Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 2 października 2023 roku

Sąd Rejonowy dla Łodzi – Widzewa w Łodzi Wydział I Cywilny

w składzie:

Przewodniczący: sędzia Wioletta Sychniak

po rozpoznaniu w dniu 2 października 2023 roku w Łodzi

na posiedzeniu niejawnym (art. 148 ¹ k.p.c.)

sprawy z powództwa (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w G.

przeciwko (...) spółce akcyjnej w W.

o zapłatę

zasądza od (...) spółki akcyjnej w W. na rzecz (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w G.:

kwotę 1170,96 zł (tysiąc sto siedemdziesiąt złotych i dziewięćdziesiąt sześć groszy) z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 21 lutego 2023 roku do dnia zapłaty,

kwotę 252 (dwieście pięćdziesiąt dwa) złote tytułem zwrotu kosztów procesu, z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty,

oddala powództwo w pozostałej części.

Sygn. akt I C 651/23

UZASADNIENIE

Pozwem wniesionym 28 lutego 2023 roku (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w G. wniosła o zasądzenie od (...) spółki akcyjnej z siedzibą w W. kwoty 1457,75 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od 21 lutego 2023 roku do dnia zapłaty oraz kosztów procesu.

W uzasadnieniu wskazano, że dochodzone w sprawie roszczenie dotyczy szkody z 29 czerwca 2022 roku, likwidowanej z dobrowolnego ubezpieczenia autocasco, którym objęty był uszkodzony pojazd marki S. (...) nr rej. (...), należący do D. S. i E. S.. W toku postępowania likwidacyjnego Pozwany wypłacił odszkodowanie w łącznej wysokości 6923,22 zł, weryfikując koszty naprawy odnośnie stawki za roboczogodzinę oraz ceny materiałów lakierniczych.

/pozew k. 3 - 6/

Referendarz sądowy w Sądzie Rejonowym dla Łodzi – Widzewa w Łodzi 12 kwietnia 2023 roku wydał nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym.

/nakaz zapłaty k. 13/

W sprzeciwie od nakazu zapłaty Pozwany wniósł o oddalenie powództwa w całości oraz o zasądzenie od Powoda kosztów procesu. Pozwany przyznał, iż w dniu wystąpienia szkody łączyła go z poszkodowanymi umowa ubezpieczenia Autocasco oraz, że przeprowadził postępowanie likwidacyjne szkody, wypłacając odszkodowanie z tytułu kosztów naprawy w łącznej wysokości 6923,22 zł. Zakwestionował uzasadnioną wysokość stawki za roboczogodzinę w świetle obowiązujących postanowień OWU AC i wskazał, że nie akceptuje zastosowanej przez Powoda stawki za roboczogodzinę prac w wysokości 220 zł netto, gdyż średnia stawka za roboczogodzinę prac blacharskich i lakierniczych stosowana przez (...) wynosi 140 zł.

/sprzeciw od nakazu zapłaty k. 15 -17/

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

29 czerwca 2022 roku doszło do zdarzenia drogowego, w wyniku którego uszkodzeniu uległ samochód marki S. (...) o nr. rej. (...) należący do D. S. i E. S..

/okoliczności bezsporne,

dowód rejestracyjny pojazdu – dokumenty na płycie CD k. 10/

W chwili zdarzenia samochód marki S. (...) o nr. rej. (...) objęty był ochroną ubezpieczeniową z tytułu umowy dobrowolnego ubezpieczenia autocasco, która została zawarta przez D. S. i E. S. z (...) Spółką Akcyjną w W. i potwierdzona polisą nr (...). Umowa została zawarta w wariancie Serwisowym ustalania kosztów naprawy.

/okoliczności bezsporne, polisa – dokumenty na płycie CD k. 10/

Szkoda została zgłoszona (...) Spółce Akcyjnej w W. 15 września 2022 roku. Ubezpieczyciel zarejestrował szkodę pod numerem (...).

/podsumowanie zgłoszenia szkody k. 31/

28 września 2022 D. S. i E. S. zawarli z (...) sp. z o.o. sp. k. umowę zlecenia naprawy pojazdu marki S. (...) o nr. rej. (...). W treści umowy wskazano, iż koszt naprawy zostanie ustalony za podstawie kalkulacji naprawy wykonanej przez zleceniobiorcę w systemie A. w momencie, w którym znane mu będą wszystkie uszkodzenia powstałe w pojeździe. Koszt naprawy w szczególności miał zostać ustalony z uwzględnieniem pełnego zakresu uszkodzeń powstałych w przedmiotowej szkodzie, z zastosowaniem części nowych i oryginalnych zakupionych w (...) w cenie obowiązującej u głównego importera części wg cennika na datę zakupu, a także z zastosowaniem stawki za roboczogodzinę w wysokości 220 zł netto.

W dniu zlecenia naprawy pojazdu D. S. i E. S. zawarli z (...) sp. z o.o. sp. k. umowę przelewu wierzytelności, na mocy której przelali na cesjonariusza wierzytelność w stosunku do (...) spółki akcyjnej w W. z tytułu odszkodowania z polisy autocasco, w związku ze szkodą z 29 czerwca 2022 roku w samochodzie marki S. (...) o nr. rej. (...).

/umowa zlecenia naprawy pojazdu, umowa przelewu wierzytelności

– dokumenty na płycie CD k. 10/

24 października 2022 roku (...) sp. z o.o. sp. k. wykonała kalkulację naprawy samochodu marki S. (...) o nr. rej. (...). Kosztorys uwzględniał usunięcie stwierdzonych uszkodzeń w pojeździe i został sporządzony z zastosowaniem stawki za roboczogodzinę prac mechanicznych, blacharskich i lakierniczych w wysokości 220 zł netto. Do wyliczenia kosztów naprawy przyjęto ceny części zamiennych oryginalnych sygnowanych logo producenta pojazdu, tj. części o jakości O, a także zastosowano współczynnik odchylenia na materiały lakiernicze w wysokości 120,49%. Ostateczny koszt naprawy został oszacowany przez warsztat wykonujący naprawę na kwotę 8380,96 zł. Kosztorys został przesłany (...) Spółce Akcyjnej w W..

Zakład (...) zweryfikował kalkulację naprawy z kwoty 8380,96 zł do kwoty 6923,22 zł poprzez zmniejszenie zastosowanej stawki roboczogodziny za naprawy blacharskie i lakiernicze z kwoty 220 zł netto do kwoty 140 zł netto oraz brak uznania zwiększenia kosztów materiałów lakierniczych użytych do naprawy o 21,49%.

/kalkulacja naprawy - dokumenty na płycie CD k. 10,

kalkulacja naprawy k. 35 – 37v/

10 listopada 2022 roku (...) sp. z o.o. sp. k. wystawiła na rzecz D. S. fakturę VAT nr (...), której przedmiotem była naprawa pojazdu marki S. (...) o nr. rej. (...) po szkodzie z 29 czerwca 2022 roku. Faktura opiewa na kwotę 8380,96 zł z terminem płatności wyznaczonym na 17 listopada 2022 roku.

/faktura VAT - dokumenty na płycie CD k. 10 /

30 stycznia 2023 roku (...) sp. z o.o. sp. k. zawarła z (...) spółką z ograniczoną odpowiedzialnością w G. umowę o powierniczy przelew wierzytelności, na mocy której przelała na rzecz cesjonariusza wierzytelność z tytułu odszkodowania z polisy Autocasco poszkodowanego w stosunku do (...) spółki akcyjnej w W., w związku ze szkodą z 29 czerwca 2022 roku w pojeździe marki S. (...) o numerze rejestracyjnym (...). Umowa została zawarta w celu wyegzekwowania wierzytelności zgodnie z zawartym wraz z umową zleceniem.

/umowa o powierniczy przelew wierzytelności,

zlecenie do powierniczej umowy o przelew wierzytelności

– dokumenty na płycie CD k. 10/

W piśmie datowanym na 30 stycznia 2023 roku (...) spółka z o.o. w G. wezwała (...) SA w W. do zapłaty kwoty 8380,96 zł tytułem odszkodowania za szkodę komunikacyjną w pojeździe marki S. (...) o numerze rejestracyjnym (...) z 29 czerwca 2022 roku. Pismo wraz z fakturą zostało przesłane Pozwanemu za pośrednictwem wiadomości e – mail 6 lutego 2023 roku.

/wezwanie do zapłaty, wiadomość e-mail - dokumenty na płycie CD k. 10/

Pozwany zweryfikował fakturę VAT nr (...) do kwoty 6923,22 zł, zgodnie ze zweryfikowaną kalkulacją naprawy. W toku postępowania likwidacyjnego Zakład (...) przyznał odszkodowanie za szkodę z 29 czerwca 2022 w pojeździe S. (...) o nr. rej. (...) w łącznej wysokości 6923,22 zł. Odszkodowanie było wypłacone w dwóch transzach – pierwszej w wysokości 3105,42 zł i drugiej w wysokości 3817,80 zł, na podstawie decyzji z 15 lutego 2023 roku.

/zweryfikowana faktura k.34, k. decyzja pozwanego k 32 – 33/

Integralną częścią umowy ubezpieczenia Autocasco, były Ogólne Warunki Ubezpieczeń Komunikacyjnych – (...).

Zgodnie z § 17 ust. 1 OWU w wariancie serwisowym koszty naprawy pojazdu są ustalane na podstawie cen oryginalnych części zamiennych.

§ 17 ust. 3 OWU AC przewiduje, że wysokość odszkodowania ustala się z uwzględnieniem sposobu naprawy pojazdu w wybranym przez ubezpieczonego warsztacie wykonującym naprawę oraz w oparciu o zasady zawarte w systemie A., E. lub (...), z zastosowaniem:

norm czasowych operacji naprawczych określonych przez producenta pojazdu;

stawki za roboczogodzinę ustalonej przez (...):

w wariancie serwisowym i optymalnym - w oparciu o średnie ceny usług stosowane przez warsztaty porównywalnej kategorii do warsztatu wykonującego naprawę, działające na terenie województwa, w którym znajduje się ten warsztat,

w wariancie partnerskim - dla warsztatu partnerskiego, w którym dokonywana jest naprawa;

cen części zamiennych ustalonych stosownie do ust. 1 i ust. 2;

cen materiałów lakierniczych i normaliów zawartych w systemach A., E. lub (...),

(...) ustala odszkodowanie w sposób przewidziany w niniejszym ustępie pod warunkiem przedstawienia rachunków lub faktur VAT dotyczących robocizny, części zamiennych, materiałów lakierniczych i normaliów, przy czym w przypadku wariantu partnerskiego rachunki lub faktury VAT muszą być wystawione przez warsztat partnerski.

Z kolei § 17 ust. 4 stanowi, że w razie udokumentowania naprawy pojazdu rachunkami lub faktura­mi VAT, (...) weryfikuje koszty wynikające z tych rachunków lub faktur VAT pod kątem ich zgodności z zasadami określonymi w ust. 3.

/OWU AC k. 20 – 30/

Stawka za roboczogodzinę prac mechanicznych, blacharskich i lakierniczych w autoryzowanych serwisach naprawczych umiejscowionych na terenie województwa (...) za naprawy blacharskie i lakiernicze kształtowała się w zakresie 170 - 240 zł netto. Stawka w wysokości 220 zł netto znajdowała się w zakresie stawek rynkowych dla klientów indywidualnych.

/opinia biegłego P. Z. – dokumenty na płycie CD k. 55/

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o dowody zaoferowane przez strony, w szczególności w oparciu o załączone do akt sprawy dokumenty, w tym na płycie CD, fotokopie dokumentów, których autentyczności strony nie kwestionowały, a nadto w oparciu o okoliczności bezsporne.

Wobec rozbieżności stron w zakresie ustalenia kosztów naprawy pojazdu, a tym samym ustalenia stawek za roboczogodzinę prac mechanicznych, blacharskich i lakierniczych, obecnych na rynku lokalnym autoryzowanych stacji obsługi, niezbędnym było jednoznaczne ustalenie tej okoliczności za pomocą dowodu z opinii biegłego z zakresu techniki samochodowej. Sąd celem ustalenia stawki za roboczogodzinę prac naprawczych w serwisach autoryzowanych w II kwartale 2022 roku dopuścił dowód z opinii biegłego P. Z., złożoną przez biegłego na potrzeby sprawy Sądu Rejonowego dla Łodzi – Śródmieścia w Łodzi XII Wydziału Gospodarczego o sygnaturze akt XII GC 1574/22. Sąd uznał na podstawie art. 278 ¹ k.p.c., iż opinia sporządzona w innym postępowaniu na zlecenie wskazanego Sądu jest wystarczająca, a zawarte w niej wnioski są logiczne, spójne i jednoznaczne. Sąd nie znalazł podstaw do podważenia wiarygodności przedmiotowej opinii i również na jej podstawie dokonał ustaleń faktycznych. Nie ulega wątpliwości, iż kwestia stawek za roboczogodzinę aktualnych na rynku w konkretnym okresie stanowi okoliczność o charakterze ogólnym, a tym samym nie ma konieczności zindywidualizowanego badania w każdym stanie faktycznym odnoszącym się do tego samego okresu. Wskazać należy, iż w przypadku powołania biegłego w przedmiotowej sprawie, doszedłby on do tożsamych wniosków odnośnie stawki za roboczogodzinę prac naprawczych w II kwartale 2022 roku, co biegły P. Z. w opinii złożonej do sprawy XII GC 1574/22. Tym samym powoływanie biegłego na te okoliczności, w sytuacji posiadania wiarygodnych informacji w zakresie wymagającym wiadomości specjalnych, stanowiłoby niepotrzebne przedłużenie postępowania i generowałoby zbędnie dodatkowe koszty procesu.

Na podstawie art. 505 ⁷ §1 i 2 k.p.c. Sąd pominął dowód z opinii biegłego z zakresu techniki samochodowej na okoliczności sprecyzowane przez Pozwanego w punkcie 7 sprzeciwu od nakazu zapłaty. Z uwagi na wartość przedmiotu sporu przedmiotowa sprawa toczy się w postępowaniu uproszczonym. Z doświadczenia zawodowego Sądu wynika, iż opinia biegłego powoływana na okoliczności wskazane przez pozwanego, z wysokim stopniem prawdopodobieństwa mogłaby przekroczyć wartość przedmiotu sporu. Jednocześnie wskazać należy, iż w świetle złożonych do przedmiotowej sprawy dowodów ustalenie okoliczności, precyzowanych przez Pozwanego w pkt. 7 sprzeciwu od nakazu zapłaty, możliwe było bez konieczności powoływania opinii biegłego.

Postanowieniem z 7 sierpnia 2023 roku Sąd pominął dowód z opinii biegłego K. K., złożoną do sprawy o sygnaturze XII GC 491/22 Sądu Rejonowego dla Łodzi – Śródmieścia w Łodzi XII Wydziału Gospodarczego. Strona powodowa wnioskowała o dopuszczenie tego dowodu celem wykazania faktu spornej ceny z materiały lakiernicze. W ocenie Sądu wnioskowany dowód był nieprzydatny do wykazania tego faktu, wobec czego należało go pominąć na podstawie art. 235 ² §1 pkt. 3 k.p.c. Wskazać należy, iż okoliczności odnoszące się do uwzględnienia, bądź nieuwzględnienia, zwiększenia kosztów za materiały lakiernicze w przedmiotowym przypadku były możliwe do ustalenia na podstawie innych dowodów zgromadzonych w sprawie. Przedstawiona przez stronę powodową opinia biegłego została sporządzona na podstawie odmiennego stanu faktycznego, odnosiła się zarówno do innej marki i modelu pojazdu, a także do innego okresu. W ocenie Sądu powyższe wskazuje na nieprzydatność wnioskowanego dowodu w celu udowodnienia powołanych przez powódkę faktów.

Sąd na podstawie art. 235 ² §1 pkt 2 i 3 k.p.c. pominął także dowody z artykułu „Lakierowanie akrylowe a lakierowanie wodne – wady i zalety obu technologii, pisma (...) z 11.07.2017 r., komunikatu nr 2 (...) z 19.08.2018 r. i wyroku Sądu Okręgowego w Łodzi z 8.02.2023 r. sygn. akt XIII Ga 526/22 z uzasadnieniem. Powódka powołała wskazane dowody w celu wykazania spornej ceny materiałów lakierniczych oraz potwierdzenia faktu uzgodnienia kosztów naprawy i interpretacji OWU AC w tym zakresie. W ocenie Sądu przedmiotowe dowody były nieprzydatne do wykazania powoływanych przez Powódkę faktów, także dążyły do wykazania faktów nieistotnych dla rozstrzygnięcia sprawy.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo podlegało uwzględnieniu w części.

Strona powodowa domagała się zasądzenia na jej rzecz pozostałej części odszkodowania, należnego za koszty naprawy pojazdu marki S. (...) o numerze rejestracyjnym (...) po szkodzie z 29 czerwca 2022 roku, z powołaniem się na zawarte umowy przelewu wierzytelności.

Przed dokonaniem merytorycznej oceny żądania powódki, należało dokonać badania jej legitymacji procesowej czynnej. Legitymacja procesowa stron stanowi przesłankę materialnoprawną, a jej istnienie sąd bada z urzędu, orzekając co do istoty sprawy, niezależnie od podniesienia w tej mierze przez drugą stronę zarzutów.

Swoją legitymację procesową czynną do dochodzenia roszczeń z tytułu odszkodowania za szkodę w pojeździe marki S. (...) o numerze rejestracyjnym (...) powódka wywodziła z umowy powierniczego przelewu wierzytelności z 30 stycznia 2023 roku, zawartej z (...) sp. z o.o. sp. k., która to spółka nabyła wierzytelność w stosunku do pozwanego z tytułu przedmiotowej szkody od bezpośrednio poszkodowanych, na mocy umowy przelewu wierzytelności zawartej 28 września 2022 roku.

Zgodnie z treścią art. 509 § 1 k.c. wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią chyba, że sprzeciwiałoby się to zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania. Powódka przedstawiła opisane wyżej umowy przelewu wierzytelności, dotyczące tej samej wierzytelności – roszczenia
z tytułu odszkodowania z umowy ubezpieczenia Autocasco za koszty naprawy przedmiotowego pojazdu. Wierzytelność została wyraźnie sprecyzowana w obu umowach. W ocenie Sądu, przedstawione przez Powódkę dowody wykazują w dostateczny sposób jej legitymację procesową do dochodzenia przedmiotowego roszczenia w niniejszym postępowaniu.

W niniejszej sprawie Powódka dochodziła roszczenia należnego z dobrowolnej umowy ubezpieczenia Autocasco. Zgodnie z art. 805 § 1 kodeksu cywilnego, przez umowę ubezpieczenia ubezpieczyciel zobowiązuje się, w zakresie działalności swojego przedsiębiorstwa, spełnić określone świadczenie w razie zajścia przewidzianego w umowie wypadku, a ubezpieczający zobowiązuje się zapłacić składkę. Jeżeli nie umówiono się inaczej, suma ubezpieczenia ustalona w umowie stanowi górną granicę odpowiedzialności ubezpieczyciela (art. 824 § 1 k.c.).

