Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 18 września 2024 r.

Sąd Rejonowy w Piszu I Wydział Cywilny w składzie:

Protokolant: sekretarz sądowy Agnieszka Zuzga

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 18 września 2024 r. w P.

sprawy z powództwa Prokura Niestandaryzowanego Sekurytyzacyjnego Funduszu Wierzytelności Funduszu Inwestycyjnego Zamkniętego z siedzibą we W.

przeciwko K. L. (1)

o zapłatę

o r z e k a

I.  Zasądza od pozwanego K. L. (1) na rzecz powoda Prokura Niestandaryzowanego Sekurytyzacyjnego Funduszu Wierzytelności Funduszu Inwestycyjnego Zamkniętego z siedzibą we W. kwotę 4 063,31 zł (cztery tysiące sześćdziesiąt trzy złote 31/100) z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 18.06.2024r. do dnia zapłaty.

II.  Zasądza od pozwanego K. L. (1) na rzecz powoda Prokura Niestandaryzowanego Sekurytyzacyjnego Funduszu Wierzytelności Funduszu Inwestycyjnego Zamkniętego z siedzibą we W. kwotę 1 317,00 zł (jeden tysiąc trzysta siedemnaście złotych 52/100), tytułem zwrotu kosztów postępowania wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi za czas od dnia uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty.

Sygn. akt I C 244/24

UZASADNIENIE

W dniu 18 czerwca 2024 roku Prokura Niestandaryzowany Fundusz Wierzytelności Fundusz Inwestycyjny Zamknięty z siedzibą we W. wytoczył powództwo przeciwko K. L. (1) o zapłatę kwoty 4 063,31 złotych z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty. Nadto powód wniósł o zasądzenie na jego rzecz od pozwanego zwrotu kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego, według norm przepisanych.

W uzasadnieniu pozwu powód wskazał, że dochodzona wierzytelność wynika z umowy pożyczki o numerze (...), zawartej w dniu 09.05.2022 r. pomiędzy pozwanym, a poprzednikiem prawnym powoda – (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W.. Na podstawie ww. umowy pozwany otrzymał kwotę 3 200 złotych, którą wraz z prowizją w kwocie 561,09 złotych zobowiązał się spłacić w terminie 30 dni. Brak spłaty w umówionym terminie uprawniał wierzyciela do naliczania odsetek maksymalnych za każdy dzień opóźnienia. Pozwany spłacił jedynie 710 złotych. Do spłaty pozostała należność główna w kwocie 3 069,59 złotych oraz skapitalizowane odsetki w wysokości 993,72 złote naliczone zgodnie z umową przez wierzyciela pierwotnego do dnia umowy przelewu wierzytelności i naliczone przez powoda po dniu umowy przelewu wierzytelności do dnia poprzedzającego dzień złożenia pozwu. Powód nabył ww. wierzytelność na podstawie umowy przelewu wierzytelności zawartej z wierzycielem pierwotnym w dniu 04.07.2023 r.

Pozwany K. L. (1) w odpowiedzi na pozew wniósł o oddalenie powództwa w całości i o zasądzenie na jego rzecz od powoda kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego, według norm przepisanych. Podniósł zarzut niewykazania istnienia roszczenia zarówno co do zasady, jak i co do wysokości, oraz zarzut braku legitymacji czynnej po stronie powoda. Z daleko posuniętej ostrożności procesowej pozwany podniósł, że postanowienia umowy pożyczki w zakresie prowizji mają charakter abuzywny.

Sąd ustalił, co następuje:

W dniu 9 maja 2022 roku pomiędzy (...) Spółką z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W., a pozwanym K. L. (1) zawarta została - za pomocą środków porozumiewania się na odległość - umowa pożyczki o numerze (...), na podstawie której K. L. (1) wypłacona została - na wskazany przez niego we wniosku o pożyczkę rachunek bankowy – kwota 3 200 złotych (przy czym 3 000 zł w dniu 09.05.2022 r., a 200 zł w dniu 20.05.2022 r.). K. L. (1) zobowiązał się do spłaty ww. pożyczki wraz z prowizją w wysokości 562,83 złote i odsetkami umownymi liczonymi według zmiennej stopy procentowej, która w dniu zawarcia umowy wynosiła 7,2% w stosunku rocznym. Spłata pożyczki miała nastąpić w terminie 30 dni, tj. do 8 czerwca 2022 roku.

