Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 30 stycznia 2024 r.

Sąd Rejonowy w Jędrzejowie I Wydział Cywilny

w składzie następującym:

po rozpoznaniu w dniu 30 stycznia 2024 roku w Jędrzejowie na rozprawie

sprawy z powództwa (...) Funduszu Inwestycyjnego Zamkniętego Niestandaryzowanego Funduszu Wierzytelności z siedzibą w G.

przeciwko K. S.

o zapłatę

I.  oddala powództwo

II.  zasądza od strony powodowej (...) Funduszu Inwestycyjnego Zamkniętego Niestandaryzowanego Funduszu Wierzytelności z siedzibą w G. na rzecz pozwanego K. S. kwotę 917 zł (dziewięćset siedemnaście złotych) tytułem kosztów procesu z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty

Sygn. akt I C 254/23

UZASADNIENIE

Wyroku z dnia 30 stycznia 2024 roku

W dniu 26 września 2022 roku do tut. Sądu został wpłynął pozew (...) Niestandaryzowanego Sekurytyzacyjnego Funduszu Inwestycyjnego Zamkniętego G. (aktualnie (...) Funduszu Inwestycyjnego Zamkniętego Niestandaryzowanego Funduszu Wierzytelności) przeciwko K. S. o zapłatę kwoty 1960,73 zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty oraz zwrot kosztów procesu. W uzasadnieniu swego żądania strona powodowa wskazała, że roszczenie przeciwko pozwanemu wynika z umowy pożyczki jaką zawarł w dniu 26 września 2018 roku nr (...) z (...) Sp. z o.o. Strona powodowa wskazała nadto, że na kwotę żądania składają się: kwota 1532,52 zł tytułem niespłaconego kapitału, kwota 428,21 zł, a roszczenie przeciwko pozwanemu nabyła na podstawie umowy cesji wierzytelności.

W dniu 28 listopada 2022 roku stronna powodowa wskazała, że pozwany spłacił od dnia zawarcia umowy pożyczki kwotę 7225,62 zł (k. 80).

W dniu 10 października 2022 roku pozwany złożył odpowiedź na pozew i wniósł
o oddalenie powództwa wskazując na brak udowodnienia roszczenia, jego zasadności
i wysokości, brak legitymacji strony powodowej, stosowania w umowie klauzul niedozwolonych, przedwczesność i brak wymagalności roszczenia (k. 68 - 72).

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 23 października 2018 roku pozwany zawarł z (...) Sp. z o.o. prowadzącą działalność pod nazwą E. umowę pożyczki odnawialnej nr (...), w której wskazano kwotę pożyczki w formie limitu w wysokości 3000 zł, a całkowitą kwotę do spłaty określono na 4307,50 zł przy założeniu wykorzystania limitu. W umowie wskazano kwotę spłaty minimalnej na 300 zł. W umowie wskazano nadto, że za przyznanie limitu nie będą pobierane opłaty, oprocentowanie pożyczki będzie zmienne i będzie wynosić 2 – krotność kwoty stanowiącej stopę referencyjną NBP i 3,5 punktów procentowych w skali roku, a (...) określono na 166,8 %, nadto nie podano wysokości kwoty odsetek umownych. W umowie nie określono kwotowo wysokości kosztów i opłat odsyłając w tym zakresie do tabeli opłat ustalonych przez pożyczkodawcę. W umowie wskazano nadto, że w przypadku zwłoki z zapłatą kwoty odpowiadającej co najmniej wysokości dwóch kwot minimalnych, pożyczkodawca ma prawo wypowiedzieć umowę zachowaniem 30 dniowego terminu, a wypowiedzenie musi nastąpić w formie pisemnej lub elektronicznej. Odsetki za opóźnienie określono jako odsetki maksymalne za opóźnienie.

W zleceniu wypłaty z dnia 24 października 2018 roku pozwany złożył zlecenie wypłaty kwoty 3000 zł, z czego kwota 2400 zł miała być wypłacona w formie czeku giro, a kwota 600 zł tytułem prowizji za pośrednictwo.

W zleceniu wypłaty z dnia 10 października 2019 roku pozwany złożył zlecenie wypłaty kwoty 2900 zł miała być wypłacona w formie czeku giro.

Pismem z dnia 10 września 2020 roku (...) Sp. z o.o. (prowadząca działalność pod marką E.) wypowiedziała pozwanemu umowę bez podania jej numeru i daty z zachowaniem 14 - dniowego terminu wypowiedzenia. Pismo nie zostało podpisane przez podmiot, który został wskazany jako autor pisma i nie wskazano w nim konkretnej osoby działającej w imieniu tego podmiotu. Nadto pismem tym wezwano pozwanego do zapłaty kwoty 1991,74 zł.

