Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Powód M. D. pozwem z 29 grudnia 2022r. domagał się zasądzenia od pozwanego (...) S.A. z siedzibą w W. 5890,01 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od 4379,34 zł od dnia 22 grudnia 2022 r. (przy czym skapitalizował odsetki za okres od 27.10.2019r. do 21.12.2022r. na kwotę 1030,67 zł i doliczył ją do wps) i od 480 zł od dnia wniesienia pozwu oraz kosztami postępowania, w tym kosztami zastępstwa procesowego według norm przepisanych w podwójnej wysokości. W uzasadnieniu pozwu wyjaśnił, że 26 września 2019 r. doszło do zdarzenia drogowego, w wyniku którego uszkodzeniu uległ pojazd marki R. (...) o nr rej. (...) należący do poszkodowanego B. S.. Strona pozwana w toku postępowania likwidacyjnego przyjęła odpowiedzialność za powstałą szkodę i wypłaciła poszkodowanemu odszkodowanie w wysokości 4220,66 zł. Poszkodowany 27 kwietnia 2022 r zawarł z powodem umowę przelewu wierzytelności przysługującej mu wobec strony pozwanej. Do ubezpieczyciela przesłano za pośrednictwem poczty elektronicznej pismem z 16 grudnia 2022r. wezwanie do dopłaty odszkodowania, załączając umowę cesji, kosztorys naprawczy, fakturę za sporządzenie kosztorysu potwierdzenie zapłaty.

Strona pozwana (...) S.A. w W. w odpowiedzi na pozew wniosła o oddalenie powództwa w całości i zasądzenie kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przypisanych.

W uzasadnieniu strona pozwana przyznała, że uznała swoją odpowiedzialność względem poszkodowanego z tytułu szkody w pojeździe i wypłaciła z tego tytułu odszkodowanie łącznie 4220,66 zł. Pozwana zarzuciła, że poszkodowany od chwili otrzymania odszkodowania przez ponad 2 lata nie zgłaszał żadnych zastrzeżeń wobec (...), zwłaszcza takich, że restytucja była bardziej kosztowna niż wysokość wypłaconego odszkodowania. Zastrzeżenia takie składał dopiero powód po nabyciu wierzytelności. Zdaniem strony pozwanej poszkodowany naprawił pojazd za uzyskane odszkodowanie, gdyż pozwana na czas naprawy refundowała poszkodowanemu koszty najmu pojazdu zastępczego. Pozwana zakwestionowała tez zasadność roszczenia o zwrot kosztów kalkulacji naprawy, gdyż jej zdaniem to powód zlecił wykonanie tej kalkulacji i koszty te poniósł w ramach prowadzonej działalności gospodarczej. Pozwana zarzuciła, że roszczenie o zwrot kosztów kalkulacji stanowi sztuczne generowanie dodatkowych kosztów przez powoda. Zgodnie bowiem z informacjami zawartymi na stronie internetowej firmy powoda zajmuje się ona analizą sporządzonych kosztorysów i szacowaniem o ile kosztorys został zaniżony. Ponadto pozwana wskazała, że kosztorys został sporządzony przez Centrum (...) Sp. z o.o. ,w której jedynym wspólnikiem i członkiem zarządu jest powód.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Poszkodowany B. S. był właścicielami samochodu osobowego marki R. (...) o nr rej. (...), data pierwszej rejestracji za granicą 30 grudnia 2003. W dniu 26 września 2019 r. w pojeździe powstała szkoda, której sprawca był ubezpieczony u strony pozwanej. Strona pozwana w postępowaniu likwidacyjnym ustaliła wysokość szkody częściowej w pojeździe – wartość naprawy brutto 4220,66 złotych. Odszkodowanie zostało poszkodowanemu wypłacone.

