Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 8 maja 2024 roku

Sąd Rejonowy w Jędrzejowie I Wydział Cywilny w składzie następującym:

po rozpoznaniu w dniu 8 maja 2024 r. w Jędrzejowie na posiedzeniu niejawnym

sprawy z powództwa P. (...) z siedzibą we W.

przeciwko T. J.

o zapłatę

I.  oddala powództwo

II.  zasądza od strony powodowej P. (...) z siedzibą we W. na rzecz pozwanej T. J. kwotę 917 zł (dziewięćset siedemnaście złotych) z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty tytułem kosztów procesu

Sygn. akt I C 57/24

UZASADNIENIE

WYROKU z dnia 8 maja 2024 roku

W dniu 24 stycznia 2024 roku do tut. Sądu wpłynął pozew P. (...) w W. przeciwko T. J. o zapłatę kwoty 2597,52 zł z umownymi odsetkami w wysokości 2 – krotności odsetek ustawowych za opóźnienie i zwrot kosztów procesu. W uzasadnieniu swego żądania strona powodowa wskazała, że zobowiązane pozwanej wynika z umowy pożyczki jaką zawarła z (...) Sp. z o.o. w dniu 8 października 20219 roku. Strona powodowa wskazała nadto, że wierzytelność wynikającą ze wskazanej umowy pożyczki nabyła w drodze przelewu wierzytelności, a następnie zawarła z pozwaną ugodę, w ramach której pozwana uznała swe zadłużenie do kwoty 4519,43 zł, a następnie dokonała jego częściowej spłaty w kwocie 1950 zł.

Roszczenie strony powodowej było przedmiotem uprzedniego postępowania przed Sądem Rejonowym w Lublinie sygn. akt Nc – e (...), który nakazem zapłaty 5 października 203 roku uwzględnił powództwo, a następnie postanowieniem z dnia 8 listopada 2023 roku umorzył postepowanie w związku ze sprzeciwem pozwanej (k. 27 - 41).

W odpowiedzi na pozew z dnia 13 marca 2024 roku pozwana wniosła o oddalenie powództwa i zasądzenie kosztów procesu, podnosząc brak udowodnienia roszenia co do wysokości i zasadny, przedwczesność i brak wymagalności roszczenia, brak legitymacji czynnej strony powodowej i stosowania w umowie klauzul niedozwolonych (k. 47 – 49).

Sąd ustalił co następuje:

W dniu 8 października 2019 roku pozwana i (...) Sp. z o.o. zawarli umowę pożyczki, ustalając, że kwota pożyczki wyniesie 4300 zł, odsetki 35,30 zł, prowizja 824,70 zł a całkowita kwota do spłaty 5160 zł.

Pozwanej wypłacono kwotę 4300 zł.

W dniu 7 września 2021 roku strona powodowa i (...) Sp. z o.o. zawarli umowę przelewu wierzytelności na podstawie, której strona powodowa nabyła wierzytelność przeciwko pozwanej z umowy pożyczki z dnia 8 października 2019 roku nr (...).

W dniu 20 grudnia 2021 roku pozwana i strona powodowa zawarły ugodę, w ramach której pozwana przyznała, że posiada zadłużenie w kwocie 4819,43 zł wynikające z umowy pożyczki jaką zawarła z (...) Sp. z o.o. z dnia 8 października 2019 roku nr (...). Strony nadto ustaliły, że kwota zadłużenia zostanie spłacona przez pozwaną na rzecz strony powodowej w 32 ratach do dnia 5 czerwca 2024 roku. Nadto w umowie wskazano, że w przypadku zadłużenia w płatnościach stanowiących równowartość dwóch rat ugody, strona powodowa będzie mogła wypowiedzieć ugodę w formie pisemnej z 7 dniowym terminem wypowiedzenia, przesłanym listem na adres pozwanej.

W dniu 9 marca 2022 roku strony zawarły aneks do ugody z dnia 20 grudnia 2021 roku, którym ustalono nowy harmonogram spłat ustalając, że ostatnia rata zostanie spłacona do dnia 2 września 2024 roku .

Dowód: ugoda (k. 7), aneks (k. 8), umowa przelewu z załącznikami (k. 10 – 16), umowa pożyczki (k. 17 – 20), potwierdzenia wypłaty (k. 21 – 22).

Sąd zważył co następuje:

W ocenie Sądu powództwo nie jest zasadne.

W ocenie Sądu niesłuszny był zarzut pozwanej o braku legitymacji czynnej strony powodowej

Zgodnie z art. 509 §1 kc wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na rzecz osoby trzeciej, chyba, że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albowiem właściwości zobowiązania.

