Pełny tekst orzeczenia

POSTANOWIENIE

Dnia 15 lutego 2024 r.

Sąd Rejonowy w Puławach I Wydział Cywilny

w składzie następującym:

Przewodniczący: Sędzia Sądu Rejonowego Ewa Spich-Jakubanis

Protokolant: Starszy sekretarz sądowy Aneta Kamola

po rozpoznaniu w dniu 25 stycznia 2024 r. w Puławach na rozprawie

sprawy z wniosku G. G. (1), K. G. (1), W. M. i J. P.

z udziałem R. P., D. R., B. K., M. G., J. H. (1), A. Ł., T. W. i J. H. (2)

o rozgraniczenie

postanawia:

I.  dokonać rozgraniczenia nieruchomości – działki gruntu położonej w G., gmina P., o numerze ewidencyjnym (...), dla której Sąd Rejonowy w Puławach V Wydział Ksiąg Wieczystych prowadzi księgę wieczystą nr (...) stanowiącej współwłasność K. G. (1), G. G. (1), W. M. i J. P., z nieruchomością – działką gruntu położoną w G., gmina P., o numerze ewidencyjnym (...), stanowiącą współwłasność R. P., D. R., B. K., M. G., J. H. (1), A. Ł., T. W. i J. H. (2) zgodnie z linią ciągłą koloru czerwonego przebiegającą przez punkty 6200 – (...) na mapie stanowiącej załącznik do opinii technicznej biegłego geodety G. J. z dnia 21 kwietnia 2018 roku zaewidencjonowanej w ewidencji materiałów państwowego zasobu geodezyjnego i kartograficznego Starostwa Powiatowego w P. w dniu 14 czerwca 2018 roku za numerem P. (...).2018. (...);

II.  zasądzić solidarnie od uczestników R. P., D. R., B. K., M. G., J. H. (1), A. Ł., T. W. i J. H. (2) na rzecz wnioskodawców K. G. (1), G. G. (1), W. M. i J. P. kwotę 2.150 zł (dwa tysiące sto pięćdziesiąt złotych) tytułem zwrotu kosztów postępowania;

III.  przejąć na rachunek Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Puławach kwotę 203,05 zł (dwieście trzy złote pięć groszy) tytułem zwrotu wydatków wyłożonych tymczasowo z sum budżetowych Skarbu Państwa;

IV.  przyznać na rzecz kuratora dla nieznanego z miejsca pobytu uczestnika D. R. – adwokata A. G. wynagrodzenie w kwocie 288 zł (dwieście osiemdziesiąt osiem złotych) powiększone o stawkę podatku VAT, które wypłacić do kwoty 100 zł (sto złotych) z zaliczki uiszczonej w dniu 16 lutego 2022 roku i wpisanej pod nr (...), zaś w pozostałej części z sum budżetowych Skarbu Państwa;

V.  stwierdzić, że wnioskodawcy i uczestnicy w pozostałej części ponoszą koszty postępowania związane ze swoim udziałem w sprawie.

Sygnatura akt I Ns 49/24

UZASADNIENIE

Postępowanie rozgraniczeniowe dotyczące granicy pomiędzy położoną w G. działką nr (...) stanowiącą własność K. i J. małżonków G. a działką nr (...) stanowiącą współwłasność M. G., J. H. (1), A. Ł., R. P., D. R. i T. W. wszczęte zostało postanowieniem Wójta Gminy P. z dnia 17 października 2017 roku /k. 11 - akta postępowania administracyjnego/.

Decyzją z dnia 17 lipca 2018 roku Wójt Gminy P. na podstawie art 34 ust 2 ustawy z dnia 17 maja 1989 roku Prawo geodezyjne i kartograficzne (tj. Dz.U. z 2005 roku Nr 240, poz. 2027 z późn. zm.) umorzył postępowanie administracyjne w sprawie rozgraniczenia w/w działek przekazując sprawę Sądowi Rejonowemu w Puławach /akta postępowania administracyjnego/.

W toku postępowania przed Sądem wnioskodawcy wnosili o dokonanie rozgraniczenia zgodnie z linią czarną wyznaczoną pkt 6200-7156 - I wersją projektu rozgraniczenia sporządzonego w toku postępowania administracyjnego.

Uczestnicy co do zasady przyłączali się do wniosku, wnosząc jednakże o rozgraniczenie zgodnie z linią czerwoną wyznaczoną pkt 6200- (...) tj. wg II wersji projektu rozgraniczenia sporządzonego w toku postępowania administracyjnego, przy czym ani wnioskodawcy ani uczestnicy nie kwestionowali opinii technicznej sporządzonej przez geodetę G. J. na etapie postępowania administracyjnego.

