Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 13 marca 2023 roku

Sąd Rejonowy dla Łodzi – Widzewa w Łodzi Wydział I Cywilny

w składzie:

Przewodniczący: sędzia Wioletta Sychniak

po rozpoznaniu w dniu 13 marca 2023 roku w Łodzi na posiedzeniu niejawnym

sprawy z powództwa (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w Z.

przeciwko Towarzystwu (...) w W.

o zapłatę

1.  zasądza od pozwanego Towarzystwa (...) w W. na rzecz powoda (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w Z. kwotę 387,64 zł (trzysta osiemdziesiąt siedem złotych i sześćdziesiąt cztery grosze) z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 6 października 2021 roku do dnia zapłaty;

2.  oddala powództwo w pozostałej części;

3.  zasądza od powoda (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w Z. na rzecz pozwanego Towarzystwa (...) w W. kwotę 96,47 zł (dziewięćdziesiąt sześć złotych i czterdzieści siedem groszy) tytułem zwrotu kosztów procesu, z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się postanowienia do dnia zapłaty.

Sygn. akt I C 319/22

UZASADNIENIE

W pozwie złożonym 28 lutego 2022 roku (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w Z. wniosła o zasądzenie od Towarzystwa (...) w W.:

- kwoty 1448,94 złotych z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 30 września 2021 roku do dnia zapłaty,

- kwoty 1343,80 złotych wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 6 października 2021 roku do dnia zapłaty

oraz kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa adwokackiego według norm przepisanych.

W uzasadnieniu strona powodowa wskazała, że jej klienci, będący poszkodowanymi, zlecili jej wykonanie naprawy uszkodzonych pojazdów marki R. (...) nr rej. (...) (uszkodzonego 8 lipca 2021 roku) oraz R. (...) nr rej. (...) (uszkodzonego 9 sierpnia 2021 roku). Koszty naprawy miały zostać pokryte z polis OC sprawców zdarzenia. Spółka wystawiła faktury VAT za wykonanie naprawy pojazdów oraz zawarła z poszkodowanymi umowy przelewu wierzytelności przysługujących im względem Pozwanego z tytułu odszkodowań. Dochodzone przez Powódkę kwoty stanowią różnicę pomiędzy sumą wynikającą z wystawionych faktur VAT, a sumą odszkodowań uznanych i wypłaconych przez Pozwanego. /pozew k. 5-8/

Zarządzeniem z 28 marca 2022 roku roszczenie o zapłatę 1448,94 złotych zostało wyłączone do odrębnego rozpoznania i rozstrzygnięcia. /zarządzenie k. 91/

W odpowiedzi na pozew Towarzystwo (...) w W. wniosło o oddalenie powództwa w całości i zasądzenie kosztów procesu według norm przepisanych.

Pozwany przyznał, że udzielał ochrony sprawcy szkody. Szkoda w samochodzie R. (...) została wypłacona w kwocie 5764,67 złotych z tytułu uszkodzenia samochodu i 164,82 zł z tytułu kosztów najmu zastępczego.

Strona pozwana zakwestionowała zasadność uwzględnienia dodatkowego narzutu w kosztach lakierowania w wymiarze 121% i ceny lakieru oraz doliczenia kosztów obsługi szkody, jazdy próbnej i mycia pojazdu. Pozwany zakwestionował również kosztów najmu samochodu zastępczego ponad wypłacone dobrowolnie na etapie postępowania likwidacyjnego. /odpowiedź na pozew k. 88– 89/

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

Na skutek zdarzenia z 9 sierpnia 2021 roku uszkodzeniu uległ pojazd marki R. (...) nr rej. (...), należący do W. M. - D..

W dacie zdarzenia sprawca szkody był objęty ochroną ubezpieczeniową odpowiedzialności cywilnej samoistnego posiadacza pojazdu mechanicznego u Pozwanego.

Pozwany przyjął zgłoszenie szkody 10 sierpnia 2021 roku i nadał szkodzie numer (...).

/bezsporne, pismo k. 105, kopia dowodu rejestracyjnego i prawa jazdy k. 43-44/

Samochód R. (...) był pojazdem prywatnym poszkodowanej, nie zakupionym w ramach działalności gospodarczej. Poszkodowana nie jest płatnikiem podatku VAT. /oświadczenie k. 41/

12 sierpnia 2021 roku poszkodowana zawarła z (...) spółką z ograniczoną odpowiedzialnością w Z. umowę zlecenia naprawy blacharsko – lakierniczej nr (...). Jako datę otwarcia zlecenia wskazano dzień 12 sierpnia 2021 roku, a datę przyjęcia do serwisu dzień 13 września 2021 roku. Zlecenie obejmowało również przygotowanie pojazdu do oględzin przez ubezpieczyciela, opracowanie dokumentacji szkodowej i kosztorysu naprawy na potrzeby procesu likwidacji szkody.

Poszkodowana W. D. pokwitowała odbiór naprawionego pojazdu w dniu 17 września 2021 roku.

Poszkodowana upoważniła Powódkę do wystawienia na nią faktury bez podpisów i pobrania za nią odszkodowania.

/zlecenie naprawy k. 39, upoważnienie k. 40/

12 sierpnia 2021 roku poszkodowana W. D. zawarła z powodową Spółką umowę przelewu wierzytelności, na podstawie której zbyła na jej rzecz przysługującą jej wierzytelności względem pozwanego Towarzystwa (...) z tytułu odszkodowania za szkodę w pojeździe R. (...) z dnia 9 sierpnia 2021 roku. /umowa przelewu wierzytelności k. 42/

(...) spółka z o.o. w Z. w dniu 13 września 2021 roku sporządziła kalkulację naprawy nr (...), zgodnie z którą koszty naprawy uszkodzonego pojazdu R. (...) wynosiły 7151,37 złotych brutto. /kalkulacja naprawy k. 45-50/

13 września 2021 roku W. D. zawarła z powodową Spółką umowę najmu samochodu zastępczego marki R. (...). Stawka dobowa za wynajem została określona według cennika, przewidującego wysokość stawki odpowiednio do okresu najmu. Samochód zastępczy został wydany 13 września 2021 roku i zwrócony 17 września 2021 roku. Przy najmie na 3 dni stawka wynosiła 190 zł netto. /umowa najmu k. 52, załącznik k. 51/

21 września 2021 roku (...) sp. z o.o. w Z. wystawiła fakturę VAT nr (...) łącznie na kwotę 7273,29 złotych brutto tytułem naprawy pojazdu R. (...) i tytułem najmu samochodu zastępczego. W fakturze uwzględniona została stawka w wysokości 220 zł netto za roboczogodzinę prac blacharsko – lakierniczych, kwota 1312,66 złotych netto za materiały lakiernicze oraz 50 złotych netto za utylizację materiałów (61,50 zł brutto).

Naliczony koszt najmu samochodu zastępczego wyniósł 701,10 zł brutto.

Termin zapłaty został określny na dzień 6 października 2021 roku.

Faktura została przesłana Pozwanemu elektronicznie w dniu 21 września 2021 roku. /faktura k. 35-36, wiadomość e – mail k. 38/

Pozwany zweryfikował koszty naprawy samochodu, obliczone w kalkulacji przez Powódkę do kwoty 6152,31 złotych (5001,88 zł netto + 1150,43 zł VAT).

Towarzystwo (...) w W. wypłaciło odszkodowanie z tytułu szkody w samochodzie marki R. (...) nr rej. (...) łącznie w kwocie 5764,67 złotych:

- 2 września 2021 roku wypłacił 1881,10 złotych,

- 20 września 2021 roku wypłacił 1905,71 złotych,

- 27 września 2021 roku wypłacił 2142,68 złotych.

/potwierdzenia transakcji k. 54, 55, 56,

zweryfikowana kalkulacja naprawy k. 132-133/

Przyjęcie współczynnika odchylenia na materiale lakierniczym w wysokości 121% byłoby zasadne w przypadku przedstawienia przez zakład naprawczy audytu wykazującego zasadność zastosowania takiego współczynnika. Instytut (...) wskazuje na dostosowanie indeksu do warunków działalności poszczególnych warsztatów, a nie obligatoryjne przyjęcie indeksu 121% dla wszystkich.

/pismo (...) k. 69,

opinia biegłego J. D. sporządzona do sprawy SR dla Łodzi – Śródmieścia w Łodzi I C 376/20 k. 134-139/

Towarzystwo (...) w W. współpracuje z firmami świadczącymi usługi w zakresie wynajmu samochodów, m.in. (...) sp. z o.o. sp. k. w K., w celu zapewnienia poszkodowanym możliwości skorzystania z samochodów zastępczych.

Poszkodowana W. D. była informowana o możliwości wynajęcia samochodu zastępczego za pośrednictwem pozwanego Towarzystwa (...).

/wykaz informacji przesłanych poszkodowanej k. 118,

umowa o współpracę k. 119-125, nagranie płyta CD k. 126/

W drodze wiadomości e – mail z dnia 5 października 2021 roku Powódka wezwała Pozwanego do dopłaty w terminie 3 dni kwoty 1343,80 złotych tytułem brakującej części odszkodowania za szkodę w pojeździe R. (...).

/wiadomość e – mail k. 37/

(...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w Z. jest autoryzowanym serwisem naprawczym marki R. i D.. W zakresie zakupu i stosowania materiałów lakierniczych współpracuje z (...) sp. z o.o. z siedzibą
w W., która oferuje materiały lakiernicze (...). Spółka (...) Sp. z o.o.
w wykonywanych przez siebie naprawach blacharsko – lakierniczych nie stosuje produktów firmy (...)/N.. W wykonywanych naprawach używa jedynie marek premium: P. oraz (...).

/ okoliczności bezsporne, aktualna informacja KRS k. 75-78,

kontrakt handlowy k. 60, umowa o współpracę k. 61, oświadczenie k.62/

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie całokształtu materiału dowodowego zebranego w sprawie, który został zaoferowany przez strony, w tym na dokumentach zgromadzonych w aktach sprawy (art. 243 ² k.p.c.).

Mając na uwadze treść art. 505 ⁷ § 1 i 2 k.p.c. pominął dowód z opinii biegłego z zakresu techniki samochodowej na okoliczności sprecyzowane w piśmie strony pozwanej z 25 listopada 2022 roku. Powołany przepis pozostawia Sądowi decyzję, czy w sprawie rozpoznawanej w postępowaniu uproszczonym zasięgać opinii biegłego, czy wystarczające jest powzięcie samodzielnej oceny opartej na rozważeniu wszystkich okoliczności sprawy. Opinii biegłego nie zasięga się, jeżeli jej przewidywany koszt miałby przekroczyć wartość przedmiotu sporu, chyba że uzasadniają to wyjątkowe okoliczności.

W niniejszej sprawie Sąd dysponował kalkulacją kosztów sporządzoną przez powodową Spółkę oraz jej wersją zweryfikowaną przez Pozwanego z naniesionymi przez niego uwagami. Nadto – uwzględniając wniosek strony pozwanej - na podstawie art. 278 ¹ k.p.c. dopuścił dowód z opinii biegłego J. D., sporządzonej na potrzeby sprawy sądowej, prowadzonej przez Sąd Rejonowy dla Łodzi – Śródmieścia w Łodzi o sygn. akt I C 376/20, na okoliczność zasadności zastosowania współczynnika narzutu lakieru 121%. Zatem w sprawie został zgromadzony materiał dowodowy pozwalający ocenić zasadność roszczenia w części dotyczącej kosztów naprawy samochodu R. (...). Jednocześnie, ze względu na niską wartość przedmiotu sporu, przeprowadzenie dowodu z opinii biegłego na okoliczność obliczenia uzasadnionych kosztów naprawy ww samochodu po szkodzie z 9.08.2021 r. było niecelowe na przewidywane koszty, których koszt co najmniej równałby się kwocie dochodzonej pozwem.

Sąd Rejonowy zważył, co następuje:

W pierwszej kolejności należy podkreślić, że legitymacja czynna powodowej Spółki nie była kwestionowana i nie budzi wątpliwości.

Zgodnie z treścią art. 509 § 1 k.c. wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią chyba, że sprzeciwiałoby się to zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania. Powódka przedstawiła umowę przelewu wierzytelności, zawartą z poszkodowaną. Zawarta przez Powódkę umowa przelewu wierzytelności uprawnia ją do dochodzenia bezpośrednio od pozwanego Towarzystwa (...) należności z tytułu poniesionych kosztów napraw przedmiotowego pojazdu i z tytułu koszów najmu samochodu zastępczego.

W niniejszej sprawie bezsporny między stronami był fakt zaistnienia zdarzenia z 9 sierpnia 2021 roku, w wyniku którego doszło do uszkodzenia samochodu, opisanego wyżej. Bezsporny był również fakt, że w dacie zdarzenia ich sprawca posiadał zawartą z pozwanym Towarzystwem (...) umowę odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych.

Zgodnie z treścią art. 822 k.c., przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej zakład ubezpieczeń zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, względem których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo osoba na rzecz której zawarta została umowa ubezpieczenia. Powyższy przepis stanowi podstawę odpowiedzialności strony pozwanej za zdarzenie z dnia 14 września 2020 roku, w której uczestniczył przedmiotowy pojazd. Warunki odpowiedzialności Pozwanego określa ustawa z dnia 22 maja 2003 roku o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli komunikacyjnych. Zgodnie z art. 34 ust.1 wskazanej wyżej ustawy, z ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych przysługuje odszkodowanie, jeżeli posiadacz lub kierujący pojazdem mechanicznym są obowiązani do odszkodowania za wyrządzoną w związku z ruchem tego pojazdu szkodę, której następstwem jest między innymi zniszczenie lub uszkodzenie mienia. Zgodnie z regulacją art. 36 ustawy, odszkodowanie ustala się i wypłaca w granicach odpowiedzialności cywilnej posiadacza lub kierującego pojazdem mechanicznym, najwyżej jednak do ustalonej w umowie ubezpieczenia sumy gwarancyjnej. Odpowiedzialność zakładu ubezpieczeń ma charakter akcesoryjny, dlatego jej granice wyznaczane są przez zakres pierwotnej odpowiedzialności ubezpieczonego, który z kolei wynika wprost z przepisów ustawy, a w szczególności z art. 361 k.c.

Powodowa Spółka nabyła wierzytelność od osoby bezpośrednio poszkodowanej, wstępując tym samym w jej sytuację prawną jako wierzyciela (poszkodowanego). Zatem powództwo mogło być uwzględnione tylko po udowodnieniu przez Powoda, że wypłata przez Pozwanego łącznej kwoty 5929,49 złotych nie doprowadziła do naprawienia szkody w całości.

Art. 361 § 1 k.c. stanowi, iż zobowiązany do odszkodowania ponosi odpowiedzialność tylko za normalne następstwa działania lub zaniechania, z którego szkoda wynikła. Zgodnie z § 2, w powyższych granicach, w braku odmiennego przepisu ustawy lub postanowienia umowy, naprawienie szkody obejmuje straty, które poszkodowany poniósł, oraz korzyści, które mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono. W doktrynie, jak i w orzecznictwie przeważa pogląd, zgodnie z którym szkodą w rozumieniu powyższego przepisu jest różnica między stanem majątku poszkodowanego, jaki zaistniał po zdarzeniu wywołującym szkodę, a stanem tego majątku, jaki istniałby, gdyby nie wystąpiło to zdarzenie. Obowiązek naprawienia szkody przez wypłatę odpowiedniej sumy pieniężnej powstaje z chwilą wyrządzenia szkody. Poszkodowany ma bowiem prawo żądać odszkodowania w takiej wysokości, aby obiektywnie zostało zapewnione w pełnym zakresie przywrócenie pojazdu do stanu poprzedniego.

W orzecznictwie Sądu Najwyższego i sądów powszechnych ugruntowane jest stanowisko, według którego w wypadku częściowego uszkodzenia samochodu, odszkodowanie powinno stanowić równowartość kosztów przywrócenia uszkodzonego pojazdu do stanu pierwotnego, przy czym naprawa samochodu i rzeczywiste poniesienie kosztów z tego tytułu nie jest warunkiem koniecznym dla dochodzenia odszkodowania (tak Sąd Najwyższy: w wyroku z 16.01.2002 r., IV CKN 635/00; w wyroku z 16.04.2002 r., V CKN 980/00; w wyroku z 16.05.2002 r., V CKN 1273/00, publ. LEX nr 55515; w wyroku z dnia 12 kwietnia 2018 r., II CNP 41/17, Legalis nr 1766230; w wyroku z 12.04.2018 r.; II CNP 43/17, opubl. Lex nr 2490615).

W niniejszej sprawie główną osią sporu były uwzględnione w fakturze wystawionej przez Powódkę koszty lakierowania z uwzględnieniem współczynnika odchylenia na materiały lakiernicze w wysokości 121% oraz uwzględnienie w kosztach czynności dodatkowych takich jak mycie i sprzątanie pojazdu, wynagrodzenie za zgłoszenie szkody („obsługa szkody”), dezynfekcja pojazdu po naprawie, czy też koszty utylizacji materiałów.

Uwzględnienie powództwa wymagało udowodnienia, jakie były uzasadnione koszty naprawy pojazdu po szkodzie komunikacyjnej, objętej akcesoryjną odpowiedzialnością Pozwanego, pozwalające na doprowadzenie pojazdu do stanu sprzed szkody. Z tego punktu widzenia nie ma znaczenia, jakiego rodzaju materiały lakiernicze stosuje powodowa Spółka, jaką stawkę za roboczogodzinę prac lakierniczych i blacharskich, ewentualnie jakie są inne koszty związane z wykonywanymi przez nią naprawami. W przypadku szkody likwidowanej z ubezpieczenia OC sprawcy konieczne jest ustalenie, jakie były obiektywnie uzasadnione koszty naprawy. Dla prawidłowego ustalenia kosztów napraw uszkodzonego samochodu istotna była ocena, czy powinny one być naprawione w serwisie autoryzowanym, czy wystarczająca byłaby naprawa w serwisie nieautoryzowanym, oferującym usługi na dobrym poziomie; jakiego rodzaju materiały lakiernicze powinny być użyte: marek premium, czy marek lokalnych; czy doprowadzenie pojazdu do stanu sprzed szkody wymagało dodatkowych czynności, takich jak mycie, sprzątanie, dezynfekcja. Istota sporu w niniejszej sprawie sprowadza się do ustalenia wysokości odszkodowania należnego bezpośrednio poszkodowanej, a w dalszej kolejności ocena, czy koszty naprawy przeprowadzonej w serwisie powodowej Spółki mieszczą się w tej wartości, czy ją przekraczają.

Zgodnie z ogólną regułą rozkładu ciężaru dowodu wynikającą z art. 6 k.c. ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z faktu tego wywodzi skutki prawne. Na poszkodowanym spoczywa ciężar udowodnienia przesłanek odpowiedzialności sprawcy szkody, w tym faktu zaistnienia szkody i jej wysokości. Powódka wstąpiła w sytuację prawną poszkodowanej, więc to na niej spoczywał ciężar udowodnienia wysokości szkody.

W realiach niniejszej sprawy Powódka przedstawiła kosztorys naprawy, sporządzony we własnym zakresie, z użyciem programu eksperckiego. Niektóre wartości, ujęte w kosztorysie, nie były pomiędzy stronami sporne: wysokość stawki za roboczogodzinę prac blacharskich i lakierniczych, koszty części zamiennych niezbędnych do naprawy.

Pozwany kwestionował podwyższenie kosztów materiałów lakierniczych i na tę okoliczność przedstawił dowód z opinii biegłego J. D. sporządzoną do sprawy SR dla Łodzi – Śródmieścia w Łodzi I C 376/20. Opinia została sporządzona na potrzeby innej sprawy sądowej, ale wniosek biegłego, dotyczący zasadności uwzględnienia współczynnika 121% w odchylenia na materiały lakiernicze, ma walor ogólny. Mianowicie z opinii wynika, że zasadność podwyższenia współczynnika zużycia materiałów lakierniczych oraz wartość tego podwyższenia powinna być uzasadniona indywidulanie, w odniesieniu do konkretnego serwisu naprawczego. Wniosek biegłego ma oparcie w piśmie (...), które przedstawiła Powódka (k. 69). Powódka nie zaoferowała żadnego dowodu pozwalającego na ustalenie, że zastosowany przez nią współczynnik 121% odchylenia na materiały lakiernicze ma uzasadnienie. W braku takich dowodów podwyższenie kosztów materiałów lakierniczych jest dowolne i stanowi nieuzasadnione zawyżenie kosztów naprawy samochodu. Powódka, wbrew spoczywającemu na niej ciężarowi dowodu nie zaoferowała również dowodu dla wykazania zasadności dodatkowych kosztów (jazdy próbnej, mycia i sprzątania auta, przyjęcia i obsługi szkody, utylizacji materiałów), które kwestionowała strona pozwana. Dodatkowe koszty to 600 zł netto. Wyeliminowanie tych kosztów powoduje odpowiednie zmniejszenie czasu naprawy, bo zostały ujęte w obliczeniach dotyczących robocizny. Zamiast 44 JC należy przyjąć 19 JC, co w kalkulacji końcowej daje koszt robocizny w wysokości 418 zł netto zamiast 1018 zł netto. Z kolei obniżenie kosztów lakierowania o kwotę 212,24 zł wynikającą z zastosowania współczynnika 121%, powoduje obniżenie zużycia materiałów lakierniczych z 1992,92 zł netto do 1780,68 zł netto. W konsekwencji, tak jak zweryfikował to Pozwany, koszty naprawy wyniosły 5001,88 zł netto, a po doliczeniu podatku VAT (1150,43 zł) – 6152,31 zł brutto.

Należy zwrócić uwagę, że Pozwany przedstawił przy piśmie złożonym 25.11.2022 r. zweryfikowany kosztorys oraz zweryfikowaną fakturę. Kwota uwzględniona na fakturze jest niższa – 4686,72 zł netto (5764,67 zł brutto). O ile sposób, w jaki Pozwany zweryfikował kosztorys jest czytelny i odpowiada stanowisku prezentowanemu w postępowaniu, o tyle niższe kwoty naniesione na fakturę nie wynikają z żadnych obliczeń i Pozwany nie wyjaśnił, w jaki sposób dokonał dalszej weryfikacji kosztów naprawy samochodu. Na fakturze znajduje się adnotacja „zweryfikowano zgodnie z kosztorysem”. Skoro Pozwany kosztorys zweryfikował do kwoty 6152,31 zł (wpisana kwota 5152,31 zł jest błędna i nie stanowi sumy wartości netto i VAT), to tę wartość należy uwzględnić jako bezsporne koszty naprawy pojazdu.

Pozwany z tytułu kosztów naprawy uszkodzonego samochodu wypłacił 5764,67 zł, zatem różnica pomiędzy uzasadnionymi kosztami naprawy samochodu (6152,31 zł brutto), a wypłaconym odszkodowaniem (5764,67 zł) wynosi 387,64 złotych i taką kwotę Sąd zasądził na rzecz Powódki w pkt 1 wyroku.

W pozostałym zakresie powództwo, jako niezasadne, podlegało oddaleniu.

Oddaleniu podlegało powództwo w części odnoszącej się do żądania kosztów najmu samochodu zastępczego. Wbrew wywodom Powódki, to na niej spoczywał ciężar dowodu w zakresie wykazania zasadności długości okresu najmu, jak i stawki dobowej, o czym była mowa we wcześniejszej części uzasadnienia. Pomimo sporu co do zasadnego okresu najmu i stawki dobowej, Powódka nie zaoferowała w tym zakresie żadnych dowodów i tym samym nie udowodniła, że uzasadnione koszty najmu samochodu zastępczego odpowiadały kosztom najmu, ujętym w fakturze, którą wystawiła.

O odsetkach Sąd orzekł na podstawie przepisu art. 481 § 1 k.c., zgodnie z którym, jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. Jeżeli stopa odsetek za opóźnienie nie była z góry oznaczona, należą się odsetki ustawowe za opóźnienie. Zgodnie z treścią art. 817 § 1 i § 2 k.c., ubezpieczyciel obowiązany jest spełnić świadczenie w terminie trzydziestu dni, licząc od daty otrzymania zawiadomienia o wypadku, gdyby jednak wyjaśnienie w powyższym terminie okoliczności koniecznych do ustalenia odpowiedzialności ubezpieczyciela albo wysokości świadczenia okazało się niemożliwe, świadczenie powinno być spełnione w ciągu 14 dni od dnia, w którym przy zachowaniu należytej staranności wyjaśnienie tych okoliczności było możliwe. Powód domagał się zasądzenia odsetek od 6 października 2021 roku. Ze zgromadzonych w sprawie dowodów wynika, iż szkoda została zgłoszona 10 sierpnia 2021 roku. Natomiast faktura została Pozwanemu przesłana 21 września 2021 roku, zatem 14-dniowy termin (licząc od przeslania faktury) na spełnienie świadczenia upłynął 5 października 2021 roku, a od dnia następującego po tej dacie Pozwany pozostawał w opóźnieniu w zapłacie świadczenia. Dlatego odsetki w pkt 1 wyroku zostały zasądzone zgodnie z żądaniem pozwu.

O kosztach procesu Sąd orzekł w punkcie 3 sentencji wyroku, na podstawie art. 100 zd. 1 k.p.c., dokonując stosunkowego ich rozdzielenia.

Powódka wygrała sprawę w 29%, przegrała w 71% i w tej części powinna ponieść koszty procesu.

Koszty poniesione przez nią wyniosły 370 zł: opłata od pozwu - 100 zł, koszty zastępstwa procesowego - 270 zł, ustalone w oparciu o § 2 pkt 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (t.j. Dz. U. z 2018 r. poz. 265).

Koszty poniesione przez Pozwanego wyniosły 287 zł, w tym koszty zastępstwa procesowego - 270 zł (ustalone w oparciu o § 2 pkt 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych, t.j. Dz. U. z 2018 r. poz. 265) i opłata skarbowa od pełnomocnictwa - 17 zł.

Razem koszty procesu wyniosły 657 zł, z czego Powódka powinna ponieść koszty procesu w wysokości 466,47 zł, zaś Pozwany – 190,53 zł. Różnica – 96,47 zł podlegała zasądzeniu od Powódki na rzecz Pozwanego z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty (art. 98 § 1 ¹ k.p.c.).