Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 10 kwietnia 2024 r.

Sąd Rejonowy w Gdyni I Wydział Cywilny

w składzie następującym:

Przewodniczący: Sędzia Sławomir Splitt

Protokolant Adrianna Bochniak

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 10 kwietnia 2024 r. w G.

sprawy z powództwa (...) Państwowych S.A. z siedzibą w W.

przeciwko M. K. (1), M. K. (2)

o zapłatę

1.  oddala powództwo;

2.  zasądza od powoda (...) Państwowych S.A. z siedzibą w W. na rzecz pozwanego M. K. (1) kwotę 917,00 złotych (dziewięćset siedemnaście złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu, z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się orzeczenia do dnia zapłaty;

3.  zasądza od powoda (...) Państwowych S.A. z siedzibą w W. na rzecz pozwanego M. K. (2) kwotę 917,00 złotych (dziewięćset siedemnaście złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu, z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się orzeczenia do dnia zapłaty;

4.  nakazuje ściągnięcie od powoda na rzecz Skarbu Państwa - Sądu Rejonowego w Gdyni kwotę 270,43 złotych (dwieście siedemdziesiąt złotych czterdzieści trzy grosze) tytułem wydatków (kosztów tłumaczenia) poniesionych tymczasowo ze środków Skarbu Państwa.

Sygnatura akt I 1 C 1437/22

Uzasadnienie wyroku z dnia 10 kwietnia 2024 roku

Powód (...) Państwowe S.A. z siedzibą w W. wniósł pozew przeciwko M. K. (1) i M. K. (2) o zapłatę solidarnie kwoty 4.233,44 zł wraz odsetkami ustawowymi za opóźnienie od szczegółowo wskazanych kwot.

W uzasadnieniu pozwu powód podniósł, że posiadając tytuł prawny do nieruchomości położonej w G. przy ul. (...) wynajmował ją pozwanym, którzy byli zobowiązani do uiszczania czynszu oraz opłat związanych ze świadczeniem usług dostawy mediów oraz pokrywać odsetki ustawowe w przypadku nieterminowej płatności. Pozwani zaprzestali regulowania zobowiązań, wobec czego stosunek najmu został wypowiedziany. Pomimo rozwiązania umowy pozwani w dalszym ciągu zajmowali nieruchomość, w rezultacie czego powód comiesięcznie obciążał ich kwotą, która odpowiadała wysokości czynszu najmu, jaki mógł pobierać, gdyby nieruchomość nie była bezumownie zajmowana przez pozwanych oraz opłatami z tytułu świadczonych mediów. Pozwani nigdy nie kwestionowali sposobu naliczania opłat. Jako podstawę roszczenia powód wskazał art. 18 ustawy o ochronie praw lokatorów. Dochodzona w niniejszym postępowaniu należność obejmuje opłaty za okres od stycznia 2020 roku do maja 2020 roku oraz rozliczenie mediów za styczeń 2020 roku.

(pozew, k. 3-5)

W dniu 17 grudnia 2020 roku w sprawie o sygnaturze akt I 1 Nc 4763/20 Referendarz sądowy Sądu Rejonowego w Gdyni wydał nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym.

(nakaz zapłaty, k. 15)

Pozwani wnieśli sprzeciwy od nakazu zapłaty, zaskarżając go w całości i wnieśli o oddalenie powództwa w całości. Pozwani zarzucili, że powód w żaden sposób nie wykazał, że pozwani w okresie objętym żądaniem pozwu zamieszkiwali pod wskazanym adresem, korzystali z tego lokalu w okresie objętym żądaniem pozwu, wstąpili w stosunek najmu po byłej najemczyni, podpisali umowę najmu bądź jakiekolwiek zobowiązanie, z którego wynikałoby uznanie roszczeń powoda. Jak wskazali, w przedmiotowym lokalu zostali zameldowani jako dzieci, natomiast od wielu lat zamieszkują za granicą: M. K. (1) od 2008r. na Islandii (w 2014r. został wymeldowany z adresu Morska 16A/13), a M. K. (2) od 20 lat mieszka w Wielkiej Brytanii. Zaprzeczyli, aby kiedykolwiek otrzymali od powoda korespondencję dotyczącą przedmiotowego lokalu.

(sprzeciw od nakazu zapłaty M. K. (1), k. 134-135v, sprzeciw od nakazu zapłaty M. K. (2), k. 323-324)

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Powód (...) Państwowe S.A. z siedzibą w W. jest właścicielem nieruchomości gruntowej położonej przy ul. (...) w G.. Na przedmiotowej nieruchomości posadowiony jest parterowy budynek mieszkalny, w którym znajduje się m.in. lokal mieszkalny nr (...).

