Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 18 października 2023 r.

Sąd Okręgowy w Łomży I Wydział Cywilny

w składzie:

Przewodnicząca: Wiesława Kozikowska

po rozpoznaniu w dniu 18 października 2023r.,

na posiedzeniu niejawnym

sprawy z powództwa Skarbu Państwa – Komendanta Wojewódzkiego Policji w B.

przeciwko J. G., J. E. G. i H. G.

o zapłatę

na skutek apelacji powoda od wyroku Sądu Rejonowego w Łomży z dnia 16 czerwca 2023r., sygn. akt I C 599/22 upr.

apelację oddala;

zasądza od powoda Skarbu Państwa – Komendanta Wojewódzkiego Policji w B. solidarnie na rzecz pozwanych J. G., J. E. G. i H. G. kwotę 1.800 złotych tytułem kosztów instancji odwoławczej z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się orzeczenia do dnia zapłaty.

Sygn. akt I Ca 238/23

UZASADNIENIE

Powód Skarb Państwa – Komendant Wojewódzki Policji w B. po ostatecznym sprecyzowaniu powództwa wniósł o zasądzenie na jego rzecz solidarnie od pozwanych J. G., H. G. i J. E. G., spadkobierców po zmarłym D. G., kwoty 15.593,00 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 19 stycznia 2021 roku do dnia zapłaty oraz o przyznanie na rzecz powoda kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

Pozwani J. G., H. G. i J. E. G. wnieśli o oddalenie powództwa i obciążenie strony powodowej kosztami postępowania, w tym kosztami zastępstwa procesowego wedle norm przepisanych.

Wyrokiem z 16 czerwca 2023 roku, sygn. akt I C 599/22 upr Sąd Rejonowy w Łomży I Wydział Cywilny w pkt I. powództwo oddalił, zaś w pkt II. zasądził od powoda Skarbu Państwa – Komendanta Wojewódzkiego Policji w B. na rzecz pozwanej J. G. tytułem zwrotu kosztów procesu kwotę 3.617 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty.

Wedle ustaleń Sądu Rejonowego wyrokiem z dnia 8 listopada 2018 r. wydanym w sprawie II K 494/18 uznano D. G. za winnego popełnienia zarzucanych mu czynów polegających na tym, że:

- w dniu 8 czerwca 2018 roku około godziny 20:05 w miejscowości G. na drodze publicznej nr (...), województwa (...), znajdując się w stanie nietrzeźwości określonym na poziomie 2,9 %o alkoholu we krwi umyślnie naruszył zasady bezpieczeństwa w ruchu drogowym, w ten sposób, że kierując samochodem marki A. (...) o numerach rejestracyjnych (...) w trakcie próby zatrzymania go do kontroli drogowej przez funkcjonariuszy Komendy Miejskiej Policji w Ł. st. post. A. D. i sierż. M. T., zjechał na lewy pas ruchu i doprowadził do zderzenia się z nadjeżdżającym z naprzeciwka pojazdem uprzywilejowanym marki F. (...) nr rej. (...), w którym znajdowali się funkcjonariusze Komendy Miejskiej Policji w Ł. st. post. K. K. (1) i sierż. szt. K. K. (2), w wyniku czego funkcjonariusz sierż. szt. K. K. (2) doznał obrażeń ciała w postaci skręcenia odcinka szyjnego kręgosłupa bez zmian pourazowych, stłuczenia okolicy nadgarstka lewego oraz urazu okolicy piersiowej kręgosłupa, zaś st. post. K. K. (1) obrażeń ciała w postaci skręcenia odcinka szyjnego kręgosłupa bez zmian pourazowych oraz stłuczenia okolicy głowy, które to obrażenia naruszyły prawidłowe funkcjonowanie narządów ich ciała na czas powyżej 7 dni, tj. czynu z art. 177 § 1 kk w zw. z art. 178 § 1 kk,

- w dniu 8 czerwca 2018 roku około godziny 20:05 na odcinku Ł. - G. droga publiczna nr (...), województwa (...), w ruchu lądowym kierował samochodem osobowym marki A. (...) o numerach rejestracyjnych (...) będąc w stanie nietrzeźwości oznaczonym na poziomie 2,9 %o alkoholu we krwi, a ponadto pomimo wydania przy użyciu sygnałów dźwiękowych i świetlnych polecenia zatrzymania pojazdu mechanicznego przez funkcjonariuszy Komendy Miejskiej Policji w Ł. uprawnionych do kontroli ruchu drogowego i poruszających się pojazdem, nie zatrzymał się niezwłocznie i kontynuował jazdę, tj. czynu z art. 178 a § 1 kk w zb. z art. 178 b kk w zw. z art. 11 § 2 kk,

- w dniu 8 czerwca 2018 roku około godziny 20:05 w miejscowości G. na drodze nr (...), województwa (...), działając w celu zmuszenia funkcjonariuszy Komendy Miejskiej Policji w Ł. st. post. A. D. i sierż. M. T. do zaniechania prawnej czynności służbowej podjętej w związku z zatrzymaniem jego osoby stosował wobec w/w przemoc w postaci ruszenia kierowanym przez siebie pojazdem marki A. (...) o numerach rejestracyjnych (...) podczas, gdy w/w funkcjonariusze usiłując uniemożliwić mu dalszą jazdę i wyjąć kluczyki ze stacyjki znajdowali się popiersiem wewnątrz pojazdu, co spowodowało, że ciągnął ich za kierowanym przez siebie pojazdem i spowodował ich wypadnięcie z pojazdu, w wyniku czego st. post. A. D. doznała obrażeń ciała w postaci skręcenia odcinka szyjnego kręgosłupa bez zmian pourazowych oraz stłuczenia okolicy barku lewego, zaś sierż. M. T. obrażeń ciała w postaci skręcenia odcinka szyjnego kręgosłupa bez zmian pourazowych, stłuczenia okolicy głowy oraz urazu okolicy L-S kręgosłupa, które to obrażenia naruszyły prawidłowe funkcjonowanie narządów ich ciała na czas powyżej 7 dni, tj. czynu z art. 224 § 2 kk w zw. z art. 224 § 3 kk.

Poza karą pozbawienia wolności, środków karnych w postaci zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych, świadczenia pieniężnego na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej , orzeczono wobec D. G. nawiązkę w kwocie po 10.000 zł na rzecz pokrzywdzonych K. K. (1) i K. K. (2) oraz zasądzono tytułem zadośćuczynienia kwoty po 5.000 zł na rzecz A. D. i M. T. (akta sprawy II K 494/18).

Decyzjami z dnia 16 maja 2019 r., 20 czerwca 2019 r., 18 lipca 2019 r. i 23 marca 2020 r. Komendant Wojewódzki Policji w B. na podstawie art. 9, art. 33 pkt 1 i art. 34 ust. 2 pkt 7 oraz art. 35 ustawy z dnia 4 kwietnia 2014 r. o świadczeniach odszkodowawczych przysługujących w razie wypadku lub choroby pozostających w związku ze służbą tytułem jednorazowych odszkodowań przyznał odpowiednio funkcjonariuszom Policji kwoty 1.835 zł, 2.752 zł, 4.586 zł, 6.420 zł.

Pismem z dnia 28 grudnia 2020 r. wezwano D. G. do zwrotu kwot wypłaconych poszkodowanym funkcjonariuszom.

Sąd Rejonowy wskazał, że powód jako podstawę swoich roszczeń podał art. 441 § 3 k.c., zgodnie z którym osoba, która naprawiła szkodę, za którą jest odpowiedzialna mimo braku winy, ma zwrotne roszczenie do sprawcy, jeżeli szkoda powstała z winy sprawcy.

Sąd I. instancji mając na uwadze dość niejednolite orzecznictwo odnoszące się do przedmiotowego stanu faktycznego, stwierdził, że sytuacja, w której jeden z dłużników odpowiada z tytułu czynu niedozwolonego, a drugi z mocy ustawy nie jest objęta ww. regulacją. Nie powoduje też powstania między dłużnikami stosunku solidarności. Skoro, zatem Skarb Państwa odpowiada na podstawie przepisów szczególnych za szkodę doznaną przez funkcjonariusza w wypadku komunikacyjnym, to uzasadniona jest wątpliwość, co do możliwości i podstawy prawnej dochodzonego przez Skarb Państwa, w drodze roszczenia regresowego od sprawcy wypadku ponoszącego odpowiedzialność deliktową, zwrotu wypłaconych świadczeń.

Dalej Sąd Rejonowy zważył, że w niniejszej sprawie między Skarbem Państwa a sprawcą wypadku wyrządzającego szkodę na osobie funkcjonariusza w drodze ze służby, nie występuje współodpowiedzialność solidarna. Nie przewiduje jej żaden szczególny przepis ustawy, a art. 441 k.c. nie może tu mieć zastosowania wprost, ponieważ nie można przyjąć, że Skarb Państwa odpowiada za szkodę na podstawie czynu niedozwolonego. W rachubę, zatem mógłby wchodzić jedynie regres sensu largo.

Następnie Sąd ustalał, czy podstawą regresu sensu largo mogą być ogólne reguły deliktowej odpowiedzialności odszkodowawczej. Ostatecznie Sąd stwierdził, że możliwość uznania za podstawę regresu ogólnych przepisów o odpowiedzialności deliktowej jest w niniejszej sprawie wyłączona. Uprawniony do żądania odszkodowania jest bowiem tylko ten, kto bezpośrednio poniósł szkodę w następstwie określonego zdarzenia (wyjątkiem od tej zasady jest art. 446 k.c.). Nie sposób natomiast uznać, że np. w razie wypadku komunikacyjnego osobą bezpośrednio poszkodowaną jest Skarb Państwa albo, że działanie sprawcy było skierowane przeciwko Skarbowi Państwa.

W ocenie Sądu Rejonowego, przyjęcie koncepcji odpowiedzialności in solidum sprawcy szkody i Skarbu Państwa również nie może zostać zaakceptowane w przedmiotowej sprawie. Odpowiedzialność ta występuje wówczas, gdy wierzyciel może dochodzić swego roszczenia od kilku osób, lecz na podstawie odrębnych stosunków prawnych, jakie go łączą z poszczególnymi podmiotami, a spełnienie świadczenia przez jednego z dłużników zwalnia pozostałych.

Roszczenie regresowe obejmuje jedynie takie świadczenie wypłacone przez zobowiązanego na podstawie ustawy szczególnej, do których byłby zobowiązany także sprawca szkody na podstawie przepisów prawa cywilnego. Tylko bowiem w takich okolicznościach, świadczenie pierwszego z wymienionych, zwalniałoby drugiego z nich od obowiązku zapłaty na rzecz poszkodowanego. Szkodą natomiast jest jedynie uszczerbek majątkowy wywołany wbrew woli podmiotu, który go doświadczył.

Sąd I. instancji w całości poparł i zgodził się ze stanowiskiem Sądu Okręgowego w Białymstoku wyrażonym w wyroku z 27 stycznia 2010 roku, sygn. akt II Ca 931/09, że wypłata odszkodowania za uszczerbek na zdrowiu doznany przez funkcjonariusza policji na podstawie art. 5 i 6 ustawy z dnia 16 grudnia 1972r. o odszkodowaniach przysługujących w razie wypadków i chorób pozostających w związku ze służbą w Policji (aktualnie obowiązuje inna ustawa w tym przedmiocie), nie odpowiada powyższym kryteriom. Pracodawca spełnia bowiem swoje własne świadczenie, do którego jest zobligowany na mocy przepisów szczególnych. Nie naprawia on tym samym szkody, za którą jest odpowiedzialny mimo braku winy, ale realizuje ciążący na nim z mocy ustawy obowiązek. Jest on zobowiązany do spełnienia świadczeń przewidzianych w ustawie wypadkowej w razie zaistnienia przesłanek w niej określonych i to niezależnie od tego, czy jednocześnie podstawę jego odpowiedzialności stanowią przepisy prawa cywilnego. Świadczenia te musiałyby bowiem zostać wypłacone także w przypadku zdarzeń, za które nikomu nie można przypisać winy. Świadczenie pracodawcy i sprawcy szkody mają zatem różne podstawy prawne, różny zakres, a także spełniają różne funkcje. Nie jest więc możliwe domaganie się przez Skarb Państwa zwrotu spełnionego świadczenia.

W ocenie Sądu Rejonowego, bez względu na to, jak negatywnie należy ocenić zachowanie D. G. w stosunku do funkcjonariuszy publicznych i szkodę, która była skutkiem popełnienia przestępstw to górną granicą odpowiedzialności sprawcy w procesie regresowym na podstawie art. 441 § 3 k.c. jest to, co byłby on obowiązany świadczyć bezpośrednio poszkodowanemu na podstawie przepisów prawa cywilnego (wyrok SN z dnia 28 czerwca 1977r., sygn. akt I CR 185/77).

Sąd Rejonowy zauważył, że na rzecz funkcjonariuszy zasądzono w procesie karnym dwie nawiązki (które mają kompensacyjny charakter) w kwocie po 10.000 zł i dwa zadośćuczynienia w kwocie po 5.000 zł. Sąd nie miał informacji, czy funkcjonariusze uznali przyznane kwoty za wystarczające i w całości rekompensujące poniesioną przez nich szkodę. W toku postępowania nie wykazano, aby szkoda funkcjonariuszy nie została naprawiona w całości.

Żądanie od sprawcy szkody świadczenia (o innym charakterze) wykraczającego poza wysokość jego odpowiedzialności cywilnej jest w ocenie Sądu I instancji niedopuszczalne.

Zdaniem Sądu Rejonowego, odszkodowanie z ustawy o odszkodowaniach w związku ze służbą spełnia inną rolę niż odszkodowanie czy zadośćuczynienie należne na podstawie obowiązku rekompensaty spowodowanej szkody. Odszkodowanie i zadośćuczynienie należne na podstawie przepisów kodeksu cywilnego ma na celu rekompensatę doznanej krzywdy i szkody. Znajduje ono podstawę bezpośrednio w zdarzeniu będącym źródłem szkody. Natomiast odszkodowanie z ustawy o odszkodowaniach w związku ze służbą jest świadczeniem przyznawanym niezależnie od rozmiaru doznanej krzywdy, na podstawie sztywnych kryteriów wyznaczonych w ustawie. Jego celu należy upatrywać bardziej w pomocy socjalnej, polepszeniu sytuacji materialnej poszkodowanego w obliczu trudnej sytuacji, w jakiej się znalazł. Jego źródło znajduje się w ustawie, a nie zdarzeniu wywołującym szkodę. Sąd I. instancji powołał się przy tym na wypowiedź Sądu Najwyższego wyrażoną w uchwale zapadłej w sprawie o sygn. III CZP 35/10. W ocenie Sądu, nie można też przyjąć, aby korzyść wynikająca z otrzymanego uposażenia zaspokajała te same interesy poszkodowanego policjanta, które ma zaspokoić odszkodowanie. Odszkodowanie spełnia przede wszystkim funkcję kompensacyjną i ma w związku z tym wynagrodzić policjantowi poniesione straty oraz utracone korzyści (art. 361 § 2 k.c.), z wyłączeniem, jak wyjaśniono, utraconego zarobku z tytułu pozostawania w stosunku służbowym. Uposażenie policjanta spełnia zaś podobną rolę jak wynagrodzenie pracownika za pracę, z tym jednak, że w sytuacji określonej w art. 121 ust. 1 ustawy policyjnej z 1972 r. korzysta ono ze szczególnego uprzywilejowania. Świadczenia przewidziane w tej ustawie, jak wyjaśniono w nawiązaniu do uzasadnienia wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 3 marca 2004 r., K 29/03, należą do systemu pracowniczych ubezpieczeń wypadkowych i chorobowych. Jest poza tym oczywiste, że przysługujące policjantowi świadczenia chorobowe oraz świadczenia odszkodowawcze nie wynikają z tej samej podstawy prawnej. Sąd zauważył, że stanowisko takie wydaje się być powszechnie przyjęte w judykaturze. Zostało ono przedstawione w licznych orzeczeniach sądów powszechnych.