Kurator nieznanego z miejsca pobytu uczestnika D. R. przyłączył się do stanowiska uczestników, podnosząc dodatkowo zarzut zasiedzenia przez uczestników przygranicznego pasa gruntu do granicy wyznaczonej linią płotu oddzielającego działki nr (...). /k. 358v/.

Sąd Rejonowy w Puławach ustalił następujący stan faktyczny:

Działka nr (...) położona w G. pierwotnie znajdowała się w posiadaniu A. S. (1), która jej posiadanie przeniosła na swoją córkę M. P.. M. P. uzyskała własność tej nieruchomości na postawie (...) nr 451/173-15/75 / k. 94 bezsporne/.

M. P. zmarła w dniu 13 maja 2015 roku, zaś spadek po niej nabyli A. Ł., J. H. (1), T. W., R. P. po 1/6 części oraz M. G., D. R., B. K. i J. H. (3) po 1/12 części /k. 277/.

Działka nr (...) położona w G. wydzielona została w wyniku podziału działki nr (...), która znajdowała się w posiadaniu K. i J. małżonków G. i na ich rzecz także wydany został (...) /bezsporne, mapa podziału k. 9 /

W bezpośrednim sąsiedztwie w/w działek znajduje się także działka nr (...) stanowiąca aktualnie własność małżonków S. / bezsporne, mapa/

Ok. 1975 roku ówcześni właściciele działki nr (...) podjęli i uzgodnili z M. P. decyzję o postawieniu ogrodzenia pomiędzy swoją nieruchomością a częścią rolną działką nr (...), zaś jednocześnie J. G. (1), przy braku sprzeciwu ze strony M. P., w linii stanowiącej przedłużenie ogrodzenia małżonków S., postawił płot z siatki na metalowych słupkach oddzielający działkę nr (...) od siedliska działki nr (...) /bezsporne, zeznania świadków: J. S. k. 157v-158, P. S. k. 158, A. S. (2) k. 159 zdjęcia k.134-136, k.194,195,196,198,199, 203, mapa w postępowaniu administracyjnym k. 49/.

Po postawieniu płotu pomiędzy działkami nr (...) M. P. wybudowała na swojej działce studnię, której ostatni - wystający ponad powierzchnię gruntu - betonowy krąg znajdował się bezpośrednio przy siatce wyznaczającej linie ogrodzenia. Ponadto, na działce nr (...), pomiędzy ścianą budynku mieszkalnego a płotem utwardzony został betonowymi płytami przejazd od strony ulicy w głąb działki / bezsporne, zdjęcia k. 134, 135 -136/.

Właściciele obu działek korzystali ze swoich nieruchomości do granicy wyznaczonej płotem i taki stan zgodnego posiadania istniał przez kolejnych kilkadziesiąt lat, aż do 2017 roku, kiedy to małżonkowie G. rozebrali dotychczasowy płot z metalowej siatki, planując postawienie nowego ogrodzenia, jednakże przesuniętego w głąb działki nr (...) w stosunku do linii wyznaczonej dotychczas istniejącym płotem / bezsporne/.

Ostatecznie, wobec braku zgody następców prawnych nieżyjącej już M. P. na taki sposób „korekty” dotychczasowej granicy i zaistniałego na tym tle konfliktu, nowy płot pomiędzy działkami nr (...) nie został postawiony do chwili obecnej / bezsporne/.

W dniu 1 marca 2021 roku zmarł J. G. (2), zaś spadek po nim na podstawie Aktu poświadczenia dziedziczenia nabyli K. G. (2), J. P., G. G. (2), i W. M. po 1/4 części każdy z nich / /k. 364/.

W 1995 roku w obrębie 23 G. przeprowadzone zostały prace odnowienia ewidencji gruntów bez ustalenia granic działek, zaś dokumenty te były następnie podstawą operatu technicznego dla opracowania projektu podziału działki nr (...) / opinia techniczna k. 48-48v/.

Przebieg granicy ewidencyjnej, a w konsekwencji także zewnętrznej granicy nowo wydzielonej działki nr (...) nie był zgodny z linią już ówcześnie od bez mała 20 lat istniejącego ogrodzenia pomiędzy nieruchomościami - linia ta bowiem począwszy od pkt 6200 „odchylała się” w kierunku działki nr (...), kończąc się u zbiegu z początkiem płotu małżonków S. - właścicieli działki nr (...), tj w pkt A /2068 //opinia techniczna k. 48-48v, mapa z projektem rozgraniczenia k. 49/.

