Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 22 maja 2024 r.

Sąd Rejonowy w Łęczycy, I Wydział Cywilny w składzie:

Przewodniczący: Sędzia Wojciech Wysoczyński

Protokolant: st. sek. sąd. Katarzyna Retkowska

po rozpoznaniu w dniu 7 maja 2024 r. w Łęczycy, na rozprawie,

w sprawy z powództwa J. M.

przeciwko P. K. prowadzącemu działalność gospodarczą pod firmą (...) z siedzibą w S.

o zapłatę

zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 1.349,02 zł (jeden tysiąc trzysta czterdzieści dziewięć złotych 02/100) wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od dnia 19 lipca 2023 roku do dnia zapłaty, oraz kwotę 370 zł ( trzysta siedemdziesiąt złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od dnia uprawomocnienia się niniejszego wyroku do dnia zapłaty.

Sędzia Wojciech Wysoczyński

Sygnatura akt I C 66/24

UZASADNIENIE

W pozwie z dnia 19 stycznia 2024 roku, powód J. M. wniósł o zasądzenie od pozwanego P. K. prowadzącego działalność gospodarczą pod firmą (...) P. K. z siedzibą w S. kwoty 1.349,02 złote z ustawowymi od odsetkami o dnia za opóźnienie liczonymi o dnia 19 lipca 2023 roku do dnia zapłaty, oraz zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda kosztów procesu według norm przepisanych, w tym kosztów zastępstwa procesowego / pozew k. 3-5/.

Sąd Rejonowy w Łęczycy nakazem zapłaty wydanym w postępowaniu upominawczym z dnia 16 lutego 2024 roku, uwzględnił roszczenie zgłoszone w pozwie / nakaz zapłaty k.11/.

W sprzeciwie pozwany reprezentowany przez zawodowego pełnomocnika wniósł o oddalenie powództwa oraz o zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów procesu według norm przepisanych. Pozwany zakwestionował żądanie pozwu co do zasady i co do wysokości / sprzeciw k.16-17/.

W toku postępowania stanowiska procesowe stron nie uległy zmianie.

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

Pozwany P. K. prowadzi działalność gospodarczą pod firmą (...) P. K. z siedzibą w S. zajmującą się hurtową sprzedażą warzyw i owoców / wypis z ewidencji k. 10/.

W dniu 4 lipca 2023 roku, powód J. M. zawarł z pozwanym P. K. ustną umowę sprzedaży. Przedmiotem umowy była sprzedaż produktu rolnego w postaci bobu w ilości 680 kg. za cenę 9 złotych za 1 kilogram bobu na łączną kwotę 6.120 złotych / dowód dostawy k. 47/.

Powód dostarczył pozwanemu bób w ustalonej przez strony w umowie wielkości, pozwany towar odebrał od powoda w wielkości ustalonej w umowie / bezsporne/.

W dniu 6 lipca 2023 roku, pozwany zadzwonił do powoda i poinformował powoda, że jego kontrahent zwrócił mu 270 kg bobu i zaproponował powodowi, aby ten z uwagi na wadliwość towaru „doszedł z nim do porozumienia”.

Po rozmowie, powód udał się do pozwanego i stwierdził, że okazany mu bób nie jest tym który został pozwanemu przez niego wydany. Z uwagi na powyższe, powód nie odebrał od pozwanego towaru, nie zgodził się też na ewentualne zamiany umowy / zez. powoda rozprawa z dnia 7.05.2024 00:24:44/.

Z tytułu zawartej umowy i dostarczonego towaru pozwany wystawił fakturę nr. (...) na kwotę 4.770,98 złotych z terminem płatności do dnia 18 lipca 2023 roku /faktura VAT k. 8/.

W dniu 10 lipca 2023 roku, pozwany wpłacił na rachunek bankowy powoda kwotę 4.770,98 złotych / dowód wpłaty k.9/.

Z uwagi na występującą w sprawie polaryzację stanowisk stron i zasadniczo wykluczającą się wzajemnie treść zeznań stron dotyczących warunków umowy sprzedaży, ustalając stan faktyczny w sprawie Sąd opierał się na treści dokumentów załączonych przez strony do akt, których prawdziwość nie została przez strony zakwestionowana. Zeznania stron i świadków miały jedynie charakter posiłkowy, a Sąd uznał ja za wiarygodne jedynie w takim zakresie w jakim nie pozostawały one w sprzeczności z treścią dowodów dokumentarnych. Jednocześnie ustalając treść umowy która łączyła strony, Sąd opierał się na okolicznościach niespornych i przyznanych przez stronę powodową i pozwaną.

Za wiarygodne należało uznać zeznania powoda, albowiem zeznania te w pełni korespondują z dowodami dokumentarnymi zgromadzonymi w sprawie.

Sąd nie dał wiary zeznaniom pozwanego w takim zakresie w jakim twierdził on, że w dacie sprzedaży ze względu na istniejące wady sprzedanego towaru doszło do zawarcia pomiędzy stronami tzw. warunkowej umowy sprzedaży. Zeznania pozwanego pozostają w sprzeczności z dowodami dokumentarnymi zgromadzonymi w sprawie. Jednocześnie zeznań pozwanego w tym zakresie nie sposób potwierdzić w innych dowodach zwłaszcza zeznaniami świadków P. S. i B. C.. Świadkowie zgodnie zeznali, że nie jest im znana treść ustaleń stron, albowiem nie byli obecni przy rozmowie powoda i pozwanego. Dlatego też zeznania przywołanych świadków należy ocenić jako nieprzydatne, albowiem z ich treści nie da się wyprowadzić jakichkolwiek ustaleń co do treści umowy łączącej strony.

Ustalając stan faktyczny w sprawie, Sąd pominął zeznania świadków A. M. i S. D., albowiem miały one znaczenie drugorzędne dla treści rozstrzygnięcia.

Sąd Rejonowy zważył:

Powództwo jest zasadne i znajduje oparcie w treści art. 535 § 1 k.c.

W dniu 4 lipca 2023 roku, powód J. M. zawarł z pozwanym P. K. ustną umowę sprzedaży. Przedmiotem umowy była sprzedaż produktu rolnego w postaci bobu w ilości 680 kg. za cenę 9 złotych za 1 kilogram bobu na łączną kwotę 6.120 złotych.

Powód dostarczył pozwanemu bób w ustalonej przez strony w umowie wielkości, pozwany towar odebrał od powoda w wielkości ustalonej w umowie, jednak pozwany wpłacił na rachunek bankowy powoda jedynie kwotę 4.770,98 złotych. Do zapłaty przez pozwanego pozostaje kwota dochodzona pozwem. W toku postępowania powód przedłożył komplet dokumentów potwierdzających swoje żądania co zasady i wysokości. Dokumenty zaoferowane przez stronę powodową stanowią wystarczającą podstawę do stwierdzenia istnienia wierzytelności dochodzonej w tym postępowaniu, jej wysokości oraz jej wymagalności.

Podniesione w toku postepowania przez pozwanego zarzuty okazały się bezzasadne.

Wbrew obowiązkowi wynikającemu z treści art. 6 k.c. strona pozwana nie wykazała, że pomiędzy stronami doszło do ustaleń które modyfikowałaby zakres i podstawy odpowiedzialności pozwanego z tytułu umowy sprzedaży zawartej z powodem. Powód konsekwentnie zaprzeczał aby pomiędzy stronami do takiej umowy doszło. Pozwany twierdził, że zawarta umowa była umową tzw. warunkową jednak warunki tejże umowy nie zostały przez pozwanego bliżej zaprezentowane ani tym bardziej dowiedzione. Wprawdzie przepisy dopuszczają warunkową sprzedaż rzeczy tj. z zastrzeżeniem zbadania rzeczy przez kupującego (art. 592 § 1 k.c.), ale taki rodzaj sprzedaży w realiach niniejszej sprawy nie znajduje zastosowania. Przy przyjęciu wersji lansowanej przez pozwanego za prawdziwą, bezspornym jest, że pozwany już w momencie wydania mu towaru wiedział o ewentualnych wadach towaru. Okoliczność ta przesądzałaby również o tym, że powód jako sprzedawca zostałby zwolniony od odpowiedzialności z tytułu rękojmi, albowiem kupujący wiedział o wadzie w chwili zawarcia umowy.

Niewątpliwie pozwany przyjął od powoda towar na własne ryzyko i godził się na to, że poniesie konsekwencje ewentualnej wadliwości towaru.

Wymaga podkreślenia, że pozwany P. K. prowadzi działalność zajmującą się hurtową sprzedażą warzyw i owoców i niewątpliwie od pozwanego jako przedsiębiorcy należy wymagać przestrzegania przepisów prawa oraz niezbędnej staranności przy zawieraniu umów handlowych.

Niezależnie od powyższych rozważań zauważyć należy, że strona pozwana w ogóle nie wykazała aby sprzedana pozwanemu przez powoda rzecz miała wady, a tylko w tej sytuacji pozwany ewentualnie mógł zwolnić się od obowiązku świadczenia na rzecz powoda.

Jedynym bowiem dowodem przydatnym dla zweryfikowania zarzutów pozwanego co do jest dowód z opinii biegłego z zakresu rolnictwa. Wszelkie zarzuty pozwanego dotyczące wadliwości dostarczonego towaru, musiały zostać zweryfikowane w oparciu o wiadomości specjalne. Dowód ten jest jedyną drogą pozyskania koniecznych do rozstrzygnięcia wiadomości specjalnych i nie mógł być zastąpiony inną czynnością dowodową. Obowiązek przedstawienia dowodów spoczywa przede wszystkim na stronach, przy czym ciężar udowodnienia faktów mających istotne znaczenie spoczywa na tej ze stron, która z faktów tych wywodzi skutki prawne – w tym wypadku na pozwanym. Strona pozwana nie sprostała temu obowiązkowi.

Reasumując, pozwany nie wywiązał się zatem z zawartej przez siebie umowy. Mając powyższe na uwadze powództwo jest zasadne i znajduje oparcie w treści art. 471 k.c.

O odsetkach ustawowych za opóźnienie orzeczono zgodnie z art. 481 § 1 k.c.. Początkowy termin naliczania odsetek ustawowych od kwoty dochodzonej pozwem nie był przez stronę pozwaną kwestionowany, oraz wynikał z faktury nr. (...) z terminem płatności do dnia 18 lipca 2023 roku.

O kosztach procesu orzeczono stosownie do art. 98 § 1 k.p.c.. Na wskazane koszty złożyły się: opłata od pozwu oraz koszty zastępstwa procesowego powoda.

Sędzia Wojciech Wysoczyński