Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 17 maja 2024 r.

Sąd Okręgowy w Warszawie, I Wydział Cywilny w składzie:

Przewodniczący: sędzia Piotr Królikowski

Protokolant: Agata Chmielewska

po rozpoznaniu w dniu 19 kwietnia 2024 r. w Warszawie

na rozprawie sprawy z powództwa D. W.

przeciwko Towarzystwu (...) S.A. z siedzibą w W.

o zapłatę

1.  oddala powództwo;

2.  nie obciąża powódki kosztami postępowania w sprawie.

sędzia Piotr Królikowski

Sygn. akt: I C 3204/20

UZASADNIENIE WYROKU

Z 17 MAJA 2024 r. (k. 255)

Pozwem skierowanym do Sądu Okręgowego w Warszawie 07.12.2020 r. (prezentata k. 3) D. W. domagała się zasądzenia od (...) S.A. w W. kwoty 234.292 zł wraz odsetkami oraz zasądzenia kosztów postępowania sądowego (pozew k. 3 – 26).

Powódka wskazała, że zwróciła się do adw. J. R. o udzielenie porady prawnej odnośnie do możliwości wykupienia od Urzędu (...) W. D. lokalu nr (...) przy ul. (...). Uzyskała od adwokata zapewnienie, że sformułowanie odpowiedniego wniosku znajduje oparcie w §10 ust. 1 pkt 1 lit b Uchwały nr (...) Rady (...) W. z 02 grudnia 2004 r. w sprawie sprzedaży, zamiany i nabywania lokali mieszkalnych w domach wielolokalowych. Zgodnie z tym przepisem możliwe jest uzyskania przez najemcę bonifikaty 90% ceny sprzedaży lokalu, gdy najemca ubiegający się o nabycie legitymuje się co najmniej dziesięcioletnim okresem najmu. Powódka zapłaciła adwokatowi część wynagrodzenia, zaś pełnomocnik zapewnił, że wniosek został przez niego niezwłocznie złożony, czego potwierdzeniem była wiadomość SMS. Z uwagi na brak kontaktu w tej sprawie przez 5 miesięcy powódka zwróciła się bezpośrednio 10 grudnia 2012 r. do ZGN w D.ze stosownym wnioskiem i na właściwym formularzu. W dniu 28 grudnia 2012 r. ZGN udzielił odpowiedzi, że nabycie mogło mieć miejsce jedynie do 31 grudnia 2012 r. Pełnomocnik nie tylko nie poinformował powódki o krótkim czasie obwiązywania uchwały ale też uporczywie unikał kontaktu z nią. O sprawie została powiadomiona ORA w W.. Adwokat poinformował, że wyraził zgodę na udzielenie klientce porady przez aktualnego pełnomocnika oraz poinformował, że złożony przez niego wniosek nie został rozpoznany. O wypowiedzeniu pełnomocnictwa do prowadzenia sprawy adwokat został powiadomiony 27 stycznia 2014 r. poprzez e-mail. Orzeczeniem Sądy Dyscyplinarnego Izby Adwokackiej w W. z 07 grudnia 2017 r. wydanym w sprawie skat (...) adwokat został uznany winnym popełnienia deliktów dyscyplinarnych. Adwokat nie naprawił szkody wyrządzonej D. W., której wysokość stanowi równowartość ceny nieruchomości. Z uwagi na zaniechania adwokata wykup lokalu – nie tylko z bonifikatą ale co do zasady – stał się niemożliwy. Od naprawy szkody uchylił się także pozwany w sprawie Ubezpieczyciel.

W odpowiedzi na pozew Towarzystwo (...) S.A. w W. (dalej też: Ubezpieczyciel) wnosiło o oddalenie powództwa w całości i zasądzenie kosztów procesu w tym kosztów zastępstwa procesowego i opłaty skarbowej od pełnomocnictwa wg norm przepisanych wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty (odpowiedź na pozew k. 72 – 92).

W pierwszej kolejności Ubezpieczyciel podniósł zarzut przedawnienia roszczeń – zgodnie z art. 442 ^{( 1)} §1 k.c. w brzmieniu obowiązującym do 27.06.2017 r. roszczenie o naprawienie szkody wyrządzonej czynem niedozwolonym ulega przedawnieniu z upływem lat trzech do dnia w którym poszkodowany dowiedział się o szkodzie i osobie obowiązanej do jej naprawienia. Jednak termin nie może być dłuższy niż 10 lat od dnia, w którym nastąpiło zdarzenie wywołujące szkodę. O powstałej szkodzie powódka dowiedziała się 28 grudnia 2012 r. tj w dniu otrzymania odpowiedzi od ZGN o możliwym nabyciu mieszkania jedynie do 31 grudnia 2012 r. Tymczasem zgłoszenie szkody pozwana otrzymała dopiero 27 czerwca 2019 r., zatem już po upływie trzyletniego terminu przedawnienia roszczenia. Podstawę roszczenia powódki stanowił art. 471 k.c. który pośród wymogów uznania odpowiedzialności odszkodowawczej stawia konieczność wykazania związku przyczynowego w rozumieniu art. 361 §1 k.c. między zaniechaniem a szkodą poniesioną przez dochodzącego zapłaty. Zgodnie zaś z art. 6 k.c. wykazanie przesłanek odpowiedzialności odszkodowawczej leży po stronie powodowej. Pozwany zarzucał, że dla przyjęcia zaistnienia szkody prawdopodobieństwo uzyskania korzystnego rozstrzygnięcia należy wykazać do stopnia wystarczająco wysokiego aby mógł być on uznany za logiczny, zgodny z rozsądkiem, wiedzą i doświadczeniem życiowym, bez wątpliwości do przyjęcia pewnego stanowiska. Z dokumentacji złożonej przy pozwie nie wynikało natomiast czy powódce przysługiwało prawo do wykupu lokalu z bonifikatą ani na jakiej zasadzie korzystała z lokalu. Sam fakt braku poinformowania o terminie obowiązywania Uchwały z 2004 r. nie miał w ocenie pozwanego znaczenia dla braku możliwości nabycia lokalu mieszkalnego z bonifikatą. Przedłużanie się procedury wykupu nastąpiło zaś niezależnie od działań i zaniechań adwokata, a powódka niezależnie od braku informacji udzielonej przez adwokata wiedziała o okresie obowiązywania Uchwały z 2004 r. Powódka wypowiedziała pełnomocnictwo adwokatowi 27.01.2014 r. zatem za jej działania i zaniechania po wskazanej dacie adwokat a co za tym idzie i sam ubezpieczyciel odpowiadać nie może. Szczególnie, że powódka miała do 17.06.2014 r. możliwość wykupu mieszkania z 50% bonifikatą, na podstawie uchwały nr (...) Rady (...) W. z 15.12.2011 r. Powódka nie wykazała też w jaki sposób zakończona została sprawa o wykup mieszkania, ani w jaki sposób oszacowała wysokość szkody objętej pozwem – przedstawienie wyciągu z operatu szacunkowego nie pozwala na weryfikację jego poprawności.

Pismem z 27.11.2023 r. powódka sprecyzowała żądanie odsetkowe domagając się zasądzenia odsetek za opóźnienie na podstawie art. 481 §1 k.p.c. liczone od dnia 27.06.2019 r. alternatywnie od 07.12.2017 r. (pismo powódki k. 230 – 234).

W toku postępowania strony podtrzymywały swoje stanowiska.

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

Na mocy Uchwały nr (...) Rady (...) W. z 02.12.2004 r. w sprawie sprzedaży, zamiany i nabywania lokali mieszkalnych w domach wielolokalowych wraz z bonifikatą w wysokości 90% ceny sprzedaży lokalu jeśli najemca ubiegający się o nabycie legitymuje się co najmniej dziesięcioletnim okresem najmu (§10 ust. 1 pk 1 lit B uchwały). Cena sprzedaży lokalu mogła zostać rozłożona na roczne raty na okres nie dłuższy niż 10 lat. – przy tym pierwsza wpłata powinna obejmować pierwszą ratę i pierwszą opłatę za użytkowanie wieczystej ułamkowej części gruntu – nie później niż do dnia zawarcia umowy przenoszącej własność (§11 uchwały). (uchwała nr (...) k. 117 – 122, dalej też Uchwała 2004).

Uchwałą nr (...) Rady (...) W. z 15.12.2011 r. w sprawie zasad obrotu lokalami mieszkalnymi (...) W. wskazano, że w przypadku sprzedaży lokalu na rzecz najemcy udziela się bonifikaty w wysokości 50% ceny lokali jeśli najemca ubiegający się o jego nabycie legitymuje się co najmniej dziesięcioletnim okresem najmu lokalu – przy czym wysokość bonifikaty powiększano o 1% za każdy rok najmu przypadający powyżej 20 lat najmu lokalu i nie mogła przekroczyć 70% (§7 ust. 1 pkt 1, ust 2 i 3 uchwały). Zarazem cena sprzedaży lokalu mogła zostać rozłożona jedynie na 5 rat rocznych (§9 ust. 1 uchwały). W §12 ust. 1 postanowiono że Uchwała nr (...) Rady (...) W. z 02.12.2004 r. w sprawie sprzedaży, zamiany i nabywania lokali mieszkalnych w domach wielolokalowych traci moc z dniem 31 grudnia 2012 r. W przypadku podpisania protokołu z rokowań przez strony przed dniem 1 stycznia 2013 r. najemca mógł nabyć lokal na warunkach wskazanych w tym protokole – wyłączywszy lokale stanowiące wyłączną własność miasta - również po tej dacie, o ile wartość nieruchomości będzie aktualna w dniu zawierania umowy sprzedaży. (§12 ust. 2 Uchwały) (uchwała nr (...) k. 12 – 15, dalej też Uchwała 2011).

Powódka skontaktowała się w czerwcu 2012 r. z poleconym jej przez brata adw. J. R. w celu przeprowadzenia wykupu lokalu przez nią wynajmowanego w W. przy ul. (...) z bonifikatą 90% na podstawie Uchwały nr (...) Rady (...) W. z 15 grudnia 2011 r. Powódka 19.06.2012 r. udzieliła adwokatowi pełnomocnictwa w sprawie o wykup lokalu – J. R. wysłał do Urzędu D. (...) W. pismo datowane na 30.07.2012 r. – wniosek o wykup lokalu położonego w W. przy (...), które doręczone zostało 02.08.2012 r. – Urząd nie prowadził żadnej korespondencji z pełnomocnikiem. Powódka nie poinformowała pełnomocnika o tym, że w lokalu istnieje samowolna przebudowa, która nie jest zalegalizowana (dokumentacja z akt postępowania dyscyplinarnego k. 110 – 127v, 155, pełnomocnictwo k. 202, pismo UM W. z 31.03.2016 r. k. 147, zeznania powódki k. 220v znacznik 00:17:44). W tym okresie J. R. był objęty ochroną ubezpieczeniową z tytułu obowiązkowego ubezpieczenia OC dla adwokatów przez (...) S.A. w W. (bezsporne i przyznane, odpowiedź na pozew k. 74). Wobec braku jakiegokolwiek kontaktu z pełnomocnikiem i nie odpowiadanie na jej telefony i sms-y powódka jesienią 2012 r. samodzielnie skontaktowała się z Urzędem D.. Powódka zwróciła się pismem z 19.10.2012 r. do ZGN (...) o zalegalizowanie przebudowy w lokalu przy ul. (...) (zeznania powódki k. 220v znacznik 00:13:30 – 00:14:00:15:22, wniosek k. 128). Wnioskowi został nadany bieg – ZGN w D. poinformował powódkę o koniecznych pracach do wykonania w celu zalegalizowania zmian wprowadzonych przez nią bez uzgodnienia z właścicielem. (korespondencja powódki z ZGN k. 128 – 130). Powódka w dniu 10.12.2012 r. złożyła wniosek o wykup lokalu wraz z ankietą która wpłynęła do Urzędu D. 18.12.2012 r. (dokumentacja z akt postępowania dyscyplinarnego k. 110 – 127v). W ankiecie zaznaczyła, że istnieje w lokalu samowolna przebudowa – do ankiety nie zostały dołączone dokumenty wymagane w procedurze sprzedaży, w szczególności rzut kondygnacji z oznaczeniem lokalu, który jest niezbędny do uzyskania zaświadczenia o samodzielności lokali – zgodnie bowiem z art. 2 ust. 1 ustawy o własności lokali wyodrębnieniu mogą podlegać jedynie lokale samodzielne. Urząd Dzielnicy stwierdził w kontekście powyższego, że ze względu na trwający proces legalizacyjny nie mógł zakwalifikować lokalu do sprzedaży na mocy Uchwały 2004 o czym poinformował powódkę pismem z 28.12.2012 r. Powódka dokonała w porozumieniu z ZGN legalizacji zmian wprowadzonych przez siebie w lokalu, które zakończyły się protokołem odbioru robót remontowych z 12.02.2013 r. Pismem z 13.02.2013 r. ZGN potwierdził zakończenie procesu legalizacji zmian. Dokumentacja niezbędna do uzupełnienia ankiety została złożona przez powódkę 04.03.2013 r. w związku z czym nie było również możliwości podpisania pomiędzy powódką i ZGN protokołu z negocjacji w terminie do 01.03.2013 r. (ankieta k. 131 – 132, porozumienie z 17.01.2013 r. k. 133 – 136, protokół odbioru robót remontowych k. 137 – 139, korespondencja ZGN z 13.02.2013 r. w sprawie spełnienia warunków legalizacji przebudowy k. 140, pismo UM z 28.12.2012 r. k. 154, pismo UM W. k. 155 – 155a).

Powódka wypowiedziała adw. J. R. pełnomocnictwo z dniem 27.01.2014 r. (oświadczenie k. 123).

Powódka złożyła do Rzecznika Dyscyplinarnego ORA w W. skargę z 19.03.2014 r. z wnioskiem o wszczęcie postępowania dyscyplinarnego wobec adwokata J. R.. Rzecznik Dyscyplinarny po przesłuchaniu skarżącej D. W. 26.05.2014 r. postanowieniem z 29.10.2014 r. przedstawił adw. J. R. cztery zarzuty przewinień dyscyplinarnych (protokół przesłuchania skarżącego k. 49 – 127v, postanowienie z 29.10.2014 r. k. 189 – 190).

Rzeczoznawca majątkowy po oględzinach lokalu przy ul. (...) lok. (...) w dniu 12.06.2014 r. sporządził wycenę z 13.06.2014 r. określając wartość prawa własności nieruchomości lokalowej wraz z udziałem w gruncie na kwotę 234.292 zł (wyciąg z operatu szacunkowego k. 19). Po uzyskaniu operatu powódka zaciągnęła kredyt na sfinansowanie wykupu nieruchomości (zeznania D. W. k. 220 – 221 znacznik 00:06:32 – 00:21:02).

Pismem z 04.08.2014 r. UM W. poinformował powódkę, że 17 czerwca 2014 r. NSA uchylił §4 pkt 5, §7 oraz §12 ust. 2 Uchwały nr (...) Rady (...) W. z 15 grudnia 2011 r. w sprawie zasad obrotu lokalami mieszkalnymi (...) W. w związku z czym niemożliwe po tej dacie jest zbywanie lokali z zastosowaniem bonifikat wskazanych w uchwale (pismo z 04.08.2014 r. k. 92, notoria – wyrok NSA z 17.06.2014 r. sygn. akt. I OSK 298/14).

Pismem z 26.01.2016 r. Rzecznik Dyscyplinarny Okręgowej Rady Adwokackiej w W. skierował do Sądu Dyscyplinarnego wniosek o wszczęcie postępowania dyscyplinarnego wobec adw. J. R. (wniosek k. 191 - 194v).

Na rozprawie 07.12.2017 r. adw. J. R. oświadczył, że zdarzenia opisywane przez powódkę odnośnie do zaniechań objętych wnioskiem o wszczęcie postępowania dyscyplinarnego w zakresie nieumorzonym postanowieniem z 26 stycznia 2016 r. miały miejsce i przyznał się do zarzucanych mu czynów. Obwiniony poddał się dobrowolnie wnioskowanym karom upomnienia i karze pieniężnej (postanowienie o częściowym umorzeniu dochodzenia dyscyplinarnego k. 141 – 143, protokół k. 214 – 216).

Sąd Dyscyplinarny Izby Adwokackiej w W. orzeczeniem z 07.12.2017 r. (sygn. akt (...)) uznał adwokata J. R. za winnego tego że:

1.  w okresie od 19 czerwca 2012 r. do 27 stycznia 2014 r. będąc ustanowionym pełnomocnikiem D. W. w sprawie o wykup lokalu nr (...) położonego w W. przy ul. (...) od UM st. W. nie udzielił jej informacji o okresie obowiązywania Uchwały nr (...) Rady (...) W. z 02 grudnia 2004 r. w sprawie sprzedaży, zamiany i nabywania lokali mieszkalnych w domach wielolokalowych, na podstawie której najemca legitymujący się co najmniej 10 letnim okresem najmu mógł wykupić lokali z 90% bonifikatą – za co wymierzono mu karę upomnienia oraz

2.  w tym samym okresie nie czuwał nad przebiegiem sprawy i nie informował klientki o jej postępach ani wyniku, czym doprowadził do zwłoki we wszczęciu postępowania o wykup ww. lokalu – za co wymierzono mu karę pieniężną w wysokości pięciokrotności podstawowej składki izbowej.

Orzeczenie jest prawomocne z dniem 09.02.2018 r. (orzeczenie z uzasadnieniem k. 161 – 165v, dokumenty z postępowania dyscyplinarnego k. 114 – 153, 156 – 165v, 172 - 217).

Pełnomocnik powódki adw. J. P. zgłosiła 27.06.2019 r. szkodę w imieniu D. W. – szkoda miała zaistnieć z dniem 07.12.2017 r. tj. z datą wydania przez Sąd Dyscyplinarny Izby Adwokackiej w W. orzeczenia o postępowaniu dyscyplinarnym (pismo z formularzem zgłoszenia k. 10 – 19, pismo z prezentatą k. 87). Na skutek zgłoszenia szkody zaistniałej 18.06.2012 r. (...) S.A. zwróciła się 01.07.2019 r. do pełnomocnika powódki o przedłożenie dokumentacji do likwidacji szkody (pismo k. 6 – 7). Pismem z 07.2019 r. Ubezpieczyciel ponownie zwrócił się o dosłanie szerszej dokumentacji celem likwidacji szkody (pismo k. 8). W odpowiedzi na powyższe pełnomocnik pismem z 15 września 2019 r. wskazał, że nie ma podstaw do żądania przez Ubezpieczyciela dalszych dokumentów ponad te, które zostały mu przedstawione i są one wystarczające dla uznania szkody (pismo k. 9).

Powyższy stan faktyczny Sąd Okręgowy ustalił w pierwszej kolejności na podstawie dokumentacji zgromadzonej w aktach sprawy, której autentyczności nie kwestionowała żadna ze stron a i Sąd Okręgowy nie znalazł podstaw do odmówienia jej mocy dowodowej.

Sąd Okręgowy oparł się także na zeznaniach stron z ograniczeniem do strony powodowej na rozprawie (protokół k. 220 – 221 znacznik 00:06:32 – 00:21:02). Sąd dał wiarę powódce w zakresie w jakim zeznania jej były zgodnie z wnioskami wynikającymi z dokumentacji zgromadzonej w aktach a zatem - opisała okoliczności nawiązania współpracy z adw. J. R., fakt że zapłaciła mu zaliczkę i ze kontakt z nim urwał się po lipcu 2012 r., pełnomocnik nie odpowiadał na smsy powódki ani nie oddzwaniał zaś powódka podjęła samodzielnie działanie w celu wykupu mieszkania z bonifikatą 90% wynikającą z Uchwały 2004, nie poinformowała pełnomocnika o samowoli budowlanej w lokalu, oraz treść korespondencji z UM W. odnośnie do możliwości wykupu mieszkania ze zniżką 50%, okoliczność że powódka ostatecznie nie wykupiła lokalu, zaś kredyt na sfinansowanie tego wykupu zaciągnęła po otrzymaniu operatu szacunkowego. Sąd nie dał wiary powódce w zakresie w jakim podnosiła ona, że brak wykupienia przez nią mieszkania w 2013 r. za kwotę stanowiącą ½ ceny było wynikiem zaniechania UM, które pomimo przesłania jej informacji o możliwości wykupienia lokalu z bonifikatą 50% na podstawie Uchwały 2011 miało się z nią „skontaktować”.

Sąd Okręgowy zważył co następuje:

Roszczenie powódki nie zasługiwało na uwzględnienie.

Odpowiedzialność Ubezpieczyciela i jego legitymacja bierna w procesie wynika z przyznanej okoliczności iż adw. J. R. w dacie wystąpienia zdarzeń opisanych w stanie faktycznym i stanowiących wg powódki źródło jej szkody był ubezpieczony w ramach obowiązkowego ubezpieczenia OC adwokatów w pozwanej Spółce (...) S.A. z siedzibą w W., będącej przedsiębiorcą, który w zakresie swojego przedsiębiorstwa zawiera umowy ubezpieczenia, co wynika z danych KRS podmiotu. Odpowiedzialność ta ma zarazem charakter akcesoryjny względem odpowiedzialności ubezpieczonego, a zatem ubezpieczyciel odpowiada w granicach odpowiedzialności podmiotu zawierającego umowę ubezpieczenia OC. Bezsporne było w sprawie że adwokat J. R. nie wypłacił powódce żadnych kwot tytułem odszkodowania, ponosząc jedynie koszty postępowania dyscyplinarnego, w tym koszty dojazdów powódki na rozprawy.

W sprawie bezsporne było, iż adwokat J. R. dopuścił się deliktów dyscyplinarnych poprzez zaniechanie właściwego prowadzenia spraw mocodawczyni w zakresie udzielonego pełnomocnictwa z 19.06.2012 r. – nie udzielił jej niezbędnych informacji o terminie do kiedy należy złożyć wnioski o wykup lokalu z bonifikatą obliczaną na podstawie Uchwały 2004 i do kiedy należy zawrzeć umowy wykupu. Wprawdzie pozwany Ubezpieczyciel podnosił że powódka miała świadomość tychże terminów jednakże z przepisów dotyczących staranności zawodowej adwokatów wynika, iż powinien był on udzielić takiej informacji powódce niezależnie od jej stanu wiedzy. Następnie nie dochował należytej staranności zawodowej adwokata, poprzez brak jakiegokolwiek nadzoru nad przebiegiem postępowania(a właściwie jego brakiem) w zakresie pisma z 30.07.2012 r. złożonego przez siebie do Urzędu Miasta, unikał także kontaktu z powódką i nie odbierał od niej żadnych wiadomości, sam także nie kontaktował się z nią. W ten sposób doprowadził do zwłoki we wszczęciu postępowania o wykup mieszkania przez D. W.. Wprawdzie orzeczenie dyscyplinarne nie wiąże Sądu Okręgowego w niniejszej sprawie, niemniej Sąd podzielił w całości ustalenia poczynione w tym zakresie przez Sąd Dyscyplinarny ORA w W. a także wnioski do jakich doszedł skład orzekający na podstawie zeznań powódki oraz przedłożonej przez nią dokumentacji, również ze względu na przyznanie adwokata faktów stanowiących podstawę odpowiedzialności dyscyplinarnej oraz dobrowolnie poddał się karze.

W sprawie sporne było natomiast istnienie związku przyczynowego pomiędzy szkodą opisaną przez powódkę jako kwota wskazana jako wysokość szkody, stanowiąca równowartość wyceny dokonanej przez rzeczoznawcę z 13 czerwca 2014 r. Ponadto pozwany podniósł zarzut przedawnienia roszczenia objętego pozwem.

Roszczenie na podstawie art. 471 k.c. dla jego uwzględnienia wymaga wykazania istnienia szkody, W przypadku wierzyciela okolicznościami wymagającymi udowodnienia przez niego na gruncie art. 471 k.c. są istnienie zobowiązania i jego niewykonanie bądź nienależyte wykonanie, szkoda oraz związek przyczynowy między szkodą a zarzucaną dłużnikowi postacią naruszenia zobowiązania. Jak wskazano powyżej kwestia istnienia zobowiązania oraz fakt jego nienależytego wykonania były w istocie bezsporne.

Dla ustalenia możliwości uwzględnienia roszczenia należało ustalić czy zwłoka wywołana przez adwokata spowodowała szkodę powódki w postaci niewykupienia lokalu, jako logicznego następstwa zaniechania adwokata. Strona powodowa nie sprostała jednak w tym zakresie ciężarowi dowodu.

W pierwszej kolejności należy wskazać że przyczyną podniesioną przez Urząd Miasta jako uniemożliwiającą zawarcie umowy wykupu lokalu z bonifikatą 90% na podstawie Uchwały 2004 było istnienie w mieszkaniu niezalegalizowanej przebudowy – przeniesienia kuchni do pokoju i stworzenia w ten sposób aneksu kuchennego a w miejsce kuchni stworzenie pokoju. Jest to okoliczność istotna, bowiem wpływała na możliwość procedowania przez UM W. wniosku o wykup lokalu – dokumenty dotyczące stanu faktycznego lokalu były obligatoryjnymi załącznikami do wniosku. Powódka przy tym nie poinformowała adwokata o istnieniu samowolnej przebudowy w lokalu a to ta kwestia była czasochłonna i wymagała w pierwszej kolejności uregulowania. Pierwsze pisma powódki odnoszące się do zalegalizowania przebudowy pochodzą z października 2012 r. zaś cały proces dostosowania lokalu w tym przeprowadzenia remontu, odbioru wykonanych prac i ustalenie zgodność z wymogami prawa budowalnego oraz zgromadzenia związanych z tym dokumentów zakończył się 04.03.2013 r. tj. po 6 miesiącach. Zatem w ocenie Sądu powódka nie wykazała, że gdyby adwokat prawidłowo prowadził sprawę i monitorował losy wniosku wysłanego 30.07.2012 r. a doręczonego 04.08.2012 r., który nie został w żaden sposób rozpoznany przez UM W., to powódka mogłaby zawrzeć w 2012 r. umowę o wykup lokalu i podpisać protokół z rokowań do końca pierwszego kwartału 2013 r. Rokowania bowiem, stosownie do przepisów ustawy z 21 sierpnia 1997 r. (wg stanu prawnego na datę zdarzeń - tj. z dnia 19 maja 2010 r. Dz.U. Nr 102, poz. 651 ze zm.) o gospodarowaniu nieruchomościami, mają miejsce w sytuacji gdy złożony wniosek o wykup nieruchomości jest kompletny pozytywnie zaopiniowany oraz dokonana jest wycena nieruchomości. Tymczasem wycena nieruchomości powódki została przeprowadzona dopiero 13.06.2014 r., z taką bowiem datą sporządzono operat szacunkowy, z którego wyciąg przedłożono przy pozwie. Nie wskazano, aby opóźnienie w sporządzeniu operatu miało jakikolwiek związek z działaniami adwokata, powódka nie podała także kiedy złożyła wniosek o wykup nieruchomości z bonifikatą 50% na podstawie Uchwały 2011, jedynie zeznała iż dostała z Urzędu Miasta zawiadomienie o takiej możliwości. Zwłoka powódki w podjęciu czynności z tym związanych w ocenie Sądu wynikała z realnego braku środków na dokonanie wykupu nawet z bonifikatą 50% - powódka wskazywała wprawdzie że kredyt zaciągnęła po otrzymaniu operatu – tyle że operat został sporządzony na 4 dni przed orzeczeniem przez NSA wyrokiem z 17.06.2014 r. o uchyleniu przepisów dających możliwość stosowania bonifikat w wykupie. Nielogiczne jest zatem aby powódka zaciągała kredyt na wykup z bonifikatą wiedząc, a przynajmniej powinna wiedzieć, że takiej bonifikaty nie uzyska. Stąd też zeznania powódki w tej części Sąd ocenił jako niewiarygodne. Reasumując strona powodowa nie wykazała, że na skutek zaniechania adwokata poniosła szkodę pozostającą w adekwatnym stosunku przyczynowym. Stąd powództwo podlegało oddaleniu już na tej podstawie.

Zasadnie także pozwany podnosił iż roszczenie powódki było przedawnione. Wprawdzie zasadniczą regulacją dotyczące przedawnienia roszczeń z umowy ubezpieczenia jest art. 819 §1 k.c. to wyjątkiem od powyższej zasady są roszczenia poszkodowanego (a zatem osoby trzeciej wobec stosunku ubezpieczenia wobec ubezpieczyciela o naprawienie szkody wyrządzonej przez ubezpieczonego na podstawie zawartej przez ubezpieczającego umowy ubezpieczenia od odpowiedzialności cywilnej. Roszczenie takie przedawni się w takim terminie, jaki przewidziany jest dla roszczenia odszkodowawczego przysługującego poszkodowanemu wobec sprawcy szkody (ubezpieczonego, ubezpieczającego). Jeżeli roszczenie to wynika ze szkody wyrządzonej niewykonaniem bądź nienależytym wykonaniem zobowiązania, termin przedawnienia wynikać będzie z przepisów regulujących dany stosunek prawny - zatem mamy do czynienia z terminem trzyletnim stosownie do art. 442 ¹ §1 k.c. Datą początkową terminu przedawnienia nie jest w takim wypadku zdarzenie szkodzące ani zgłoszenie roszczenia przez poszkodowanego wobec sprawcy (ubezpieczającego), lecz stwierdzenie szkody i ustalenie osoby za nią odpowiedzialnej. W ocenie Sądu najpóźniejszym terminem kiedy powódka posiadała wiedzę o wskazanych przesłankach było zgłoszenie skargi do ORA w przedmiocie popełnienia przez adwokata J. R. tj. 19.03.2014 r. a najwcześniej w dniu 10.12.2012 r. kiedy złożyła samodzielnie wniosek o wykup nieruchomości. Niestety – żadna z tych dat nie kwalifikowała żądania powódki do uwzględnienia. Powódka zgłosiła szkodę pozwanemu dopiero 27.06.2019 r. zatem już po upływie terminu przedawnienia. Nie było podstaw do uwzględnienia twierdzeń strony powodowej iż dopiero z chwilą orzeczenia Sądu Dyscyplinarnego powzięła stosowną wiedzę, co wydłużyłoby termin przedawnienia roszczenia, skoro to powódka była jego inicjatorką, a przedmiotem tego postepowania nie były kwestie szkody czy związku między szkoda a działaniami adwokata, a jedynie kwestia jego winy na gruncie postepowania dyscyplinarnego.

Również zatem z tej przyczyny żądanie powódki podlegało oddaleniu, o czym Sąd orzekł jak w sentencji w punkcie 1.

O kosztach postępowania Sąd orzekł na podstawie art. 108 §1 k.p.c. w zw. z art. 102 k.p.c. Sąd miał na względzie, że postanowieniem z 26.03.2021 r. Sąd zwolnił powódkę od kosztów sądowych w części tj. ponad 1.000 zł opłaty od pozwu. Zarazem w ocenie Sądu powódka pozostawała w silnym usprawiedliwionym przekonaniu o zasadności swojego roszczenia, które dopiero w toku postępowania zostało zweryfikowane negatywnie przez Sąd. Z powyższych względów postanowiono jak w sentencji w punkcie 2.

Sędzia Piotr Królikowski