Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 17 sierpnia 2023 roku

Sąd Okręgowy w Sieradzu I Wydział Cywilny

w następującym składzie:

Przewodniczący Sędzia Katarzyna Powalska

po rozpoznaniu w dniu 17 sierpnia 2023 roku w Sieradzu

na posiedzeniu niejawnym

sprawy z powództwa (...) SA z siedzibą w B.

przeciwko M. T.

o zapłatę

na skutek apelacji pozwanej

od wyroku Sądu Rejonowego w Łasku

z dnia 17 lutego 2022 roku, sygn. akt I C 487/21upr

zmienia zaskarżony wyrok w całości na następujący:

uchyla w całości nakaz zapłaty wydany przez Sąd Rejonowy w Łasku w dniu 30 czerwca 2021 roku w sprawie o sygnaturze akt I Nc 441/21;

zasądza od pozwanej M. T. na rzecz powoda (...) SA w B. 308,33 ( trzysta osiem 33/100 ) złotych wraz z umownymi odsetkami za opóźnienie w wysokości dwukrotności odsetek ustawowych za opóźnienie poczynając od 12 maja 2021 roku do dnia zapłaty;

oddala powództwo dalej idące;

zasądza od powoda (...) SA w B. na rzecz pozwanej M. T. 721 ( siedemset dwadzieścia jeden ) złotych tytułem zwrotu kosztów procesu wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od uprawomocnienia wyroku do dnia zapłaty;

oddala apelację w pozostałej części;

zasądza od powoda (...) SA w B. na rzecz pozwanej M. T. 466 ( czterysta sześćdziesiąt sześć ) złotych tytułem zwrotu kosztów procesu w postępowaniu apelacyjnym wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od dnia następnego po upływie tygodnia od doręczenia powodowi odpisu wyroku do dnia zapłaty.

Sygn. akt I Ca 229/23

UZASADNIENIE

Zaskarżonym wyrokiem Sądu Rejonowego w Łasku z dnia 17 lutego 2022 r. wydanym w sprawie I C 487/21 upr. utrzymano w mocy w całości nakaz zapłaty w postępowaniu nakazowym z dnia 30 czerwca 2021 r. wydany w sprawie sygnatura akt I Nc 441/21 (pkt 1. wyroku) oraz nie obciążono pozwanej kosztami zastępstwa procesowego wywołanymi wniesieniem zarzutów (pkt 2. wyroku).

Powyższe orzeczenie zapadło w oparciu o następujący stan faktyczny:

Pozwana M. T. w dniu 29 maja 2019 roku zawarła umowę pożyczki pieniężnej nr (...) z (...) S.A. z siedzibą w B.. W umowie pożyczkodawca zobowiązał się do wypłacenia pozwanej kwoty 2 250 zł która została przelana na rachunek który wskazała pozwana. Pożyczka została miała zostać spłacona w 30 miesięcznych ratach w wysokości 170 zł każda. Zgodnie z warunkami udzielenia pożyczki całkowita kwota do zapłaty przez pozwaną wyniosła 5.100,00 zł, na kwotę tą złożyły się następujące pozycje:

- kwota 2.250,00 zł - przelana na rachunek wskazany przez pozwaną,

- kwota 1.521,00 zł - prowizja,

- kwota 129,00 zł – opłata przygotowawcza,

- kwota 600 zł – cena ,,twojego pakietu”.

Jedno z zabezpieczeń spłaty strony ustaliły w formie weksla własnego in blanco nie na zlecenie wraz z deklaracją wekslową. Pozwana wystawiła i przekazała powodowi weksel własny in blanco nie na zlecenie a powód zobowiązał się do jego zwrotu niezwłocznie po spłaceniu przez pozwaną wszelkich zobowiązań wynikających z umowy. Obowiązek zwrotu nie dotyczył przypadku, w którym weksel in blanco został złożony w sądzie. Powód był uprawniony do wypełnienia weksla in blanco w sytuacji i na zasadach określonych w deklaracji wekslowej.

Pismem z dnia 12 marca 2021 roku powód w związku z niezrealizowaniem przez pozwaną postanowień umowy nr (...) z dnia 29 maja 2019 roku wezwał pozwaną do zapłaty zaległych dwóch rat pożyczki wymagalnych w dniach 8 lutego i 8 marca 2021 roku w kwocie 329 zł w terminie 7 dni od dnia otrzymania pisma.

W piśmie z dnia 11 kwietnia 2021 roku powód poinformował pozwaną, iż ze względu na poważne naruszenie postanowień umowy nr (...) w dniu 29 maja 2019 r. polegające na nie płaceniu zobowiązań umownych zgodnie z ustalonym kalendarzem spłat, wypowiedział pozwanej umowę pożyczki z zachowaniem terminu 30 dni czyniąc wszystkie zobowiązania pozwanej wymagalnymi. Powód zawiadomił pozwaną, że zgodnie z postanowieniami umowy oraz deklaracji wekslowej wystawiony przez pozwaną weksel in blanco został wypełniony i wezwał pozwaną do wykupu weksla w ciągu najbliższych 30 dni pod rygorem skierowania sprawy na drogę postępowania sądowego. Dług pozwanej na dzień 11 kwietnia 2021 roku wynosił według powoda kwotę 1.851 zł 34 gr.

Nakazem zapłaty z dnia 30 czerwca 2021 r. wydanym w sprawie I Nc 441/21 nakazano pozwanej M. T., aby zapłaciła powodowi powyższą kwotę z odsetkami umownymi za opóźnienie w wysokości dwukrotności wysokości odsetek ustawowych za opóźnienie liczonymi od dnia 12 maja 2021 r. do dnia zapłaty oraz 667 zł tytułem zwrotu kosztów postępowania, w tym kwotę 600 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa prawnego, z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się tego nakazu do dnia zapłaty – w terminie dwóch tygodni od dnia doręczenia nakazu albo wniosła w tym terminie do Sądu Rejonowego w Łasku zarzuty.

Sąd Rejonowy rozpoznający niniejszą sprawę doszedł do przekonania, że pozwana znała treść swojego zobowiązania, w szczególności jej wysokości, wysokości poszczególnych rat i terminy ich spłaty. Otrzymała nadto egzemplarz umowy, aby mogła się z nim szczegółowo zapoznać, a w przypadku jakichkolwiek wątpliwości miała termin na odstąpienie od umowy z czego nie skorzystała, wyrażając całkowitą aprobatę dla zawartych w umowie postanowień. W ocenie Sądu Rejonowego pozaodsetkowe koszty kredytu wynikające z zawartej umowy nie przekraczają wysokości maksymalnych pozaodsetkowych kosztów kredytu obliczonych w sposób określony w art. 36a ust. 1 ustawy o kredycie konsumenckim. Sąd I instancji zwrócił też uwagę, że w jego ocenie weksel został wypełniony zgodnie z deklaracją wekslową, która uprawniała do wypełnienia weksla gdy opóźnienie w płatności kwoty równej jednej racie pożyczki przekroczy 30 dni, po uprzednim wezwaniu pożyczkobiorcy do zapłaty zaległości w terminie siedmiu dni od otrzymania wezwania, na kwotę wymagalnego zobowiązania pozwanego.

Apelację od tego orzeczenia wywiódł pełnomocnik pozwanego, zaskarżając je w całości.

