Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 29 czerwca 2023 r.

Sąd Rejonowy w Gdyni I Wydział Cywilny Sekcja d/s Rozpoznawanych w Postępowaniu Uproszczonym

w składzie następującym:

po rozpoznaniu w dniu 29 czerwca 2023 r. w Gdyni na posiedzeniu niejawnym

sprawy z powództwa Gminy M. G.

przeciwko R. F.

o zapłatę

zasądza od pozwanej R. F. na rzecz powódki Gminy M. G. kwotę 1.127,75 zł (jeden tysiąc sto dwadzieścia siedem złotych 75/100) z ustawowymi odsetkami za opóźnienie:

• od kwoty 225,55 zł od dnia 21.10.2021r. do dnia zapłaty,

• od kwoty 225,55 zł od dnia 21.11.2021r. do dnia zapłaty,

• od kwoty 225,55 zł od dnia 21.12.2021r. do dnia zapłaty,

• od kwoty 225,55 zł od dnia 21.01.2022r. do dnia zapłaty,

• od kwoty 225,55 zł od dnia 21.02.2022r. do dnia zapłaty,

zasądza od pozwanej R. F. na rzecz powódki Gminy M. G. kwotę 370 zł (trzysta siedemdziesiąt złotych) tytułem kosztów procesu wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty.

Sygn. akt I 1 C 1225/22 upr.

UZASADNIENIE

Powódka Gmina M. G. wniosła pozew przeciwko R. F. o zapłatę kwoty 1.127,75 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od kwot 225,55 zł liczonych przez kolejne 4 miesiące począwszy od dnia 21 października 2021 roku, a skończywszy na 21 lutego 2022 roku – do dnia zapłaty, a także zasądzenia na swoją rzecz kosztów procesu według norm przepisanych.

W uzasadnieniu podano, że pozwana z korzysta bezumownie z gruntu gminnego położonego w G. przy ul. (...) stanowiącej część działki nr (...) powierzchni 70,35 m2 i zalega z tego tytułu z opłatami za okres od 1 października 2020 roku do 28 lutego 2022 roku na łączną kwotę 1.127,75 zł. Pozwana była wzywana do zapłaty w dniu 8 października 2021 roku. Nie uregulowała zaległości do dnia wniesienia pozwu.

(pozew – k. 4-4v.)

W sprzeciwie od nakazu zapłaty pozwana wniosła o oddalenie powództwa i zasądzenie na jej rzecz kosztów procesu według norm przepisanych.

Pozwana podała, że aneksem z dnia 9 stycznia 1996 roku powódka zmieniła umowę dzierżawy z dnia 5 lutego 1981 roku, w ten sposób, że kończyła się dnia 31 grudnia 1998 roku, po czym powódka zmieniła ją na bezumowne korzystanie, albowiem cała nieruchomość miała nieuregulowany stan prawny. Powódka nie miała prawa dysponować tym gruntem jako swoją własnością. Pozwana wnosiła o przejęcie przez powódkę od niej wybudowanego przez nią pawilonu na gruncie za wynagrodzeniem. Zdaniem powódki zachodzą przesłanki z art. 5 k.c.

(sprzeciw – k. 19-20)

W toku procesu powódka podniosła, że uprawnienia właścicielskie potwierdza wpis w księdze wieczystej o numerze (...). Pozwana w piśmie z dnia 15 marca 2014 roku potwierdziła fakt bezumownego korzystania z przedmiotowej nieruchomości, wnosząc jednocześnie o jej wykup.

Ponadto przed tut. Sądem toczyły się już sprawy przeciwko pozwanej o zapłatę z tytułu bezumownego korzystania za lata 2005-2016 zakończone prawomocnymi orzeczeniami (sygn. akt I Nc 1247/17, I Nc 844/15, I Nc 1257/16, I C 816/14, I Nc 536/13, I Nc 1019/10 oraz I Nc 2811/10), w których pozwana nie kwestionowała faktu bezumownego korzystania z nieruchomości gminnej. Nadto dnia 23 maja 2022 roku na rozprawie w sprawie o sygn. akt I 1 C 154/22 pozwana potwierdziła, że nie zwróciła powódce przedmiotowej nieruchomości i nie uiszczała odszkodowania za bezumowne korzystanie, bo nie miała pieniędzy i nie pracowała.

(pismo z dnia 24.10.2022r. – k. 26)

Pozwana z kolei dodała, że poszukiwała osoby, która najęłaby jej pawilon, ale powódka umożliwia jedynie 3-letnią dzierżawę, co nie jest zachęcające dla potencjalnego zainteresowanego. Pozwana określiła wartość swoich nakładów na 200-250 tys. złotych.

(pismo z dnia 28.12.2022r. – k. 36-37)

Stan faktyczny:

Powódka Gmina M. G. jest właścicielką nieruchomości oznaczonej jako działka ewidencyjna o numerze (...) położona przy ul. (...), dla której prowadzona jest księga wieczysta o numerze (...).

(dowód: wydruk z (...) k. 29-30)

Dnia 5 lutego 1981 roku strony zawarły umowę dzierżawy nr (...), zgodnie z którą pozwana korzystała z części tej działki w powierzchni 70,35 m ². Wraz z mężem postawiła na niej pawilon handlowy. Aneksem nr (...) z dnia 9 stycznia 1996 roku powódka zmieniła umowę dzierżawy w ten sposób, że kończyła się ona z dniem 31 grudnia 1998 roku. Od tego czasu pozwana zajmuje ją bezumownie. Powódka wzywała pozwaną do wydania nieruchomości, czego pozwana nie uczyniła.

(bezsporne nadto potwierdzone: zeznaniami pozwanej – k. 53-54, płyta – k. 55)

Pismem z dnia 15 marca 2014 roku złożyła wniosek do Urzędu Miasta G. o wykupienie jej przez powódkę w związku z tytułu bezumownego korzystania z nieruchomości.

(dowód: pismo z dnia 15.03.2014r. – k. 31)

Pismem z dnia 16 marca 2018 roku powódka poinformowała pozwaną, że z tytułu bezumownego korzystania z ww. nieruchomości obowiązuje nowa wysokość miesięcznych opłat w kwocie 225,55 zł, płatna do 20-ego dnia każdego miesiąca do czasu protokolarnego wydania nieruchomości.

(dowód: pismo z dnia 16.03.2018r. – k. 7 wraz z niepodjętą korespondencją – k. 8-9)

Dnia 15 marca 2022 roku pozwana odebrała wezwanie powódki do zapłaty kwoty 1.146,45 zł, co stanowi dochodzoną pozwem kwotę wynagrodzenia za bezumowne korzystanie z nieruchomości oraz odsetki za opóźnienie.

(dowód: wezwanie – k. 9a-10. wraz z potwierdzeniem odbioru – k. 11-11a)

Sąd zważył, co następuje:

Powyższy stan faktyczny został przez Sąd ustalony na podstawie dowodów z dokumentów oraz dowodu z przesłuchania pozwanej.

Oceniając zgromadzony w niniejszej sprawie materiał dowodowy Sąd za w pełni wiarygodne dowody złożone w kopii. Żadna ze stron nie kwestionowała, aby nie istniały oryginały dokumentów odpowiadające treścią kopiom dokumentów.

Sąd dał także wiarę zeznaniom pozwanej, w których wskazała wprost na fakt bezumownego zajmowania nieruchomości, w szczególności wypowiedzenie umowy z powódką oraz brak wydania nieruchomości, na której znajduje się posadowiony przez nią pawilon handlowy.

Na podstawie art. 235 ² § 1 pkt 2 i 5 k.p.c. pominięto dowody, o których mowa w sprzeciwie, albowiem bez znaczenia pozostawały powody wypowiedzenia umowy dzierżawy i wykonywania przez powódkę swoich uprawnień właścicielskich. Również poza przedmiotem postępowania było ustalenie wartości nakładów poniesionych przez pozwaną na spornej nieruchomości.

Stosownie do treści art. 224 § 1 i 2 k.c. samoistny posiadacz w dobrej wierze nie jest obowiązany do wynagrodzenia za korzystanie z rzeczy i nie jest odpowiedzialny ani za jej zużycie, ani za jej pogorszenie lub utratę. Nabywa własność pożytków naturalnych, które zostały od rzeczy odłączone w czasie jego posiadania oraz zachowuje pobrane pożytki cywilne, jeżeli stały się w tym czasie wymagalne. Jednakże od chwili, w której samoistny posiadacz w dobrej wierze dowiedział się o wytoczeniu przeciwko niemu powództwa o wydanie rzeczy, jest on obowiązany do wynagrodzenia za korzystanie z rzeczy i jest odpowiedzialny za jej zużycie, pogorszenie lub utratę, chyba że pogorszenie lub utrata nastąpiła bez jego winy. Obowiązany jest zwrócić pobrane od powyższej chwili pożytki, których nie zużył, jak również uiścić wartość tych, które zużył. Art. 225 k.c. wskazuje, iż obowiązki samoistnego posiadacza w złej wierze względem właściciela są takie same jak obowiązki samoistnego posiadacza w dobrej wierze od chwili, w której ten dowiedział się o wytoczeniu przeciwko niemu powództwa o wydanie rzeczy. Jednakże samoistny posiadacz w złej wierze obowiązany jest nadto zwrócić wartość pożytków, których z powodu złej gospodarki nie uzyskał, oraz jest odpowiedzialny za pogorszenie i utratę rzeczy, chyba że rzecz uległaby pogorszeniu lub utracie także wtedy, gdyby znajdowała się w posiadaniu uprawnionego.

Pozwana nie kwestionowała wysokości roszczenia, a także przyznała wprost, że w okresie objętym pozwem bezumownie korzystała z nieruchomości. Bez znaczenia pozostaje sposób użytkowania pozwanej pawilonu handlowego zajmującego nieruchomość pozwanej. Istotny jest fakt, że powódka nie może przez to wykonywać swoich uprawnień właścicielskich.

Z tego powodu, mając na uwadze powyższe rozważania Sąd na podstawie art. 224 § 2 k.c. w zw. z art. 225 k.c. uwzględnił powództwo co do kwoty głównej żądanej pozwem, zasądzając w punkcie I. wyroku na rzecz powódki kwotę 1.127,75 zł wraz ustawowymi odsetkami od poszczególnych terminów płatności na podstawie art. 481 § 1 i 2 k.c.

O kosztach procesu Sąd orzekł w punkcie 2. wyroku na podstawie art. 98 k.p.c. w zw. z § 2 pkt 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz.U.2015.1804 ze zm.) i zasądził od pozwanej całość poniesionych przez powódkę kosztów procesu jako wygrywającej proces w całości. Na zasądzoną kwotę 370,00 zł składało się wynagrodzenie kwalifikowanego pełnomocnika w osobie adwokata w stawce minimalnej (270,00 zł) oraz opłata sądowa od pozwu (100,00 zł). Na podstawie art. 98 § 1 ¹ k.p.c. od zasądzonej kwoty tytułem kosztów procesu należały się odsetki ustawowe za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty.