Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 28 czerwca 2024 roku

Sąd Rejonowy w Grudziądzu I Wydział Cywilny
w składzie następującym:

po rozpoznaniu w dniu 28 czerwca 2024 roku w Grudziądzu na rozprawie
sprawy z powództwa H. K.
przeciwko (...) S.A. z siedzibą w W.
o zapłatę

I. oddala powództwo;

II. zasądza od powoda na rzecz pozwanego kwotę 3.617 zł (trzy tysiące sześćset siedemnaście złotych) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się orzeczenia do dnia zapłaty;

III. nakazuje pobrać na rzecz Skarbu Państwa - Sądu Rejonowego w Grudziądzu od powoda kwotę 2.951,28 zł (dwa tysiące dziewięćset pięćdziesiąt jeden złotych 28/100) tytułem wydatków postępowania.

Sygn. akt I C 308/21

UZASADNIENIE

Wyroku z dnia 28 czerwca 2024 roku

Powód H. K. reprezentowany przez profesjonalnego pełnomocnika pozwem skierowanym przeciwko (...) S.A. z siedzibą w W. wniósł o zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda kwoty 24.328,39 zł
wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 17 lipca 2019 roku do dnia zapłaty, a także zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda zwrotu kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. W uzasadnieniu pozwu powód przytoczył fakty, na których oparł powództwo oraz uzasadnienie prawne na poparcie swoich racji (k.4-7).

W odpowiedzi na pozew pozwany reprezentowany przez profesjonalnego pełnomocnik wniósł o oddalenie powództwa oraz zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów procesu,
w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. Pozwany wyjaśnił,
że w dniu 9 kwietnia 2021 roku zakończył się proces połączenia spółki (...) S.A. ze spółką (...) S.A., a od dnia 9 kwietnia 2021 roku ubezpieczyciel A. (...) zmienił nazwę firmy, pod którą działa i od teraz działa pod firmą (...) S.A. w W..
W uzasadnieniu odpowiedzi na pozew pozwany ustosunkował się do twierdzeń powoda,
a także przedstawił argumenty za oddaleniem powództwa (k.48-52).

Z uwagi delegacją sędziego Marcina Kolasińskiego do Sądu Okręgowego w Toruniu skład sądu uległ zmianie (k. 179).

Sprawa została rozpoznana w postepowaniu zwyczajnym.

Sąd ustalił, co następuje:

Powód H. K. zgłosił pozwanemu ubezpieczycielowi powstanie szkody
w wyniku zdarzenia drogowego z dnia 10 czerwca 2019 roku. Powód zgłosił,
że 10 czerwca 2019 roku około godziny 3:30 w nocy R. S. prowadzący pojazd marki O. o numerze rejestracyjnym z (...) nie zachował należytej staranności w wyniku czego doprowadził do zderzenia z prawidłowo zaparkowanym pojazdem marki M. (...) o numerze rejestracyjnym (...) będącym własnością powoda. W druku zgłoszenia szkody powód w opisie okoliczności powstania szkody wyjaśnił, że sprawca szkody wjeżdżając w wąską drogę nie zachował ostrożności i przerysował lewą stronę jego samochodu. Powód wskazał uszkodzenia błotnika przedniego lewego, drzwi przednich lewych, drzwi tylnych lewych, błotnika tylnego lewego, zderzaka tylnego lewego, lusterka lewego, chromów. Pozwany zarejestrował zdarzenie pod numerem szkody (...).1 oraz przeprowadził postępowanie likwidacyjne. Pozwany oszacował koszty naprawy pojazdu należącego do powoda na kwotę 10.812 zł. Pozwany decyzją z dnia 16 lipca 2019 roku odmówił wypłaty odszkodowania wskazując, że zgłoszonych uszkodzeń pojazdu M. (...) nie mogło dojść do deklarowanych przez uczestników okolicznościach. Pozwany w toku postępowania likwidacyjnego odebrał wyjaśnienie od powoda i R. S., a także skorzystał z opinii rzeczoznawcy, który wskazał, że do zgłaszanego zdarzenia nie mogło dojść w deklarowanych okolicznościach, a także, że uszkodzenia samochodu M. (...) nie korelują
z uszkodzeniami samochodu O. (...) pod względem wysokości od podłoża. W uzasadnieniu decyzji odmownej ubezpieczyciel wskazał, że w opinii rzeczoznawczej uwzględniono różnice
w położeniu aut, wynikające z nierówności nawierzchni, na której doszło do zdarzenia. Różnice te są pomijalnie niskie i nie stwierdzono by miały one wpływ na korelację wysokościową uszkodzeń pojazdów. Dodatkowo do zdarzenia miało dojść w wyniku pomylenia pedału hamulca z pedałem przyspieszenia, czyli w początkowej fazie ruchu pojazdu marki O.. Zgodnie z opisem okoliczności, bezpośrednio przed zdarzeniem, pojazdy były ustawione względem siebie skośnie.
Natomiast uszkodzenia pojazdu M. nr rej.: (...) mogłyby częściowo korelować wyłączenie w przypadku równoległego ustawienia pojazdów i bez wykonywania manewrów obronnych przez kierującego O., jakim jest skręt kierownicą. Ponadto wskazano, że ślady uszkodzeń pojazdu M. (...) przeczą założeniu, że ruch pojazdu sprawcy był gwałtowny (zakładając pomylenie pedału hamulca z pedałem przyspieszenia). Świadczy
o tym jednostajny charakter uszkodzeń, charakterystyczny dla kontaktu z pojazdem poruszającym się
z ustabilizowaną prędkością i bez wykonywanych manewrów obronnych. Powód odwołał się
od decyzji ubezpieczyciela, który nie zmienił swego stanowiska.

Dowód: oświadczenie k. 10, kalkulacja wysokości szkody k.14-17, decyzja pozwanego k.18,
opinia rzeczoznawcy k.19-24, odwołanie k. 36, reklamacja k.37, akta szkody k. 71, druk zgłoszenia szkody komunikacyjnej k.75v-76

Podczas postępowania likwidacyjnego R. S. wyjaśnił, że pracuje na giełdzie owocowo-warzywnej powoda na umowę zlecenie. W dniu zdarzenia była noc, było sucho.
R. S. wyładował samochód z truskawkami przed budą i poszedł spać. Samochód O. (...) - R. S. stał za buda. Samochód powoda stał na parkingu. Powód nie parkował przed budą. Powód obudził R. S. i kazał mu przestawić samochód. R. S. pojechał na parking gdzie stał samochód szefa i inne samochody. Wjeżdżając
z prędkość około 40 km/h R. S. przerysował lewą stronę samochodu powoda lewym przodem swojego samochodu. R. S. wyszedł drzwiami od strony pasażera i poszedł powiedzieć powodowi o zarysowaniu samochodu. Powód i R. S. obejrzeli pojazdy,
a następnie R. S. wycofał swój samochód. Samochód powoda miał zarysowany cały bok. W samochodzie R. S. było wgniecenie i przerysowanie na przednim nadkolu
i przy drzwiach. Lusterko zostało uszkodzone po zdarzeniu na grzybach.

Dowód: wyjaśnienia R. S. k. 63-64

H. K. podczas postępowania likwidacyjnego wyjaśnił, że samochód nie miał wcześniej żadnych uszkodzeń. W dniu zdarzenia zaparkował swój samochód przy pawilonie handlowym. R. S. zaparkował nieopodal samochodu M.. Zaparkowane samochody przeszkadzały w ruchu dlatego powód najpierw przeparkował swój samochód sprzed pawilonu na parking, a następnie czynność tę miał wykonać R. S.. Po chwili R. S. wrócił do pawilonu i powiedział, że przerysował samochód powoda, ponieważ pomylił
gaz z hamulcem. Po przyjściu na miejsce zdarzenia powód stwierdził, że jego samochód przylega do samochodu R. S.. R. S. wyjechał do przodu i wyrównał auto.
W samochodzie powoda uszkodzeniu uległ cały lewy bok. W samochodzie R. S. uszkodzony był nadkole boczne lewe, lewy przedni narożnik,

Dowód: wyjaśnienia H. K. k. 69-70

Powód nie był bezpośrednim świadkiem zdarzenia z dnia 10 czerwca 2019 roku. O zdarzeniu dowiedział się od R. S.. Powód poszedł zobaczyć co się stało, ale nie było to dla niego najważniejsze, ponieważ codziennie musiał wysłać 4-5 aut do kontrahentów. Powód „obstawiał”, że samochody były do siebie równolegle. R. S. uderzył swoim samochodem w samochód powoda. Samochód R. S. miał zarysowane drzwi. Zdarzenie miało miejsce na parkingu za budkami.

Dowód: przesłuchanie powoda protokół skrócony k. 123v, przesłuchanie świadka R. S. k. 158-158v

Podczas oględzin miejsca zdarzenia nie było możliwe wykonanie zdjęć oddających różnicę gruntu.

Dowód: protokół oględzin k. 165-166

Obraz uszkodzeń samochodu M. pozwala wnioskować, że krawędzie niszczące
w początkowej chwili kolizji działały na tylną cześć przedniego lewego błotnika, a następnie lewego boku tego pojazdu. Z zestawienia sylwetek obu pojazdów wynika brak zgodności wysokościowego rozmieszczenia stref uszkodzenia w obu pojazdach. Na przednim błotniku M. występowały dwa pasma otarć, z których górne znajdowało się około 24 cm powyżej górnej krawędzi uszkodzeń O.. Wyniki symulacji przeprowadzonej przez biegłego potwierdzają, że uszkodzenia w górnej części M. nie mogły powstać w wyniku kolizji z samochodem O.. Wskazane przez biegłego kolizyjne usytuowanie jest zgodne ze zgromadzonym w sprawie osobowym materiałem dowodowym. Biegły dokonał symulacji z wykorzystaniem programu komputerowego PC-C. w środowisku 3D wiernie odzwierciedlającym rejon miejsca zdarzenia. Środowisko to zostało wykonane na podstawie kilkuset fotografii z dronu, następnie przekształceniu ich w chmurę punktów przy pomocy programu komputerowego A. M.. Chmura punktów po triangulacji w programie P. C. wiernie odwzorowuje rzeczywiste ukształtowanie podłoża, na którym stał samochód M. i po którym jechał O.. Uszkodzenia pojazdów M. i O. udokumentowane przez pozwanego nie powstały w okolicznościach wskazanych przez powoda. Do kolizji nie mogło dojść w okolicznościach podanych przez sprawcę zdarzenia. Badania na miejscu zdarzenia w połączeniu z analizą całości zgormadzonego materiału dowodowego pozwalają wnioskować, że uszkodzenia M. i O. udokumentowane przez pozwanego nie powstały w okolicznościach wskazanych przez powoda. Istniejący materiał dowodowy nie pozwala stwierdzić czy zdarzenie to miało charakter przypadkowy. Biegły w symulacji przyjął miejsce zdarzenia zgodnie z wariantem przedstawionym przez powoda, który zaparkował swój inny samochód, w miejscu, w którym miał stać M.. Podczas badania powód nie wskazywał, aby ukształtowanie terenu różniło się od tego z dnia 10 czerwca 2019 roku.
W rejonie miejsca gdzie miał zaistnieć zdarzenie nie występują znaczne nierówności terenu. Przestawienie pojazdu powoda o kilka metrów nie zmieniłoby wyników symulacji. W przypadku symulacji przeprowadzonej z uwzględnieniem bardziej równoległego położenia pojazdów względem siebie teoretycznie mogłoby dojść uszkodzenia górnej części błotnika i drzwi przednich w pojeździe M. (...) mogły powstać w wyniku kontaktu z lusterkiem bocznym lewym pojazdu marki O.. W takim jednak wypadku ślady w postaci otarć musiałby występować na niemal całej długości lewego boku O. czego faktycznie nie było.

Dowód: opinia biegłego sądowego z zakresu techniki samochodowej S. D.
k. 98-115, opinia uzupełniająca biegłego sądowego z zakresu techniki samochodowej k.197-219, opinia uzupełniająca biegłego sądowego z zakresu techniki samochodowej S. D.
k. 239-249

Sąd zważył co, następuje:

Sąd ustalił stan faktyczny w oparciu o dowody z dokumentów załączonych do akt sprawy, zeznania świadka R. S., przesłuchania powoda oraz opiniach biegłego sądowego
z zakresu techniki samochodowej mgr inż. S. D..

Odnosząc się do dowodów z dokumenty należy zwrócić uwagę na rozbieżności
w wyjaśnieniach R. S. i powoda złożonych w toku postępowania likwidacyjnego. Po pierwsze zgodnie z wyjaśnieniami R. S. to tylko jego samochód wymagał przeparkowania sprzed budy, ponieważ powód zawsze parkował swój samochód na parkingu. Różny jest sposób wyjazdu samochodu O. (...) do zdarzeniu. R. S. wskazała, że wycofał swój samochód, a powód, że R. S. wyjechał do przodu. Również inne okoliczności wyjaśnień powoda uległy zmianie w toku postępowania. Sądu miał na uwadze, że rozbieżność co do sposobu wyjazdu samochodu o. jest istotna, ponieważ w zależności od sposobu wyjazdu mogło dojść do kolejnych zarysowań.

Sąd dał wiarę zeznaniom świadka R. S. tylko co do okoliczności uderzenia przez niego, kierującego samochodem O. (...) samochodu M. należącego do powoda.
Sąd miał na uwadze, że świadek nie pamiętał szczegółów zdarzenie, a jego zeznania były ogólne.
W związku z niepamięcią świadka należało bazować na jego pisemnych wyjaśnieniach powstałych
w toku postępowania likwidacyjnego. Świadek podpisał swoje wyjaśnienia w toku postępowania likwidacyjnego zatem brak jest podstaw, aby je dyskwalifikować. Zaznaczyć należy, że wyjaśnienia te powstały w czerwcu 2019 roku, a zatem po krótkim czasie zgłoszeniu szkody. Świadek na rozprawie również potwierdził swoje wyjaśnienia złożone przed ubezpieczycielem.

Sąd z rezerwą podszedł do zeznań powoda. Powód nie widział bezpośrednio momentu uderzenia. Podczas postępowania sądowego jego zeznania nie były kategoryczne, powód jedynie „obstawiał”, że samochody były skierowane względem siebie równolegle. W tej sytuacji zdaniem sądu jak główne źródło informacji o przebiegu zdarzenia należało przyjąć wyjaśnienia złożone w toku postępowania likwidacyjnego. Powód potwierdził treść wyjaśnień własnoręcznym podpisem. Sąd miał również na uwadze, że powód przyznał na rozprawie, że lusterko zostało uszkodzone w innych okolicznościach, podczas gdy w wyjaśnieniach powód wskazał, że samochód był w stanie dobrym, nie posiadał uszkodzeń. Podobnie powód zgłosił uszkodzenie lusterka w druku zgłoszenia szkody komunikacyjnej. Odmienne jest również miejsce powstania szkody zawarte w druku zgłoszenia szkody z wskazanym na późniejszym etapie.

Sąd dał wiarę opinii podstawowej biegłego sądowego z zakresu techniki samochodowej
mgr inż. S. D. oraz sporządzonym w toku postępowania opiniom uzupełniającym. W ocenie sądu wszystkie sporządzone opinie są jasne, rzetelne i pozbawione wewnętrznych sprzeczności. Biegły sądowy mgr inż. S. D. posiada wieloletnie doświadczenie
w swojej dziedzinie. Zdaniem sądu biegły sądowy w sposób należyty uzasadnił swoje stanowisko
oraz w sposób przekonujący odniósł się do wszystkich zarzutów pełnomocnika powoda. Biegły był obecny podczas przesłuchania świadka R. S. oraz przeprowadził oględziny miejsca zdarzenia. Podczas oględzin biegły uwzględnił w opinii miejsce zdarzenia wskazane przez powoda. Symulacje przeprowadzone przez biegłego uwzględniały warunki miejsca zdarzenia i wiernie odwzorowały rzeczywiste ukształtowanie podłoża, na którym stał samochód M. i po którym jechał O.. Symulacji przeprowadzone w programie komputerowym PC-C. w środowisku 3D wiernie odzwierciedlały rejon miejsca zdarzenia. Materiał bazowy do symulacji powstał na podstawie kilkuset fotografii z dronu, następnie przekształconych w chmurę punktów przy pomocy programu komputerowego A. M.. Wnioski biegłego sądowego są kategoryczne.
Od pierwszej opinii sporządzonej w sprawie biegły sądowy konsekwentnie wskazuje, że do zdarzenia nie mogło dojść w okolicznościach podanych przez powoda. Sąd miał również na uwadze, że wnioski biegłego zawarte w opinii uzupełniającej (k.248) były wystarczające i pozwalały odnieść do zarzutów pełnomocnika powoda sformułowanych w piśmie z dnia 2 kwietnia 2024 roku.

Zdaniem sąd brak było podstaw do przeprowadzania kolejnej opinii uzupełniającej,
zaś zarzuty powoda można było odeprzeć na podstawie analizy zgromadzonego materiału dowodowego. W ocenie sądu zarzuty powoda sformułowane w piśmie z dnia 2 kwietnia 2024 roku są nietrafne. Brak jest jakichkolwiek podstaw, aby uznać, że pojazdy przesunęły się względem siebie na piaskowej nawierzchni. Nie było to podnoszone przez uczestników zdarzenia, są jedynie to niczym nie poparte twierdzenia powoda. Ponadto jak wynika z opinii uzupełniającej w miejscu, w którym powód postawił swój samochód nawierzchnia jest ziemno-trawiasta, zaś powód nie wskazywał na zmianę rodzaju nawierzchnie w miejscu zdarzenia. Nawet przy bardziej równoległym usytuowaniu pojazdów
do uszkodzeń, na które powołuje się powód w piśmie z dnia 2 kwietnia 2024 roku (k. 260), nie mogło dojść podczas kontaktu z przednią częścią samochodu M. – przednimi drzwiami. Zdaniem sądu taki wniosek wypływa z wizualizacji zawartych w opinii uzupełniającej z dnia 22.02.2024 r. (k. 248). Biegły wskazał w opinii uzupełniającej jednoznacznie, że w takim wypadku uszkodzony byłby niemal cały bok pojazdu marki O. (...). Na zdjęciach na które powołuje się powód rysy lakieru widoczne są zwidoczne jedynie na tylnych drzwiach w okolicach słupkach środkowego (słupka B). Na zdjęciu nr 60 zawartym w folderze „zdjęcia” w aktach szkody widać, że zarysowania, na które powołuje się powód jedynie nieznacznie przekraczają linie wyznaczoną przez przednią krawędź szyby drzwi tylnych przy słupku środkowym. Również na zdjęciu numer 57 przedstawiającym całą lewą stronę samochodu O. (...) poza wymienionymi wyżej rysami brak jest innych śladów czerwonego lakieru na tylnych drzwiach. Zatem przeczy to tezie stawianej przez powoda. Aby uciąć potencjalne spekulacje wskazać należy, że zdjęcia 39 i 43 dotyczą drzwi przednich co wynika z ich wzajemnego porównania i porównania z innymi zdjęciami (charakterystyczne zarysowanie lub zabrudzenie
po lewej stronie). Sąd dostrzega również, że twierdzenia powoda o bardziej równoległym mechanizmie powstania szkody pojazdów są hipotetyczne. R. S. w oświadczeniu wprost wskazał na uderzenie przodem, a nie mówił o niemal równoległym zarysowaniu pojazdu.
Jak wynika z symulacji (k. 248) w przypadku bardziej równoległego działania pojazdów względem siebie doszłoby do niszczącego działania lusterka lewego bocznego pojazdu O. (...).
Wniosek taki można poprzeć również zestawieniem sylwetek obu pojazdów, z których wynika,
że przy równoległym kontakcie samochodu O. z M. musiałby by dojść do uszkodzenia lusterka O. (...). Na zdjęciach załączonych do akt szkody brak śladów lakieru na tymże lusterku (zdjęcia nr 75 i 76 w folderze „zdjęcia” w aktach szkody). Nie jest możliwe również stwierdzenie niszczącej działalności lusterka samochodu O., ponieważ jak twierdzi świadek lusterko zostało uszkodzone później na grzybach. Świadek nie wskazywał, że zostało ono uszkodzone w wyniku zdarzenia, zatem przyjąć należy, że nie został uszkodzone w wyniku kolizji,
a zatem nie miała kontaktu z samochodem m. i nie było elementem niszczącym.
Biegły bazował również na informacjach co do ustawienia pojazdów bezpośrednio po zdarzeniu zwartych w aktach szkody zgodnie z oświadczeniami. Dokładne określenie położenia pojazdu
po kolizji jest niemożliwe, ponieważ strony nie wykonały zdjęć. Nie jest możliwe ustalenie dokładnego położenia w jakim sprawca szkody zatrzymał pojazd. Jeśli powód twierdzi, że ustawienie było inne niż przyjęte przez biegłego powinien to wykazać, zaś w tym zakresie powód nie zaoferował wiarygodnego dowodu. Sąd miał również na uwadze, że wedle twierdzeń powoda droga ma charakter gruntowy, jest uczęszczana przez tiry, jednak do zdarzenia niedoszło na drodze tylko na parkingu, gdzie miały stać również inne pojazdy, a więc istnieje rozbieżność co do miejsca zdarzenia.

W myśl art. 6 kc ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z faktu tego wywodzi skutki prawne.

W myśl art. 16 ust. 3 Ustawa z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych
(t.j. Dz. U. z 2023 r. poz. 2500) osoba, której odpowiedzialność jest objęta ubezpieczeniem obowiązkowym, a także osoba występująca z roszczeniem, powinny przedstawić zakładowi ubezpieczeń, Ubezpieczeniowemu Funduszowi Gwarancyjnemu lub Polskiemu Biuru Ubezpieczycieli Komunikacyjnych posiadane dowody dotyczące zdarzenia i szkody oraz ułatwić im ustalenie okoliczności zdarzenia i rozmiaru szkód, jak również udzielić pomocy w dochodzeniu przez zakład ubezpieczeń, Ubezpieczeniowy Fundusz Gwarancyjny lub Polskie Biuro Ubezpieczycieli Komunikacyjnych roszczeń przeciwko sprawcy szkody.

Zgodnie z ogólną zasadą ciężaru dowodu to na poszkodowanym spoczywa ciężar dowodu wykazania przesłanek odpowiedzialności ubezpieczyciela. Powód powinien wykazać fakt zaistnienia szkody, czyli ujemnego uszczerbku majątkowego, wysokość uszczerbku, adekwatny związek przyczynowy pomiędzy szkodą, a zdarzeniem je powodującym. Jak wynika z wyżej cytowanego przepisu ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych na sprawcy szkody oraz poszkodowanym spoczywa obowiązek współdziałania z ubezpieczycielem w celu ustalenia okoliczności faktycznych sprawy, tak aby możliwe było przeprowadzenie postepowania likwidacyjnego i ustalenie okoliczności istotnych z punktu widzenia odpowiedzialności ubezpieczyciela. W ocenie sądu w niniejszej sprawie powód nie podołał ciężarowi dowodu wykazania odpowiedzialności pozwanego za zdarzenie
z 10 czerwca 2019 roku. Jak wynika konsekwentnie z sporządzonych opinii biegłego sądowego uszkodzenia pojazdów M. i O. udokumentowane przez pozwanego nie mogły powstać
w okolicznościach wskazanych przez powoda. W ocenie sądu negatywne konsekwencje podania niedokładnego przebiegu zdarzenia obciążają powoda. Sąd miał również na uwadze niekonsekwentne wyjaśnień powoda. W druku zgłoszenia szkody komunikacyjnej wskazano uszkodzenie lusterka. Podczas wyjaśnień w postępowaniu likwidacyjnym powód wskazał na brak innych szkód,
aby na rozprawie ostatecznie stwierdzić, że lusterko zostało uszkodzone w innej szkodzie.
Podobnie w druku szkody powód podał, że do zdarzenia miał dojść na wąskiej drodze, podczas
gdy w wyjaśnieniach w postępowaniu likwidacyjnym, jak również podczas oględzin z biegłym jako miejsce zdarzenia wskazano parking giełdy owocowo-warzywnej. W ocenie sądu zmiana stanowiska powoda wpływa negatywnie na ocenę jego wiarygodności. Powyżej sąd przedstawił również argumentacje odnoszącą się do twierdzeń powoda, zaś w tym miejscu nie ma potrzeby jej powtarzania. W ocenie sądu mając na uwadze niekonsekwencje i nieścisłości wynikające z osobowych źródeł dowodowych należało nadać prymat wnioskom opinii biegłego sądowego co w konsekwencji doprowadziło do oddalenia powództwa.

O kosztach orzeczono na podstawie art. 98 kpc. Powód przegrał sprawę w całości,
a więc pozwanemu przysługuje zwrot wszystkich poniesionych kosztów. Na koszty procesu powoda złożyły się: 1217 zł, opłata skarbowa od pełnomocnictwa w wysokości 17 zł, zaliczka na poczet wydatków postepowania w kwocie 600 zł, koszty zastępstwa procesowego w wysokości 3600 zł. Pozwany poniósł koszty procesu, na które złożyły się: koszty zastępstwa procesowego w wysokości 3600 zł oraz opłata skarbowa od pełnomocnictwa w wysokości 17 zł. O odsetkach od kosztów procesu orzeczono na podstawie art. 98 § 1(1) kpc.

Na podstawie art. 83 ust. 2 uksc w zw. z art. 113 ust. 1 uksc w punkcie III wyroku nieuiszczonymi wydatkami postępowania w kwocie 2951,28 zł obciążono w całości powoda.