Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 2 czerwca 2014 r.

Sąd Okręgowy w Poznaniu IV Wydział Karny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący SSO Dariusz Śliwiński

Protokolant: prot. sąd. N. K. (1)

po rozpoznaniu w dniu 2 czerwca 2014 r.

sprawy A. W.

obwinionej z art.. 119 § 1 kw.

na skutek apelacji, wniesionej przez pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego

od wyroku Sądu Rejonowego w Wągrowcu, Zamiejscowy Wydział Karny z siedzibą w C.

z dnia 27.02.2014 r. sygn. akt VII W 181/13

1.  utrzymuje zaskarżony wyrok w mocy;

2.  kosztami postępowania odwoławczego obciąża oskarżycielkę posiłkową i wymierza jej opłatę za II instancję w kwocie 60 złotych.

D. Ś.

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 27 lutego 2014 r. Sąd Rejonowy w Wągrowcu VII Zamiejscowy Wydział Karny z/s w C. uniewinnił obwinioną A. W. od tego, że w dniu 29 grudnia 2012 r. ok. godzi. 8.00 w C. przy ul. (...) z mieszkania dokonała kradzieży odzieży w postaci kurtki skórzanej, sukienki, marynarki o łącznej wartości 210 zł, działając na szkodę N. K. (2),

tj. od popełnienia wykroczenia z art. 119 § 1 kw.

O kosztach procesu orzeczono na podstawie art. 118 § 2 kpw obciążając nimi Skarb Państwa.

Apelację od powyższego wyroku wniósł pełnomocnik oskarżycielki posiłkowej zaskarżając go w całości na niekorzyść obwinionej i zarzucając:

1)  błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych z podstawę orzeczenia, który miał wpływ na treść zaskarżonego wyroku przez niezasadne ustalenia na podstawie nieprawidłowej oceny dowodów, że obwiniona zarzucanego jej czynu nie dopuściła się, a w szczególności nieuzasadnione uznanie paragonu za wystarczający dowód zakupu przez obwinioną określonego typu kurtki skórzanej, mając na uwadze, że dane widniejące na paragonie mają charakter ogólnikowy, nie zawierają danych indywidualizujących dany towar ani osobę, równie nieuzasadnione uznanie faktury za dowód zakupu przez obwiniona marynarki przez H. M. od sprzedawcy, natomiast nie wynika z niej, iż obwiniona tę marynarkę kupiła od H. M., a ponadto pominięcie zeznań świadków dotyczących włamania, które miało miejsce w domu obwinionej, nie wyjaśnienie okoliczności, czy obwiniona o tym włamaniu zawiadamiała organy ścigania, podając jakie rzeczy zostały skradzione;

2)  rażącą obrazę przepisów postępowania, w szczególności przez naruszenie:

- zasady obiektywizmu (art.4 kpk w zw. z art. 8 kpw) przez wyłącznie uwzględnienie okoliczności i dowodów przemawiających na korzyść obwinionej, z jednoczesnym pominięciem okoliczności i dowodów na korzyść oskarżycielki posiłkowej,

- przez nie wykazanie, że w sprawie występują wątpliwości, które należy wyjaśnić na korzyść obwinionej.

W konkluzji pełnomocnik oskarżycielki posiłkowej wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania przez Sąd Rejonowy w Wągrowcu VII Zamiejscowy Wydział Karny z/s w C..

W odpowiedzi na apelację obrońca oskarżonej wniósł o jej nieuwzględnienie i o utrzymanie zaskarżonego wyroku w mocy.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja pełnomocnika oskarżycielki posiłkowej okazała się bezzasadna i nie zasługiwała na uwzględnienie.

Przed przystąpieniem do analizy zarzutów apelacji Sąd Okręgowy pragnie zauważyć, iż orzeczenie wydane w przedmiotowej sprawie jest oparte na całokształcie materiału dowodowego zebranego w sprawie, który został poddany wnikliwej analizie bez przekroczenia zasady swobodnej oceny dowodów. Analiza ustaleń poczynionych przez Sąd Rejonowy znajduje pełne odzwierciedlenie we wnioskach zawartych w uzasadnieniu wyroku, które czyni zadość wymogom art. 424 § 1 i 2 kpk w zw. z art. 82 § 1 kpw, co w pełni pozwala na przeprowadzenie kontroli instancyjnej.

Odnosząc się do meritum zarzutów apelacji pełnomocnika oskarżycielki posiłkowej warto zauważyć na wstępnie, iż w mniejszym postępowaniu to nie na obwinionej ciążył ciężar dowiedzenia, iż wskazane przez oskarżycielkę posiłkową rzeczy były jej własnością. Bezsporne było, iż obwiniona zabrała ww. rzeczy z domu oskarżycielki posiłkowej, jednak to oskarżycielka winna wykazać w sposób pewny, iż odzież ta należała do niej. Tylko wtedy można byłoby bowiem stwierdzić, iż sprawstwo obwinionej zostało wykazane w sposób nie budzący wątpliwości. W przedmiotowej sprawie poczynienie takich pewnych ustaleń w świetle zgromadzonego materiału dowodowego nie było możliwe, czego skarżący zdaje się nie zauważać.

Sąd Rejonowy słusznie uznał, iż na korzyść żadnej ze stron nie mogło działać w większym stopniu domniemanie własności rzeczy wynikające z ich posiadania. Zarówno obwiniona jak i oskarżycielka posiłkowa przedstawiła dowody, z których wynikało, iż były widywane w przedmiotowej odzieży.

Dalej zarówno oskarżycielka posiłkowa jak i obwiniona przedstawiła dowody zakupu przedmiotowej odzieży. Skarżący w apelacji podniósł, iż dowody przedstawione przez obwinioną nie są dość silne, aby uznać, że to obwiniona nabyła przedmiotową odzież. Tyle że dowody własności tych rzeczy, którymi dysponowała oskarżycielka posiłkowa wcale nie były bardziej przekonujące.

Oskarżycielka posiłkowa na poparcie swoich twierdzeń o pochodzeniu zabranej z jej domu przez obwinioną skórzanej kurtki, marynarki i sukienki odwoływała się do zeznań swojej matki E. K. oraz koleżanki N. P.. Skórzaną kurtkę oraz sukienkę matka N. K. (2) miała kupić w sklepie z używaną odzieżą w C.. Zakup ten nie został potwierdzony przez paragon fiskalny. O zakupie marynarki zeznawała N. P., wskazując na wspólne zakupy w Galerii (...) w P.. Świadek nie potrafił jednak wskazać dokładnej daty zakupu, ani nazwy konkretnego sklepu. N. K. (2) nie dysponował również paragonem fiskalnym potwierdzającym tą transakcję.

W świetle tych dowodów materiał przedstawiony przez obwinioną na poparcie jej linii obrony przedstawiał się zdecydowanie korzystniej. Zakup sukienki w sklepie (...)potwierdziła znajoma obwinionej K. K.. Warto podkreślić, iż w przeciwieństwie do N. P. K. K.wskazała sklep, w którym obwiniona w jej towarzystwie kupowała sukienkę. Zakup skórzanej marynarki obwiniona potwierdziła paragonem fiskalnym ze sklepu wraz z imiennym potwierdzeniem sprzedaży w bazie stałych klientów sklepu. Skarżący kwestionował w tym zakresie moc dowodową paragonu podkreślając, iż nie potwierdza on tożsamości osoby nabywcy. Nie mniej jednak nie odniósł się zupełnie do informacji z bazy klientów sklepu, z której wynikało, że tego konkretnego zakupu dokonała A. W.. Jeśli chodzi natomiast o zakup marynarki wyjaśnienia obwinionej potwierdziła H. M.. Świadek ten miał kupić marynarkę w komplecie ze spodniami we W.na specjalne zamówienie obwinionej. Zakup odzieży we W.potwierdzała natomiast faktura wystawiona przez włoskiego sprzedawcę. Co prawda świadek przyznał, iż odzież tej marki można było kupić w jednym ze sklepów w (...)(A. R.), jednak co znamienne ani oskarżycielka posiłkowa ani N. P.nie potrafiły podać jego nazwy.

Mając na uwadze powyższe Sąd Okręgowy w pełni podziela zapatrywanie Sąd I instancji, iż wyjaśnienia obwinionej powołującej się na własność odzieży, której kradzież jej zarzucono, zostały poparte materiałem dowodowym, którego nie sposób podważyć. Innymi słowy nie można wykluczyć, że odzież ta była własnością obwinionej.

Nie przekonywał również argument skarżącego wskazujący na fakt, iż oskarżycielka posiłkowa nie zgłosiłaby kradzieży na Policji, gdyby odzież ta do niej nie należała. Również obwiniona złożyła zawiadomienie o kradzieży popełnionej na jej szkodę przez oskarżycielkę posiłkową, w którym zarzucała jej kradzież tej m.in. tej samej odzieży. W takim kontekście złożenie zawiadomienia przez oskarżycielkę posiłkowa w niniejszej sprawie mogło być jedynie działaniem uprzedzającym działanie A. W.. N. K. (2) mogła bowiem sobie założyć, iż brak reakcji z jej strony na zachowanie obwinionej z dnia 29 grudnia 2012 r. może być odczytany jako przyznanie faktu, że odzież znajdująca się u niej w mieszkaniu należała do A. W..

Jeżeli chodzi natomiast o wskazywaną przez skarżącego możliwość utraty przez obwinioną skórzanej kurtki, marynarki i sukienki w czasie włamania do jej domu podkreślenia wymaga, iż ani obwiniona ani jej konkubent nie potwierdzili, że w ich domu miało miejsce jakiekolwiek włamanie. Zatem twierdzenia oskarżycieli posiłkowej oraz jej rodziny w tym zakresie uznać należało za niczym niepotwierdzone insynuacje.

Podsumowując, Sąd Rejonowy prawidłowo ustalił, iż zgromadzony w niniejszej sprawie materiał dowodowy nie pozwalał na przypisanie sprawstwa obwinionej i należało ja od zarzuconego jej czynu uniewinnić. Zarzuty apelacji pełnomocnika oskarżycielki posiłkowej miały charakter jedynie polemiczny. Skarżący nie podniósł argumentów, które potwierdzałyby, że rozumowanie Sądu Rejonowego w przedmiocie oceny zgromadzonego materiału było nielogiczne i sprzeczne z zasadami doświadczenia życiowego.

O kosztach postępowania orzeczono na podstawie art. 636 § 1 kpk w zw. z art. 119 kpw i § 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 10 października 2001 r. w sprawie wysokości zryczałtowanych wydatków postępowania oraz wysokości opłaty za wniesienie wniosku o wznowienie postępowania w sprawach o wykroczenia. (Dz. U. Nr 118, poz. 1269) oraz art. 13 ust. 2 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych (Dz. U. t. jedn. z 1983 r. Nr 49, poz. 223 z późn. zm.) zasądzając od oskarżycielki posiłkowej na rzecz Skarbu Państwa kwotę 50 zł tytułem zryczałtowanych wydatków postępowania w sprawach o wykroczenia za postępowanie przed sądem drugiej instancji i wymierzając jej opłatę za drugą instancję w kwocie 60 zł.

SSO Dariusz Śliwiński