Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 09 maja 2023 roku

Sąd Rejonowy Szczecin – Centrum w S. Wydział I Cywilny

w składzie następującym :

Przewodniczący: sędzia Agnieszka Kuryłas

Protokolant: starszy sekretarz sądowy Edyta Maślany

po rozpoznaniu w dniu 18 kwietnia 2023 roku w S.

na rozprawie

sprawy z powództwa: Gminy M. S.

przeciwko: J. I.

o zapłatę

1.  oddala powództwo ,

2.  przyznaje kuratorowi D. G. kwotę 1.440 zł ( jednego tysiąca czterystu czterdziestu złotych ) tytułem wynagrodzenia za reprezentowanie w niniejszym postępowaniu nieznanej z miejsca pobytu pozwanej J. I. .

Sędzia Agnieszka Kuryłas

Sygn. akt I C 303/22

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 2 listopada 2020 roku Gmina M. S. wniosła o zasądzenie od J. I., M. P., R. P. oraz T. P. solidarnie kwoty 23 795,13 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od kwoty 21 439 zł od dnia 15 października 2020 roku do dnia zapłaty, od kwoty 2 356,13 zł od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty oraz o zasądzenie na jej rzecz od strony pozwanej kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W uzasadnieniu pozwu powódka podała, iż jest właścicielem lokalu mieszkalnego położonego w S. przy ul. (...). Umowa najmu spornego lokalu została zawarta w dniu 17 listopada 1987 roku z B. Z. (matką pozwanych). W związku z powyższym najemca wraz z zamieszkującymi z nim osobami pełnoletnimi zobowiązany był do uiszczania na rzecz powódki miesięcznego czynszu określonego w umowie oraz ponoszenia innych opłat związanych z używaniem lokalu. Wbrew swojemu obowiązkowi najemca nie regulował opłat związanych z zajmowaniem lokalu mieszkalnego wynikających z umowy najmu. W związku z powyższym powódka po uprzednim wezwaniu do zapłaty wypowiedziała najemcy umowę najmu w dniu 19 września 2006 roku ze skutkiem na dzień 31 października 2006 roku. W związku z powyższym w/w od dnia 1 listopada 2006 roku zajmowali sporny lokal bez tytułu prawnego.

W niniejszej sprawie pierwotnie wskazani pozwem pozwani zobowiązani byli do zapłaty na rzecz powódki odszkodowania za bezumowne zajmowanie lokalu w wysokości 21 439 zł za okres od 1 września 2017 roku do 14 października 2020 roku oraz skapitalizowanych na dzień 14 października 2020 roku odsetek ustawowych za opóźnienie w wysokości 2 356,13 zł.

Nakazem zapłaty wydanym w postępowaniu upominawczym w dniu 10 listopada 2020 roku w sprawie pod sygnaturą (...) powództwo zostało w całości uwzględnione.

Nakaz zapłaty uprawomocnił się w stosunku do pozwanych M. P., R. P. oraz T. P..

Przesyłka skierowana do pozwanej J. I. wróciła do Sądu jako niepodjęta w terminie. Na wniosek powódki dla nieznanej z miejsca pobytu pozwanej J. I. Sąd ustanowił kuratora w osobie pracownika tut. Sądu.

W odpowiedzi na pozew kurator procesowy ustanowiony dla nieznanej z miejsca pobytu pozwanej wniósł o oddalenie powództwa w całości oraz przyznanie kuratorowi wynagrodzenia za pełnioną funkcję oraz zasądzenie od powódki na rzecz pozwanej ewentualnych kosztów procesu.

Kurator wskazał, że powódka nie wykazała zasadności dochodzonego pozwem roszczenia. W jego ocenie powódka nie udowodniła, aby pozwana w okresie objętym żądaniem pozwu zajmowała lokal mieszkalny położony w S. przy ul. (...).

Nadto kurator wskazał, że powódka nie udowodniła zasadności żądania co do wysokości.

Z ostrożności podniósł również zarzut przedawnienia dochodzonego pozwem roszczenia.

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

Lokal mieszkalny położony w S. przy ul. (...) należy do mieszkaniowego zasobu Gminy M. S. – Zarządu (...) w S. i jego właścicielem jest powódka.

Niesporne.

Umowa najmu lokalu mieszkalnego przy ul. (...) w S. zawarta została w dniu 17 listopada 1987 roku z B. Z., matką J. I..

Dowód:

- umowa najmu lokalu mieszkalnego, k. 14 – 14 v.

Wyrokiem z dnia 12 września 2007 roku , wydanym w sprawie (...) , Sąd Rejonowy w S. nakazał B. Z., T. P. , K. B., małoletnim J. P. (aktualnie I.), M. P., R. P., aby opróżnili i wydali Gminie M. S. lokal mieszkalny położony przy ul. (...) w S. w stanie wolnym od osób i rzeczy. Ustalono m.in., że mał. J. P. (aktualnie I.) przysługuje uprawnienie do otrzymania lokalu socjalnego i wstrzymano nakazanie opróżnienia lokalu do czasu złożenia pozwanej przez Gminę M. S. oferty zawarcia umowy najmu lokalu socjalnego.