Na podstawie wskazanego przepisu przelew wierzytelności jest umową, na podstawie której dotychczasowy wierzyciel przenosi wierzytelność ze swojego majątku do majątku osoby trzeciej, a przedmiotem przelewu jest wierzytelność istniejąca, którą cedent może swobodnie rozporządzać i która jest w dostateczny sposób oznaczona (zindywidualizowana). W tym zakresie konieczne jest wyraźne określenie stosunku zobowiązaniowego, którego elementem jest zbywana wierzytelność. Wymaga się zatem oznaczenia stron tego stosunku zobowiązaniowego oraz przedmiotu świadczenia (wyrok Sądu Apelacyjnego w Białymstoku z dnia 15 października 2015 roku sygn. akt I ACa 492/15 LEX nr 184218; wyrok SN z dnia 11 maja 1999 r. III CKN 423/98 Biuletyn Sądu Najwyższego 2000/1 str. 1).

W ocenie Sądu strona powodowa przedkładając umowę przelewu wierzytelności z dnia 7 września 2021 roku wraz z załącznikiem wykazała, że wstąpiła w prawa wierzyciela z umowy pożyczki z dnia 8 października 2019 roku zawartej pomiędzy pozwaną i (...) Sp. z o.o.

Nadto strona podwodowa przedkładając umowę pożyczki z dnia 8 października 2019 roku wraz z ugodą z dnia 20 grudnia 2021 roku i aneksem do niej wykazała co do zasady istnienie samej wierzytelności przeciwko T. J.. Dodać należy, że pozwana podpisując ugodę z dnia 20 grudnia 2021 roku uznała swe zobowiązanie wobec strony powodowej do zapłaty kwoty 4819,43 zł.

W ocenie Sądu słuszny był natomiast argument strony pozwanej o braku wymagalności roszczenia oraz braku udowodnienia jego wysokości.

Zgodnie z § 4 ugody z dnia 20 grudnia 2021 roku strona powodowa miała prawo do wypowiedzenia ugody w przypadku opóźnienia w płatności przez pozwaną zobowiązania w wysokości dwóch pełnych rat, przy czym wypowiedzenie miało być dokonane na piśmie
i przesłane listem do pozwanej z rygorem wypowiedzenia w terminie 7 dni.

W ocenie Sądu strona powodowa nie udowodniła, że pozwana posiadała opóźnienie w płatności w wysokości co najmniej dwóch rat określoną ugodą, albowiem nie dołączono żądanego dokumentu z rozliczenia wpłat dokonanych przez pozwaną, a w szczególności historii rachunku bankowego do spłat wskazanego w ugodzie. Tym samym strona powodowa nie wykazała, że zaistniała w ogóle podstawa do wypowiedzenia ugody z dnia 20 grudnia 2021 roku z aneksem w postaci opóźnienia w spłatach stanowiących równowartość dwóch rat.

Nadto strona powodowa nie złożyła żadnego dokumentu, z którego wynikałoby, że ugoda została wypowiedziana zgodnie z § 4 ugody. Dowodem takim nie mogła być zdaniem Sądu kserokopia pisma k. 9 albowiem w piśmie tym brak jest daty w jakiej zostało ono sporządzone i brak jest dowodu przesłania go od pozwanej lisem w taki sposób, aby mogła się z nim zapoznać. Co prawda strona powodowa złożyła kopię książki nadawczej k. 78 – 79 z dnia 7 sierpnia 2023 roku i dowód śledzenia przesyłki k. 80, ale nie można ich powiązać ze wskazanym pismem, tym bardziej, że oprócz tego pisma, do pozwanej miały być wysłane jeszcze pismo z k. 25, które też nie zawiera daty.

Nadto strona powodowa nie dołączyła dokumentu upoważnienia dla osoby, która podpisała pismo o wypowiedzeniu ugody, zatem brak było podstaw do przyjęcia, że wypowiedzenie to zostało dokonane przez uprawnioną w imieniu strony powodowej osobę.

Dodać należy nadto, że w stanowisku strony powodowej istnieje rozbieżność co do wysokości spłat pozwanej, albowiem z treści pozwu wynikało, że pozwana spłaciła na rzecz strony powodowej kwotę 1950 zł, zaś z pisma z dnia 2 kwietnia 2024 roku (k. 56 - 66), że spłaciła na rzecz strony powodowej kwotę 2400 zł (a dodatkowo na rzecz pierwotnego wierzyciela kwotę 1150 zł). Tym samym brak było wiarygodnego dowodu, z którego wynikałaby wysokość zobowiązania pozwanej, co do należności głównej oraz skapitalizowanych odsetek (brak wyliczenia tej kwoty).

Z uwagi na podniesione wyżej argumenty przemawiające za niezasadnością żądania Sąd uznał za zbyteczne czynienie rozważań w zakresie abuzywności postanowień umowy pożyczki i ugody zawartej między stronami.

Z uwagi na powyższe orzeczono jak w pkt I wyroku.

W pkt II orzeczono na podstawie art. 98 §1, 1 ¹ kpc i art. 108 kpc.

Pozwana wygrała w 100 % , a zatem należy się jej zwrot poniesionych kosztów procesu w kwocie 917 zł, na którą złożyły się:

- kwota 17 zł tytułem opłaty skarbowej od udzielonego pełnomocnictwa

- kwota 900 zł tytułem wynagrodzenia fachowego pełnomocnika ustalona na podstawie § 2 pkt 3 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych.