Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 23 lutego 2024 r.

Sąd Rejonowy w Sopocie, I Wydział Cywilny

Przewodniczący: SSR Anna Olszewska – Kowalska

Protokolant: Weronika Piskorz

po rozpoznaniu w dniu 23 lutego 2024 roku w Sopocie,

na rozprawie

sprawy

z powództwa (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w (...)

przeciwko S. Towarzystwu (...) z siedzibą w S.

o zapłatę

I.  zasądza od pozwanego S. Towarzystwa (...) z siedzibą w S. na rzecz powoda (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w (...) kwotę 12.761,25 zł (dwanaście tysięcy siedemset sześćdziesiąt jeden złotych dwadzieścia pięć groszy) wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 04 marca 2022 roku do dnia zapłaty,

II.  w pozostałym zakresie powództwo oddala,

III.  zasądza od pozwanego S. Towarzystwa (...) z siedzibą w S. na rzecz powoda (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w (...) kwotę 6.099,33 zł (sześć tysięcy dziewięćdziesiąt dziewięć złotych trzydzieści trzy grosze) tytułem zwrotu kosztów procesu, wraz z odsetkami w wysokości odsetek ustawowych za opóźnienie w spełnieniu świadczenia pieniężnego, za czas od dnia uprawomocnienia się orzeczenia do dnia zapłaty - tytułem zwrotu kosztów procesu, w tym 3600 (trzy tysiące sześćset) złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego,

IV.  zwraca od Skarbu Państwa - Sądu Rejonowego w Sopocie na rzecz powoda (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w (...) kwotę 267,67 zł (dwieście sześćdziesiąt siedem złotych sześćdziesiąt siedem groszy) tytułem nadpłaconej zaliczki na poczet kosztów wynagrodzenia biegłego sądowego.

Sygnatura akt I C 321/23

UZASADNIENIE

Powód (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. wniósł do Sądu Rejonowego w Wągrowcu pozew o zasądzenie od pozwanego (...) Towarzystwa (...) w S. na rzecz powoda kwoty 12.822,75 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od dnia 4 marca 2022 roku do dnia zapłaty oraz o zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W uzasadnieniu wskazano, iż w dniu 31 stycznia 2022 r. miało miejsce zdarzenie drogowe w wyniku, którego pojazd marki M. (...) o nr. rej. (...) uległ uszkodzeniu w sposób uniemożliwiający jego dalsze używanie. Dnia 1 lutego 2022 r. powód zgłosił szkodę pozwanemu. Pozwany, po przeprowadzeniu oględzin w dniu 8 lutego 2022 r. oraz kolejnych w dniu 17 lutego 2022 r., wskazał, że koszt naprawy pojazdu powinien wynosić 1.750,46 zł, odmówił dokonania kolejnych oględzin i weryfikacji ustalonych kosztów naprawy pojazdu. Powód, z uwagi na brak przyjęcia odpowiedzialności przez pozwanego, wadliwe prowadzenie postępowania likwidacyjnego oraz w związku z zaniżaniem kosztów naprawy, wyrejestrował likwidację szkody u pozwanego i dnia 1 marca 2022 r. zgłosił szkodę z polisy AC z regresem na OC odpowiedzialnego za szkodę właściciela drogi do (...) S.A, które po przeprowadzeniu oględzin pojazdu, przyjęło odpowiedzialność za szkodę. Powód zawarł z (...) S.A. ugodę, na podstawie której wypłacono odszkodowanie tytułem naprawy pojazdu w wysokości 12.000 zł.

Po zgłoszeniu roszczeń, pozwany wypłacił kwotę 7.872 zł. W związku z tym powód dochodzi pozostałej kwoty, na którą składają się kwota 11.685 zł za najem pojazdu zastępczego oraz kwota 1.137,75 zł za parkowanie uszkodzonego pojazdu, tj. łącznie 12.822,75 zł. (pozew k. 3-8)

W odpowiedzi na pozew pozwany wniósł o oddalenie powództwa w całości i zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów procesu według norm przepisanych, w tym kosztów zastępstwa procesowego.

W uzasadnieniu pozwany wskazał, że przyjął odpowiedzialność za szkodę co do zasady, kwestionuje jednak czas najmu pojazdu zastępczego oraz koszt parkingu. (odpowiedź na pozew – k. 54-59)

Postanowieniem z dnia 24 kwietnia 2023 r. Sąd Rejonowy w Wągrowcu stwierdził swoją niewłaściwość miejscową i sprawę przekazał do rozpoznania Sądowi Rejonowemu w Sopocie. (postanowienie – k. 92)

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 31 stycznia 2022 r. doszło zdarzenia, w wyniku którego uszkodzeniu uległ pojazd marki M. (...) o nr. rej. (...), którego właścicielem był Ł. P. (1). Do uszkodzenia samochodu doszło w związku z niewłaściwym stanem nawierzchni drogi.

Odpowiedzialność za szkodę ponosił Powiatowy Zarząd Dróg w W., ubezpieczony od odpowiedzialności cywilnej w (...) Towarzystwo (...) z siedzibą S..

(okoliczności bezsporne, nadto dowód: akta szkody na płycie CD – k. 90)

Z uwagi na to, że pojazd nie nadawał się do dalszej jazdy, poszkodowany wezwał pomoc drogową, pojazd został odholowany na parking strzeżony zaoferowany przez (...) Spółkę z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W..

Naprawa pojazdu została zlecona (...) sp. z o. o. z siedzibą w W..

W dniu 31 stycznia 2022 r. poszkodowany Ł. P. (1) zawarł z (...) sp. z o. o. z siedzibą w W. umowę najmu pojazdu osobowego marki M. na okres od dnia 31 stycznia 2022 r. do dnia 11 marca 2022 r. Strony ustaliły cenę za wynajem pojazdu zastępczego na kwotę 500 zł netto, tj. 615 zł brutto za dobę.

Poszkodowany skorzystał z najmu pojazdu w Premio (...), gdyż było to jedyne przedsiębiorstwo oferujące tego typu usługi w miejscowości, w której doszło do zdarzenia. Samochód zastępczy był potrzebny poszkodowanemu z uwagi na prowadzoną przez niego działalność gospodarczą, poszkodowany nie miał możliwości pożyczenia samochodu np od rodziny.

Uszkodzony pojazd przechowywany był na strzeżonym parkingu w okresie od 31 stycznia 2022 r. do 11 marca 2022 r. Stawka przechowywania ustalona została na kwotę 25 zł netto (30,75 zł brutto) za dobę. Poszkodowany nie miał możliwości przechowywania we własnym zakresie uszkodzonego pojazdu do czasu oddania go do warsztatu do naprawy.

(okoliczność niesporna, nadto dowód: umowa najmu – k. 15, załącznik oświadczenie o konieczności najmu pojazdu zastępczego - k. 16, zeznania poszkodowanego - k. 127-127v, umowa przechowania pojazdu – k. 18, załącznik oświadczenie o konieczności przechowywania pojazdu – k. 19, zeznania świadka Ł. P. (2) k. 127-128, płyta CD k. 129)

W wyniku umowy z dnia 31 stycznia 2022 r. zawartej pomiędzy powodem a Ł. P. (1) (cedentem), powód nabył wszelkie prawa do odszkodowania, które przysługują bądź przysługiwać będą poszkodowanemu w związku ze szkodą z dnia 31 stycznia 2022 r.

(okoliczność bezsporna, nadto dowód: umowa cesji – k. 21)

W dniu 18 marca 2022 r. (...) sp. z o. o. z siedzibą w W. wystawiła fakturę VAT o nr (...) na kwotę 23.985 zł za najem samochodu zastępczego, fakturę VAT o nr (...) na kwotę 1.137,75 zł za usługę parkingową oraz o fakturę VAT o nr. (...) w wysokości 492 zł za usługę holowania.

(dowód: faktury VAT – k. 17, k. 20, k. 37)

Powód zgłosił szkodę pozwanemu dnia 1 lutego 2022 r. Pozwany przeprowadził oględziny pojazdu. W dniu 14 lutego 2022 r. powód zgłosił konieczność przeprowadzenia ponownych oględzin z powodu ujawnienia dodatkowych uszkodzeń. Drugie oględziny przeprowadzono w dniu 17 lutego 2022 r., po czym w dniu 22 lutego 2022 r. pozwany przesłał powodowi kosztorys naprawy, w którym wskazał, iż koszty naprawy powinny wynosić 1.750,46 zł. W dniu 22 lutego 2022 r. powód wniósł o przeprowadzenie dodatkowych oględzin z uwagi na to, iż w kosztorysie nie uwzględniono wszystkich uszkodzeń. Prośba ta nie została uwzględniona. Nie doszło do ustalenia pełnego zakresu uszkodzeń.

Powód wyrejestrował szkodę u pozwanego i w dniu 1 marca 2022 r. zgłosił szkodę z polisy AC do (...) S.A., które po przeprowadzeniu oględzin pojazdu, przyjęło odpowiedzialność za szkodę.

Również w dniu 1 marca 2022 r. pozwany poinformował, iż w wyniku przeprowadzonego postępowania likwidacyjnego, podjęto decyzję o odmowie wypłaty odszkodowania z tytułu powstałego zdarzenia, a także o tym, że z uwagi na otrzymaną rezygnację z dochodzenia roszczenia, postępowanie likwidacyjne zostało zamknięte bez wypłaty odszkodowania.

W dniu 7 marca 2022 r. (...) S.A. przyznało odszkodowanie w wysokości 10.293,48 zł netto, a w dniu 11 marca 2022 r. dopłatę w wysokości 1.706,52 zł, tj. łączną kwotę odszkodowania w wysokości 12.000 zł.

Decyzją z dnia 1 kwietnia 2022 r. (...) Towarzystwo (...) w S. podjął decyzję o wypłacie odszkodowania w wysokości 8.364 zł na podstawie przedłożonych przez powoda faktur, jednocześnie informując, iż kwota za najem pojazdu zastępczego została zweryfikowana pod względem czasookresu zasadnego najmu, a koszty poniesione w związku z postojem pojazdu na parkingu zostały uznane za niezasadne i niemające związku z powstałą szkodą, natomiast koszt holowania uwzględniono w całości.

(dowód: zgłoszenie szkody – k. 13, mail z dn. 14.02.22 r. – k. 22, kosztorys z dn. 18.02.22 r. – 23-24, akta szkody na płycie CD – k. 90, mail z dn. 22.02.22 r., decyzja z dn. 01.03.22 r. – k. 26, decyzja (...) z dn. 01.03.22 r. – k. 27, zgłoszenie szkody z polisy AC – k. 28-29, mail z kosztorysem do W. – k. 30, decyzja (...) S.A. wraz z załącznikiem kalkulacja naprawy – k. 31-34, decyzja o dopłacie – k. 35, decyzja (...) z dn. 01.04.22 r. – k. 36)

Usprawiedliwiony i uzasadniony czasu korzystania przez poszkodowanego z pojazdu zastępczego wynosi 39 dni w całości pokrywa on okres rzeczywistego potwierdzonego okresu najmu czyli 31-01-2022r. do 11-03-2022r.

Wysokości stawek netto za dobę najmu pojazdu zastępczego stosowanej przez warsztaty i wypożyczalnie na rynku województwa (...) w 2022r. dla pojazdów dla K. F Luksusowej czyli pojazdu uszkodzonego oscylowały w przedziale (min.-max.) 399 zł do 650zł (netto). Stawka zastosowana przez powoda w wysokości 500 zł netto mieści się w przedziale stosowanych stawek i można ją określić jako stawką rynkową nie odbiegającą od średnich cen obowiązujących na rynku we wskazanym okresie i rejonie.

Koszt parkowania / przechowywania pojazdu w wysokości 30 zł netto za dobę jest zgodny ze stawkami obowiązującymi na lokalnym rynku w roku 2022r. Zasadny okres przechowywania uszkodzonego pojazdu na parkingu powoda to okres 35 dni w datach 31-01-2022r. do 07-03-2022r.

(dowód: opinia biegłego sądowego k. 139-150)

Sąd zważył, co następuje:

Ustalając stan faktyczny Sąd uwzględnił dokumenty złożone w sprawie przez strony postępowania, uznając je za wiarygodne. W odniesieniu do faktur VAT wystawionych przez powoda, Sąd zaliczył je w poczet materiału dowodowego jako potwierdzenie faktu, że takiej treści faktury zostały wystawione i że usługi w nich wskazane zostały zrealizowane. Natomiast same faktury nie dowodziły zasadności dochodzenia od pozwanego wskazanych w nich kwot. Ustalenie zasadności zwrotu kosztów wskazanych w fakturach wymagało dalszego postępowania dowodowego. Sąd dał wiarę dowodom w postaci korespondencji stron w toku postępowania likwidacyjnego, dołączonej do pism procesowych oraz znajdującej się w aktach szkody. Na ich podstawie Sąd ustalił przebieg postępowania likwidacyjnego, m.in. datę zgłoszenia szkody w pozwanym towarzystwie ubezpieczeń, daty wydania decyzji przez ubezpieczyciela oraz zakres uwzględnienia żądań powoda w toku postępowania likwidacyjnego przez pozwanego. Powyższe dokumenty nie były kwestionowane przez żadną ze stron pod względem ich autentyczności i wiarygodności.

Sąd uznał za wiarygodne w całości zeznania świadka Ł. P. (1), które były rzeczowe i wewnętrznie spójne, a nadto zbieżne z pozostałym materiałem dowodowym zgromadzonym w sprawie, w tym z dokumentacją znajdującą się w aktach szkody. Świadek wskazywał, że pojazd po kolizji nie nadawał się do jazdy, a on sam nie miał jak i gdzie go przechowywać w stanie uszkodzonym, dlatego zdecydował się skorzystać z usług powoda, który zaoferował mu holowanie, przechowywanie pojazdu na parkingu oraz wynajęcie pojazdu zastępczego. Świadek dodał, że pojazd osobowy był mu potrzebny także w celach służbowych. Sąd nie miał podstaw aby odmówić wiarygodności zeznaniom świadka , ponieważ były one złożone szczerze, spontanicznie. Nadto okoliczności podane przez świadka nie zostały podważone w toku postępowania dowodowego.

Sąd uznał za wiarygodną opinię biegłego sądowego z zakresu techniki samochodowej F. G.. Opinia została sporządzona starannie i rzetelnie przez osobę dysponującą wiedzą specjalistyczną, była wewnętrznie spójna i zupełna. Opinia w pełni odnosiła się do tezy dowodowej. Biegły szczegółowo przedstawił tok swojej analizy oraz podstawy wyciągniętych wniosków. Wnioski opinii zostały sformułowane w sposób jasny i jednoznaczny.

Obie strony zgłosiły zastrzeżenia do opinii. Pozwany zakwestionował opinię w części, w której biegły oszacował, że pozwany zobowiązany jest do pokrycia kosztów najmu pojazdu zastępczego za okres przekraczający 20 dni oraz w części, w której biegły ustalił, że zasadne było parkowanie uszkodzonego pojazdu na parkingu powoda.

Biegły sądowy do podniesionych przez strony zarzutów odniósł się w opinii uzupełniającej, szczegółowo przedstawił tok swojej analizy oraz podstawy wyciągniętych wniosków, omówił mechanizm działania przy uwzględnieniu zasadnego okresu najmu pojazdu zastępczego i okresu parkowania. Słusznie wskazał biegły, że działania pozwanego na etapie likwidacji szkody miały bezpośredni wpływ na wydłużenie procesu likwidacji szkody, trafne są ustalenia biegłego wskazane na stronie 4 opinii uzupełniającej a wyciągnięte z nich przez biegłego wnioski zostały sformułowane w sposób jasny i jednoznaczny. Sąd je w pełni podziela i uznaje za własne. Wobec tego, Sądna podstawie art. 235 (2) §1 pkt k.p.c. oddalił wniosek pozwanego o dalsze uzupełnienie opinii biegłego sądowego. Uwzględnienie wniosku było niecelowe, przyczyniłoby się do przedłużenia postępowania i wzrostu jego kosztów.