Zaskarżonemu wyrokowi zarzucił naruszenie:

Art. 10 w zw. z art. 101, art. 102 i art. 104 Prawa wekslowego, art. 720 i art. 359 k.c. w zw. z art. 3, art. 54 ust. 2 i art. 47 ustawy o kredycie konsumenckim, art. 58 § 1, 2 i 3 i art. 353(1) w zw. z art. 385(1) i art. 385(2) k.c, art. 353 i art. 354 w zw. z art. 720 k.c. oraz art. 316 § 1 k.p.c. z uwagi na: (1) błędne pominięcie i nierozważenie roszczenia formułowanego w oparciu o weksel, mimo że powód dochodził zapłaty z uzupełnionego weksla in blanco o charakterze gwarancyjnym oraz treści deklaracji wekslowej, (2) błędne przyjęcie, że powód uzupełnił weksel zgodnie z deklaracją wekslową co do zasądzonego roszczenia, podczas gdy: (a) odsetki umowne i in. koszty są nienależne, (b) zasądzenie powództwa z uwagi na wypowiedzenie umowy pożyczki chociaż jest ono nieskuteczne, (c) pominięcie treści deklaracji wekslowej, wezwania do zapłaty i wypowiedzenia oraz daty wymagalności roszczenia wekslowego (płatności weksla), (d) pominięcie sumy wpłat pozwanego i przyjęcie, że miał zadłużenie w chwili wezwania do zapłaty (i wypowiedzenia umowy).

Art. 3, art. 5 pkt 7 i 12, art. 25 ust. 1 pkt 1, art. 54 ust. 1 i 2, art. 30 ust. 1 pkt 6 i 7, art. 47 w zw. z art. 45 ust. 1 ustawy o kredycie konsumenckim w zw. z art. 353(1) i art. 353(2) k.c. w zw. z art. 720, art. 395 i art. 481 § 1 i 2 k.c, art. 385(1) - art. 385(2) k.c, art. 210 § 2 i art. 316 § 1 k.p.c. poprzez ich niezastosowanie z urzędu, mimo że umowa pożyczki w pkt 1.1, 1.2 i 1.4 obejmuje naliczanie odsetek od kredytowanych kosztów pożyczki i przyjęcie za zasadne zadłużenia podawanego przez powoda w zakresie odsetek i ich rozliczenia, a także pominięcie oświadczenia o kredycie darmowym.

Art. 385(1) i art. 385(2) k.c. w zw. z art. 36a ustawy o kredycie konsumenckim i art. 3 ustawy o kredycie konsumenckim poprzez przyjęcie, że prowizja, usługa (...) oraz opłata przygotowawcza są należne do wysokości poniesionych kosztów i nie wynikają z klauzul abuzywnvch oraz że klauzula abuzywna może być modyfikowana przez sąd.

Na skutek obrazy ww. przepisów prawa błąd w ustaleniach faktycznych polegający na nieustaleniu: (1) treści umowy pożyczki (pkt 1.1,1.2 i 1.4) w zakresie naliczenia odsetek od kredytowanych kosztów, (2) treści deklaracji wekslowej w zakresie przyczyn uzupełnienia weksla i treści umowy w zakresie przyczyn wypowiedzenia (pkt 8), (3) treści wypowiedzenia umowy pożyczki, z którego wynikało, że w jego dacie weksel był już uzupełniony, (4) wysokości spłat pozwanego na rzecz powoda na datę wezwania do zapłaty umowy pożyczki, (5) ilości i wysokości rat pożyczki wymagalnych na chwilę wezwania do zapłaty i wypowiedzenia umowy pożyczki, (6) kwoty zadłużenia wskazanej w wezwaniu do zapłaty i wskazanych w nim rat zdaniem powoda nieuregulowanych oraz ich wysokości, (7) terminu płatności weksla przedstawionego w nin. sprawie, (8) złożenia oświadczenia o kredycie darmowym i wysokości zadłużenia na skutek oświadczenia o kredycie darmowym.

Art. 98 k.p.c. poprzez obciążenie pozwanego kosztami procesu, podczas gdy koszami należy obciążyć w całości powoda.

W oparciu o tak sformułowane zarzuty, skarżący wniósł o:

zmianę wyroku w zaskarżonym zakresie w ten sposób, że oddala się powództwo w całości, uchyla nakaz zapłaty wydany w postępowaniu nakazowym oraz zasądza się od powoda na rzecz pozwanego koszty procesu wedle norm przepisanych wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie w zapłacie od uprawomocnienia się orzeczenia do dnia zapłaty;

zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów procesu za instancję odwoławczą wedle norm przepisanych wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie w zapłacie od uprawomocnienia się orzeczenia do dnia zapłaty.

W odpowiedzi na apelację, pełnomocnik powoda wniósł o jej oddalenie w całości i zasądzenie od pozwanego na rzecz strony powodowej kosztów postępowania wraz z kosztami zastępstwa procesowego według norm przepisanych za II instancję.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja zasługiwała na uwzględnienie w znacznej części

Na wstępie podnieść należy, że niniejsza sprawa była rozpoznawana w postępowaniu uproszczonym. Wobec tego - zgodnie z art. 505 ¹³ § 2 k.p.c. - skoro Sąd drugiej instancji nie przeprowadził postępowania dowodowego, uzasadnienie wyroku zawiera jedynie wyjaśnienie jego podstawy prawnej z przytoczeniem przepisów prawa. Trzeba mieć także na uwadze, że w postępowaniu uproszczonym apelacja ma charakter ograniczony, a celem postępowania apelacyjnego nie jest ponowne rozpoznanie sprawy, ale wyłącznie kontrola wyroku wydanego przez Sąd I instancji w ramach zarzutów podniesionych przez skarżącego. Innymi słowy, apelacja ograniczona wiąże Sąd Odwoławczy, a zakres jego kompetencji kontrolnych jest zredukowany do tego, co zarzuci w apelacji skarżący. Wprowadzając apelację ograniczoną, ustawodawca jednocześnie określa zarzuty, jakimi może posługiwać się jej autor i zakazuje przytaczania dalszych zarzutów po upływie terminu do wniesienia apelacji – co w polskim porządku prawnym wynika z art. 505 ⁹ § 1 ¹ i 2 k.p.c. (tak też Sąd Najwyższy w uzasadnieniu uchwały składu 7 sędziów z dnia 31 stycznia 2008 roku, sygn. III CZP 49/07, publ. OSNC Nr 6 z 2008 r., poz. 55; tak również M. M. w: „Apelacja w postępowaniu cywilnym. Komentarz. Orzecznictwo”, W. 2013, s. 305 – 306). Tym samym w ramach niniejszego uzasadnienia poprzestać należy jedynie na odniesieniu się do zarzutów apelacji, bez dokonywania analizy zgodności zaskarżonego rozstrzygnięcia z prawem w pozostałym zakresie.

W pierwszej kolejności należy zauważyć, że Sąd Rejonowy nie odniósł się do wątpliwości artykułowanych przez stronę pozwaną już w zarzutach do nakazu zapłaty. Podnoszona przez stronę pozwaną argumentacja dotyczyła przede wszystkim abuzywności postanowień umowy pożyczki łączącej pozwaną i powoda, a zatem odnosiła się do prawa materialnego. Tytułem wstępu trzeba jednak zauważyć, że chociaż niniejsza sprawa jest sprawą o zapłatę z weksla, tak jednak (zwłaszcza w sytuacji, w której pozwany jest konsumentem) nie można abstrahować od badania stosunku podstawowego (łączącej strony umowy pożyczki). To bowiem, czy i w jakim zakresie tenże stosunek podstawowy wiąże strony, będzie przekładać się na prawidłowość wypełnienia deklaracji wekslowej, a to z kolei na finalną kwotę, jaką może skutecznie dochodzić strona powodowa.

W ocenie Sądu Okręgowego rację ma strona skarżąca, wskazująca na ograniczenia wynikające z przepisów ustawy o kredycie konsumenckim. Na uwagę zasługuje, że zakwestionowana prowizja stanowi pozaodsetkowy koszt kredytu, a jej wysokość odpowiada właściwym przepisom, tj. art. 36a ustawy z dnia 12 maja 2011 r. o kredycie konsumenckim, bowiem została ustalona w oparciu o wzór: (...) < (K x 25%) + (K x n/r x 30%), gdzie: (...) oznacza maksymalną wysokość pozaodsetkowych kosztów kredytu; K - całkowitą kwotę kredytu ( (...)); n - okres spłaty wyrażony w dniach, a R - liczbę dni w roku. Skoro zaś sam ustawodawca w celu ochrony konsumentów zdefiniował pojęcie nadmiernych pozaodsetkowych kosztów kredytu konsumenckiego, wskazując w ust. 3 powołanego unormowania, że nie należą się one w części przekraczającej maksymalne pozaodsetkowe koszty kredytu obliczone w sposób określony w ust. 1 lub całkowitą kwotę kredytu, to tym samym co do zasady należy przyjmować, że koszty mieszczące się we wskazanych ramach interesu podmiotów chronionych ustawą o kredycie konsumenckim nie naruszają. Trzeba zauważyć, że formą wynagrodzenia za korzystanie z cudzego kapitału są nie tylko odsetki. Zresztą pełnią one także funkcję waloryzacyjną, a więc kompensują spadek wartości nabywczej pieniądza, co może mieć miejsce szczególnie w sytuacji, gdy spłata zobowiązania pieniężnego jest rozciągnięta w czasie, co miało miejsce w sprawie przedmiotowej. Wobec powyższego, zgodzić należy się z argumentacją strony powodowej iż uznanie całości wysokości opłaty prowizyjnej za abuzywną przez Sąd byłoby niezasadne.

Całkowity koszt kredytu obejmuje wszelkie elementy kosztów, które konsument jest zobowiązany ponieść w związku z określoną umową o kredyt konsumencki. Art. 5 pkt 6 lit. a - b ustawy o kredycie konsumenckim wylicza także opłaty, prowizje i marże; przy czym wyliczenie rodzajów kosztów ma charakter przykładowy. Pożyczkodawca zawarł umowę w ramach prowadzanej działalności gospodarczej nakierowanej na osiąganie zysku. Dla jego uzyskania konieczne jest przede wszystkim pokrycie kosztów działalności: wynajmu pomieszczeń, zatrudnienia pracowników, działań marketingowych, windykacyjnych, zużycia paliwa, amortyzacji samochodów służbowych, obsługi teleinformatycznej, ciężarów publicznoprawnych, zakupu koniecznego wyposażenia, materiałów biurowych, przesyłu korespondencji itp. Opłaty, marże i prowizje nie wiążą się zatem jedynie z obsługą i kosztami danego stosunku zobowiązaniowego, lecz - w stosownej części - wszelkich kosztów ponoszonych przez przedsiębiorcę i stanowią należne zryczałtowane wynagrodzenie za przeprowadzenie całego procesu, składającego się zarówno z czynności faktycznych, jak i prawnych, mających na celu udzielenie pożyczki. Nie bez znaczenia pozostaje również problematyka związana z niespłacalnością kredytów konsumenckich. W stosunku do instytucji pożyczkowych możliwość weryfikacji części informacji na temat potencjalnego pożyczkobiorcy jest ograniczona, a zatem towarzyszy tym instytucjom wyższe niż w przypadku banków ryzyko kredytowe, rozumiane jako zagrożenie niewywiązania się dłużnika ze zobowiązań powstałych na podstawie umowy pożyczki gotówkowej. Tym samym prowizja stanowi swego rodzaju element rekompensaty ryzyka ewentualnego braku spłaty zaciągniętej przez pożyczkobiorcę pożyczki. Warto zauważyć, że nakładając w ustawie o kredycie konsumenckim na pożyczkodawcę szereg obowiązków, ustawodawca nie wprowadził wymogu specyfikowania, w jaki sposób wyliczona została pobrana prowizja, poprzez wyliczenie konkretnych kosztów, jakie ma pokryć, ryzyka, jakie ma zabezpieczyć, planowanego zysku. Gdyby taka intencja istniała, to ustawodawca nałożyłby na instytucje pożyczkowe obowiązek zawarcia takich informacji w formularzu informacyjnym. Obowiązek taki nie jest znany także w innych branżach. Trudno również wyobrazić sobie sytuację, iż każdorazowo konsument, już po kupnie lub świadczeniu usługi, neguje wysokość wynagrodzenia lub cenę, która była mu wcześniej znana, poprzez żądanie wykazania i wyliczenia, co składało się na wynagrodzenie sprzedającego czy też zleceniobiorcy, jaką część stanowiły koszty związane z działalnością przedsiębiorcy, czy z daną usługą. Podsumowując, zastrzeżenie w postanowieniach zawartej umowy prowizji jako dodatkowego kosztu pożyczki, niezależnego od odsetek kapitałowych, jest nie tylko dopuszczalne w przypadku kredytów konsumenckich, udzielanych na podstawie przepisów ustawy o kredycie konsumenckim przez przedsiębiorców, ale także stanowi powszechnie akceptowalną praktykę rynkową, stosowaną nie tylko wśród instytucji pożyczkowych, ale także i innych instytucji sektora finansowego.

Powyższe rozważania są o tyle ważne, o ile należało uznać za niedopuszczalną tylko część dochodzonej w niniejszej sprawie prowizji. Skoro bowiem prowizja ma rekompensować kredytodawcy koszty związane z obsługą dłużnika i koszty towarzyszące, o tyle jest ona zasadna tak długo, jak długo trwa stosunek zobowiązaniowy w pierwotnie ustalonej przez strony formie. Innymi słowy – w niniejszej sprawie zasadne jest naliczanie przez powoda prowizji tak długo, jak pozwana spłacała raty pożyczki, a zatem była „obsługiwana” przez powoda. W sytuacji, w której na skutek wypowiedzenia umowy i wezwania do zapłaty całość zadłużenia stała się w stosunku do pozwanej wymagalna, o tyle jest już brak jest podstaw do naliczania prowizji ze strony powoda. Z 30 rat na jakie opiewała umowa zawarta między stronami pozwana uiściła kwotę odpowiadającą 22 ratom, tj. 73%. W ocenie Sądu Okręgowego, skoro prowizja jest należna za czas trwania umowy, a umowa była skutecznie realizowana w 73%, to jedynie w takiej części pozwana winna zapłacić przypadającą na nią prowizję. Tym samym, ustalając wysokość zasądzonej kwoty, Sąd przyjął, że jedynie kwota 1.110,33 zł (1.521,00 zł x 73%) tytułem prowizji może być uznana jako dopuszczalna i w tym zakresie powództwo jest zasadne.

Jednocześnie Sąd nie miał żadnych wątpliwości co do abuzywnego charakteru postanowień umowy odnoszących się do usługi (...). Przepis art. 385 ¹ § 3 k.c. wprowadza dla konsumenta domniemanie, w myśl którego nie są indywidualnie uzgodnione te postanowienia, które zostały przejęte z wzorca zaproponowanego przez kontrahenta. Chodzi tu niewątpliwie o same postanowienia wzorca, ale także i te, które uprzednio zawarte w nim włączone zostały do treści umowy. W niniejszej sprawie trudno uznać, że powód zawierając umowę z pozwaną posługiwał się wzorcem, na treść którego pozwana mogła mieć rzeczywisty wpływ, w szczególności w kwestii ekwiwalentności świadczeń w zakresie wysokości wynagrodzenia prowizyjnego i opłaty za (...), która jest automatycznie narzucana pożyczkobiorcy przy zawarciu umowy. Dlatego też, postanowienia umowy w części określającej wynagrodzenie za usługę (...) powinny być uznane za niewiążącą strony, ergo – niepodlegające uwzględnieniu przy wypełnianiu deklaracji wekslowej, podobnie jak kwota prowizji ponad 1.110,33 zł (410,67 zł).

