Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

16 lutego 2024 r.

Sąd Rejonowy Poznań – Stare Miasto w P., Wydział I Cywilny w składzie:

Przewodniczący: Asesor sądowy Michał Przybył

Protokolant: protokolant sądowy P. D.

po rozpoznaniu 16 lutego 2024 r.

na rozprawie

w sprawie z powództwa Miasta P.

przeciwko G. J.

o zapłatę

1.  Oddala powództwo

2.  Kosztami procesu obciąża w całości powoda i z tego tytułu zasądza od powoda na rzecz pozwanej 3617 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się wyroku.

Asesor sądowy Michał Przybył

UZASADNIENIE

Pozwem z 22 maja 2020 r. powód Miasto P. domagał się zasądzenia od pozwanej G. J. kwoty 25.559,39 zł wraz z odsetkami, a także zasądzenia kosztów procesu. W uzasadnieniu wskazał, że powództwo obejmuje okres od 1 stycznia 2017 r. do 31 grudnia 2019 r. pozwana zajmuje bezumownie lokal położony przy ul. (...) w P.. Właścicielem lokalu jest Miasto P. na podstawie decyzji wojewody (...) z 28 marca 1994 r.

Nakazem zapłaty z 20 sierpnia 2020 r. referendarz sądowy orzekł zgodnie z żądaniem pozwu. Nakaz zapłaty wraz z odpisem pozwu został wysłany pozwanej na adres wskazane w pozwie.

Nieskuteczne doręczenie skutkowało wszczęciem procedury z art. 139 ¹ k.p.c. Zarządzeniem z 6 września 2021 r. uprawomocniono nakaz zapłaty i nakazano nadanie mu klauzuli wykonalności.

Pozwana wniosła skargę na postanowienie referendarza. Na posiedzeniu 9 marca 2023 r. uchylono postanowienie referendarza o nadaniu klauzuli wykonalności. Pozwana wniosła sprzeciw od nakazu zapłaty, gdzie wskazała na przysługujące jej dziedziczne prawo zabudowy i trwające postępowanie administracyjne prowadzone przez Urząd Miasta P. Wydział Gospodarki Nieruchomościami, sygn. akt GN-XVIII. (...).1.59.2012. Pozwana nigdy nie była najemcą spornego lokalu, albowiem swój tytuł czerpie z dziedzicznego prawa zabudowy.

Na rozprawie 2 lutego 2024 r. pełnomocnik pozwanej przedłożył decyzję SKO w P. z 24 listopada 2023 r. dotyczącą przekształcenia dziedzicznego prawa zabudowy w prawo użytkowania wieczystego, która została wydana po uchyleniu poprzedniej decyzji SKO , uchylonej przez WSA w Poznaniu w sprawie I SA/Po 734/22. Pełnomocnik na rozprawie 16 lutego 2024 r. wskazał, że sprawa nie została zakończona, a decyzja SKO ponownie zaskarżona i zarejestrowana pod sygnaturą II SA/Po 104/24.

STAN FAKTYCZNY:

W dniu 21 lutego 1912 r. w P. pomiędzy Skarbem Państwa-Królestwa P., a H. S. została zawarta umowa ustanowienia dziedzicznego prawa zabudowy. Przedmiotem tej umowy była działka stanowiąca część nieruchomości zapisanej w księdze wieczystej P. M. nr 957, działka nr (...), karta 22 gminy P. o powierzchni 1442m ² powierzchni. Dziedziczne prawo zabudowy ustanowione na rzecz H. S. (1) zostało na okres 100 lat.

Zgodnie z § 3 umowy H. S. (2) był uprawniony do tworzenia i posiadania budowli nad i pod powierzchnią przedmiotu umowy, a także do używania elementów działki nie potrzebnych pod zabudowę w celu rozdzielenia sposobu korzystania z tych budowli.

W § 5 umowy przewidziano, że beneficjent dziedzicznego prawa zabudowy jest obowiązany do uiszczania na rzecz Skarbu Państwa opłat za to prawo.

dowód: umowa dziedzicznego prawa zabudowy z dnia 21.02.1912 r. (k. 169 - 174 akt VII C 935/12/2 SR - P. w P.)

Dnia 27 kwietnia 1912 r. dla nieruchomości opisanej wyżej w umowie założono księgę wieczystą wskazując na obciążenie jej służebnością gruntową – prawem dziedzicznej zabudowy. Nieruchomość tę określono jako położoną przy zbiegu ul. (...) (B.) oraz ul. (...) (W.).