Powództwo podlegało uwzględnieniu w przeważającym zakresie.

W niniejszej sprawie bezsporny między stronami był fakt zaistnienia zdarzenia drogowego w dniu 31 stycznia 2022 r. fakt korzystania przez poszkodowanego z pojazdu zastępczego oraz odpowiedzialność ubezpieczyciela co do zasady za skutki zdarzenia z 31 stycznia 2022 r.

Spór dotyczył zasadnego okresu i stawki najmu pojazdu zastępczego oraz zasadności i stawki przechowywania pojazdu na parkingu strzeżonym. Ustalenia faktyczne w tym zakresie wymagały zasięgnięcia opinii biegłego sądowego z zakresu techniki motoryzacyjnej F. G..

Wskazać należy, że istota umowy ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej sprowadza się do tego, że zakład ubezpieczeń wypłaca określone w umowie odszkodowanie za szkody wyrządzone osobom trzecim, wobec których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo ubezpieczony (art. 822 §1 k.c.). Z ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych przysługuje odszkodowanie, jeżeli posiadacz lub kierujący pojazdem mechanicznym są obowiązani do odszkodowania za wyrządzoną w związku z ruchem tego pojazdu szkodę, której następstwem jest śmierć, uszkodzenie ciała, rozstrój zdrowia bądź też utrata, zniszczenie lub uszkodzenie mienia (art. 34 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych Dz.U.2023.2500 t.j.). Do rozstrzygnięcia o odszkodowaniu ubezpieczeniowym przy ubezpieczeniu OC komunikacyjnym konieczne jest sięgnięcie do ogólnych reguł kodeksu cywilnego, które odnoszą się do zakresu odszkodowania, w szczególności do przepisu art. 361 § 1 i 2 k.c. Reguły te nakazują przestrzeganie zasady pełnego odszkodowania w granicach adekwatnego związku przyczynowego. W przypadku uszkodzenia samochodu odszkodowanie obejmuje przede wszystkim kwotę pieniężną konieczną do opłacenia jego naprawy lub przywrócenia stanu sprzed wypadku. Osoba odpowiedzialna jest zobowiązana zwrócić poszkodowanemu wszelkie celowe i ekonomicznie uzasadnione wydatki poniesione w celu przywrócenia poprzedniego stanu samochodu, do których należą koszty nowych części i innych materiałów. Przywrócenie rzeczy uszkodzonej do stanu poprzedniego polega na doprowadzeniu jej do stanu używalności w takim zakresie, jaki istniał przed wyrządzeniem szkody.

W doktrynie i orzecznictwie przyjmuje się, że odszkodowanie może obejmować także inne koszty i wydatki poniesione w następstwie zdarzenia wyrządzającego szkodę. Normalnym następstwem w rozumieniu art. 361 § 1 k.c. jest bardzo często niemożność korzystania z samochodu przez poszkodowanego, nie tylko w sytuacji jego uszkodzenia, ale również zniszczenia. Jeżeli więc poszkodowany poniósł w związku z tym koszty, które były konieczne, na wynajem pojazdu zastępczego, to mieszczą się one w granicach skutków szkodowych podlegających wyrównaniu. Co do zasady wskutek kolizji lub wypadku drogowego dochodzi bowiem do uszkodzenia lub zniszczenia pojazdu mechanicznego w następstwie czego poszkodowany traci możliwość korzystania z rzeczy. Odpowiedzialność ubezpieczyciela z tytułu umowy obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych za uszkodzenie albo zniszczenie pojazdu mechanicznego obejmuje celowe i ekonomiczne wydatki na najem pojazdu zastępczego. Przez „wydatki konieczne” należy rozumieć czynsz najmu za pojazd zastępczy o zasadniczo podobnej klasie do pojazdu uszkodzonego albo zniszczonego, ustalony według stawki najmu obowiązującej na danym rynku lokalnym.

Opierając się na opinii biegłego sądowego, Sąd zważył, że w przedmiotowej sprawie stosowane stawki dla pojazdów klasy luksusowych, odpowiadających klasie auta uszkodzonego, oscylowały w dniu zdarzenia pomiędzy 399 zł a 650 zł netto, zatem stawka 500 zł netto za najem pojazdu poszkodowanego nie została zawyżona. Zasadnym okresem najmu był okres od 31 stycznia 2022 r., tj. od dnia zdarzenia, do dnia 14 marca 2022 r., gdyż zakończenie naprawy pojazdu nastąpiło w dniu 11 marca 2022 r., od tego dnia jeden dzień należało przyjąć na przygotowanie samochodu do wydania i poinformowanie właściciela o możliwości odbioru pojazdu oraz dwa dni wolne od pracy (sobota i niedziela), tj. 42 dni. Zatem zgodnie z wnioskiem powoda, Sąd uznał zasadne 39 dni najmu pojazdu zastępczego, przy czym 20 dni według stawki zaproponowanej przez pozwanego, a dalsze 19 dni według stawki z przedłożonej faktury.

Z opinii biegłego wynika, że stawka dobowa parkowania mieściła się w granicach stawek rynkowych stosowanych na terenie województwa (...). Powód wykazał zasadność parkowania pojazdu przez okres 37 dni, natomiast Sąd zważył, że okres ten powinien zakończyć się w dniu następującym po otrzymaniu kosztorysu z oględzin, tj. w dniu 7 marca 2022 r. W związku z tym, uzasadnionym okresem przechowywania uszkodzonego pojazdu jest okres 35 dni po stawce wynikającej z faktury VAT przedłożonej pozwanemu.

W ocenie Sądu powyższe koszty stanowią element szkody poniesionej przez poszkodowanego. Koszty te są w adekwatnym związku przyczynowym ze zdarzeniem drogowym, podczas którego uszkodzony został samochód poszkodowanego. Co więcej, zeznania świadka Ł. P. (1) jak i dokumenty znajdujące się w aktach szkodowych potwierdziły, że usługa zabezpieczenia uszkodzonego pojazdu na strzeżonym parkingu była celowa i została wykonana. W związku z jej wykonaniem została wystawiona faktura VAT. Usunięcie pojazdu z miejsca zdarzenia i zabezpieczenia uszkodzonego pojazdu na parkingu jest bezpośrednim skutkiem zdarzenia szkodzącego. Pojazd uszkodzony, który nie może być bez naprawy dopuszczony do ruchu drogowego musi być usunięty z drogi publicznej i celowe jest jego odpowiednie zabezpieczenie przed kradzieżą (np. części z pojazdu). Zatem wydatki związane z parkowaniem takiego pojazdu pozostają w adekwatnym związku przyczynowym ze zdarzeniem drogowym, będącym źródłem odpowiedzialności pozwanego.

Dodatkowo Sąd zważył, że materiał dowodowy zgromadzony w sprawie nie dał podstaw do przyjęcia, że poszkodowany w miejscu zdarzenia mógł skorzystać z innej tańszej oferty przechowywania pojazdu na parkingu. Należy wskazać – jak już wcześniej wspomniano - że okolicznością bezsporną było to, że tuż po zdarzeniu pojazd poszkodowanego nie był zdatny do jazdy. W związku z tym został odholowany i zabezpieczony na parkingu strzeżonym prowadzonym przez firmę powoda.

Odnosząc się do stawek wykonanej na rzecz poszkodowanego usługi przechowywania pojazdu, w ocenie Sądu, nie sposób uznać, by były one zawyżone. Zastosowane stawki pozostają zbliżone do stawek stosowanych na rynku przez inne podmioty świadczące podobne usługi. Powyższe okoliczności znalazły potwierdzenie także w opinii biegłego sądowego z zakresu techniki samochodowej, który wskazał, że uzgodniona przez poszkodowanego i powoda dobowa stawka parkowania pojazdu w wysokości 30 zł netto za dobę mieści się w granicach stawek rynkowych stosowanych na terenie województwa (...) za tego typu usługę, które wynosiły od 25 do 40 zł netto za dobę parkowania.

Biorąc pod uwagę powyższe rozważania, Sąd w pkt. I sentencji wyroku zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 12.761,25 zł na podstawie art. 822 § 1 k.c. w zw. z art. 361 § 1 k.c. i art. 19 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych w zw. z art. 817 § 1 k.c., wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 4 marca 2022 r. do dnia zapłaty, oddalając powództwo w pozostałym zakresie.

Odnośnie żądania przez powoda zasądzenia na jego rzecz odsetek należy wskazać, iż stosownie do treści art. 481 §§ 1 i 2 k.c., jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. Jeżeli stopa odsetek za opóźnienie nie była z góry oznaczona, należą się odsetki ustawowe.

W przedmiotowej sprawie pozwany opóźnił się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego w postaci zapłaty odszkodowania na rzecz powoda. Stosownie bowiem do treści art. 14 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych, zakład ubezpieczeń wypłaca odszkodowanie w terminie 30 dni, licząc od dnia złożenia przez poszkodowanego lub uprawnionego zawiadomienia o wypadku. Nadto, stosownie do treści ust. 2 tego przepisu, w przypadku gdyby wyjaśnienie w terminie, o którym mowa w ust. 1, okoliczności niezbędnych do ustalenia odpowiedzialności zakładu ubezpieczeń albo wysokości odszkodowania okazało się niemożliwe, odszkodowanie wypłaca się w terminie 14 dni od dnia, w którym przy zachowaniu należytej staranności wyjaśnienie tych okoliczności było możliwe, nie później jednak niż w terminie 90 dni od dnia złożenia zawiadomienia o szkodzie, chyba że ustalenie odpowiedzialności zakładu ubezpieczeń albo wysokości odszkodowania zależy od toczącego się postępowania karnego lub cywilnego.

Na podstawie danych zawartych w aktach sprawy Sąd ustalił, iż powód zgłosił szkodę pozwanemu w dniu 01 lutego 2022 r., zatem odsetki ustawowe za opóźnienie liczone od dnia 4 marca 2022 r. należało zasądzić zgodnie z żądaniem powoda.

O kosztach procesu Sąd orzekł na zasadzie art. 98 § 1 k.p.c. w zw. z art. 108 § 1 k.p.c., mając na względzie ogólną zasadę odpowiedzialności za wynik procesu. Sąd zważył, iż powództwo zostało uwzględnione niemalże w całości. Powód jedynie nieznacznie uległ pozwanemu, wygrywając sprawę w 99%. Zatem za stronę przegrywającą proces uznać należało pozwanego i obciążyć go kosztami procesu poniesionymi przez powoda.

Na koszty te składały się: kwota 750 zł tytułem opłaty od pozwu, 17 zł opłaty skarbowej od dokumentu pełnomocnictwa, wynagrodzenie pełnomocnika będącego adwokatem w wysokości 3.600 zł (ustalone na podstawie § 2 pkt 4 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie (t.jedn.: Dz.U. z 2015 r., poz. 1800)) oraz kwota 1 732,33 zł(1.367,02 zł + 365,31 zł) wykorzystanej zaliczki na poczet wynagrodzenia biegłego sądowego. Łącznie suma kosztów procesu poniesiona przez powoda wyniosła 6.099,33 zł i taką kwotę Sąd zasądził od pozwanego na rzecz powoda z tytułu zwrotu kosztów procesu, zasądzając również na podstawie art. 98 § 11 k.p.c. od tej kwoty odsetki ustawowe za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty.

Nadto, na podstawie art. 80 § 1 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych, należało zwrócić ze Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Sopocie na rzecz powoda kwotę 267,67 zł tytułem niewykorzystanej zaliczki na poczet wynagrodzenia biegłego sądowego. Wynagrodzenie biegłego sądowego z zakresu techniki samochodowej wyniosło 1 732,33 zł i zostało pokryte z zaliczki 2000 zł uiszczonej przez powoda. Niewykorzystaną część zaliczki należało zatem zwrócić, o czym orzeczono w pkt. IV wyroku.