Pełny tekst orzeczenia

WYROK

UZASADNIENIE

Sąd Rejonowy na podstawie materiału dowodowego zgromadzonego w aktach sprawy ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 14.06.2013 r. funkcjonariusze Straży Granicznej wytypowali dwa pojazdy mogące przewozić nielegalnych imigrantów oraz ubezpieczać przewóz takich osób. W okolicach W. w ramach pomocy, funkcjonariusze KPP w W. zatrzymali do kontroli drogowej dwa wytypowane pojazdy na estońskich numerach rejestracyjnych, tj. marki T. (...) oraz R.. W T. ujawniono 5 osób obywatelstwa Wietnamu, które przewożone były w bagażniku. Okazało się, że w dniach 13 - 14 czerwca 2013 roku w rejonie przejścia granicznego w O. w bezpośredniej bliskości granicy państwa oraz innych miejscowościach S. A. (2) oraz G. G. działając wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami zorganizowali 5 obywatelom Wietnamu przekroczenie wbrew przepisom ustawy granicy Rzeczypospolitej Polskiej z Republiką Litwy, w ten sposób, że zapewniali im transport na trasie Litwa - O. - W. wypożyczonym w tym celu przez S. A. samochodem osobowym marki T. (...) o numerze rejestracyjnym (...), kierowanym przez A. M.. Natomiast S. A. (2) oraz G. G. poruszali się wraz z innymi osobami samochodem marki R. o numerze rejestracyjnym (...), zabezpieczając przejazd pojazdu, w którym A. M. przewoził obywateli Wietnamu. Wcześniej, tj. latem 2012 roku w rejonie przejścia granicznego w O. w bezpośredniej bliskości granicy państwa oraz innych miejscowościach S. A. (2) działając wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami zorganizował 3 obywatelom Wietnamu przekroczenie wbrew przepisom ustawy granicy Rzeczypospolitej Polskiej z Republiką Litwy, w ten sposób, że zapewniał im transport na trasie Litwa - O. - W. wypożyczonym w tym celu przez siebie samochodem marki A. (...) koloru srebrnego, którym przewożeni byli obywatele Wietnamu. Następnie w dniu 16 maja 2013 roku w rejonie przejścia granicznego w O. w bezpośredniej bliskości granicy państwa oraz innych miejscowościach S. A. (2) działając wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami zorganizował 4 obywatelom Wietnamu przekroczenie, wbrew przepisom ustawy, granicy Rzeczypospolitej Polskiej z Republiką Litwy, w ten sposób, że zapewniał im transport na trasie Litwa - O. - W. samochodem marki V. (...), którym kierował mężczyzna o imieniu (...) oraz inne ustalone osoby, a sam poruszając się wraz z inną ustaloną osobą samochodem marki H. (...) zabezpieczał przejazd tego pojazdu, którym mężczyzna o imieniu (...) wraz z innymi osobami przewozili obywateli Wietnamu. W tym czasie G. G. udzielił pomocy w zorganizowaniu nielegalnego przekroczenia granicy RP z Republiką Litwy, w ten sposób, że zapewniał pobyt połączony z noclegiem 4 obywatelom Wietnamu na swojej posesji, skąd następnie inne osoby zapewniły im transport na trasie Litwa - O. - W. samochodem marki V. (...). W dniu 23 maja 2013 roku w rejonie przejścia granicznego w O. w bezpośredniej bliskości granicy państwa oraz innych miejscowościach S. A. (2) i G. G. działając wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami zorganizowali 4 obywatelom Wietnamu przekroczenie, wbrew przepisom ustawy, granicy Rzeczypospolitej Polskiej z Republiką Litwy, w ten sposób, że zapewnili im transport na trasie Litwa - O. - A. samochodem marki B. numer rejestracyjny (...), którym kierował D. S., a sami poruszając się wypożyczonym w tym celu przez S. A. samochodem osobowym marki C. (...) zabezpieczali przejazd pojazdu, którym D. S., przewoził obywateli Wietnamu. Zorganizowanie kolejnego nielegalnego przekroczenia granicy obywatelom Wietnamu odbyło się w dniach 1-2 czerwca 2013 roku. Wówczas w rejonie przejścia granicznego w O. w bezpośredniej bliskości granicy państwa oraz innych miejscowościach S. A. (2) i G. G. działając wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami zorganizowali 4 obywatelom Wietnamu przekroczenie wbrew przepisom ustawy granicy Rzeczypospolitej Polskiej z Republiką Litwy, w ten sposób, że zapewnili im transport na trasie Litwa - O. - W. wypożyczonym w tym celu przez S. A. samochodem osobowym marki V. (...), kierowanym przez G. G., podczas gdy S. A. (2) wraz z mężczyzną o imieniu (...) poruszali się samochodem marki R. zabezpieczając przejazd pojazdu, w którym G. G. przewoził obywateli Wietnamu.

Oskarżeni nie byli karani na terenie Polski.

W niniejszej sprawie Prokurator wystąpił z wnioskiem o wydanie wyroku skazującego bez przeprowadzania rozprawy w trybie art. 335 k.p.k.

Sąd uwzględniając wniosek postanowił na podstawie art. 343 § 4 k.p.k. w zw. z art. 394 § 1 i 2 k.p.k. uznać za ujawnione w całości bez odczytania dowody wymienione w akcie oskarżenia, w oparciu o które ustalono powyższy stan faktyczny, tj.: częściowo wyjaśnienia oskarżonego S. A. k. 106-107, 121-122, 199-203, 291-286, 304-307, 402-405, 447-449, 469-474, 510-515, 562-563, 634-635, 738-742, częściowo wyjaśnienia oskarżonego G. G., k. 110-111, 125-126, 208-210, 297-299, 310-313, 410-412, 453-457, 493-495, 714-717, zeznania świadków: M. C. k. 17-18, D. T. k. 19-20, D. Z. k. 21-23, A. P. k. 186-187, P. W. k. 331-332, E. S. k. 690, D. D. k. 704, H. S. k. 189-190, częściowo zeznania świadków: A. M. k. 114-117, 204-207, 285-288, 316-319, 406-409, 450-452, 611-614 I. G. k. 102-103, 568-572, 636-637, D. S. k. 688-689, PHU (...) k. 415-418, (...) k. 419-422, (...) k. 423, (...) k. 424-427, (...) k. 428-431, (...) k. 682-683, (...)k. 684-685, (...) k. 686, (...) k. 687 oraz: k. 7-9, 15-16, 176 notatki urzędowe; k. 10 pismo dotyczące wypożyczenia samochodu T. (...) numer rejestracyjny (...); k. 11-14, 163 materiał poglądowy; k. 24-26 protokół przeszukania samochodu osobowego marki R. (...) numer rejestracyjny (...); k. 27-28 Protokół zatrzymania G. G.; k. 31-32 kopia dokumentów G. G.; k. 35-36 protokół przeszukania osoby G. G.; k. 37-39 Protokół przeszukania osoby S. A.; k. 40-41 protokół zatrzymania S. A.; k. 45 kopia dokumentów S. A.; k. 46-49 protokół przeszukania samochodu marki T. (...) numer rejestracyjny (...); k. 50-51 protokół oględzin samochodu osobowego marki T. (...); k. 52-54 protokół zatrzymania rzeczy; k. 58-59, 64-65, 73-74, 85-86, 90-91 protokoły zatrzymania osób narodowości wietnamskiej; k. 158-159, 160-165, 166-170, 171-175, 176-182, 183-185 protokoły oględzin rzeczy wraz z materiałem poglądowym; k. 191-198 opinia numer (...); k. 211, 242-244, 261-262 notatki urzędowe; k. 247, 839 karta karna S. A.; k. 248, 840 karta karna G. G.; k. 256-260 protokół oględzin miejsca zatrzymania; k. 263-284 protokół oględzin przedmiotów zabezpieczonych podczas przeszukania samochodu T. (...) numer rejestracyjny (...) wraz z materiałem poglądowym; k. 289-290 protokół oględzin rzeczy dotyczący zapisu monitoringu miejskiego w Ł. z dnia 14 czerwca 2014 roku; k.: 321, 322, 323, 324, 325, 326, 327, 328, 329, 330 postanowienia w przedmiocie dowodów rzeczowych; k. 376 notatka urzędowa; k. 382-401 dane telekomunikacyjne; k. 413-413 protokół oględzin telefonu komórkowego S. A. (3); k. 446-444d notatka urzędowa wraz z tablicami poglądowymi od numeru 1 do 4; k. 458-468 notatka urzędowa wraz z tablicami poglądowymi od numeru 5 do 12; k. 503 oświadczenie; k. 504-509 notatki urzędowe; k. 516-523 tablice poglądowe od numeru 14 do 21; k. 524-535, 547-548, 592-594 postanowienia w przedmiocie dowodów rzeczowych wraz z wykazami i tłumaczeniami; k. 536 notatka urzędowa wraz z tablicą poglądową nr 22; k. 538-540 notatki urzędowe; k. 545-546 pismo z Ubezpieczeniowego Funduszu Gwarancyjnego; k. 549-551 notatka urzędowa wraz z tablicami poglądowymi numer 23 i 24; k. 552, 600, 703 pokwitowanie odbioru; k. 556-557 notatka urzędowa wraz z tablicą poglądowa nr 25; k. 556-557 notatka urzędowa wraz z tablicą poglądowa nr 26; k. 695 notatka urzędowa; k. 638-640, 642 notatki urzędowe; k. 669-676 protokół przeszukania wraz z materiałem poglądowym; k. 677-678 protokół przeszukania osoby D. S.; k. 691-702 protokoły oględzin rzeczy wraz z materiałem poglądowym; k. 743-750 tablice poglądowe od numeru 27 do numeru 30.

Oskarżeni S. A. (2) i G. G. początkowo nie przyznali się do winy, natomiast później przyznali się do postawionych im zarzutów.

Oskarżony S. A. (2) w toku postępowania, m.in. przesłuchiwany w dniu 10.09.2013 r. wyjaśnił, że w T. zwrócił się do niego mężczyzna o imieniu R. i zaproponował mu przewiezienie ludzi do Polski, za co oskarżony miał otrzymać 2000 USD. Zgodnie z sugestią R. oskarżony wypożyczył samochód – T. (...), którym następnie miał być dokonany przewóz osób. Od R. dowiedział się, że został zorganizowany drugi samochód, który będzie ich ubezpieczał. Oskarżony zaproponował udział w wyjeździe A. M., który na to przystał. Z wyjaśnień oskarżonego wynika, że podlegających przetransportowaniu ludzi miał odebrać ze stacji benzynowej w miejscowości I.. Przed wyjazdem ze stacji A. M. przesiadł się jako kierowca T.. Na stacji spotkali dwóch mężczyzn, którzy polecili A., aby pojechał za nimi, by odebrać ludzi. Za kilkanaście minut zadzwonił do oskarżonego i oznajmił, że wziął ludzi. Drugim samochodem marki R. kierował I. G.. Oskarżony podał, że następnie oba samochody udały się do miejsca zamieszkania G. G. i tam okazało się, że przerzucani ludzie to Wietnamczycy. Następnie przyjechał G. G. i powiedział, że Wietnamczyków trzeba przewieźć do W.. Oskarżony podał, iż wiedział, że Wietnamczycy to nielegalni imigranci i że ich przerzut jest nielegalny. Oskarżony szczegółowo przedstawił też mechanizm organizowania nielegalnego transportu obywateli Wietnamu na teren UE, tj., że najpierw byli oni sprowadzani do Rosji, a stamtąd organizowano przerzuty na zachód, podawał też trasy przerzutów ludzi. Oskarżony przyznał, że jego udział w tym procederze polegał na planowaniu wszelkich szczegółów działania, w tym ustalaniu czasu i miejsca, z którego należało zabrać Wietnamczyków. Wskazał również role poszczególnych osób biorących udział w przestępstwie.

W tym zakresie Sąd uznał wyjaśnienia oskarżonego za wiarygodne, gdyż są one rzeczowe, spójne, logiczne, konsekwentne i znajdują potwierdzenie w zgromadzonym w sprawie materiale dowodowym, w tym w wyjaśnieniach G. G., zeznaniach funkcjonariuszy różnych służb, protokołach zatrzymań, materiale poglądowym i in.

Oskarżony G. G. wyjaśnił, że zna S. A., który przyjeżdżał na należącą do niego posesję z Wietnamczykami, którzy na tej posesji jedli, pili i nocowali. A. przyjechał ponownie z obywatelami Wietnamu na posesję oskarżonego G. i powiedział, że trzeba ich zawieźć do Polski. G. G. zgodził się na to za kwotę 1500 Euro. Wtedy pojechali do Polski dwoma samochodami. Wówczas oskarżony kierował pojazdem m-ki S.. Wskazał również inne osoby uczestniczące w przerzucie ludzi, tj. A. M. oraz I. G., a także mężczyzn o imionach R. i V..

W ocenie Sądu w tym zakresie wyjaśnienia oskarżonego są zgodne z rzeczywistym stanem rzeczy, gdyż są one spójne, logiczne, konsekwentne i znajdują potwierdzenie w zgromadzonym w sprawie materiale dowodowym, w tym w wyjaśnieniach S. A., zeznaniach funkcjonariuszy różnych służb, protokołach zatrzymań, materiałach poglądowych.

W postępowaniu przygotowawczym oskarżeni początkowo przedstawiali okoliczności częściowo niezgodnie ze stanem faktycznym, tak by pomniejszyć swój udział w przestępstwie i w tej części Sąd nie dał im wiary. Natomiast w toku postępowania podali rzeczywisty przebieg wydarzeń wskazując udział i rolę poszczególnych osób w dokonywaniu zarzuconych im przestępstw oraz mechanizm działań związanych z organizowaniem nielegalnego przekraczania granicy przez obywateli Wietnamu.

Sąd uznał wyjaśnienia oskarżonych za wiarygodne w części, w której odpowiadają one ustalonemu stanowi faktycznemu, bowiem w tej części znajdują one potwierdzenie w pozostałym materiale dowodowym zgromadzonym w sprawie, w tym w zeznaniach przesłuchanych świadków.

Sąd zważył co następuje:

W niniejszej sprawie ważnym dowodem były zeznania świadków.

Świadkowie M. C. i D. T. zeznali, że są funkcjonariuszami Policji – KPP w W. oraz że w dniu 14.06.2013 r. pełnili służbę. Podali przebieg czynności służbowych związanych z zatrzymaniem i kontrolą dwóch wytypowanych przez Straż Graniczną pojazdów na estońskich numerach rejestracyjnych, tj. marki T. (...) oraz R.. Świadkowie podali, że w T. ujawniono 5 osób pochodzenia azjatyckiego, a także ustalono tożsamość osób kierujących i poruszających się tymi pojazdami.

Sąd uznał zeznania tych świadków za wiarygodne w całości, ponieważ są one szczegółowe, spójne, logiczne, konsekwentne, korespondują ze sobą nawzajem oraz z pozostałym materiałem dowodowym zgromadzonym w sprawie, w tym z zeznaniami pozostałych świadków oraz zgromadzonymi dowodami, m.in. dokumentacją.

Świadkowie D. Z. i A. P. zeznali, że jako funkcjonariusze (...) G. pełnili wspólnie służbę w dniu 14.06.2013 r. Wytypowali pojazdy mogące przewozić migrantów. Na zasadzie współpracy patrol Policji zatrzymał te pojazdy do kontroli, a wtedy zatrzymano pasażerów kontrolowanych pojazdów oraz kierujących nimi, wśród których było pięcioro Wietnamczyków oraz A. M. i S. A. (2).

W ocenie Sądu zeznania tych świadków są wiarygodne w całości, ponieważ korespondują one tak wzajemnie ze sobą, jak i z pozostałym materiałem dowodowym zgromadzonym w sprawie, w tym z zeznaniami pozostałych świadków, m.in. funkcjonariuszy Policji. Są rzeczowe, logiczne i konsekwentne.

Świadek P. W. zeznał, ze w dniu 15.06.2013 r. jako funkcjonariusz Służby Granicznej pełnił służbę Dyżurnego Pomieszczeń dla Osób Zatrzymanych (...) Oddziału Straży Granicznej w B.. Zeznał, iż w dniu tym dokonał osadzenia A. M., u którego w letniej kurtce znalazł powyrywane kartki z paszportu.

Zeznania tego świadka Sąd uznał za wiarygodne, ponieważ są one spójne, logiczne i konsekwentne oraz znajdują potwierdzenie w pozostałym materiale dowodowym zgromadzonym w sprawie.

Z zeznań świadka E. S. wynika, że w dniu 23.05.2013 r. jako funkcjonariusz Służby Celnej zatrzymała do kontroli drogowej samochód osobowy marki B. na litewskich numerach, w którym ujawniono kierowcę pojazdu posiadającego obywatelstwo Litwy oraz czterech pasażerów o ciemnej karnacji nie posiadających przy sobie żadnych dokumentów tożsamości. Świadek zeznał, że pasażerowie spali na tylnym siedzeniu samochodu, ciężko było ich obudzić, a po obudzeniu byli zdezorientowani.

Świadek D. D. będący funkcjonariuszem Straży Granicznej zeznał, że w dniu 23.05.2013 r. funkcjonariusze UC w A. powiadomili PSG w A., że na drodze krajowej nr (...) podczas kontroli drogowej zatrzymali samochód na litewskich numerach rejestracyjnych, w którym znajdowały się 4 osoby o ciemnej karnacji. Z zeznań świadka wynika, iż ustalono, że byli to obywatele Wietnamu. Osoby te zostały przekazane do Placówki SG w A..

W ocenie Sądu zeznania tych świadków są wiarygodne w całości, ponieważ są rzeczowe i logiczne oraz korespondują z pozostałym materiałem dowodowym zgromadzonym w sprawie, w tym z zeznaniami pozostałych świadków.

Okoliczności podane przez wszystkich wymienionych wyżej świadków miały związek z wykonywaniem przez nich czynności służbowych, brak zatem przesłanek do przyjęcia, że są one nieobiektywne. Świadkowie ci nie mieli żadnych powodów, aby podawać nieprawdę, ich zeznania są logiczne, spójne, konsekwentne, rzeczowe, korespondują ze sobą, wzajemnie się uzupełniają, znajdują potwierdzenie w pozostałym materiale dowodowym zgromadzonym w sprawie oraz opisują i łączą się w logiczny ciąg zdarzeń.

Świadek A. M. zeznał, że w przemycie Wietnamczyków brali udział: S. A. (2), G. G. i I. G.. Podał że Wietnamczycy zostali zaprowadzeni do domu G. G.. Z zeznań świadka wynika, że kiedy S. A. (2) proponował mu udział w przewiezieniu ludzi do Polski, to mówił, że będą to Wietnamczycy, przy czym za zorganizowanie ich przerzutu do W. zaproponował kwotę 3000 USD, którą mieli się podzielić. Szczegółowo opisał też przebieg zdarzeń i role, jakie w popełnieniu przestępstwa pełniły poszczególne osoby.

W ocenie Sądu zeznania tego świadka w przedstawionym zakresie są zgodne z prawdą, ponieważ znajdują odzwierciedlenie w pozostałym materiale dowodowym, w tym w wyjaśnieniach oskarżonych oraz zeznaniach innych świadków, które Sąd uznał za wiarygodne.

Natomiast Sąd nie dał wiary zeznaniom złożonym przez świadka w początkowej fazie postępowania, w których twierdził on, że jechał do córek w Niemczech i na prośbę kolegi zabrał w ramach przysługi Wietnamczyków do W., nie mając świadomości, że nielegalnie przewozi ich przez granicę, bowiem stoją one w sprzeczności z pozostałymi dowodami w sprawie, w tym z późniejszymi zeznaniami tego świadka. Świadek był podejrzanym w przedmiotowej sprawie i zeznania w części, w której Sąd odmówił im wiarygodności miały na celu uwolnienie go od grożącej mu odpowiedzialności.

Świadek D. S. zeznał, że jechał pod W., aby spotkać się tam z mężczyzną w celu omówienia spraw związanych z handlem samochodami. Jechał z W., przez O., S., A.. Podał, że jeszcze przed A. przy drodze stało 4 mężczyzn, którzy chcieli zatrzymać przejeżdżające pojazdy na „autosop”. Z zeznań świadka wynika, że zatrzymał się on i zabrał ich jako pasażerów, aby mieć towarzystwo i został zatrzymany przez Policję.

Sąd dał wiarę zeznaniom tego świadka jedynie co do tego, że przewoził on pasażerów na wskazanej przez siebie trasie, bowiem w tym zakresie zeznania te są zgodne z pozostałym materiałem dowodowym. Natomiast w pozostałym zakresie zeznania te należało uznać za niewiarygodne wobec ich sprzeczności z wyjaśnieniami oskarżonych w części, w której Sąd uznał je za prawdziwe.

Świadek H. S. zeznał, że zna I. G. od 25 lat oraz że G. pracuje w jego firmie – korporacji taksówkarskiej jako kierowca samochodu. Został mu przydzielony pojazd R. (...) o nr rej. (...), którym mógł poruszać się tylko po T.. Z zeznań świadka wynika, że dowiedział się on od I. G., że został zatrzymany w Polsce oraz że w wyniku uzgodnień z S. zgodził się pojechać do granicy z Polską, której jednak nie chciał przekroczyć. Wówczas S. zaproponował I. G. zapłatę w kwocie 1000 Euro i ten się zgodził i ruszył do Polski.

Sąd uznał zeznania tego świadka za wiarygodne. Świadek podał te informacje, o których było mu wiadomo z racji prowadzonej działalności oraz te, które uzyskał od I. G..

Świadek I. G. zeznał, że S. A. (2) zaproponował mu wyjazd na Litwę, a potem być może do W., za co świadek otrzymał wynagrodzenie w kwocie 1000 Euro i świadek wyruszył wraz z nim w tą trasę.

W ocenie Sądu w tej części zeznania świadka zasługują na wiarę, gdyż korespondują z pozostałym materiałem dowodowym zgromadzonym w sprawie. Natomiast Sąd uznał za całkowicie niewiarygodne zeznania świadka co do tego, że świadek jechał tam jako wynajęty kierowca taksówki, chciał w Polsce kupić parasole oraz że nic nie wiedział o nielegalnym przekraczaniu granicy przez obywateli Wietnamu. Przeczą temu bowiem zgromadzone w sprawie dowody, w tym wyjaśnienia oskarżonych oraz zeznania świadka H. S.. Ostatecznie temu świadkowi również postawiono zarzuty i jego zeznania w założeniu miały spowodować, że uniknie on odpowiedzialności karnej.

Świadkowie: (...) w swoich zeznaniach opisywali sposób, w jaki opuścili terytorium Wietnamu, przy czym część z nich najpierw trafiła do Chin, a część do Rosji. Podali też, że nie wiedzieli dokładnie gdzie się znajdują, skąd i dokąd są przewożeni i jakie granice przekraczają. Część świadków podała, że wyruszając z Wietnamu miała przy sobie paszporty, które następnie im zabrano, a niektórzy z nich oświadczyli, że opuszczali terytorium Wietnamu bez żadnych dokumentów.

W powyższym zakresie Sąd dał wiarę zeznaniom tych świadków, ponieważ są spójne i logiczne, a także znajdują potwierdzenie w pozostałym materiałem dowodowym. Z doświadczenia życiowego wynika, że w takiej sytuacji świadkowie mogli być zdezorientowani odnoście tego, dokąd aktualnie się przemieszczali i gdzie przebywali (chociażby ze względu na odległość, jaką przebyli). W tym zakresie zeznania te zostały potwierdzone przez świadka E. S..

Sąd nie nadał natomiast wiary zeznaniom tych świadków odnośnie tego, że każdy z nich został zabrany jako autostopowicz przez przypadkowych kierowców. Przeczą temu bowiem wyjaśnienia samych oskarżonych, którzy w sposób jednoznaczny podali, że transport obywateli Wietnamu został szczegółowo zorganizowany i zaplanowany.

Za wiarygodne i istotne dla ustalenia stanu faktycznego w sprawie należy uznać również pozostałe dokumenty zgromadzone w sprawie, w szczególności: materiały poglądowe, protokoły oględzin, protokoły przeszukania, protokoły zatrzymania rzeczy, protokoły zatrzymania osób, notatki urzędowe, informacje, karty karne. Czynności te zostały przeprowadzone zgodnie z procedurą, zaś dokumenty zgromadzone w sprawie zostały wystawione przez uprawnione do tego organy, a ich treść nie pozostawia wątpliwości co do prawdziwości zawartych w nich informacji.

Zdaniem Sądu w świetle poczynionych ustaleń faktycznych, dokonanych na podstawie analizy materiału dowodowego znajdującego się w aktach sprawy, nie ma wątpliwości co do tego, że oskarżeni S. A. (2) i G. G. w czasie wskazanym w akcie oskarżenia zorganizowali innym osobom przekroczenie wbrew przepisom granicy Rzeczypospolitej Polskiej, a G. G. również udzielił w tym zakresie pomocy. Swoimi czynami S. A. (2) wypełnił dyspozycję przepisu z art. 264 § 3 k.k., zaś G. G. dyspozycję przepisu z art. 264 § 3 k.k. odnośnie czynów z pkt. VI, VIII i IX aktu oskarżenia oraz z art. 18 § 3 k.k. w zw. z art. 264 § 3 k.k. odnośnie czynu z pkt. VII aktu oskarżenia i naruszyli dobro prawnie chronione, jakim jest porządek publiczny.

Przestępstwo z art. 264 § 3 k.k. zagrożone jest karą pozbawienia wolności od 6 miesięcy do lat 8, natomiast art. 19 § 1 k.k. stanowi, że Sąd wymierza karę za podżeganie lub pomocnictwo w granicach zagrożenia przewidzianego za sprawstwo.

W niniejszej sprawie Prokurator umieścił w akcie oskarżenia wniosek o wydanie wyroku skazującego w trybie art. 335 k.p.k. i orzeczenie wobec oskarżonych uzgodnionych z nimi kar, tj.: wymierzenie oskarżonemu S. A. na podstawie art. 264 § 3 k.k. za czyny: z pkt. I aktu oskarżenia kary 10 (dziesięciu) miesięcy pozbawienia wolności, z pkt. II aktu oskarżenia kary 10 (dziesięciu) miesięcy pozbawienia wolności, z pkt. III aktu oskarżenia kary 10 (dziesięciu) miesięcy pozbawienia wolności, z pkt. IV aktu oskarżenia kary 10 (dziesięciu) miesięcy pozbawienia wolności, z pkt. V aktu oskarżenia kary 10 (dziesięciu) miesięcy pozbawienia wolności, wymierzenie mu na podstawie art. 85 k.k. i art. 86 § 1 k.k. kary łącznej 2 (dwóch) lat pozbawienia wolności oraz obciążenie oskarżonego kosztami postępowania i opłatami w sprawie, a także wymierzenie oskarżonemu G. G. na podstawie art. 264 § 3 k.k. za czyny: z pkt. VI aktu oskarżenia kary 10 (dziesięciu) miesięcy pozbawienia wolności, z pkt. VIII aktu oskarżenia kary 10 (dziesięciu) miesięcy pozbawienia wolności, z pkt. IX aktu oskarżenia kary 10 (dziesięciu) miesięcy pozbawienia wolności oraz orzeczenie na podstawie art. 18 § 3 k.k. w zw. z art. 264 § 3 k.k. za czyn z pkt. VII aktu oskarżenia kary 10 (dziesięciu) miesięcy pozbawienia wolności, wymierzenie mu na podstawie art. 85 k.k. i art. 86 § 1 k.k. kary łącznej 1 (jednego) roku i 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności oraz obciążenie oskarżonego kosztami postępowania i opłatami w sprawie.

Po stwierdzeniu, że zachodzą do tego warunki, Sąd na podstawie art. 335 § 1 k.p.k. postanowił uwzględnić wniosek Prokuratora o wydanie wyroku skazującego uznając, że okoliczności popełnienia przestępstwa w świetle zgromadzonego materiału dowodowego nie budzą wątpliwości, a postawa oskarżonych wskazuje, że cele postępowania zostaną osiągnięte.

Wobec przytoczonych okoliczności Sąd uznając oskarżonego S. A. za winnego popełnienia zarzucanych mu w pkt. I - V aktu oskarżenia czynów na podstawie art. 264 § 3 k.k. wymierzył mu za każdy z tych czynów kary po 10 (dziesięć) miesięcy pozbawienia wolności, zaś na podstawie art. 85 k.k. i art. 86 § 1 k.k. orzekł wobec niego karę łączną 2 (dwóch) lat pozbawienia wolności, natomiast uznając oskarżonego G. G. za winnego popełnienia zarzucanych mu w pkt. VI - IX aktu oskarżenia czynów na podstawie art. 264 § 3 k.k. art. oraz art. 18 § 3 k.k. w zw. z art. 264 § 3 k.k. skazał go i w granicach określonych przez przepis art. 264 § 3 k.k. wymierzył mu za każdy z tych czynów kary po 10 (dziesięć) miesięcy pozbawienia wolności, zaś na podstawie art. 85 k.k. i art. 86 § 1 k.k. orzekł wobec niego karę łączną 1 (jednego) roku i 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności.

Sąd zgodnie z wnioskiem zasądził też od oskarżonych na rzecz Skarbu Państwa koszty postępowania w sprawie, w tym od oskarżonego S. A. kwotę 300 (trzysta) złotych tytułem opłaty oraz od oskarżonego G. G. kwotę 300 (trzysta) złotych tytułem opłaty.

Z uwagi na brak możliwości szczegółowego wyliczenia wydatków przypadających na poszczególnych oskarżonych (do akt nie dołączono wszystkich dokumentów odnoszących się do poniesionych kosztów), Sąd jedynie przesądził zasadę co do obciążenia oskarżonych wydatkami w sprawie, pozostawiając szczegółowe rozstrzygnięcie do uzupełnienia w trybie art. 626 § 2 k.p.k., po dołączeniu stosownych dokumentów.

Sąd przy wymiarze kary odnośnie obu oskarżonych wziął pod uwagę charakter i okoliczności popełnionych czynów, ich społeczną szkodliwość, która jest znaczna, stopień winy każdego z oskarżonych oraz role, jakie odgrywali w popełnieniu zarzucanych im czynów, jak również charakter naruszonego przez oskarżonych przypisanymi im czynami dobra prawem chronionego. Jako okoliczność obciążającą Sąd uznał fakt, że oskarżeni działali w ramach pewnej większej struktury zajmującej się organizowaniem nielegalnego przekraczania granicy przez obywateli Wietnamu, skalę tego przedsięwzięcia, z wypracowanymi mechanizmami działania, „kanałami przerzutowymi” itp. Przepis art. 264 § 3 k.k. opisujący przestępstwo polegające na organizowaniu innym osobom przekraczania granicy RP wbrew przepisom, został wprowadzony w celu umożliwienia skuteczniejszej walki z coraz częstszymi zdarzeniami tego typu, często polegającymi na organizowaniu środków transportu, pobieraniu opłaty od kandydatów do nielegalnego przedostania się na terytorium Polski, przechowywaniu osób przemyconych do Polski.

W związku z tym, zdaniem Sądu brak było podstaw do wymierzenia oskarżonym kary pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania, o których mówi art. 69 k.k. W ocenie Sądu jedynie bezwzględna kara pozbawienia wolności spełni swoje cele, wpływając pouczająco, wychowawczo i zapobiegawczo na sprawców.

Sąd przy wymiarze kary miał przede wszystkim na względzie prewencyjne oddziaływanie kary w stosunku do oskarżonych. W ocenie Sądu orzeczenie wobec nich kar z warunkowym zawieszeniem ich wykonania nie osiągnęłoby zamierzonego efektu resocjalizacyjnego, a społeczna szkodliwość tych czynów jest wysoka, zważywszy nie tylko na ochronę porządku publicznego, ale także na warunki, w jakich transportowani byli nielegalni imigranci.

Zdaniem Sądu tak orzeczone kary są adekwatne i proporcjonalne do stopnia zawinienia każdego z oskarżonych, stopnia społecznej szkodliwości czynu, a także zrealizują swoje cele w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa i umocnią przekonanie, że sprawcy przestępstw ponoszą odpowiedzialność adekwatną do popełnionych czynów. W ocenie Sądu spełnią one swoje cele, wpływając pouczająco, wychowawczo i zapobiegawczo na sprawców i stanowią dla nich dostateczną dolegliwość.

O kosztach rozstrzygnięto w oparciu o zasadę, zgodnie z którą oskarżony winien ponieść ciężar finansowy postępowania w przypadku wyroku skazującego ( art. 626 § 1 k.p.k., 627 k.p.k.). Jednocześnie nie znaleziono podstaw do odstąpienia od tej reguły na rzecz zwolnienia oskarżonych od ponoszenia kosztów procesu, zwłaszcza, że ich poniesienie zostało objęte uzgodnieniami i wnioskiem złożonym w trybie art. 335 k.p.k. O opłatach orzeczono na mocy art. 1 i art. 2 ust. 1 pkt. 4 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku „o opłatach w sprawach karnych” (Dz. U. z 1983 r. Nr 49, poz. 223 z późn. zm.).