Jako uprawnieni do opisanej wyżej służebności gruntowej we wskazanej księdze wieczystej byli kolejno: H. S. (2), następnie W. K. (1) z domu M., a od 11 stycznia 1946 r. – na podstawie poświadczenia dziedziczenia Sądu Grodzkiego w P. (sygn.. akt IV-VI 6/46) następujące osoby: kupiec J. K. (1) z P. – zam. ul. (...); kupiec M. K. z Ł.; W. K. (2); A. B.; Z. K.; S. K.; H. K..

dowód: odpis księgi wieczystej KW Tom XI (k. 269 – w tłumaczeniu - k. 179-183 akt VII C 935/12/2 SR - P. w P.)

Decyzją z dnia 28 marca 1994 r. Wojewoda (...) na podstawie art. 18 ust. 1 ustawy z dnia 10 maja 1990 r. Przepisy wprowadzające ustawę o samorządzie terytorialnym i ustawę o pracownikach samorządowych w związku z art. 5 ust. 1 pkt 1 tej ustawy stwierdził nabycie przez Miasto P. z mocy prawa nieodpłatnie własności nieruchomości oznaczonej w ewidencji gruntów w jednostce ewidencyjnej obrębie P. ark. 47 uregulowanej w księdze wieczystej KW R. Tom XI, karta 266.

dowód: decyzja Wojewody (...) z 28.03.1994 r. nr GG-VII-A- (...) (k. 175 akt VII C 935/12/2 SR - P. w P.)

Księga wieczystą KW R. Tom XI karta 266 została zamknięta i przeniesiona w dniu 26 maja 1994 r. do nowozałożonej księgi wieczystej prowadzonej przez Sąd Rejonowy w Poznaniu nr KW (...), która to księga jest obecnie prowadzona przez Sąd Rejonowy Poznań – Stare Miasto w P. KW nr (...). Jako właściciel nieruchomości objętej tą księgą – a położonej w P. przy ul. (...)-54A – widnieje Miasto P.. W dziale III tej księgi wieczystej wpisano – „została założona dla dziedzicznego prawa zabudowy księga wieczysta P. R. tom XI karta 269, wpisano dnia 27 kwietnia 1912 r. 1) zanotowano dla zabezpieczenia praw do skreślenia, względnie do przeniesienia właściciela zabudowań na państwo pruskie w przypadku upływu stuletniego terminu par. par. 2 i 3 umowy służebności gruntowej i w przypadku zrzeczenia umowy (par. par. 5 i 8 tam też) dla państwa pruskiego, zastępowanego przez komisję do spraw poszerzenia miasta w P.. Na podstawie zezwolenia z dnia 26 kwietnia 1912 r. wpisano dnia 27 kwietnia 1912 r. 1) dziedziczne prawo zabudowy przepisano na rzecz kupca M. K. z łodzi, kupca J. K. (1) z P., sędziego grodzkiego dr W. K. (2) z P., niezamężnej Z. K. z P., studenta S. K. z P., niezamężnej H. K. z P., niezamężnej J. K. (2) z P., na podstawie wspólnego poświadczenia dziedziczeniu Sądu Grodzkiego w P. z dnia 11 stycznia 1946 r. i wniosku z 7 lutego 1946 r. wpisano dnia 12 lutego 1948 r. tu przeniesiono z KW (...).xi.12 286 po jej zamknięciu - na wniosek złożony w dniu 11 maja 1999 r. dz. kw 12309/94 wpisano dnia 20 maja 2002 r.”.

dowód: odpis aktualny księgi wieczystej KW nr (...) – k. 49-59 akt VII C 935/12/2 SR - P. w P.

W dniu 12 października 1973 r. Wydział Gospodarki Komunalnej i Mieszkaniowej Prezydium Dzielnicowej Rady Narodowej P. wydał decyzję o przydziale T. S. i pozwanej G. J. (wówczas S.) części lokalu mieszkalnego nr (...) w nieruchomości nr 52 przy ulicy (...) (obecnie ul. (...)) w P..

dowód: decyzja z dnia 12.10.1973 r. (k. 5)

Postanowieniem z dnia 27 stycznia 2011 r. wydanym w sprawie o sygn. akt I Ns 1161/10 Sąd Rejonowy Poznań – Stare Miasto w P. stwierdził, że spadek po Z. S. z domu K., zmarłej 28 grudnia 1964 r. na podstawie stawy nabyli: mąż E. S. (1), córka G. J. oraz córka E. S. (2) z domu S. – każdy w 1/3 części.

dowód: odpis postanowienia SR Poznań – Stare Miasto w P. sygn. akt I Ns 1161/10 – k. 30 akt VII C 935/12/2 SR - P. w P.

Postanowieniem z 9 lutego 2012 r. wydanym w sprawie o sygn. akt I Ns 1160/10 Sąd Rejonowy Poznań – Stare Miasto w P. stwierdził, że spadek po J. K. (1) zmarłym 27 stycznia 1954 r. na podstawie ustawy nabyli: syn M. K. syn J. i W., córka Z. S. – córka J. i W., wnuczka J. M. córka A. i J. oraz żona H. K. – każdy po ¼ części.

dowód: odpis postanowienia SR Poznań – Stare Miasto w P. sygn. akt I Ns 1160/10 – k. 31 akt VII C 935/12/2 SR - P. w P.

Postanowieniem z 30 maja 2012 r. wydanym w sprawie o sygn. akt I Ns 139/12 Sąd Rejonowy Poznań – Stare Miasto w P. stwierdził, że spadek po E. S. (1) zmarłym 16 maja 1972 r. nabyła jego żona T. S., córka S. i S. w 1/3 części oraz dzieci: G. J. z domu S., córka E. i Z. oraz E. S. (2) z domu S., córka E. i Z. – każda z nich po 1/3 części.

dowód: odpis postanowienia SR Poznań – Stare Miasto w P. sygn. akt I Ns 139/12 (k. 32 akt VII C 935/12/2 SR - P. w P.)

Pismem z dnia 16 kwietnia 2012 r. J. K. (2), B. C., G. J., E. S. (2), J. M. oraz D. M. – działając przez pełnomocnika – wnieśli do Prezydenta Miasta P. o przekształcenie dziedzicznego prawa zabudowy nieruchomości położonej przy ul. (...) w prawo użytkowania wieczystego i jego przedłużenie na dalszy okres 99 lat.

Postanowieniem z dnia 31 sierpnia 2012 r. Prezydent Miasta P. zawiesił postępowanie w sprawie przekształcenie prawa zabudowy w prawo użytkowania wieczystego opisanej wyżej nieruchomości, zapisane w KW nr (...).

dowód: wniosek o przekształcenie dziedzicznego prawa zabudowy z dnia 16.04.2012 r. – k. 155-157 akt VII C 935/12/2 SR - P. w P., postanowienie Prezydenta Miasta P. z dnia 31.08.2012 r. sygn.. akt GN-XVII. (...).1.59.2012 – k. 154-154v. akt VII C 935/12/2 SR - P. w P.

Postępowanie w przedmiocie przekształcenia dziedzicznego prawa zabudowy w prawo użytkowania wieczystego nie zostało zakończone..

okoliczność bezsporna, nadto dowód kopia wyroku WSA w Poznaniu z 27.04.2023 r. (k. 135), kopia decyzji SKO w P. z 24.11.2023 r. (k. 136)

OCENA DOWODÓW:

Dowodom z dokumentów Sąd dał wiarę w całości, gdyż nie były kwestionowane przez żadną ze stron, a i Sąd nie znalazł podstaw do uczynienia tego z urzędu.

Sąd uznał za wiarygodne zeznania pozwanej G. J., albowiem były one spójne, logiczne i konsekwentne. Znajdowały one także potwierdzenie w pozostałym materiale dowodowym w sprawie w postaci dowodów z dokumentów zebranych w niniejszej sprawie oraz w sprawach o sygn. akt VII C 935/12, I C 1251/17, VII C 80/17 i VII C 686/13.

Sąd oddalił także wniosek o przeprowadzenie dowodu z dokumentów zgromadzonych w aktach sprawy administracyjnej GN-XVIII. (...).1.59.2012. Bezspornym było bowiem, że sprawa ta dotyczy przekształcenia przysługującego pozwanej G. J. dziedzicznego prawa zabudowy w prawo użytkowania wieczystego i jego przedłużenia, a także to, że postępowanie to do chwili zamknięcia rozprawy nie zostało zakończone. Nadto, w aktach sprawy VII C 935/12 znajdowały się odpisy dokumentów pochodzące z tych akt (k. 154-183), w szczególności także wniosku złożonego w ww. sprawie i postanowienia o zawieszeniu tego postępowania. Nie było więc potrzeby przeprowadzania dowodu z pozostałych dokumentów zgromadzonych w tych aktach. Pozwana wykazała, że postępowanie nie została zakończone, powódka nie przedłożyła zaś prawomocnej decyzji administracyjnej.

OCENA PRAWNA:

Powództwo okazało się niezasadne.

Powód wniósł o zasądzenie należności od pozwanej tytułem odszkodowania za bezumowne korzystanie z lokalu nr (...) położonego przy ul. (...) w P. i opłat niezależnych za okres od dnia 1 kwietnia 2011 r. do dnia 28 lutego 2015 r.

Zgodnie z art. 18 ust. 1 ustawy z dnia 21 czerwca 2001 r. o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i zmianie Kodeksu cywilnego (t.j. z dnia 7 lutego 2005 r., Dz. U. nr 31, poz. 266), osoby zajmujące lokal bez tytułu prawnego są obowiązane do dnia opróżnienia lokalu co miesiąc uiszczać odszkodowanie. Z zastrzeżeniem ust. 3, odszkodowanie, o którym mowa w ust. 1, odpowiada wysokości czynszu, jaki właściciel mógłby otrzymać z tytułu najmu lokalu. Jeżeli odszkodowanie nie pokrywa poniesionych strat, właściciel może żądać od osoby, o której mowa w ust. 1, odszkodowania uzupełniającego (ust. 2).

W sprawie o odszkodowanie z tytułu zajmowania lokalu bez tytułu prawnego powód, zgodnie z regułą rozkładu ciężaru dowodu (art. 6 k.c.) winien wykazać, iż osoba zajmująca lokal, zajmuje go bezumownie, w szczególności, że tytułu do zajmowania lokalu nigdy nie posiadała, albo że utraciła tytuł, który uprzednio posiadała. Okoliczność zamieszkiwania G. J. w przedmiotowym lokalu w okresie objętym pozwem była bezsporną. Natomiast powód nie wykazał faktu zamieszkiwania przez nią w tym lokalu bez tytułu prawnego. Powód powoływał się na utratę przez pozwaną prawa do lokalu z uwagi na wypowiedzenia umowy najmu przedmiotowego lokalu ze skutkiem na 31 marca 2011 r., jednakże zauważyć należy, że pozwanej przysługiwało w stosunku do przedmiotowej nieruchomości ograniczone prawo rzeczowe w postaci dziedzicznego prawa zabudowy.

Zgodnie z § 1012 niemieckiego kodeksu cywilnego - grunt można w ten sposób obciążyć, że temu, na czyją korzyść obciążenie następuje, przysługuje dające się zbyć i dziedziczne prawo mieć budynek na powierzchni lub pod powierzchnią gruntu (prawo zabudowy).

Przepis statuujący takie ograniczone prawo rzeczowe, zawarty był także w rozporządzeniu z 15 stycznia 1919 r. o prawie zabudowy (Dz. Ustaw Rzeszy z 1919 r., s. 72), którego moc obowiązująca została rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 26 kwietnia 1922 (Dz. U. R.. Nr. 34) rozszerzona na obszar byłej dzielnicy pruskiej. Wreszcie w tożsamym brzmieniu zamieszczono go w kodeksie cywilnym obowiązującym na Ziemiach Zachodnich Rzeczypospolitej Polskiej.

Kolejnym unormowaniem dotyczącym prawa rzeczowego było to wynikające z art. XXXIX § 1 dekretu z 11 października 1946 r. – przepisy wprowadzające prawo rzeczowe i prawo o księgach wieczystych (Dz. U. 1946 r., nr 57, poz. 321 z późn. zm.) – zgodnie z którym prawa zabudowy, ustanowione przed wejściem w życie prawa rzeczowego na gruntach, należących do Skarbu Państwa, związków samorządu terytorialnego lub innych osób prawnych prawa publicznego, mogą być zmienione przez umowę na własność czasową, przewidzianą w prawie rzeczowym.

Przepis ten nie określał żadnego terminu zawarcia umowy przekształcającej prawo zabudowy w prawo własności czasowej lub w prawo wieczystej dzierżawy, a sama zaś regulacja umożliwiająca przekształcenie prawa zabudowy w prawo własności czasowej lub w prawo wieczystej dzierżawy odnosiła się zarówno do prawa zabudowy powstałego na podstawie przepisów państw zaborczych, jak i do prawa zabudowy powstałego na podstawie dekretu z 1945 r. o prawie zabudowy.

Zgodnie z art. 41 ustawy z dnia 14 lipca 1961 r. o gospodarce terenami w miastach i osiedlach, istniejące w dniu wejścia w życie niniejszej ustawy prawa własności czasowej, prawa zabudowy, prawa wieloletniej dzierżawy lub użytkowania gruntu jako prawa wieczystego albo zarząd i użytkowanie gruntu (nieruchomości) ustanowione na rzecz innych jednostek niż państwowe, staną się prawem użytkowania lub prawem wieczystego użytkowania w rozumieniu niniejszej ustawy w przypadkach i na warunkach, które określi Minister Sprawiedliwości w drodze rozporządzenia.

Na podstawie delegacji ustawowej wydano rozporządzenie Ministra Gospodarki Komunalnej w sprawie zmiany niektórych praw do gruntu na prawo wieczystego użytkowania lub użytkowania (Dz. U. 1962r., nr 15, poz. 67) – gdzie w § 8 wskazano, że prawa zabudowy ustanowione przed wejściem w życie dekretu z 26 października 1945 r. o prawie zabudowy zostaną z urzędu zamienione na prawa wieczystego użytkowania lub użytkowania w drodze decyzji organu gospodarki mieszkaniowej prezydium powiatowej (miejskiej) rady narodowej, jeżeli nie stoją temu na przeszkodzie plany zagospodarowania przestrzennego.

Na gruncie tych przepisów zauważono w literaturze, że zamiana prawa zabudowy ustanowionego przed wejściem w życie dekretu o prawie zabudowy wymagała zbadania, czy dokonanie zamiany tego prawa na użytkowanie wieczyste nie koliduje z ustaleniami planu zagospodarowania przestrzennego. Dopiero brak takiej kolizji umożliwiał wydanie decyzji administracyjnej o zamianie prawa zabudowy na prawo użytkowania wieczystego. Decyzja ta miała charakter konstytutywny, a więc jej niewydanie przynosiło skutek w postaci niedokonania zamiany praw. Jeżeli więc w okresie obowiązywania ustawy o gospodarce terenami w miastach i osiedlach organ administracji nie wydał decyzji o zamianie prawa zabudowy na prawo użytkowania wieczystego, to prawo zabudowy pozostawało w dotychczasowym kształcie.

Zgodnie natomiast z obecnie obowiązującym art. 209 ustawy z 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami - osoby, które uzyskały prawo zabudowy nieruchomości ustanowione przed dniem wejścia w życie dekretu z 26 października 1945 r. o prawie zabudowy, mogą żądać przekształcenia tego prawa w użytkowanie wieczyste. Przekształcenie następuje w drodze decyzji właściwego organu, w której określa się także warunki użytkowania wieczystego, z zachowaniem zasad określonych w art. 62. Decyzja stanowi podstawę do dokonania wpisu w księdze wieczystej.

Odnosząc powyższe do niniejszej sprawy uznać należy, że dziedziczne prawo zabudowy ustanowione pod rządami niemieckiego kodeksu cywilnego na mocy umowy z dnia 21 lutego 1912 r., nie ulegało unicestwieniu na gruncie następnie obowiązujących norm, a jedynie w określonych przypadkach mogło ulec przekształceniu. Bezspornym jednak w sprawie było, że przez cały ten okres – aż do czasów obecnych – nie doszło do jego przekształcenia, wniosek o jego przekształcenie złożony został dopiero w 2012 r., zaś decyzja w sprawie przekształcenia nie została wydana. Postępowanie zostało umorzone, następnie zaskarżona decyzja została przez Samorządowe Kolegium Odwoławcze utrzymana, jednak decyzja ta uchylona została orzeczeniem WSA w Poznaniu i dalej jest procedowana. Brak zatem prawomocnego rozstrzygnięcia co do przekształcenia prawa zabudowy przysługującego pozwanej.

Prawo dziedzicznej zabudowy jest prawem majątkowym podlegającym dziedziczeniu. Pozwana G. J. jest beneficjentką tego prawa.

Na jego mocy pozwana miała uprawnienie do posiadania nieruchomości, a konkretnie – zgodnie z umową z 1912 r. – uprawnienie to przybrało postać „posiadania budowli nad i pod powierzchnią przedmiotu umowy, a także do używania elementów działki nie potrzebnych pod zabudowę w celu rozdzielenia sposobu korzystania z tych budowli”. Odpowiada to zresztą kodeksowemu ujęciu tegoż ograniczonego prawa rzeczowego.

Jak wynika z treści umowy z 21 lutego 1912 r., prawo to zostało przyznane na 100 lat, a wpisane do księgi wieczystej zostało 27 kwietnia 1912 r. Wobec powyższego stwierdzić należy, że w początkowym okresie objętym pozwem, z uwagi na jego nieprzekształcenie, prawo to z pewnością istniało w pierwotnym kształcie. Nadto, z uwagi na fakt, iż pozwana G. J. złożyła wniosek o przekształcenie tego prawa w prawo użytkowania wieczystego i jego przedłużenie na dalszy okres 99 lat, brak jest aktualnie podstaw do twierdzenia, że prawo to wygasło. Wskazać bowiem należy, że zgodnie z art. 236 § 2 k.c. w ciągu ostatnich pięciu lat przed upływem zastrzeżonego w umowie terminu wieczysty użytkownik może żądać jego przedłużenia na dalszy okres od czterdziestu do dziewięćdziesięciu dziewięciu lat. Odmowa przedłużenia jest dopuszczalna tylko ze względu na ważny interes społeczny. Nadto podkreślić należy, że złożenie we właściwym czasie wniosku o zawarcie umowy przedłużającej użytkowanie wieczyste, wyklucza wygaśnięcie tego prawa wskutek upływu terminu, na jaki prawo to zostało ustanowione.

Biorąc pod uwagę powyższe, nie można zatem stwierdzić, by w okolicznościach niniejszej sprawy powód wykazał, że pozwana w okresie objętym pozwem nie dysponowała uprawnieniem do korzystania z lokalu. Pozwana wykazała bowiem fakt przysługiwania jej dziedzicznego prawa zabudowy oraz złożenia wniosku o jego przekształcenie w prawo użytkowania wieczystego i wniosku o przedłużenie jego trwania, zaś powód nie udowodnił, by na dzień zamknięcia rozprawy, uprawnienie to wygasło.

Podkreślić należy, że powód wystąpił z kolejnym pozwem, pomimo tego, iż fakt przysługiwania pozwanej G. J. dziedzicznego prawa zabudowy, a także fakt wystąpienia z wnioskiem o jego przedłużenie był powodowi znany, gdyż zostało to wielokrotnie przesądzone w sprawach rozpoznawanych przed tut. sądem o sygn. akt VII C 935/12 i VII C 686/13 oraz I C 1251/17. Ponownie Miasto P. wskazywało w argumentacji wyłącznie na fakt wygaśnięcia umowy najmu, co niezależnie od ustalenia, czy pozwana była w ogóle najemcą tego lokalu, nie miało dla niniejszej sprawy żadnego znaczenia. Dodatkowo zaakcentowano zakończenie postępowania administracyjnego w przedmiocie przekształcenia prawa zabudowy, jednak bez pełnego obrazu i faktu skutecznego zaskarżenia decyzji w trybie sądowoadministracyjnym. Tytuł prawny do przedmiotowego lokalu wynikał bowiem dla pozwanej z przysługującego jej dziedzicznego prawa zabudowy. W tych okolicznościach, w szczególności wobec wiedzy powoda o złożeniu przez pozwaną wniosku o przekształcenie tego prawa w prawo użytkowania wieczystego i jego przedłużenie na kolejne 99 lat stwierdzić należało, iż musi on ponieść negatywne konsekwencje niewykazania wygaśnięcia tytułu do lokalu przysługującego pozwanej.

Powód nie wykazał spełnienia przesłanek z art. 18 ust. 1 uopl - nie wykazał braku tytułu prawnego do nieruchomości, to powództwo podlegało oddaleniu. Oczekiwanie na wydanie decyzji administracyjnej nie byłoby zasadne w tym przypadku.

KOSZTY PROCESU:

O kosztach Sąd orzekł w oparciu o art. 98 § 1 i 3 k.p.c. zasądzając od powoda na rzecz pozwanej G. J. kwotę 3617 zł. Na kwotę tę składają się kwoty 17 zł tytułem opłaty skarbowej od pełnomocnictwa oraz kwotę 3600 zł tytułem kosztów zastępstwa procesowego zgodnie z § 2 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (t.j. Dz. U. z 2023 r. poz. 1935).

Asesor sądowy Michał Przybył