Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 22 maja 2024 roku

Sąd Rejonowy w Mrągowie I Wydział Cywilny

w składzie następującym:

po rozpoznaniu w dniu 22 maja 2024 roku w Mrągowie

na rozprawie

sprawy z powództwa (...) sp. z o.o. z siedzibą w M.

przeciwko (...) S.A. z siedzibą w W.

o zapłatę

I.  zasądza od pozwanego (...) S.A. z siedzibą w W. na rzecz powoda (...) sp. z o.o. z siedzibą w M. kwotę 5.205,86 zł (pięć tysięcy dwieście pięć złotych i osiemdziesiąt sześć groszy)
z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od:

a)  kwoty 5.005,86 zł (pięć tysięcy pięć złotych i osiemdziesiąt sześć groszy) od dnia 25 sierpnia 2020 roku do dnia zapłaty,

b)  kwoty 200 zł (dwieście złotych) od dnia 13 grudnia 2023 roku do dnia zapłaty,

II.  w pozostałym zakresie powództwo oddala,

III.  zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 3.717 zł (trzy tysiące siedemset siedemnaście złotych) wraz z odsetkami ustawowymi
za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się orzeczenia do dnia zapłaty tytułem zwrotu kosztów procesu, w tym kwotę 1.800 zł (jeden tysiąc osiemset złotych) tytułem kosztów zastępstwa procesowego,

IV.  nakazuje ściągnięcie od pozwanego na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Mrągowie kwoty 280,82 zł (dwieście osiemdziesiąt złotych
i osiemdziesiąt dwa grosze) tytułem nieuiszczonych kosztów sądowych.

ZARZĄDZENIE

1.  odnotować,

2.  za 7 dni lub z wnioskiem o uzasadnienie.

M., dnia 22 maja 2024r.

Sygn. akt I C 610/23

UZASADNIENIE

Powód (...) sp. z o.o. z siedzibą w M. wniósł o zasądzenie od pozwanego (...) S.A. z siedzibą w W. kwoty 5.206,56 złotych
z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od kwoty 5.006,56 złotych od dnia
25 sierpnia 2020 roku do dnia zapłaty oraz od kwoty 200 złotych od dnia 13 grudnia
2023 roku do dnia zapłaty. Nadto domagał się zasądzenia od pozwanego na jego rzecz kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego, według norm przepisanych.

W uzasadnieniu wskazał, że w dniu 25 lipca 2020 roku doszło do zdarzenia,
w wyniku którego uszkodzeniu uległ pojazd marki T. (...) o numerze rejestracyjnym
(...). Sprawca zdarzenia posiadał obowiązkowe ubezpieczenie w zakresie odpowiedzialności cywilnej u pozwanego, który uznał swoją odpowiedzialność, przyznając poszkodowanemu odszkodowanie w kwocie 6.956,78 złotych. Motywując swoje stanowisko
w sprawie podał, że dotychczas wypłacona przez pozwanego kwota odszkodowania jest zaniżona, bowiem nie uwzględnia rzeczywistych kosztów przywrócenia pojazdu do stanu sprzed wypadku, co wynika z prywatnej kalkulacji naprawy pojazdu. Legitymację czynną
w sprawie skonkretyzował powołując się na umowy przelewu wierzytelności. Odnosząc się
do kwoty dochodzonej pozwem wskazał, że stanowi ona różnicę pomiędzy dotychczas wypłaconym odszkodowaniem a wysokością kosztów napraw wynikających z kosztorysu naprawy sporządzonej przez niezależnego rzeczoznawcę powiększoną o koszt sporządzenia tejże ekspertyzy w kwocie 200 złotych.

W odpowiedzi na pozew Pozwany (...) S.A. z siedzibą
w W. wniósł o oddalenie powództwa oraz zasądzenie od powoda na jego rzecz kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego, według norm przepisanych.

W uzasadnieniu potwierdził fakt przyjęcia odpowiedzialności za szkodę z dnia
25 lipca 2020 roku oraz wypłaty odszkodowania – zgodnie z kalkulacją sporządzoną przez pozwanego – w łącznej kwocie 6.956,78 złotych. Zakwestionował dochodzone pozwem roszczenie, a w szczególności ekspertyzę prywatną, na którą powołuje się powód, wskazując, że zastosowano w niej wygórowaną stawkę za roboczogodzinę i zawyżone ceny części zamiennych. Podkreślił, że poszkodowany został poinformowany o możliwości dokonania naprawy w warsztacie należącym do sieci naprawczej (...), które objęte są gwarancją wykonawcy, z której to propozycji nie skorzystał. Nadto zakwestionował zasadność żądania zwrotu kosztów opinii prywatnej.

