Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 2 października 2024 roku

Sąd Rejonowy w Człuchowie I Wydział Cywilny w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 2 października 2024 roku w Człuchowie

na rozprawie

sprawy

z powództwa (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W.

przeciwko K. K.

o zapłatę

1.  zasądza od pozwanej K. K. na rzecz powoda (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W. kwotę 1.068,75 zł (słownie: tysiąc sześćdziesiąt osiem złotych siedemdziesiąt pięć groszy) wraz z odsetkami umownymi w wysokości odsetek maksymalnych za opóźnienie od dnia 21 października 2023 roku do dnia zapłaty,

2.  zasądza od pozwanej K. K. na rzecz powoda (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W. kwotę 387,00 zł (słownie: trzysta osiemdziesiąt siedem złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się niniejszego orzeczenia do dnia zapłaty.

Sygn. akt I C 310/24

UZASADNIENIE

Powód – (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W., reprezentowany przez profesjonalnego pełnomocnika w osobie radcy prawnego, złożył pozew przeciwko K. K. o zapłatę kwoty 1.68,75 złotych wraz z odsetkami umownymi w wysokości odsetek maksymalnych za opóźnienie oraz o zasądzenie od pozwanej na rzecz powoda kosztów procesu według norm przepisanych.

W uzasadnieniu wskazał, że wierzytelność dochodzona przez powódkę od strony pozwanej wynika z umowy pożyczki nr (...) zawartej dnia 22 maja 2023 roku pomiędzy storna pozwana a powódką, działająca pod marką (...) sp. z o.o., na podstawie wniosku złożonego przez pozwana w dniu 22 maja 2024 roku. w celu potwierdzenia tożsamości storna pozwana zobowiązana była do zalogowania się do swojego rachunku bankowego za pośrednictwem strony internetowej pożyczkodawcy, co pozwana uczyniła. Miało to na celu zweryfikowanie rachunku bankowego strony pozwanej do wypłaty pożyczki. Pozwana spełniła powyższy warunek i tym samym potwierdziła swoją tożsamość oraz wole zawarcia umowy.

Powód zaznaczył, że przy zawarciu umowy pożyczki pozwana skorzystała z jednej z usług świadczonych przez powoda, to jest usług korepetycji językowych tzw. T. – (...). W ramach tej usługi pozwana uzyskała możliwość korzystania z korepetycji z języka obcego poprzez udostępniona aplikację na zasadach określonych w Regulaminie. Zgodnie z wybranym przez pozwanego rodzajem korepetycji przez okres wskazany w potwierdzeniu zawarcia umowy. Koszt opisanej usługi wynosił 70,00 złotych brutto.

Powód podkreślił, że pożyczka została wypłacona stornie pozwanej przez powódkę w kwocie 950,00 złotych na rachunek bankowy należący do pozwanej, wskazany we wniosku o pożyczkę i zweryfikowany za pomocą wskazanej powyżej usługi weryfikacji rachunku AIS. Natomiast pozwana zobowiązała się spłacić pożyczkę w terminie do dnia 19 października 2023 roku.

Powód wskazał, że pierwotna całkowita kwota pożyczki do zwrotu wyniosła 1.068,75 złotych i obejmowała kwotę wypłaconą pożyczkobiorcy w wysokości 950,00 złotych, kwotę odsetek umownych w wysokości 16,01 złotych i kwotę prowizji w wysokości 02,74 złotych. Wobec upływu terminu na jaki została zawarta umowa i upływu terminu spłaty pożyczki przez pozwaną, roszczenie wynikające z umowy pożyczki nr (...) stało się w całości wymagalne w dniu 20 października 2023 roku. Roszczenie w zakresie odsetek umownych w wysokości odsetek maksymalnych za opóźnienie od kwoty należności głównej oraz prowizji naliczane było od dnia 21 października 2023 roku, zgodnie z § 10 umowy pożyczki.

W odpowiedzi na pozew pozwana – K. K., reprezentowana przez profesjonalnego pełnomocnika w osobie radcy prawnego, wniosła o oddalenie powództwa i zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów procesu według norm przepisanych.

Pozwana zakwestionowała zarówno zasadność, jak i wysokość dochodzonego roszczenia, wskazując że umowa pożyczki nie istnieje, albowiem nie złożono oświadczeń woli, a zatem nie zawarto umowy. Umowa przedłożona przez powoda stanowiła jedynie niepodpisany wydruk, natomiast zgodnie z treścią art. 29 ustawy o kredycie konsumenckim powinna ona być zawarta w formie pisemnej, która definiuje art. 78 kc. Pozwana zaprzeczyła nadto aby otrzymała od powódki dokumenty o wskazanej treści, jak również aby zostały jej przedstawione informacje i dane, o których mowa w art. 7, 13, 8, 11, 12 i 14 ustawy o kredycie konsumenckim.

Pozwana zakwestionowała również ważność umowy z uwagi na rażąco wysokie koszty w postaci prowizji, które są nierynkowe, ekonomicznie uzasadnione i nigdy nie były z nią ustalane indywidualnie uzgadniane, a rażąco naruszają interes konsumenta i dobre obyczaj. Dlatego też postanowienia dotyczące opłaty prowizyjnej uznać należy za bezskuteczne z uwagi na ich abuzywność.

Pozwana zakwestionowała także wyliczenie przez powódkę kwoty zadłużenia, jak również wypłatę.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

(...) sp. z o.o. z siedzibą w W., wykorzystując środki komunikacji elektronicznej zawarł z pozwaną K. K. w dniu 22 maja 2023 roku ramowa umowę pożyczki nr (...), która miała zastosowanie do każdej umowy pożyczki zawartej przez pożyczkodawcę z pożyczkobiorcą. Załącznik nr 1 do tej umowy zawierał wszelkie informacje dotyczące opłat w postaci prowizji, odsetek kapitałowych i odsetek za nieterminową spłatę pożyczki oraz i ich wysokość.

Pozwana złożyła do pożyczkodawcy wniosek o zawarcie umowy oraz oświadczenie o dochodzie netto, stałych wydatkach miesięcznych i stanie zadłużenia, z którego wynikało, że miesięczny dochód netto pozwanej wynosi kwotę 3.300,00 złotych, a stałe wydatki miesięczne gospodarstwa domowego – 500,00 złotych. Pozwana oświadczyła nadto, że na dzień zawarcia umowy pożyczki nie posiada zaległości powyżej 6 miesięcy w spłacie innego zobowiązania pieniężnego (przyznane).

W celu potwierdzenia tożsamości pożyczkobiorcy – K. K. – powód zobowiązał pozwaną do zalogowania się do jej rachunku bankowego za pośrednictwem strony internetowej pożyczkodawcy. Pożyczkobiorca uczyniła to za pośrednictwem dostawcy usługi (...). Po potwierdzeniu swojej tożsamości w dniu 22 maja 2023 roku powód zawarł z pozwaną umowę pożyczki nr (...), która stanowiła potwierdzenie zawarcia umowy. Przy zawarciu umowy pożyczki z dnia 22 maja 2023 roku powód zaproponował również pozwanej skorzystanie z jednej z usług świadczonych przez niego w postaci korepetycji językowych - T. – (...). Pozwana wyraziła zgodę na tę usługę i w jej ramach mogła korzystać z korepetycji z języka obcego poprzez udostępnioną aplikację na zasadach określonych w Regulaminie, zgodnie z wybranym przez pozwanego rodzajem korepetycji przez okres wskazany w potwierdzeniu zawarcia umowy, koszt powyższej usługi wynosił 70,00 złotych brutto (przyznane).

dowód z innych wniosków dowodowych: wydruki ramowej umowy pożyczki nr (...) wraz z załącznikiem nr 1 k. 6 – 12v, załącznika nr 3 – oświadczenie o dochodzie netto, stałych wydatkach miesięcznych i stanie zadłużenia k. 13v, umowy pożyczki (...) z dnia 22 maja 2023 roku k. 14, formularz informacyjny dotyczący kredytu k. 14v – 16v, potwierdzenia wykonania operacji k. 17, potwierdzenia zawarcie umowy sprzedaży kursów językowych k. 18 – 23v.

Pozwanej – K. K. na podstawie umowy pożyczki z dnia 22 maja 2023 roku, numer (...), została przyznana kwota 950,00 złotych.

Całkowity koszt pożyczki ustalono na kwotę 118,75 złotych, która obejmowała odsetki w wysokości 16,01 złotych oraz prowizję w wysokości 102,74 złote, natomiast całkowita kwota do spłaty wynosiła 1.068,75 złotych.

Pożyczka miała zostać spłacona jednorazowo do dnia 21 czerwca 2023 roku.

W dniu 22 maja 2023 roku na rachunek wskazany przez pozwaną K. K. w ramach potwierdzenia tożsamości powód przelał kwotę 880,00 złotych tytułem pożyczki (...), albowiem kwota 70,00 złotych została przeznaczona na poczet umowy sprzedaży kursu językowego organizowanego przez (...) sp. z o.o.

dowód z innych wniosków dowodowych: wydruk umowy pożyczki (...) z dnia 22 maja 2023 roku k. 14, potwierdzenia wykonania operacji k. 17v.

W związku z brakiem spłaty przez pożyczkobiorcę – K. K. - w terminie do dnia 21 czerwca 2023 roku - pożyczki z dnia 22 maja 2023 roku powód sporządził w dniu 26 czerwca 2023 roku wezwanie do zapłaty, którym zobowiązał pozwaną do zapłaty kwoty wynoszącej na dzień 26 czerwca 2023 roku – 1.239,81 złotych, w terminie 3 dni od daty doręczenia wezwania. Jednocześnie powód poinformował pozwana, że brak spłaty należności w wyznaczonym terminie spowoduje skierowanie sprawy do Sądu.

W dniu 8 listopada 2023 roku powód sporządził ponowne wezwanie do zapłaty zobowiązując do niezwłocznego uregulowania zadłużenia w wysokości 1.098,13 złotych, w terminie do dnia 14 listopada 2023 roku.

dowód z innych wniosków dowodowych: wydruk wezwania do zapłaty z dnia 26 czerwca 2023 roku k. 24v, wezwania do zapłaty z dnia 8 listopada 2023 roku k. 24.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo zasługiwało na uwzględnienie w całości, mimo że strona pozwana K. K., reprezentowana przez profesjonalnego pełnomocnika w osobie radcy prawnego, zakwestionowała zarówno zasadność, jak i wysokość dochodzonego roszczenia.

W przedmiotowej sprawie bezspornym jest, że powód wywodził swoje roszczenie z umowy pożyczki nr (...) zawartej w dniu 22 maja 2023 roku.

Zgodnie z treścią przepisu art. 720 k.c. przez umowę pożyczki dający pożyczkę zobowiązuje się przenieść na własność biorącego określoną ilość pieniędzy albo rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku, a biorący zobowiązuje się zwrócić tę samą ilość pieniędzy albo tę samą ilość rzeczy tego samego gatunku i tej samej jakości.

Zgodnie natomiast z przepisem art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 12 maja 2011 roku o kredycie konsumenckim (tekst jednolity: Dz. U. z 2018 roku, poz. 993) przez umowę o kredyt konsumencki rozumie się umowę o kredyt w wysokości nie większej niż 255 550 złotych albo równowartość tej kwoty w walucie innej niż waluta polska, który kredytodawca w zakresie swojej działalności udziela lub daje przyrzeczenie udzielenia konsumentowi. Zgodnie z przepisem ust. 2 za umowę o kredyt konsumencki uważa się w szczególności umowę pożyczki.

Umowa o kredyt konsumencki zawierana na odległość to taka umowa, która spełnia warunki przewidziane w art. 2 pkt 1 ustawy o prawach konsumenta. Jest to zatem umowa, jaką kredytodawca zawiera z konsumentem w ramach zorganizowanego systemu zawierania umów na odległość, bez jednoczesnej fizycznej obecności stron, z wyłącznym wykorzystaniem jednego lub większej liczby środków porozumiewania się na odległość do chwili zawarcia umowy włącznie.

Przepis art. 29 ust. 1 ustawy o kredycie konsumenckim określa wymogi formalne umowy o kredyt konsumencki. Umowa taka powinna być zawarta w formie pisemnej, chyba że odrębne przepisy przewidują inną szczególną formę. Z kolei art. 10 ust. 1 dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2008/48/WE z 23 kwietnia 2008 roku w sprawie umów o kredyt konsumencki oraz uchylającej dyrektywę Rady 87/102/EWG, zastrzega dla umowy kredytu zwykłą formę pisemną lub posłużenie się innym trwałym nośnikiem. Podkreślić przy tym należy, że art. 29 ust. 1 ustawy o kredycie konsumenckim ma charakter legi generali względem art. 720 § 2 k.c., który dla umowy pożyczki zastrzega formę dokumentową. Na gruncie zaś art. 77 ² k.c. do zachowania dokumentowej formy czynności prawnej wystarcza złożenie oświadczenia woli w postaci dokumentu, w sposób umożliwiający ustalenie osoby składającej oświadczenie. Nie ma zatem podstaw do uznawania, by wobec braku zawarcia umowy w formie pisemnej, miałaby ona być dotknięta nieważnością. Tym bardziej, że treść art. 74 § 1 k.c. wprost wyłącza zresztą rygor nieważności czynności prawnej, sankcjonując niedochowanie formy jedynie na gruncie reguł postępowania dowodowego.

Istotnym jest, że przy umowie pożyczki, głównymi świadczeniami stron są, po stronie pożyczkodawcy udostępnienie określonych środków finansowych do korzystania na określony okres czasu, a ze strony pożyczkobiorcy, zwrot tych środków. Umowa pożyczki została przy tym ukształtowania w kodeksie cywilnym w taki sposób, że co do zasady może być zarówno umową odpłatną, jak i nieodpłatną. W przypadku zawarcia przez strony odpłatnej umowy pożyczki, wynagrodzenie pożyczkodawcy winno być wyraźnie określone w umowie.

Z powyższego wynika zatem, że w procesie związanym z wykonaniem umowy pożyczki, powód jest zobowiązany udowodnić, że strony zawarły umowę tej kategorii, a także, że przeniósł na własność biorącego pożyczkę określoną w umowie ilości pieniędzy albo rzeczy oznaczonych co do gatunku. Biorący pożyczkę powinien zaś wykazać wykonanie swego świadczenia w postaci zwrotu tej samej ilości pieniędzy albo tej samej ilości rzeczy tego samego gatunku i tej samej jakości, przy czym obie strony są obowiązane wskazywać dowody dla stwierdzenia faktów, z których wywodzą skutki prawne.

Zgodnie bowiem z treścią art. 6 kc ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z faktu tego wywodzi określone dla siebie skutki prawne, tym bardziej, że ciężar dowodu pozostaje w ścisłym związku z problematyką procesową dowodów i spełnia przy tym dwie zasadnicze funkcje. Po pierwsze dynamizuje postępowanie dowodowe w systemie obowiązywania zasady sporności (kontradyktoryjności) w procesie, po drugie określa wynik merytoryczny sporu (sprawy) w sytuacji krytycznej, gdy strona nie udowodni faktów istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy (por. K. Piasecki, Kodeks cywilny. Księga pierwsza. Część ogólna. Komentarz, Zakamycze, 2003 r.). Oznacza to zatem, że Sąd tylko wyjątkowo winien ingerować w przebieg postępowania dowodowego dopuszczając dowody z urzędu, które to uprawnienie wynika z treści przepisu art. 232 k.p.c. Ponadto, zgodnie z przyjętą linią orzecznictwa, obowiązek wskazania dowodów potrzebnych dla rozstrzygnięcia sprawy, obciąża przede wszystkim strony (por. wyrok Sądu Najwyższego z 24 października 1996 r., III CKN 6/96, OSNC 1997/3/29), ponieważ Sąd został wyposażony jedynie w uprawnienie, a nie obowiązek, dopuszczenia dalszych jeszcze, nie wskazanych przez żadną ze stron, dowodów, kierując się przy tym własną oceną, czy zebrany w sprawie materiał jest - czy też nie jest - dostateczny do jej rozstrzygnięcia (art. 316 § 1 in principio k.p.c.). Dlatego też Sąd powinien korzystać z przewidzianego w art. 232 zd. 2 k.p.c. uprawnienia powściągliwie i z umiarem, pamiętając, że taka inicjatywa należy przede wszystkim do samych stron i że cały rozpoznawany spór jest ich sprawą, a nie sądu. Zasada kontradyktoryjności winna bowiem być całkowicie zachowana zwłaszcza wówczas, gdy strony korzystają z pomocy profesjonalnych pełnomocników.

W ocenie Sądu, strona powodowa wykazała zasadność dochodzonego roszczenia, a mianowicie, że pomiędzy stronami doszło do zawarcia ramowej umowy pożyczki, jak również jego wysokość. Wskazuje na to bowiem zamknięty łańcuch dowodów pośrednich, w szczególności potwierdzenie wykonania operacji i potwierdzenia wypłaty pożyczki, formularz informacyjny dotyczący kredytu konsumenckiego oraz formularz ramowej umowy pożyczki z dnia 22 maja 2023 roku wraz z załącznikiem nr 1 zawierającym tabele opłat i prowizji i załącznikiem nr 3 w postaci oświadczenia pozwanej K. K. o jej dochodzie netto, stałych wydatkach miesięcznych stanie zadłużenia, a także formularz umowy pożyczki (...), stanowiący potwierdzenie zawarcia umowy pożyczki oraz formularz potwierdzenia zawarcia umowy sprzedaży kursów językowych.

Powyższe wydruki zawierają szczegółowe dane dotyczące pozwanej – K. K., w tym dane wrażliwe w postaci adresu pozwanej, numer konta, czy też PESEL oraz informacje o wysokości je dochodu i wydatkach oraz stanie zadłużenia.

Podkreślić przy tym należy, że pozwana nie wykazała w toku niniejszego procesu, jak również nie podnosiła okoliczności, aby te dane zostały uzyskane przez powoda w sposób nieuprawniony. Ponadto powód przedłożył potwierdzenie wykonanej operacji, z którego wprawdzie wynika, że na konto pozwanej – K. K. została faktycznie przelana kwota 880,00 złotych, mimo że w treści umowy wskazano kwotę 950,00 złotych. Należy jednak pamiętać, że zawierając umowę pożyczki z powodem, pozwana zawarła również umowę sprzedaży kursów językowych i opłata za ten kurs wynosiła 70,00 złotych. Fakt ten nie był zresztą kwestionowany przez stronę pozwaną, dlatego też Sąd biorąc pod uwagę okoliczności sprawy i zaoferowany przez powoda materiał dowodowy uznał go za przyznany w trybie art. 230 kpc.

W przedmiotowej sprawie strona pozwana kwestionowała okoliczność aby otrzymała od powoda jakiekolwiek środki pieniężne z tytułu umowy pożyczki nr (...), jednakże nie zaprzeczyła aby numer konta, na które w dniu 22 maja 2023 roku został dokonany przelew, a który widniał również w potwierdzeniu weryfikacji tożsamości i umowie pożyczki z dnia 22 maja 2023 roku nie był jej numerem bankowym.

Niewątpliwym natomiast jest, że wykazanie tej okoliczności spoczywało na stronie pozwanej, skoro z faktu tego wywodziła określone dla siebie skutki prawne. Dlatego też, w ocenie Sądu, podnoszona przez stronę pozwaną argumentacja, że wydruk potwierdzenia wypłaty kwoty, jak również potwierdzenia umowy pożyczki z dnia 22 maja 2023 roku nie stanowią dowodu aby strony łączył jakikolwiek stosunek prawny, a w szczególności aby pozwana otrzymała od powoda jakiekolwiek środki pieniężne z tytułu umowy pożyczki z dnia 22 maja 2023 roku, albowiem są to jedynie wydruki komputerowe, absolutnie nie zasługuje na uwzględnienie. Zaoferowany bowiem przez powoda materiał dowodowy jest spójny i koreluje ze sobą, albowiem z potwierdzenia wypłaty i umowy pożyczki wynika nie tylko kwota, która została przelana pozwanej, po potrąceniu kwoty na poczet umowy o sprzedaży kursów językowych z dnia 22 maja 2023 roku, ale również dane osobowe pozwanej oraz powoda i tytuł wypłaty.

Podkreślić należy również, że pozwana – K. K. nie wykazała aby przed zawiśnięciem niniejszego sporu sądowego podejmowała jakiekolwiek kroki, które miały na celu wyjaśnienie u pożyczkodawcy okoliczności związanych z otrzymaniem „niezamówionych” środków pieniężnych. Jest to o tyle istotne, że w zasadzie jedynym miarodajnym dowodem pozwalającym na weryfikację twierdzeń pozwanej, iż nie otrzymała kwoty wynikającej z potwierdzenia wykonania operacji jest historia rachunku bankowego, na który kwota ta została przelana. Poza pozwaną nikt nie jest bowiem w stanie dostarczyć tego dowodu, nie może pozyskać go również Sąd z urzędu (por. art. 105 ust. 1 ustawy Prawo bankowe ). Natomiast pozwana nie przedstawiła takiego dowodu, co w ocenie Sądu, jest równoznaczne z przyznaniem, że rachunek bankowy wskazany w potwierdzeniu wykonanej operacji czy też formularzach jest prowadzony na rzecz pozwanej i że na ten rachunek wpłynęła kwota 880,00 złotych udzielonej jej pożyczki.

Ponadto należy pamiętać, że wydruki komputerowe mogą stanowić dowód w postępowaniu cywilnym, co wynika z przyjętej powszechnie wykładni przepisów art. 308 k.p.c. Wydruk komputerowy stanowi bowiem inny środek dowodowy. Dlatego też, w ocenie Sądu, w realiach niniejszej sprawy nie było podstaw do kwestionowania mocy dowodowej przedstawionych przez powoda wydruków komputerowych.

W ocenie Sądu, powód wykazał również zasadność udzielenia pozwanej pożyczki na warunkach określonych przez stronę powodową, a mianowicie z obowiązkiem zapłaty przez pozwanego obok kwoty 950,00 złotych, także prowizji – w wysokości 102,74 złotych.

Przede wszystkim należy zauważyć, że z zaoferowanego przez powoda materiału dowodowego bezsprzecznie wynikają, wszelkie informację dotyczące warunków zawarcia umowy pożyczki nr (...), również w zakresie dodatkowych kosztów i opłat, w postaci prowizji czy tez odsetek.

Ponadto należy zauważyć, że umowa pożyczki została ukształtowania w kodeksie cywilnym w taki sposób, że co do zasady może być zarówno umową odpłatną, jak i nieodpłatną.

