Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 17 stycznia 2024 roku

Sąd Rejonowy w Opocznie I Wydział Cywilny w następującym składzie:

Przewodniczący: Asesor sądowy Martyna Suplewska

Protokolant: st. sekr. sąd. Beata Jaworska

po rozpoznaniu w dniu 11 stycznia 2024 roku w Opocznie

na rozprawie

sprawy z powództwa (...) z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W.

przeciwko P. S.

o zapłatę

oddala powództwo.

od

Asesor sądowy Martyna Suplewska

Sygn. akt I C 365/23

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 3 lipca 2023 roku strona powodowa (...) z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. wystąpiła przeciwko pozwanej P. S. o zapłatę kwoty 1 891,29 złotych, w tym kwoty:

- 1 629,57 zł tytułem należności głównej (niespłacona kwota pożyczki) wraz z odsetkami umownymi w wysokości odsetek maksymalnych za opóźnienie od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty,

- 261,72 zł tytułem skapitalizowanych odsetek umownych od udzielonej pożyczki naliczonych zgodnie z treścią umowy wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty.

Ponadto wniosła o zasądzenie zwrotu kosztów postępowanie według norm przepisanych.

W uzasadnieniu pozwu wskazano, że dochodzone roszczenie obejmuje niespłacone zadłużenie z tytułu umowy pożyczki o nr (...) z dnia 24 sierpnia 2021 roku, która to należność posłużyć miała na zrefinansowanie w całości wcześniej udzielonej na rzecz strony pozwanej pożyczki o nr (...) z dnia 22 lipca 2021 roku.

Ponadto w pozwie strona powodowa wniosła dopuszczenie dowodu z dokumentów w postaci: umowy pożyczki refinansującej nr (...) oraz umowy pożyczki nr (...), ogólnych warunków udzielania pożyczki tj. ramowe umowy pożyczek (dwa egzemplarze), regulaminu świadczenia usług drogą elektroniczną (dwa egzemplarze), tabeli opłat na fakt częściowego uregulowania zobowiązania przez stronę pozwaną (dwa egzemplarze), formularzy informacyjnych dotyczących obydwu pożyczek, wezwania do zapłaty oraz potwierdzenia wypłaty środków na fakt przekazania stronie pozwanej całości kwoty pożyczki. (pozew k. 3-6)

Nakazem zapłaty z dnia 6 września 2023 roku wydanym w postępowaniu upominawczym Sąd orzekł zgodnie z żądaniem pozwu, zasądzając na rzecz powódki (...) z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W., kwotę 1 891,29 zł oraz zwrot kosztów procesu. (nakaz zapłaty k. 47)

Pismem z dnia 20 września pozwana P. S. wniosła sprzeciw od powyższego nakazu zapłaty zaskarżając go w całości. Pozwana zakwestionowała roszczenie co do zasady jak i co do wysokości uznając je za bezzasadne. (sprzeciw od nakazu zapłaty k. 53)

W odpowiedzi na sprzeciw powódka podtrzymała swoje dotychczasowe stanowisko w sprawie wnosząc o zasądzenie kwoty żądanej pozwem. (odpowiedź na sprzeciw k. 60-63)

Na wyznaczonym terminie rozprawy nie stawiła się żadna ze stron. (protokół rozprawy k. 70)

Niniejsze powództwo poprzedzał pozew skierowany w ramach elektronicznego postępowania upominawczego. Postanowieniem z dnia 4 maja 2023 roku Sąd Rejonowy Lublin – Zachód w Lublinie stwierdził brak podstaw do wydania nakazu zapłaty w elektronicznym postępowaniu upominawczym i umorzył postępowanie w sprawie sygn. akt Nc-e 357739/23 . (postanowienie z dnia k. 40)

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny :

W dniu 7 maja 2021 roku Centrum (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W. sporządziła dokument ramowej umowy pożyczki, w którym w miejscu oznaczenia pożyczkobiorcy wpisane zostały dane pozwanej P. S.. (ramowa umowa pożyczki k. 21-28v)

W tym samym dniu (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W. również sporządziła dokument ramowej umowy pożyczki, w którym w miejscu oznaczenia pożyczkobiorcy wpisane zostały dane pozwanej P. S.. (ramowa umowa pożyczki k. 30-38v)

W dniu 22 lipca 2021 roku Centrum (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W. sporządziła dokument umowy pożyczki nr (...), w którym w miejscu oznaczenia pożyczkobiorcy wpisane zostały dane pozwanej P. S.. Z treści umowy wynikało, że P. S. uzyskała środki finansowe w kwocie łącznie 2 070,72 zł (wraz z prowizją) z terminem płatności do dnia 21 sierpnia 2021 roku Zastrzeżono odsetki umowne w wysokości 7,2 % w skali rocznej, a także prowizję w wysokości 438,30 zł. Opłata rejestracyjna (weryfikacja klienta) ustalona została na kwotę 0,10 zł.

W myśl pkt (1) dokumentu umowy realizacja wypłaty kwoty pożyczki nastąpić miała w ciągu 3 dni na rachunek bankowy należący do (...) Sp. z o.o. o numerze (...). Umowa miała obowiązywać do dnia 21 sierpnia 2021 roku. (umowa pożyczki k. 13, formularz informacyjny k.11-12)

W dniu 24 sierpnia 2021 roku (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W. sporządziła dokument umowy pożyczki nr (...), w którym w miejscu oznaczenia pożyczkobiorcy wpisane zostały dane pozwanej P. S.. Z treści umowy wynikało, że P. S. uzyskała środki finansowe w kwocie łącznie 2 072,22 zł (kwota pożyczki - 2 644,02 zł oraz prowizja – 559,50 zł) z terminem płatności w dwóch ratach: I rata (447,60 zł) płatna do dnia 25 sierpnia 2021 roku oraz II rata (2 196,42 zł) z datą płatności do dnia 23 września 2021 roku Zastrzeżono odsetki umowne w wysokości 7,2 % w skali rocznej, a także prowizję w wysokości 559,50 zł. W rubryce zatytułowanej „kwota pożyczki wypłacona” wskazano wartość 2 072,22 zł (kwota pożyczki wraz z prowizją). Opłata rejestracyjna (weryfikacja klienta) ustalona została na kwotę 0,10 zł.

W myśl pkt (1) dokumentu umowy realizacja wypłaty kwoty pożyczki nastąpić miała w ciągu 3 dni na rachunek bankowy należący do Centrum (...) Sp. z o.o. o numerze (...). Umowa miała obowiązywać do dnia 23 września 2021 roku. (umowa pożyczki k.18, formularz informacyjny k.16-17; tabela opłat k. 19)

Zgodnie z treścią regulaminu, pożyczkobiorca mógł wnioskować o pożyczkę po poprawnym dokonaniu rejestracji na stronie internetowej, która następowała poprzez wypełnienie Formularza Rejestracji znajdującego się na stronie internetowej (pkt 2 § 6 ramowej umowy). Po poprawnym wypełnieniu Formularza Rejestracji, Klientowi powinny zostać przekazane za pośrednictwem strony internetowej dane, niezbędne do dokonania przelewu Potwierdzającego Rejestrację w postaci: danych odbiorcy, numeru rachunku odbiorcy, tytułu przelewu oraz kwoty przelewu odpowiadająca aktualnie obowiązującej kwocie Przelewów Potwierdzających Rejestrację zgodnie z Tabelą Opłat (pkt 6 § 6 ramowej umowy).

W celu potwierdzenia rejestracji klient zobowiązany był dokonać Przelewu Potwierdzającego Rejestrację na rachunek bankowy Pożyczkodawcy lub inny wskazany przez Pożyczkodawcę i znajdujący się w tym samym banku, w którym znajduje się indywidualne Konto Bankowe Klienta, wpisując w tytule przelewu tekst zawierający unikalny kod, który Klient otrzymał po poprawnym wypełnienia Formularza Rejestracji. (pkt 7 § 6 ramowej umowy).

Po otrzymaniu przez Pożyczkodawcę Przelewu Potwierdzającego Rejestrację, którego tytuł odpowiada tekstowi przekazanemu Klientowi zgodnie z § 6 pkt 7 ramowej umowy, rejestrację uważano za zakończoną a klient uzyskiwał status Pożyczkobiorcy.

Od momentu pozytywnego zakończenia rejestracji identyfikacja Pożyczkobiorcy przez Pożyczkodawcę następowała: w przypadku w przypadku czynności wykonywanych przez Pożyczkobiorcę przez Stronę Internetową – według adresu poczty elektronicznej, podanego przez Klienta w Formularzu Rejestracji oraz stworzonego przez Pożyczkobiorcę hasła, a w przypadku czynności wykonywanych przy użyciu podanego w formularzu rejestracyjnym telefonu komórkowego- według numeru telefonu komórkowego Pożyczkobiorcy podanego przez Klienta w Formularzu Rejestracji (pkt 9 § 6 ramowej umowy). (ramowa umowa pożyczki k. 30-38v)

Pismem z dnia 24 października 2021 roku strona powodowa skierowała do pozwanej ostateczne wezwanie do zapłaty. (pismo k. 15)

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie dokumentów załączonych w toku postępowania przez stronę powodową m.in. umowy pożyczki nr (...) oraz umowy pożyczki nr (...), wniosku o refinansowanie. Ponadto Sąd dokonał analizy dokumentów w postaci: ramowej umowy pożyczki (ogólnych warunków udzielania pożyczki), regulaminu świadczenia usług drogą elektroniczną, formularzy informacyjnych dotyczących obydwu pożyczek, wezwania do zapłaty oraz tabeli opłat.

Wskazać, należy w tym miejscu, iż strona powodowa nie przedłożyła potwierdzenia dokonania wypłaty środków pieniężnych mimo powołania się na taki dokument w treści pozwu. Ponadto wskazany dokument, zgodnie z treścią pozwu ,miał posłużyć jako dowód wypłaty środków przez stronę powodową na rzecz pozwanej co pozostaje w sprzeczności z samą istotą przedmiotowej umowy, gdyż jak wskazuje sama powódka umowa miała mieć charakter pożyczki refinansującej a z jej treści wynika, iż kwota miała zostać przekazana na rachunek bankowy należący do Centrum (...) Sp. z o.o. a nie samej pożyczkobiorczyni. Na podkreślenie zasługuje również okoliczność, iż tabela opłat przedłożona przez stronę powodową wbrew jej twierdzeniu nie stanowi dowodu na fakt częściowego uregulowania zobowiązania przez stronę pozwaną, bowiem ogranicza się ona w swej treści jedynie do przekazania informacji w zakresie wysokości oprocentowania i kosztów opłat weryfikacyjnych – stanowi dokument informacyjny dla potencjalnego pożyczkobiorcy.

Sąd Rejonowy zważył, co następuje:

Powództwo podlegało oddaleniu w całości.

Na wstępie należy wskazać, iż umowa pożyczki stanowi typ umowy nazwanej, uregulowanej w art.720 i następnych k.c. Jest to umowa konsensualna, wymagająca dla swej skuteczności złożenia zgodnych oświadczeń woli przez strony – dającego i biorącego pożyczkę – mocą których dający zobowiązuje się przenieść na biorącego własność określonej ilości pieniędzy albo innych rzeczy oznaczonych co do gatunku, natomiast biorący zobowiązuje się zwrócić otrzymane rzeczy na zasadach określonych w umowie. Natomiast, za umowę o kredyt konsumencki uważa się w szczególności umowę pożyczki w wysokości nie większej niż 255.550 zł albo równowartość tej kwoty w walucie innej niż waluta polska, którą kredytodawca w zakresie swojej działalności udziela lub daje przyrzeczenie udzielenia konsumentowi (art. 3 ust. 2 pkt 1 w związku z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 12 maja 2011 roku o kredycie konsumenckim).

Stosownie do treści art. 6 k.c. (ciężar dowodu – onus probandi) strony zobowiązane są do wykazania faktów, z których wywodzą dla siebie korzystne skutki prawne. W odniesieniu do roszczenia sformułowanego przez powódkę to na niej spoczywał ciężar udowodnienia istnienia stosunku cywilnoprawnego będącego podstawą powstania wierzytelności oraz wysokości zadłużenia. Pomimo przysługującej inicjatywy dowodowej oraz szerokiego wachlarza środków dowodowych żadna z powyżej opisanych okoliczności, mających istotne znaczenie z punktu widzenia rozstrzygnięcia, nie została udowodniona.

Domagając się od pozwanej zwrotu należności tytułem pożyczki powódka powinna była zatem udowodnić, że strony zawarły ważną umowę ramową pożyczki a następnie samą umowę pożyczki, tj. że doszło do złożenia zgodnych oświadczeń woli stron mających na celu zawarcie tej konkretnej umowy pożyczki.

Sformułowane roszczenie opierać miało się na treści umowy pożyczki zawartej przy wykorzystaniu środków porozumiewania się na odległość (Internet), a zatem strona powodowa winna wykazać, że pozwana w rzeczywistości wystąpiła z wnioskiem o udzielenie pożyczki po uprzedniej prawidłowej rejestracji w ramach strony internetowej wierzyciela i uzyskaniu danych niezbędnych do dokonania przelewu potwierdzającego rejestrację, które miały być przekazane za pomocą strony internetowej oraz ostatecznie uiszczeniu opłaty rejestracyjnej w wysokości 0,10 zł (§ 6 umowy ramowej).

Okoliczności te odzwierciedliłyby nie tylko rzeczywistą wolę obu stron w zawarciu umowy na określonych warunkach, ale również identyfikowałby osobę pożyczkobiorcy. Do akt sprawy załączono natomiast wydruki w postaci: umowy pożyczki, ramowej umowy, wezwania do zapłaty oraz regulaminu. Przedłożone dokumenty pomijają zupełnie kwestie dotyczące wypełnienia formularza rejestracyjnego, posiadania konta użytkownika, a nawet potwierdzenia złożenia wniosku o udzielenie pożyczki czy też zawarcia samej umowy. Nie załączono również jakiegokolwiek potwierdzenia uiszczenia opłaty rejestracyjnej, czy też powiadomienia o decyzji w sprawie złożonego wniosku.

Wyjaśnienia wymaga, że sporna umowa została zawarta w formie elektronicznej, a więc dopuszczalnej przez obowiązujące przepisy prawa. Sam fakt jej niepodpisania (co jest oczywiste, skoro umowa przyjęła formę elektroniczną, a pozwana nie dysponuje podpisem elektronicznym) nie przesądza automatycznie o tym, że pozwana nie była jej stroną. Przecież z samej istoty umowy pożyczki zawieranej w takiej postaci wynika, że wszelkie wnioski i oświadczenia są składane w formie elektronicznej za pośrednictwem konta klienta pożyczkobiorcy. Przepisy prawa – ustawa o kredycie konsumenckim – dopuszcza przy tym możliwość zawarcia umowy o kredyt konsumencki na odległość.

Należy jednak wskazać, iż wbrew deklaracjom powódki, załączone do pozwu wydruki są niewystarczające i nie potwierdzają zawarcia przedmiotowej umowy przez pozwaną. O ile w przypadku umów zawieranych na odległość, w tym za pośrednictwem Internetu nie można w każdym przypadku wymagać opatrzenia dokumentu własnoręcznym podpisem strony nawiązywanego stosunku cywilnoprawnego (j.w.), o tyle trudno przyjąć, aby znaczące trudności nastręczało przedłożenie wydruku z systemu rejestracyjnego na portalu powoda (potwierdzenie założenia konta zgodnie z zapisami umowy ramowej), dowodu uiszczenia opłaty rejestracyjnej a w konsekwencji również dowodu przelania potencjalnie wnioskowanych środków pieniężnych. Przedmiotowe dokumenty mogłyby choćby dać podstawę do porównania wskazanego we wniosku numeru telefonu bądź adresu e-mail.

Ponadto jak wynika z przedłożonego wydruku umowy pożyczki, której stroną miała być pozwana, w celu potwierdzenia rejestracji pożyczkobiorca zobowiązany był dokonać przelewu weryfikacyjnego w kwocie 0,10 zł na wskazany przez pożyczkodawcę rachunek bankowy. Powódka nie przedłożyła przy tym żadnego potwierdzenia dokonania przelewu weryfikacyjnego. W tym kontekście brak jest zatem podstaw do powiązania danych i treści wymienionych w przedmiotowym wydruku umowy ramowej i umowy pożyczki z osobą pozwanej.

Brak omawianego dokumentu nie pozwala na pozytywne zweryfikowanie jak i powiązanie rachunku bankowego, z którego opłata weryfikacyjna potencjalnie mogłaby zostać przelana, z osobą pozwanej. Przynajmniej w części rzecz przedstawiałaby się inaczej, gdyby powódka złożyła potwierdzenie wykonania przelewu z własnego rachunku bankowego wystawionego przez bank, czego jednak powódka również nie uczyniła, mimo kategorycznego stanowiska pozwanej, kwestionującej podstawę faktyczną powództwa.

Na podkreślenie zasługuje również okoliczność, iż zgodnie z treścią ramowej umowy po poprawnym wypełnieniu Formularza Rejestracji Klientowi zostają przekazane za pośrednictwem Strony Internetowej dane, niezbędne do dokonania Przelewu Potwierdzającego Rejestrację. W konsekwencji potencjalny pożyczkobiorca dysponujący danymi osobowymi innej osoby, w niewymagający sposób mógłby zaciągnąć pożyczkę, bowiem informacje do przelewu przekazywane są za pośrednictwem tej samej strony, na której dochodzi do zalogowania. Wskazana okoliczność niewątpliwie ułatwia przeprowadzenie „transakcji” przy wykorzystaniu jakichkolwiek danych osobowych.

Jednocześnie brak przedłożenia potwierdzenia przelewu wnioskowanej kwoty, nie pozwala również na jakiekolwiek ustalenie, czy dotyczy pożyczki, która miała być zawarta w oparciu o treść przedłożonych dokumentów. Przedłożona umowa w swej treści nie wskazuje w żadnym miejscu, że jest umową refinansującą. Jak również nie precyzuje w żadnym miejscu jaka pożyczka miałaby zostać zrefinansowana.

Podkreślić należy iż trudno przyjąć, aby w obecnych uwarunkowaniach technologicznych znaczącym utrudnieniem pozostawało przedstawienie prawidłowo poświadczonych za zgodność z oryginałem dokumentów stanowiących wydruki z systemu teleinformatycznego pożyczkodawcy, w szczególności dotyczące założenia konta użytkownika (np. zapis cyfrowy z internetowego serwisu z oznaczeniem daty i godziny, w jakiej dokument tego rodzaju został złożony przez aplikującego o uzyskanie wsparcia finansowego). Opieranie się w tej mierze wyłącznie na podstawowych danych tj. imię i nazwisko, adres korespondencyjny, czy też numer PESEL nie jest wystarczające wobec powszechnej wiedzy o stosunkowo łatwym dostępie do danych wrażliwych w ramach tzw. wymiany informacji między podmiotami prowadzącymi działalność gospodarczą w zakresie szeroko pojmowanych finansów.

Należy wyraźnie zaznaczyć, że umożliwienie zawierania umów z pominięciem bezpośredniego kontaktu pozostaje z jednej strony technicznym ułatwieniem, z drugiej zaś nakłada na potencjalnego wierzyciela zdecydowanie większy ciężar dowodowy celem wykazania, że umowa zawierana była faktycznie z osobą, która w ocenie wierzyciela jest jego dłużnikiem. Powódka jako profesjonalista w zakresie finansowej działalności usługowej, a do tego reprezentowany przez fachowego pełnomocnika winna mieć świadomość ciążącego na nim obowiązku w tym zakresie.

Powódka świadcząc między innymi usługi finansowe w formie elektronicznej, całokształt funkcjonowania firmy w tym aspekcie powinna opierać na bezpiecznych i przejrzystych instrumentach elektroniczno-internetowych. Wprawdzie powodowa spółka przedłożyła pewne dokumenty, ale uczyniła to w sposób wybiórczy i niepełny. Tego typu postępowanie w istocie rzeczy stanowi próbę obejścia ciążących na powodzie wymogów dowodowych. Powódka przedstawiła jedynie część dokumentów, które zgodnie z załączoną umową pożyczki winny powstać w związku z zawarciem umowy powołanej w pozwie. Zaprezentowane dowody miały świadczyć o aktywności internetowej pozwanej, zainteresowanej uzyskaniem od powódki środków finansowych, potwierdzać zawarcie umowy pożyczki za pośrednictwem platformy internetowej oraz obrazować wypłacenie kwoty pożyczki. Przedstawione dokumenty nie były kompletne i nie tworzyły spójnej całości, tak aby móc przyjąć, że po stronie pozwanej powstało określone zobowiązanie. W szczególności nie przedstawiono wydruku żadnej wiadomości pochodzącej od pozwanej, bądź wiadomości skierowanych do pozwanej, które stosowanie do warunków powoływanej umowy winny być wysłane do pozwanej bądź przez pozwaną, a to przede wszystkim w postaci przelewu weryfikacyjnego. Tymczasem składane do akt sprawy dokumenty powinny oddawać pełen przebieg wydarzeń, ponieważ dopiero wówczas możliwa byłaby weryfikacja tego, czy doszło w skuteczny i ważny sposób do nawiązania skonkretyzowanej podmiotowo i przedmiotowo więzi obligacyjnej (por. wyrok Sądu Okręgowego w Łodzi z dnia 6 grudnia 2018 r., III Ca 1537/18, portal orzeczeń).

Podkreślić należy iż w niniejszej sprawie nie zaktualizowały się również przesłanki do zastosowania norm art. 229 k.p.c. (fakty przyznane), 230 k.p.c. (fakty niezaprzeczone), czy też art. 231 k.p.c. (domniemanie faktyczne). Przedstawione przez powódkę twierdzenia w świetle załączonych do pozwu dokumentów, a także opisanych uprzednio wątpliwości mogły być potraktowane co najwyżej w kategoriach uprawdopodobnienia (art. 243 k.p.c.). Instytucja ta nie mogła jednak zastąpić powszechnie przyjmowanych rygorów dowodowych. Nie zachodzi jakakolwiek podstawa do zwolnienia z ciężaru udowodnienia faktów podmiotu profesjonalnie trudniącego się dochodzeniem wierzytelności. Co więcej podmiot taki winien dysponować stosownymi dokumentami, które potwierdzą zasadność jego twierdzeń. Uchybienie tej powinności działa wyłącznie na niekorzyść przedsiębiorcy, a brak zachowania należytej staranności w udokumentowaniu swych wierzytelności wpisuje się w ogólne ryzyko działalności gospodarczej tego typu.

Sąd nie jest odpowiedzialny za wynik postępowania dowodowego, a ryzyko nieudowodnienia podstawy faktycznej żądania ponosi powódka. Zgodnie ze stanowiskiem Sądu Najwyższego, zadaniem sądu nie jest zarządzenie dochodzeń w celu uzupełnienia lub wyjaśnienia twierdzeń stron i wykrycia środków dowodowych pozwalających na ich udowodnienie, ani też sąd nie jest zobowiązany do przeprowadzenia z urzędu dowodów zmierzających do wyjaśnienia okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy ( por. wyrok SN z dnia 17 grudnia 1996 roku, I CKU 45/96, OSNC 1997/ 6-7/76). Dowodzenie własnych twierdzeń nie jest obowiązkiem strony ani materialnoprawnym, ani procesowym, a tylko spoczywającym na niej ciężarem procesowym i w konsekwencji sąd nie może nakazać, czy zobowiązać do przeprowadzenia dowodu i tylko od woli strony zależy, jakie dowody sąd będzie prowadził. Jeżeli strona uważa, że do udowodnienia jej twierdzeń wystarczy określony dowód i dlatego nie przytacza innych dowodów, to jej błąd nie jest usprawiedliwiony, sama ponosi winę niezgłoszenia dalszych dowodów i nie może zarzucać nieuzasadnionego uniemożliwienia wykazania jej praw. Ponownie podkreślenia w tym miejscu wymaga, że powódka, jako strona inicjująca proces, jest obowiązany do udowodnienia wszystkich twierdzeń pozwu, w oparciu o które sformułował swe roszczenie.

Z tych wszystkich względów należało stwierdzić, że zebrane w sprawie dowody nie dostarczyły podstaw do stwierdzenia, że umowa pożyczki z dnia 24 sierpnia 2021 roku nr (...) została przez pozwaną zawarta. Rzeczą powódki było przedstawienie dowodów na te okoliczności, zgodnie z art. 6 k.c., czemu powódka nie sprostała.

Asesor sądowy Martyna Suplewska

Zarządzenie: odpis wyroku wraz z uzasadnieniem doręczyć pełnomocnikowi powódki.

O., dnia 8 lutego 2024 roku

Asesor sądowy Martyna Suplewska