Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 13 kwietnia 2023 roku

Sąd Okręgowy w Sieradzu I Wydział Cywilny

w następującym składzie:

Przewodniczący Sędzia Katarzyna Powalska

po rozpoznaniu w dniu 13 kwietnia 2023 roku w Sieradzu

na posiedzeniu niejawnym

sprawy z powództwa M. S.

przeciwko K. S.

o zapłatę

na skutek apelacji powódki

od wyroku zaocznego Sądu Rejonowego w Łasku

z dnia 29 grudnia 2022 roku, sygn. akt I C 470/22

oddala apelację.

Sygn. akt I Ca 97/23

UZASADNIENIE

Zaskarżonym wyrokiem zaocznym Sądu Rejonowego w Łasku wydanym w sprawie I C 470/22 z powództwa M. S. przeciwko K. S. o zapłatę, oddalono powództwo.

Z uzasadnieniu orzeczenia Sąd Rejonowy wskazał, że chociaż pozwany nie zajął stanowiska w sprawie, to nawet twierdzenia przytaczane przez stronę powodową nie dają podstaw do uznania dochodzonego roszczenia za uzasadnione. W ocenie Sądu I instancji nie można poczytywać sygnalizowanych przez powódkę okoliczności jako jakichkolwiek wad rzeczy sprzedanej – skrzydła drzwiowego – w sytuacji, w której powódka nie zakupiła ościeżnicy, gwarantującej integralność produktu i docelowy poziom wyciszenia. Sąd Rejonowy zauważył również, że powódka odmówiła proponowanej przez pozwanego regulacji drzwi i wymiany zawiasów w drzwiach powódki.

Apelację od tego orzeczenia wywiodła powódka, zaskarżając je w całości. Wyrokowi temu zarzuciła naruszenie prawa przedmiotowego i procesowego, zarzucając naruszenie art. 233 § 1 k.p.c. przez dokonanie błędnych ustaleń mających wpływ na wynik sprawy. Podniosła przy tym, że błędnie uznano, iż pozwany odpowiedział na wezwanie reklamacyjne powódki z dnia 8 czerwca 2021 r. pismem z 25 czerwca 2021 r., nadanym w urzędzie pocztowym 29 czerwca 2021 r., a więc po upływie 14 dni, co w konsekwencji prowadziło do uznania przez pozwanego żądania reklamacyjnego.

W oparciu o tak sformułowane zarzuty, skarżąca wniosła o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez zasądzenie od pozwanego na rzecz powódki 2.100,00 zł. Wniosła również o:

1.  uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania przez Sąd I instancji wobec naruszenia interesu społecznego, w tym prawa procesowego wobec pominięcia istotnych faktów mających wpływ na przebieg przedmiotowej sprawy;

2.  zobligowanie pozwanego do odbioru skrzydła drzwi w trybie niezwłocznym po dokonaniu i potwierdzeniu wpłaty na rzecz powódki;

3.  zasądzenie kosztów postępowania procesowego od pozwanego według norm przepisanych dot. I i II instancji.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja nie zasługiwała na uwzględnienie.

Na wstępie podnieść należy, że niniejsza sprawa była rozpoznawana w postępowaniu uproszczonym. Wobec tego - zgodnie z art. 505 ¹³ § 2 k.p.c. - skoro Sąd drugiej instancji nie przeprowadził postępowania dowodowego, uzasadnienie wyroku zawiera jedynie wyjaśnienie jego podstawy prawnej z przytoczeniem przepisów prawa. Trzeba mieć także na uwadze, że w postępowaniu uproszczonym apelacja ma charakter ograniczony, a celem postępowania apelacyjnego nie jest ponowne rozpoznanie sprawy, ale wyłącznie kontrola wyroku wydanego przez Sąd I instancji w ramach zarzutów podniesionych przez skarżącego. Innymi słowy, apelacja ograniczona wiąże sąd odwoławczy, a zakres jego kompetencji kontrolnych jest zredukowany do tego, co zarzuci w apelacji skarżący. Wprowadzając apelację ograniczoną, ustawodawca jednocześnie określa zarzuty, jakimi może posługiwać się jej autor i zakazuje przytaczania dalszych zarzutów po upływie terminu do wniesienia apelacji – co w polskim porządku prawnym wynika z art. 505 ⁹ § 1 ¹ i 2 k.p.c. (tak też Sąd Najwyższy w uzasadnieniu uchwały składu 7 sędziów z dnia 31 stycznia 2008 roku, sygn. III CZP 49/07, publ. OSNC Nr 6 z 2008 r., poz. 55; tak również M. M. w: „Apelacja w postępowaniu cywilnym. Komentarz. Orzecznictwo”, W. 2013, s. 305 – 306). Tym samym w ramach niniejszego uzasadnienia poprzestać należy jedynie na odniesieniu się do zarzutów apelacji, bez dokonywania analizy zgodności zaskarżonego rozstrzygnięcia z prawem w pozostałym zakresie.

Zgodnie z treścią art. 233 § 1 k.p.c., sąd ma obowiązek ocenić wszystkie przeprowadzone dowody oraz uwzględnić wszystkie towarzyszące im okoliczności, które mogą mieć znaczenie dla oceny ich mocy i wiarygodności. Musi też przeprowadzić selekcję dowodów, a więc dokonać wyboru tych, na których się oparł, i ewentualnie odrzucić inne, którym odmówił wiarygodności i mocy dowodowej, przy czym selekcja ta powinna być poparta argumentacją zgodną z regułami logicznego rozumowania i doświadczenia życiowego. Zastrzeżona dla sądu swobodna ocena dowodów opiera się na odpowiadającemu zasadom logiki powiązaniu ujawnionych w postępowaniu dowodowym okoliczności zgodnymi z doświadczeniem życiowym (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 20 marca 1980 r., II URN 175/79, OSNC 1980/10/200, LEX nr 2510). Strona kwestionująca prawidłowość zastosowania art. 233 § 1 k.p.c., powinna przedstawić argumenty świadczące o niezachowaniu przez sąd tych reguł. Zarzut ten przy tym nie może polegać wyłącznie na zaprezentowaniu przez skarżącego stanu faktycznego, ustalonego przez niego na podstawie własnej oceny dowodów (wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie, z dnia 12 lutego 2010 r., VI ACa 356/10, Lex nr 821059, wyrok Sądu Apelacyjnego w Poznaniu z dnia 14 kwietnia 2010 r., I ACa 240/10, Lex nr 628186).

Podnoszone przez stronę powodową zarzuty należy rozumieć właśnie jako zarzuty naruszenia przepisów postępowania, mającego wpływ na wynik sprawy i sprowadzają się one do polemiki z oceną Sądu Rejonowego odnośnie do oceny, czy pozwany w terminie ustosunkował się do żądania reklamacyjnego powódki. Powódka wskazuje bowiem, że wobec nadania pisemnej odpowiedzi do niej dopiero 29 czerwca 2021 r., pozwany przekroczył termin o którym mowa w art. 561 ⁵ k.c. Zgodnie z tym przepisem, „jeżeli kupujący będący konsumentem zażądał wymiany rzeczy lub usunięcia wady albo złożył oświadczenie o obniżeniu ceny, określając kwotę, o którą cena ma być obniżona, a sprzedawca nie ustosunkował się do tego żądania w terminie czternastu dni, uważa się, że żądanie to uznał za uzasadnione”.

Ustosunkowanie się przez sprzedawcę do żądania, w tym zachowanie 14-dniowego terminu, musi nastąpić w sposób właściwy dla składania oświadczeń woli. Zgodnie zaś z art. 61 § 1 k.c. oświadczenie woli, które ma być złożone innej osobie, jest złożone z chwilą, gdy doszło do niej w taki sposób, że mogła zapoznać się z jego treścią. Odwołanie takiego oświadczenia jest skuteczne, jeżeli doszło jednocześnie z tym oświadczeniem lub wcześniej.

Ustosunkowanie się oznacza oświadczenie skierowane do kupującego, z którego jednoznacznie będzie wynikało, czy sprzedawca uznaje zgłoszenie wady oraz wynikające z tego żądanie kupującego oraz ewentualnie w jakim zakresie. Ustosunkowaniem się nie będzie zatem wyłącznie informacja o przyjęciu zgłoszenia kupującego albo konieczności poświęcenia dłuższego czasu na jego rozpatrzenie (B. Gliniecki [w:] Kodeks cywilny. Komentarz aktualizowany, red. M. Balwicka-Szczyrba, A. Sylwestrzak, LEX/el. 2023, art. 561(5).)

W realiach niniejszej sprawy, której – co warto zauważyć – orzeczenie zostało oparte o twierdzenia strony powodowej, brak jest podstaw do przyjęcia, że pozwany uznał, chociażby „milcząco” reklamację. Sama powódka w złożonym do pozwu piśmie wskazuje, że w dniu 24 czerwca 2021 r. (a zatem bezsprzecznie w terminie) skontaktowano się z nią telefonicznie i zaproponowano wymianę zawiasów. Powódka jednak odmówiła skorzystania z tej propozycji sprzedającego, decydując się na wejście z nim w spór w sytuacji, w której nawet dla osoby niewykwalifikowanej widocznym jest bezzasadność żądań powódki. Oczywistym jest, że wymiana samego skrzydła drzwiowego bez właściwej wymiany ościeżnic nie przyniesie oczekiwanych rezultatów pod względem izolacyjności akustycznej. Trudno zatem nawet hipotetycznie mówić o wadzie produktu. Co więcej, nie godząc się na wgląd w sposób zamontowania drzwi, powódka pozbawiła sprzedawcę (i siebie) możliwości korekcji położenia drzwi i ewentualnych dalszych działań, mających na celu poprawę funkcjonalności drzwi.

Biorąc powyższe pod uwagę, apelacja nie dostarczyła Sądowi Okręgowemu takich argumentów, które skłaniałyby do modyfikacji wyroku Sądu Rejonowego. Zarzuty powołane przez skarżącą są jedynie polemiką z oceną materiału dowodowego wyrażoną przez Sąd Rejonowy i sprowadzają się do przedstawienia własnej wizji rozstrzygnięcia pierwszoinstancyjnego. W żaden sposób jednak skarżąca nie wykazała uchybienia przez Sąd I instancji zasadom logicznego rozumowania, czy doświadczenia życiowego, które to uchybienia są relewantne z punktu widzenia zarzutu naruszenia art. 233 k.p.c.

Dlatego też, apelacja jako całkowicie bezzasadna podlegała oddaleniu na podstawie art. 385 k.p.c.