Biorąc powyższe pod uwagę, Sąd II instancji musiał w całości zmienić zaskarżony wyrok na podstawie art. 386 § 1 k.p.c. i art. 493 § 4 in fine k.p.c., w pierwszej kolejności uchylając nakaz zapłaty wydany w postępowaniu upominawczym (o czym orzeczono w punkcie I.1. wyroku) i wydać wyrok merytorycznie odnoszący się do żądania.

Przy tak ustalonych okolicznościach Sąd Okręgowy uznał, że w wykonaniu umowy na stronie pozwanej ciąży obowiązek zapłaty łącznej sumy 3.489,33 zł, na którą składa się 2.250,00 zł tytułem kapitału pożyczki, kwota 129 zł tytułem opłaty przygotowawczej oraz wspomniana kwota 1.110,33 zł tytułem opłaty prowizyjnej. Ponieważ pozwana zapłaciła już dotychczas kwotę 3.181,00 pozostała część do zapłaty w wykonaniu umowy wynosi 308,33 zł, którą zasądzono w punkcie I.2 orzeczenia, oddalając zarazem powództwo dalej idące (pkt I.3. orzeczenia). a i wobec takich wniosków oddalono apelację w pozostałej części jako niezasadną, na podstawie art. 385 k.p.c. (pkt II. orzeczenia).

Powyższa zmiana orzeczenia wydanego przez Sąd I instancji musiała skutkować również zmianą orzeczenia w zakresie rozstrzygnięcia o kosztach procesu, przy zastosowaniu zasady ich stosunkowego rozdzielenia (art. 100 k.p.c.). Ponieważ finalnie powód wygrał proces jedynie w około 17%, w takim też zakresie za koszty procesu odpowiedzialna będzie strona pozwana. Przy ustaleniu sumy kosztów procesu na 2.034,00 zł, pozwana winna ponieść koszty w kwocie 346,00 zł (2.034,00 zł x 17%). Uwzględniając przy tym poniesione przez pozwaną dotąd koszty na poziomie 1.067,00 zł (900 zł z tytułu zastępstwa procesowego – ustalone w oparciu o § 2 pkt 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie, 150 zł tytułem opłaty od zarzutów oraz 17 zł tytułem opłaty skarbowej od pełnomocnictwa), zasądzono od powoda na rzecz pozwanej zwrot kosztów procesu w kwocie 721,00 zł, wraz z odsetkami ustalonymi w myśl art. 98 § 1 ¹ k.p.c., o czym w odniesieniu do kosztów pierwszoinstancyjnych orzeczono w pkt I.3. orzeczenia.

O kosztach procesu w postępowaniu apelacyjnym orzeczono na gruncie art. 100 w zw. z art. 391 k.p.c. Ponieważ przyjąć należy, że apelująca strona pozwana wygrała w postępowaniu przed Sądem II instancji w 83%, w takim też zakresie odpowiedzialna za koszty postępowania drugoinstancyjnego będzie strona powodowa. Przy ustaleniu sumy kosztów postępowania odwoławczego na 1.100,00 zł (z czego: po stronie pozwanej: 200,00 zł tytułem opłaty od apelacji i 450,00 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego; po stronie powodowej: 450,00 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego) strona powodowa powinna zwrócić stronie pozwanej 916 zł (1.100,00 zł x 83%). Uwzględniając przy tym poniesione przez stronę powodową dotąd koszty na poziomie 450,00 zł (z tytułu zastępstwa procesowego - ustalone w oparciu o § 2 pkt 3 w zw. z § 10 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie), zasądzono od strony powodowej na rzecz strony pozwanej zwrot kosztów postępowania apelacyjnego w kwocie 466,00 zł, orzekając jednocześnie o odsetkach w myśl art. 98 § 1 ¹ k.p.c. - o czym orzeczono w punkcie III. orzeczenia.