Podsumowując kwestie dotyczące ustawy z dnia 4 kwietnia 2014 r. o świadczeniach odszkodowawczych przysługujących w razie wypadku lub choroby pozostających w związku ze służbą Sąd Rejonowy stwierdził, iż świadczenia te nie powinny być zaliczane na poczet odszkodowania z tego powodu, że wynikają z innej podstawy prawnej oraz mają realizować inne cele i zaspokajać inne interesy osoby poszkodowanej.

Ta odmienność świadczeń wynikająca z różnych regulacji prawnych (jednorazowe odszkodowanie nie wynika ze stosunku o charakterze cywilnoprawnym) i nieuregulowanie w ustawie szczególnej możliwości skierowania regresu do sprawcy szkody pozbawia, w ocenie Sądu Rejonowego, Skarb Państwa możliwości korzystania z instytucji uregulowanej treścią art. 441 § 3 k.c..

Dlatego też, powództwo oddalono, jak w pkt I. wyroku.

O kosztach procesu orzeczono na podstawie art. 98 k.p.c..

Powyższy wyrok zaskarżony został przez powoda w całości. Zarzucił on Sądowi Rejonowemu naruszenie prawa materialnego, tj. art. 441 § 3 k.c. i art. 415 k.c. w zw. z art. 9 ustawy z dnia 4 kwietnia 2014 r. o świadczeniach odszkodowawczych przysługujących w razie wypadku lub choroby pozostających w związku ze służbą poprzez ich niewłaściwą wykładnię i przyjęcie, iż Skarb Państwa nie ma możliwości korzystania z uprawnienia uregulowanego art. 441 § 3 k.c. i zwrotnego dochodzenia roszczenia od sprawcy czynu niedozwolonego równowartości świadczenia wypłaconego funkcjonariuszowi Policji za wypadek pozostający w związku ze służbą, w sytuacji gdy przepis art. 441 § 3 k.c. zastosowany winien być per analogiam, przy uwzględnieniu, iż roszczenie powoda to roszczenie regresowe sensu largo, nadto dochodzona kwota podlega zasądzeniu również na zasadach ogólnych na podstawie art. 415 k.c..

Powód wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i uwzględnienie powództwa w całości poprzez zasądzenie na rzecz powoda kwoty 15.593 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 19 stycznia 2021 r.. do dnia zapłaty, jak też o przyznanie od pozwanych na rzecz powoda kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W odpowiedzi na apelację pozwani wnieśli o jej nieuwzględnienie oraz o zasądzenie od strony powodowej na rzecz pozwanych kosztów zastępstwa procesowego wedle norm przepisanych.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja powoda jest nieuzasadniona.

Sąd Okręgowy podzielił ustalenia faktyczne Sądu Rejonowego i dokonaną na ich podstawie ocenę prawną oraz przyjął je za własne w całości.

Nie sposób zgodzić się ze stanowiskiem apelującego, że Skarb Państwa może dochodzić od sprawcy na podstawie roszczenia regresowego, opartego na zastosowanym w drodze analogii legis art. 441 § 3 k.c., zwrotu wypłaconego funkcjonariuszowi policji za wypadek pozostający w związku z pełnieniem służby w Policji jednorazowego odszkodowania pieniężnego.

Sąd Okręgowy w składzie rozpoznającym niniejszą sprawę nie podziela stanowiska zaprezentowanego w uchwale Sądu Najwyższego z dnia 27 marca 2008 r. III CZP 13/08 (OSNC 2009/5/67), na którą powołał się skarżący w uzasadnieniu apelacji. Uchwała ta stanowi bowiem wyłom w dotychczas utrwalonej linii orzeczniczej Sądu Najwyższego i nie zawiera przekonującej argumentacji, która mogłaby uzasadniać odstąpienie od niej.

Według ugruntowanego stanowiska judykatury, podzielanego również przez tutejszy Sąd, Skarb Państwa poprzez analogiczne zastosowanie art. 441 § 3 k.c. nie jest upoważniony do zwrotnego dochodzenia od sprawcy wypadku wypłaconego poszkodowanemu odszkodowania na podstawie art. 5 ust. 1 ustawy z 16 grudnia 1972 r. o odszkodowaniach przysługujących w razie wypadków i chorób pozostających w związku ze służbą w Policji (Dz.U. Nr 53, poz. 345 ze zm.). Odszkodowanie to bowiem nie podlega zaliczeniu na poczet odszkodowania, jakie tenże sprawca byłby obowiązany świadczyć poszkodowanemu bezpośrednio na podstawie przepisów prawa cywilnego. Górną zaś granicą odpowiedzialności sprawcy wypadku w procesie regresowym jest to, co byłby on obowiązany świadczyć bezpośrednio poszkodowanemu na podstawie przepisów prawa cywilnego (zob. m.in. orzeczenia Sądu Najwyższego: z dnia 30 stycznia 1998 r., III CKU 17/97, Prok. i Pr. 1998/6/28, z dnia 25 marca 1994 r., III CZP 5/94, OSNC 1994/7-8/145, z dnia 21 października 1997 r., III CZP 34/97, OSNC 1998/2/19, z dnia 8 października 2010 r., III CZP 35/10, OSNC 2011/2/13).

Powyższe należy odnieść również do odszkodowania wypłaconego na podstawie art. 9 ustawy z 4 kwietnia 2014 roku o świadczeniach odszkodowawczych przysługujących w razie wypadku lub choroby pozostających w związku ze służbą (Dz.U. z 2014 r. poz. 616 ze zm.). Zgodnie z tym przepisem jednorazowe odszkodowanie przysługuje, jeżeli funkcjonariusz albo funkcjonariusz zwolniony ze służby: 1) doznał uszczerbku na zdrowiu lub zmarł wskutek wypadku w ciągu 3 lat od dnia wypadku; 2) doznał uszczerbku na zdrowiu wskutek choroby nie później niż w ciągu 3 lat od dnia zwolnienia ze służby; 3) zmarł wskutek choroby w ciągu 3 lat od dnia ustalenia uszczerbku na zdrowiu wskutek tej choroby, nie później jednak niż w ciągu 3 lat od dnia zwolnienia ze służby.

Powielając argumentację przedstawioną już wcześniej przez tutejszy Sąd w uzasadnieniu wyroku z dnia 18 grudnia 2013 r. sygn. akt I Ca 303/13, podnieść należy, iż roszczenie regresowe obejmuje jedynie takie świadczenia wypłacone przez zobowiązanego na podstawie ustawy szczególnej, do których byłby zobowiązany również sprawca szkody na podstawie prawa cywilnego. Tylko bowiem w takiej sytuacji świadczenie pierwszego zwalnia drugiego od obowiązku zapłaty na rzecz poszkodowanego. Zaznaczyć równocześnie trzeba, że szkodą jest jedynie uszczerbek majątkowy wywołany wbrew woli podmiotu, który go doświadczył. Nie sposób przyjąć, że wypłata odszkodowania za uszczerbek na zdrowiu doznany przez funkcjonariusza Policji na podstawie art. 9 ustawy z 4 kwietnia 2014 r. o świadczeniach odszkodowawczych przysługujących w razie wypadku lub choroby pozostających w związku ze służbą odpowiada tym kryteriom (zob. wyrok Sądu Okręgowego w Białymstoku z dnia 27 stycznia 2010 r., II Ca 931/09, LEX nr 1294093).

Niewątpliwie przepisy ustawy z dnia 4 kwietnia 2014 r. nie wskazują bezpośredniej podstawy prawnej do dochodzenia od sprawcy szkody zwrotu świadczeń wypłaconych na podstawie powołanej ustawy. W przypadku świadczenia z tytułu odszkodowania wypadkowego, Skarb Państwa wykonuje swoje własne zobowiązanie na podstawie szczególnego przepisu ustawy; ma ono inny charakter, niż zobowiązanie z tytułu odpowiedzialności cywilnej sprawcy szkody (wynikającej z czynu niedozwolonego), którego poszkodowany mógłby dochodzić od tego sprawcy na podstawie przepisów prawa cywilnego.

Sąd Odwoławczy podobnie jak Sąd Rejonowy podziela w pełni stanowisko Sądu Okręgowego w Białymstoku zawarte w uzasadnieniu wyroku z dnia 27 stycznia 2010 r. sygn. akt II Ca 931/09 (LEX nr 1294093), zgodnie z którym pracodawca spełnia swe własne świadczenie, do którego jest zobligowany na mocy przepisów szczególnych. Nie naprawia zatem szkody, za którą jest odpowiedzialny mimo braku winy, ale realizuje ciążący na nim obowiązek. Jest on obowiązany do spełnienia świadczeń przewidzianych w ustawie wypadkowej w razie zaistnienia przesłanek określonych w tej ustawie, niezależnie od tego, czy jednocześnie podstawę jego odpowiedzialności stanowią przepisy prawa cywilnego. Świadczenia te musiałyby zostać wypłacone również w przypadku zdarzeń, za które winy nikomu przypisać nie można.

Inaczej jest w przypadku obowiązku zwrotu wypłaconego uposażenia, które odpowiada cywilnoprawnemu obowiązkowi zwrotu utraconego zarobku, którego poszkodowany mógłby domagać się na podstawie prawa cywilnego (art. 415 k.c., art. 444 k.c.), a Skarb Państwa ponosi w tym wypadku szkodę rozumianą jako uszczerbek majątkowy polegający na zmniejszeniu aktywów (wypłata tego świadczenia nie wiąże się z uzyskaniem korzyści w postaci pełnienia obowiązków przez funkcjonariusza Policji). Stosownie bowiem do art. 415 k.c. kto z winy swej wyrządził drugiemu szkodę, obowiązany jest do jej naprawienia. Sytuacja taka w okolicznościach sprawy niniejszej nie ma jednak miejsca.

Podkreślenia wymaga, że świadczenie Skarbu Państwa – Komendy Powiatowej Policji w W. (...) i sprawcy szkody mają różne podstawy prawne, różny zakres i odmienne funkcje. W odniesieniu zatem do jednorazowego odszkodowania wypłaconego funkcjonariuszowi Policji nie przysługuje powodowi regresowe roszczenie wobec sprawcy szkody na podstawie stosowanego w drodze analogii art. 441 § 3 k.c. i nie może on domagać się zwrotu spełnionego świadczenia. Stąd uznać należało, że Sąd Rejonowy słusznie nie uwzględnił roszczenia powoda.

Dlatego też, postawione przez apelującego zarzuty naruszenia art. 441 § 3 k.c., art. 415 k.c. w zw. z art. 9 ustawy z 4 kwietnia 2014 roku o świadczeniach pozostających w związku ze służbą należało uznać za chybione.

Sąd Okręgowy nie podzielił także pozostałych twierdzeń apelacji.

Mając na uwadze powyższe, Sąd Okręgowy na mocy art. 385 k.p.c. apelację, jako bezzasadną, oddalił, jak w pkt I. sentencji wyroku.

Z uwagi na wynik sprawy, Sąd Okręgowy w oparciu o art. 98 k.p.c. i § 2 pkt 5 w zw. z § 10 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz.U. z 2015 r. poz. 1800 ze zm.) zasądził od powoda Skarbu Państwa – Komendy Wojewódzkiej Policji w B. solidarnie na rzecz pozwanych J. G., J. E. G. i H. G. kwotę 1.800 złotych tytułem kosztów instancji odwoławczej z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się orzeczenia do dnia zapłaty, jak w pkt II. sentencji wyroku.