Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 6 marca 2024 roku

Sąd Rejonowy w Tomaszowie Mazowieckim w Wydziale I Cywilnym, w składzie:

Przewodniczący: Sędzia Mariusz Kubiczek

Protokolant: sekr. sądowy Adrianna Przedbora

po rozpoznaniu w dniu 7 lutego 2024 roku w Tomaszowie M..

na rozprawie

sprawy z powództwa – M. N. (1)

przeciwko – (...) S.A. z siedzibą w W.

przy udziale – ------------------------------------

o zadośćuczynienie i odszkodowanie

orzeka;

1/ zasądza od pozwanego (...) S.A. z siedzibą w W. na rzecz powoda M. N. (1) ;

- kwotę 92.000,00zł (dziewięćdziesiąt dwa tysiące złotych) tytułem zadośćuczynienia z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od kwoty 44.000,00 złotych od dnia 30 listopada 2020 roku do dnia zapłaty, od kwoty 48.000,00 złotych z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od dnia 20 września 2023 roku do dnia zapłaty,

- kwotę 270,00zł (dwieście siedemdziesiąt złotych) tytułem odszkodowania za poniesione koszty leczenia z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od dnia 30 listopada 2020 roku do dnia zapłaty,

- kwotę 4.950,00zł (cztery tysiące dziewięćset pięćdziesiąt złotych) tytułem skapitalizowanej renty na zwiększone potrzeby związane z opieką osób trzecich z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od dnia 30 listopada 2020 roku do dnia zapłaty,

2/ oddala powództwo w pozostałej części,

3/ zasądza od pozwanego (...) S.A. z siedzibą w W. na rzecz powoda M. N. (1) kwotę 3.617,00 złotych tytułem zwrotu kosztów procesu;

4/ nakazuje pobrać na rzecz Skarbu Państwa /Sądu Rejonowego/ od pozwanego (...) S.A. z siedzibą w W. kwotę 4.634,00zł (cztery tysiące sześćset trzydzieści cztery złotych) tytułem zwrotu kosztów sądowych w postaci nieuiszczonej opłaty sądowej od pozwu oraz kwotę 1.934,23zł (jeden tysiąc dziewięćset trzydzieści cztery i 23/100 złotych) tytułem poniesionych wydatków w sprawie.

UZASADNIENIE

W pozwie z dnia 25 maja 2021 roku powód M. N. (2), zastąpiony przez radcę prawnego, domagał się zasądzenia od (...) S.A. z siedzibą w W.; kwoty 44.000,00 złotych tytułem zadośćuczynienia wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 30 listopada 2020 roku do dnia zapłaty oraz kwotę 5.400,00 złotych tytułem odszkodowania /tytułem zwrotu kosztów opieki osób trzecich/ z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od dnia 30 listopada 2020 roku do dnia zapłaty i kwoty 270,00 złotych tytułem odszkodowania /zwrot kosztów leczenia/ z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od dnia 30 listopada 2020 roku do dnia zapłaty. Powód wniósł również o zasądzenia na jego rzecz od pozwanego zwrotu kosztów procesu (k- 3).

W piśmie procesowym z dnia 6 września 2023 roku /data nadania w urzędzie pocztowym k-268/ - doręczonym pełnomocnikowi pozwanego w dniu 20 września 2023 roku /k-273/, powód rozszerzył powództwo w zakresie żądania zadośćuczynienia do kwoty 92.000,00 złotych z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 30 listopada 2020 roku do dnia zapłaty /k-263 i następna/.

Pozwany- (...) S.A. w W., zastąpiony przez radcę prawnego, nie uznał powództwa i wniósł o jego oddalenie oraz zasądzenie zwrotu kosztów procesu /k-118 do k-120- odpowiedź na pozew/.

W uzasadnieniu swojego stanowiska podniósł, iż wystąpiła przesłanka zwalniająca pozwanego od odpowiedzialności cywilnej w postaci wystąpienia siły wyższej - podmuchu wiatru /k-119/.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny :

W dniu 11 maja 2018 roku, około godziny 06,45, w miejscowości N. powód M. N. (2) /zatrudniony w firmie (...) na stanowisku brygadzisty/ wykonywał wraz z P. W. pracę polegającą na demontażu najazdu do samochodu ciężarowego marki I. – w celu załadunku konstrukcji stalowych. Powód rozłączył elementy mocujące siłowniki hydrauliczne i aby było to możliwe musiał usunąć podtrzymujące je sworznie. Po usunięciu sworznia po prawej stronie najazd bezwładnie opuścił się na dół przygniatając rękę powoda. Powód leżał na ziemi przyciśnięty najazdem i próby podniesienia najazdu przez innych pracowników były bezskuteczne do momentu użycia wózka widłowego. Na miejsce zdarzenia wezwano karetkę pogotowia oraz policję. Powód przebadany został alkosensorem na zawartość alkoholu – z wynikiem stan trzeźwości 0,00 mg/l.

W tym dniu pogoda była słoneczna, nie było opadów deszczu, wiatr był słaby o prędkości do 3 m/s z możliwością wystąpienia okresowego wiatru łagodnego o prędkości 4-5 m/s. okresowo bezwietrznie.

/dowód: kopia postanowienia o umorzeniu dochodzenia wraz z uzasadnieniem k-83 do k-84, notatka urzędowa k-1 w aktach PR 1 Ds. 670.2018, opinia biegłego z dziedziny rekonstrukcji wypadków drogowych k-48 doi k-49 w aktach PR 1 Ds. 670.2018, ekspertyza przybliżonych warunków atmosferycznych k-99, zeznania świadków M. Ć. k-126 odwrót do k-127, P. W. k-292 odwrót (00;03;16 do 00;13;40)/.

Pojazd marki I. (...) o numerze rejestracyjnym (...) w dniu zdarzenia posiadał obowiązkowe ubezpieczenie komunikacyjne w (...) S.A. z siedzibą w W..

/dowód: okoliczność bezsporna/.

Powód przewieziony został na Oddział (...) Urazowo- Ortopedycznej (...) w T. M.., gdzie był hospitalizowany do dnia 11 maja 2018 roku, z rozpoznaniem – złamania otwarte kości łokciowej lewej z oskalpowaniem przedramienia, złamanie przezłykciowe kości ramiennej lewej. W dniu 11 maja 2018 roku zastosowano leczenie operacyjne – nastawienie i stabilizacja wewnętrzna złamania trzonu kości łokciowej lewej, zaopatrzenie chirurgiczne rany, czasowa stabilizację złamania kości ramiennej. W dniu 18 maja 2018 roku wykonano szew wtórny rany przedramienia lewego, a w dniu 21 maja 2018 roku wykonano otwarte nastawienie z wewnętrzną stabilizacją złamania kości ramiennej lewej.

Powoda wypisano w dniu 25 maja 2018 roku z zaleceniem kontroli w (...). Stosowano rehabilitację.

Z powodu deficytu wyprostu lewego stawu łokciowego w dniu 5 kwietnia 2019 roku wykonano zabieg operacyjny usunięcia metalu po stabilizacji wyrostka łokciowego. Leczenie zakończono w lipcu 2019 roku.

Biegły specjalista – ortopeda - traumatolog potwierdził, że w wyniku wypadku z dnia 11 maja 2018 roku powód doznał złamania otwartego kości łokciowej lewej z oskalpowaniem przedramienia i złamania przezkłykciowego kości ramiennej lewej. Rodzaj złamania i stopień przemieszczeń oraz uszkodzenia skóry wymagał zastosowania wieloetapowego leczenia operacyjnego. Powód przebywał w szpitalu od 11 do 25 maja 2018 roku oraz od 4 do 5 kwietnia 2019 roku. Dalsze leczenie prowadzone było w (...). Stosowano wielokrotnie rehabilitację kończyny górnej lewej. Powodowi towarzyszyły dolegliwości bólowe w stopniu znacznym do dwóch tygodni, a leki przeciw bólowe przyjmował w sposób stały do dwóch miesięcy.

Biegła określił, złamanie w obrębie nasady dalszej kości ramiennej wygojone z deformacją obrysów kostnych, ograniczeniem ruchomości oraz siły mięśniowej lewego stawu łokciowego, jako kwalifikujące się do orzeczenia stałego uszczerbku na zdrowiu, na poziomie 10 % /poz. 117a, Tabela (...) -poz. 118 b/, zaś złamanie kości łokciowej wygojone z deformacją kostną na wysokości złamania, znacznym wpływem na zakres ruchomości stawu łokciowego /ograniczenie wyprostu i ruchów rotacyjnych przedramienia/ i osłabieniem siły mięśniowej ręki lewej również jako kwalifikujący się do orzeczenia stałego uszczerbku na zdrowiu, na poziomie 7 % /poz. 123a, Tabela (...) -poz. 124 b/.

Biegły określił ostatecznie stopień uszczerbku na zdrowiu powoda, doznanego na skutek wypadku z dnia 11 maja 2018 roku w oparciu o załącznikiem do Rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 18 grudnia 2002r. ( Dz. U. nr 234, poz. 1974) w sprawie szczegółowych zasad orzekania o stałym lub długotrwałym uszczerbku na zdrowiu, trybu postępowania przy ustalaniu tego uszczerbku oraz postępowania o wypłatę jednorazowego odszkodowania. Początkowo zaś o Tabelę norm oceny procentowej uszczerbku na zdrowiu (...).

Rokowania co do dalszej poprawy zakresu ruchomości lewego stawu łokciowego ze względu na rodzaj złamań i na czas jaki upłynął od wypadku sa złe. Brak jest wskazań do dalszej rehabilitacji. Osłabienie siły mięśniowej i ograniczenia ruchomości łokcia lewego skutkują ograniczeniami możliwości dźwigania, podnoszenia przedmiotów do góry oraz wymagających użycia obu rąk.

Powód wymagał pomocy osób trzecich przez trzy miesiące średnio około 3 godziny dziennie. Przez kolejne sześć miesięcy średnio około 1,5 godziny dziennie.

/dowód: opinia biegłego J. B. k-130 do k-132, k-222, dokumentacja medyczna k-15 do k-82, faktura k-104/.

Biegły chirurg plastyczny potwierdził, że po raz drugi powoda operowano w dniu 19 maja 2018 roku – założono szwy wtórne na rany na przedramieniu lewym. Po częściowym wygojeniu ran w dniu 21 maja 2018 roku powoda operowano po raz trzeci – wykonano otwarte nastawienie i wewnętrzna stabilizację złamania kości ramiennej lewej. W dniu 25 maja 2018 roku powoda wypisano do domu, do dalszej opieki ambulatoryjnej. Po sześciu miesiącach od wypadku powód powrócił do pracy. Odbył kilka cykli zabiegów rehabilitacyjnych. Po raz drugi powód został przyjęty do Oddziału (...) Urazowo – ortopedycznej (...) w dniu 4 kwietnia 2019 roku. podczas pobytu usunięto materiał stabilizujący z wygojonej osteotomii wyrostka łokciowego lewego. Ten etap leczenia zakończono w miesiącu lipcu 2019 roku.

Następstwem urazu i koniecznego leczenia są blizny pourazowe i pooperacyjne. Ramię lewe – na tylnej powierzchni lewego ramienia, w dystansach 2/3,widoczna przebiegająca wzdłuż długiej osi kończyny blizna pooperacyjna o długości 18 cm i szerokości 3-4 mm. Poprzecznie do głównej blizny widoczne są „drabinkowate” blizny w miejscach zakładanych szwów co powoduje, że łączna szerokość blizny wynosi do 2 cm.

Stały uszczerbek na zdrowiu powoda, będący wynikiem istniejących zniekształceń bliznowatych ramienia biegły ocenił na 3 % /poz. (...) – uszkodzenia skóry, ubytki mięśni, uszkodzenia ścięgien naczyń nerwów ramienia/.

