Pełny tekst orzeczenia

WYROK

UZASADNIENIE

Sąd Rejonowy na podstawie materiału dowodowego zgromadzonego w aktach sprawy ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 13.10.2013 roku w P. gm. Z. G. D. przebywała w domu należącym do S. T. (1), gdzie nocowała. W miejscowości tej przebywał wówczas również J. Ż., który znajdując się w stanie nietrzeźwości, około godz. 5.30 wszedł na teren posesji S. T. (1), wykręcił klosz i żarówkę lampy oświetlającej teren nieruchomości, a następnie kopiąc nogą w drzwi wejściowe wszedł do wnętrza domu, skąd zabrał w celu przywłaszczenia telefon komórkowy marki S. (...) 1200 wraz z kartą SIM o łącznej wartości 84 zł należący do G. D.. Dostając się do budynku uszkodził drzwi, czym wyrządził szkodę S. T. (1) w wysokości 500 zł. Słysząc odgłosy włamania G. D. udała się w tym kierunku. Wówczas J. Ż. zażądał od niej wydania pieniędzy, a kiedy odmówiła, bił ją pięściami po głowie oraz tułowiu i popychając ją oraz uderzając polecił jej udać się do kuchni, a następnie po schodach na górę domu. Wówczas pokrzywdzona idąc po schodach wykorzystała chwilę nieuwagi sprawcy i wybiegła z domu wzywając pomocy. Pobiegła do mieszkającego obok syna. Na skutek zadawanych uderzeń G. D. doznała stłuczenia wielomiejscowego: głowy, ramienia lewego i uda prawego, co naruszyło sprawność czynności narządów jej ciała na czas poniżej siedmiu dni.

J. Ż. był uprzednio karany m.in. za czyny z art. 193 k.k., 157 § 1 k.k., art. 286 § 1 k.k.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o następujący materiał dowodowy: częściowo wyjaśnienia oskarżonego J. Ż. (k. 50-51, 119-120, 126-127, 260v-261, 261v), zeznania świadków: G. D. (k. 2-5v, 42-42v, 70-70v), J. R. (k. 10-11v, 17-18), M. S. (k. 12-13), E. S. (k. 25-26), J. S. (k. 30-30v), S. T. (1) (k. 56-57), materiał poglądowy (k. 8-9, 43-44, 62-63), protokół oględzin (k. 14-16, 37-39), protokół przeszukania (k. 22-23, 27-28), karta karna (k. 73-74), zaświadczenie o zameldowaniu (k. 29), protokół zatrzymania rzeczy (k. 31-33), protokół użycia alkomatu (k. 34), protokół zatrzymania osoby (k. 35), zaświadczenie lekarskie (k. 45), kopia rachunku (k. 46), informacja (k. 55), ślad traseologiczny (k. 64), opinia lekarska (k. 65), pokwitowanie (k. 72), opinia sądowo - psychiatryczna (k. 153-159), karta karna (k. 207-209).

Oskarżony J. Ż. w postępowaniu przygotowawczym początkowo nie przyznał się do winy, natomiast później przyznał się do zarzutów częściowo, jednak nie sprecyzował, co to określenie oznacza. Na posiedzeniu w przedmiocie wniosku o zastosowanie tymczasowego aresztowania ponownie nie przyznał się do winy. Na rozprawie oświadczył, że nie przyznaje się do popełnienia zarzucanych mu czynów ze względu na to, że był wówczas w stanie upojenia alkoholowego i niewiele pamięta z tego, co się wtedy działo.

W postępowaniu przygotowawczym oskarżony podał, że nie chciał żadnych pieniędzy od G. D.. Twierdził też, że to od niej dostał należący do pokrzywdzonej telefon komórkowy. Zaprzeczył, aby bił, uderzał G. D., a także aby działał w celu osiągnięcia korzyści majątkowej. Na rozprawie oskarżony podał, że udał się do S. T. (1), aby wyjaśnić sprawę zaginięcia jego psa oraz że w tym dniu pił alkohol i że ocknął się w pobliżu jego posesji z należącym do G. D. telefonem komórkowym w ręku. Odnośnie niewygodnych dla oskarżonego kwestii zasłaniał się on niepamięcią.

W tej części Sąd uznał zeznania oskarżonego za całkowicie niewiarygodne. Są one bowiem niespójne, nielogiczne, wewnętrznie sprzeczne i niekonsekwentne, a ponadto stoją w sprzeczności z zeznaniami przesłuchanych w sprawie świadków. W ocenie Sądu oskarżony pamiętał z przebiegu zdarzenia znacznie więcej, niż podał, jednakże unikał przedstawiania tych okoliczności, by się nie obciążać.

Sąd uznał wyjaśnienia oskarżonego za wiarygodne w części, w której twierdził on, że zna pokrzywdzonych oraz że był w dniu zdarzenia na posesji S. T., bowiem w tej części znajdują one potwierdzenie w pozostałym materiale dowodowym zgromadzonym w sprawie, w tym w zeznaniach przesłuchanych świadków.

Sąd zważył co następuje:

W niniejszej sprawie ważnym dowodem były zeznania świadków.

Świadek G. D. zeznała, że przyjechała w odwiedziny do swojego syna, który mieszka w P. i miała spędzić noc w domu należącym do S. T. (1), którym to budynkiem opiekował się jej syn. Przebywając w w/w budynku około 5.30 rano usłyszała pukanie do drzwi. W oświetleniu lampy, która włącza się pod wpływem ruchu zobaczyła za drzwiami znanego jej osobiście oskarżonego. Z zeznań świadka wynika, że J. Ż. wykręcił z tej lampy klosz i żarówkę, a następnie kopał w drzwi, aż się otworzyły. Po wejściu do środka oskarżony zabrał leżący nieopodal telefon komórkowy należący do G. D., a następnie zażądał od niej pieniędzy. Pokrzywdzona odpowiedziała, że nie ma, a wtedy oskarżony zaczął ją bić i popychać. Świadek zeznał, że oskarżony kazał jej iść na górę i wtedy, będąc na schodach, udało jej się uciec. Pokrzywdzona wybiegła z domu krzycząc o pomoc, a wówczas oskarżony uciekł.

Sąd uznał zeznania tego świadka za wiarygodne w całości, ponieważ są one spójne, logiczne, konsekwentne oraz korespondują z pozostałym materiałem dowodowym zgromadzonym w sprawie, w tym z zeznaniami pozostałych świadków oraz zgromadzonymi dowodami, w tym dokumentacją. Podkreślić należy, że świadek zna oskarżonego, mimo doznanej krzywdy nie sprzeciwiał się wymierzeniu oskarżonemu kary z warunkowym zawieszeniem jej wykonania, brak więc podstaw do przyjęcia, że zeznania świadka nie są obiektywne.

Świadek J. R. zeznał, że w dniu 13.10.2014 r. obudził go krzyk jego matki, która boso przyszła na drogę i opowiedziała o zdarzeniu z udziałem J. Ż.. Z zeznań świadka wynika, że G. D. opowiedziała mu również, że oskarżony zabrał jej telefon komórkowy. Podał, że w domu należącym do S. T. (1) nikt nie mieszka na stałe, czasem nocuje tam jego matka, gdy przyjeżdża w odwiedziny. Zeznał, że żarówka i klosz od lampy były przerzucone przez płot, a drzwi uszkodzone. Z zeznań świadka wynika też, że dzień wcześniej J. Ż. chciał pożyczyć pieniądze od pokrzywdzonej i awanturował się, ale świadek i obecny wówczas na posesji S. T. (1) wyprowadzili oskarżonego.

W ocenie Sądu zeznania tego świadka są wiarygodne w całości, ponieważ korespondują one z pozostałym materiałem dowodowym zgromadzonym w sprawie, w tym z zeznaniami pozostałych świadków, są rzeczowe, logiczne i konsekwentne.

Świadek M. S. zeznała, że matka jej chłopaka – G. D. w dniu zdarzenia około godz. 5.30 przyszła do nich boso i opowiedziała, że napadł na nią znany jej J. Ż.. Pokrzywdzona opisała przebieg zdarzenia i podała, że oskarżony żądał od niej pieniędzy i ukradł jej telefon. Świadek widziała u pokrzywdzonej obrażenia na ciele.

Zeznania tego świadka Sąd uznał za wiarygodne, ponieważ są one spójne, logiczne i konsekwentne oraz znajdują potwierdzenie w pozostałym materiale dowodowym zgromadzonym w sprawie.

Świadek E. S. zeznała, że w dniu 13.10.2013 r. około godz. 9.00 przyszedł do niej J. Ż. i chciał, aby zrobiła mu kawę. Wyjął telefon komórkowy marki (...) i powiedział, że chce go sprzedać, bo nie ma pieniędzy. Na pytanie świadka, czy aparat nie jest kradziony odpowiedział, że wziął go sobie ze stołu od G., a następnie z tym telefonem poszedł pod sklep.

W ocenie Sądu zeznania tego świadka są wiarygodne w całości, ponieważ są rzeczowe i logiczne oraz korespondują one z pozostałym materiałem dowodowym zgromadzonym w sprawie, w tym z zeznaniami pozostałych świadków.

Świadek J. S. zeznała, że w dniu 13.10.2013 r. przyszedł do jego córki J. Ż., a następnie, gdy opuścił dom, świadek zauważyła na okienku na korytarzu telefon komórkowy w miejscu, gdzie wcześniej rozmawiała z oskarżonym.

Świadek S. T. (1) zeznał, że jest właścicielem domu w miejscowości P., ale w nim nie mieszka, więc zlecił dozorowanie tego domu J. R. i zezwolił, aby w domu tym nocowała jego matka. J. R. powiadomił go o włamaniu do domu. Z zeznań świadka wynika, że po przybyciu na miejsce stwierdził on, że zostały uszkodzone drzwi balkonowe, w których zostały wyłamane mechanizmy blokujące drzwi. Podał, że budynek nie był ubezpieczony od włamań, a koszt naprawy wynosi około 500 zł.

Sąd uznał zeznania tych świadków, podobnie jak wszystkich pozostałych - za zgodne z rzeczywistością.

Świadkowie ci nie mieli żadnych powodów, aby podawać nieprawdę, ich zeznania są logiczne, spójne, konsekwentne, rzeczowe, korespondują ze sobą, wzajemnie się uzupełniają, znajdują potwierdzenie w pozostałym materiale dowodowym zgromadzonym w sprawie oraz opisują i łączą się w logiczny ciąg zdarzeń.

Z zeznań wymienionych świadków jasno wynika, że oskarżony w przeważającej części swoich wyjaśnień mijał się z prawdą. Brakowało mu pieniędzy, więc najpierw próbował je pożyczyć, a kiedy to się nie udało, postanowił zdobyć je poprzez włamanie i wymuszenie ich wydania przez zastaną na miejscu G. D.. Z zeznań świadka E. S. w sposób jednoznaczny wynika, że oskarżony zabrał należący do pokrzywdzonej telefon komórkowy w celu przywłaszczenia, o czym dobitnie świadczy fakt, że oznajmił E. S., że chce go sprzedać, ponieważ nie ma pieniędzy.

O winie oskarżonego i celu jego działań świadczy też niezbicie fakt, że wykręcił żarówkę i klosz z lampy na posesji S. T. (1), która włączała się pod wpływem czujnika ruchu. Gdyby oskarżony rzeczywiście chciał tylko wyjaśnić kwestię zaginięcia jego psa, nie musiałby w tym celu eliminować oświetlenia na posesji. Jego zachowanie niezbicie świadczy o tym, że były to czynności mające pomóc mu w dokonaniu włamania do budynku tak, aby nie został zauważony i rozpoznany.

Tak więc wyjaśnienia oskarżonego, w świetle zeznań świadków okazały się całkowicie niewiarygodne i miały na celu uniknięcie odpowiedzialności karnej za popełnione czyny. W kwestiach niewygodnych dla oskarżonego zasłaniał się on niepamięcią i stanem upojenia alkoholowego.

W sprawie dopuszczono dowód z opinii sądowo - psychiatrycznej, w której u oskarżonego rozpoznano uzależnienie od alkoholu w fazie powikłań, jednak stwierdzono, że ten stan psychiczny nie znosił, ani nie ograniczał w znacznym stopniu jego zdolności rozpoznania znaczenia zarzucanych mu czynów, ani zdolności do pokierowania swoim postępowaniem. Biegli orzekli też, że może on brać udział w procesie, a jego poczytalność w okresie objętym zarzutami i postępowania procesowego nie budzi wątpliwości.

Sąd uznał opinię za fachową i rzetelną. Została ona sporządzona przez osoby posiadające odpowiednią wiedzę i kwalifikacje do jej wydania.

Za wiarygodne i istotne dla ustalenia stanu faktycznego w sprawie należy uznać również pozostałe dokumenty zgromadzone w sprawie, w szczególności: materiał poglądowy, protokół oględzin, protokół przeszukania, protokół zatrzymania rzeczy, protokół użycia alkomatu, protokół zatrzymania osoby, zaświadczenie lekarskie, kopię rachunku, informację, opinię lekarską, pokwitowanie, karty karne. Czynności te zostały przeprowadzone zgodnie z procedurą, zaś dokumenty zgromadzone w sprawie zostały wystawione przez uprawnione do tego organy, a ich treść nie pozostawia wątpliwości co do prawdziwości zawartych w nich informacji.

Zdaniem Sądu w świetle poczynionych ustaleń faktycznych, dokonanych na podstawie analizy materiału dowodowego znajdującego się w aktach sprawy, nie ma wątpliwości co do tego, że oskarżony J. Ż. w czasie wskazanym w akcie oskarżenia dokonał kradzieży z włamaniem oraz usiłował dokonać rozboju na osobie G. D., w wyniku czego doznała ona wymienionych w a/o obrażeń ciała. Czynem swym wypełnił dyspozycję przepisu z art. 279 § 1 k.k. oraz z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 280 § 1 k.k. i art. 157 § 2 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. i naruszył dobro prawnie chronione, jakim jest prawo własności.

W niniejszej sprawie akt oskarżenia został oparty m.in. o wskazaną przez pokrzywdzonego szkodę, która została zidentyfikowana, wskazana i oszacowana na kwotę 500 zł. Oskarżony w toku postępowania nie kwestionował podanej wartości. Zatem nie wychodząc poza granice aktu oskarżenia bezspornie ustalono wartość uszkodzonego mienia i Sąd przyjął te okoliczności za udowodnione.

Przestępstwo z art. 279 § 1 k.k. zagrożone jest karą pozbawienia wolności od roku do 10 lat, natomiast z art. 280 § 1 k.k. – karą pozbawienia wolności od lat 2 do 12, zaś art. 14 § 1 k.k. stanowi, że Sąd wymierza karę za usiłowanie w granicach zagrożenia przewidzianego dla danego przestępstwa.

Natomiast w myśl art. 11 § 2 k.k. jeżeli czyn wyczerpuje znamiona określone w dwóch albo więcej przepisach ustawy karnej, sąd skazuje za jedno przestępstwo na podstawie wszystkich zbiegających się przepisów, zaś wg § 3 tego przepisu w wypadku określonym w § 2 sąd wymierza karę na podstawie przepisu przewidującego karę najsurowszą.

W niniejszej sprawie oskarżony złożył wniosek w trybie art. 387 k.p.k. o wydanie wyroku skazującego i wymierzenie mu określonej kary bez przeprowadzania postępowania dowodowego. Wnosił o wymierzenie mu za czyn I karę 1 roku pozbawienia wolności, za czyn II karę 2 lat pozbawienia wolności i karę łączną 2 lat pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres 5 lat próby, a także orzeczenie tytułem środka karnego: zapłaty zadośćuczynienia na rzecz pokrzywdzonej G. D. w kwocie 1000 złotych i na rzecz pokrzywdzonego S. T. (1) kwoty 500 zł tytułem naprawienia szkody oraz orzeczenie dozoru kuratora.

Prokurator wyraził zgodę na wymierzenie tak zaproponowanej kary i środków karnych.

Powyższemu nie sprzeciwili się również obecni na rozprawie pokrzywdzeni pouczeni o możliwości zgłoszenia przez oskarżonego tego wniosku.

Po stwierdzeniu, że zachodzą do tego warunki, Sąd na podstawie art. 387 § 2 k.p.k. uwzględnił wniosek oskarżonego o wydanie wyroku skazującego uznając, że okoliczności popełnienia przestępstwa nie budzą wątpliwości i cele postępowania zostaną osiągnięte mimo nieprzeprowadzenia rozprawy w całości. W ocenie Sądu J. Ż. przyznał się do winy pośrednio, składając wniosek o dobrowolne poddanie się karze.

Sąd na podstawie art. 387 § 4 k.p.k. uznał za ujawnione dowody wymienione w akcie oskarżenia, a także uznał za ujawnione w całości bez odczytywania zeznania świadków.

Wobec przytoczonych okoliczności Sąd uznając oskarżonego J. Ż. za winnego popełnienia zarzucanego mu w pkt. 1 aktu oskarżenia czynu na podstawie na podstawie art. 279 § 1 k.k. wymierzył mu karę 1 (jednego) roku pozbawienia wolności oraz uznając go za winnego popełnienia zarzucanego mu w pkt. 2 aktu oskarżenia czynu na podstawie art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 280 § 1 k.k. i art. 157 § 2 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. skazał go i na podstawie art. 280 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 3 k.k. wymierzył mu karę 2 (dwóch) lat pozbawienia wolności. Sąd na podstawie art. 85 k.k. i art. 86 § 1 k.k. wymierzył oskarżonemu karę łączną 2 (dwóch) lat pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres próby wynoszący 5 ( pięć ) lat, jednocześnie oddając skazanego w okresie próby pod dozór kuratora.

W ocenie Sądu odnośnie oskarżonego spełnione zostały przesłanki, o których mowa w art. 69 k.k., zaś wymierzona oskarżonemu kara pozbawienia wolności, także z warunkowym zawieszeniem jej wykonania, spełni swoje cele, wpływając pouczająco, wychowawczo i zapobiegawczo na sprawcę. Oskarżony przeprosił pokrzywdzonych, zadeklarował chęć wynagrodzenia im krzywd. Na rozprawie podał, że do sierpnia 2013 r. pracował jako pracownik budowy metra w W. na stanowisku kierownika zmiany.

Okres próby, na jaki zawieszono wykonanie orzeczonej kary, zdaniem Sądu będzie wystarczający, aby sprawdzić trafność pozytywnej prognozy, że oskarżony nie wejdzie ponownie w konflikt z prawem. Należy przewidywać, że orzeczona kara zmotywuje oskarżonego do przestrzegania porządku prawnego chociażby z uwagi na możliwość odbywania kary izolacyjnej w razie zarządzenia wykonania orzeczonej wobec niego kary pozbawienia wolności, zwłaszcza, że w okresie próby będzie nadzorowany przez kuratora.

Ponadto Sąd orzekł wobec oskarżonego tytułem środków karnych wymienionych w art. 39 pkt. 5 k.k.: obowiązek naprawienia szkody w całości poprzez zapłatę na rzecz pokrzywdzonego S. T. (1) kwoty 500 (pięćset) złotych oraz obowiązek zadośćuczynienia poprzez zapłatę na rzecz pokrzywdzonej G. D. kwoty 1000 (jeden tysiąc) złotych. Art. 46 § 1 k.k. stanowi, że w razie skazania sąd może orzec, a na wniosek pokrzywdzonego lub innej osoby uprawnionej orzeka, obowiązek naprawienia wyrządzonej przestępstwem szkody w całości albo w części lub zadośćuczynienia za doznaną krzywdę; przepisów prawa cywilnego o przedawnieniu roszczenia oraz możliwości zasądzenia renty nie stosuje się.

Wymierzona oskarżonemu kara oraz środki karne będą stanowiły dla niego dostateczną dolegliwość i w ocenie Sądu spowodują, że oskarżony nigdy więcej nie zdecyduje się na drogę przestępstwa, zaś obowiązek naprawienia szkody oraz zadośćuczynienia mają również charakter kompensacyjny odnośnie poniesionej przez pokrzywdzonego starty materialnej oraz doznanej przez G. D. krzywdy.

Sąd przy wymiarze kary wziął pod uwagę charakter i okoliczności popełnionych czynów, ich społeczną szkodliwość oraz stopień winy oskarżonego, jego zachowanie się po popełnieniu przestępstwa, jak również charakter naruszonego przez oskarżonego przypisanymi mu czynami dobra prawem chronionego. Jako okoliczność łagodzącą Sąd uznał fakt, że oskarżony jest dotknięty uzależnieniem od alkoholu, co niewątpliwie miało wpływ na popełnienie przez niego zarzucanych mu czynów.

Zdaniem Sądu wymierzona oskarżonemu kara jest adekwatna i proporcjonalna do stopnia jego zawinienia, stopnia społecznej szkodliwości czynu, a także zrealizuje swoje cele w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa i umocni przekonanie, że sprawcy przestępstw ponoszą odpowiedzialność adekwatną do popełnionych czynów.

O kosztach rozstrzygnięto w oparciu o treść art. 624 § 1 k.p.k., który stanowi, że Sąd może zwolnić oskarżonego lub oskarżyciela posiłkowego w całości lub w części od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych, jeżeli istnieją podstawy do uznania, że uiszczenie ich byłoby dla nich zbyt uciążliwe ze względu na sytuację rodzinną, majątkową i wysokość dochodów, jak również wtedy, gdy przemawiają za tym względy słuszności.

W niniejszej sprawie oskarżony był tymczasowo aresztowany i od września 2013 r. nie osiągał żadnych dochodów. Wobec powyższego został zwolniony od ponoszenia kosztów sądowych w przedmiotowym postępowaniu.