Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 12 czerwca 2024 roku

Sąd Okręgowy w Sieradzu I Wydział Cywilny

w składzie następującym:

Przewodniczący: sędzia Tomasz Choczaj

Protokolant: Joanna Wołczyńska - Kalus

po rozpoznaniu w dniu 6 czerwca 2024 roku w Sieradzu

na rozprawie

sprawy z powództwa A. M.

przeciwko Syndykowi masy upadłości (...) Bank S.A. w upadłości
z siedzibą w W.

o ustalenie

1.  odmawia odrzucenia pozwu;

2.  oddala powództwo;

3.  zasądza od powódki A. M. na rzecz pozwanego Syndyka masy upadłości (...) Bank S.A. w upadłości z siedzibą
w W. kwotę 5 417,00 zł (pięć tysięcy czterysta siedemnaście złotych) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa prawnego wraz
z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się niniejszego wyroku do dnia zapłaty.

Sygn. akt I C 772/24

UZASADNIENIE

A. M. wniosła o ustalenie, iż umowa kredytu hipotecznego
nr (...) indeksowanego do (...) z 4 stycznia 2007 r. jest nieważna oraz zasądzenie od pozwanego Syndyka masy upadłości (...) Bank S.A.
z siedzibą w W. w upadłości na jej rzecz kosztów procesu.

Pozwany wniósł o odrzucenie pozwu. Ewentualnie o przekazanie sprawy Syndykowi masy upadłości. Ewentualnie pozwany wniósł o oddalenie powództwa w całości; zawieszenie postępowania i zasądzenie od powódki na jego rzecz kosztów procesu.

Sąd Okręgowy ustalił, co następuje:

A. M. potrzebowała pieniędzy na zakup mieszkania. Chciała zawrzeć umowę kredytu w walucie polskiej, jednak nie miała takiej możliwości. Pełnomocnicy banku informowali powódkę, że frank szwajcarski jest walutą stabilną. Nie negocjowała warunków umowy. Nie prowadziła wówczas działalności gospodarczej, (dowód: zeznania powódki - k. 156 - 156 verte
i nagranie rozprawy z 6 czerwca 2024 r. - płyta - koperta - k. 170, minuta
od 00:06:21 do 00:22:06).

W dniu 4 stycznia 2007 r. strony zawarły umowę kredytu hipotecznego
o numerze (...) indeksowanego do franka szwajcarskiego. Dotyczyła ona kwoty 117 727,72 zł, indeksowanej kursem franka szwajcarskiego. Przy założeniu,
że uruchomiono by całość kredytu w dacie sporządzenia umowy równowartość kredytu wyniosłaby 51 119,29 CHF, jednak rzeczywista równowartość miała zostać określona po wypłacie ostatniej transzy kredytu. Powódka złożyła
w umowie oświadczenie, że jest świadoma ryzyka kursowego, związanego
ze zmianą kursu waluty indeksacyjnej w stosunku do złotego, w całym okresie kredytowania i akceptuje to ryzyko. Kredyt miał być spłacony w 360. miesięcznych ratach. Rata kapitałowo-odsetkowa przy założeniu uruchomienia całości kredytu w dacie sporządzania umowy wynosiłaby równowartość 294,76 franków szwajcarskich. Rzeczywista wysokość rat odsetkowych lub rat kapitałowo-odsetkowych miała zostać ustalona w harmonogramie spłat. Strony ustaliły,
że będzie 240 rat kapitałowo-odsetkowych. Kredyt miał być przeznaczony
na pokrycie części ceny nabycia lokalu położonego w Ł., jego remont, uiszczenie składek ubezpieczeniowych, podatku od czynności cywilnoprawnych
i opłaty od wpisania hipoteki. Oprocentowanie kredytu miało być zmienne
i na dzień sporządzenia umowy wynosiło 3,64 % w skali roku. Była to suma stawki DBF i stałej marży banku, która wynosiła 1,65 %. Powódka oświadczyła
w umowie, że jest świadoma ryzyka wynikającego ze zmiennego oprocentowania w całym okresie kredytowania i ryzyko to akceptuje. Na dzień sporządzenia umowy odsetki karne wynosiły 7,28 %. Również one ulegały zmianie w przypadku zmiany wskaźnika DBF na zasadach określonych w § 13 umowy, nie mogły być jednak wyższe od odsetek maksymalnych. Natomiast po przewalutowaniu kredytu na złote polskie na podstawie § 14 ust. 3 odsetki karne na dzień sporządzenia umowy miały wynosić 16,06 % i nie mogły być wyższe niż odsetki maksymalne. Całkowity koszt kredytu na dzień sporządzenia umowy wynosił 85 624,31 zł i nie uwzględniał ryzyka kursowego. Ostateczna wysokość całkowitego kosztu kredytu uzależniona była od zmian poziomu oprocentowania kredytu w całym okresie kredytowania. Rzeczywista roczna stopa oprocentowania, przy uwzględnieniu okresu 12. miesięcy podwyższonego oprocentowania na zasadach określonych
w § 12 ust. 1, wynosiła 3,82 %. Ostateczna wysokość rzeczywistej rocznej stopy oprocentowania uzależniona była od zmian poziomu oprocentowania kredytu
w całym okresie kredytowania. Kredyt miał być wypłacony w transzach bezgotówkowo na rachunek podmiotów wskazanych we wniosku o wypłatę. Zabezpieczeniem spłaty kredytu miała być hipoteka kaucyjna, cesja wierzytelności z umów ubezpieczenia, weksel in blanco, ubezpieczenie od ryzyka utraty wartości nieruchomości, na wypadek śmierci lub trwałej niezdolności
do pracy i z tytułu niskiego wkładu własnego. Integralną częścią umowy był harmonogram spłaty kredytu oraz regulamin do umowy kredytu hipotecznego, (dowód: umowa kredytu - k. 26-37) .