Przedramię lewe – na grzbietowej powierzchni przedramienia, po stronie łokciowej widoczna jest przebiegająca wzdłuż długiej osi kończyny blizna pourazowa o długości 19 cm i szerokości 5-10 mm. Blizna ciemniej przebarwiona w stosunku do otaczającej skóry zdrowej. Na grzbietowej powierzchni przedramienia po obu stronach od powyżej opisanej blizny widocznych kilkanaście drobnych linijnych blizn o długości 10-15 mm po nacięciu skóry, w celu odbarczenia obrzęku.

Stały uszczerbek na zdrowiu powoda, będący wynikiem istniejących zniekształceń bliznowatych przedramienia ocenił biegły na 3 % /poz. (...) – uszkodzenia części przedramienia; skóry, ubytki mięśni, uszkodzenia ścięgien naczyń nerwów/. Biegły określił stopień uszczerbku na zdrowiu powoda, doznanego na skutek wypadku z dnia11 maja 2018 roku w oparciu o Tabelę norm oceny procentowej uszczerbku na zdrowiu (...).

Ostatecznie stopień uszczerbku na zdrowiu powoda, doznanego na skutek wypadku z dnia 11 maja 2018 roku w oparciu o załącznik do Rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 18 grudnia 2002r. ( Dz. U. nr 234, poz. 1974) w sprawie szczegółowych zasad orzekania o stałym lub długotrwałym uszczerbku na zdrowiu, trybu postępowania przy ustalaniu tego uszczerbku oraz postępowania o wypłatę jednorazowego odszkodowania, biegły określił na 6 % /poz.19A/.

Dolegliwości bólowe wynikające z ran urazowych i operacyjnych były mocno nasilone przez około 2-3 tygodni, a przez kolejny miesiąc średnio nasilone. W trzecim miesiącu stopniowo ustępowały. Całkowicie nie ustąpiły, średnio 2x w tygodniu powód przyjmuje z tego powodu leki przeciw bólowe. Opisane blizny powodują trwałe, łącznie dość znaczne oszpecenie powoda. Nie jest możliwe całkowite usunięcie istniejących blizn ani w drodze operacji plastycznej ani poprzez leczenie zachowawcze.

/dowód: opinia biegłego T. Z. k-166 do k-170/.

Biegły psychiatra stwierdził, że u powoda w związku z wypadkiem jakiego doznał w dniu 11 maja 2018 roku wystąpiła prawdopodobnie łagodna reakcja adaptacyjna typu depresyjnego. W wyniku wypadku u opiniowanego wystąpiły ujemne objawy emocjonalne w postaci zaburzeń snu, drażliwości. Nasilenie objawów nie było znaczne, nie skutkowało koniecznością leczenia psychiatrycznego, ani nie wymagało wsparcia psychologicznego. Wymienione na wstępie schorzenie psychiatryczne, związane z wypadkiem, nie spowodowało znacznego i długotrwałego uszczerbku w sferze zdrowia psychicznego powoda.

/dowód: opinia biegłej A. R. k-191 do k-192/.

Zdarzenie z dnia 11 maja 2018 roku zakwalifikowano jako wypadek przy pracy, a w wyniku badania okoliczności i przyczyn wypadku ustalono, że w trakcie demontażu najazdu z samochodu ciężarowego, najazd pod wpływem drgań, podmuchu wiatru przewrócił się i element podpierający najazd spadł na lewą rękę poszkodowanego.

/dowód: protokół ustalenia okoliczności i przyczyn wypadku przy pracy k-154 do k-155, wyjaśnienia poszkodowanego k-156/.

Reprezentujący powoda prawnik wystąpił pismem z dnia 20 listopada 2020 roku o wypłatę na rzecz powoda zadośćuczynienia w wysokości 200.000,00 złotych oraz odszkodowania za koszty leczenia i wydatki związane z opieką /w wysokości 13.068,00 zł/. Strona pozwana w piśmie z dnia 27 listopada 2020 roku odmówiła wypłaty świadczenia argumentując, że skoro z ustaleń dokonanych w sprawie wynikało, iż przyczyną zdarzenia były podmuchy wiatru, wywołujące drgania, co nosi znamiona nieszczęśliwego wypadku, to doznane przez powoda obrażenia ciała nie zostały spowodowane przez ruch pojazdu i nie miały z ruchem pojazdu żadnego związku.

/dowód: zgłoszenie szkody k-88 i następne, dowód nadania k-87, decyzja pozwanego k-94 do k-95/.

Sąd zważył, co następuje :

Powództwo zasługuje na uwzględnienie.

Podstawę odpowiedzialności pozwanego stanowi przepis art. 436 k.c. w związku z art. 34 ustawy z dnia 22 maja 2003 roku o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych.

Odpowiedzialność posiadacza mechanicznego środka komunikacji poruszanego za pomocą sił przyrody, przewidziana w art. 436 § 1 k.c. oparta jest na zasadzie ryzyka. Zwolnienie od tej odpowiedzialności określone zostało w art. 435 § 1 in fine, który stanowi, że –„chyba że szkoda nastąpiła wskutek siły wyższej albo wyłącznie z winy poszkodowanego lub osoby trzeciej, za która nie ponosi on odpowiedzialności”.

Okolicznością bezsporną w sprawie jest stwierdzenie, że przedmiotowy pojazd marki I. znajdował się w ruchu, gdyż był on w trakcie załadunku. Na poparcie tej tezy można przytoczyć argumentację pełnomocnika powoda przedstawioną w uzasadnieniu pozwu /k-7 do k-8/ oraz powołane tam stanowisko judykatury, które w pełni należy zaakceptować. Co do przyznania faktu, iż pojazd I. był w trakcie załadunku towaru, to potwierdzają to zeznania świadków M. Ć. /k-127/ oraz P. W. /k-292 odwrót/.

Kwestia powoływanej przez pozwanego okoliczności egzoneracyjnej w postaci wystąpienia siły wyższej w postaci podmuchu wiatru, który miał doprowadzić do opadnięcia najazdu i wyrządzenia szkody na ciele powoda, pojawia się w kilku dokumentach, a mianowicie wyjaśnieniach poszkodowanego /k-156/, oświadczeniu świadka P. W. /k-157/, w protokole ustalenia okoliczności i przyczyn wypadku przy pracy /k-154 do k-155/ oraz w zeznaniach powoda złożonych w postępowaniu przygotowawczym /k-36 w aktach PR 1 Ds.670.2018/. Wszędzie tam pojawia się identycznie brzmiące stwierdzenie, że –„ najazd pod wpływem drgań, podmuchu wiatru przewrócił się ..”. W przesłuchaniu przed Sądem ani powód /k-126 odwrót oraz k-275 odwrót/,ani świadek P. W. /k-292 odwrót/ i świadek M. Ć. /k-127/nie potwierdzają, aby wiał silny wiatr. Wręcz przeciwnie z ich zeznań wynika, że było słonecznie, a nawet można odnieść wrażenie że bezwietrznie. Potwierdzeniem tych zeznań jest informacja z (...) /k-99/ o słabym i łagodnym wietrze w godzinach rannych oraz okresowości bezwietrznej. Trudno zatem mówić, że opisane zjawisko /słabi i łagodny wiatr/kwalifikuje się do miana żywiołu, a w konsekwencji do miana wystąpienia siły wyższej. Subiektywne odczucia powoda, które najlepiej obrazuje protokół z jego przesłuchania w postępowaniu przygotowawczym /k-36 w aktach PR 1 Ds.670.2018/, gdzie powód używa trybu przypuszczającego, stały się później wyznacznikiem oceny przyczyn zdarzenia z dnia 11 maja 2018 roku. nie da się wykluczyć obecnie, że przyczyną opadnięcia najazdu była chwilowa usterka pojazdu I., pomimo że w chwili opiniowania przez biegłego w postępowaniu przygotowawczym /k-48 do k-49 w aktach PR 1 Ds.670.2018/ urządzenie było już sprawne.

Powyższe okoliczności doprowadziły Sąd do stwierdzenia, że okoliczności uwalniające posiadacza pojazdu, a tym samym ubezpieczyciela pojazdu, od odpowiedzialności za szkodę wyrządzoną w związku z ruchem tegoż pojazdu – nie zachodzą.

W razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia naprawienie szkody obejmuje wszelkie wynikłe z tego powodu koszty (….). Jeżeli poszkodowany utracił całkowicie lub częściowo zdolność do pracy zarobkowej albo zwiększyły się jego potrzeby lub zmniejszyły widoki powodzenia na przyszłość, może on żądać (…) /art. 444 § 1 i 2 k.c./. W wypadkach przewidzianych w artykule 444 k.c. sąd może przyznać poszkodowanemu odpowiednią sumą tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę /art. 445 § 1 k.c./.

Ustalenia faktyczne /w zakresie ustalenia uszczerbku na zdrowiu doznanego przez powoda na skutek wypadku z dnia 11 maja 2018 roku/ oparto w większej mierze na bezosobowych źródłach dowodowych, mianowicie na dokumentach w postaci dokumentacji lekarskiej /w aktach sprawy oraz opisane przez biegłych/. Przy ocenie rozmiaru i stopnia doznanych przez powoda cierpień fizycznych i rozstroju zdrowia Sąd posiłkował się dowodem z opinii biegłych- ortopedy J. B. /k-130 do k-132 oraz k-222/, biegłego chirurga plastycznego T. Z. /k-165 do k-170, k-250/. Dopełnieniem tegoż materiału dowodowego pozostaje dowód z zeznań świadków /k-126 odwrót do k-127/, potwierdzający proces leczenia – w zakresie zaleceń lekarskich oraz konieczność pomocy osób trzecich w wykonywaniu czynności życia codziennego.

Zebrany materiał dowodowy nie budzi wątpliwości, co do rodzaju uszkodzenia ciała u powoda pozostającego w bezpośrednim związku przyczynowym ze zdarzeniem z dnia 11 maja 2018 roku. Opinie biegłych jako wiarygodne, obiektywne i zrozumiałe zostały przez Sąd przyjęte, stanowiąc również podstawę rozstrzygnięcia. Podobne uwagi odnieść należy do dowodu z zeznań świadków, którzy potwierdzają utrudnienia w życiu codziennym powoda związane z procesem leczenia.

Podstawą żądania zadośćuczynienia mogą być cierpienia fizyczne i psychiczne występujące oddzielnie lub łącznie. Przyznanie zadośćuczynienia zależy od uznania sądu. Nie oznacza to jednak dowolności. Sąd powinien umotywować zarówno przyznanie, jak i odmowę zadośćuczynienia. Roszczenie jest zasadne także wówczas, gdy zdarzenie pogłębiło istniejący rozstrój zdrowia albo zaostrzyło cierpienia fizyczne doznawane przez poszkodowanego ( OSNC 1967r, poz.112 ).

Określając wysokość zadośćuczynienia, sąd powinien wziąć pod uwagę wszystkie okoliczności mające wpływ na rozmiar doznanej krzywdy, a zwłaszcza stopień i czas trwania cierpień fizycznych i psychicznych (pobyt w szpitalu, bolesność zabiegów, dokonywane operacje, leczenie sanatoryjne itp.), trwałość skutków czynu niedozwolonego ( kalectwo, oszpecenie, bezradność życiową, poczucie nieprzydatności), prognozy na przyszłość (polepszenie lub pogorszenie stanu zdrowia), wiek poszkodowanego, niemożność wykonywania ulubionego zawodu, pracy twórczej itp. Zadośćuczynienie ma charakter kompensacyjny, nie może więc być symboliczne ani też nadmierne w stosunku do doznanej krzywdy. Wysokość zadośćuczynienia musi być utrzymana w rozsądnych granicach, odpowiadających aktualnym warunkom i przeciętnej stopie społeczeństwa.

/ porusza Kodeks Cywilny z Komentarzem, tom I. pod red. Jana Winiarza, Wyd. Prawnicze , W-wa , 1989r, str. 447 do 448/.

Mając na uwadze powyższe wskazówki oraz podany wcześniej stan faktyczny Sąd doszedł do przekonania, że zadośćuczynienie w wysokości 92.000,00 złotych nie jest ani nadmierne, ani wygórowane. Uwzględnił przy tym okoliczność nie wypłacenia przez pozwanego jakiejkolwiek kwoty zadośćuczynienia.

Orzekając o zadośćuczynieniu Sąd wziął również pod rozwagę zakres cierpień fizycznych powoda, rodzaj i charakter doznanych uszkodzeń oraz wiek powoda /data urodzenia 1975 rok/.

Biegli określili stopień uszczerbku na zdrowiu powoda, doznanego na skutek wypadku z dnia 11 maja 2018 roku łącznie na 23 %, posiłkując się załącznikiem do Rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 18 grudnia 2002r. ( Dz. U. nr 234, poz. 1974) w sprawie szczegółowych zasad orzekania o stałym lub długotrwałym uszczerbku na zdrowiu, trybu postępowania przy ustalaniu tego uszczerbku oraz postępowania o wypłatę jednorazowego odszkodowania. Zgodnie z utrwalonym orzecznictwem Sądu Najwyższego procentowy uszczerbek nie może być jedynym i wyłącznym wyznacznikiem przy ustalaniu należnego zadośćuczynienia. Na wysokość zadośćuczynienia wpływa bowiem rozmiar i stopień doznanych cierpień /szeroko rozumianych/. Wskazywany przez biegłego ortopedę i chirurga plastycznego poziom procentowy uszczerbku w sposób pomocniczy akcentować może rozmiar cierpień poszkodowanego. Powód na skutek zdarzenia z dnia 11 maja 2018 roku utraciła czasowo zdolność do wykonywania pracy- przebywał na zwolnieniu lekarskim przez 6 miesięcy. Biegli stwierdzili, że u powoda przez okres około 2-3. tygodni stopień cierpień był znaczny, a przez kolejne 2 miesiące obniżał się do umiarkowanego.

Okoliczności te przemawiają za stwierdzeniem, że na skutek wypadku z dnia 11 maja 2018 roku powód doznał trwałego uszczerbku na zdrowiu i odczuwany przez niego ból, jego stopień intensywności i czas trwania doprowadziły do czasowego wyłączenia powoda z aktywności zawodowej i życiowej, co świadczy o rozmiarze krzywdy powoda, dającej podstawę do żądania zadośćuczynienia.

Odsetki od zasądzonej kwoty zadośćuczynienia przyjął Sąd od daty 30 listopada 2020 roku, tj. z uwzględnieniem żądania jak w pozwie /k-11/ od dnia następnego po wydaniu decyzji przez pozwanego co do odmowy wypłaty świadczenia. Od rozszerzonej części powództwa odsetki przyjęto od dnia 20 września 2023 roku /k-273/- od dnia doręczenia pisma procesowego zawierającego rozszerzenie powództwa.

Zgodnie z treścią przepisu art. 822 § 1 k.c. przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej zakład ubezpieczeń zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone/ w związku ze zdarzeniem rodzącym odpowiedzialność posiadacza pojazdu mechanicznego w ramach reżimu deliktowego ( art. 436 k.c.) / osobom trzecim, względem których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo osoba, na rzecz której została zawarta umowa ubezpieczenia.

O ile nie umówiono się inaczej, suma pieniężna wypłacona przez zakład ubezpieczeń z tytułu ubezpieczenia nie może być wyższa od poniesionej szkody /art.824 ¹ §1 k.c./.

Odszkodowanie ustala się i wypłaca w granicach odpowiedzialności cywilnej posiadacza lub kierującego pojazdem mechanicznym, najwyżej jednak do ustalonej w umowie ubezpieczenia sumy gwarancyjnej. /art. 36 ust.1/ ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych z dnia 22 maja 2003r. /Dz.U. nr 124, poz.1152 z późniejszymi zmianami/.

Do umów ubezpieczenia obowiązkowego, w sprawach nieuregulowanych w ustawie, stosuje się przepisy kodeksu cywilnego / porusza art. 22 ust.1 powołanej ustawy/.

Zakres odszkodowania wyznacza dyspozycja przepisu art. 361 § 2 k.c. Stanowiąc, że / … / w braku odmiennego przepisu ustawy lub postanowienia umowy, naprawienie szkody obejmuje straty, które poszkodowany poniósł, oraz korzyści, które mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono.

Kompensacyjna funkcja odpowiedzialności odszkodowawczej wymaga ustalenia odszkodowania w takiej wysokości, aby cały uszczerbek został wyrównany oraz aby poszkodowany nie został wzbogacony.

Stan faktyczny opiera się na dowodzie w postaci opinii biegłego ortopedy J. B. /k- 130 do k-132/ - gdy chodzi o zasadność pomocy ze strony osób trzecich oraz wydatki na leczenie.

Gdy chodzi o wydatki związane z pomocą ze strony osób trzecich oraz rozmiaru czasowego tej pomocy, oparł się Sąd na opinii powołanego biegłego ortopedy /k-132/.

Strona powodowa przedłożyła dokument /k-100 do k-103/ w postaci Uchwały Rady Gminy T. M.., z którego wynika wysokość stawki wynagradzania opiekunki – usług opiekuńczych. Stawki te wynosiły w 2018 roku = 12,00 złotych.

Dokonując oceny zebranego materiału dowodowego Sąd doszedł do przekonania, że dowód w postaci opinii biegłego ortopedy potwierdza zasadność żądania zwrotu kosztów pomocy ze strony osób trzecich /k-132/.

Wyliczenie odszkodowania, czy też precyzyjnie mówiąc skapitalizowanej renty na zwiększone potrzeby powoda związane z koniecznością sprawowania opieki przez osoby trzecie - z tego tytułu będzie się przedstawiać następująco; przyjęta przez Sąd /oraz przez stronę powodową/ stawka za jedną godzinę = 12,00 złotych x 408 godzin/ 92 dni x 3 godziny + 91 dni x 1,5 godziny/ = 4.950,00 złotych. Uznał Sąd, że żądana przez powoda kwota z tego tytułu /5.400,00zł/, różni się jedynie ilością godzin sprawowanej opieki – wyliczonej samodzielnie /k-11/, a tej wyliczonej przez biegłego /k-132/.

Mając na uwadze przepis art. 444 § 1 k.c. w związku z art. 361 § 1 k.c., Sąd orzekł o należnym powodowi zwrocie kosztów opieki osób trzecich, jak w punkcie 1./ sentencji wyroku. Odsetki obliczono w sposób podobny jak w przypadku zadośćuczynienia.

W pozostałej części powództwo oddalił.

W podobny sposób orzekł Sąd o zwrocie poniesionych przez powoda kosztach leczenia, zasądzając na jego rzecz kwotę 270,00 złotych, udokumentowaną fakturą /k-104/.

Orzekając o zadośćuczynieniu, wziął pod uwagę przepis art. 445 § 1 k.c.

O kosztach procesu orzeczono na podstawie art. 98 k.p.c. – przyjmując zasadę odpowiedzialności za wynik sprawy. Na koszty te składają się ; wynagrodzenie radcy prawnego w wysokości 3.600,00 złotych, opłata skarbowa od pełnomocnictwa w wysokości 17,00 złotych.

O kosztach sądowych orzeczono na podstawie przepisu art.113 ust. 1 ustawy z dnia 28 lipca 2005r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych /Dz. U. nr 167, poz. 1389 z późniejszymi zmianami/ w związku z art. 98 k.p.c. Na koszty te składają się wydatki w łącznej wysokości 1.934,23 złotych -związane z wydaniem opinii przez biegłych, a wyłożone tymczasowo z funduszu Skarbu Państwa /k-138, k-175, k-199, k-230, k-257/ oraz nieuiszczona opłata sądowa od pierwotnej i rozszerzonej części pozwu w wysokości 4.634,00 złotych.