Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt I 1 C 178/23

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 2 marca 2023 r.

Sąd Rejonowy w Gdyni I Wydział Cywilny – Sekcja do spraw rozpoznawanych w postępowaniu uproszczonym:
Przewodniczący: sędzia Tadeusz Kotuk
Protokolant: st. sekr. sąd. Anna Szymańska

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 2 marca 2023 r. w G. sprawy z powództwa Gminy M. G. przeciwko P. S.

o zapłatę

I. oddala powództwo;

II. kosztami procesu obciąża powoda, uznając je za poniesione.

UZASADNIENIE

Strona powodowa nie udowodniła faktu zajmowania (czyli zamieszkiwania) przez pozwanego przedmiotowego lokalu w okresie spornym (1.01.2018 do 31.01.2021), co było jej obowiązkiem (art. 6 k.c.) wobec zaprzeczenia dokonanego przez kuratora reprezentującego pozwanego. Powód nie przedstawił żadnego materiału dowodowego na tę okoliczność, stąd nie można w tym zakresie poczynić żadnych pozytywnych ustaleń faktycznych (są one w tym sensie „puste”). Ustaleń negatywnych Sąd nie miał obowiązku czynić, bo strona pozwana nie ma obowiązku dowodzenia w procesie w pierwszej kolejności, że zamieszkuje gdzie indziej (brak domniemania faktycznego lub prawnego, które strona pozwana miałaby w niniejszej sprawie obalać). Warto jednak zauważyć, że strona pozwana udowodniła, że pozwany nie zamieszkiwał w przedmiotowym lokalu przynajmniej przez część okresu spornego (informacja z noclegowni dla osób bezdomnych, k. 94); ma to takie znaczenie, że wyklucza uznanie wspomnianego zaprzeczenia za nadużycie uprawnień procesowych, wręcz przeciwnie – w takiej sytuacji z całą mocą aktualizuje się obowiązek udowodnienia przez powoda, że pozwany zajmował lokal, tj. zamieszkiwał w nim stale i nieprzerwanie w całym okresie spornym (lub przynajmniej w dających się jednoznacznie określić okresach lub dniach). Pozwany odebrał osobiście jedno wezwanie do zapłaty pod tym adresem, już poza okresem spornym (19.02.2021, k. 40 verso) i ten fakt nie może służyć twierdzeniu, że w spornym okresie pozwany tam zamieszkiwał – byłoby to rażące naruszenie zasad logicznego rozumowania, stanowiące niedopuszczalną (dowolną) projekcję pojedynczego zdarzenia na inny okres (tzw. błąd pochopnego uogólnienia). Z tego faktu wynika tylko to, że w dniu 19 lutego 2021 r. pozwany był w mieszkaniu i odebrał przesyłkę, nic ponadto (dzień wcześniej lub dzień później mógł tam przecież nie mieszkać). Okoliczność, że pozwany aktywnie nie przystąpił do formalnego zdania lokalu powodowi nie dowodzi, że w okresie spornym tam zamieszkiwał (tj. zajmował lokal), gdyż taki pogląd byłby również sprzeczny z logicznym rozumowaniem – wielokrotnie zdarza się, że osoby eksmitowane pochodzą z tzw. nizin społecznych, są słabo wyedukowane, obciążone różnymi ułomnościami i nie mają świadomości ani poczucia obowiązku, że określone formalne procedury powinny być przez nich dopełnione, notorycznie lekceważą obowiązek meldunkowy itd. W niniejszym przypadku strona powodowa winna była udowodnić fakt zajmowania lokalu (tj. zamieszkiwania w nim na potrzeby lokalowe), a nie sam fakt posiadania (np. dysponowania kluczami), co wynika jednoznacznie ze stylizacji art. 18 ustawy o ochronie praw lokatorów […]. Zresztą także zwykłego posiadania lokalu przez pozwanego nie udowodniła – nic nie wiadomo na temat tego, jakie w okresie spornym było zabezpieczenie lokalu przed dostępem osób trzecich, czy był sprawny zamek do drzwi wejściowych itd.

Wobec nieudowodnienia zasady odpowiedzialności pozwanego, powództwo oddalono na mocy art. 18 ust. 1 ustawy o ochronie praw lokatorów […] a contrario.

O kosztach procesu orzeczono na mocy art. 98 k.p.c. obciążając nimi przegrywającą proces gminę.

I1 C 178/23

Podstawa prawna:

Powołane przepisy:

Korekty wprowadzone przez SAOS:

Informacje o źródle orzeczenia:

Dodatkowe informacje:

Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE