Pełny tekst orzeczenia

WYROK ZAOCZNY

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 29 lutego 2024 r.

Sąd Rejonowy w Kętrzynie I Wydział Cywilny

w składzie następującym:

po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w dniu 29 lutego 2024 r. w K.

na podstawie art. 339§1 k.p.c.

sprawy z powództwa E- Kancelarii Grupa (...) Sp. z o.o. z siedzibą we W.

przeciwko P. P.

o zapłatę

powództwo oddala.

Sygn. akt I C 580/23 upr

UZASADNIENIE

Powód, E- Kancelaria Grupa (...) Sp. z o.o. z siedzibą we W., wniósł o zasądzenie od pozwanej P. P. kwoty 1.494,04 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 29.01.2021 r. do dnia zapłaty.

W uzasadnieniu powód wskazał, że w dniu 26.02.2019 r. pozwana zawarła z E. (...) umowę o wydanie międzynarodowej karty kredytowej z kredytem odnawialnym i udzielenie limitu kredytowego. Pozwana uzyskała limit w wysokości 1.000,00 zł, z którego skorzystała. Do dnia wniesienia pozwu pozwana nie spłaciła udzielonego jej kredytu oraz odsetek i innych związanych z nim opłat w łącznej kwocie 1.494,04 zł.

W dniu 07.12.2020 r. została zawarta umowa cesji pomiędzy E. (...) z/s w Bułgarii a (...) sp. z o.o. z/s w K. a E- Kancelarią Grupa (...) Spółka z ograniczona odpowiedzialnością z siedzibą we W., na mocy której nastąpiło przejście uprawnień na stronę powodową, m.in. z tytułu wierzytelności dochodzonej w niniejszej sprawie. Przedmiotowa wierzytelność wynika z umowy pożyczki zawartej pomiędzy pozwana a wierzycielem pierwotnym.

Dalej powód wskazał, że w dniu 07.12.2022 r. pomiędzy w/w stronami doszło do zawarcia umowy sprzedaży wierzytelności, na mocy której nastąpiło przejście na powoda uprawnień m.in. z tytułu wierzytelności dochodzonej w niniejszej sprawie.

Wymagalność dochodzonego pozwem roszczenia powód określił na dzień 28.01.2021r.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 26.02.2019 r. pozwana P. P. zawarła z E. (...) umowę o wydanie międzynarodowej karty kredytowej z kredytem odnawialnym i udzielenie limitu kredytowego. Na jej podstawie wierzyciel pierwotny udzielił pozwanej kredytu w maksymalnej kwocie 1.000,00 zł (limit kredytowy).

(dowód: umowa k. 30 – 36)

W dniu 07.12.2020 r. pomiędzy E. (...) z/s w Bułgarii a (...) sp. z o.o. z/s w K. została zawarta umowa cesji, na mocy której nastąpiła sprzedaż wierzytelności m.in. należnej od P. P. nas kwotę 1.000,00 zł.

(dowód: umowa k. 18 - 29)

Sąd ustalił i zważył, co następuje:

Powództwo nie zasługiwało na uwzględnienie.

Powód nie udowodnił, że przysługuje mu jakiekolwiek roszczenie względem pozwanej. Zgodnie z ogólną zasadą wyrażoną w art. 6 kc ciężar udowodnienia faktu spoczywa na tym, kto z faktu tego wywodzi skutki prawne. Strony zobowiązane są w myśl przepisu art. 232 kpc wskazywać dowody dla stwierdzenia faktów, z których wywodzą skutki prawne. Ciężar udowodnienia faktów uzasadniających objęte pozwem roszczenie spoczywał na powodzie, który winien wykazać wszystkie okoliczności stanowiące podstawę żądania pozwu.

Powództwo zostało oparte na treści art. 509 1 kc, zgodnie z którym, wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania.

Wierzytelność, która ma być przedmiotem cesji, powinna istnieć w momencie zawarcia umowy. Musi też być oznaczona w zakresie stosunku prawnego, z którego wynika, a także stron i przedmiotu świadczenia. Elementy te powinny być już znane, ewentualnie musi istnieć możliwość ich ustalenia na podstawie treści stosunku prawnego, z którego wynikają.