Niesporne, a nadto:

- wyrok z dnia 12 września 2007 roku, k. 11.

Pismem z dnia 31 października 2005 roku powódka wezwała m.in. J. P. (obecnie I.) do uregulowania należności z tytułu czynszu i innych opłat za zajmowany lokal mieszkalny w terminie 30 dni pod rygorem wypowiedzenia umowy najmu lokalu mieszkalnego.

Następnie wobec braku zapłaty, pismem z dnia 19 września 2006 roku Gmina M. S. wypowiedziała najemcy umowę najmu lokalu mieszkalnego przy ul. (...) ze skutkiem na dzień 31 października 2006 roku.

Dowód:

- wypowiedzenie umowy najmu z dnia 19 września 2006 roku – k. 12 – 12 v.

- wezwanie do zapłaty z dnia 31 października 2005 roku – k. 13 – 13 v.

Pismem z dnia 20 października 2020 roku Gmina M. S. wezwała m.in. J. I. do zapłaty w terminie do dnia 27 października 2020 roku kwoty 23 795,13 zł tytułem odszkodowania za bezumowne zajmowanie lokalu mieszkalnego położonego w S. przy ul. (...) wraz z odsetkami skapitalizowanymi na dzień 14 października 2020 roku i kwoty 230 złotych tytułem kosztów postępowania przygotowawczego. Pismo zostało wysłane na adres S. ul. (...).

Dowód:

- wezwanie do zapłaty z dnia 20 października 2020 roku wraz z zpo, k. 17 – 19 v.

J. I. urodziła się w dniu (...) w S.. Kobieta zamieszkiwała w lokalu mieszkalnym przy ul. (...) w S. do uzyskania pełnoletności, po tym okresie sporadycznie tam pomieszkiwała. Pozwana nie mieszkała w lokalu w okresie od 2017 roku do 2020 roku. Sąsiedzi budynku w którym znajduje się sporny lokal nie kojarzą pozwanej. W 2020 roku w mieszkaniu był pożar, aktualnie mieszkanie stoi puste. Pozwana obecnie zamieszkuje na działkach na W. (...) w S..

Dowód:

- zeznania świadka E. R., k. 197 - 198,

- zeznania świadka K. M., k. 198,

- zeznania świadka T. P., k. 198,

- zeznania świadka M. R., k. 232,

Sąd Rejonowy zważył, co następuje:

Powództwo skierowane przeciwko pozwanej J. I. okazało się niezasadne i podlegało oddaleniu.

Stosownie do treści art. 18 ust. 1 ustawy z dnia 21 czerwca 2001 r. o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego osoby zajmujące lokal bez tytułu prawnego są obowiązane do dnia opróżnienia lokalu co miesiąc uiszczać odszkodowanie.

Bezspornym w niniejszej sprawie było wyłącznie to, że lokal mieszkalny położony w S. przy ul. (...) stanowi własność powódki. Kurator pozwanej nie kwestionował faktu uprawnień właścicielskich powódki do lokalu oraz braku skutecznego względem właściciela uprawnienia pozwanej do władania spornym lokalem (braku tytułu prawnego do lokalu).

Kurator zakwestionował natomiast fakt władania lokalem powódki przez pozwaną w okresie objętym żądaniem pozwu, a tym samym brak podstaw do uwzględnienia powództwa o odszkodowanie za bezumowne korzystanie z lokalu, nadto podniósł zarzut nieudowodnienia żądania roszczenia co do wysokości. Z ostrożności podniósł również zarzut przedawnienia dochodzonego pozwem roszczenia.

Koniecznym warunkiem uzyskania przez stronę powodową orzeczenia sądowego uwzględniającego zgłoszone w postępowaniu cywilnym roszczenie jest udowodnienie faktów prawotwórczych dotyczących podnoszonych twierdzeń. Jest to ogólna zasada prawa cywilnego wynikająca z treści przepisu art. 6 k.c., zgodnie z którym ten kto powołując się na przysługujące mu prawo żąda określonego świadczenia od innej osoby jest obowiązany udowodnić fakty uzasadniające to żądanie (podobnie S. Dmowski, Komentarz do kodeksu cywilnego, księga pierwsza, cześć ogólne, Wyd. Prawnicze, Warszawa 1998, str. 29-33). Podobnie wypowiedział się w tym zakresie kilkakrotnie Sąd Najwyższy. Między innymi w uchwale z 21 listopada 1961 r. (III PZP 24/69, OSNC 1970/5/76), takie poglądy utrwalone też zostały w doktrynie prawa cywilnego (por. zwłaszcza K. Piasecki, Kodeks cywilny – komentarz, Wyd. Prawnicze, Warszawa 1978, str. 22, tak też H. Dolecki, Ciężar dowodu w polskim procesie cywilnym, Wyd. Prawnicze PWN, Warszawa 1998, str. 116-117).

Skoro powódka twierdziła, że pozwana w okresie objętym żądaniem pozwu zajmowała lokal mieszkalny przy ul. (...) w S. oraz że znajdowały się w nim jej rzeczy, to zgodnie z obowiązującymi w procesie cywilnym regułami ciężaru dowodu wynikającymi z art. 232 k.p.c. spoczywał na niej obowiązek udowodnienia zasadności tego twierdzenia w toku postępowania. Sąd przeprowadził w niniejszym procesie wszystkie dowody wnioskowane przez stronę powodową, która była reprezentowana przez zawodowego pełnomocnika.

Na poparcie swojego stanowiska powódka przedłożyła dowody z dokumentów, przede wszystkim zawnioskowała o przesłuchanie świadków – osób zamieszkujących w budynku przy ul. (...) w S. . Ze spójnych, rzeczowych i spontanicznych zeznań świadków: K. M., T. P., M. R., wynika że pozwana od wielu lat nie zamieszkuje w spornym lokalu. Świadek T. P. (brat pozwanej) zeznał, że J. I. po uzyskaniu pełnoletności (rocznik (...) ) jedynie pomieszkiwała w spornym lokalu. Pozostali świadkowie zeznali natomiast, że nie kojarzą osoby pozwanej, bądź też od wielu lat jej nie widzieli, przy czym w budynku przy ul. (...) zamieszkują od wielu lat. Świadek K. M. zeznała – Ja kupę lat już tej Pani na J. nie widziałam.

Świadek M. R. dodała, Ja nie kojarzę J. I.. Ja nawet nie wiem , jak ta kobieta wygląda.

Wreszcie świadek E. R., pracownik (...) w S. zeznała, że nie wie czy pozwana faktycznie zajmowała sporny lokal.

W świetle powyższego stwierdzić należało, że w sprawie nie zostało wykazane, aby pozwana J. I. zajmowała sporny lokal w okresie od 1 września 2017 roku do 14 października 2020 roku, bowiem jak wynika z zeznań świadków zawnioskowanych przez stronę powodową, nie przebywała tam ona co najmniej od kilku lat.

Mając na uwadze wszystkie powyższe okoliczności, Sąd uznał twierdzenia powódki odnośnie faktu zamieszkiwania pozwanej pod adresem ul. (...) w S. w okresie objętym żądaniem pozwu za bezzasadne i nie poparte żadnymi dowodami. Wręcz przeciwnie, przeprowadzone postępowanie dowodowe jednoznacznie wykazało, że pozwana od uzyskania pełnoletności, co miało miejsce w 2008 roku, sporadycznie tam pomieszkiwała. Powódka nie wykazała również, aby wspornym lokalu znajdowały się jej rzeczy.

Tym samym w sprawie zostało ponad wszelką wątpliwość wykazane i to dowodami zawnioskowanymi przez powódkę, że pozwana nie zajmowała spornego lokalu w okresie żądania pozwu.

Z wyżej przywołanych względów roszczenie podlegało oddaleniu w całości jako niewykazane co do zasady. Zbędne było zatem przeprowadzanie dowodu z opinii biegłego sądowego na fakt wysokości roszczenia. Dowody te nie przydałby się w żaden sposób do rozpoznania sprawy, skoro powództwo podlegało oddaleniu z tej przyczyny, że powódka w ogóle nie udowodniła podstawy faktycznej roszczenia, tj. faktu, iż pozwana korzystała z jej własności w okresie objętym pozwem. Przeprowadzenie dowodu z opinii biegłego sądowego prowadziłoby zatem jedynie do niepotrzebnego przedłużenia postępowania oraz wygenerowało zbędne koszty. Z tej samej przyczyny na podstawie art. 235 ² § 1 pkt 2 i 5 k.p.c.

Ponieważ pozwana J. I. była reprezentowana w niniejszej sprawie przez kuratora dla nieznanej z miejsca pobytu strony, należało przyznać kuratorowi wynagrodzenie za pełnienie tej funkcji. Wysokość wynagrodzenia w kwocie 1 440 złotych uzasadnia przepis § 1 ust. 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 9 marca 2018 roku w sprawie określenia wysokości wynagrodzenia i zwrotu wydatków poniesionych przez kuratorów ustanowionych dla strony w sprawie cywilnej (Dz.U.2018.536 z dnia 2018.03.14 ) w związku z § 2 pkt. 5 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz.U. z 2015 roku, poz. 1804 z późn. zm.) – zgodnie z którym stawki minimalne wynoszą przy wartości przedmiotu sprawy powyżej 10 000 zł do 50.000 zł – 3 600 zł, przy czym zgodnie z omawianymi regulacjami kuratorowi przysługuje 40% stawki wynikającej z powyższego rozporządzenia, a więc w kwocie 1 440 zł.

Dlatego też w punkcie 2 wyroku Sąd przyznał od Skarbu Państwa Sądu Rejonowego Szczecin-Centrum w S. na rzecz D. G. kwotę 1 440 zł tytułem wynagrodzenia kuratora dla nieznanej z miejsca pobytu pozwanej J. I..

Sędzia Agnieszka Kuryłas