umowy cesji wierzytelności. /pozew k. 2-5/

W odpowiedzi na pozew wniesionej 7 marca 2022 roku (...) spółka akcyjna z siedzibą w W. wniósł o oddalenie powództwa w całości oraz o zasądzenie od powoda na rzez pozwanego zwrotu kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych oraz kwoty opłaty skarbowej od pełnomocnictwa.

Pozwany podniósł, że na skutek zgłoszenia szkody z ubezpieczenia AC przyjął odpowiedzialność za zdarzenie i dokonał wypłaty odszkodowania w łącznej kwocie 9417 zł, ustalonej zgodnie z zapisami OWU (...). W przypadku ubezpieczenia Autocasco decydujące znaczenie mają warunki ubezpieczenia, nie zaś ogólne zasady prawa odszkodowawczego i reguła pełnego odszkodowania. Pozwany zakwestionował koszt robocizny przyjęty przez Powoda. Argumentował, że zastosowana stawka za roboczogodzinę jest znacząco zawyżona w stosunku do stawek stosowanych przez warsztaty porównywalnej kategorii do warsztatu wykonującego naprawę, działających na rynku lokalnym. Zakwestionował również ujęte w kosztorysie Powoda pozycje, takie jak: koszty obsługi szkody, koszty jazdy próbnej, mycia i sprzątania pojazdu oraz utylizację materiałów. /odpowiedź na pozew k. 85 – 87/

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

M. S. (1) i E. M. są współwłaścicielami samochodu osobowego marki R. (...) o nr. rej. (...).

W wyniku zgłoszenia szkody w pojeździe, zaistniałej 27 maja 2021 roku, (...) spółka akcyjna z siedzibą w W. po przeprowadzeniu postępowania likwidacyjnego (nr (...)), przyjął odpowiedzialność za przedmiotowe zdarzenie i dokonał wypłaty odszkodowania w łącznej kwocie 9417 zł. Szkoda była likwidowana w ramach umowy ubezpieczenia Autocasco. Szkoda została zgłoszona 2 czerwca 2021 roku.

Uszkodzony pojazd nie jest samochodem zakupionym w ramach działalności gospodarczej, a jego właściciele nie są płatnikami VAT.

/oświadczenie k. 16 - 17, kopia dowodu rejestracyjnego k. 18 - 19,

akta szkody na płycie CD k. 91/

W dacie szkody samochód był objęty ubezpieczeniem autocasco na podstawie umowy ubezpieczenia, potwierdzonej polisą nr (...). Ubezpieczenie autocasco zostało zawarte od wszystkich ryzyk, w serwisowym wariancie ustalania kosztów naprawy, z dodatkowymi wariantami (...) 100%, (...) S. (...), (...), wykluczenie szkody z AC, brak udziału własnego w każdej szkodzie. Do umowy miały zastosowanie Ogólne Warunki Ubezpieczeń. /polisa k. 24 – 26/

Zgodnie z treścią § 7 ust. 1 OWU, zakresem AC objęte są szkody polegające na uszkodzeniu zniszczeniu lub utarcie pojazdu, jego części lub wyposażenia wskutek zajścia wypadku ubezpieczeniowego w okresie ubezpieczenia.

Stosownie do treści § 17 ust. 1 - 3 OWU, w przypadku szkody częściowej, tj. uszkodzenia pojazdu w stopniu nie kwalifikującym szkody jako całkowitej, koszty naprawy pojazdu ustala się w oparciu o ceny części oryginalnych zakwalifikowanych do wymiany. Wysokość odszkodowania w wariancie serwisowym ustalana jest według najniższych cen części oryginalnych dostępnych w systemach A., E. lub DAT.

W przypadku przedstawienia rachunków lub faktur VAT dotyczących robocizny, części zamiennych, materiałów lakierniczych i normaliów odszkodowanie ustala się w wariancie serwisowym na podstawie wyceny kosztów naprawy, wykonanej z zastosowaniem norm czasowych operacji naprawczych określanych przez producenta pojazdu, a także w oparciu o średnie ceny usług stosowane przez warsztaty porównywalnej kategorii do warsztatu przeprowadzającego naprawę, działające na terenie województwa, w który warsztat się znajduje.

/Ogólne Warunki Ubezpieczeń Komunikacyjnych (...) k. 129 - 138/

2 czerwca 2021 roku M. S. (2) i E. M. zawarli z (...) spółką z ograniczoną odpowiedzialnością w Z. umowy przelewu wierzytelności przysługującej im w stosunku do (...) spółki akcyjnej w W. z tytułu wystąpienia szkody z dnia 27 maja 2021 roku, dotyczącej samochodu R. (...) nr rej. (...). Wraz z wierzytelnością na cesjonariusza miały przejść wszelkie związane z nią prawa, w tym roszczenia z tytułu opóźnienia w zapłacie.

Tego samego dnia M. S. (2) i E. M. upoważnili (...) spółkę z ograniczoną odpowiedzialnością w Z. do wystawienia na nich faktur bez podpisu (oraz ewentualnej korekty faktury) i pobrania za nich odszkodowania za szkodę zarejestrowaną pod numerem (...).

/umowy przelewu wierzytelności k. 9 – 10, upoważnienia k. 14 -15/

M. S. (2) 4 czerwca 2021 roku zawarł z (...) spółką z ograniczoną odpowiedzialnością w Z. umowę zlecenia naprawy nr (...) samochodu R. (...) nr rej. (...). Właściciel pojazdu 8 czerwca 2021 roku zlecił Spółce przygotowanie pojazdu do oględzin, opracowanie dokumentacji szkodowej i kosztorysu naprawy na potrzeby procesu likwidacji. /zlecenie naprawy k. 13/

W dniu 22 czerwca 2021 roku (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w Z. sporządziła kalkulację naprawy nr (...), z której wynika, że koszty naprawy pojazdu marki R. (...) wynoszą 11 867,64 złotych.

W sporządzonej kalkulacji zastosowano stawkę 200 zł za roboczogodzinę prac naprawczych i lakierniczych. Nadto kalkulacja przewidywała pozycje mycia i sprzątania pojazdu, dezynfekcji wnętrza pojazdu, przyjęcia i obsługi szkody, a także utylizacji materiałów. Kosztorys naprawy przewidywał także zastosowanie współczynnika odchylenia za koszty materiałów lakierniczych w wysokości 121%.

22 czerwca 2021 roku (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w Z. wystawiła fakturę VAT nr (...) na kwotę 12 008,52 złotych brutto, z terminem płatności oznaczonym na dzień 6 lipca 2021 roku.

Tego samego dnia dokumenty dotyczące rozliczenia szkody zostały przesłane (...) spółce akcyjnej w W. za pośrednictwem wiadomości e-mail.

/faktura VAT k. 7-8, kalkulacja naprawy k. 20-23, wiadomość e- mail k. 11/

W wiadomości e-mail z 16 lipca 2021 roku (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w Z. wezwała (...) spółkę akcyjną w W. do dopłaty kwoty 7706,87 złotych tytułem brakującej części należnego wynagrodzenia za wykonanie naprawy blacharsko – lakierniczej pojazdu R. (...) nr rej. (...). Wyznaczono nieprzekraczalny termin zapłaty - 3 dni. Wskazano, że nieuwzględnienie wezwania do zapłaty skutkować będzie wytoczeniem powództwa.

(...) Spółka Akcyjna z siedzibą w W. w wyniku wezwania zdecydowała o dopłacie odszkodowania, uznając zgłaszane roszczenie jedynie w części.

/korespondencja mailowa k. 10, akta szkody na płycie CD k. 91/

(...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w Z. jest autoryzowanym serwisem naprawczym marki R. i D..

/okoliczności bezsporne, wypis z KRS k. 47-50/

Spółka (...) sp. z o.o. w Z. współpracuje w zakresie zakupu i stosowania materiałów lakierniczych z (...) sp. z o.o. z siedzibą w W., która to oferuje materiały lakiernicze (...).

/bezsporne, kopie: kontraktu handlowego (pierwsza strona) k. 31,

umowy współpracy (pierwsza strona) k. 32, oświadczenie k. 33 /

Ekonomicznie uzasadnione koszty naprawy uszkodzeń samochodu marki R. (...) nr rej. (...), powstałych w wyniku zdarzenia z 27 czerwca 2021 roku, obliczone z zastosowaniem stawki za roboczogodzinę prac mechanicznych, blacharskich i lakierniczych w wysokości 198 zł netto jako średniej stawki stosowanej przez warsztaty porównywalnej kategorii do warsztatu Powódki na rynku lokalnym, wynoszą 10 512,85 zł brutto, bez uwzględniania kosztów dezynfekcji wnętrza pojazdu. Koszty te nie uwzględniają kosztów mycia pojazdu, kosztów obsługi szkody oraz kosztów wzrostu za materiały lakiernicze.

/pisemna opinia biegłego J. S. k. 97 - 104,

ustna opinia uzupełniająca k. 123 – 124 i 125 [00:02:34 – 00:14:47]/

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie dokumentów załączonych do akt sprawy, których autentyczność nie była kwestionowana przez strony – reprezentowane wszakże przez profesjonalnych pełnomocników - w toku postępowania. Sąd swoje ustalenia faktyczne oparł również na dowodzie z opinii biegłego z zakresu techniki samochodowej i wyceny szkód w pojazdach J. S.. W przekonaniu Sądu biegły w sposób wyczerpujący, rzeczowy i logiczny odniósł się do wszystkich pytań stanowiących podstawę do dopuszczenia tegoż dowodu. Biegły precyzyjnie oraz w sposób kompletny odniósł się do zagadnienia spornych między stronami materiałów lakierniczych, a także stawki za roboczogodzinę, kosztów obsługi szkody, mycia i czyszczenia pojazdu oraz jego dezynfekcji. Podstawowa opinia biegłego była kwestionowana i wymagała uzupełnienia. W ustnej opinii uzupełaniającej biegły ostatecznie wyjaśnił wszelkie wątpliwości stron stanowiące podstawę dopuszczenia dowodu. Opinia nie wymagała dalszego uzupełniania, wobec czego Sąd uznał ją za pełnowartościowe źródło wiedzy specjalnej w sprawie.

Sąd Rejonowy zważył, co następuje:

W pierwszej kolejności należy podkreślić, że legitymacja czynna powodowej Spółki nie była kwestionowana i nie budzi wątpliwości.

Zgodnie z treścią art. 509 § 1 k.c. wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią chyba, że sprzeciwiałoby się to zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania. Powódka przedstawiła umowę przelewu wierzytelności, zawartą z osobami ubezpieczonymi w ramach AC w pozwanym Zakładzie (...). Zawarte przez Powódkę umowy przelewu wierzytelności uprawniają ją do dochodzenia bezpośrednio od (...) spółki akcyjnej w W. należności z tytułu poniesionych kosztów naprawy pojazdu, w związku z zawartą umową ubezpieczenia dobrowolnego AC.

Zgodnie z art. 805 § 1 kodeksu cywilnego, przez umowę ubezpieczenia ubezpieczyciel zobowiązuje się, w zakresie działalności swojego przedsiębiorstwa, spełnić określone świadczenie w razie zajścia przewidzianego w umowie wypadku, a ubezpieczający zobowiązuje się zapłacić składkę. Jeżeli nie umówiono się inaczej, suma ubezpieczenia ustalona w umowie stanowi górną granicę odpowiedzialności ubezpieczyciela (art. 824 § 1 k.c.).

W pierwszej kolejności należy zwrócić uwagę na fakt, że zakres obowiązku odszkodowawczego zakładu ubezpieczeń kształtuje się odmiennie w zależności od tego, czy obowiązek naprawienia szkody wynika z umowy ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej, czy też jego źródłem jest umowa innego, dobrowolnego ubezpieczenia majątkowego. Choć pojęcie szkody w obu formach odpowiedzialności ubezpieczyciela jest takie samo, to jednak granice odpowiedzialności ubezpieczyciela są różne. W pierwszym przypadku odpowiedzialność zakładu ubezpieczeń ma charakter akcesoryjny, dlatego jej granice wyznaczane są przez zakres pierwotnej odpowiedzialności ubezpieczonego, który z kolei wynika wprost z przepisów ustawy, a w szczególności z art. 361 k.c. Zasada pełnego odszkodowania doznaje odstępstwa w przypadku, gdy źródłem roszczenia odszkodowawczego jest dobrowolnie zawarta umowa ubezpieczenia majątkowego. Strony mogą bowiem – w granicach swobody kontraktowej – odmiennie określić w umowie zarówno rodzaj, wysokość jak i przesłanki wypłaty należnego poszkodowanemu świadczenia, a także przesłanki odmowy jego wypłaty. Zawarta umowa jest w tym zakresie wiążąca dla stron. Świadczenie ubezpieczeniowe wypłacane na podstawie dobrowolnej umowy ubezpieczenia majątkowego, pomimo że określane jest powszechnie mianem odszkodowania, ma charakter zobowiązania pierwotnego do odpowiedniego zachowania ubezpieczyciela w razie zajścia wypadku ubezpieczeniowego. Możliwe jest zatem, aby owo świadczenie było niższe od poniesionej szkody, albo tę szkodę przewyższało, a także aby pomimo wystąpienia szkody podlegającej kompensacji zakład ubezpieczeń nie ponosił odpowiedzialności w razie wystąpienia określonych w umowie okoliczności egzoneracyjnych.

W przedmiotowej sprawie bezspornym między stronami był fakt zaistnienia zdarzenia z 27 maja 2021 r., w wyniku, którego doszło do uszkodzenia samochodu marki R. (...) nr rej. (...). Bezsporny był również fakt, iż w dacie zdarzenia M. S. (2) i E. M. posiadali ubezpieczenie autocasco w pozwanym Zakładzie (...). Przedmiotem sporu była wysokość dochodzonego roszczenia z tytułu odszkodowania, w tym przyjęta przez Powoda stawka za roboczogodzinę, oraz to, czy pewne elementy wyodrębnione w kosztorysie strony powodowej, jak koszty obsługi szkody, koszty mycia pojazdu i koszt utylizacji materiałów znajdują się w adekwatnym związku przyczynowym ze zdarzeniem szkodzącym, a co za tym idzie, czy pozwany jest zobowiązany do ich pokrycia. Nadto, strona pozwana kwestionowała możliwość zastosowania współczynnika odchylenia dla materiałów lakierniczych marek innych niż S. i N. w wysokości 121%.

Podkreślenia wymaga, że ocena, czy wszystkie koszty naprawy, wyliczone przez Powódkę podlegają zwrotowi w ramach świadczenia wypacanego z ubezpieczenia AC, musi być dokonana z uwzględnieniem warunków ustalonych w umowie dobrowolnego ubezpieczenia. Rozgraniczyć należy roszczenie Powódki o zapłatę za naprawę, wynikające z umowy zawartej ze zlecającym naprawę od roszczenia o refundację kosztów naprawy z polisy autocasco. Na mocy umowy przelewu Powódka nabyła wierzytelność z tytułu świadczenia podlegającego wypłacie z polisy AC. Weszła w sytuację ubezpieczonego (cedenta). Możliwa i dopuszczalna jest sytuacja, gdy koszty naprawy samochodu okażą się wyższe niż świadczenie, do którego zobowiązany jest pozwany Zakład (...).

Wskazać należy, że ani przepisy kodeksu cywilnego, ani ustawy ubezpieczeniowej, nie mogą szczegółowo regulować całokształtu zagadnień związanych z ubezpieczeniem w każdym z licznych jego rodzajów. Masowość umów ubezpieczenia czyni niemożliwym negocjowanie przez ubezpieczyciela z każdym klientem szczegółów treści umowy. Dlatego też szczegółowe postanowienia dotyczące konkretnego ubezpieczenia są ustalane w ogólnych warunkach ubezpieczeń. Ogólne warunki umowy są tzw. wzorcem kwalifikowanym i wiążą strony dlatego, że stały się składnikiem umowy ubezpieczeniowej przez odwołanie się do nich (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 31 maja 2001 r., sygnatura akt V CKN 247/00).

Stosownie do treści § 17 ust. 4 OWU, w razie udokumentowania naprawy pojazdu rachunkami lub fakturami VAT, ubezpieczyciel weryfikuje koszty wynikające z tych rachunków lub faktur VAT pod kątem ich zgodności z zasadami określonymi w ust. 3. Zgodnie z § 17 ust. 3 OWU, wysokość odszkodowania ustala się z zastosowaniem:

1.  norm czasowych operacji naprawczych określonych przez producenta pojazdu,

2.  stawki za roboczogodzinę ustalonej przez (...) w oparciu o średnie ceny usług stosowane przez warsztaty porównywalnej kategorii do warsztatu wykonującego naprawę, znajdujące się na terenie województwa, w którym znajduje się ten warsztat,

3.  cen części oryginalnych – w wariancie serwisowym (§17 ust. 1 pkt 1 OWU);

4.  cen materiałów lakierniczych i normaliów zawartych w systemach A., E. lub DAT.

W niniejszym postępowaniu Powódka dochodziła należności z tytułu kosztów naprawy pojazdu R. C. na podstawie faktury VAT nr (...) wystawionej na kwotę 12 008,52 zł brutto.

Wobec rozbieżności stron w zakresie ustalenia należnych kosztów naprawy pojazdu marki R. (...) o nr. rej. (...), na podstawie art. 278 k.p.c. niezbędnym było dopuszczenie dowodu z opinii biegłego z zakresu techniki samochodowej. Po złożeniu opinii pisemnej strona pozwana zgłosiła do niej uwagi i zastrzeżenia. W związku z tym Sąd wezwał biegłego na rozprawę, podczas której biegły złożył obszerną ustną opinię uzupełniającą. Biegły odpowiedział na pytania bezpośrednio dotyczące uwag zgłoszonych przez stronę pozwaną, jak i na szereg pytań Sądu. Złożona przez biegłego opinia jest dla Sądu przekonująca. Biegły szeroko uzasadnił swoje wnioski. W równej mierze odwoływał się do swojej wiedzy specjalistycznej, jak i doświadczenia zawodowego, w tym uzyskanego przy pełnieniu roli biegłego sądowego i wykonywaniu szeregu opinii na potrzeby postępowań sądowych. Biegły w dużej mierze odwoływał się do swoich obserwacji rynku motoryzacyjnego i znajomości realiów rynkowych. Dla Sądu wnioski biegłego są logiczne i przekonujące.

Mając na uwadze wnioski wynikające z opinii biegłego Sąd ustalił, że koszty naprawy pojazdu R. (...) o nr. rej. (...), obliczone zgodnie z zasadami ustalonymi w umowie ubezpieczenia AC, wynoszą 10 512,85 złotych brutto. Taka jest również wysokość świadczenia z tej umowy, do której wypłaty zobowiązana jest Pozwana.

Sąd nie uwzględnił jako zasadne przy ustalaniu kosztów naprawy, kosztów utylizacji materiałów, kosztów mycia i sprzątania pojazdu, kosztów obsługi szkody, kosztów dezynfekcji pojazdu. W ocenie Sądu należy przyjąć, iż nie są to koszty związane z technologią naprawy pojazdu. Przeprowadzenie tych czynności należy do obowiązków jakie powinien wypełniać przedsiębiorca prowadzący działalność gospodarczą w zakresie serwisu blacharsko lakierniczego, a koszty powinny być uwzględnione w koszcie prowadzenia danej działalności, a zatem wliczone w obowiązującą u danego przedsiębiorcy stawkę za roboczogodzinę. Dodatkowo koszty te nie stanowią kosztów naprawy zgodnie z OWU ponieważ nie można ich zaliczyć do żadnej kategorii kosztów naprawy pojazdu wyszczególnionych w § 17 OWU.

W przedmiotowej sprawie kwestionowana była przyjęta przez Powódkę stawka za roboczogodzinę prac naprawczych, blacharskich i lakierniczych. Sądowi wiadomo, że powodowa Spółka występuje z wieloma pozwami przeciwko ubezpieczycielom o zwrot koszów napraw pojazdów po szkodach likwidowanych zarówno z obowiązkowego ubezpieczenia OC sprawców kolizji, jak i z ubezpieczeń dobrowolnych. Z reguły wysokość stawki za roboczogodzinę prac naprawczych, blacharskich i lakierniczych jest sporna. Biegli opiniujący w tych sprawach wydają różne opinie, także co do wysokości przedmiotowej stawki. Problem w tym, że są one weryfikowalne jedynie do pewnego stopnia. Sporządzane opinie nie stanowią analiz o charakterze ekonomicznym, nie odnoszą się do prawidłowości skalkulowania stawki. Biegli z zakresu mechaniki samochodowej wypowiadają się na temat stawek za roboczogodzinę w oparciu o swoje obserwacje rynku i doświadczenie zawodowe, a te są różne. Na rynku działa wiele zakładów naprawczych, w tym również serwisów autoryzowanych. Każda ze stron jest w stanie przytoczyć takie przykłady, które uzasadniają jej stanowisko.

Zgodnie z postanowieniami OWU obowiązujących strony koszt naprawy pojazdu winien być ustalany według stawki za roboczogodzinę ustalonej w oparciu o średnie ceny usług stosowane przez warsztaty porównywalnej kategorii do warsztatu wykonującego naprawę, znajdujące się na terenie województwa, w którym znajduje się ten warsztat. Wobec powyższego należało ustalić, czy zastosowana przez Powódkę stawka w wysokości 200 zł netto mieściła się w zakresie pojęcia „średniej ceny”, o której mówią OWU. Wskazać należy, że średnia stawka jako taka oznaczać może stawkę, która jest wypadkową reprezentatywnego zbioru stawek. W ocenie Sądu biegły przedstawił w swojej opinii reprezentatywną ilość warsztatów autoryzowanych z lokalnego rynku (...). Wyliczona przez niego średnia stawka w wysokości 198 złotych netto odpowiada warunkom rynkowym i w ocenie Sądu jest zgodna z postanowieniami OWU. Taką też stawkę należało zastosować do obliczenia zasadnych kosztów naprawy pojazdu. Sąd uznał stawkę 198 złotych netto za jedną roboczogodzinę prac za stawkę zgodną z § 17 ust. 3 i 4 OWU. Godzi się zauważyć, że wykładnia postanowień OWU była w przedmiotowej sprawie rzeczą Sądu nie zaś biegłego, którego wiadomości specjalne były w tym kontekście wymagane do wskazania jakie stawki są stosowane przez określone warsztaty naprawcze, co było dla Sądu wystarczające do dokonania wykładni postanowień OWU.

Uzasadnione koszty naprawy należało obliczyć z pominięciem kosztów mycia, sprzątania, dezynfekcji, obsługi szkody oraz zwiększonego kosztu materiałów lakierniczych. Pominięcie powyższych pozycji jest uzasadnione treścią umowy ubezpieczenia autocasco, tj. § 17, zgodnie z którym do obliczenia kosztów naprawy przyjmuje się normy czasowe z programów eksperckich. Skoro w niniejszej sprawie zastosowany został program A., to przyjęte w nim normy czasowe są wiążące i brak podstaw do doliczania dodatkowych kosztów. Zwrócić przy tym należy uwagę, że OWU przewidują możliwość stosowania trzech różnych programów, które różnią się m.in. zasadami obliczania kosztów materiałów lakierniczych. Biegły wskazał, że DAT przyjmuje wyższe wartości tych materiałów, niż A.. Skoro tak, to jest możliwość obliczenia kosztów naprawy z uwzględnieniem realiów zakładu naprawczego Powódki (m.in. dotyczących rodzaju stosowanych materiałów lakierniczych) bez potrzeby korygowania wartości przyjętych w A.. Ta uwaga dotyczy zarówno wartości zużytych materiałów lakierniczych, jak i kosztów mycia. Warto zauważyć, że w okolicznościach niniejszej sprawy nie udokumentowano by Powódka poniosła wyższe koszty za materiał lakierniczy, niż te ujęte w programie A.. Jeżeli zaś chodzi o koszty przyjęcia i obsługi szkody, to one nie wchodzą – zgodzie z treścią umowy ubezpieczenia – w zakres naprawy i w ogóle nie podlegają zwrotowi przez Pozwanego. Zwrotu tych kosztów Powódka może domagać się tylko od zlecającego naprawę.

W toku postępowania likwidacyjnego Pozwana wypłaciła na rzecz Powódki odszkodowanie z tytułu szkody w pojeździe marki R. (...) o nr. rej. (...) w łącznej wysokości 9417 zł, wobec czego pozostałą częścią należnego odszkodowania był kwota 1095,85 złotych. Taką też kwotę Sąd zasądził od Pozwanej na rzecz Powódki w punkcie 1 sentencji wyroku i oddalił powództwo w pozostałej części jako niezasadne (pkt. 2 wyroku).

O odsetkach orzeczono na podstawie art. 481 k.c. w zw. z art. 817 § 1 k.c. Stosownie do treści tego drugiego przepisu ubezpieczyciel obowiązany jest spełnić świadczenie w terminie trzydziestu dni, licząc od daty otrzymania zawiadomienia o wypadku. Z akt sprawy wynika, iż pozwany Zakład (...) zostało zawiadomione o szkodzie 2 czerwca 2020 roku. Jednocześnie termin płatności kwoty ujętej w fakturze VAT (...), której przedmiotem była naprawa pojazdu R. (...) o nr. rej. (...) przypadał na 6 lipca 2021 roku, a więc na termin późniejszy niż 30 dni od zgłoszenia szkody, a zatem odsetki zostały zasądzone zgodnie z żądaniem pozwu, tj. od 7 lipca 2021 roku.

O kosztach procesu Sąd orzekł w punkcie 3 sentencji wyroku, na podstawie art. 100 zd. 1 k.p.c., dokonując stosunkowego ich rozdzielenia. Powódka wygrała sprawę w 14 % w związku z czym powinna ponieść 86% kosztów procesu. Koszty poniesione przez nią wyniosły łącznie 3600 złotych: opłata od pozwu - 500 zł, koszty zastępstwa procesowego – 1800 zł (ustalone w oparciu o § 2 pkt 4 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie; Dz. U. poz. 1800 z późn. zm.) oraz zaliczka na wynagrodzenie biegłego w kwocie 900 zł. Koszty poniesione przez Pozwaną wyniosły 2016,55 złotych, w tym: koszty zastępstwa procesowego w kwocie 1800 zł (ustalone w oparciu o § 2 pkt 4 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych; Dz. U. poz. 1804 z późn. zm.), opłata skarbowa od pełnomocnictwa w wysokości 17 zł, wykorzystana część zaliczki na wynagrodzenie biegłego – 199,55 zł. Łącznie koszty procesu wyniosły 5216,55 złotych, z czego Pozwana powinna ponieść koszty procesu w wysokości 730,32 zł. Różnica ponad tę kwotę – 1286,23 zł (2016,55 zł – 730,32 zł) podlegała zasądzeniu na jej rzecz od Powódki, z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty (art. 98 § 1 ¹ k.p.c.).