W przypadku powstania należności przeterminowanych, K. L. (1) zobowiązał się do zapłaty na rzecz pożyczkodawcy odsetek maksymalnych wskazanych w art. 481 § 2 ¹ k.c. za każdy dzień opóźnienia w spłacie.

Na poczet spłaty ww. pożyczki K. L. (1) wpłacił na rzecz pożyczkodawcy 710 złotych. Do zapłaty pozostała:

- należność główna w kwocie 3 069,59 złotych,

- odsetki za opóźnienie w spłacie w kwocie 993,72 złote.

(dowód: potwierdzenie przelewu opłaty rejestracyjnej k. 21; umowa pożyczki z tabelą opłat i prowizji k. 17-20; potwierdzenie wypłaty transzy pożyczki k. 20v i 22; potwierdzenie przelewu k. 24-25; wyciąg z ksiąg rachunkowych powoda k. 9)

W dniu 4 lipca 2023 roku pomiędzy (...) Spółką z ograniczoną odpowiedzialnością (uprzednio działającą pod firmą (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością) z siedzibą w W., a Prokurą Niestandaryzowanym Funduszem Wierzytelności Funduszem Inwestycyjnym Zamkniętym z siedzibą we W. zawarta została umowa przelewu wierzytelności, na podstawie której wspomniany Fundusz nabył wierzytelność względem K. L. (1) wynikającą z ww. umowy pożyczki o numerze (...).

(umowa przelewu wierzytelności wraz z pełnomocnictwami, wyciągiem z rejestru funduszy i wydrukami z KRS-u k. 10-16, 69-96v; potwierdzenie przelewu k. 97)

Sąd zważył, co następuje:

Przedmiotowe powództwo jest zasadne i zasługuje na uwzględnienie.

Odpowiedzialność pozwanego względem strony powodowej wynika z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 12 maja 2011r. o kredycie konsumenckim (t.j. Dz.U. z 2019 r. poz. 1083). Zgodnie z treścią tego przepisu przez umowę o kredyt konsumencki rozumie się umowę o kredyt w wysokości nie większej niż 255 550,00 złotych albo równowartość tej kwoty w walucie innej niż waluta polska, który kredytodawca w zakresie swojej działalności udziela lub daje przyrzeczenie udzielenia konsumentowi. Zgodnie z przepisem art. 3 ust. 2 pkt 1 powołanej ustawy, za umowę o kredyt konsumencki uważa się w szczególności umowę pożyczki. Jak z kolei stanowi przepis art. 720 § 1 k.c., przez umowę pożyczki dający pożyczkę zobowiązuje się przenieść na własność biorącego określoną ilość pieniędzy, a biorący zobowiązuje się zwrócić tę samą ilość pieniędzy.

W ocenie Sądu, wszystkie podniesione przez pozwanego zarzuty, w świetle przedłożonych przez powoda dokumentów, uznać należy za chybione.

W pierwszej kolejności wskazać należy, że powód przedłożył Sądowi potwierdzenie przelewu, które załączone jest do akt sprawy (k. 21) i z którego wynika, że w dniu 1 maja 2021 roku K. L. (1) z rachunku bankowego nr (...) przelał na rachunek bankowy (...) Sp. z o.o. kwotę 0,01 złoty tytułem jednorazowej opłaty rejestracyjnej, to jest opłaty pobieranej przez pożyczkodawcę celem weryfikacji numeru rachunku bankowego pożyczkobiorcy podanego przy zakładaniu indywidualnego konta, tzw. (...), na stronie internetowej pożyczkodawcy.

Podkreślić należy, że na wskazany wyżej rachunek bankowy, spółka (...) przelała w dniu 9 maja 2022 roku kwotę 3 000 złotych i w dniu 20 maja 2022 roku kwotę 200 złotych, powołując się w tytule przelewu na umowę pożyczki o numerze (...).

Pozwany K. L. (1) nie zaprzeczył, że posiada Profil Klienta na stronie internetowej pożyczkodawcy i że jest właścicielem wskazanego wyżej rachunku bankowego. Nie przedłożył również dowodów (np. wyciągu z ww. rachunku bankowego), które przeczyłyby otrzymaniu ww. przelewów.

Powyższe, zdaniem Sądu dowodzi jednoznacznie, że w dniu 9 maja 2022 roku między pozwanym K. L. (1), a (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W. zawarta została - za pomocą środków porozumiewania się na odległość - umowa pożyczki o numerze (...), na podstawie której pozwanemu wypłacona została - na należący do niego rachunek bankowy – kwota 3 200 złotych.