W dniu 2 sierpnia 2021 roku strona powodowa oraz (...) Sp. z o.o. zawarły umowę przelewu wierzytelności, na podstawie, której strona powodowa nabyła wierzytelności wskazane w załączniku nr 3. W załączniku nr 3 pod poz. 11690 wskazano dane pozwanego oraz datę umowy pożyczki – 26.09.2018 rok nr (...) i kwotę 1583,76 zł.

Dowód: umowa przelewu z załącznikami (k. 39 – 57, 87 - 90), załącznik nr 3 (k.86), umowa pożyczki z załącznikami (k. 10 -13), zlecenia wypłaty (k. 18,19, 104, 105), formularz informacyjny (k. 14 – 16, 100 - 103), oświadczenie (k. 20,91 ), regulamin (k. 21 – 27, 92-99), pismo z dowodem nadania (k. 28, 126).

Sąd zważył co następuje:

W ocenie Sądu powództwo nie jest zasadne.

W ocenie Sądu strona powodowa nie wykazała, że pozwany i (...) Sp. z o.o. zawarli umowę pożyczki z dnia 26 września 2018 roku nr (...) wskazaną w pozwie, a także nie wykazała jej warunków, albowiem takiej umowy w ogóle strona powodowa nie złożyła.

Dodać należy nadto, że z oświadczenia pozwanego k. 20 wynika, że złożył je w dniu 23 października 2018 roku, a zatem w dniu zawarcia umowy pożyczki jako jeden z dokumentów pozwalających na weryfikację jego sytuacji finansowej, a zatem nie mógł być podstaw do zawarcia umowy z wcześniejszej daty.

Powód natomiast zawarł umowę pożyczki z dnia 23 października 2018 roku nr (...), która została złożona do akt, ale jak świadczy jej data była to inna umowa od tej na jaką powołała się w pozwie strona powodowa.

Z uwagi na brak umowy z dnia 26 września 2018 roku na jaka powołała się strona powodowa Sąd nie miał możliwości ustalenia jej warunków i przede wszystkim wysokości kwoty pożyczki jaka była jej przedmiotem oraz wymagalności ewentualnego roszczenia strony powodowej, a także stron wskazanej umowy pożyczki.

W ocenie Sądu strona powodowa nie wykazała nadto wysokości roszczenia.
Strona powodowa domagała się kwoty 1960,73 zł z czego kwota 1532,52 zł miała stanowić kwotę wypłaconej pożyczki, a kwota 428, 21 zł kwotę odsetek umownych i karnych.

Ze złożonej umowy pożyczki wynikało, że miała swój limit w kwocie 3000 zł , a mógł być on odnawiany o wysokość spłaconej kwoty, co wskazuje na to, że dopiero po co najmniej spłacie minimalnej określonej w umowie, mogła nastąpić wypłata kolejnej kwoty do łącznej wysokości limitu.

Pozwany dwukrotnie skorzystał z wypłaty limitu – w kwocie 3000 zł w dniu 24 października 2018 roku i w dniu 10 października 2019 roku w kwocie 2900 zł, a jak wskazała strona powodowa spłacił aż kwotę 7225,62 zł, a zatem więcej niż suma wykorzystanych limitów, przy czym należało przyjąć, że z uwagi na sumę drugiego limitu i warunki umowy, ten pierwszy musiał być spłacony przynajmniej do kwoty 2900 zł (nowy limit nie mógł być wykorzystany bez spłaty poprzedniego).

Strona powodowa nie wykazała nadto w jaki sposób wyliczono kwotę 428,21 zł wskazaną w pozwie jako łączna kwota odsetek umownych i karnych, z umowy nie wynikała wysokość kwoty odsetek umownych, a kwota do spłaty w przypadku wykorzystania limitu w wysokości 4307,50 zł nie była w umowie wyliczona, zatem brak było podstaw do ustalenia co się na nią składało, w tym wysokość odsetek umownych.

Dowodem potwierdzającym wysokość i prawidłowość wysokości kwoty objętej żądaniem pozwu takim nie mógł być wydruk k. 106 – 119 albowiem nie wiadomo kto go wystawił i brak na nim danych pozwanego oraz numeru rachunku wskazanego w umowach pożyczki.