W pierwszej kolejności należy zwrócić uwagę na fakt, że zakres obowiązku odszkodowawczego zakładu ubezpieczeń kształtuje się odmiennie w zależności od tego, czy obowiązek naprawienia szkody wynika z umowy ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej, czy też jego źródłem jest umowa innego, dobrowolnego ubezpieczenia majątkowego. Choć pojęcie szkody w obu formach odpowiedzialności ubezpieczyciela jest takie samo, to jednak granice odpowiedzialności ubezpieczyciela są różne. W pierwszym przypadku odpowiedzialność zakładu ubezpieczeń ma charakter akcesoryjny, dlatego jej granice wyznaczane są przez zakres pierwotnej odpowiedzialności ubezpieczonego, który z kolei wynika wprost z przepisów ustawy, a w szczególności z art. 361 k.c. Zasada pełnego odszkodowania doznaje odstępstwa w przypadku, gdy źródłem roszczenia odszkodowawczego jest dobrowolnie zawarta umowa ubezpieczenia majątkowego. Strony mogą bowiem – w granicach swobody kontraktowej – odmiennie określić w umowie zarówno rodzaj, wysokość jak i przesłanki wypłaty należnego poszkodowanemu świadczenia, a także przesłanki odmowy jego wypłaty. Zawarta umowa jest w tym zakresie wiążąca dla stron. Świadczenie ubezpieczeniowe wypłacane na podstawie dobrowolnej umowy ubezpieczenia majątkowego, pomimo że określane jest powszechnie mianem odszkodowania, ma charakter zobowiązania pierwotnego do odpowiedniego zachowania ubezpieczyciela w razie zajścia wypadku ubezpieczeniowego. Możliwe jest zatem, aby owo świadczenie było niższe od poniesionej szkody albo tę szkodę przewyższało, a także aby pomimo wystąpienia szkody podlegającej kompensacji zakład ubezpieczeń nie ponosił odpowiedzialności w razie wystąpienia określonych w umowie okoliczności egzoneracyjnych.

Ani przepisy kodeksu cywilnego, ani ustawy ubezpieczeniowej, nie mogą szczegółowo regulować całokształtu zagadnień związanych z ubezpieczeniem w każdym z licznych jego rodzajów. Masowość umów ubezpieczenia czyni niemożliwym negocjowanie przez ubezpieczyciela z każdym klientem szczegółów treści umowy. Dlatego też szczegółowe postanowienia dotyczące konkretnego ubezpieczenia są ustalane w ogólnych warunkach ubezpieczeń. Ogólne warunki umowy są tzw. wzorcem kwalifikowanym i wiążą strony dlatego, że stały się składnikiem umowy ubezpieczeniowej przez odwołanie się do nich (wyrok Sądu Najwyższego z 31 maja 2001 r., sygnatura akt V CKN 247/00).

W niniejszej sprawie sposób ustalania wysokości świadczenia oraz wypłaty odszkodowania uregulowany był w Ogólnych Warunkach Ubezpieczeń Komunikacyjnych – (...), które stanowiły podstawę wzajemnych praw i obowiązków stron umowy, tj. poszkodowanych oraz pozwanego. Poszkodowani byli objęci ochroną ubezpieczeniową Autocasco w wariancie Serwisowym, który determinował sposób likwidacji i wyliczenia szkody. Mając na uwadze postanowienia OWU serwis (...) sp. z o.o. sp. k. przedstawił pozwanemu kosztorys naprawy, a następnie wykonano wskazane w nim prace i wystawiono korelującą z nim fakturę VAT. Pozwany, powołując się na § 17 ust. 4 OWU zweryfikował stawkę roboczogodziny z 220 zł netto do 140 zł netto oraz odmówił zasadności zastosowania współczynnika odchylenia dla materiałów lakierniczych w wysokości 121,49%.

