Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 10 grudnia 2021 r.

Sąd Rejonowy w Gdyni I Wydział Cywilny:
Przewodniczący: sędzia Tadeusz Kotuk

po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w dniu 10 grudnia 2021 r. w G. sprawy z powództwa S. J. przeciwko Gminie M. G.

o ustalenie

I.  oddala powództwo;

II.  zasądza od powoda S. J. na rzecz pozwanego Gminy M. G. kwotę 270 zł (dwieście siedemdziesiąt złotych) wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie za okres od dnia uprawomocnienia się niniejszego wyroku do dnia zapłaty – tytułem zwrotu kosztów procesu.

Sygn. akt I C 250/21

UZASADNIENIE

Stan faktyczny

Gmina M. G. jest właścicielem lokalu mieszkalnego przy ul. (...). (...)/9 w G..

O. ść bezsporna

Lokal ten w od lat 80-tych XX w. był najmowany przez T. J., którego żoną była E. J.. Nie ustalono dokładnej daty śmierci T. J., ale niewątpliwie przeżyła go małżonka – E. J., która zmarła 13 listopada 2020 r. (zamieszkując dalej w tym samym lokalu).

O. ści bezsporne

S. J. jest wnukiem T. J. i E. J.. E. J. nie miała względem wnuka S. J. obowiązku alimentacyjnego.

O. ści bezsporne

Ocena dowod ów

Stan faktyczny na potrzeby wszechstronnej oceny prawnej sprawy był bezsporny. Kluczowym faktem jest to, że powód był wnukiem dotychczasowych najemców.

Pozostałe – podnoszone przez stronę powodową okoliczności i dowody – pozostają bez wpływu na wynik procesu, co zostanie szczerzej wyjaśnione w dalszej części uzasadnienia.

Kwalifikacja prawna

Powództwo jest niezasadne w stopniu zbliżonym do oczywistej bezzasadności. Dotychczasowymi najemcami lokalu byli dziadkowie powoda, który – jako ich wnuk – nie należy do zamkniętego katalogu krewnych uprawnionych do wstąpienia w stosunek najmu w świetle art. 690 § 1 k.c. Uprawnionymi krewnymi zgodnie z ustawą są jedynie dzieci, a nie dalsi zstępni (wnuki, prawnuki itd.).

Powód nie przedstawił żadnych twierdzeń i dowodów na to, że zmarła E. J. miała względem niego obowiązek alimentacyjny, w rozumieniu tego, że w do chwili śmierci ten obowiązek istniał. Przepis art. 690 § 1 k.c. nie dotyczy istniejących w przeszłości obowiązków alimentacyjnych, które w chwili śmierci najemcy już są wygasłe. Analiza tego, jak kształtowało się wychowanie powoda, kiedy był małoletnim dzieckiem, nie jest więc istotne do wyrokowania w niniejszej sprawie. Powód nawet nie twierdził, że w chwili śmierci babki był na jej wyłącznym utrzymaniu. Należy przypomnieć, że w 2020 r. powód miał 45 lat. Na marginesie należy zauważyć, że sama pełnomocniczka powoda potwierdza, że obowiązek alimentacyjny dziadków względem powoda ustał już kilkadziesiąt lat temu ( vide k. 38 verso).

Twierdzenie powoda, że przysługuje mu status najemcy z mocy art. 30 ust. 1 ustawy z dnia 21 czerwca 2001 r. o ochronie praw lokatorów […] opiera się na oczywistym nieporozumieniu. W latach 90-tych XX w. przedmiotowy lokal był przedmiotem stosunku najmu (najemcami byli bezspornie małżonkowie T. i E. J., po śmierci T. J. – najemczynią była E. J.). Faktycznie zamieszkiwanie w tym lokalu powoda w owym czasie nie było zajmowaniem lokalu „bez tytułu prawnego”, gdyż mieszkał tam za zgodą ówczesnych najemców (dziadków), co wynikało z układu stosunków prawnorodzinnych. Przepis art. 30 ust. 1 ustawy o ochronie praw lokatorów […] dotyczy lokali, co do których w okresie 10 lat przed wejściem w życie ustawy o ochronie praw lokatorów […] nie obowiązywał żaden tytuł prawny do zajmowania danego lokalu przez kogokolwiek.

Oczywistym jest to, że powód nie wstąpił w stosunek najmu po zmarłym prawdopodobnie pod koniec XX w. dziadku T. J., wobec faktu, że stosunek najmu obowiązywał dalej z udziałem jego żony E. J.. Nie zaszła więc sytuacja aktywująca stosowanie przepisów o ustawowym wstąpieniu w stosunek najmu po śmierci najemcy, gdyż dotyczyła tylko takich stanów faktycznych, kiedy umiera ostatni najemca. Należy przypomnieć, że zgodnie z art. 7 ustawy z dnia 2 lipca 1994 r. o najmie lokali mieszkalnych i dodatkach mieszkaniowych „ małżonkowie wspólnie zajmujący lokal są z mocy prawa najemcami tego lokalu, chociażby umowa najmu została zawarta tylko przez jednego z nich.” Identyczny stan prawny obowiązywał także pod rządem poprzedzającej ustawy (art. 10 ust. 3) z dnia 10 kwietnia 1974 r. – Prawo lokalowe („ Małżonkowie wspólnie zajmujący lokal mieszkalny są z mocy prawa najemcami tego lokalu, chociażby umowa najmu została zawarta tylko przez jednego z nich lub przydział lokalu pozostającego w dyspozycji terenowego organu administracji państwowej nastąpił na rzecz jednego z małżonków.”). Tak więc w przypuszczalnym okresie śmierci T. J. obowiązywał stan prawny obejmujący stosunkiem najmu ex lege oboje małżonków zamieszkujących w lokalu – nawet w razie zawarcia umowy (lub wydania decyzji o przydziale) przez jednego z nich. W tym więc zakresie należy w pełni podzielić argumentację prawną pozwanej Gminy uznając ją za trafną.

Mając powyższe na uwadze powództwo oddalono na mocy art. 690 § 1 k.c. a contrario (punkt I. sentencji).

Koszty

Powód jako przegrywający proces z mocy art. 98 k.p.c. obowiązany jest zwrócić wygrywającej Gminie koszty procesu, na które składa się opłata za czynności radcy prawnego w stawce minimalnej (§ 2 pkt 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych, ze zm.). Stawka minimalna wynika z niezbyt skomplikowanego charakteru sprawy i niewielkiej obszerności materii dowodowej, braku rozprawy.