Słuszny był zarzut pozwanego o braku wymagalności roszczenia i braku skutecznego wypowiedzenia umów.

Zasady wypowiedzenia złożonej umowy pożyczki zostały określone w ich § 9 pkt 11 i wynika z niej, że wypowiedzenie mogło nastąpić w przypadku zaległości w spłacie zadłużenia do wysokości dwóch kwot minimalnych, wskazanych w umowie, a wypowiedzenie mogło nastąpić bądź w formie pisemnej lub w formie elektronicznej na trwałym nośniku lub w wezwaniu do zapłaty, które nie wymagało dla swej skuteczności podpisów uprawnionych osób do reprezentacji, w każdym wypadku z zachowaniem 30 dniowego terminu wypowiedzenia.

W ocenie Sądu ze złożonych pisma k. 28 nie wynika, jaka umowa została wypowiedziana, albowiem nie wskazano nie tylko jej numeru, ale przede wszystkim daty zawarcia wypowiadanej umowy, nadto okres wypowiedzenia błędnie określono na 14 dni.

Zatem zdaniem Sądu faktycznie pismo z dnia 10 września 2020 roku nie mogło być skuteczne z uwagi na wskazane braki, a także sprzeczność z warunkami umów, które przewidywały 30 dniowy termin wypowiedzenia.

Skoro strona powodowa nie wykazała skuteczności wypowiedzenia wskazanej wyżej umowy, to należało uznać, że nie wykazała, że roszczenie jest wymagalne.

W ocenie Sądu słuszny był także argument co do legitymacji strony powodowej.

Zgodnie z art. 509 §1 kc wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na rzecz osoby trzeciej, chyba, że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania.

Na podstawie wskazanego przepisu przelew wierzytelności jest umową, na podstawie której dotychczasowy wierzyciel przenosi wierzytelność ze swojego majątku do majątku osoby trzeciej, a przedmiotem przelewu jest wierzytelność istniejąca, którą cedent może swobodnie rozporządzać i która jest w dostateczny sposób oznaczona (zindywidualizowana). W tym zakresie konieczne jest wyraźne określenie stosunku zobowiązaniowego, którego elementem jest zbywana wierzytelność. Wymaga się zatem oznaczenia stron tego stosunku zobowiązaniowego oraz przedmiotu świadczenia (wyrok Sądu Apelacyjnego w Białymstoku z dnia 15 października 2015 roku sygn. akt I ACa 492/15 LEX nr 184218; wyrok SN z dnia 11 maja 1999 r. III CKN 423/98 Biuletyn Sądu Najwyższego 2000/1 str. 1).

W ocenie Sądu ze wskazanej umowy przelewu wierzytelności z dnia 2 sierpnia 2021 roku i przede wszystkim załącznika nr 3 (k. 86) wynika, że strona powodowa nabyła od (...) Sp. z o.o. prawo do wierzytelności przeciwko pozwanemu z umowy nr (...) z dnia 26 września 2018 roku w kwocie 1583,78 zł, a jak wskazano wyżej takiej umowy w ogóle nie złożono, zatem brak było dowodu na jej zawarcie Z dokumentów tych nie wynika natomiast, że strona powodowa nabyła wierzytelność z umowy pożyczki z dnia 23 października 2018 roku, która faktycznie została złożona do akt, albowiem danych z tej umowy nie ujęto w załączniku k. 86 określającym konkretną nabytą wierzytelność.

Sąd uznał, że podanie innej daty zawarcia umowy w załączniku nr 3 określającym nabywaną wierzytelność niż data faktycznie złożonej umowy mogło być błędem, ale błąd ten obciążał jedynie strony umowy przelewu wierzytelności jako podmioty profesjonalne, które winny dokładnie określać nabywane wierzytelności, a nie mógł wywoływać negatywnych skutków dla pozwanego i ostatecznie uznał, że strona powodowa nie wykazała skutecznie swej legitymacji w niniejszej sprawie.

Z uwagi na powyższe powództwo oddalono w pkt I wyroku.

W pk II orzeczono na podstawie art. 98 § 1 i 3 kpc w zw. z art. 108 kpc.

Pozwany wygrał niniejszy proces, należy jej się zatem zwrot kwoty 917 zł tytułem kosztów procesu.

Na wskazaną kwotę złożyły się :

- kwota 900 zł tytułem wynagrodzenia fachowego pełnomocnika ustalona w oparciu o § 2 pkt 3 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych.

- opłata skarbowa od udzielonego pełnomocnictwa w kwocie 17 zł.