Bezsporne

27 kwietnia 2022r. B. S. zawarł z M. D. prowadzącym działalność gospodarczą pod firmą (...) w E. umowę przelewu wierzytelności przysługującej cedentowi z tytułu szkody w pojeździe marki R. (...) o nr rej. (...) w związku ze zdarzeniem z 26 września 2019 r., co do którego prowadzone było postępowanie likwidacyjne pod numerem (...).

Powód wypłacił cedentowi wynagrodzenie za przelew wierzytelności w kwocie 332 zł.

15 maja 2022r. została sporządzona wiadomość elektroniczna wysłana z adresu: administracja@promesco.pl wysłana na adres: kontakt@pzu.pl, w której poinformowano ubezpieczyciela o przelewie wierzytelności z 27 kwietnia 2022r. Wskazano, że wypłacone poszkodowanemu odszkodowanie zostało zaniżone i zażądano przesłania kompletnych akt szkody. Pismo podpisano „promesco”.

16 grudnia 2022r. została sporządzona wiadomość elektroniczna wysłana z adresu: administracja@promesco.pl wysłana na adres: kontakt@pzu.pl, w której poinformowano ubezpieczyciela, że został sporządzony kosztorys wstępny odszkodowania i wartość odszkodowania wyceniono na 8600 zł. W związku z tym wezwano o wypłatę w terminie 7 dni brakującego odszkodowania wraz z ustawowymi odsetkami za zwłokę oraz kosztami sporządzenia opinii 480 zł, zgodnie załączoną fakturą. Do pisma załączono umowę cesji, kosztorys naprawczy, fakturę za sporządzenie kosztorysu oraz potwierdzenie zapłaty. Pismo podpisano „promesco”.

Centrum (...) Sp. z o.o. Sp. K z siedzibą w W. 16 grudnia 2022r. sporządziło kalkulację naprawy nr (...)PRO, w której ustalono koszty naprawy pojazdu matki R. (...) nr rej. (...) na kwotę 8600,00 zł.

Centrum (...) Sp. z o.o. Sp. K z siedzibą w W. za wykonaną kalkulację naprawy wystawiło 16 grudnia 2022r. fakturę na nabywcę P. M. D. w kwocie 480 zł, która w tym samym dniu została zapłacona.

(...) Sp. z o.o. Sp. K z siedzibą w W. są Centrum (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W. oraz M. D., który jest jednocześnie jedynym wspólnikiem i prezesem zarządu w Centrum (...) Sp. z o.o. z siedzibą W..

M. D. prowadzi działalność gospodarczą pod firmą (...). Zgodnie z ofertą jego firmy znajdującą się na stronie internetowej zajmuje się ona przede wszystkich nabywaniem wierzytelności poszkodowanych z tytułu szkód w pojazdach względem ubezpieczycieli z tytułu umowy OC i AC. Zgodnie z informacjami na stronie powoda procedura odbywa się w pięciu krokach: „1. Przesyłają Państwo do P. kosztorys; 2. Szacujemy, o ile zostało zaniżone Państwa odszkodowanie; 3. W ciągu maksymalnie 2 dni składamy własną propozycję dopłaty do odszkodowania; 4. Po Państwa akceptacji sporządzamy cesję wierzytelności ubezpieczeniowej; 5. Po podpisaniu umowy wypłacamy Państwu należne pieniądze”.

Dowód:

• umowa przelewu wierzytelności k. 16;

• powiadomienie o przelewie k. 17;

• potwierdzenie transakcji złożonej poprzez usługę bankowości elektronicznej k. 19;

• wydruki pism wysłanych za pośrednictwem poczty elektronicznej z 13.05.2022r. i 16.12.2022r. k. 14 i 15;

• kalkulacja naprawy z dnia 16.12. (...). k. 20 – 28;

• ekspertyza wykonana na zlecenie strony pozwanej k. 12 – 13;

• wydruk oferty ze strony P..pl k. 55 – 57;

• wydruk informacji z KRS nr (...) k. 58 – 61;

• wydruk informacji z KRS nr (...) k. 62 – 65.

Koszt naprawy samochodu marki R. (...) o nr rej. (...) w technologii przewidzianej przez producenta z użyciem części oryginalnych klasy O przy uwzględnieniu cen nowych, oryginalnych części pochodzących od producenta pojazdu i średniej stawki roboczogodziny mającej zastosowanie w warsztatach rzemieślniczych wynosił 9648,69 zł brutto.

Dowód:

• opinia biegłego sądowego mgr inż. T. G. z dnia 30 maja 2023 r. wraz z kalkulacją naprawy pojazdu k. 91 – 98.

W tak ustalonym stanie faktycznym Sąd zważył, co następuje:

Powództwo podlegało uwzględnieniu w części. Sąd ustalił stan faktyczny w oparciu o przedłożone przez strony dokumenty, w tym przede wszystkim wyceny dokonane przez powoda oraz stronę pozwaną w toku postępowania likwidacyjnego szkodę.

Podstawa i zasada odpowiedzialności strony pozwanej była bezsporne. Spór między stronami dotyczył wysokości szkody poniesionej przez poprzednika prawnego powoda, w tym przede wszystkim uzasadnionych kosztów naprawy oraz zasadności roszczenia o zwrot kosztów kalkulacji kosztów naprawy wykonanej przez powoda.

Według art. 822 § 1 k.c., powstanie obowiązku zapłaty przez zakład ubezpieczeń (ubezpieczyciela) odszkodowania z tytułu ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej zakłada powstanie odpowiedzialności ubezpieczonego, czyli samego ubezpieczającego lub osoby, na której rzecz ubezpieczający zawarł umowę ubezpieczenia, za szkody wyrządzone osobom trzecim. Zobowiązanie do zapłaty odszkodowania z tytułu ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej ma więc ze swej istoty charakter akcesoryjny, tylko zatem wtedy, gdy ubezpieczony stanie się zgodnie z przepisami prawa cywilnego odpowiedzialny za szkodę wyrządzoną osobie trzeciej, dochodzi do powstania odpowiedzialności zakładu ubezpieczeń wobec tej osoby z tytułu ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej. Zakres odpowiedzialności ubezpieczonego wobec osoby trzeciej wyznacza co do zasady zakres odpowiedzialności zakładu ubezpieczeń z tytułu ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej (por. np. uzasadnienie uchwały składu siedmiu sędziów Sądu Najwyższego z dnia 22 kwietnia 2005 r., III CZP 99/04, OSNC 2005, nr 10, poz. 166 oraz wyrok Sądu Najwyższego z dnia 10 stycznia 2002 r., II CKN 353/99, nie publ.). Akcesoryjny, wynikający z art. 822 § 1 k.c., charakter zobowiązania ubezpieczyciela z tytułu ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej potwierdzają w odniesieniu do obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych przepisy art. 23, 34, 35 i 36 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz.U.2021, poz. 854 t.j. ze zm. - dalej: "ustawa o ubezpieczeniach obowiązkowych" lub "u.u.o."). W myśl tych przepisów, na podstawie umowy ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych, do której zawarcia obowiązany jest posiadacz bezpośrednio eksploatujący pojazd (por. uzasadnienie uchwały składu siedmiu sędziów Sądu Najwyższego z dnia 22 kwietnia 2005 r., III CZP 99/04), zakład ubezpieczeń jest zobowiązany, w granicach ustalonej sumy gwarancyjnej, do zapłaty odszkodowania za szkodę na osobie lub w mieniu wyrządzoną w związku z ruchem pojazdu, objętą odpowiedzialnością posiadacza (art. 436 § 1 zdanie pierwsze lub art. 436 § 1 zdanie drugie k.c.). Odpowiedzialność za szkody wyrządzone ruchem wszelkich pojazdów mechanicznych oparta została na zasadzie ryzyka (art. 436 k.c. w związku z art. 435 k.c.). Uzasadnieniem tej zaostrzonej odpowiedzialności jest przede wszystkim szczególne i wzmożone niebezpieczeństwo jakie wiąże się z użyciem tych środków komunikacji.

W tak ukształtowanej odpowiedzialności posiadacza pojazdu mechanicznego przesłanki stanowią powstanie szkody w mieniu lub na osobie, spowodowanie szkody przez ruch mechanicznego środka komunikacji, oraz związek przyczynowy między szkodą a ruchem pojazdu. Szkoda wywołująca odpowiedzialność z tytułu ryzyka musi być wyrządzona przez ruch mechanicznego środka komunikacji. Ponadto pomiędzy działaniem sprawcy szkody a skutkiem tego działania musi zachodzić związek przyczynowy (opisany w art. 361 kc). W Świetle tego zobowiązany do odszkodowania ponosi odpowiedzialność tylko za normalne następstwa swojego działania.

Szkodą w mieniu jest wszelki uszczerbek majątkowy. Przy ustaleniu wysokości szkody należy posługiwać się przyjętą w piśmiennictwie i orzecznictwie teorią różnicy. Oznacza to, że dla ustalenia wysokości szkody zestawia się obecną wartość samochodu z tą, jaką by on przedstawiał gdyby nie było wypadku (tak, G. Bieniek, Odpowiedzialność cywilna za wypadki drogowe, Warszawa 2006 str.140). Zasada pełnego odszkodowania w ujęciu kodeksu cywilnego przejawia się w tym, że naprawienie szkody obejmuje zarówno straty jakie poszkodowany poniósł, jak i korzyści które mógł osiągnąć gdyby mu szkody nie wyrządzono. Zgodnie z art. 361 k.c. zobowiązany do odszkodowania ponosi odpowiedzialność za normalne następstwa działania lub zaniechania z którego szkoda wynikła.

Ustalenie wartości pojazdu oraz kosztów naprawy wymagało wiedzy specjalnej, co obligowało Sąd na mocy art. 278§1 k.p.c. do dopuszczenia i przeprowadzenia dowodu z opinii biegłego z zakresu szacowania wartości pojazdów mechanicznych, oceny technicznej pojazdów samochodowych oraz rekonstrukcji wypadków drogowych mgr inż. T. G.. Zgromadzony w sprawie materiał dowodowy, w tym przede wszystkim opinia biegłego sądowego pozwoliła na ustalenie uzasadnionych kosztów naprawy pojazdu. Biegły sądowy wykonał rzetelną opinię, wyliczył wartość kosztów koniecznych naprawy gwarantujących przywrócenie stanu pojazdu sprzed zdarzenia. Biegły ustalił także stawkę roboczogodziny w warsztatach znajdujących się w obrębie zamieszkania poszkodowanych. Opinia biegłego nie była kwestionowana przez strony. Sąd podzielił wnioski biegłego i przyjął, że koszt naprawy pojazdu zakładający wykorzystanie oryginalnych części zamiennych klasy O i wykonanej w warsztacie rzemieślniczymi wynosił 9648,69 zł. Zdaniem Sądu przyjmując, że brak było informacji, aby części zakwalifikowane do wymiany były inne niż oryginalne dostępne w sieci warsztatów autoryzowanych oraz, by miały one wcześniejsze uszkodzenia, brak było podstaw do obniżenia wartości tych części. Z tych względów zdaniem Sądu odszkodowanie powinno wynosić 9648,69 zł, a zatem strona pozwana powinna uzupełnić wypłacone dotychczas powodowi odszkodowanie w wysokości 4220,66 zł o dalszą kwotę 5428,03 zł. Sąd był związany wysokością żądania w tym zakresie, która na dzień zamknięcia rozprawy wynosiła 4379,34 zł. Stąd, mając na uwadze art. 321 k.p.c. Sąd zasądził w całości dochodzoną pozwem kwotę 4379,34 zł tytułem dalszego odszkodowania z tytułu szkody w pojeździe.

