Pełny tekst orzeczenia

WYROK ZAOCZNY

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 12 kwietnia 2023 r.

Sąd Rejonowy w Kętrzynie I Wydział Cywilny

w składzie następującym:

po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w dniu 12 kwietnia 2023 r. w K.

na podstawie art. 339§1 k.p.c.

sprawy z powództwa (...) sp. z o.o. z siedzibą w W.

przeciwko P. S.

o zapłatę

Powództwo oddala.

sygn. akt I C 63/23

UZASADNIENIE

Powód (...) spółka z o.o. z siedzibą w W. wniósł o zasądzenie od pozwanego P. S. kwoty 540,24 zł wraz z odsetkami umownymi i kosztami procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego wg norm prawem przepisanych.

W uzasadnieniu żądania powód wskazał, iż wierzytelność wynika z umowy pożyczki
zawartej w formie elektronicznej przez pozwanego w dniu 12.09.2019 r. na kwotę 300,00 zł. Weryfikacja pozwanego nastąpiła poprzez proces przelania przez niego kwoty 0,01 zł na rachunek pożyczkodawcy. Po weryfikacji pożyczkobiorcy, kwota pożyczki została przelana na rachunek, z którego został wykonany przelew weryfikacyjny. Pozwany nie wywiązał się z przyjętego na siebie zobowiązania spłaty pożyczki i w dniu 01.12.2022 r. została zawarta umowa przelewu wierzytelności, przysługującej spółce (...) sp. z o.o. na rzecz powoda, na mocy której w ocenie powoda nastąpiła cesja całości praw i obowiązków wynikających z umowy zawartej przez pozwanego z wierzycielem pierwotnym.

Pozwany P. S. nie zajął stanowiska w sprawie.

Sąd ustalił, co następuje:

W dniu 01.12.2022 r. (...) sp. z o.o. z siedzibą w W. zawarła umowę przelewu wierzytelności z (...) spółka z o.o. z siedzibą w W.

(dowód: umowa sprzedaży wierzytelności k. 9 - 11)

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo nie zasługiwało na uwzględnienie.

Powód nie udowodnił tego, iż przysługuje mu jakiekolwiek roszczenie względem pozwanego,
w szczególności nie wykazał istnienia wierzytelności z tytułu umowy pożyczki. Powód nie przedstawił bowiem dokumentów potwierdzających dostatecznie faktu zawarcia przez pozwanego umowy
z pierwotnym wierzycielem. Zgodnie z ogólną zasadą wyrażoną w art. 6 kc ciężar udowodnienia faktu spoczywa na tym, kto z faktu tego wywodzi skutki prawne. Strony zobowiązane są w myśl przepisu
art. 232 kpc wskazywać dowody dla stwierdzenia faktów, z których wywodzą skutki prawne. Ciężar udowodnienia faktów uzasadniających objęte pozwem roszczenie spoczywał na powodzie, który winien wykazać wszystkie okoliczności stanowiące podstawę żądania pozwu.

W niniejszej sprawie powód załączył do pozwu wydruk umowy pożyczki, która miała zostać zawarta przez wierzyciela pierwotnego z pozwanym. Umowa nie została podpisana przez strony, zaś powód nie wykazał, iż pozwany zaakceptował treść tej umowy. Powód nie przedłożył również dowodu wypłacenia pozwanemu kwoty pożyczki czyli dowodu przeniesienia na biorącego pożyczkę własności przedmiotu umowy ani nawet potwierdzenia wykonania przez pozwanego przelewu rejestracyjnego oraz dowodu złożenia przez niego wniosku o pożyczkę drogą elektroniczną. Przedłożony przez stronę powodową dowód w postaci wydruku umowy pożyczki (k. 16 – 28) nie stanowi również dokumentu w rozumieniu art. 245 k.p.c. Wydruk ten nie został podpisany przez strony i brak jest dokumentów wskazujących, iż pozwany złożył oświadczenie wyrażające wolę zawarcia umowy pożyczki z wierzycielem pierwotnym.

Dowodu istnienia zobowiązania pozwanego nie stanowi także zawiadomienie o przelewie (k. 29). Brak dowodów doręczenia go pozwanemu, a w szczególności dowodu, iż pozwany uznał wynikające z pisma zobowiązanie.

W związku z powyższym, przedłożona przez powoda umowa przelewu wierzytelności może stanowić dowód wyłącznie tego, że do zawarcia takiej umowy doszło, nie wykazuje ona natomiast, iż pozwany był zobowiązany wobec wierzyciela pierwotnego i w jakiej wysokości. Dopiero wykazanie istnienia długu wobec wierzyciela pierwotnego i wykazanie wysokości tej wierzytelności może stanowić podstawę do uwzględnienia pozwu, gdy powód umowami cesji wykaże, iż nabył wierzytelność od wierzyciela pierwotnego zgodnie z treścią art. 509 § 1 kc.

Jak wskazano wyżej, ciężar dowodu w zakresie wysokości i wymagalności roszczenia, osoby pozwanej, terminów płatności należności wynikających z umowy, momentu wypowiedzenia umowy, terminów płatności i naliczania odsetek od należności głównej, stosownie do art. 6 kc obciąża powoda. Tymczasem powód, na dowód istnienia swojej należności, poza umową przelewu wierzytelności, nie przedstawił żadnego dowodu istnienia wierzytelności ani jej wysokości.

Obowiązek przedstawienia dowodów spoczywa na stronach (art. 3 kpc), a ciężar udowodnienia faktów mających dla rozstrzygnięcia sprawy istotne znaczenie spoczywa na stronie, która z faktów tych wywodzi skutki prawne (art. 6 kc). W myśl wskazanych przepisów to strony obowiązane są przedstawiać dowody, a Sąd nie jest władny tego obowiązku nawet wymuszać, ani – poza zupełnie wyjątkowymi sytuacjami – zastępować stron w jego wypełnieniu. Ciężar udowodnienia spoczywa na stronie, a ów ciężar rozumieć należy z jednej strony jako obarczenie strony procesu obowiązkiem przekonania sądu dowodami o słuszności swoich twierdzeń, a z drugiej konsekwencjami zaniechania realizacji tego obowiązku, lub jego nieskuteczności. Tą konsekwencją jest zazwyczaj niekorzystny dla strony wynik procesu.

Nie można było również w przedmiotowej sprawie uznać, że pozwany nie przedstawiając swojego stanowiska w rzeczywistości uznał powództwo. Powód reprezentowany przez profesjonalnego pełnomocnika procesowego, winien przejawiać staranność w wykazaniu zasadności powództwa. Brak merytorycznego zaprzeczenia jego twierdzeń przez pozwanego nie zwalniał go od wykazania podstawowych okoliczności wskazujących na zasadność żądania. Jak wskazał Sąd Najwyższy w wyroku z 7.11.2007 r. (II CSK 293/07), ciężar udowodnienia faktu należy rozumieć nie tylko jako obarczenie jednej ze stron procesu obowiązkiem przekonania sądu dowodami o prawdziwości swoich twierdzeń, ale również konsekwencjami zaniechania realizacji tego obowiązku lub jego nieskuteczności. Sąd jest zobligowany do uznania twierdzeń powoda przy bezczynności pozwanego jedynie w przypadku braku wątpliwości co do zasadności pozwu. W niniejszej sprawie natomiast powód nie przedłożył dowodów dostatecznie uzasadniających jego roszczenie. W konsekwencji należało stwierdzić, że powód nie udowodnił swojego roszczenia, choć był do tego zobowiązywany.

Mając na względzie wszystkie powyższe okoliczności, powództwo należało oddalić.