Zgodnie ze stanem prawnym, ukształtowanym w wyniku ponad trzydziestoletniego samoistnego posiadania przez M. P., a następnie jej następców prawnych, pasa gruntu leżącego pomiędzy granicą ewidencyjną działek a płotem postawionym przez małżonków G., a w konsekwencji jego nabyciem przez zasiedzenie, granica pomiędzy działkami nr (...) a 86/3 przebiega, wzdłuż linii czerwonej opinii geodety G. J., to jest linią przebiegającą od punktu 6200 (punkt bezsporny) przez punkt B/2069 do punktu A/2068. /opinia techniczna k. 48-48v, mapa z projektem rozgraniczenia k. 49/.

Bacząc na powyższe Sąd Rejonowy zważył co następuje.

Powyższy stan faktyczny ustalony został w oparciu o dokumenty urzędowe obrazujące zmiany stanu prawnego w/w nieruchomości, jak również dokumentację geodezyjną dotyczącą prac związanych z odnowieniem ewidencji gruntów oraz podziałem działki nr (...), przy czym prawdziwość i rzetelność tych dokumentów nie była kwestionowana ani przez wnioskodawców ani prze uczestników. Analogicznie, poza sporem pozostawała kluczowa dla rozstrzygnięcia w niniejszej sprawie okoliczność, iż pomiędzy działkami nr (...) a 86/3 przez bez mała 40 lat (od połowy lat 70tych XX wieku do 2017 roku) istniało ogrodzenie - i to co należy podkreślić postawione przez właścicieli działki nr (...), kwestionujących obecnie przebieg granicy - przy czym tak jego lokalizacja, jak i przede wszystkim brak zmiany przebiegu linii płotu znajduje potwierdzenia w dowodzie z fotografii wykonywanych na przestrzeni ostatnich kilkudziesięciu lat. Fotografie te obrazują także wzajemne położenie płotu i wybudowanej na działce nr (...) studni oraz betonowych płyt utwardzających przejazd od drogi publicznej, biegnący wzdłuż budynku mieszkalnego w kierunku części rolnej działki nr (...). W ocenie Sądu dowody te, uwagi na ich charakter - wolny od subiektywnych ocen tak wnioskodawców jak i uczestników co do przestrzennej korelacji pomiędzy trwałymi elementami infrastruktury obu nieruchomości, w pełni zasługują na obdarzenie przymiotem wiarygodności stanowiąc niejako kluczowy element materiału dowodowego istotnego dla rozstrzygnięcia w niniejszej sprawy. Z uwagi na powyższe, jakkolwiek brak jest podstaw do zakwestionowania szczerości zeznań tak wnioskodawczyni, jak i następców prawnych J. G. (1), a także uczestników - następców prawnych M. P., to jednakże, abstrahując od istniejącego obecnie konfliktu pomiędzy stronami, zeznania te ocenić należy jako drugorzędne dla ustalenia przebiegu granicy pomiędzy w/w nieruchomościami.

W konsekwencji powyższego, z uwagi na fakt iż żadna ze stron nie kwestionowała także prawidłowości opinii technicznej sporządzonej przez geodeta G. J. w toku postępowania administracyjnego zasadne jest także przyjęcie tej opinii za podstawę ustaleń faktycznych prowadzących do dokonania rozgraniczenia.

Wskazując na powyższe podnieść należy co następuje.

Istota rozgraniczenia polega na wyodrębnieniu nieruchomości z innych otaczających ją gruntów przez ustalenie prawa własności w stosunku do gruntów sąsiednich.

Zgodnie z treścią art. 153 k.c. jeżeli granice gruntu stały się sporne, a stanu prawnego nie można stwierdzić, ustala się granice według spokojnego stanu posiadania. Gdyby również takiego stanu nie można było stwierdzić, a postępowanie rozgraniczeniowe nie doprowadziło do zawarcia ugody pomiędzy zainteresowanymi, sąd ustali granicę z uwzględnieniem wszelkich okoliczności (…).

Z treści przytoczonego przepisu wynika jednoznacznie, że rozgraniczenie nieruchomości, czyli ustalenie przebiegu ich granic (do jakiej granicy na gruncie sięga prawo własności) następuje według określonych, prawnych kryteriów, z których każde ma priorytet przed kolejnym. Oznacza to więc, że jeśli uda się ustalić stan prawny, nie jest możliwe przejście do kolejnych kryteriów rozgraniczenia (postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 26 maja 2000 roku, II CKN 274/00, LEX 52558). Kryteria te: stan prawny, ostatni stan spokojnego posiadania i wszelkie okoliczności - wyłączają się wzajemnie. Dopóki więc jest możliwe ustalenie granic na podstawie stanu prawnego niedopuszczalne jest ustalenie przebiegu granic w oparciu o kolejne kryterium. W sądowym postępowaniu rozgraniczeniowym, przy ustalaniu przebiegu spornej granicy według „stanu prawnego" (art. 153 k.c.), bierze się pod uwagę wymienione w art. 31 ust. 2 - Prawa geodezyjnego i kartograficznego z dnia 17 maja 1989 r. znaki i ślady graniczne, mapy i inne dokumenty oraz punkty osnowy geodezyjnej. Obok nich można także się posłużyć innymi dowodami, przewidzianymi przez k.p.c., np. zeznaniami świadków, opinią biegłego i przesłuchaniem uczestników.

W tym miejscu podnieść należy, że stan prawny to ustalenie zasięgu przestrzennych granic własności. Ustalając ten stan bierze się pod uwagę tytuły własności. Podnieść przy tym należy, że stanem prawnym w rozumieniu cytowanego przepisu jest także stan posiadania przedmiotu rozgraniczenia w dacie 4 listopada 1971 roku, będący podstawą wydania aktów własności ziemi (orzeczenie Sądu Najwyższego z dnia 26 maja 1999 roku, III CKN 158/98 niepublikowane oraz z 14 grudnia 1999 roku, II CKN 633/98, niepublikowane), a także stan prawny ukształtowany w wyniku zasiedzenia.

Zgodnie z art. 12 ust.7 ustawy z 26 października 1971 roku o uregulowaniu własności gospodarstw rolnych (Dz.U. z 1971 r. Nr 25, poz. 250 z późniejszymi zmianami) stan posiadania rolników oraz powierzchnie nieruchomości określa się według danych zawartych w ewidencji gruntów, z uwzględnieniem zmian w stanie samoistnego posiadania, które nastąpiły przed dniem wejścia w życie tej ustawy. Jeżeli jednak organ administracyjny oznaczył poszczególne działki z ewidencji gruntów, bez dokonania korekty związanej ze zmianą posiadania, to z tego oczywiście nie wynika, że uczestnik stał się właścicielem działki w rozmiarach określonych w ewidencji gruntów. Organ administracyjny ustalał jedynie nabycie własności określonej nieruchomości, nie dokonywał jednak kontroli granicy, gdyż nie dokonuje się rozgraniczenia w toku postępowania uwłaszczeniowego (OSNCP 1979/3/55, OSNC 1995/10/137).

Innymi słowy, nabycie własności w drodze uwłaszczenia, następowało z mocy prawa w granicach wyznaczonych zakresem samoistnego posiadania na gruncie, które niejednokrotnie nie było tożsame z danymi wynikającymi z ewidencji gruntów, które następnie przyjęte zostały przy zakładaniu rejestru i ewidencji gruntów – te ostatnie zaś, jako dane do (...).

W okolicznościach niniejszej sprawy, jakkolwiek właściciele obu nieruchomości uzyskali ich własność w wyniku uwłaszczenia, to jednakże stan posiadania na dzień 4 listopada 1971 roku wyznaczający granice nabytego prawa własności, nie będzie determinującym przebieg granicy pomiędzy nieruchomościami.

Jak powyżej wskazano przez stan prawny, o którym mowa w art. 153 k.c., należy rozumieć także zasiedzenie przygranicznych pasów ziemi, co nakazuje uwzględnienie przy rozgraniczeniu wieloletniego posiadania przygranicznych pasów ziemi, które to poprzez spełnienie przesłanek art. 172 kc doprowadziło do ich zasiedzenia - stanowiąc podstawę nabycia własności ich posiadacza.

Zgodnie z art.172 kodeksu cywilnego, posiadacz nieruchomości niebędący jej właścicielem nabywa własność, jeżeli posiada nieruchomość nieprzerwanie od lat dwudziestu jako posiadacz samoistny, chyba że uzyskał posiadanie w złej wierze. Po upływie lat trzydziestu posiadacz nieruchomości nabywa jej własność, choćby uzyskał posiadanie w złej wierze.