O odsetkach orzeczono zgodnie z art. 481 k.c. i art. 455 k.c., mając na względzie art. 817 k.c. i 14 ust. 1 uoc w myśl którego zakład ubezpieczeń wypłaca odszkodowanie w terminie 30 dni licząc od dnia złożenia przez poszkodowanego lub uprawnionego zawiadomienia o szkodzie. Strona pozwana przeprowadziła postępowanie likwidacyjne i 30 września 2019 r. wydała decyzję o przyznaniu poszkodowanemu odszkodowania w wysokości 4220,66 zł, pouczając poszkodowanego o możliwości skorzystania z procedury odwoławczej przy pomocy formularza reklamacyjnego, bądź wystąpienia na drogę sądową. Skoro poszkodowany nie odwołał się od decyzji ubezpieczyciela, postępowanie likwidacyjne zostało zakończone. Jednocześnie poszkodowany posiadał uprawnienie do dochodzenia roszczeń na drodze postępowania sądowego. Stąd wymagalność roszczenia o dalsze odszkodowanie ustalić należało zgodnie z art. 455 k.c. Powód nie wykazał, aby przed doręczeniem odpisu pozwu stronie pozwanej wezwał prawidłowo ubezpieczyciela do zapłaty. Podkreślić należy, że wprawdzie do pozwanej zostało skierowane pismo informujące o przelewie wierzytelności oraz o sporządzeniu 16 grudnia 2022r. kalkulacji naprawy, lecz pisma te nie zostały sporządzone przez powoda; pod pismami tymi nie ma podpisu ani oznaczenia osoby uprawnionej zgodnie z treścią umowy przelewu, a jedynie widnieje nazwa firmy powoda, która nie posiada osobowości prawnej. Stąd Sąd przyjął, że powód zgłosił swoje roszczenia i wezwał pozwaną do zapłaty dopiero z chwilą doręczenia jej odpisu pozwu tj. w dniu 19 stycznia 2023r., a zatem pozwana pozostawała w opóźnieniu ze spełnieniem świadczenia w kwocie 4379,34 zł od 20 stycznia 2023r., a nie jak wskazano w pozwie od dnia wniesienia pozwu tj. od 22 grudnia 2022r. Z tych samych powodów Sąd uznał za bezzasadne naliczenie i skapitalizowanie odsetek ustawowych za opóźnienie za okres od dnia 27 października 2019r. do dnia wniesienia pozwu tj. do 21 grudnia 2022r. wyliczonych na kwotę 1030,67 zł i w tym zakresie również oddalił powództwo.

Bezzasadne było również roszczenie o zwrot kosztów kalkulacji.

Zlecenie przez poszkodowanego osobie trzeciej ekspertyzy na potrzeby dochodzenia odszkodowania od ubezpieczyciela pozostaje w normalnym związku przyczynowym w rozumieniu art. 361 § 1 k.c. z wypadkiem komunikacyjnym, a koszt tej ekspertyzy wchodzi w określony w art. 361 § 2 k.c. zakres szkody objętej należnym odszkodowaniem od ubezpieczonego i tym samym od ubezpieczyciela, jeżeli w stanie faktycznym sprawy, przy uwzględnieniu całokształtu okoliczności, zlecenie ekspertyzy, jak i jej koszt, były celowe, niezbędne, konieczne, racjonalne, wystarczająco uzasadnione z punktu widzenia efektywnej realizacji roszczenia odszkodowawczego.

W związku z tym, że nabywca wierzytelności (roszczenia) poszkodowanego wobec ubezpieczyciela z tytułu obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej za szkody komunikacyjne wstępuje w pozycję prawną cedenta (poszkodowanego), wydatki na ekspertyzę zleconą przez nabywcę osobie trzeciej na potrzeby dochodzenia nabytej wierzytelności mogą wejść w skład szkody spowodowanej wypadkiem komunikacyjnym i tym samym spowodować zwiększenie świadczenia odszkodowawczego ubezpieczyciela wobec nabywcy wierzytelności, na takich samych zasadach, na jakich wydatki na ekspertyzę zleconą przez samego poszkodowanego mogą wejść w skład doznanej przez niego szkody i tym samym spowodować zwiększenie należnego mu odszkodowania od ubezpieczyciela. Skoro szkoda ma charakter dynamiczny i roszczenie o odszkodowanie może objąć nie tylko uszczerbek powstały wraz ze zdarzeniem sprawczym, ale i uszczerbek wynikły z późniejszych następstw pozostających z tym zdarzeniem w normalnym związku przyczynowym, to przy spełnieniu wymagań art. 361 k.c. wydatek na ekspertyzę powypadkową może spowodować zwiększenie szkody objętej ubezpieczeniem odpowiedzialności cywilnej zarówno wtedy, gdy ekspertyzę zlecił poszkodowany, jak i wtedy, gdy ekspertyzę zlecił nabywca roszczenia przysługującego poszkodowanemu wobec ubezpieczyciela odpowiedzialności cywilnej. Nie ma podstaw do różnicowania obu sytuacji co do samej możliwości i podstaw objęcia szkodą, a w konsekwencji i odszkodowaniem, wydatków na ekspertyzę powypadkową.

Sąd Najwyższy w uchwale 7 sędziów z 29 maja 2019r. w sprawie III CZP 68/18 wyraźnie wskazał, że „możliwość domagania się przez nabywcę od ubezpieczyciela w ramach dochodzonego odszkodowania równowartości kosztów ekspertyzy zleconej przez nabywcę osobie trzeciej jest konsekwencją samego nabycia od poszkodowanego roszczenia odszkodowawczego wobec ubezpieczyciela, jego funkcjonalnego rozwoju pod wpływem zachodzących zdarzeń mogących oddziaływać na to roszczenie zgodnie z treścią stosunku, z którego ono wynika, tak samo jak możność dochodzenia przez cesjonariusza odszkodowania za szkodę spowodowaną zwłoką w spełnieniu świadczenia powstałą po nabyciu wierzytelności w stosunku do dłużnika.” „O przysługiwaniu nabywcy wierzytelności odszkodowawczej zwrotu równowartości kosztów zleconej osobie trzeciej ekspertyzy na potrzeby dochodzenia od ubezpieczyciela nabytej wierzytelności także zatem rozstrzyga pozostawanie wydatków poniesionych na tę ekspertyzę w adekwatnym związku przyczynowym z wypadkiem komunikacyjnym. Jako kryterium oceny istnienia tego związku również tu należy mieć na względzie zasadność w okolicznościach sprawy zlecenia ekspertyzy osobie trzeciej, tj. celowość, niezbędność, konieczność, racjonalność, ekonomiczne uzasadnienie z punktu widzenia efektywnej realizacji roszczenia odszkodowawczego.”

Okoliczności miarodajne w tym względzie odnoszące się do osoby wierzyciela powinny być jednak przy ocenie w tym przypadku uwzględniane – inaczej niż w przypadku zlecenia ekspertyzy przez poszkodowanego – już w stosunku do nabywcy wierzytelności, dlatego że jeżeli zgodnie z treścią stosunku, z którego wynika przelana wierzytelność, doniosłe dla uprawnień wierzyciela w zakresie dochodzenia świadczenia są okoliczności dotyczące wierzyciela, to od chwili dojścia przelewu do skutku miarodajne są w tym zakresie co do zasady już okoliczności dotyczące osoby cesjonariusza jako aktualnego wierzyciela.

To że cesjonariusz prowadzi działalność gospodarczą obejmującą nabywanie i dochodzenie roszczeń odszkodowawczych, choć nie wyklucza a limine możliwości dochodzenia przez niego od ubezpieczyciela równowartości kosztów zleconej ekspertyzy, to jednak w sposób istotny wpływa na ocenę przysługiwania mu takiej możliwości w poszczególnych przypadkach dochodzenia odszkodowania od ubezpieczyciela na podstawie nabytego od poszkodowanego roszczenia.

Sąd Najwyższy w cytowanej uchwale kategorycznie podkreślił, że „niewątpliwie nie mogą być uznane za pozostające w adekwatnym związku przyczynowym z wypadkiem komunikacyjnym i wejść w zakres odszkodowania ubezpieczeniowego wydatki na ekspertyzy zlecone przez cesjonariusza osobie trzeciej, które służą ocenie opłacalności cesji, nawet gdyby były poniesione już po nabyciu wierzytelności od poszkodowanego. W zakres odszkodowania może wejść tylko wydatek na ekspertyzę bezpośrednio służącą dochodzeniu roszczenia o odszkodowanie. Sama wygoda przedsiębiorcy – cesjonariusza występującego z roszczeniem nie wystarcza do uznania zlecenia za celowe w znaczeniu pozwalającym objąć koszt ekspertyzy odszkodowaniem przysługującym od ubezpieczyciela.”

Z okoliczności faktycznych sprawy wynika, że powód prowadzi działalność gospodarczą, której głównym zakresem działania jest weryfikacja kosztorysów i nabywanie wierzytelności z tytułu szkód w pojeździe. Powód szacuje wartość kosztów naprawy w ramach prowadzonej działalności już w momencie nabywania wierzytelności. Nie bez znaczenia jest okoliczność, że kalkulacja naprawy została sporządzona przez Centrum (...) Sp. z o.o. Sp. K z siedzibą w W., której wspólnikami są Centrum (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W. oraz M. D., który jest jednocześnie jedynym wspólnikiem i prezesem zarządu w Centrum (...) Sp. z o.o. z siedzibą W.. Zatem słusznie zarzuciła strona pozwana, że wykazane fakturą koszty sporządzenia kalkulacji naprawy nie powinny być uznane za ekonomicznie uzasadnione i niezbędne do dochodzenia spornego roszczenia. Powód profesjonalnie zajmuje się szacowaniem szkód w pojazdach, weryfikacją kalkulacji sporządzonych w postępowaniach likwidacyjnych i nabywaniem wierzytelności z tego tytułu względem ubezpieczycieli. Stąd w ocenie Sądu wydatki związane z wykonaniem kalkulacji szkody w pojeździe stanowią koszty prowadzenia działalności gospodarczej powoda. Z tych powodów powództwo o zapłatę 480 zł podlegało oddaleniu.

O kosztach orzeczono po myśli art. 100 k.p.c, przyjmując że powód wygrał proces w 74%. Koszty procesu poniesione przez obce strony w sprawie wyniosły łącznie 5274,40 zł, w tym opłata sądowa 400 zł, wynagrodzenia pełnomocników stron wraz z opłatami skarbowymi od pełnomocnictwa 2 x 1817 zł, wydatki związane z wydaniem opinii biegłego 1240,40 zł. Dokonując stosunkowego rozdzielnia tych kosztów, powód powinien je ponieść do kwoty 1371,34 zł, a strona pozwana do kwoty 3903,06 zł. Powód poniósł koszty postępowania w łącznej wysokości 3217,00 zł, w tym 400 zł opłata sądowa od pozwu, 1000,00 zł zaliczka na wynagrodzenie biegłego sądowego, 1817 zł koszty zastępstwa procesowego. Skoro powód poniósł koszty 3217 zł, a powinien je ponieść do kwoty 1371,34 zł, to pozwana powinna mu zwrócić 1845,66 zł. Jednocześnie na podstawie art. 83 ust. 1 ustawy z dnia 28 lipca 2005r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (Dz.U. z 2014r., nr 1025 t.j) Sąd nakazał stronie pozwanej, aby uiściła na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Kłodzku 240,40 zł tytułem zwrotu wydatków tymczasowo wyłożonych przez Skarb Państwa na pokrycie wydatków związanych z wydaniem opinii.

Z/

Odnotować;

Odpis wyroku wraz z uzasadnieniem doręczyć pełnomocnikom stron.

K..14 dni.

24 października 2023 r.