Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 18 października 2023 roku

Sąd Rejonowy w Człuchowie I Wydział Cywilny w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 18 października 2023 roku w Człuchowie

na rozprawie

sprawy

z powództwa (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w K.

przeciwko A. S.

o zapłatę

zasądza od pozwanego A. S. na rzecz powoda (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w K. kwotę 1.478,25 zł (słownie: jeden tysiąc czterysta siedemdziesiąt osiem złotych dwadzieścia pięć groszy) wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 30 sierpnia 2022 roku do dnia zapłaty,

oddala powództwo w pozostałym zakresie,

zasądza od pozwanego A. S. na rzecz powoda (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w K. kwotę 1.117,00 zł (tysiąc sto siedemnaście złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się niniejszego orzeczenia do dnia zapłaty.

Sygn. akt I C 251/23

UZASADNIENIE

Powód – (...) sp. z o.o. z siedzibą w K., reprezentowany przez profesjonalnego pełnomocnika w osobie radcy prawnego, wniósł pozew przeciwko pozwanemu A. S. o zapłatę kwoty 2.465,05 złotych wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia wniesienia pozwu w elektronicznym postępowaniu upominawczym do dnia zapłaty oraz o zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda kosztów procesu według norm przepisanych.

W uzasadnieniu wskazał, że dochodzona wierzytelność wynika z umowy pożyczki nr (...) zawartej dnia 6 maja 2019 roku przez pozwanego z pożyczkodawcą – (...) sp. z o.o. z siedzibą w K.. Na podstawie tej umowy pożyczkodawca wypłacił pozwanemu kwotę pożyczki na wskazany w umowie rachunek bankowy wygenerowany indywidualnie do rozliczenia przedmiotowej umowy, zaś pożyczkobiorca obowiązany był do zwrotu pożyczki w określonym terminie, to jest do dnia 6 listopada 2019 roku. Pożyczkodawca podkreślił, że wypłacił kwotę zgodnie z postanowieniami umowy oraz, ze pierwotna całkowita kwota pożyczki do zwrotu wynosiła 2.130,00 złotych, na którą składała się kwota wypłacona pozwanemu w wysokości 1.500,00 złotych, prowizja za udzielenie pożyczki w wysokości 585,98 złotych oraz kwota odsetek umownych w wysokości 44,02 złotych.

Powód podniósł, ze na dzień złożenia pozwu stan zadłużenia pozwanego wynosił kwotę 2.465,05 złotych, na którą składała się kwota pożyczki pozostałej do spłaty w wysokości 1.256,06 złotych, prowizja w wysokości 493,48 złotych, odsetki umowne w wysokości 31,52 złotych i kwota 683,99 złotych tytułem odsetek za opóźnienie skapitalizowanych na dzień poprzedzający złożenie pozwu w elektronicznym postępowaniu upominawczym.

Pozwany – A. S. przyznał, że wie czego sprawa dotyczy i jednocześnie wskazał, że na poczet zobowiązania uregulował kwotę 1.000,00 złotych.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 6 maja 2019 roku pozwany – A. S. zawarł z powodem – (...) sp. z o.o. z siedzibą w K. umowę pożyczki nr (...).

Całkowita kwota pożyczki wynosiła kwotę 1.500,00 złotych, zaś całkowity koszt pożyczki kwotę 630,00 złotych. W konsekwencji pozwany zobowiązany był do zwrotu kwoty 2.130,00 złotych w sześciu ratach, do dnia 6 listopada 2019 roku.

bezsporne, dowód z innych wniosków dowodowych: wydruk umowy pożyczki z dnia 6 maja 2019 roku wraz z harmonogramem k. 16 – 23.

W dniu 12 lipca 2023 roku pozwany A. S. uiścił na poczet zobowiązania kwotę 120 euro, zaś w dniu 15 sierpnia 2023 roku kwotę 100 euro,

przyznane, nadto dowód z innych wniosków dowodowych: kserokopie wydruków k. 65 – 66.

Sąd zważył co następuje:

Roszczenie zasługiwało na uwzględnienie w części, mimo że pozwany A. S. nie kwestionował zasadności, jak i wysokości dochodzonego roszczenia. Jednakże wskazał, że na poczet dochodzonego roszczenia uiścił kwotę około 1.000,00 złotych.

Celem wykazania tego faktu pozwany przedłożył dwie kserokopie przelewów, z których wynikało, że w dniu 12 lipca 2023 roku i w dniu 15 sierpnia 2023 roku na konto powoda dokonał łącznie wpłaty kwoty 220,00 euro, co według kursu NBP stanowiło łącznie kwotę 986,80 złotych. Przedłożone przez pozwanego wydruki nie były kwestionowane zarówno co do formy, jak i treści przez powoda. Sąd również nie miał wątpliwości co do wiarygodności tych wydruków. Należy również podkreślić, że powód nie odniósł się do twierdzeń pozwanego na rozprawie w dniu 6 września 2023 roku, w szczególności w zakresie wysokości kwoty uregulowanej na rzecz przedmiotowej umowy pożyczki.

Wobec powyższego Sąd uznał te okoliczności za przyznane, zgodnie z treścią art. 230 kpc, który stanowi, że gdy strona nie wypowie się co do twierdzeń strony przeciwnej o faktach, sąd, mając na uwadze wyniki całej rozprawy, może fakty te uznać za przyznane.

Zgodnie z treścią art. 720 k.c., przez umowę pożyczki dający pożyczkę zobowiązuje się przenieść na własność biorącego określoną ilość pieniędzy albo rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku, a biorący zobowiązuje się zwrócić tę samą ilość pieniędzy albo tę samą ilość rzeczy tego samego gatunku i tej samej jakości. Przy czym umowa pożyczki, której wartość przenosi pięćset złotych, powinna być stwierdzona pismem.

Zatem przy umowie pożyczki głównymi świadczeniami stron są, po stronie pożyczkodawcy udostępnienie określonych środków finansowych do korzystania na określony okres czasu, a ze strony pożyczkobiorcy, zwrot tych środków. Umowa pożyczki została przy tym ukształtowania w kodeksie cywilnym w taki sposób, że co do zasady może być zarówno umową odpłatną, jak i nieodpłatną. W przypadku zawarcia przez strony odpłatnej umowy pożyczki, wynagrodzenie pożyczkodawcy winno być wyraźnie określone w umowie. Dlatego też w procesie związanym z wykonaniem umowy pożyczki powód jest zobowiązany udowodnić, że strony zawarły umowę tej kategorii, a także, że przeniósł na własność biorącego pożyczkę określoną w umowie ilości pieniędzy albo rzeczy oznaczonych co do gatunku. Biorący pożyczkę powinien zaś wykazać wykonanie swego świadczenia w postaci zwrotu tej samej ilości pieniędzy albo tej samej ilości rzeczy tego samego gatunku i tej samej jakości, przy czym obie strony są obowiązane wskazywać dowody dla stwierdzenia faktów, z których wywodzą skutki prawne. Dopiero bowiem w razie przedstawienia przez stronę powodową konkretnych dowodów na okoliczność istnienia i wysokości wierzytelności, biorący pożyczkę powinien wykazać wykonanie swego świadczenia w postaci zwrotu tej samej ilości pieniędzy albo tej samej ilości rzeczy tego samego gatunku i tej samej jakości. Wówczas bowiem konkretyzuje się w stosunku do pozwanego ciężar dowodowy wynikający z treści art. 6 k.c., którego procesowym odpowiednikiem jest art. 232 k.p.c. Dlatego też powód już w pozwie powinien przedstawić dowody wskazujące na zasadność i wysokość dochodzonej należności, umożliwiając stronie pozwanej ich weryfikację i odniesienie się do nich stosownie do stanu sprawy.

Wobec powyższego, skoro pomiędzy stronami procesu nie było sporu co do łączącej ich umowy pożyczki oraz przekazania kwoty pożyczki na rzecz pozwanego, natomiast pozwany – zgodnie z treścią art. 6 kc - wykazał w toku niniejszego procesu, że na poczet zobowiązania uiścił, już po wytoczeniu powództwa, kwotę w łącznej wysokości 986,80 złotych, to zasadnym było uwzględnić te wpłaty na poczet kwoty dochodzonej pozwem.

Dlatego też Sąd oddalił roszczenie strony pozwanej w tej części, o czym orzekł jak w punkcie 2 sentencji.