Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 8 kwietnia 2024r

Sąd Rejonowy w Gdyni I Wydział Cywilny

w składzie następującym:

Przewodniczący: SSR Małgorzata Nowicka – Midziak

po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w dniu 8 kwietnia 2024r w G.

sprawy z powództwa Gminy M. G.

przeciwko P. K. i J. K.

o zapłatę

1.  zasądza od pozwanych solidarnie na rzecz powódki kwotę 25 001,48 zł. (dwadzieścia pięć tysięcy jeden złoty czterdzieści osiem groszy) wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 6 grudnia 2022r do dnia zapłaty;

2.  zasądza od pozwanych solidarnie na rzecz powódki kwotę 7889,36 zł. (siedem tysięcy osiemset osiemdziesiąt dziewięć złotych trzydzieści sześć groszy) tytułem zwrotu kosztów procesu wraz z ustawowymi odsetkami od dnia uprawomocnienia wyroku do dnia zapłaty;

3.  nakazuje ściągnięcie od pozwanych na rzecz Skarbu Państwa - Sądu Rejonowego w Gdyni kwotę 20,40 zł. (dwadzieścia złotych czterdzieści groszy) tytułem wydatków kuratora.

Sygnatura akt I C 672/23

UZASADNIENIE

Powódka Gmina M. G. wniosła pozew przeciwko P. K. i J. K. o zapłatę solidarnie kwoty 25.001,48 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty.

W uzasadnieniu pozwu powódka podniosła, że jest właścicielem lokalu mieszkalnego położonego w G. przy ul. (...). W dniu 28 czerwca 1977 roku została zawarta umowa najmu pomiędzy powódką a dziadkiem pozwanej B. H.. Aneksem z dnia 1 kwietnia 2021 roku pozwana wstąpiła w stosunek najmu w miejsce ojca P. H.. Z uwagi na fakt posiadania znacznych zaległości w opłatach, powód z dniem 31 października 2022 roku rozwiązał umowę z pozwanymi. Podstawę powództwa stanowią przepisy art. 659 k.c. w zw. z art. 688 ¹ k.c. Dochodzone roszczenie obejmuje okres od 1 listopada 2018 roku do 31 października 2022 roku i składa się na nie należność główna w kwocie 22.271,15 zł oraz odsetki w kwocie 2.730,33 zł. Powódka wskazała, że roszczenie nie jest przedawnione z uwagi na uznanie niewłaściwe przez pozwanych.

(pozew, k. 4-8)

W dniu 11 stycznia 2023 roku w sprawie o sygnaturze akt I Nc 346/22 Sąd Rejonowy w Gdyni wydał nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym, uwzględniając powództwo w całości.

(nakaz zapłaty, k. 63)

Kurator ustanowiony dla nieznanych z miejsca pobytu pozwanych w całości zaskarżył przedmiotowy nakaz i wniósł o oddalenie powództwa. W ocenie kuratora powódka nie udowodniła swojego roszczenia co do wysokości, gdyż na tę okoliczność przedłożyła jedynie dokumenty przez siebie wytworzone, nie wykazała podstaw naliczania opłat za media. Nadto, nie wiadomo na jakiej podstawie przyjęto wysokość stawek, albowiem brak dokumentów źródłowych w postaci umów, regulaminów, faktur, które określały wysokość stawek odnoszących się do przedmiotowego lokalu oraz koszt naliczony przez dostawców mediów. Zdaniem kuratora nie wykazano również na jakiej podstawie przyjęto zużycie poszczególnych mediów, gdyż nie przedłożono wyników odczytów. Nie wiadomo również w jaki sposób rozliczano poszczególne media. Wątpliwości kuratora wzbudziła także przyjęta dla rozliczenia czynszu powierzchnia lokalu (34.76 m ²), albowiem z umowy wynika powierzchnia mniejsza (34,13 m ²). Poza tym, zdaniem kuratora, nie wyjaśniono według jakich kryteriów przedmiotowy lokal został zaszeregowany do I. kategorii, dla której obowiązywała najwyższa stawka czynszu. Jak bowiem wynika z umowy lokal składa się z jednego pokoju z używalnością kuchni, przedpokoju, klozetu, łazienki i położony jest w budynku wybudowanym co najmniej w latach 70-tych XX w. Kurator wskazał też, że nie wykazano, że doszło do niewłaściwego uznania roszczenia przez pozwanych.

(sprzeciw od nakazu zapłaty, k. 151)

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Powódka Gmina M. G. jest właścicielką lokalu mieszkalnego nr (...) położonego w budynku wielorodzinnym przy ul. (...) w G.. W dniu 28 czerwca 1977 roku pomiędzy poprzednikiem prawnym powódki a B. H. doszło do zawarcia umowy najmu, której przedmiotem był wyżej opisany lokal mieszkalny nr (...), o powierzchni użytkowej 34,13 m ², składający się z jednego pokoju z używalnością kuchni, przedpokoju, klozetu, łazienki i innych pomieszczeń. Na podstawie aneksu z dnia 4 stycznia 2002 roku najemcą przedmiotowego lokalu została S. H.. Po śmierci najemcy w stosunek najmu wstąpił P. H., a z kolei po jego śmierci w dniu 14 grudnia 2020 roku pozwana P. K.. W przedmiotowym lokalu pozwana zamieszkiwała za zgodą powódki wyrażoną w piśmie z dnia 22 lutego 2018 roku wraz z mężem J. K. oraz córką.

(dowód: umowa najmu lokalu mieszkalnego, k. 13, aneks z dnia 4 stycznia 2002r., k. 15, pismo powoda z dnia 14 listopada 2016r., k. 16, aneks z dnia 22 listopada 2016r., k. 17, pismo z dnia 12 marca 2021r., k. 18, aneks z dnia 1 kwietnia 2021r., k. 19, oświadczenie najemcy, k. 20, pismo powódki z dnia 22 lutego 2018r., k. 23)

Aneksem z dnia 2 października 2013 roku zmieniono powierzchnię użytkową wyżej wskazanego lokalu mieszkalnego z 34,13 m ² na 34,76 m ².

(dowód: aneks z dnia 2 października 2013r., k. 162, kopia fragmentu inwentaryzacji technicznej budynku, k. 164-165)

Nieruchomość wspólna przy ul. (...) w G. znajduje się w zarządzie wspólnoty mieszkaniowej, która obciąża powódkę jako właściciela lokalu komunalnego notami rozliczeniowymi z tytułu rozliczenia mediów, a następnie powódka obciąża najemców lokali komunalnych tymi należnościami, zgodnie z wyżej wskazanymi notami obciążeniowymi. Stroną umów o dostawę mediów jest wspólnota mieszkaniowa. Nadto, wspólnota mieszkaniowa wystawia na rzecz powódki noty obciążeniowe z tytułu opłat eksploatacyjnych oraz opłat za fundusz remontowy, a następnie Gmina obciąża najemców czynszem regulowanym, który obejmuje wyżej wskazane opłaty.

(dowód: oświadczenie powoda zawarte w piśmie z dnia 11 grudnia 2023r., k. 156-158)

Zgodnie z uchwałą nr XXVII/663/16 Rady Miasta G. z dnia 21 grudnia 2016 roku w sprawie Wieloletniego programu gospodarowania mieszkaniowym zasobem Gminy M. G. w latach 2017-2021 oraz uchwałą nr XXXIV/1127/21 Rady Miasta G. z dnia 27 października 2021r. w sprawie Wieloletniego programu gospodarowania mieszkaniowym zasobem Gminy M. G. w latach 2022-2026 lokal mieszkaniowy przy ul. (...) uzyskał 68 punktów w skali oceny wartości użytkowej lokalu i został zaliczony do I. kategorii lokali.

(dowód: niekwestionowane oświadczenie powoda zawarte w piśmie z dnia 11 grudnia 2023r., k. 156-158)

Wobec narastającego zadłużenia z tytułu czynszu najmu i pozostałych opłat oraz groźby rozwiązania umowy najmu poprzedni najemca P. H. zobowiązał się do spłaty zaległości w ratach i bieżącego regulowania należności, jednak nie wywiązywał się z tego zobowiązania.

Po jego śmierci, pismem z dnia 19 lutego 2021 roku pozwana P. K. zwróciła się do powódki o przedłużenie zgody na ratalną spłatę zadłużenia, wskazując na swoją trudną sytuację osobistą (opieka nad chorym ojcem) i finansową, a także na swoją niepełnosprawność. W odpowiedzi, pismem z dnia 1 kwietnia 2021 roku powódka wyraziła zgodę na ratalną spłatę zadłużenia w kwotach po 200 zł i podjęła decyzję o wstrzymaniu postępowania zmierzającego do rozwiązania umowy do dnia 31 marca 2022 roku.

Pozwana jednak nie dokonywała spłaty zadłużenia w ratach ani też nie dokonywała bieżących opłat, zgodnie z wyżej wskazaną deklaracją. W związku z powyższym, pismami z dnia 30 lipca 2021 roku oraz 21 lutego 2022 roku powódka zagroziła wznowieniem postępowania zmierzającego do rozwiązania umowy najmu w razie dalszego niewywiązywania się z zobowiązania.

(dowód: wniosek P. H. z dnia 29 sierpnia 2017r., k. 22, pismo powoda z dnia 22 lutego 2018r., k. 23, pismo (...) z dnia 14 stycznia 2019r., k. 24, pismo powoda z dnia 1 marca 2019r., k. 25, pismo powoda z dnia 17 maja 2019r., k. 26, pismo (...) z dnia 8 lutego 2021r., k. 27, pismo powoda z dnia 12 lutego 2021r., k. 28, pismo powoda z dnia 1 kwietnia 2021r., k. 29, pismo (...) z dnia 8 lipca 2021r., k. 30, pismo powoda z dnia 30 lipca 2021r., k. 31, pismo powoda z dnia 21 lutego 2022r., k. 32, pismo powoda z dnia 18 maja 2022r., k. 33, wezwania do uregulowania zaległości, k. 57-61, wniosek pozwanej z dnia 19 lutego 2021r., k. 159-159v, wniosek z dnia 18 marca 2019r., k. 160-160v)

Pismem z dnia 5 lipca 2022 roku powódka wezwała każdego z pozwanych do zapłaty zadłużenia za okres od 1 października 2018 roku do dnia 30 czerwca 2022 roku w kwocie 25.001,48 zł w terminie jednego miesiąca od dnia doręczenia wezwania pod rygorem rozwiązania umowy najmu i wystąpienia do sądu o orzeczenie eksmisji. Wezwania zostały doręczone pozwanemu w dniu 25 lipca 2022 roku, a pozwanej w dniu następnym.

(dowód: wezwania do zapłaty z dnia 5 lipca 2022r. wraz z dowodami doręczenia, k. 60-61)

Wobec bezskuteczności wezwania, pismem z dnia 9 września 2022 roku powódka wypowiedziała pozwanym umowę najmu na podstawie art. 11 ust. 2 pkt 2 ustawy o ochronie praw lokatorów, zasobie mieszkaniowym gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego z zachowaniem jednomiesięcznego okresu wypowiedzenia z powodu posiadania zaległości czynszowo – eksploatacyjnych przekraczających należności za trzy pełne okresy płatności. Zgodnie z treścią wypowiedzenia umowa uległa rozwiązaniu z dniem 31 października 2022 roku.

(dowód: wypowiedzenie z dnia 9 września 2022r., k. 34)

W okresie objętym żądaniem pozwu dla lokalu należącego do I kategorii stawka czynszu regulowanego wynosiła 5,99 zł/m ², a od 1 listopada 2021 roku - 11,97 zł/m ².

(dowód: zarządzenie nr (...) Prezydenta Miasta G. z dnia 20 września 2011r. wraz z załącznikiem, k. 51-52, zarządzenie nr (...) Prezydenta Miasta G. z dnia 13 grudnia 2011r., k. 53, zarządzenie nr (...) Prezydenta Miasta G. z dnia 7 lutego 2017r. wraz z załącznikiem, k. 54-55, zarządzenie nr (...) Prezydenta Miasta G. z dnia 26 maja 2021r. wraz z załącznikiem, k. 56-56v)

Zaległość pozwanych z tytułu czynszu najmu oraz pozostałych opłat eksploatacyjnych za okres od 1 listopada 2018 roku do 31 października 2022 roku wynosi 22.271,15 zł, zaś skapitalizowane na dzień 31 października 2022 roku odsetki ustawowe za opóźnienie wynoszą 2.730,33 zł.

(dowód: historia zadłużenia, k. 46-50, zawiadomienia o zmianie wysokości opłat, k. 36-45)

Sąd zważył, co następuje:

Powyższy stan faktyczny Sąd w całości ustalił na podstawie dowodów z dokumentów przedłożonych przez stronę powodową. Przedmiotowe dokumenty, w większości stanowiące dokumenty prywatne, nie budziły żadnych wątpliwości Sądu co do ich autentyczności i wiarygodności. Podkreślić należy, iż większość z nich została poświadczona za zgodność z oryginałem przez występującego w niniejszej sprawie zawodowego pełnomocnika powódki będącego radcą prawnym, a zgodnie z art. z treścią art. 129 § 3 k.p.c. zawarte w odpisie dokumentu poświadczenie zgodności z oryginałem przez występującego w sprawie pełnomocnika strony będącego adwokatem, radcą prawnym, rzecznikiem patentowym lub radcą Prokuratorii Generalnej Rzeczypospolitej Polskiej ma charakter dokumentu urzędowego. Jak wskazuje się w orzecznictwie poświadczenie odpisu dokumentu jest dokumentem stwierdzającymi urzędowo istnienie dokumentu o określonej treści, na podobieństwo regulacji prawnej zawartej art. 2 § 2 prawa o notariacie, zgodnie z którym - czynności notarialne, dokonane przez notariusza zgodnie z prawem, mają charakter dokumentu urzędowego. Oznacza to, że sąd przeprowadzając postępowanie dowodowe nie tyle z samego dokumentu prywatnego przedłożonego w urzędowo poświadczonej kopii, ale z dokumentu urzędowego, z którego (na podstawie usuwalnego domniemania z art. 244 § 1 Kodeksu postępowania cywilnego), wyprowadza wniosek o istnieniu dokumentu prywatnego, o treści tożsamej z przedłożonym poświadczeniem. Poświadczenie przez adwokata odpisu dokumentu prywatnego korzysta zatem z domniemania nie tylko autentyczności, ale także domniemania zgodności z prawdą tego co, zostało w nim urzędowo stwierdzone (zob. wyrok Sądu Apelacyjnego w Krakowie z dnia 7 kwietnia 2016 r., I ACa 1822/15, L.). Oznacza to, że poświadczenie stanowi dowód, że odpis dokumentu jest zgodny z oryginałem, a ponadto że samo poświadczenie jest prawdziwe (art. 244 k.p.c.). Strona, która zaprzecza prawdziwości poświadczenia albo twierdzi, że odpis nie jest zgodny z oryginałem, powinna okoliczności te udowodnić. W niniejszej sprawie kurator pozwanych nie kwestionowała powyższego domniemania. Podobnie sytuacja miała się z pozostałymi dokumentami złożonymi w formie niepoświadczonych kserokopii. W tym zakresie kurator nie podniósł zarzutów, że przedłożone kopie nie stanowią wiernego odwzorowania oryginałów, a zatem należało uznać, że przedstawiają one rzeczywistą treść oryginalnych dokumentów.

Przechodząc do szczegółowych rozważań należy wskazać, że w niniejszej sprawie powódka domagała się od pozwanych solidarnie zapłaty czynszu najmu oraz innych opłat należnych z tytułu korzystania z lokalu mieszkalnego położonego w G. przy ul. (...). W odniesieniu do pozwanej P. K. – będącej najemcą tego lokalu – podstawę prawną powództwa stanowił przepis art. 659 § 1 k.c. – stanowiący legalną definicję umowy najmu – zgodnie z którym przez umowę najmu wynajmujący zobowiązuje się oddać najemcy rzecz do używania przez czas oznaczony lub nieoznaczony, a najemca zobowiązuje się płacić wynajmującemu umówiony czynsz. W myśl § 2 tegoż artykułu czynsz może być oznaczony w pieniądzach lub w świadczeniach innego rodzaju. Nadto, zważywszy, iż pozwany J. K. nie był najemcą lokalu, a współmałżonkiem najemcy wspólnie z nim zamieszkującym w wyżej wskazanym lokalu na względzie należało mieć również regulację zawartą w art. 688 ¹ § 1 k.c. stanowiącą, że za zapłatę czynszu i innych należnych opłat odpowiadają solidarnie z najemcą stale zamieszkujące z nim osoby pełnoletnie, z wyjątkiem pełnoletnich zstępnych pozostających na jego utrzymaniu, którzy nie są w stanie utrzymać się samodzielnie.