(dowód: wydruk aktualnego stanu księgi wieczystej nr (...), k. 179-185)

Na podstawie umowy najmu z dnia 18 kwietnia 1964 roku najemcą przedmiotowego lokalu – stanowiącego wówczas mieszkanie zakładowe – był K. T.. W lokalu tym – poza najemcą – zamieszkały również jego żona M. T. (1) oraz dwie córki: M. T. (2) i I. T..

(dowód: umowa najmu z dnia 18 kwietnia 1964r., k. 156, przydział lokalu, k. 157)

M. T. (2) (po zawarciu małżeństwa nosząca nazwisko K.) była matką pozwanych M. K. (1) i M. K. (2). Obaj pozwani zostali zameldowani w przedmiotowym lokalu po narodzinach. M. K. (3) zajmowała ww. lokal mieszkalny aż do swojej śmierci tj. do dnia 5 października 2008 roku.

(dowód: odpis skrócony aktu zgonu M. K. (3), k. 164)

Przedmiotowy lokal położony jest w parterowym budynku typu barak, nie posiada centralnego ogrzewania, jest zawilgocony, nie ma oddzielnej toalety (takowa znajduje się na zewnątrz).

(dowód: przesłuchanie pozwanego M. K. (1), płyta CD k. 402)

Pozwany M. K. (2) wyjechał do Wielkiej Brytanii w sierpniu 2006 roku wraz ze swoją ówczesną partnerką z zamiarem stałego pobytu. Opuszczając lokal pozwany zabrał ze sobą swoje rzeczy osobiste. O śmierci matki dowiedział się od dziadka zamieszkałego na O..

(dowód: przesłuchanie pozwanego M. K. (2), płyta CD k. 402)

Z kolei, pozwany M. K. (1) wyjechał na Islandię w maju 2007 roku z zamiarem stałego pobytu, także zabierając swoje wszystkie rzeczy osobiste. Przed wyjazdem pozwany zamieszkiwał w lokalu należącym do jego ojca przy ul. (...). O śmierci matki dowiedział się telefonicznie, uczestniczył w pogrzebie.

(dowód: przesłuchanie pozwanego M. K. (1), płyta CD k. 402)

Po śmierci M. K. (3) w lokalu nikt nie przebywał.

(dowód: zeznania świadka S. L., płyta CD k. 402)

Po śmierci matki M. K. (2) przez kilka lat nie bywał w Polsce. Gdy po latach odwiedzał Polskę, zatrzymywał się u rodziny partnerki. Pozwany nie posiadał kluczy do przedmiotowego lokalu.

(dowód: przesłuchanie pozwanego M. K. (2), płyta CD k. 191)

Z kolei, M. K. (1) podczas pobytu w Polsce mieszka u swojego ojca w lokalu przy ul. (...) w G.. Pozwany także nie posiadał kluczy do spornego mieszkania.

(dowód: przesłuchanie pozwanego M. K. (1), płyta CD k. 402)

W styczniu 2019 roku w kasie oddziału (...) S.A. została dokonana na rzecz powoda wpłata w kwocie 430 zł na poczet czynszu. Przy wpłacie podano następujące dane wpłacającego: M. K. (1), ul. (...), G..

(dowód: potwierdzenie wpłaty, k. 361)

W dniu 13 czerwca 2019 roku powód skierował do pozwanych na adres przedmiotowego lokalu wezwania do zapłaty w terminie jednego miesiąca kwoty 2.187,37 zł z tytułu zaległości w zapłacie czynszu i opłat należnych wynajmującemu, uprzedzając o zamiarze wypowiedzenia umowy najmu. Korespondencja nie została podjęta i została zwrócona nadawcy.

Następnie, w dniu 23 lipca 2019 roku – ponownie na adres przedmiotowego lokalu – powód przesłał oświadczenie o wypowiedzeniu umowy najmu ze skutkiem na dzień 31 sierpnia 2019 roku z powodu zaległości w zapłacie czynszu i opłat należnych wynajmującemu za co najmniej trzy pełne okresy płatności. Korespondencja nie została podjęta przez adresatów.

(dowód: wezwania do zapłaty z dnia 13 czerwca 2019r. wraz z zpo, k. 165-167v, wypowiedzenie umowy z dnia 23 lipca 2019r. wraz z zpo, k. 168-172)

Następnie, powód kierował na adres przedmiotowego lokalu zawiadomienia o wysokości odszkodowania za bezumowne korzystanie z lokalu oraz pozostałych opłat. Korespondencja nie została podjęta przez pozwanych.

(dowód: zawiadomienia wraz z zpo, k. 158-160)

W dniu 18 lutego 2022 roku powód dokonał komisyjnego otwarcia lokalu. W sporządzonym jednostronnie protokole zdawczo – odbiorczym wskazano, że w lokalu znajdują się ruchomości należące prawdopodobnie do najemcy. Po wymianie wkładek w zamkach, lokal zamknięto i zaplombowano.

(dowód: protokół z dnia 18 lutego 2022r., k. 173-173v, dokumentacja zdjęciowa, k. 174-177)

Po przejęciu lokalu sąsiadka poinformowała telefonicznie M. K. (2) o włamaniu do lokalu. Następnie, M. K. (2) zadzwonił do powoda celem ustalenia co się dzieje z lokalem. Pracownik powoda poinformował go o przejęciu lokalu i możliwości odbioru rzeczy.

(dowód: notatka służbowa, k. 178, przesłuchanie pozwanego M. K. (2), płyta CD k. 191)

Sąd zważył, co następuje:

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie dowodów z dokumentów złożonych przez stroną powodową, dowodu z zeznań świadka S. L. oraz dowodu z przesłuchania pozwanych.

Oceniając zebrany materiał dowodowy Sąd nie znalazł podstaw, aby kwestionować wiarygodność i moc dowodową złożonych przez powoda dokumentów. Zważyć bowiem należało, że żadna ze stron nie podniosła w toku niniejszego postępowania zarzutów co do ich autentyczności, a nadto większość wymienionych powyżej dokumentów została podpisana bądź posiadała dane umożliwiające ustalenie autora dokumentu. Przedmiotowe dokumenty nie nosiły również żadnych znamion podrobienia czy przerobienia. Dodatkowo, Sąd miał na uwadze, że żadna ze stron nie zaprzeczyła, że osoby podpisane pod wyżej wskazanymi dokumentami nie złożyły oświadczeń w nich zawartych ani też nie kwestionowała, iż przedłożone kopie nie odzwierciedlają treści oryginałów.

Brak było także podstaw do odmowy przyznania wiary zeznaniom świadka S. L. oraz pozwanych M. K. (1) i M. K. (2). Zdaniem Sądu zeznania wymienionych osób były szczere, spójne i niesprzeczne z innymi zebranymi dowodami, a także nie budziły wątpliwości w świetle zasad doświadczenia życiowego oraz logicznego rozumowania. Zauważyć należy, iż świadek nie posiadał żadnego interesu prawnego czy faktycznego, aby zeznawać na korzyść pozwanych. Nie pozostawał z nimi bowiem w relacjach rodzinnych, towarzyskich czy też innych, które mogłyby rzutować na ocenę wiarygodności jego zeznań. Zeznania świadka oraz pozwanych zasadniczo korelowały ze sobą w odniesieniu do takich faktów jak: wyjazd pozwanych za granicę, czy też niekorzystanie przez nich z tego lokalu po opuszczeniu Polski. Podkreślić należy, iż w toku niniejszego postępowania strona powodowa nie przedstawiła żadnego przekonującego dowodu, który poddawałby w wątpliwość wiarygodność zeznań pozwanych odnośnie braku korzystania z przedmiotowego lokalu po wyjeździe z Polski. Bez wątpienia takim dowodem nie były zdjęcia sporządzone po otwarciu lokalu. Na zdjęciach zostały uwidocznione ruchomości znajdujące się w lokalu, niemniej obaj pozwani zaprzeczyli, aby rzeczy te należały do nich. Zważywszy na fakt, iż od kilkunastu lat centrum życiowe pozwanych znajduje się za granicą, nie ma podstaw, aby uznać zeznania pozwanych w tym zakresie za niewiarygodne.

Przechodząc do szczegółowych rozważań, należy wskazać, że w niniejszej sprawie strona powodowa dochodziła zapłaty odszkodowania z tytułu bezumownego korzystania z lokalu przez pozwanych za okres od stycznia do maja 2020 roku. Podstawę prawną powództwa stanowi przepis art. 18 ustawy z dnia 21 czerwca 2001 roku o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego (Dz.U. z 2023 r. poz. 725). Wedle art. 18 ust. 1 powołanej ustawy osoby zajmujące lokal bez tytułu prawnego są obowiązane do dnia opróżnienia lokalu co miesiąc uiszczać odszkodowanie, natomiast w myśl ust. 2 odszkodowanie, o którym mowa w ust. 1, odpowiada wysokości czynszu, jaki właściciel mógłby otrzymać z tytułu najmu lokalu. Jeżeli odszkodowanie nie pokrywa poniesionych strat, właściciel może żądać od osoby, o której mowa w ust. 1, odszkodowania uzupełniającego.

W ocenie Sądu powództwo nie zasługiwało na uwzględnienie.

Zważyć należy, iż w niniejszym procesie strona powodowa konsekwentnie utrzymywała, że pozwani byli najemcami przedmiotowego lokalu, a umowa została rozwiązana w drodze wypowiedziana ze skutkiem na dzień 31 sierpnia 2019 roku.

Jak podnosił powód po rozwiązaniu umowy pozwani byli zobligowani do zwrotu lokalu mieszkalnego, tj. oprócz fizycznego opuszczenia lokalu ze swoich ruchomości powinni przekazać lokal w sposób formalny poprzez podpisanie protokołu zdawczo – odbiorczego lub też w sposób faktyczny poprzez przekazanie kluczy właścicielowi, natomiast do czasu zdania lokalu byli zobowiązani do zapłaty odszkodowania za bezumowne korzystanie z lokalu.

W toku niniejszego postępowania strona powodowa nie udowodniła jednak, że pozwani byli najemcami spornego lokalu przy ul. (...).

Przede wszystkim nie przedstawiono umowy najmu zawartej z pozwanymi.

Ponadto, nie wykazano, że pozwani wstąpili w stosunek najmu po zmarłej w dniu 5 października 2008 roku matce M. K. (3) (z d. T.). Zważyć należy, iż zgodnie z treścią art. 691 § 1 k.c. w razie śmierci najemcy lokalu mieszkalnego w stosunek najmu lokalu wstępują: małżonek niebędący współnajemcą lokalu, dzieci najemcy i jego współmałżonka, inne osoby, wobec których najemca był obowiązany do świadczeń alimentacyjnych, oraz osoba, która pozostawała faktycznie we wspólnym pożyciu z najemcą.

W świetle zebranego materiału dowodowego nie sposób uznać, aby zostały spełnione przesłanki przewidziane w przytoczonym przepisie.

Co prawda jako dzieci najemcy pozwani należeli do kręgu osób uprawnionych do wstąpienia w stosunek najmu, jednak samo pokrewieństwo ze zmarłym najemcą nie jest wystarczającą przesłanką do wstąpienia w stosunek najmu.

W świetle art. 691 k.c. podstawową przesłanką wstąpienia w stosunek najmu jest natomiast stałe zamieszkiwanie z najemcą do chwili jego śmierci. Jak podkreśla się w judykaturze stałe zamieszkiwanie z najemcą osoby mu bliskiej oznacza ześrodkowanie przez tę osobę całej swej działalności życiowej w lokalu najemcy, tak by zajmowany przez tę osobę lokal stanowił jej centrum życiowe (zob. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 17 października 1997r., I CKN 90/97, Lex nr 811810, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 3 lutego 2000r., I CKN 40/99, Lex nr 811808).

Należy zgodzić się również z poglądem prawnym wyrażonym przez Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 6 maja 1980r., III CRN 61/80, Monitor Prawniczy 1994/9/273, iż przez stałe zamieszkanie, stanowiące przesłankę nabycia praw najmu na podstawie art. 691 k.c., należy rozumieć zamieszkiwanie w konkretnym mieszkaniu, w określonej miejscowości z zamiarem stałego pobytu, wyrażonym przez to, że w tym mieszkaniu i tej miejscowości skupia się życie osobiste i działalność osoby bliskiej najemcy. Zaznaczyć należy również, że przepis art. 691 § 2 k.c. odnosi się do zamieszkiwania w znaczeniu stałego przebywania w określonym lokalu (zob. K. Pietrzykowski (w:) Kodeks cywilny. Komentarz, t. II, Warszawa, 2005, s. 449-450; J. Jezioro (w:) Kodeks cywilny. Komentarz, pod red. E. Gniewka, Warszawa, 2006, s. 1103). W myśl art. 25 k.c. miejscem zamieszkania osoby fizycznej jest miejscowość, w której osoba ta przebywa z zamiarem stałego pobytu.

Z zebranego w niniejszej sprawie materiału dowodowego wynika, że w dacie śmierci najemcy M. K. (3), tj. w dniu 5 października 2008 roku pozwani nie zamieszkiwali stale z najemcą.

Pozwany M. K. (2) wyjechał do Wielkiej Brytanii w 2006 roku z zamiarem stałego pobytu, natomiast M. K. (1) rok później wyjechał do Islandii.

Od momentu wyjazdu obaj pozwani zamieszkują stale za granicą, tam również pracują zawodowo, prowadzą życie rodzinne i towarzyskie.

Powyższy fakt potwierdza stanowisko pozwanych o wyjeździe z zamiarem stałego pobytu poza granice kraju, iż faktycznie pozwani do dnia dzisiejszego poza granicami kraju stale przebywają i tam jest ich centrum życiowe.

Zatem, w dacie śmierci matki centrum życiowe pozwanych znajdowało się odpowiednio w Wielkiej Brytanii i Islandii.

Po wyjeździe żaden z nich nie wrócił już do spornego lokalu.

Nawet, w czasie krótkotrwałych pobytów w Polsce przebywają u rodziny, a nie w lokalu przy ul. (...).

Pozwani zeznali również, że opuszczając sporny lokal zabrali z niego wszystkie swoje rzeczy osobiste. W świetle osobowego materiału dowodowego nie ulega wątpliwości, że po opuszczeniu Polski przedmiotowy lokal nigdy nie stanowił centrum życiowego pozwanych.

Jedynym faktem łączącym pozwanych z przedmiotowym lokalem było ich zameldowanie w tym lokalu, ale z powyższego faktu nie można wywodzić domniemania faktycznego, iż pozwani zamieszkiwali w nim.

Jak wynika bowiem z wydruku z systemu PESEL – SAD obaj pozwani zostali zameldowani w lokalu bezpośrednio po swoich narodzinach – odpowiednio w 1976 roku i 1979 roku, a zatem bez swojej zgody i wiedzy.

M. K. (1) wymeldował się z pobytu stałego w 2014 roku, natomiast M. K. (2) zaniechał tego obowiązku.

Niemniej, niepodjęcie przez pozwanego działań zmierzających do wymeldowania po opuszczeniu na stałe zajmowanego lokalu nie może stanowić podstawy do przypisania mu zamieszkiwania w lokalu w sytuacji, gdy z innych dowodów to nie wynika.

Zresztą podkreślić należy, iż materialnoprawną przesłanką roszczenia wynikającego z art. 691 k.c. jest wspólne zamieszkiwanie osoby razem z najemcą, a więc określony stan faktyczny, a nie stan prawny wynikający z treści decyzji administracyjnej o zameldowaniu (zob. wyrok SN z 29 września 1998 r., II CKN 910/97, niepublikowany). Tym samym należało uznać, że strona powodowa nie udowodniła, aby pozwani byli stroną stosunku najmu zawartego z (...) S.A. ani na skutek zawarcia umowy najmu ani na skutek wstąpienia w stosunek najmu na podstawie art. 691 k.c.

A skoro tak, to nieskuteczne były złożone przez powoda oświadczenia w przedmiocie wypowiedzenia stosunku najmu zawarte w pismach z dnia 23 lipca 2019 roku. W związku z tym, że stron nigdy nie łączył stosunek najmu, to na pozwanych nie spoczywał obowiązek zwrotu czy wydania lokalu będącego przedmiotem najmu (art. 675 k.c.). Nie sposób zatem podzielić argumentacji strony powodowej co do zaniechania tego obowiązku przez pozwanych i w związku z tym konieczności ponoszenia przez nich odszkodowania za bezumowne korzystanie z tego lokalu po upływie okresu wypowiedzenia.

Nadto, strona powodowa nie zdołała w toku niniejszego postępowania udowodnić, że w okresie objętym pozwem pozwani w jakikolwiek sposób korzystali z przedmiotowego lokalu mieszkalnego bez tytułu prawnego.

Na podstawie zeznań świadka S. L. można w sposób jednoznaczny stwierdzić, że w okresie objętym żądaniem pozwu pozwani nie zamieszkiwali w tym lokalu. W ocenie Sądu, zeznania tego świadka są o tyle istotne, że jako wieloletni mieszkaniec budynku, w którym położony jest sporny lokal, ma on możliwość stałej, naocznej obserwacji tego, kto przebywa w ww. mieszkaniu.

Dalej, należy wskazać, że w toku niniejszej sprawy powód nie przedstawił żadnego dowodu, który potwierdzałby, że w lokalu znajdowały się jakiekolwiek rzeczy osobiste należące do pozwanych.

Co prawda w trakcie komisyjnego otwarcia lokalu stwierdzono, iż w lokalu znajdują się pewne ruchomości, jednak nie ma żadnych podstaw, aby ich własność przypisać pozwanym.

Obaj pozwani zaprzeczyli, by widoczne na zdjęciach wykonanych w czasie przejęcia lokalu rzeczy należały do nich i stwierdzili, że prawdopodobnie należały do ich matki.

Z zeznań pozwanych wynika również, że opuszczając lokal zabrali swoje rzeczy osobiste. Zresztą, mając na względzie, że obaj pozwani opuścili Polskę przed wieloma laty i mieszkają stale za granicą, wydaje się mało prawdopodobne, aby pozostawili w spornym mieszkaniu jakieś rzeczy osobiste.

Nie ma także dowodów świadczących o tym, by pozwani korzystali z przedmiotowego lokalu podczas krótkotrwałych pobytów w Polsce.

M. K. (1) zeznał, że przebywa wówczas w lokalu należącym do ojca, natomiast M. K. (2) mieszka u rodziny partnerki. Zeznania pozwanych są tym bardziej wiarygodne, gdy uwzględni się stan lokalu nr (...) i nieruchomości, na której lokal się znajduje (lokal bez centralnego ogrzewania i odrębnej toalety, położony w baraku). Strona powodowa przedstawiła co prawda dowód w postaci zwrotnego potwierdzenia odbioru korespondencji skierowanej do pozwanych na adres spornego lokalu, na którym znajduje się podpis osoby podejmującej przesyłkę, niemniej nie wykazano, aby podpis należał do któregokolwiek z pozwanych.

M. K. (1) jednoznacznie zaprzeczył, aby tenże podpis należał do niego. Zresztą, nakreślony na tzw. zwrotce znak w żaden sposób nie identyfikuje pozwanych, a raczej wskazuje na inne nazwisko o początkowych literach „Pień..”.

W ocenie Sądu o woli korzystania z lokalu nie świadczy ani jednorazowa wpłata dokonana w kasie banku rzekomo przez M. K. (1) ani też reakcja M. K. (2) na przejęcie lokalu przez powoda. Sam fakt dokonania jednej wpłaty, przy braku manifestowania w innych sposób woli korzystania z lokalu, nie przesądza, że pozwany z tego lokalu faktycznie korzystał.

Z zebranego materiału dowodowego nie wynika także, aby M. K. (2) rościł sobie jakiekolwiek prawa do przedmiotowego lokalu. Pozwany przez wiele lat nie odwiedzał Polski, nie interesował się losami przedmiotowego mieszkania, ani w nim nie przebywał. Nie ma żadnych wiarygodnych dowodów (np. zeznania sąsiadów), które potwierdzałyby, że M. K. (2) w jakikolwiek sposób manifestował swoje władztwo nad lokalem, a tylko w takim razie możnaby uznać, że miał zamiar zatrzymania lokalu dla siebie.

W tym stanie rzeczy na podstawie art. 18 ust. 1 i 2 ustawy o ochronie praw lokatorów (...) a contrario powództwo podlegało oddaleniu w całości.

O kosztach procesu Sąd orzekł na podstawie art. 98 k.p.c. w zw. z § 2 pkt 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych – zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik sprawy – obciążając przegrywającą niniejszy spór stronę powodową całością poniesionych przez każdego z pozwanych kosztów procesu. Na zasądzoną na rzecz każdego z pozwanych kwotę składają się: wynagrodzenie zawodowego pełnomocnika w osobie radcy prawnego w stawce minimalnej wynoszącej 900 zł oraz opłata skarbowa od pełnomocnictwa (17 zł). Nadto, zgodnie z art. 98 § 1 ¹ k.p.c. od przyznanych kosztów procesu Sąd zasądził odsetki ustawowe za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się postanowienia do dnia zapłaty.

Ponadto, na podstawie art. 98 k.p.c. w zw. z art. 5 ust. 1 pkt 3, art. 8 ust.1 i art. 113 ust. 1 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych Sąd nakazał ściągnąć od powoda na rzecz Sądu Rejonowego – Skarbu Państwa w G. kwotę 270,43 zł tytułem wydatków stanowiących koszty tłumaczeń, które zostały tymczasowo wypłacone ze Skarbu Państwa.