Umowa zawarta na odległość to umowa regulowana ustawowo, w której jedną stroną jest przedsiębiorca, a drugą konsument (obrót konsumencki). Do zawarcia tej umowy dochodzi w ramach zorganizowanego przez przedsiębiorcę systemu zawierania umów na odległość, często dla tzw. transakcji on-line. Warunkiem koniecznym do zakwalifikowania umowy jako zawartej na odległość jest brak jednoczesnej fizycznej obecności stron, w tym samym miejscu i czasie, a także zawarcie umowy z wyłącznym wykorzystaniem jednego lub większej liczby środków porozumiewania się na odległość do chwili zawarcia umowy włącznie. Należy podkreślić, że umowa na odległość nie musi być zawarta na piśmie. Nie dochowanie tej formy nie powoduje nieważności czynności prawnej. Stąd też brak podpisów na załączonej do akt sprawy umowie pożyczki. Umowa ta stanowi dokument i dowód w sprawie.

Różnica czasowa pomiędzy rejestracją na stronie pożyczkodawcy, a zawarciem umowy pożyczki jest bez znaczenia, albowiem Sądowi z urzędu wiadomym jest, że rejestracja w systemie teleinformatycznym pożyczkodawcy i założenie Profilu Klienta nie obliguje do wzięcia pożyczki.

Zgodnie z postanowieniami przedmiotowej umowy, pożyczka miała zostać spłacona w terminie do 8 czerwca 2022 roku, a pozwany zobowiązał się do spłaty pożyczki wraz z należnymi odsetkami umownymi za czas korzystania z kapitału i z odsetkami za opóźnienie w spłacie. Podkreślić należy, iż zapisy te zawierały w swej treści ograniczenie umówionych odsetek do odsetek maksymalnych, wynikających z przepisów Kodeksu cywilnego. Wobec powyższego stwierdzić należy, że dochodzenie przez powoda zapłaty ww. odsetek, jest w pełni zasadne.

Powód podał, że na poczet spłaty przedmiotowej pożyczki pozwany dokonał wpłaty kwoty 710 złotych. Z załączonego do akt sprawy wyciągu ksiąg rachunkowych powoda (k. 9) wynika, że na dzień 13 czerwca 2024 roku skapitalizowana kwota odsetek umownych i odsetek maksymalnych za opóźnienie wynosi łącznie 993,72 złote. Pozwany nie przedstawił dowodów kwestionujących wyliczenia powoda, ograniczając się do gołosłownych twierdzeń, tymczasem zgodnie z treścią art. 6 k.c. ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z faktu tego wywodzi skutki prawne.

Odnosząc się do zarzutu abuzywności postanowień umowy w zakresie prowizji, wskazać należy, że przesłanki uznania danych postanowień za niedozwolone zostały określone w art. 385 ¹ § 1 k.c. Zgodnie z treścią tego przepisu, postanowienia umowy zawieranej z konsumentem nieuzgodnione indywidualnie nie wiążą go, jeżeli kształtują jego prawa i obowiązki w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami, rażąco naruszając jego interesy (niedozwolone postanowienia umowne). Nie dotyczy to postanowień określających główne świadczenia stron, w tym cenę lub wynagrodzenie, jeżeli zostały sformułowane w sposób jednoznaczny.

W myśl art. 385 ¹ § 3 k.c., nieuzgodnione indywidualnie są te postanowienia umowy, na których treść konsument nie miał rzeczywistego wpływu. W szczególności odnosi się to do postanowień umowy przejętych z wzorca umowy zaproponowanego konsumentowi przez kontrahenta. Oznacza to, że pozwany nie miał możliwości negocjowania i nie miał wpływu na kształt postanowień umownych w tym zakresie. Konsument mógł zatem albo podpisać umowę na proponowanych we wzorcu umownym warunkach albo odmówić zawarcia umowy.

Dla uznania spornych klauzul za abuzywne konieczne jest ustalenie, czy klauzule te kształtują prawa i obowiązki konsumenta w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami i rażąco naruszają jego interesy. Najogólniej rzecz ujmując, postanowienia umowy lub wzorca umownego rażąco naruszają interes konsumenta, jeżeli poważnie, znacząco odbiegają od sprawiedliwego wyważenia praw i obowiązków stron. W wyroku z dnia 13 lipca 2005 r. I CK 832/04 Sąd Najwyższy stwierdził, że "w rozumieniu art. 385 ¹ § 1 k.c. "rażące naruszenie interesów konsumenta" oznacza nieusprawiedliwioną dysproporcję praw i obowiązków na jego niekorzyść w określonym stosunku obligacyjnym, natomiast "działanie wbrew dobrym obyczajom" w zakresie kształtowania treści takiego stosunku obligacyjnego wyraża się w tworzeniu przez partnera konsumenta takich klauzul umownych, które godzą w równowagę kontraktową tego stosunku".

Zdaniem Sądu, przewidzianej w przedmiotowej umowie pożyczki prowizji nie sposób było uznać za zawyżoną i stanowiącą niedozwolone postanowienie umowne. Prowizja pełni rolę wynagrodzenia za zawarcie umowy, które to – w świetle przepisów ustawy o kredycie konsumenckim – jest jak najbardziej dopuszczalne. Pobieranie przez pożyczkodawcę takiej prowizji ma swój ekonomiczny sens. Pobieranie przez pożyczkodawcę wyłącznie odsetek od pożyczonej kwoty nie zrekompensowałoby ryzyka związanego z umową i tym bardziej nie uczyniło tej umowy opłacalnej dla pożyczkodawcy. Pożyczkodawca jako przedsiębiorca udziela bowiem pożyczek w celach zarobkowych, a nie dobroczynnych, i nie ma podstaw by uniemożliwiać mu pobierania z tytułu umów pożyczek godziwego wynagrodzenia.

Przedmiotowa umowa nie została zawarta pod presją przewagi pożyczkodawcy prowadzącego działalność gospodarczą polegającą na udzielaniu pożyczek. Pozwany miał możliwość wyboru instytucji finansowej, u której chce zaciągnąć zobowiązanie. Zawarł przedmiotową umowę w ramach swobody kontraktowej. Znał treść swojego zobowiązania, w szczególności jego wysokość i termin spłaty; mógł i powinien był szczegółowo zapoznać się z treścią umowy; mimo uprawnienia, nie odstąpił od umowy na zasadach określonych w umowie. Pozwany wyraził wolę zawarcia przedmiotowej umowy pożyczki i zaakceptował zaoferowane przez pożyczkodawcę warunki, czego konsekwencją był przelew na jego rachunek bankowy kwoty 3 200 złotych.

Podkreślenia wymaga fakt, że pozwany nie zwrócił niezwłocznie całości przelanej mu przez pożyczkodawcę kwoty, co w ocenie Sądu jednoznacznie wskazuje na to, iż omawiany przelew nie był wynikiem omyłki, lecz stanowił działanie, które pozwany akceptował.

Podniesiony przez pozwanego zarzut braku legitymacji czynnej powoda, w świetle przedłożonych przez powoda w tym zakresie dokumentów, również należało uznać za nieuzasadniony. Wspomniane dokumenty to umowa przelewu wierzytelności, pełnomocnictwa i wyciągi z KRS-u, których treść nie budzi wątpliwości Sądu co do ich wiarygodności i autentyczności. Z umowy przelewu wynika jednoznacznie, że wierzyciel pierwotny dokonał cesji wierzytelności przysługującej mu względem pozwanego z tytułu przedmiotowej umowy pożyczki na rzecz powoda. Umowę przelewu w imieniu pożyczkodawcy i powoda zawarły osoby należycie do dokonania tej czynności prawnej umocowane.

Reasumując, Sąd nie miał wątpliwości aby uznać zasadność roszczenia pozwu. Legitymacja czynna powoda została należycie udokumentowana, podobnie jak wysokość zobowiązania pozwanego, który nie przedstawił dowodów kwestionujących wyliczenia powoda, ograniczając się do gołosłownych twierdzeń.

Wobec powyższego, na podstawie powołanych wyżej przepisów i zapisów umowy pożyczki z dnia 9 maja 2022 roku, Sąd orzekł jak w punkcie I. wyroku.

Mając na uwadze wynik procesu, w oparciu o § 2 pkt 3) rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz.U. z 2015 r., poz. 1804 ze zm.) oraz art. 98 k.p.c., zgodnie z którym strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie w spełnieniu świadczenia, Sąd orzekł, jak w punkcie II. wyroku. Na koszty procesu powoda składa się: kwota 400 złotych tytułem opłaty sądowej od pozwu, kwota 17 złotych tytułem opłaty uiszczonej od udzielonego pełnomocnictwa oraz kwota 900 złotych tytułem kosztów zastępstwa procesowego.