W niniejszej sprawie powód nie udowodnił, iż przysługuje mu jakiekolwiek roszczenie względem pozwanej, nie wykazał bowiem istnienia przedmiotowej wierzytelności.

Przede wszystkim należy podkreślić, że powód nie udowodnił, że pozwana była zobowiązana do zwrotu kwoty wykorzystanego limitu kredytowego na rzecz wierzyciela pierwotnego oraz, że z tego limitu w ogóle skorzystała nawet w minimalnym zakresie.

Dowodem na powyższe nie może być samo przedłożenie umowy o wydanie międzynarodowej karty kredytowej (k. 30 – 36), albowiem dokument ten może dowodzić jedynie tego, że pozwana otrzymała od wierzyciela pierwotnego kartę kredytową i miała możliwość wykorzystania środków z przyznanego jej limitu kredytowego w wysokości 1.000,00 zł. Powód nie udowodnił jednak w żaden sposób, że pozwana z tej możliwości skorzystała i w związku z tym powstał po jej stronie obowiązek zwrotu na rzecz wierzyciela pierwotnego jakichkolwiek kwot, albowiem z przedłożonych do pozwu dokumentów nie da się wywnioskować, że taka sytuacja miała miejsce.

Dowodem na istnienie zobowiązania pozwanej nie mogą być również przedłożone wraz z pozwem oświadczenie o wypowiedzeniu umowy (k. 37) oraz zawiadomienia o przelewie wierzytelności wraz z wezwaniem do zapłaty (k. 38, 39), ponieważ powód nie dołączył do nich nie tylko dowodu doręczenia tych pism pozwanej, co mogłoby dowodzić, że odebrała je i nie zareagowała, więc zgodziła się z ich treścią, ale brak nawet dowodu, że te pisma zostały przez powoda do pozwanej wysłane.

Obowiązek przedstawienia dowodów spoczywa na stronach (art. 3 kpc), a ciężar udowodnienia faktów mających dla rozstrzygnięcia sprawy istotne znaczenie spoczywa na stronie, która z faktów tych wywodzi skutki prawne (art. 6 kc). W myśl wskazanych przepisów to strony obowiązane są przedstawiać dowody, a Sąd nie jest władny tego obowiązku nawet wymuszać, ani – poza zupełnie wyjątkowymi sytuacjami – zastępować stron w jego wypełnieniu. Ciężar udowodnienia spoczywa na stronie, a ów ciężar rozumieć należy z jednej strony jako obarczenie strony procesu obowiązkiem przekonania sądu dowodami o słuszności swoich twierdzeń, a z drugiej konsekwencjami zaniechania realizacji tego obowiązku, lub jego nieskuteczności. Tą konsekwencją jest zazwyczaj niekorzystny dla strony wynik procesu.

Nie można było również w przedmiotowej sprawie uznać, że pozwana nie przedstawiając swojego stanowiska w rzeczywistości uznała powództwo. Powód powinien wykazać zasadność powództwa. Brak merytorycznego zaprzeczenia jego twierdzeń przez pozwaną nie zwalniał go od wykazania podstawowych okoliczności wskazujących na zasadność żądania. Jak wskazał Sąd Najwyższy w wyroku z 7.11.2007 r. (II CSK 293/07), ciężar udowodnienia faktu należy rozumieć nie tylko jako obarczenie jednej ze stron procesu obowiązkiem przekonania sądu dowodami o prawdziwości swoich twierdzeń, ale również konsekwencjami zaniechania realizacji tego obowiązku lub jego nieskuteczności.

Sąd jest zobligowany do uznania twierdzeń powoda przy bezczynności pozwanego jedynie w przypadku braku wątpliwości co do zasadności pozwu. W niniejszej sprawie natomiast powód nie przedłożył dowodów dostatecznie uzasadniających istnienie wierzytelności przeciwko pozwanemu.

Mając na względzie powyższe okoliczności, powództwo należało oddalić.

ZARZĄDZENIE

1)  odnotować;

2)  odpis doręczyć pełn. powoda z pouczeniem;

3)  za 14 dni lub z apelacją.

29.03.2024 r.

Sędzia Beata Bihuń