Stosownie do treści § 17 ust. 3 pkt 2 a) wysokość odszkodowania ustala się w oparciu o średnie ceny usług stosowane przez warsztaty porównywalnej kategorii do warsztatu wykonującego naprawę, działające na terenie województwa, w którym znajduje się ten warsztat, zaś § 17 ust. 4 stanowi, że w razie udokumentowania naprawy pojazdu rachunkami lub fakturami VAT, (...) weryfikuje koszty wynikające z tych rachunków lub faktur VAT pod kątem ich zgodności z zasadami określonymi w ust. 3. Wskazać należy, iż omawiane postanowienie OWU nie jest precyzyjne i tylko na jego podstawie nie da się ustalić, jaka jest wysokość zastawki za roboczogodzinę, zgodna z umową. Pojęcie „średniej ceny usług stosowanej przez warsztaty porównywalnej kategorii do warsztatu wykonującego naprawę, działające na terenie województwa, w którym znajduje się ten warsztat” nie zostało zdefiniowane obowiązujących OWU. §17 OWU, który posługuje się tym pojęciem nie określa sposobu wyliczenia takiej średniej. Omawiane pojęcie jest niejasne: nie określa żadnych kryteriów, według których warsztaty należą do porównywalnych kategorii; nie określa kategorii zakładów naprawczych, nie wskazuje źródeł, w oparciu o które ustala się ceny usług.

Zgodnie z art. 15 ust. 3 i 5 ustawy z dnia 11 września 2015 r. o działalności ubezpieczeniowej i reasekuracyjnej (Dz. U. z 2022 r., poz. 2283 t.j.) umowa ubezpieczenia, ogólne warunki ubezpieczenia oraz inne wzorce umowy powinny być formułowane jednoznacznie i w sposób zrozumiały. Postanowienia umowy ubezpieczenia, ogólnych warunków ubezpieczenia oraz innych wzorców umowy sformułowane niejednoznacznie interpretuje się na korzyść ubezpieczającego, ubezpieczonego lub uprawnionego z umowy ubezpieczenia. Skoro Pozwany sformułował ogólne warunki ubezpieczenia niejednoznacznie, w sposób, który uniemożliwia obliczenie stawki za roboczogodzinę w sposób obiektywny, to interpretując je na korzyść ubezpieczonego, należy uznać, że stawka przyjęta w zleceniu serwisowi (...) sp. z o.o. sp. k. naprawy uszkodzonego samochodu odpowiada wymaganiom umowy. Tym samym nie ma podstaw do jej weryfikacji (obniżenia). Jednocześnie wskazać należy, iż stawki za roboczogodzinę stosowane przez warsztaty porównywalnej kategorii do warsztatu wykonującego naprawę, działające na terenie województwa, w którym znajduje się ten warsztat, tj. województwa (...) w II kwartale 2022 roku, mieściły się w zakresie od 170-240 zł netto. W celu ustalenia tej okoliczności został powołany dowód z opinii biegłego z zakresu techniki samochodowej P. Z. złożonej do sprawy Sądu Rejonowego dla Łodzi – Śródmieścia w Łodzi XII Wydziału Gospodarczego o sygnaturze XII GC 1574/22. Mając na uwadze powyższe do wyliczenia zasadnych kosztów naprawy obliczonych zgodnie z obowiązującymi strony postanowieniami OWU należało zastosować stawkę w wysokości 220 zł netto, jako stawkę znajdującą się w zakresie stawek aktualnych na rynku autoryzowanych warsztatów naprawczych w województwie (...).

Wskazać należy, że w niniejszej sprawie nie zaistniał między stronami spór co do zakresu naprawy, a także co o rodzaju użytych do naprawy części zamiennych. Sporne były jedynie zastosowane stawki za roboczogodzinę oraz koszt materiałów lakierniczych. Na gruncie niniejszej sprawy Sąd ustalił, że zastosowany przez stronę powodową współczynnik odchylenia na materiały lakiernicze nie znajdował uzasadnienia. Wskazać należy, iż stosownie z §17 ust. 3 OWU wysokość odszkodowania ustala się w oparciu o zasady jednego z trzech wskazanych systemów eksperckich. W przywołanym postanowieniu OWU wskazano, iż do wyliczenia kosztów naprawy znajdują zastosowanie ceny materiałów lakierniczych i normaliów zawarte w systemach A., E. lub (...). W przedmiotowej sprawie koszty materiałów lakierniczych winny być więc ustalone według cen wskazywanych i przewidzianych w systemie eksperckim A., a więc bez dokonania zwiększenia w wysokości 20,49 %.

Mając powyższe na uwadze wskazać należy, iż Pozwany dokonał niezasadnej weryfikacji kosztów naprawy w zakresie pozycji robocizny (552 zł netto), kosztów dodatkowych (32 zł netto) i robocizny lakierniczej (368 zł netto). Łącznie niezasadne potrącenia wynosiły 952 zł netto, tj. 1170,96 zł brutto. Taką też kwotę należało uznać jako pozostałą należną Powódce część odszkodowania za szkodę z 29 czerwca 2022 roku w pojeździe marki S. (...) o nr. rej. (...).

O odsetkach Sąd orzekł na podstawie art. art. 359 § 1 i 2 k.c. w zw. z art. 455 k.c. oraz w zw. z art. 817 § 1 k.c..

Zgodnie z art. 817 § 1 k.c., zakład ubezpieczeń powinien spełnić świadczenie w terminie 30 dni, licząc od daty otrzymania zawiadomienia o wypadku. Gdyby wyjaśnienie w powyższym terminie okoliczności koniecznych do ustalenia odpowiedzialności ubezpieczyciela albo wysokości świadczenia okazało się niemożliwe, świadczenie powinno być spełnione w ciągu 14 dni od dnia, w którym przy zachowaniu należytej staranności wyjaśnienie tych okoliczności było możliwe. Jednakże bezsporną część świadczenia ubezpieczyciel powinien spełnić w terminie przewidzianym w § 1 (§ 2 art. 817 k.c.). Szkoda została zgłoszona 15 września 2022 roku. Powódka dochodziła zasądzenia odsetek od 21 lutego 2023 roku, a więc po upływie trzydziestodniowego terminu na spełnienie świadczenia przez Pozwanego. Sąd zasądził więc odsetki zgodnie z żądaniem pozwu.

O kosztach procesu Sąd orzekł w punkcie 3 sentencji wyroku, na podstawie art. 100 zd. 1 k.p.c., dokonując stosunkowego ich rozdzielenia. Powódka wygrała sprawę w 80% w związku z czym powinna ponieść 20% kosztów procesu. Koszty poniesione przez nią wyniosły łącznie 387 zł: opłata od pozwu - 100 zł, koszty zastępstwa procesowego – 270 zł, ustalone w oparciu o § 2 pkt 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz. U. poz. 1804 z późn. zm.) oraz opłata skarbowa od pełnomocnictwa - 17 zł. Koszty poniesione przez Pozwanego wyniosły 287 zł, w tym: koszty zastępstwa procesowego w kwocie 270 zł ustalone w oparciu o § 2 pkt 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz. U. poz. 1804 z późn. zm.) oraz opłata skarbowa od pełnomocnictwa – 17 zł. Łącznie koszty procesu wyniosły 674 zł, z czego Powódka powinna ponieść koszty procesu w wysokości 135 zł. Różnica ponad tę kwotę – 135 zł (387 zł – 135 zł) podlegała zasądzeniu na rzecz Powódki od Pozwanego, z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty (art. 98 § 1 ¹ k.p.c.).