Posiadanie wymagane do nabycia własności przez zasiedzenie musi być posiadaniem samoistnym tj. takim, że posiadacz włada rzeczą jak właściciel. W treści tego posiadania wyróżnia się bowiem dwa elementy: corpus, czyli władztwo faktyczne posiadacza nad rzeczą i animus, czyli wola władania rzeczą.

W realiach niniejszej sprawy poza sporem pozostawała okoliczność, iż ok. 1975 roku, a więc już po dacie uwłaszczeń, pomiędzy działkami (...) a 86, której zewnętrzna granica jest tożsama z granicą działki (...), wybudowany został płot z siatki na metalowych słupkach z betonowymi fundamentami, wyznaczający przez kolejne kilkadziesiąt lat ( do 2017 roku) zakres posiadania właścicieli obu nieruchomości, przy czym nie ulega wątpliwości, iż posiadanie owego przygranicznego pasa gruntu to miało charakter samoistnego, a więc prowadzącego do zasiedzenia. Taki charakter posiadania znajduje potwierdzenie chociażby w okoliczności, iż po wybudowaniu płotu przez J. G. (1) M. P. po „swojej” stronie płotu wybudowała studnię na potrzeby własnego gospodarstwa, następnie utwardzony został przejazd od drogi publicznej w głąb siedliska, zaś obie rodziny korzystały z nieruchomości jedynie do linii płotu, przez kilkadziesiąt lat traktując ten właśnie płot jako granice do której rozciąga się prawo własności.

W konsekwencji, nawet przy przyjęciu, iż zakres posiadania w dniu 4 listopada 1971 roku kształtował się odmiennie, to jednakże uznać należy, iż wskutek zasiedzenia przez M. P. pasa gruntu aż do linii płotu na nowo kształtując zasięg prawa własności tak wnioskodawców jak i uczestników - następców prawnych M. P., co uzasadnia dokonanie rozgraniczenia wg tego właśnie kryterium .

Tym samym, granica wg stanu prawnego pomiędzy nieruchomościami - działkami nr (...) a 86/3 winna zatem przebiegać wzdłuż linii ciągłej koloru czerwonego przebiegającej przez punkty 6200- (...)- (...) oznaczone na mapie stanowiącej załącznik do opinii technicznej biegłego geodety G. J. z dnia 21 kwietnia 2018 roku, zaewidencjonowanej w ewidencji materiałów państwowego zasobu geodezyjnego i kartograficznego Starostwa Powiatowego w P. w dniu 14 czerwca 2018 roku za numerem P. (...).2018. (...).

Rozgraniczenie nastąpiło więc wg stanu prawnego.

Wobec powyższego Sąd orzekł jak na wstępie.

Przechodząc do rozstrzygnięcia o kosztach procesu Sąd Rejonowy zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 520 § 1 k.p.c. w sprawach rozpoznawanych w postępowaniu nieprocesowym podstawową zasadą jest ponoszenie przez każdego z uczestników kosztów postępowania związanych ze swym udziałem w sprawie. Wyjątki od tej zasady przewidują przepisy art. 520 § 2 i § 3 k.p.c.

Art. 520 § 2 k.p.c. stanowi, że jeżeli uczestnicy są w różnym stopniu zainteresowani w wyniku postępowania lub interesy ich są sprzeczne, sąd może stosunkowo rozdzielić obowiązek zwrotu kosztów lub włożyć go na jednego z uczestników w całości. To samo dotyczy zwrotu kosztów postępowania wyłożonych przez uczestników. W myśl zaś art. 520 § 3 k.p.c. jeżeli interesy uczestników są sprzeczne, sąd może włożyć na uczestnika, którego wnioski zostały oddalone lub odrzucone, obowiązek zwrotu kosztów postępowania poniesionych przez innego uczestnika. Przepis powyższy stosuje się odpowiednio, jeżeli uczestnik postępował niesumiennie lub oczywiście niewłaściwie.

Z treści w/w przepisów wynika zatem, że w postępowaniu nieprocesowym, w przeciwieństwie do procesu, decydujące znaczenie przy ustalaniu obowiązków zwrotu kosztów pomiędzy uczestnikami postępowania mają względy słuszności, nie zaś ostateczny wynik postępowania /por. Andrzej Zieliński „Koszty sądowe w sprawach cywilnych”, Wydawnictwo C.H. BECK, Warszawa 2007, str. 400/.

Z treści art. 520 § 1 k.p.c. wynika, że ustawodawca zakłada, że w zasadzie uczestnicy postępowania są w tym samym stopniu zainteresowani jego wynikiem, a orzeczenie sądu udziela ochrony prawnej każdemu uczestnikowi. Przy czym, w myśl powołanego przepisu każdy uczestnik ponosi koszty postępowania związane ze swym udziałem w sprawie.

Powołany przepis prawny znajduje zastosowanie w niniejszej sprawie w związku z art. 152 k.c., zgodnie z którym koszty rozgraniczenia ponoszą właściciele gruntów sąsiadujących po połowie. Właściciele sąsiadujących ze sobą nieruchomości są bowiem w równym stopniu zainteresowani ich rozgraniczeniem. W ich interesie leży ustalenie stabilnej prawnej granicy, gdy staje się ona sporna.

W świetle powyższego wskazać należy, że w sprawie o rozgraniczenie okolicznością, która ma istotny wpływ na rozstrzygnięcie w przedmiocie kosztów postępowania, jest dokonanie rozgraniczenia w interesie właścicieli obu sąsiadujących nieruchomości w tym sensie, że orzeczenie o rozgraniczeniu rozstrzyga o granicach prawa własności właścicieli każdej z rozgraniczanych nieruchomości i likwiduje spór graniczny.

Wzgląd na powyższą okoliczność oraz fakt, że w toku postępowania sądowego wnioskodawcy - właściciele działki nr (...) oraz uczestnicy - właściciel działki nr (...) prezentowali sprzeczne interesy wskazując odmienny przebieg oczekiwanych przez siebie granic, czyni zasadnym przyjęcie za podstawę prawną rozstrzygnięcia w przedmiocie kosztów postępowania obejmujących uiszczoną przez wnioskodawcę opłatę w wysokości 200 zł oraz wydatki związane z uzyskaniem dokumentów geodezyjnych i opiniami biegłych przepisu art. 520 § 2 k.p.c. a więc koszty te powinny być poniesione przez wnioskodawców w 1/2 części oraz w 1/2 części solidarnie przez uczestników w 50 %. Koszty poniesione przez wnioskodawców to opłata od wniosku w wysokości 200 zł, kwota 100 zł uiszczona na poczet wynagrodzenia kuratora i kwota 4.000 zł tytułem wydatków związanych z administracyjnym postępowaniem rozgraniczeniowym, tj. łącznie kwota 4.300 zł. W konsekwencji zasadne jest zasądzenie solidarnie od uczestników solidarnie na rzecz wnioskodawców kwoty odpowiadającej 50 % poniesionych przez nich kosztów tj. kwoty 2.150 zł tytułem wydatków.

Ponadto, z uwagi na fakt, iż dla nieznanego z miejsca pobytu uczestnika D. R. ustanowiony został kurator, zasadne jest orzeczenie o przyznaniu na rzecz pełniącego funkcje kuratora adwokata A. G. wynagrodzenia w wysokości 288 zł powiększonego o stawkę podatku VAT ustalonego zgodnie z treścią § 1 ust. 1 Rozporządzenia z dnia 9 marca 2018 r. w sprawie określenia wysokości wynagrodzenia i zwrotu wydatków poniesionych przez kuratorów ustanowionych dla strony w sprawie cywilnej (Dz.U.2018.536 z dnia 2018.03.14) w zw. z § 5 pkt 2 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie w brzmieniu obowiązującym w dacie zainicjowania postępowania w niniejszej sprawie oraz przejęcie związanych z tym wydatków (ponad kwotę zaliczki w wysokości 100 zł), jak również pozostałych wydatków związanych z postępowaniem dowodowym na rachunek Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Puławach.

W zakresie pozostałych kosztów postępowania zastosowanie mieć będzie norma wyrażona w art. 520 § 1 k.p.c. Zasadą w postępowaniu nieprocesowym jest bowiem, że każdy uczestnik postępowania ponosi koszty związane ze swym udziałem w sprawie, co oznacza, że obciążają go koszty tej czynności, której sam dokonał, jak i czynności podjętej np. przez sąd w jego interesie. Strony postępowania nieprocesowego poniosą zatem koszty zastępstwa procesowego, jeśli udzielili pełnomocnictwa procesowego adwokatowi.

W konsekwencji, w zakresie kosztów postępowania innych niż opłata od wniosku i wydatki pokryte przez wnioskodawców oraz wydatki sfinansowane z sum budżetowych Skarbu Państwa zasadne jest przyjęcie, ze wnioskodawcy ponoszą koszty postępowania związane ze swoim udziałem w sprawie, w szczególności związane z kosztami zastępstwa procesowego.