Z umowy wynikało, że w dniu wypłaty kredytu lub każdej transzy kredytu kwota wypłaconych środków miała być przeliczana do franka szwajcarskiego według kursu kupna walut określonego Tabeli Kursów - obowiązującego w dniu uruchomienia środków, (dowód: umowa kredytu - k. 26-37) .

W § 6 umowy i § 2 regulaminu została podana definicja bankowej tabeli kursów walut dla kredytów dewizowych i indeksowanych kursem walut, zwana Tabelą Kursów. Była ona sporządzana przez merytoryczną komórkę banku
na podstawie kursów obowiązujących na rynku międzybankowym w chwili sporządzania tabeli i po ogłoszeniu kursów średnich przez NBP. Tabela była sporządzana o godz. 16:00 każdego dnia roboczego i obowiązywała przez cały następny dzień roboczy, (dowód: umowa kredytu - k. 26-37; regulamin - k. 38-46 verte) .

Wysokość rat odsetkowych miała być określona w harmonogramie spłat, który miał być doręczony powódce w dniu uruchomienia poszczególnych transz
w przypadku kredytu transzowego, zaś wysokość rat kapitałowo-odsetkowych miała być określona w harmonogramie spłat po wypłacie całości kredytu, rezygnacji z pozostałej części kredytu lub po wygaśnięciu roszczenia
o uruchomienie pozostałej części kredytu. Harmonogramy te miały stanowić integralną część umowy, (dowód: umowa kredytu - k. 26-37) .

Wysokość zobowiązania powódki miała być ustalana jako równowartość wymaganej spłaty wyrażonej we frankach szwajcarskich - po jej przeliczeniu według kursu sprzedaży walut określonego w bankowej tabeli kursów dla kredytów dewizowych lub indeksowanych kursem walut obcych do franka szwajcarskiego obowiązującego w dniu spłaty (§ 10), (dowód: umowa kredytu - k. 26-37) .

Oprocentowanie kredytu miało być podwyższone do czasu przedłożenia odpisu z księgi wieczystej zawierającego prawomocny wpis hipotek na rzecz banku, (dowód: umowa kredytu - k. 26-37) .

Indeks DBF dla każdego kwartału kalendarzowego obliczany był jako arytmetyczna średnia stawek LIBOR 3m (dla lokat międzybankowych trzymiesięcznych), obowiązujących w dniach roboczych w okresie od 26. dnia miesiąca zamykającego kwartał poprzedzający ostatni kwartał kalendarzowy
do 25. dnia miesiąca kończącego kwartał poprzedni. Natomiast indeks DBF dla każdego miesiąca obliczany był jako średnia arytmetyczna średnia stawek LIBOR 3m, obowiązujących w dniach roboczych w okresie od 26. dnia miesiąca poprzedzającego miesiąc ostatni do 25. dnia miesiąca poprzedzającego zmianę. Indeks DBF mógł ulec zmianie, (dowód: umowa kredytu - k. 26-37) .

W przypadku niespłacenia przez powódkę w terminie całości lub części raty spłaty wynikającej z umowy, niespłacona kwota stawała się zadłużeniem przeterminowanym. Bank miał prawo do naliczania odsetek karnych w wysokości podwójnego oprocentowania umownego. Jeżeli powódka, mimo upływu okresu wypowiedzenia, nie uregulowałaby należności, bank w następnym dniu
po upływie terminu wypowiedzenia, dokonywał przewalutowania całego wymagalnego zadłużenia na złote polskie, z zastosowaniem aktualnego kursu sprzedaży dewiz, określonego przez bank w tabeli kursów. Poczynając od dnia przewalutowania bank mógł pobierać od wymagalnego kapitału karne odsetki
w wysokości dwukrotności oprocentowania kredytów udzielanych w złotych polskich przy zastosowaniu aktualnego z dnia przewalutowania wskaźnika DBZ oraz marży obowiązującej w dniu wypłaty kredytu lub jego pierwszej transzy. Indeks DBZ dla każdego kwartału kalendarzowego obliczany był jako arytmetyczna średnia stawek WIBOR 3m (dla lokat międzybankowych trzymiesięcznych), obowiązujących w dniach roboczych w okresie liczonym
od 26. dnia miesiąca zamykającego kwartał poprzedzający ostatni kwartał kalendarzowy do 25. dnia miesiąca kończącego kwartał poprzedni. Natomiast indeks DBZ dla każdego miesiąca obliczany był jako średnia arytmetyczna średnia stawek WIBOR 3m, obowiązujących w dniach roboczych w okresie liczonym od 26. dnia miesiąca poprzedzającego miesiąc ostatni do 25. dnia miesiąca poprzedzającego zmianę. Indeks DBZ również mógł ulec zmianie, (dowód: umowa kredytu - k. 26-37) .

Kredyt mógł być przewalutowany. Następować to miało według kursów kupna dewiz z dnia złożenia wniosku o przewalutowanie na podstawie obowiązującej w banku tabeli kursów w przypadku zmiany waluty polskiej
na walutę obcą i kursu sprzedaży dewiz z dnia złożenia wniosku
o przewalutowanie na podstawie obowiązującej w banku tabeli kursów
w przypadku zmiany waluty z waluty obcej na walutę polską, (dowód: umowa kredytu - k. 26-37) .

Bank mógł wypowiedzieć przedmiotową umowę w przypadku stwierdzenia niedotrzymania przez powódkę warunków udzielenia kredytu lub w razie zagrożenia terminowej spłaty kredytu z powodu jej złego stanu majątkowego,
w szczególności w przypadku niespłacenia dwóch rat odsetkowych lub odsetkowo - kredytowych, lub skierowania egzekucji do nieruchomości stanowiącej zabezpieczenia kredytu. W takim przypadku bank mógł wypowiedzieć umowę kredytu w całości lub części, zażądać dodatkowego zabezpieczenia spłaty kredytu bądź przedstawienia w określonym terminie programu naprawczego i jego realizacji po zatwierdzeniu przez bank. Okres wypowiedzenia wynosił 30 dni,
a w razie zagrożenia upadłością powódki 7 dni. Po upływie okresu wypowiedzenia umowy kredytu powódka była obowiązana do niezwłocznego zwrotu wykorzystanego kredytu wraz z odsetkami należnymi bankowi za okres korzystania z kredytu, (dowód: umowa kredytu - k. 26-37) .

Z § 11 regulaminu wynikało także, że stopa procentowa uzależniona jest
od stopnia ryzyka wynikającego z oceny zdolności kredytowej, sytuacji finansowej i majątkowej, sposobu zabezpieczenia kredytu, wartości nieruchomości, celu kredytu oraz wyboru waluty kredytu, do której indeksowany ma być kredyt. Bank mógł uzależnić wysokość oprocentowania od skali współpracy z powódką, (dowód: regulamin - k. 38-46 verte) .

Zgodnie z treścią § 14 regulaminu oprocentowanie kredytu udzielonego
w złotych indeksowanego do waluty obcej było zmienne i ulegało zmianie
w pierwszym dniu najbliższego miesiąca następującego po ostatniej zmianie indeksu DBD (dla kredytu indeksowanego do dolara amerykańskiego), DBF
(dla kredytu indeksowanego do franka szwajcarskiego). Indeks DBD/DBF
dla każdego kwartału kalendarzowego obliczano się jako arytmetyczną średnią stawek LIBOR 3m (dla lokat międzybankowych trzymiesięcznych), obowiązujących w dniach roboczych w okresie od 26. dnia miesiąca zamykającego kwartał poprzedzający ostatni kwartał kalendarzowy do 25. dnia miesiąca kończącego kwartał poprzedni. Indeks DBD/DBF dla każdego miesiąca obliczano jako średnią arytmetyczną stawek LIBOR 3m, obowiązujących
w dniach roboczych w okresie liczonym od 26. dnia miesiąca poprzedzającego miesiąc ostatni do 25. dnia miesiąca poprzedzającego zmianę. W przypadku, gdy 26. dzień miesiąca był dniem wolnym od pracy, średnia stawek LIBOR 3m obliczana była od najbliższego dnia roboczego następującego po tym dniu.
W przypadku gdy 25. dzień miesiąca był dniem wolnym od pracy, średnia stawek LIBOR 3m obliczana była do najbliższego dnia roboczego, poprzedzającego ten dzień. Indeks DBD/DBF obliczany był do dwóch miejsc po przecinku. Indeks DBD/DBF ulegał zmianie w okresach kwartalnych, w przypadku gdy bieżąca wartość indeksu była różna od obowiązującej poprzednio o przynajmniej 0,1 punktu procentowego i obowiązywał od 1 dnia kalendarzowego kwartału. Indeks DBD/DBF ulegał zmianie w okresach miesięcznych i obowiązywał od pierwszego dnia miesiąca, jeżeli wartość indeksu była różna od obowiązującej stawki indeksu DBD/DBF o przynajmniej 0,25 punktu procentowego. W powyższych przypadkach indeks DBD/DBF przyjmował wartość obliczoną jako średnia arytmetyczna stawek LIBOR 3m dla wyżej wymienionych okresów. W kwartałach, w których następowała zmiana indeksu DBD/DBF w okresach krótszych
niż kwartalne, sprawdzenie czy występuje konieczność zmiany indeksu na koniec kwartału kalendarzowego odbywało się poprzez porównanie średnich arytmetycznych stawek LIBOR 3m, obowiązujących w dniach roboczych
w okresie od 26. dnia miesiąca poprzedzającego ostatnią zmianę do 25. dnia miesiąca kończącego kwartał kalendarzowy, (dowód: regulamin - k. 38-46 verte) .

Z § 16 ust. 4 regulaminu wynikało, że w przypadku kredytu indeksowanego do waluty obcej, bank w następnym dniu po upływie terminu wymagalności całego kredytu, dokonywał przewalutowania całego wymagalnego zadłużenia
na złote polskie, z zastosowaniem aktualnego kursu sprzedaży dewiz, określonego przez bank w tabeli kursów, (dowód: regulamin - k. 38-46 verte) .

Stosownie do § 19 ust. 5 regulaminu, w przypadku kredytu indeksowanego w walucie obcej, kwota raty spłaty obliczana jest według kursu sprzedaży dewiz obowiązującym w banku na podstawie obowiązującej w banku tabeli kursów
z dnia wpływu środków, (dowód: regulamin - k. 38-46 verte) .

Powyższa umowa została zmieniona aneksem nr (...) sporządzonym 1 grudnia 2009 r. w związku z restrukturyzacją kredytu. Strony ustaliły, że płatność części rat kredytu zostanie odroczona na okres 24 miesięcy. Strony postanowiły także,
że w okresie 24 miesięcy od wejścia w życie aneksu powódka będzie płaciła miesięczne raty kapitałowej w wysokości 94,88 franków szwajcarskich.
Po upływie 24 miesięcy bank miał wyliczyć sumę wszystkich odroczonych części rat kredytu naliczonych zgodnie z § 1 ust. 3 umowy przy jednoczesnym podwyższeniu marży przez okres 24 miesięcy od dnia wejścia w życie aneksu
o 2,25 punktu procentowego w skali roku i doliczyć ją do salda kredytu pozostającego do spłaty. W aneksie strony ustaliły inna wysokość oprocentowania kredytu, inny całkowity koszt kredytu i inną rzeczywistą stopę kredytu. Inną treść nadano również § 6 umowy, (dowód: aneks nr (...) - k. 47-50) .

W aneksie nr (...) z 26 sierpnia 2014 r. strony ustaliły, że spłata kredytu może nastąpić w złotym polskim i we franku szwajcarskim. Ponadto zmieniły § 10 umowy, z którego m.in. wynikało, że wysokość zobowiązania będzie ustalana jako równowartość wymaganej raty kredytu z aktualnego harmonogramu spłat wyrażonej we franku szwajcarskim - po jej przeliczeniu na złoty polskie - według kursu sprzedaży walut ustalanego przez NBP, (dowód: aneks nr (...) - k. 51-53) .

Powódka jest świadoma skutków unieważnienia przedmiotowej umowy, (dowód: zeznania powódki - k. 156 - 156 verte i nagranie rozprawy z 6 czerwca 2024 r. - płyta - koperta - k. 170, minuta od 00:06:21 do 00:22:06).

W sprawie o sygn. akt I C 205/18 Sąd Okręgowy w Sieradzu ustalił przesłankowo, że przedmiotowa umowa jest nieważna. Potwierdził to Sąd Apelacyjny w Łodzi wyrokiem wydanym w sprawie I ACa 451/21, (dowód: wyrok z uzasadnieniem k. 59-80).

Po zakończeniu się powyższej sprawy, strony rozliczyły się wzajemnie przed wytoczeniem powództwa w niniejszej sprawie. Powódka za zgodą banku, również przed wytoczeniem powództwa, zgłosiła wniosek o wykreślenie hipoteki banku. Wniosek został uwzględniony. Nie mogła rozłożyć płatności za kurs języka obcego na raty, gdyż uzyskała informację, że figuruje w BIK. Powódka nie zgłaszała pozwanemu żądania wykreślenia z BIK, (dowód: zeznania powódki - k. 156 - 156 verte i nagranie rozprawy z 6 czerwca 2024 r. - płyta - koperta - k. 170, minuta od 00:06:21 do 00:22:06; odpis z księgi wieczystej - k. 167-168).

Ustalony w sprawie stan faktyczny był w części bezsporny. Oparto
go bowiem na dokumentach, które nie były negowane przez strony.

Stan faktyczny został również oparty o zeznania powódki, którym Sąd przyznał wiarę w całości.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Nie jest zasadne stanowisko, z którego wynika, że po ogłoszeniu upadłości banku roszczenie kredytobiorców o ustalenie nieważności umowy kredytu może być zaspokojone wyłącznie w toku postępowania upadłościowego i na podstawie przepisów regulujących jego przebieg. Ponadto nie można zgodzić się
ze stanowiskiem, że do takiego roszczenia niepieniężnego stosuje się przepis art. 145 ust. 1 Prawa upadłościowego w zw. z art. 180 § 1 pkt 5 b k.p.c. Roszczenie
o ustalenie nieważności umowy nie przekształca się w trybie art. 91 ust. 2 Prawa upadłościowego w roszczenie pieniężne i nie podlega zgłoszeniu w trybie art. 236 i nast. Prawa upadłościowego. W postępowaniu upadłościowym nie dojdzie i nie może dojść do wydania normy prawnej indywidualno-konkretnej potwierdzającej skutek nieważności umowy kredytu. W żadnym razie nie stanowi o tym ewentualne przesłankowe ustalenie nieważności umowy poprzez wpis lub odmowę wpisu wierzytelności na listę wierzytelności.

Uwzględnienie roszczenia o ustalenie nieważności umowy wywołuje skutki erga omnes, nie tylko między stronami tego postępowania. Potwierdzenia tego skutku nie można uzyskać w postępowaniu upadłościowym. W sytuacji, gdy realizacji prawa nie można uzyskać w postępowaniu upadłościowym, pozbawienie strony uprawnienia potwierdzenia orzeczeniem sądowym zaistniałego ex tunc skutku nieważności czynności prawnej wykraczającej poza relacje stron tego stosunku naruszałoby konstytucyjne prawo do sądu.

Ponadto odmowa uznania wierzytelności i ewentualne zaskarżenie jej sprzeciwem dotyczyć może tylko spełnionych świadczeń, a nie tych które mogłyby być spełnione w przyszłości, przy założeniu, że umowa o kredyt byłaby ważna.

Mając powyższe na uwadze Sąd odmówił odrzucenia pozwu, o czym orzekł, jak w pkt 1 wyroku, tym bardziej, że nie zaistniały jakiekolwiek inne przyczyny odrzucenia pozwu wskazane w art. 199 k.p.c.

W tym miejscu należy wskazać, że w sprawie toczącej się w tut. Sądzie pod sygn. akt I C 205/18, co prawda, przesłankowo ustalono, że przedmiotowa umowa jest nieważna, lecz przedmiotem tej sprawy były roszczenia wynikające z umowy kredytu, a następnie roszczenia określone w art. 410 k.c. Zatem przedmiot tej sprawy nie był identyczny z przedmiotem tego procesu. Zatem nie doszło
do powagi rzeczy osądzonej.

Wobec odmowy odrzucenia pozwu, Sąd mógł przejść do merytorycznego rozpoznania sprawy.

Norma art. 189 k.p.c. kreuje szczególną (niewynikającą z przepisów prawa materialnego) formę ochrony prawnej praw podmiotowych. Jako przyznającej prawo do żądania szczególnej ochrony prawnej, normie tej przypisuje się charakter materialnoprawny. Interes prawny jest zazwyczaj pojmowany jako przesłanka materialnoprawna powództwa o ustalenie. Powódka miała zatem procesowo-prawny obowiązek przytoczenia (a następnie materialnoprawny obowiązek udowodnienia) okoliczności faktycznych uzasadniających istnienie
po jej stronie interesu prawnego w żądaniu ustalenia (prawa do żądania ochrony przez uzyskanie wyroku ustalającego). Interes prawny postrzega się z jednej strony jako przesłankę, która musi istnieć obiektywnie. Z drugiej zaś strony interes prawny jest przesłanką warunkującą dopiero możliwość dalszego badania
w procesie twierdzeń stron co do istnienia lub nieistnienia ustalanego prawa lub stosunku prawnego. Interes prawny istnieje wówczas, jeżeli sam skutek, jaki wywoła uprawomocnienie się wyroku ustalającego, zapewni powódce ochronę jej prawnie chronionych interesów, czyli definitywnie zakończy spór istniejący lub prewencyjnie zapobiegnie powstaniu takiego sporu w przyszłości.

W niniejszej sprawie nie istnieje niepewność stanu prawnego. Ponadto ustalenie nieważności umowy nie uczynić zadość potrzebie ochrony określonej sfery prawnej powódki, gdyż rozstrzygnięcie w tym zakresie nie doprowadzi
do wywołania skutków prawnych między stronami, w następstwie których jej sytuacja prawna zostanie określona jednoznacznie i tym samym
do wyeliminowania, wynikającego z błędnego przekonania przysługiwania pozwanemu bankowi określonego uprawnienia, ryzyka naruszenia w przyszłości praw powódki. Takie twierdzenie wynika z faktu, że po sprawie o sygn. akt I C 205/18, a przed wytoczeniem powództwa, strony rozliczyły się między sobą i nie mają do siebie żadnych roszczeń.

Zatem powódka nie ma interesu prawnego do wytoczenia powództwa
o ustalenie nieważności umowy. Dlatego Sąd orzekł, jak w pkt 2 wyroku i oddalił powództwo.

O kosztach procesu, na które składała się: opłata skarbowa
od pełnomocnictwa w wysokości 17,00 zł i opłata za zastępstwo prawne
w wysokości 10 800,00 zł, ustalona na podstawie § 2 pkt 6 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat
za czynności adwokackie (tekst jedn., Dz. U. z 2023 r., poz. 1964 ze zm.), Sąd orzekł, jak w pkt 3 wyroku, na podstawie art. 98 k.p.c., gdyż pozwany wygrał sprawę w całości.