W niniejszym postępowaniu pozwani byli reprezentowani przez kuratora procesowego, który podniósł szeregów zarzutów w odniesieniu do żądania pozwu. Pierwszy z zarzutów dotyczył niewykazania przez powódkę, że pozwani dokonali niewłaściwego uznania roszczenia, co – wedle twierdzeń zawartych w pozwie – miało przerwać bieg terminu przedawnienia. Nie ulega wątpliwości, że roszczenie o zapłatę czynszu najmu – jako roszczenie o świadczenie okresowe – ulega przedawnieniu z upływem trzyletniego terminu przedawnienia (art. 118 k.c.). Zgodnie z art. 123 § 1 pkt 2 k.c. bieg przedawnienia przerywa się m.in. przez uznanie roszczenia przez osobę, przeciwko której roszczenie przysługuje. Zważyć należy, iż przez uznanie roszczenia, o którym mowa w art. 123 § 1 pkt 2 k.c., zobowiązany w sposób wyraźny lub dorozumiany stwarza po stronie uprawnionego przekonanie, że może on dochodzić skutecznie swego roszczenia. Przyjmuje się, że uprawnionego nie powinny obciążać negatywne skutki niedochodzenia roszczenia, jeżeli zachowanie zobowiązanego powodowało, że mógł on w sposób usprawiedliwiony oczekiwać, że roszczenie zostanie dobrowolnie zaspokojone. Podstawową różnicę pomiędzy uznaniem właściwym a niewłaściwym stwarza to, że uznanie właściwe kwalifikowane jest jako czynność prawna stanowiąca umowę pomiędzy zobowiązanym a uprawnionym, natomiast uznanie niewłaściwe stanowi jedynie oświadczenie wiedzy zobowiązanego, złożone dobrowolnie i z dostatecznym rozeznaniem, przy czym nie jest wymagana świadomość zobowiązanego co do skutków prawnych tego oświadczenia. Jest to jednostronne przyznanie długu przez dłużnika stanowiące wyraz jego świadomości istnienia skierowanego do niego roszczenia, mogące przybrać postać zarówno wyraźną jak i dorozumianą. Może być to zatem oświadczenie wiedzy zobowiązanego, jak i działania faktyczne polegające na częściowym wykonaniu zobowiązania lub zmierzające do zmiany sposobu wykonania. Najbardziej istotne jest to, czy zachowanie zobowiązanego może uzasadniać przekonanie uprawnionego, że zobowiązany jest świadom swego obowiązku i oczekiwanie na dobrowolne spełnienie świadczenia jest uzasadnione. Przykładami uznania niewłaściwego może być prośba o rozłożenie na raty, wniosek o odroczenie terminu płatności, spłata części zadłużenia, zapłata odsetek za okres nieprzedawniony, wniosek o umorzenie długu w całości lub części, ustanowienie zabezpieczenia lub dokonanie potrącenia (zob. wyrok Sądu Apelacyjnego w Białymstoku z dnia 30 grudnia 2021 r., I ACa 563/21, L.). Zdaniem Sądu, strona powodowa ostatecznie obroniła się przed zarzutem kuratora, wykazując, że pozwana uznała roszczenie. W odpowiedzi na zarzut kuratora powódka przedłożyła kopie dwóch wniosków złożonych przez pozwaną P. K., tj. wniosku z dnia 18 marca 2019r. oraz 19 lutego 2021r. W obu tych wnioskach pozwana wnosiła o rozłożenie zadłużenia na raty. Z treści drugiego z przedłożonych wniosków wynika, że pozwana jest świadoma zadłużenia, powstanie zaległości tłumaczy trudną sytuacją osobistą (ciężka choroba ojca, która ostatecznie doprowadziła do jego śmierci), a także trudnościami finansowymi. We wniosku tym pozwana zadeklarowała chęć spłaty zadłużenia w ratach po 200 zł, a także zobowiązała się do spłaty bieżących należności, na co powódka ostatecznie przystała. Mając na względzie, że termin przedawnienia dla roszczeń o świadczenia okresowe wynosi trzy lata, a koniec terminu przedawnienia przypada na ostatni dzień roku kalendarzowego, jak również mając na względzie, że pozew w niniejszej sprawie został złożony w dniu 6 grudnia 2022 roku, należało uznać, że nie doszło do przedawnienia dochodzonego w niniejszej sprawie roszczenia w żadnym zakresie.

Kolejne zarzuty kuratora dotyczyły niewykazania wysokości dochodzonego w niniejszej sprawie roszczenia. Kurator zarzucił, że dla udowodnienia swojego roszczenia strona powodowa przedłożyła wyłącznie dokumenty przez nią wytworzone, a także że nie wykazała podstaw naliczania opłat i sposobu rozliczania mediów, albowiem nie złożyła żadnych dokumentów źródłowych w postaci umów, regulaminów, faktur, które określałyby wysokość stawek odnoszących się do przedmiotowego lokalu oraz koszt naliczony przez dostawców mediów. Wątpliwości kuratora wzbudziło również rozliczenie zużycia poszczególnych mediów, gdyż do pozwu nie dołączono wyników odczytów. Wobec wyjaśnień złożonych przez powódkę w piśmie z dnia 11 grudnia 2023 roku powyższy zarzut należało ostatecznie uznać za nieuzasadniony. Przede wszystkim, należało uznać, że wysokość czynszu oraz pozostałych opłat, jakimi powódka obciążyła pozwanych, nie została ustalona w sposób dowolny i arbitralny przez Gminę M. G.. Jak wynika z twierdzeń powódki zarząd nieruchomością wspólną w obrębie której znajduje się przedmiotowy lokal nr (...), sprawuje wspólnota mieszkaniowa, która podejmuje uchwały w zakresie ustalenia wysokości opłat eksploatacyjnych oraz opłat na fundusz remontowy, a także rozlicza opłaty za media i zawiera umowy z dostawcami mediów. Powódka wskazała, że wspólnota mieszkaniowa wystawia na rzecz powódki – będącej właścicielem przedmiotowego lokalu komunalnego – noty obciążeniowe zarówno z tytułu opłat eksploatacyjnych i opłat na fundusz remontowy, jak również rozliczenia mediów. Następnie, powódka obciąża najemców czynszem regulowanym, który obejmuje wyżej wskazane opłaty eksploatacyjne, a także obciąża ich kosztami mediów, przyjmując koszty przyjęte w notach obciążeniowych wystawianych przez wspólnotę mieszkaniową. Jeśli chodzi o wysokość czynszu regulowanego to została ona określona w okresie objętym pozwem zgodnie z obowiązującymi podówczas zarządzeniami Prezydenta Miasta G.: nr (...) z dnia 20 września 2011r., nr (...) Prezydenta Miasta G. z dnia 13 grudnia 2011r., nr (...) z dnia 7 lutego 2017r., nr (...) z dnia 26 maja 2021r., co wynika z porównania wysokości stawek określonych w zawiadomieniach o wysokości opłat z wysokością stawek ustalonych w ww. zarządzeniach Prezydenta Miasta G.. Odnośnie natomiast wysokości kosztów jednostkowych mediów, to należy zauważyć, że są one określone przez podmioty zewnętrzne tj. dostawców poszczególnych mediów. I tak m.in. stawka opłaty za gospodarowanie odpadami komunalnymi jest określona w uchwale nr XIV/477/18 Rady Miasta G. z dnia 27 listopada 2019 roku, stawki opłaty za wodę w decyzjach Nr GD. (...). (...) i GD. (...).70.120.324.D.2020.KR Dyrektora Regionalnego Zarządu Gospodarki Wodnej w G.. Należy mieć na względzie, że informacja dotycząca taryf poszczególnych opłat jest dostępna w sieci Internet na stronach poszczególnych dostawców, czy w zakresie opłat ustalanych przez jednostki samorządu terytorialnego w Biuletynie Informacji Publicznej. Stosownie zaś do treści art. 228 § 2 k.p.c. nie wymagają dowodu fakty, o których informacja jest powszechnie dostępna. Jak wskazuje się w doktrynie takim faktami są fakty, o których informacje można uzyskać w powszechnie dostępnych rejestrach, ewidencjach i wykazach, ale także fakty, o których informacje można uzyskać za pomocą środków masowego przekazu, tj. w Internecie, radiu, prasie, telewizji (zob. Elwira Marszałkowska-Krześ, Izabella Gil, Kodeks postępowania cywilnego. Komentarz, wyd. 34, 2024). Nadto, należy wskazać, że zarządzeniem z dnia 23 stycznia 2024 roku Sąd zobowiązał kuratora do wskazania w terminie 14 dni wszelkich twierdzeń i dowodów pod rygorem utraty prawa powoływania ich w toku dalszego postępowania. W odpowiedzi na to zobowiązanie kurator nie podniósł żadnych zarzutów do przedstawionych przez powódkę wyjaśnień odnośnie sposobu rozliczenia opłat, tym samym należało uznać, że ich nie kwestionuje.

Kolejne wątpliwości kuratora wzbudziło zaszeregowanie przedmiotowego lokalu do I. kategorii, dla której obowiązywała najwyższa stawka czynszu. Kurator zwrócił bowiem uwagę, że – zgodnie z opisem lokalu zawartym w umowie najmu – składa się on z jednego pokoju z używalnością kuchni, przedpokoju, klozetu, łazienki i położony jest w budynku wybudowanym co najmniej w latach 70-tych XX w. Odnosząc się do tego zarzutu strona powodowa wyjaśniła, że klasyfikacja lokalu została dokonana zgodnie z zasadami przewidzianymi w aktach prawa miejscowego tj. w uchwale nr XXVII/663/16 Rady Miasta G. z dnia 21 grudnia 2016 roku w sprawie Wieloletniego programu gospodarowania mieszkaniowym zasobem Gminy M. G. w latach 2017-2021 oraz w uchwale nr XXXIV/1127/21 Rady Miasta G. z dnia 27 października 2021r. w sprawie Wieloletniego programu gospodarowania mieszkaniowym zasobem Gminy M. G. w latach 2022-2026. Przedmiotowy lokal mieszkalny przy ul. (...) uzyskał 68 punktów w skali oceny wartości użytkowej lokalu i w konsekwencji został zaliczony do I. kategorii lokali (obejmującej lokale ocenione na 63 i więcej punktów). Kurator pozwanych – mimo zobowiązania zarządzeniem z dnia 23 stycznia 2024 roku – nie kwestionował powyższych twierdzeń powódki.

Nadto, powódce udało się odeprzeć zarzut kuratora dotyczący przyjęcia dla rozliczenia czynszu i pozostałych należności zawyżonej powierzchni użytkowej lokalu. W sprzeciwie od nakazu zapłaty kurator wskazał, że powierzchnia użytkowa przedmiotowego lokalu wynosi 34,13 m ², tymczasem w dołączonych do pozwu dokumentach przyjęto powierzchnię wyższą, tj. 34.76 m ². Powódka – zobowiązana do ustosunkowania się do zarzutu kuratora – przedłożyła kopię inwentaryzacji technicznej budynku, w którym znajduje się przedmiotowy lokal, a także aneks do umowy najmu zawarty w dniu 2 października 2013 roku, z którego wynika, że zmieniono powierzchnię użytkową wyżej wskazanego lokalu mieszkalnego z 34,13 m ² na 34,76 m ².

Mając zatem na względzie wszystkie powyższe okoliczności, na podstawie art. 659 § 1 k.c. w zw. z art. 688 ¹ § 1 k.c. Sąd uwzględnił powództwo w całości, zasądzając od pozwanych solidarnie na rzecz powódki kwotę 25.001,48 zł. Na podstawie art. 481 § 1 i 2 k.c. od powyższej kwoty Sąd zasądził odsetki ustawowe za opóźnienie od dnia wniesienia pozwu, tj. od dnia 6 grudnia 2022r. do dnia zapłaty. Zważyć należy, iż poszczególne świadczenia okresowe objęte pozwem stały się wymagalne z upływem terminu płatności (10 dzień każdego miesiąca, k. 13v). Wymagalność roszczenia o zapłatę odsetek ustawowych za opóźnienie od kwoty skapitalizowanych odsetek wynika z art. 482 k.c.

O kosztach procesu Sąd orzekł na podstawie art. 98 k.p.c. i zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik sprawy obciążył pozwanych solidarnie całością poniesionych przez powódkę kosztów procesu, na co składały się: opłata za czynności kwalifikowanego pełnomocnika w osobie radcy prawnego w stawce minimalnej (3.600 zł) ustalona w oparciu o § 2 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych, opłata sądowa od pozwu (1.251 zł), zaliczka na poczet wynagrodzenia kuratora (2.880 zł), a także koszty doręczeń przez komornika (158,36 zł). Na podstawie art. 98 § 1 ¹ k.p.c. od zasądzonej kwoty tytułem kosztów procesu Sąd zasądził odsetki ustawowe za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty.

Ponadto, na podstawie art. 98 k.p.c. w zw. z art. 5 ust. 1 pkt 3, art. 8 ust.1 i art. 113 ust. 1 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych Sąd nakazał ściągnąć od pozwanych na rzecz Sądu Rejonowego – Skarbu Państwa w G. kwotę 20,40 zł tytułem zwróconych kuratorowi wydatków, które zostały tymczasowo wypłacone ze Skarbu Państwa.