W przypadku zawarcia przez strony odpłatnej umowy pożyczki, wynagrodzenie pożyczkodawcy winno być wyraźnie określone w umowie. Co do zasady formę wynagrodzenia za korzystanie z cudzego kapitału stanowią odsetki, ewentualnie zapłata prowizji. Istotnym jest również, że umowa pożyczki, sformułowana zgodnie z zasadami uczciwego i rzetelnego obrotu na rynku kapitałowym, powinna jasno określać, które opłaty i prowizje stanowią zysk pożyczkodawcy, a które są pobierane na pokrycie konkretnych kosztów ponoszonych przez niego w związku z zawartą umową i jej obsługą. Dlatego też za niedozwolone klauzule umowne, w świetle art. 385 ¹ § 1 k.c., należy uznać te postanowienie umowne, które pod postacią opłaty pobieranej formalnie na poczet pokrycia kosztów konkretnych czynności, w rzeczywistości stanowią dla pożyczkodawcy źródło dodatkowego zysku, ukryte przed konsumentem, pozwalającego mu omijać przepisy dotyczące wysokość odsetek maksymalnych oraz niedopuszczalności kary umownej za niespełnienie świadczenia pieniężnego (art. 483 § 1 k.c.).

W ocenie Sądu, postanowienie w zakresie opłaty prowizyjnej nie stanowi klauzuli niedozwolonej - abuzywnej - w rozumieniu art. 385 ¹ k.c., albowiem nie narusza ona interesu konsumenta oraz nie godzi w równowagę kontraktową tego stosunku, jak również nie kształtuje prawa pozwanej – K. K. - w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami, z uwagi na wysokość tej opłaty w stosunku do faktycznie udzielonej pozwanej do dyspozycji kwoty tytułem pożyczki.

Zatem, skoro zdaniem Sądu, postanowienia umowy pożyczki z dnia 22 maja 2023 roku wiązały strony zobowiązania w całości, a mianowicie w zakresie kwoty pożyczki faktycznie wypłaconej pozwanej do dyspozycji, odsetek i opłaty dodatkowej w postaci prowizji, to zasadnym było uwzględnić roszczenie strony powodowej w całości.

O odsetkach Sąd orzekł na mocy art. 481 § 1 i 2 k.c.

Wobec powyższego Sąd orzekł jak w punkcie 1 i 2 sentencji wyroku.

O kosztach procesu Sąd orzekł na mocy art. 98 § 1, 1 ¹ i 3 kpc, który stanowi, że strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony (koszty procesu). Przy czym od kwoty zasądzonej tytułem zwrotu kosztów procesu należą się odsetki, w wysokości odsetek ustawowych za opóźnienie w spełnieniu świadczenia pieniężnego, za czas od dnia uprawomocnienia się orzeczenia, którym je zasądzono, do dnia zapłaty. Do niezbędnych kosztów procesu strony reprezentowanej przez adwokata zalicza się wynagrodzenie, jednak nie wyższe niż stawki opłat określone w odrębnych przepisach i wydatki jednego adwokata, koszty sądowe oraz koszty nakazanego przez sąd osobistego stawiennictwa strony.

Na koszty procesu po stronie powodowej, która wygrała proces w całości, składa się opłata od pozwu w wysokości 100,00 złotych, opłata skarbowa od pełnomocnictwa w wysokości 17,00 złotych oraz wynagrodzenie profesjonalnego pełnomocnika w wysokości 270,00 złotych zgodnie z treścią § 2 pkt 2 Rozporządzenie Ministra Sprawiedliwości w sprawie opłat za czynności radców prawnych z dnia 22 października 2015 roku (Dz.U. z 2015 r. poz. 1804), tj. z dnia 3 stycznia 2018 roku (Dz.U. z 2018 r. poz. 265).

Dlatego też Sąd orzekł jak w punkcie 3 sentencji wyroku.