Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 6 marca 2024 roku

Sąd Rejonowy w Człuchowie I Wydział Cywilny w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 6 marca 2024 roku w Człuchowie

na rozprawie

sprawy

z powództwa Wspólnoty Mieszkaniowej (...) w M.

przeciwko P. S., I. S. (1), M. Z.

o zapłatę

oddala powództwo – z tym, że wyrok w stosunku do pozwanych I. S. (1) i P. S. ma charakter zaoczny.

Sygn. akt I C 382/23

UZASADNIENIE

Powód – Wspólnota Mieszkaniowa (...) w C., reprezentowana przez profesjonalnego pełnomocnika w osobie radcy prawnego, wniósł pozew przeciwko I. S. (1), P. S. i M. Z. o zapłatę solidarnie kwoty 5.277,80 złotych wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od kwoty 5.202,09 złotych od dnia 15 czerwca 2023 roku do dnia zapłaty i od kwoty 72,71 złotych od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty oraz o zasądzenie solidarnie od pozwanych na rzecz powoda kosztów procesu według norm przepisanych.

W uzasadnieniu wskazał, że pozwana I. S. (1) wraz z siostrą M. Z. są współwłaścicielką lokalu mieszkalnego położonego pod adresem (...)/7 w R., na podstawie postanowienia Sądu Rejonowego w Człuchowie z dnia 16 września 2016 roku, sygn. akt I Ns 143/16, którym stwierdzono, że spadek po A. M., zmarłym w dniu 14 listopada 2015 roku, na podstawie ustawy nabyły jego dzieci I. S. (1) i M. Z. każda z tych osób w ½ części. Powód podkreślił, że aktualnie lokal ten zajmowany jest przez I. S. (1) i P. S..

Powód podniósł, że lokalami położonymi w w/w budynku zarządza Przedsiębiorstwo (...) sp. z o.o. z siedzibą w C., na mocy umowy o zarządzanie nieruchomości z dnia 14 marca 2011 roku. Zgodnie z §2 ust. 8 umowy do obowiązków zarządcy należy pobieranie od właścicieli w kasie Zarządcy miesięcznych opłat za utrzymanie lokalu i dokonywanie wymiarów opłat, a także na podstawie ust. 10 windykacja pozasądowa należności. Z uwagi na fakt, że pozwani zalegali z zapłatą kosztów zarządu i innych opłat eksploatacyjnych, powódka za pośrednictwem zarządcy wezwała ich do zapłaty. Ostatnie wezwanie do zapłaty zaległej kwoty pochodzi z dnia 15 maja 2023 roku, które zostało odebrane w dniu 17 maja 2023 roku. Podkreślił, że wcześniej powódka wezwała pozwanych wezwaniem z dnia 9 marca 2023 roku i 14 kwietnia 2023 roku. Jednakże pozwani, pomimo otrzymanych wezwań do zapłaty, nie dokonali spłaty zadłużenia.

Pozwani – I. S. (1) i P. S. – pomimo prawidłowego wezwania na termin rozprawy, nie stawili się, nie zajęli stanowiska w sprawie i nie wnieśli o przeprowadzenie rozprawy pod ich nieobecność.

Pozwana – M. Z. zakwestionowała wysokość roszczenia, wskazując, że nie wie jak kwota dochodzona pozwem została wyliczona przez powoda oraz, że od 19 lat nie mieszka w przedmiotowym lokalu i jest z niego wymeldowana albowiem mieszka w Wielkiej Brytanii, jak również, że dogadał się z siostrą – I. S. (1), że to ona wraz z rodziną będzie zajmowała przedmiotowy lokal i ponosiła koszty związane z tym lokalem.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 28 października 2003 roku A. M. nabył od Skarbu Państwa – Nadleśnictwa C. lokal mieszkalny numer (...) stanowiący odrębną własność, usytuowany w budynku nr (...), położony w M., gmina R..

dowód: umowa o stanowienie odrębnej własności lokalu mieszkalnego i sprzedaży z dnia 28 października 2003 roku k. 17 – 19.

W dniu 14 marca 2011 roku w M. pomiędzy Wspólnotą Mieszkaniową nieruchomości położonej w (...) Gmina R., noszącą nazwę Wspólnota Mieszkaniowa (...) została zawarta umowa o zarządzanie (administrowanie) nieruchomością wspólną z Przedsiębiorstwem (...) sp. z o.o. w C..

W umowie ustalono, że zarządca zobowiązany jest do pobierania od właścicieli miesięcznych opłat z tytułu kosztów zarządu i eksploatacji, funduszu remontowego, a także opłat za utrzymanie lokalu i dokonywania wymiarów opłat oraz do wykonywania wszelkich czynności koniecznych do należytego wykonania przedmiotu umowy za wynagrodzeniem w wysokości 1,26 złotych miesięcznie za jeden udział w nieruchomości wspólnej waloryzowanym corocznie o średnioroczny wskaźnik wzrostu cen towarów i usług konsumpcyjnych za rok ubiegły z dniem 1 marca każdego roku, co nie wymaga aneksowania umowy a będzie uwzględniane w rocznym planie gospodarczym.

dowód: umowa o zarządzanie nieruchomością wspólną z dnia 14 marca 2011 roku k. 8 – 13.

Postanowieniem z dnia 16 września 2016 roku, wydanym w sprawie I Ns 143/16, Sąd Rejonowy w Człuchowie stwierdził, że spadek po A. M., który zmarł dnia 14 listopada 2015 roku w M., na podstawie ustawy nabyły jego dzieci I. S. (1) i M. Z., każda z tych osób w ½ części, z tym że nabycie spadku nastąpiło z dobrodziejstwem inwentarza.

dowód: postanowienie Sądu Rejonowego w Człuchowie z dnia 16 września 2016 roku k. 20.

Lokal mieszkalny numer (...) położony w M. zajmowany był przez pozwaną I. S. (1) i jej rodzinę. Pozwana - M. Z. od 19 lat zamieszkuje na stale w W. B.

Pozwana – I. S. (1) i pozwana M. Z. ustaliły, że wszelkie koszty związane z przedmiotowym lokalem będzie ponosiła I. S. (1).

W dniu 8 lutego 2022 roku pozwana I. S. (1) złożyła oświadczenie o stanie rodzinnym do ustalenia wymiaru opłat za wywóz odpadów komunalnych wskazując, że w lokalu zameldowanych jest 6 osób, a mianowicie I. S. (1), P. S., D. S., N. S., I. S. (2) i L. S., przy czym I. S. (1), D. S., N. S., I. S. (2) i L. S. nie zamieszkują w tym lokalu mieszkalnym. Przebywają oni w lokalu mieszkalnym zajmowanym przez D. T..

Pozwana I. S. (1) oświadczyła również, że odpady będą gromadzone i odbierane nieselektywnie.

przyznane, por. wyjaśnienia pozwanej M. Z. 00:01:08 k. 147, dowód: oświadczenie z dnia 9 lutego 2022 roku k. 135.

W marcu 2022 roku właściciele lokali nieruchomości położnej w (...) ustalili, że od 1 marca 2022 roku zaliczka na koszty utrzymania nieruchomości wspólnej obejmujące koszty zarządu nieruchomością wspólną (wynagrodzenie zarządcy i koszty eksploatacyjne), poza funduszem remontowym będzie wynosiła kwotę 20,86 złotych za udział, w tym wynagrodzenie zarządcy w wysokości 14,53 złotych za udział, natomiast wysokość wpłaty na wyodrębniony fundusz remontowy wspólnoty – kwotę 1,00 złotych miesięcznie.

W dniu 29 kwietnia 2022 roku Rada Gminy R. podjęła uchwałę na podstawie której ustaliła stawkę opłaty za gospodarowanie odpadami komunalnymi, jeżeli odpady komunalne są zbierane i odbierane w sposób selektywny w wysokości 24,50 złotych miesięcznie za każdą osobę zamieszkującą daną nieruchomość, a w przypadku gdy właściciel nieruchomości nie wypełnia obowiązku zbierania odpadów komunalnych w sposób selektywny w wysokości 49,00 złotych miesięcznie za każdą osobę zamieszkującą nieruchomość. Opłaty te w lutym 2023 roku zostały podwyższone z kwoty 24,50 złotych do kwoty 27,50 złotych oraz z kwoty 49,00 złotych do kwoty 55,00 złotych.

Od dnia 1 grudnia 2022 roku wymiar opłat za przedmiotowy lokal mieszkalny został ustalony przez powoda na kwotę 703,38 złotych, która obejmowała koszty zarządu – 63,93 złotych, centralnego ogrzewania – zaliczki – 393,00 złotych, odczytu zimnej wody i ścieki – 71,60 złotych, eksploatacji – 27,85 złotych oraz koszty wywozu odpadów komunalnych – 147,00 złotych.

W marcu 2023 roku wymiar opłat za lokal mieszkalny wynosił kwotę 709,76 złotych, natomiast w okresie od kwietnia do czerwca 2023 roku – kwotę 727,76 złotych.

dowód: zawiadomienie o wymiarze opłat za lokal mieszkalny k. 34, 157, wyjaśnienie kosztów k. 103 – 104, uchwała numer 3/22 z dnia 15 marca 2022 roku k. 108 – 109, uchwała z dnia 30 czerwca 2022 roku k. 111, uchwala z dnia 29 kwietnia 2022 roku k. 133 – 134, zawiadomienie o wymiarze opłat z dnia 16 marca 2023 roku k. 138, rozliczenie k. 139, zawiadomienie o wymiarze opłat z dnia 16 marca 2023 roku k. 140, uchwała z dnia 24 lutego 2023 roku k. 141..

W dniu 9 marca 2023 roku powód sporządził wezwanie do zapłaty – upomnienie adresowane do pozwanej I. S. (1) i M. Z. wskazując, że zaległość na dzień 28 lutego 2023 roku wyniosła kwotę 703,38 złotych, która objęła opłatę w wysokości 556,38 złotych i kwotę 147,00 złotych z tytułu odpadów komunalnych.

W dniu 14 kwietnia 2023 roku powód sporządził wezwanie do zapłaty adresowane do pozwanej I. S. (1) i M. Z. oraz pozwanego P. S. wskazując, że wykaz zaległości na dzień 31 marca 2023 roku wyniósł kwotę 3.021,81 złotych, która objęła opłatę w wysokości 2.727,81 złotych i kwotę 2.94,00 złotych z tytułu odpadów komunalnych.

W dniu 15 maja 2023 roku powód sporządził wezwanie do zapłaty – przedsądowe adresowane do pozwanej I. S. (1) i M. Z. oraz pozwanego P. S. wskazując, że wykaz zaległości na dzień 30 kwietnia 2023 roku wyniósł kwotę 3.809,83 złotych, która objęła opłatę podstawową w wysokości 3.749,57 złotych, opłatę odsetkową w wysokości 556,38 złotych i koszty upomnień w wysokości 9,80 złotych.

Pozwana – I. S. (1) w dniu 17 maja 2023 roku odebrała przedsądowe wezwanie do zapłaty.

dowód: wezwanie do zapłaty – upomnienie z dnia 9 marca 2023 roku k. 21, wezwanie do zapłaty z dnia 14 kwietnia 2023 roku k. 22, wezwanie do zapłaty – przedsądowe z dnia 15 maja 2023 roku k. 23, potwierdzenie odbioru k. 24.

Powód ustalił, że na dzień 14 czerwca 2023 roku wysokość zadłużenia za lokal mieszkalny z tytułu kosztów zarządu i innych opłat, położony w (...)/8 i stanowiący własność pozwanych I. S. (1) i M. Z., za okres od dnia 1 lutego 2023 roku do dnia 14 czerwca 2023 roku wyniosła kwotę 5.277,80 złotych, która obejmowała koszty zarządu w wysokości 2.093,09 złotych, centralnego ogrzewania w wysokości 1.965,00 złotych, zimnej wody – 358,00 złotych, wywozu nieczystości stałych w wysokości 789,00 złotych oraz odsetki ustawowe do dnia 14 czerwca 2023 roku. Natomiast ze sporządzonego przez powoda, w tym samym dniu, stanu finansowego wysokość zadłużenia za okres od 1 lutego 2023 roku do dnia 14 czerwca 2023 roku opiewała na kwotę 5.205,09 złotych, która obejmowała kwotę 3.596,42 złotych tytułem opłat za okres od lutego 2023 roku do czerwca 2023 roku oraz niedopłatę w wysokości 1.608,67 złotych. Niedopłata obejmowała koszty ubezpieczenia budynków, energii, zarządu administrowania budynkiem, usług kominiarskich, opłat za prowadzenie rachunku, odsetki od nieterminowych wpłat, koszty zużycia materiałów, opłaty sądowe od zasądzonych zaległości oraz opłatę za wodomierz główny.

dowód: zestawienie zobowiązań z dnia 14 czerwca 2023 roku k. 25, stan finansowy – syntetyka k. 27, rozliczenie – eksploatacja k. 139.

Sad zważył co następuje:

Roszczenie nie zasługuje na uwzględnienie.

Zgodnie z treścią art. 13 ust. 1 ustawy o własności lokali z dnia 24 czerwca 1994 roku (Dz.U. Nr 85, poz. 388) ze zm. właściciel ponosi wydatki związane z utrzymaniem jego lokalu, jest obowiązany utrzymywać swój lokal w należytym stanie, przestrzegać porządku domowego, uczestniczyć w kosztach zarządu związanych z utrzymaniem nieruchomości wspólnej, korzystać z niej w sposób nieutrudniający korzystania przez innych współwłaścicieli oraz współdziałać z nimi w ochronie wspólnego dobra. Stosownie do treści art. 14 ustawy o własności lokali na koszty zarządu nieruchomością wspólną składają się w szczególności, wydatki na remonty i bieżącą konserwację, opłaty za dostawę energii elektrycznej i cieplnej, gazu i wody, w części dotyczącej nieruchomości wspólnej, oraz opłaty za antenę zbiorczą i windę, ubezpieczenia, podatki i inne opłaty publicznoprawne, chyba że są pokrywane bezpośrednio przez właścicieli poszczególnych lokali, wydatki na utrzymanie porządku i czystości oraz wynagrodzenie członków zarządu lub zarządcy. Na pokrycie kosztów zarządu oraz kosztów związanych z utrzymaniem zajmowanego lokalu członkowie Wspólnoty uiszczają zaliczki w formie bieżących opłat płatnych do 10-tego każdego miesiąca stosownie do art. 15 ww. ustawy o własności lokali . Przy czym obowiązek uiszczania opłat jest niezależny od tego czy właściciel korzysta z lokalu i w jakim zakresie to czyni. Dla jego powstania wystarczającym jest, że dana osoba jest właścicielem samodzielnego lokalu mieszkalnego lub lokalu o innym przeznaczeniu. Natomiast opłaty związane z utrzymaniem lokalu wynikające z jego użytkowania właściciele ponoszą w pełnej wysokości, płacąc zaliczki ustalane uchwałami wspólnoty, które są następnie rozliczane stosowanie do zużycia.

Zatem, skoro w przedmiotowej sprawie powód dochodził zapłaty zaległości z tytułu kosztów zarządu i innych opłat eksploatacyjnych, to zgodnie z treścią art. 6 kc, winien on wykazać zasadność i wysokość dochodzonego roszczenia, tym bardziej, że wysokość dochodzonego roszczenia została zakwestionowana przez pozwaną – M. Z., która od 19 lat nie mieszka w przedmiotowym lokalu. Natomiast strona pozwana – I. S. (1) i P. S., nie stawili się na termin rozprawy, nie zajęli stanowiska w sprawie i nie wnieśli o przeprowadzenie rozprawy pod ich nieobecność, co uzasadniało, stosownie do treści art. 339§2 kpc, uwzględnienie podstawy faktycznej powoda i w konsekwencji wydanie wyroku zaocznego. Podkreślić przy tym jednak należy, że wydanie wyroku zaocznego może nastąpić tylko wówczas, gdy Sąd rozpoznający sprawę, nie ma żadnych uzasadnionych wątpliwości co do prawdziwości twierdzeń powoda o okolicznościach faktycznych przytoczonych w pozwie. Niezależnie bowiem od ustalenia podstawy faktycznej Sąd jest zawsze zobowiązany rozważyć, czy żądanie pozwu jest zasadne w świetle norm prawa materialnego. Negatywny natomiast wynik takiej analizy powoduje wydanie wyroku zaocznego oddalającego powództwa, gdyż w tym zakresie nie obowiązuje domniemanie z art. 339 § 2 kpc (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 7 czerwca 1972 roku, III CRN 30/72, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 2 kwietnia 1973, III CRN 59/73). Dlatego też obowiązkiem strony powodowej jest dołączenie do pozwu dowodów, które umożliwią Sądowi weryfikacje twierdzeń pozwu pod kątem spełnienia przesłanek z art. 339 kpc. Brak jakichkolwiek dokumentów powoduje, że przytoczone okoliczności budzą wątpliwości co skutkuje oddaleniem powództwa - nawet przy biernej postawnie strony pozwanej - gdyż nie jest możliwym przyjęcie za prawdziwych twierdzeń pozwu. Tym bardziej, że z treści art. 3 k.p.c. wynika obowiązek stron i ich pełnomocników do przedstawiania dowodów istotnych w sprawie.

Zatem, w toku niniejszego procesu strona powodowa powinna udowodnić zarówno zasadność, jak i wysokość określonej wierzytelności. Zgodnie bowiem z treścią art. 6 kc ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z faktu tego wywodzi określone dla siebie skutki prawne, tym bardziej, że ciężar dowodu pozostaje w ścisłym związku z problematyką procesową dowodów i spełnia przy tym dwie zasadnicze funkcje. Po pierwsze dynamizuje postępowanie dowodowe w systemie obowiązywania zasady sporności (kontradyktoryjności) w procesie, po drugie określa wynik merytoryczny sporu (sprawy) w sytuacji krytycznej, gdy strona nie udowodni faktów istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy (por. K. Piasecki, Kodeks cywilny. Księga pierwsza. Część ogólna. Komentarz, Zakamycze, 2003 r.). Oznacza to zatem, że Sąd tylko wyjątkowo winien ingerować w przebieg postępowania dowodowego dopuszczając dowody z urzędu, które to uprawnienie wynika z treści przepisu art. 232 k.p.c. Ponadto, zgodnie z przyjętą linią orzecznictwa, obowiązek wskazania dowodów potrzebnych dla rozstrzygnięcia sprawy, obciąża przede wszystkim strony (por. wyrok Sądu Najwyższego z 24 października 1996 r., III CKN 6/96, OSNC 1997/3/29), ponieważ Sąd został wyposażony jedynie w uprawnienie, a nie obowiązek, dopuszczenia dalszych jeszcze, nie wskazanych przez żadną ze stron, dowodów, kierując się przy tym własną oceną, czy zebrany w sprawie materiał jest - czy też nie jest - dostateczny do jej rozstrzygnięcia (art. 316 § 1 in principio k.p.c.). Dlatego też Sąd powinien korzystać z przewidzianego w art. 232 zd. 2 k.p.c. uprawnienia powściągliwie i z umiarem, pamiętając, że taka inicjatywa należy przede wszystkim do samych stron i że cały rozpoznawany spór jest ich sprawą, a nie sądu. Podkreślić również należy, że zasada kontradyktoryjności winna być całkowicie zachowana zwłaszcza wówczas, gdy strony korzystają z pomocy profesjonalnych pełnomocników.

W przedmiotowej sprawie Sąd powziął wątpliwości co do wysokości dochodzonego roszczenia oraz legitymacji procesowej biernej pozwanego – P. S.. Dlatego też koniecznym było przeprowadzenie postępowania dowodowego celem ustalenia zasadności i wysokości przedmiotowego roszczenia.

Wobec wątpliwości co do legitymacji procesowej biernej pozwanego – P. S., Sąd z urzędu zobligowany był do rozważenia tej kwestii w pierwszej kolejności.

Posiadanie bowiem przez strony legitymacji czynnej i biernej w procesie jest przesłanką zasadniczą, od której istnienia uzależniona jest możliwość uwzględnienia powództwa, a jej brak, zarówno w postaci czynnej jak i biernej, prowadzi do wydania wyroku oddalającego powództwo.

Legitymacja procesowa jest to uprawnienie do poszukiwania ochrony prawnej w konkretnej sprawie. Przy czym legitymacja czynna zawsze jest ściśle związana ze stroną powodową i oznacza jej uprawnienie do wszczęcia i prowadzenia procesu, natomiast legitymacja bierna uzasadnia występowanie w procesie w charakterze pozwanego. Z powyższego wynika zatem, że legitymacja procesowa, to uprawnienie konkretnego podmiotu (legitymacja czynna) do występowania z konkretnym roszczeniem przeciwko innemu oznaczonemu podmiotowi (legitymacja bierna) wypływająca z prawa materialnego. Ponadto, zgodnie z przyjętą linią orzecznictwa legitymacja materialna, a więc posiadanie prawa podmiotowego lub interesu prawnego do wytoczenia powództwa stanowi przesłankę materialną powództwa, a jej brak stoi na przeszkodzie udzieleniu ochrony prawnej. Brak legitymacji materialnej (czynnej lub biernej) skutkuje, co do zasady oddaleniem powództwa (por. uzasadnienie uchwały Sądu Najwyższego z dnia 12 grudnia 2012 roku, III CZP 83/12). Dlatego też rolą Sądu w procesie jest dokonanie oceny istnienia legitymacji procesowej strony w chwili orzekania, a w wypadku stwierdzenia braku legitymacji procesowej (zarówno czynnej, jak i biernej), to na Sądzie spoczywa wydania wyroku oddalającego powództwo.

W przedmiotowej sprawie niewątpliwym jest, że właścicielami lokalu mieszkalnego położonego w (...)/8 są pozwane – I. S. (1) i M. Z.. Natomiast pozwany – P. S. swoje prawo do korzystania z tego lokalu wywodził z prawa swojej małżonki I. S. (1).

Zgodnie bowiem z treścią art. 28 ¹ krio jeżeli prawo do mieszkania przysługuje jednemu małżonkowi, drugi małżonek jest uprawniony do korzystania z tego mieszkania w celu zaspokojenia potrzeb rodziny. Wówczas posiada on status lokatora w rozumieniu art. 2 ust. 1 pkt 1 OchrLokU.

Z treści oświadczenia pozwanej – I. S. (1) o stanie rodzinnym z dnia 8 lutego 2022 roku, wynika że w przedmiotowym lokalu zamieszkuje wyłącznie P. S. albowiem pozostałe osoby, mimo że zameldowane, zamieszkują pod adresem D. T..

Strona powodowa nie wykazała jednak, w toku niniejszego procesu, z jakiego tytułu prawnego wywodzi swoje roszczenie wobec pozwanego P. S., a w szczególności na jakiej podstawie pozwany P. S. jest zobowiązany do zajmowania przedmiotowego lokalu – umowa najmu, umowa użyczenia i w konsekwencji ponoszenia kosztów dochodzonych przez powoda.

Sąd nie miał możliwości weryfikacji podstawy prawnej roszczenia powoda wobec pozwanego, albowiem powód nie zaoferował w tym zakresie żadnego materiału dowodowego.

Niewątpliwym jest, że w przypadku gdyby była to typowa umowa najmu lokalu mieszkalnego, to pozwany byłby zobowiązany do ponoszenia tych kosztów, ale wyłącznie wobec właścicieli mieszkania. Natomiast w przypadku gdyby była to umowa użyczenia, to pozwany – P. S. - nie byłby zobowiązany uiszczać na rzecz właścicieli, a tym bardziej powoda, nie tylko tradycyjnie pojmowanego czynszu najmu jako wynagrodzenia za używanie rzeczy, ale również opłat eksploatacyjnych z tytułu korzystania z lokalu, albowiem obowiązek ich zapłaty co do zasady spoczywa na osobie/osobach, której przysługuje prawo odrębnej własności lokalu, a zatem na pozwanych – I. S. (1) i M. Z.. Umowa użyczenia motywowana jest bowiem najczęściej bezinteresownością i chęcią przyjścia z pomocą osobom bliskim i ma na celu przysporzenie przez użyczającego korzyści biorącemu, który bezpłatnie może korzystać z rzeczy użyczającego. Nie jest to zatem umowa wzajemna albowiem świadczeniu użyczającego nie odpowiada świadczenie biorącego, bowiem nie jest on zobowiązany do żadnych świadczeń.

Wątpliwości Sądu dotyczyły również wysokości dochodzonego roszczenia, albowiem z wezwania do zapłaty – upomnienia z dnia 9 marca 2023 roku wynika, że wysokość zaległości na dzień 28 lutego 2023 roku wynosiła kwotę 703,38 złotych, z wezwania do zapłaty z dnia 14 kwietnia 2023 roku, że zaległość ta na dzień 31 marca 2023 roku wynosiła już kwotę 3.021,81 złotych, zaś z przedsądowego wezwania do zapłaty wynika, że zadłużenie na dzień 30 kwietnia 2023 roku wynosi kwotę 3.809,83 złotych. Istotnym jest przy tym, że z dokumentów tych nie wynika, co te zaległości obejmowały, w szczególności, co kryje się pod pojęciem opłaty. Ponadto Sąd nie miał możliwości zweryfikowania w jaki sposób powód wyliczył tę zaległość na dzień 31 marca 2023 roku, tym bardziej, że różnica pomiędzy lutym a marcem była znaczna. Wprawdzie powód przedłożył dokument w postaci zestawienia zobowiązań z wyszczególnieniem zaległości mieszkaniowych z dnia 14 czerwca 2023 roku, jednakże analiza tego dokumentu z powyższymi pozostaje w sprzeczności w zakresie kwot i nie pozwala na ustalenie i zweryfikowanie wysokości kwot wskazanych w wezwaniach i informacjach o zaległości. Wysokości dochodzonego roszczenie nie potwierdza również przedłożone przez powoda wyjaśnienie kosztów. W ocenie Sądu z dokumentu tego wynika jedynie wymiar opłat, które jednak po zsumowaniu za okres od lutego do czerwca 2023 roku wynoszą kwotę 3.596,42 złotych, która również nie pokrywa się z kwotami wskazanymi w powyższych dokumentach. Wysokość dochodzonego roszczenia nie wynika również z przedłożonego dokumentu – rozliczenie właściciela – eksploatacja z dnia 2 lutego 2023 roku, albowiem z analizy tego zestawienia wynika, że na kwotę 2.701,85 złotych składają się również opłaty sądowe od zasądzonych zaległości. Powód nie wykazał natomiast, w toku niniejszego procesu, jakie opłaty sądowe obejmuje wskazana w zestawieniu kwota oraz za jaki okres. Ma to o tyle istotne znaczenie, że w zestawieniu z dnia 14 czerwca 2023 roku, z którego wynika kwota dochodzona pozwem, powyższe opłaty sądowe nie zostały ujęta, a jeżeli tak to Sąd nie możliwości zweryfikowania zasadności ewentualnego ich zaliczenia na poczet dochodzonego roszczenia.

Wobec powyższego, skoro powód reprezentowany przez profesjonalnego pełnomocnika, nie zaoferował w toku niniejszego procesu takiego materiału dowodowego, który nie budziłby wątpliwości Sądu zarówno co do wysokości dochodzonego roszczenia oraz legitymacji procesowej biernej pozwanego – P. S., to zasadnym było orzec jak w sentencji wyroku. Ze względu na okoliczność, że wobec pozwanych – I. S. (1) i P. S., zostały spełnione przesłanki do wydania wyroku zaocznego, to Sąd orzekł o tym również w sentencji wyroku.