Sąd ustalił, co następuje:

W dniu 25 lipca 2020 roku miała miejsce kolizja drogowa, w wyniku której uszkodzeniu uległ pojazd marki T. (...) o numerze rejestracyjnym (...), należący
do R. T. i B. T.. Odpowiedzialność w zakresie odpowiedzialności cywilnej za powstałą szkodę przyjął (...) S.A. z siedzibą
w W., który po przeprowadzeniu postępowania likwidacyjnego wypłacił na rzecz poszkodowanego odszkodowanie w łącznej kwocie 6.956,78 złotych brutto.

(bezsporne, a nadto dowód: decyzja – k. 13-16, akta szkody – k. 42)

W dniu 29 czerwca 2023 roku R. T. i B. T. zawarli z (...) sp. z o.o. z siedzibą w M. umowę przelewu wierzytelności, której przedmiot stanowiła wierzytelność wobec (...) S.A. z siedzibą w W.
z tytułu szkody z dnia 25 lipca 2020 roku w pojeździe marki T. (...) o numerze rejestracyjnym (...) (obejmującą również wierzytelności przyszłe, z wyłączeniem wierzytelności z tytułu najmu pojazdu zastępczego, holowania i parkowania).

(dowód: umowa przelewu wierzytelności – k. 17, zawiadomienie o przelewie – k. 17v)

W dniu 30 czerwca 2023 roku (...) sp. z o.o. z siedzibą w M. zawarła z (...) sp. z o.o. z siedzibą w M. umowę przelewu wierzytelności, której przedmiot stanowiła wierzytelność wobec (...) S.A. z siedzibą w W.
z tytułu szkody z dnia 25 lipca 2020 roku w pojeździe marki T. (...) o numerze rejestracyjnym (...) (obejmującą również wierzytelności przyszłe, z wyłączeniem wierzytelności z tytułu najmu pojazdu zastępczego, holowania i parkowania).

(dowód: umowa przelewu wierzytelności – k. 19-20, zawiadomienie o przelewie – k. 19v)

W dniu 13 października 2023 roku (...) sp. z o.o.
z siedzibą w M. sporządziło kalkulację naprawy pojazdu marki T. (...)
o numerze rejestracyjnym (...), w której łączny koszt naprawy pojazdu został określony na kwotę 11.963,34 złotych. Za sporządzenie kalkulacji podmiot ten wystawił fakturę VAT
nr FS/30/12/2023, obciążając (...) sp. z o.o. z siedzibą w M. obowiązkiem zapłaty kwoty 200 złotych brutto.

(dowód: kalkulacja naprawy – k. 21-23, faktura VAT nr (...) – k. 24)

Pismem z dnia 6 grudnia 2023 roku (...) sp. z o.o. z siedzibą w M. wezwała (...) S.A. z siedzibą w W. do zapłaty kwoty
5.206,56 złotych, tj. różnicy wynikającej z prywatnej kalkulacji naprawy z dnia
13 października 2023 roku powiększonej o koszt jej sporządzenia a dotychczas przyznanym odszkodowaniem – w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania pod rygorem skierowania sprawy na drogę postępowania sądowego.

(dowód: pismo z dnia 6 grudnia 2023 roku – k. 26)

Wskutek kolizji z dnia 25 lipca 2020 roku uszkodzeniu uległy elementy lewej strony oraz felga przednia prawa pojazdu marki T. (...) o numerze rejestracyjnym (...). Wysokość kosztów naprawy tych uszkodzeń wynosi 11.962,64 złotych.

(dowód: opinia biegłego sądowego z zakresu rzeczoznawstwa motoryzacyjnego M. P. – k. 49-81)

Sąd zważył, co następuje:

Zgłoszone powództwo w zdecydowanej części jest zasadne i w tym zakresie zasługiwało na uwzględnienie.

Pozwany ubezpieczyciel uznał swoją odpowiedzialność za skutki zdarzenia z dnia
25 lipca 2020 roku, stąd też nie wymagają szczegółowego odniesienia kwestie związane
z podstawami tej odpowiedzialności. Spór stron oscylował stricte wokół granic odpowiedzialności ubezpieczyciela, przy czym żądanie powództwa zawierało w sobie roszczenie odszkodowawcze dotyczące uzupełnienia dotychczas przyznanego odszkodowania za naprawę pojazdu.

Powód stał na stanowisku, że przyznane dotychczas przez ubezpieczyciela odszkodowanie z tytułu szkody z dnia 25 lipca 2020 roku jest zaniżone w stosunku
do rzeczywistej wysokości szkody. Swoją argumentację opierał na prywatnej ekspertyzie naprawy pojazdu marki T. (...) o numerze rejestracyjnym (...). Natomiast pozwany stał na stanowisku, że dotychczas wypłacona kwota odszkodowania była wystarczająca do dokonania naprawy pojazdu uszkodzonego wskutek w/w zdarzenia, zaś dochodzone pozwem roszczenie jest zawyżone.

Dyskusyjna pozostawała natomiast kwestia granic odpowiedzialności pozwanego ubezpieczyciela. Granice odpowiedzialności za skutki zdarzenia wywołującego szkodę wyznacza art. 361 kc, który w § 1 stanowi, iż zobowiązany do odszkodowania ponosi odpowiedzialność za normalne następstwa działania lub zaniechania, z którego szkoda wynikła.

W orzecznictwie sądowym za ugruntowany od dłuższego już czasu należy uznać pogląd wyrażony w uchwale 7 sędziów Sądu Najwyższego z dnia 12 kwietnia 2012 roku, zgodnie
z którym zakład ubezpieczeń zobowiązany jest na żądanie poszkodowanego do wypłaty,
w ramach odpowiedzialności z tytułu ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadacza pojazdu mechanicznego, odszkodowania obejmującego celowe i ekonomicznie uzasadnione koszty nowych części i materiałów służących do naprawy uszkodzonego pojazdu. Jeżeli ubezpieczyciel wykaże, że prowadzi to do wzrostu wartości pojazdu, odszkodowanie może ulec obniżeniu o kwotę odpowiadającą temu wzrostowi ( vide: uchwała 7 sędziów Sądu Najwyższego z dnia 12 kwietnia 2012 roku sygn. akt III CZP 80/11, publ. OSNC 2012/10/112). Wskazuje się również, że uzyskana tytułem odszkodowania należność może być spożytkowana przez poszkodowanego w dowolny sposób, co oznacza, iż nie musi on za uzyskaną sumę pieniężną dokonywać naprawy uszkodzonego pojazdu ( vide: wyrok Sądu Najwyższego z dnia 27 czerwca 1988 roku sygn. akt I CR 151/88, publ. LEX nr 8894, a także: Agnieszka Rzetecka-Gil Kodeks cywilny. Komentarz. Zobowiązania część ogólna, publ. LEX 2011).

Mając na uwadze powyższe zapatrywania prawne oraz stanowiska stron niniejszego postępowania na uwzględnienie zasługiwał wniosek powoda o przeprowadzenie dowodu
z opinii biegłego z zakresu rzeczoznawstwa samochodowego na okoliczność ustalenia rzeczywistego zakresu i kosztów naprawy uszkodzeń pojazdu marki T. (...)
o numerze rejestracyjnym (...) powstałych na skutek zdarzenia z dnia 25 lipca
2020 roku.

Biegły sądowy M. P. wskazał, że wskutek kolizji z dnia 25 lipca 2020 roku uszkodzeniu uległy elementy lewej strony oraz felga przednia prawa pojazdu marki T. (...) o numerze rejestracyjnym (...). Wysokość kosztów naprawy tych uszkodzeń ustalił na poziomie 11.962,64 złotych.

Przedmiotową opinię Sąd uznał za w pełni miarodajną, bowiem została ona sporządzona przez osobę z dużym doświadczeniem i o odpowiednich kwalifikacjach, a nadto w sposób profesjonalny i z zachowaniem należytych standardów. Zawarte w opinii tezy wyrażone zostały jasno i zrozumiale, a wnioski w sposób logiczny wyciągnięte z poczynionych ustaleń. Podkreślenia wymaga również, że strony nie kwestionowały przedmiotowej opinii.

Odszkodowanie zgodnie ze swoją kompensacyjną funkcją powinno wyrównać poszkodowanemu uszczerbek majątkowy powstały w wyniku zdarzenia wyrządzającego szkodę, co nie jest równoznaczne z koniecznością naprawy pojazdu. Poszkodowany zachowuje bowiem prawo spożytkowania uzyskanej tytułem odszkodowania kwoty
w dowolny sposób. Z tego też względu dokonanie niepełnej naprawy, czy też wymiana określonej części, a nie jej naprawa, nie zwalnia odpowiedzialnego za szkodę z obowiązku wypłaty pełnego odszkodowania. De lege lata brak jest też podstaw prawnych do nakładania na poszkodowanych obowiązku naprawy uszkodzonej rzeczy, tudzież „zmuszania” do jej naprawiania w określony sposób lub przez określony podmiot.

Jedynie na marginesie wskazać należy, że w świetle wyżej zaprezentowanych poglądów i zapatrywań prawnych bezprzedmiotowym byłoby prowadzenie postępowania dowodowego zgodnie z wnioskiem pozwanego o przeprowadzenie dowodu z zeznań świadka R. T. oraz zobowiązania go do przedłożenia dowodów potwierdzających naprawę auta i jej koszt. Na przeszkodzie uwzględnieniu tego wniosku stały przede wszystkim względy merytoryczne, jak i względy ekonomiki procesowej, gdyż przeprowadzenie wnioskowanych przez stronę pozwaną dowodów przedłużyłoby znacznie postępowanie i spowodowałoby wystąpienie dodatkowych nieuzasadnionych jego kosztów.

Mając na uwadze powyższe okoliczności i zapatrywania prawne wskazać należy,
iż zasadnym było oparcie wysokości szkody na opinii biegłego sądowego M. P., a konkretnie na ustalonym przez niego na poziomie 11.962,64 złotych. Biorąc przy tym pod uwagę wysokość dotychczas wypłaconego przez pozwanego na rzecz poszkodowanego odszkodowania (6.956,78 złotych), pozostała część odszkodowania winna wynosić 5.005,86 złotych.

Powód dochodził również kosztów, jakie poniósł w związku ze sporządzeniem prywatnej kalkulacji naprawy, na której opierał powództwo, a które zostały udokumentowane w sposób nie budzący wątpliwości fakturą VAT nr (...) opiewającą na kwotę
200 złotych. Sąd Najwyższy w uchwale w uchwale 7 sędziów z dnia 29 maja
2019 roku w sprawie o sygn. akt III CZP 68/18 stanął na stanowisku, iż nabywcy w drodze przelewu wierzytelności o odszkodowanie za szkodę komunikacyjną przysługuje
od ubezpieczyciela odpowiedzialności cywilnej zwrot uzasadnionych kosztów ekspertyzy zleconej osobie trzeciej, gdy jej sporządzenie było w okolicznościach sprawy niezbędne
do efektywnego dochodzenia odszkodowania. W okolicznościach niniejszej sprawy, poniesiony przez powoda koszt związany ze sporządzeniem prywatnej kalkulacji naprawy uznać należy za obiektywnie uzasadniony i niezbędny do efektywnego dochodzenia odszkodowania. Postępowanie dowodowe wykazało bowiem, że pozwany zaniżył wartość szkody. Poza tym zauważyć należy, że ustalenie kwestii rozmiarów szkody wymaga wiadomości specjalnych, zaś strona powodowa nie miała innej możliwości ustalenia faktycznych rozmiarów szkody niż zwrócić się do rzeczoznawcy.

Mając powyższe na uwadze – na podstawie art. 415 kc w zw. z art. 805 § 2 pkt
1 kc – orzeczono jak w punkcie I wyroku, w pozostałym zakresie powództwo oddalając jako wygórowane (pkt II wyroku).

O odsetkach orzeczono na podstawie art. 481 § 1 i 2 kc, aprobując wskazane w pozwie daty wymagalności zgłoszonych roszczeń.

O kosztach procesu orzeczono w punkcie III wyroku – stosownie do jego wyniku –
na podstawie art. 100 zd. drugie in principio kpc w zw. z § 2 pkt 4 i § 15 ust. 1 Rozporządzenia z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych (tekst jednolity: Dz. U. z 2023r. poz. 1935), zasądzając od pozwanego na rzecz powoda kwotę
3.717 złotych tytułem zwrotu kosztów procesu, w tym kwotę 1.800 złotych tytułem kosztów zastępstwa procesowego. Wśród udokumentowanych kosztów procesu znalazły się także opłata sądowa od pozwu w kwocie 400 złotych, opłata skarbowa od pełnomocnictwa w kwocie
17 złotych oraz zaliczka na poczet wynagrodzenia biegłego sądowego w kwocie 1.500 złotych.

W punkcie III wyroku – na podstawie art. 113 ust. 1 ustawy z dnia 28 lipca 2005 roku o kosztach sądowych w sprawach cywilnych ( tekst jednolity: Dz. U. z 2023r. poz. 1144) –
w ślad za przyjętą regułą orzekania o kosztach procesu – Sąd nałożył na pozwanego obowiązek uiszczenia kwoty 280,82 złotych tytułem nieuiszczonych kosztów sądowych. Kwota ta stanowi nieuiszczone dotychczas koszty związane ze sporządzeniem opinii biegłego sądowego, które zostały tymczasowo poniesione przez Skarb Państwa

/-/ sędzia Krzysztof Połomski