Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Mając na względzie, że w przedmiotowej sprawie zaszła bezwzględna przesłanka odwoławcza w postaci nienależytej obsady sądu, określona w art. 439 1 pkt 2 k.p.k., która spowodowała z urzędu wydanie wyroku kasatoryjnego, Sąd Apelacyjny nie znajduje ani niezbędności formalnej, ani też potrzeby merytorycznej, by sporządzić niniejsze uzasadnienie w formie formularzowej, bowiem nie zachodzi w tym układzie procesowym konieczność ustosunkowywania się do zarzutów apelacyjnych podnoszonych w apelacjach obrońców oskarżonych P. J., T. J., M. P., D. J., M. G. i S. W., na co zresztą pozwala art. 436 k.p.k. a czego znów nie przewiduje wzór wspomnianego wyżej formularza (wzór ten przewiduje tylko takie sformułowania jak: zasadny, częściowo zasadny, niezasadny, ale już nie widzi sformułowań zakreślonych przepisem art. 436 k.p.k.). Tym samym Sąd Apelacyjny, mając na uwadze przejrzystość uzasadnienia, jak i zupełną zbędność wypełniania tych części formularza, które praktycznie w całości nie mają zastosowania w niniejszej sprawie, zdecydował, iż nie ma konieczności aby niniejszy dokument sprawozdawczy miał rozbudowaną formę, co wymusza brzmienie art. 99a k.p.k. W konsekwencji Sąd Apelacyjny sporządził niniejsze uzasadnienie w formie tradycyjnej.

Przed przystąpieniem do omówienia bezwzględnej przyczyny odwoławczej, wziętej pod uwagę z urzędu przez Sąd Apelacyjny, należy wskazać, co następuje:

Mianowicie, Sąd Okręgowy w P., wyrokiem z dnia (...) r. w sprawie o sygn. akt (...) :

w pkt 16 uznał oskarżonego M. K. za winnego popełnienia zarzucanego mu przestępstwa z art. 258 § 1 k.k. i za przestępstwo to wymierzył mu karę 2 lat pozbawienia wolności,

w pkt 17 uznał oskarżonego M. K. za winnego popełnienia przestępstwa z art. 56 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii (dalej u.p.n.) w zw. z art. 12 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. i za przestępstwo to na podstawie art. 56 ust. 3 u.p.n. w zw. z art. 60 § 3 k.k. i art. 60 § 6 pkt 3 k.k. w zw. z art. 57 § 2 k.k. wymierzył mu karę 1 roku i 8 miesięcy pozbawienia wolności oraz grzywnę w liczbie 150 stawek dziennych w wysokości po 100 zł każda, w pkt 18 na podstawie art. 70 ust. 4 u.p.n. orzekł wobec tego oskarżonego nawiązkę w kwocie 3.000 zł na rzecz Stowarzyszenia (...), w pkt 19 na podstawie art. 45 § 1 k.k. tytułem środka karnego orzekł wobec tego oskarżonego przepadek równowartości korzyści majątkowej uzyskanej z przestępstwa w kwocie 32.200 zł,

w pkt 20 uznał oskarżonego M. K. za winnego popełnienia przestępstwa z art. 62 ust. 1 u.p.n. w zw. z art. 64 § 1 k.k. i za przestępstwo to na podstawie art. 62 ust. 1 u.p.n. wymierzył mu karę 8 miesięcy pozbawienia wolności, w pkt 21 na podstawie art. 70 ust. 2 u.p.n. orzekł wobec tego oskarżonego przepadek na rzecz Skarbu Państwa zabezpieczonych w sprawie dowodów rzeczowych,

w pkt 22uznał oskarżonego M. K. za winnego popełnienia przestępstwa skarbowego z art. 65 § 3 k.k.s. i za przestępstwo to wymierzył mu karę grzywny w liczbie 100 stawek dziennych w wysokości po 100 zł każda, w pkt 23 na podstawie art. 30 § 2 k.k.s. w zw. z art. 29 pkt 1 k.k.s. i art. 31 § 6 k.k.s. orzekł przepadek na rzecz Skarbu Państwa dowodów rzeczowych a w pkt 24 na podstawie art. 33 § 1 k.k.s. orzekł przepadek równowartości pieniężnej korzyści majątkowej,

w pkt 25 na podstawie art. 85 § 1 k.k. w zw. z art. 86 § 1 i 2 k.k. w zw. z art. 4 § 1 k.k. w zw. z art. 39 § 1 i 2 k.k.s. połączył orzeczone wobec oskarżonego M. K. kary jednostkowe pozbawienia wolności oraz kary jednostkowe grzywny i wymierzył mu kary łączne 4 lat pozbawienia wolności i grzywny w liczbie 150 stawek dziennych w wysokości po 100 zł każda z nich, przy czym w pkt 26 na podstawie art. 60 § 5 k.k. wykonanie orzeczonej wobec oskarżonego M. K. kary łącznej pozbawienia wolności warunkowo zawiesił na okres 10 lat tytułem próby, zobowiązując go na podstawie art. 72 § 1 pkt 1 k.k. do informowania Sądu o przebiegu okresu próby i oddając go na podstawie art. 73 § 1 k.k. pod dozór kuratora sądowego oraz w pkt 27 na podstawie art. 63 § 1 k.k. zaliczył na poczet orzeczonej wobec oskarżonego M. K. kary łącznej grzywny okres jego rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie;

w pkt 28uznał oskarżonego P. J. za winnego popełnienia zarzucanego mu przestępstwa z art. 258 § 1 k.k. i za przestępstwo to na podstawie tego przepisu wymierzył mu karę 2 lat pozbawienia wolności,

w pkt 29uznał oskarżonego P. J. za winnego popełnienia przestępstwa z art. 55 ust. 1 i 3 i art. 56 ust. 1 i 3 u.p.n. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 12 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. i za przestępstwo to na podstawie art. 55 ust. 3 u.p.n. w zw. z art. 11 § 3 k.k. wymierzył mu kary 4 lat pozbawienia wolności i grzywny w liczbie 100 stawek dziennych w wysokości po 100 zł każda, w pkt 30 na podstawie art. 70 ust. 4 u.p.n. orzekł wobec tego oskarżonego nawiązkę w wysokości 2.000 zł na rzecz Stowarzyszenia (...) i w pkt 31 na podstawie art. 45 § 1 k.k. orzekł wobec tego oskarżonego przepadek równowartości korzyści majątkowej uzyskanej z tego przestępstwa w kwocie 22.435 zł,

w pkt 32 uznał oskarżonego P. J. za winnego popełnienia przestępstwa z art. 62 ust. 1 u.p.n. i za przestępstwo to na podstawie tego przepisu wymierzył mu karę 8 miesięcy pozbawienia wolności, w pkt 33 na podstawie art. 70 ust. 2 u.p.n. orzekł wobec tego oskarżonego przepadek na rzecz Skarbu Państwa dowodów rzeczowych,

w pkt 34 na podstawie art. 85 § 1 k.k. w zw. z art. 86 § 1 i 2 k.k. w zw. z art. 4 § 1 k.k. połączył orzeczone wobec oskarżonego P. J. kary jednostkowe pozbawienia wolności i wymierzył mu karę łączną 4 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności, na poczet której w pkt 35 na podstawie art. 63 § 1 k.k. zaliczył okres jego rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie;

w pkt 36 uznał skarżonego T. J. za winnego popełnienia zarzucanego mu przestępstwa z art. 258 § 1 k.k. i za przestępstwo to na podstawie tego przepisu wymierzył mu karę 2 lat pozbawienia wolności,

w pkt 37 uznał oskarżonego T. J. za winnego popełnienia przestępstwa z art. 56 ust. 1 i 3 u.p.n. w zw. z art. 12 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. i za przestępstwo to na podstawie art. 56 ust. 3 u.p.n. wymierzył mu kary 3 lat pozbawienia wolności i grzywny w liczbie 100 stawek dziennych w wysokości po 100 zł każda, w pkt 38 na podstawie art. 70 ust. 4 u.p.n. orzekł wobec tego oskarżonego nawiązkę w wysokości 2.000 zł na rzecz Stowarzyszenia (...), w pkt 39 na podstawie art. 45 § 1 k.k. orzekł wobec tego oskarżonego, tytułem środka karnego przepadek równowartości korzyści majątkowej w kwocie 23.370 zł,

w pkt 40 uznał oskarżonego T. J. za winnego popełnienia przestępstwa z art. 62 ust. 1 u.p.n. i za przestępstwo to na podstawie tego przepisu wymierzył mu karę 3 miesięcy pozbawienia wolności, w pkt 41 na podstawie art. 70 ust. 2 u.p.n. rzekł wobec tego oskarżonego przepadek dowodów rzeczowych,

w pkt 42 na podstawie art. 85 § 1 k.k. w zw. z art. 86 § 1 i 2 k.k. w zw. z art. 4 § 1 k.k. połączył orzeczone wobec oskarżonego T. J. kary jednostkowe pozbawienia wolności i wymierzył mu karę łączną 4 lat pozbawienia wolności, na poczet której w pkt 43 na podstawie art. 63 § 1 k.k. zaliczył skarżonemu okres jego rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie;

w pkt 44 uznał oskarżonego M. P. za winnego popełnienia zarzucanego mu przestępstwa z art. 258 § 1 k.k. i za przestępstwo to na podstawie tego przepisu wymierzył mu karę 2 lat pozbawienia wolności,

w pkt 45 uznał oskarżonego M. P. za winnego popełnienia przestępstwa z art. 56 ust. 1 i 3 u.p.n. w zw. z art. 12 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. i za przestępstwo t na podstawie art. 56 ust. 3 u.p.n. w zw. z art. 60 § 3 k.k. i art. 60 § 6 pkt 3 k.k., przy zastosowaniu art. 57 § 2 k.k., wymierzył mu karę 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności i karę grzywny w liczbie 100 stawek dziennych w wysokości po 100 zł każda, w pkt 46 na podstawie art. 70 ust. 4 u.p.n. orzekł wobec tego oskarżonego nawiązkę w wysokości 2.000 zł na rzecz Stowarzyszenia (...),

w pkt 47uznał oskarżonego M. P. za winnego popełnienia przestępstwa z art. 62 ust. 1 u.p.n. i za przestępstwo to na podstawie tego przepisu wymierzył mu karę 6 miesięcy pozbawienia wolności, w pkt 48 na podstawie art. 70 ust. 2 u.p.n. orzekł wobec tego oskarżonego przepadek dowodów rzeczowych,

w pkt 49 na podstawie art. 85 § 1 k.k. w zw. z art. 86 § 1 i 2 k.k. w zw. z art. 4 § 1 k.k. połączył orzeczone wobec oskarżonego M. P. kary jednostkowe pozbawienia wolności i wymierzył mu karę łączną 3 lat i 8 miesięcy pozbawienia wolności, której wykonanie w pkt 50 na podstawie art. 60 § 5 k.k. warunkowo zawiesił na okres 7 lat próby, na podstawie art. 72 § 1 pkt 1 k.k. zobowiązując oskarżonego do informowania Sądu o przebiegu okresu próby i na podstawie art. 73 § 1 k.k. oddając go pod dozór kuratora a w pkt 51 zaliczył na podstawie art. 63 § 1 k.k. na poczet orzeczonej wobec tego oskarżonego kary grzywny okres jego rzeczywistego pozbawienia wolności;

w pkt 52 uznał oskarżonego D. J. za winnego popełnienia zarzucanego mu przestępstwa z art. 56 ust. 1 i 3 u.p.n. w zw. z art. 12 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. i za przestępstwo to na podstawie art. 56 ust. 3 u.p.n. wymierzył mu kary 2 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności i grzywny w liczbie 100 stawek dziennych w wysokości po 100 zł każda, w pkt 53 na podstawie art. 70 ust. 4 u.p.n. orzekł wobec tego oskarżonego nawiązkę w wysokości 2.000 zł na rzecz Stowarzyszenia (...),

w pkt 54 uznał oskarżonego D. J. za winnego popełnienia przestępstwa z art. 62 ust. 3 u.p.n. i za przestępstwo to na podstawie art. 62 ust. 1 u.p.n. wymierzył mu karę 2 miesięcy pozbawienia wolności, w pkt 55 na podstawie art. 70 ust. 2 u.p.n. orzekł wobec tego oskarżonego przepadek dowodów rzeczowych,

w pkt 56 na podstawie art. 85 § 1 k.k. w zw. z art. 86 § 1 i 2 k.k. w zw. z art. 4 § 1 k.k. połączył orzeczone wobec oskarżonego D. J. kary jednostkowe pozbawienia wolności i wymierzył mu karę łączną 2 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności, na poczet której w pkt 57 na podstawie art. 63 § 1 k.k. zaliczył okres rzeczywistego pozbawienia go wolności w niniejszej sprawie;

w pkt 58 uznał oskarżonego K. Z. za winnego popełnienia zarzucanego mu przestępstwa z art. 56 ust. 1 i 3 u.p.n. w zw. z art. 12 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. i za przestępstwo to na podstawie art. 56 ust. 3 u.p.n. wymierzył mu kary 3 lat pozbawienia wolności oraz grzywny w liczbie 100 stawek dziennych w wysokości po 40 zł każda, w pkt 59 na podstawie art. 70 ust. 4 u.p.n. orzekł wobec tego oskarżonego nawiązkę w wysokości 1.000 zł na rzecz Stowarzyszenia (...),

w pkt 60 uznał oskarżonego K. Z. za winnego popełnienia przestępstwa z art. 62 ust. 1 i 2 u.p.n. i za przestępstwo to na podstawie art. 62 ust. 2 u.p.n. wymierzył mu karę 2 lat pozbawienia wolności, w pkt 61 na podstawie art. 70 ust. 2 u.p.n. orzekł wobec tego oskarżonego przepadek dowodów rzeczowych,

w pkt 62 na podstawie art. 85 § 1 k.k. w zw. z art. 86 § 1 i 2 k.k. w zw. z art. 4 § 1 k.k. połączył orzeczone wobec oskarżonego K. Z. kary jednostkowe pozbawienia wolności i wymierzył mu karę łączną 3 lat pozbawienia wolności, na poczet której w pkt 63 na podstawie art. 63 § 1 k.k. zaliczył okres jego rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie;

w pkt 64uznał oskarżonego M. G. za winnego popełnienia zarzucanego mu przestępstwa z art. 56 ust. 1 i 3 u.p.n. i za przestępstwo to na podstawie art. 56 ust. 3 u.p.n. wymierzył mu kary 2 lat pozbawienia wolności i grzywny w liczbie 60 stawek dziennych w wysokości po 40 zł każda i w pkt 65 na podstawie art. 70 ust. 4 u.p.n. orzekł wobec tego oskarżonego zawiązkę w wysokości 1.000 zł na rzecz Stowarzyszenia (...);

w pkt 66 uznał oskarżonego S. W. za winnego popełnienia zarzucanego mu przestępstwa z art. 56 ust. 1 i 3 u.p.n. w zw. z art. 12 k.k. i za przestępstwo to na podstawie art. 56 ust. 3 u.p.n. wymierzył mu kary 2 lat pozbawienia wolności i grzywny w liczbie 60 stawek dziennych w wysokości po 40 zł każda, w pkt 67 na podstawie art. 70 ust. 4 u.p.n. orzekł wobec tego oskarżonego nawiązkę w wysokości 1.000 zł na rzecz Stowarzyszenia (...),

w pkt 68 uznał oskarżonego S. W. za winnego popełnienia przestępstwa z art. 62 ust. 1 i 2 u.p.n. i za przestępstwo to na podstawie art. 62 ust. 2 u.p.n. wymierzył mu karę 1 roku pozbawienia wolności, w pkt 69 na podstawie art. 70 ust. 2 u.p.n. orzekł wobec tego oskarżonego przepadek dowodów rzeczowych,

w pkt 70 na podstawie art. 85 § 1 k.k. w zw. z art. 86 § 1 i 2 k.k. w zw. z art. 4 § 1 k.k. połączył orzeczone wobec oskarżonego S. W. kary jednostkowe pozbawienia wolności i wymierzył mu karę łączną 2 lat pozbawienia wolności;

w pkt 71 uznał oskarżoną J. K. za winną popełnienia przestępstwa z art. 18 § 3 k.k. w zw. z art. 55 ust. 1 i 3 u.p.n. i za przestępstwo to na podstawie art. 19 § 1 k.k. w zw. z art. 55 ust. 3 u.p.n. przy zastosowaniu art. 60 § 2 k.k. i art. 60 § 6 pkt 2 k.k. wymierzył jej karę 1 roku pozbawienia wolności, której wykonanie w pkt 72 na podstawie art. 69 § 1 k.k. i art. 70 § 1 k.k. warunkowo zawiesił na okres 3 lat próby, na podstawie art. 72 § 1 pkt 1 k.k. zobowiązując oskarżoną do informowania kuratora o przebiegu okresu próby, w pkt 73 na podstawie art. 71 § 1 k.k. wymierzył oskarżonej karę grzywny w liczbie 40 stawek dziennych w wysokości po 40 zł każda, na poczet której w pkt 75 na podstawie art. 63 § 1 k.k. zaliczył okres jej zatrzymania w sprawie, w pkt 74 na podstawie art. 70 ust. 4 u.p.n. orzekł wobec oskarżonej nawiązkę w wysokości 1.000 zł na rzecz Stowarzyszenia (...)

a w punktach 76 i 77 orzekł o kosztach procesu.

N. tymzostał skazany za przestępstwa z art. 258 § 1 k.k., z art. 55 ust. 1 i 3 i art. 56 ust. 1 i 3 u.p.n. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. oraz z art. 62 ust. 1 u.p.n. K. W. ( punkty od 1 do 8 ) a także za przestępstwa z art. 258 § 1 k.k. oraz z art. 56 ust. 1 i 3 u.p.n. w zw. z art. 12 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k . został skazany R. Ś. ( punkty od 9 do 15).

Wyrok ten apelacjami zaskarżyli (poza obrońcą oskarżonego K. W.) obrońcy oskarżonych P. J., T. J., D. J., M. G. i S. W..

Obrońca oskarżonych P. J. i T. J. co do tych oskarżonych zaskarżył ten wyrok w całości, zarzucając mu:

1. w części dotyczącej oskarżonego P. J. obrazę przepisów prawa materialnego, tj. przepisów art. 258 § 1 k.k., art. 55 ust. 1 i 3 u.p.n., art. 56 ust. 1 i 3 u.p.n., art. 65 § 1 k.k., art. 62 ust. 1 u.p.n., obrazę przepisów postępowania, mającą istotny wpływ na treść zaskarżonego wyroku, tj. przepisów art. 392 § 1 i 2 k.p.k. w zw. z art. 6 k.p.k. w zw. z art. 170 § 1 pkt 5 k.p.k., art. 193 § 1 k.p.k. w zw. z art. 6 k.p.k. w zw. z art. 170 § 1 pkt 5 k.p.k., art. 237 § 1, 2 i 3 k.p.k., art. 167 k.p.k. w zw. z art. 170 k.p.k. w zw. z art. 6 k.p.k. oraz art. 410 k.p.k. w zw. z art. 6 k.p.k. w zw. z art. 424 § 1 k.p.k. a także, z tzw. „daleko idącej ostrożności” rażącą niewspółmierność orzeczonych kar jednostkowych i kary łącznej,

2. w części dotyczącej oskarżonego T. J. obrazę przepisów prawa materialnego, tj. przepisów art. 258 § 1 k.k., art. 56 ust. 1 i 3 u.p.n., art. 65 § 1 k.k., art. 62 ust. 1 u.p.n., obrazę przepisów postępowania, mającą istotny wpływ na treść zaskarżonego wyroku, tj. przepisów art. 392 § 1 i 2 k.p.k. w zw. z art. 6 k.p.k. w zw. z art. 170 § 1 pkt 5 k.p.k., art. 193 § 1 k.p.k. w zw. z art. 6 k.p.k. w zw. z art. 170 § 1 pkt 5 k.p.k., art. 237 § 1, 2 i 3 k.p.k., art. 167 k.p.k. w zw. z art. 170 k.p.k. w zw. z art. 6 k.p.k. oraz art. 410 k.p.k. w zw. z art. 6 k.p.k. w zw. z art. 424 § 1 k.p.k. a także, z tzw. „daleko idącej ostrożności” rażącą niewspółmierność orzeczonych kar jednostkowych i kary łącznej

i w oparciu o te zarzuty wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku w części dotyczącej oskarżonego P. J. poprzez uniewinnienie go od wszystkich zarzucanych mu czynów, ewentualnie o uchylenie tego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania oraz o zmianę zaskarżonego wyroku w części dotyczącej oskarżonego T. J. poprzez uniewinnienie go od wszystkich zarzucanych mu czynów, ewentualnie o zmianę kwalifikacji prawnej czynu z art. 62 ust. 1 u.p.n. poprzez przyjęcie kwalifikacji prawnej z art. 62 ust. 3 u.p.n. i wymierzenie mu za ten czyn kary grzywny w liczbie 100 stawek dziennych w wysokości po 10 zł, ewentualnie o uchylenie tego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania, ewentualnie, z tzw. „daleko idącej ostrożności” o zmianę zaskarżonego wyroku w stosunku do obu oskarżonych i wymierzenie im za poszczególne czyny znacznie łagodniejszych kar jednostkowych, jak i znacznie łagodniejszych kar łącznych, przy zaniechaniu orzekania wobec każdego z nich przepadku.

Obrońca oskarżonego D. J. zaskarżył ten wyrok w całości co do czynu z art. 56 ust. 1 i 3 u.p.n. w zw. z art. 12 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. oraz w części dotyczącej orzeczenia o karze co do czynu z art. 62 ust. 1 u.p.n., zarzucając mu naruszenie przepisu postępowania, które mogło mieć wpływ na treść rozstrzygnięcia, tj. art. 7 k.p.k., błąd w ustaleniach faktycznych dotyczący popełnienia przez oskarżonego przestępstwa narkotykowego z art. 56 ust. 1 i 3 u.p.n. a także obrazę prawa materialnego, tj. przepisu art. 60 § 3 k.k. przez jego niezastosowanie i w oparciu o te zarzuty wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez modyfikację w opisie czynu przypisanego oskarżonemu w pkt 52 ilości substancji psychotropowych i środków odurzających i w konsekwencji wymierzenie oskarżonemu kary za ten czyn, jak i kary łącznej w łagodniejszym wymiarze, ewentualnie o zmianę tego wyroku w zakresie orzeczenia o karze poprzez zastosowanie wobec oskarżonego nadzwyczajnego złagodzenia kary i wymierzenie na podstawie art. 60 § 3 i 6 k.k. kary łącznej pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres próby.

Obrońca oskarżonego M. G. zaskarżył ten wyrok w całości w zakresie skazania oskarżonego w pkt 64, zarzucając mu obrazę przepisu prawa materialnego w zakresie przyjętej kwalifikacji prawnej tego czynu a także błędy w ustaleniach faktycznych, przyjętych za podstawę orzeczenia, które miały wpływ na jego treść oraz rażącą niewspółmierność orzeczonej wobec oskarżonego kary i w oparciu o te zarzuty wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez zmianę przyjętej kwalifikacji prawnej czynu i orzeczenie wobec oskarżonego kary 1 roku pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem na 2 lata, ewentualnie o wymierzenie oskarżonemu, na podstawie art. 37b k.k., kary 6 miesięcy pozbawienia wolności oraz kary 1 roku ograniczenia wolności.

Obrońca oskarżonego S. W. zaskarżył ten wyrok w całości, zarzucając mu obrazę przepisów postępowania, mającą wpływ na jego treść, tj. przepisów art. 409 § 1 k.p.k. w zw. z art. 406 § 1 k.p.k. w zw. z art. 6 k.p.k., obrazę przepisów prawa materialnego, tj. art. 62 ust. 2 u.p.n. oraz błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wydanego orzeczenia i w oparciu o te zarzuty wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania celem przeprowadzenia na nowo przewodu sądowego w całości, ewentualnie o zmianę tego wyroku w zakresie opisu czynów przypisanych oskarżonemu i wymierzenie skarżonemu za te czyny kar jednostkowych po 6 miesięcy pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem wykonania na kres 3 lat próby i wymierzenie oskarżonemu kary łącznej 9 miesięcy pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres 3 lat próby.

Należy jednocześnie nadmienić, iż z uwagi na śmierć oskarżonego K. W., Sąd Apelacyjny w wyłączonej sprawie tego oskarżonego o sygn. akt (...) wyrokiem z dnia 20 marca 2024 r. uchylił w stosunku do tego oskarżonego zaskarżony wyrok i umorzył postępowanie o zarzucane mu przestępstwa.

Rozważając natomiast stosowanie w niniejszej sprawie przepisu art. 435 k.p.k. Sąd Apelacyjny nie objął w tym trybie orzeczeń wydanych wobec oskarżonego R. Ś. a to z tej przyczyny, iż R. Ś., po uprawomocnieniu się wobec niego wyroku i w czasie prowadzonego postępowania wykonawczego zmarł w dniu (...) r., co wynikało z informacji KPP w S. (k. 2668) i danych z systemu PESEL-SAD (k. 2672) a co znajduje odbicie w odpisie skróconym aktu zgonu skazanego ujawnionym na rozprawie apelacyjnej. W związku z tym zgonem Sąd Okręgowy w P. umorzył na podstawie art. 15 § 1 k.k.w. prowadzone wobec skazanego R. Ś. postępowania wykonawcze (k. 2671, 2675). Skoro zaś R. Ś. zmarł po wydaniu wyroku prawomocnego wobec jego osoby, to brak jest podstaw, by wobec osoby nieżyjącej podejmować w niniejszym postępowaniu, w ramach wywiedzionych zwyczajnych środków odwoławczych, w trybie art. 435 k.p.k. jakiekolwiek decyzje procesowe.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

Apelacje wniesione przez obrońców oskarżonych okazały się celowe, zaś złożone w niektórych z nich wnioski o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi Okręgowemu w P. do ponownego rozpoznania okazały się uzasadnione, choć nie z przyczyn podanych w treści stawianych tymi apelacjami zarzutów.

Sąd Apelacyjny bowiem z urzędu dostrzega, iż zaskarżony wyrok w całości dotknięty jest uchybieniem, o którym mowa w art. 439 § 1 pkt 2 k.p.k., które to uchybienie, zgodnie z tym przepisem, wymaga od Sądu odwoławczego uchylenia zaskarżonego wyroku i przekazania sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania. Uchybienie to, z przyczyn oczywistych nie dotyczy tylko oskarżonych, w stosunku do których obrońcy wywiedli apelacje, tj. P. J., T. J., D. J., M. G. i S. W., ale i oskarżonych M. K., M. P., K. Z. i J. K., w stosunku do których takie apelacje nie zostały wywiedzione. Ta oczywista konstatacja wynika z faktu, iż w sprawie tej orzekający Sąd I instancji był nienależycie obsadzony w rozumieniu art. 439 § 1 pkt 2 k.p.k. Ta okoliczność zaś wynika z tego, iż w składzie orzekającym zasiadał sędzia M. B..

Nie sposób nie dostrzec, że problematyka ta, związana również z orzekaniem w Sądzie Okręgowym w P. sędziego M. B., była już przedmiotem rozważań Sądu Najwyższego. Sąd Najwyższy bowiem przekonywująco wskazał, iż nienależyta obsada sądu w rozumieniu art. 439 § 1 pkt 2 k.p.k. zachodzi także wtedy, gdy w składzie sądu bierze udział osoba powołana na urząd sędziego w sądzie powszechnym albo wojskowym na wniosek KRS ukształtowanej w trybie określonym przepisami ustawy z dnia 8 grudnia 2017 r. o zmianie ustawy o Krajowej Radzie Sądownictwa (Dz. U. z 2018 r. poz. 3), jeżeli wadliwość procesu powoływania prowadzi, w konkretnych okolicznościach, do naruszenia standardu niezawisłości i bezstronności w rozumieniu art. 45 ust. 1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej, art. 47 Karty Praw Podstawowych Unii Europejskiej oraz art. 6 ust. 1 Konwencji o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności. Każdorazowo zatem, o ile sąd stanie przed koniecznością zbadania przesłanki należytej obsady sądu, wątpliwość powyższa winna znaleźć swoje rozstrzygnięcie poprzez przeprowadzenie stosownego testu (patrz: wyrok SN z dnia 18 czerwca 2024 r., III KO 56/24, LEX nr 3729254). Powyższe znajduje odzwierciedlenie w treści uchwały składu połączonych Izb Sądu Najwyższego: Cywilnej, Karnej oraz Pracy i (...) z dnia 23 stycznia 2020 r., (...) 1-4110-1/20 (OSNK 2020, z. 2, poz. 7). Trzeba przy tym pamiętać, iż oceny bezstronności sędziego dokonuje się na płaszczyźnie obiektywnej. Znaczenie zatem mają okoliczności, które w odbiorze społecznym mogą prowadzić do uznania, że konkretny skład sądu nie daje gwarancji bezstronności i niezawisłości. Nie ma przy tym znaczenia subiektywne przekonanie członków składu sądu co do odznaczania się tymi przymiotami (patrz: wyrok SN z dnia 22 lutego 2024 r., III KK 463/23, LEX nr 3688310). Ta okoliczność dotyczy również subiektywnego przekonania stron co do faktu, iż dany sędzia (tu: sędzia M. B.) odznacza się tymi przymiotami. Nie może bowiem być tak, że w jednym postępowaniu ten sam sędzia orzeka, przy czym w subiektywnym przekonaniu stron daje on gwarancję bezstronności i niezawisłości a w innym postępowaniu, i to nawet prowadzonym w tym samym dniu, ten sam sędzia w ocenie stron nie daje już takiej gwarancji. Nie może przy tym być również tak, że to od woli stron miałoby zależeć, czy w rzeczywistości w ogóle należy rozważać występowanie przesłanki bezwzględnej określonej w art. 439 § 1 pkt 2 k.p.k. Tak samo należy odnieść się do różnego zapatrywania stron w tym przedmiocie w toku tego samego postępowania. Przepis art. 439 § 1 k.p.k. nie uzależnia bowiem stwierdzenia bezwzględnej przyczyny odwoławczej od subiektywnego przekonania strony, skoro akurat ta przyczyna jest uwzględniania przez orzekający sąd odwoławczy z urzędu (por. uchwała SN z dnia 2 czerwca 2022 r,, sygn. akt I KZP 2/22, OSNK 2022/6/22). W razie zaś jej stwierdzenia, niezależnie od granic zaskarżenia i podniesionych zarzutów oraz wpływu uchybienia na treść orzeczenia, sąd odwoławczy jest zobligowany uchylić zaskarżone orzeczenie.

Należy podkreślić, iż stosowne rozstrzygnięcia dotyczące występowania bezwzględnej przyczyny odwoławczej z art. 439 § 1 pkt 2 k.p.k. w związku z orzekaniem w sprawach sędziego M. B. znalazły jednoznaczne odzwierciedlenie w wyroku Sądu Apelacyjnego w P. z dnia (...) r. w sprawie (...) oraz w wyroku SN z dnia 6 czerwca 2024 r. w sprawie I KK 240/23 (LEX nr 3721402). W obu tych orzeczeniach, kierując się faktami znanymi z urzędu, jak i wynikającymi z akt osobowych tego sędziego a także dostępnymi na stronach internetowych, w każdym z tych przypadków orzekające Sądy doszły do tożsamych wniosków. Stosowane wobec sędziego M. B. stosowne testy doprowadziły do jednoznacznego uznania, że sąd, w którego składzie zasiadał wskazany Sędzia, był nienależycie obsadzony w rozumieniu art. 439 § 1 pkt 2 k.p.k., którą to argumentację Sąd Apelacyjny orzekający w niniejszej sprawie w całości podziela.

Nieprawidłowość obsady sądu z udziałem osób powołanych na urząd sędziego w sądzie powszechnym albo wojskowym na wniosek Krajowej Rady Sądownictwa od (...) r. wynika z faktu, że od tego czasu organ ten przestał spełniać cechy organu konstytucyjnego, o którym mowa w art. 187 ust. 1 (...). Spowodowało to uchylenie domniemania spełnienia kryterium minimum niezawisłości i bezstronności przez osoby powołane przez P. R. z rekomendacji takiej Krajowej Rady Sądownictwa na stanowisko sędziego (zob. m in. wyroki SN: z dnia (...) r., sygn. akt (...); z dnia (...) r., sygn. akt (...); z dnia (...) r., sygn. akt (...); z dnia (...) r., sygn. akt (...); z dnia (...) r., sygn. akt (...); z dnia (...) r., sygn. akt (...)). Taki pogląd znalazł swoje odzwierciedlenie także w szeregu rozstrzygnięć organów międzynarodowych, w tym w wyrokach ETPCz: z dnia (...) r., w sprawie R. przeciwko P. (skarga nr (...)), z dnia (...) r., D.-F. i O. przeciwko P. (skargi nr (...) i (...)), z dnia (...) r., (...) sp. z o.o. przeciwko P. (skarga nr (...)), z dnia (...)r. (Wielka Izba), G. przeciwko P. (skarga (...)).

W sytuacji, gdy obalone zostało domniemanie bezstronności sędziego, który uzyskał nominację sędziowską w procedurze przed (...) r., konieczna jest w każdym przypadku analiza okoliczności, jakie towarzyszyły powołaniu na urząd sędziego oraz miały miejsce w późniejszym okresie. Chodzi zatem o weryfikację hipotezy, w myśl której gwarancje niezawisłości w przypadku konkretnego sędziego zostały w istotny sposób osłabione ze względu na udział w konkursie przed KRS (...) r. (zob. uchwała SN z dnia 2 czerwca 2022 r,, sygn. akt I KZP 2/22, OSNK 2022/6/22). Jednocześnie ocena bezstronności i niezawisłości sądu dokonuje się w perspektywie obiektywnej, a więc tych okoliczności, które w odbiorze społecznym mogą prowadzić do uznania, że dany skład sądu nie daje gwarancji bezstronności i niezawisłości. Nie ma przy tym znaczenia subiektywne przekonanie osób wyznaczonych do danego składu orzekającego co do własnej bezstronności i niezawisłości (zob. np. wyrok SN z dnia 5 marca 2024 r., sygn. akt II KK 35/23, LEX nr 3715920). Jak bowiem to stwierdził SN w tym judykacie, cyt.: „ Bezpośrednią konsekwencją sytuacji, w której systemowo sędziowie powiązani są z władzą wykonawczą jest to, że obywatel nigdy nie zyskuje pewności, że jego sprawa została osądzona w sposób bezstronny”.

Przechodząc na grunt niniejszej sprawy stwierdzić należy, co następuje:

M. B. urodził w się w (...) r. Ukończył studia prawnicze na Uniwersytecie im. A. M. w P. w(...) r. Po odbyciu aplikacji sądowej złożył w(...) r. egzamin sędziowski z wynikiem ogólnym dostatecznym. W latach (...) zajmował stanowisko asesora sądowego w Sądzie Rejonowym w S., a następnie, postanowieniem P. R. z dnia (...) r., został powołany na stanowisko sędziego Sądu Rejonowego w S.. W (...)r. został (na własny wniosek) przeniesiony do Sądu Rejonowego w P. (w (...) r. przekształconego w Sąd Rejonowy P.w P.). Od (...) r. pełnił w tym Sądzie funkcję Zastępcy Przewodniczącego VIII Wydziału Karnego. W latach (...) był delegowany do pełnienia czynności administracyjnych w Ministerstwie Sprawiedliwości.

Z uchwały Krajowej Rady Sądownictwa nr (...) wynika, że sędzia M. B. zgłosił się do konkursu na stanowisko sędziego Sądu Okręgowego w P. w związku z obwieszczeniem Ministra Sprawiedliwości z dnia (...) r. o wolnych stanowiskach sędziowskich (M.P. z 2018 r. poz. 283).

Zgłoszenie do konkursu przed Krajową Radą Sądownictwa ukształtowaną ustawą z 2017 r. poprzedzało bezpośrednie udzielenie przez sędziego M. B. poparcia kandydatury sędziego M. J. na członka Krajowej Rady Sądownictwa (strona internetowa Sejmu RP: https://www.sejm.gov.pI/KRS/M. J..pdf). Zgłoszenie sędziego M. J. na członka Krajowej Rady Sądownictwa wraz z wykazem sędziów popierających to zgłoszenie wpłynęło do sekretariatu Marszałka Sejmu w dniu (...) r., a zatem sędzia M. B. musiał udzielić poparcia przed tą datą (zob. strona internetowa Sejmu RP: https://orka.sejm.gov.pI/opinie8.nsf/nazwa/J._M./S./J._M..pdf).

Nie ulega żadnej wątpliwości, iż decyzja o udzieleniu poparcia sędziemu kandydującemu do Krajowej Rady Sądownictwa stanowiła punkt zwrotny w karierze zawodowej sędziego M. B.. Od tego momentu bowiem bez wątpienia nastąpiło ponadprzeciętne jej przyspieszenie.

Już z dniem (...) r. został on przez Ministra Sprawiedliwości delegowany do pełnienia czynności sędziego w Sądzie Okręgowym w P., zaś z dniem (...) r. Minister Sprawiedliwości powierzył mu obowiązki sędziego Sądu Dyscyplinarnego przy Sądzie Apelacyjnym w P.. Kilka miesięcy później, z dniem(...) r. J. M. wykonujący obowiązki Prezesa I. Dyscyplinarnej działającej wówczas przy Sądzie Najwyższym, powierzył sędziemu M. (1) (będącemu wówczas sędzią sądu rejonowego) funkcję Prezesa Sądu Dyscyplinarnego przy Sądzie Apelacyjnym w P.. W późniejszym czasie została mu ponadto powierzona funkcja Prezesa Sądu Rejonowego P. w P..

Uchwałą nr (...) z dnia (...) r. Krajowa Rada Sądownictwa przedstawiła Prezydentowi R. P. wniosek o powołanie sędziego M. B. do pełnienia urzędu na stanowisku sędziego Sądu Okręgowego w P.. Z uzasadnienia tej uchwały wprost wynika, że ocena kwalifikacji sędziego M. B. obejmowała jedynie rok (...), a zatem rok, w którym rozpoczął on dopiero delegację w Sądzie Okręgowym w P., „ stąd też nie można było ocenić sprawności Pana M. B. przy rozpoznawaniu spraw bardziej złożonych dowodowo, czy też wieloosobowych” (s. 20 uchwały).

Mimo więc braku w rzeczywistości podstaw do wydania pozytywnej oceny pracy sędziego we wskazanym wyżej zakresie, kandydatura sędziego M. B. została zaopiniowana przez Kolegium Sądu Apelacyjnego w P. w dniach (...) r. jednogłośnie pozytywnie (5 głosów). Z kolei na posiedzeniu Zgromadzenia Ogólnego Sędziów Apelacji (...) w dniu (...) r. sędzia B. uzyskał jedynie 17 głosów „za” przy 42 głosach „przeciw" i 23 głosach „wstrzymujących się". W trakcie posiedzenia Krajowej Rady Sądownictwa w dniu(...) r. uzyskał on 17 głosów „za", bez głosów „przeciw", przy 2 głosach „wstrzymujących się".

Przed zakończeniem procedury nominacji na stanowisko sędziego Sądu Okręgowego w P., w okresie pomiędzy (...) r. (data obwieszczenia Marszałka Sejmu RP o rozpoczęciu uzupełniającej procedury zgłaszania kandydatów na członków KRS) a (...) r. (data wpływu zgłoszenia do sekretariatu Marszałka Sejmu RP), sędzia M. B. udzielił poparcia sędziemu Ł. P. kandydującego do Krajowej Rady Sądownictwa (strona internetowa Sejmu RP: https://www.sejm.gov.pl/KRS/lista_L._P..pdf).

Postanowieniem z dnia (...)r. Prezydent R. A. D. powołał sędziego M. B. na stanowisko sędziego Sądu Okręgowego w P. (M.P. z 2021 r. poz. 929).

W dniu (...)r. Rada Programowa Krajowej Szkoły Sądownictwa i Prokuratury w drodze uchwały nr (...) w sprawie zaopiniowania kandydatów na wykładowców Krajowej Szkoły Sądownictwa i Prokuratury zaopiniowała kandydaturę sędziego M. B., który następnie został wykładowcą w (...).

W (...) r. sędzia M. B. poparł trzech kandydatów na członków Krajowej Rady Sądownictwa: M. J. (2), Ł. P. oraz J. D. (strona internetowa Sejmu RP; https;//orka.sejm.gov.pl/opinie9.nsf/nazwa/zglosz_M._J./$file/zglosz_M._J..pdf;

https://orka.sejm.gov.pl/opinie9.nsf/nazwa/zglosz_L._P._2022/$file/zglosz_L._P._2022.pdf;

https://orka.sejm.gov.pl/opinie9.nsf/nazwa/zglosz_J._D._2022/$file/zglosz_J._D._2022.pdf).

W (...) r. jako sędzia Sądu Okręgowego w P. M. B. został przez Ministra Sprawiedliwości powołany do pełnienia funkcji Prezesa Sądu Apelacyjnego w P.. Jednocześnie - po niespełna dwóch latach zajmowania stanowiska sędziego sądu okręgowego - podjął dalsze starania o awans zawodowy zgłaszając się do konkursu na stanowisko sędziego sądu apelacyjnego w Sądzie Apelacyjnym w P. ogłoszonego w związku z obwieszczeniem Ministra Sprawiedliwości z dnia (...) r. o wolnych stanowiskach sędziowskich (M.P. z 2023 r. poz. 419).

Należy też wspomnieć, że sędzia M. B. jako przedstawiciel Ministra Sprawiedliwości brał udział w komisjach egzaminacyjnych do spraw aplikacji radcowskiej ((...) - jako przewodniczący) oraz do przeprowadzenia egzaminu radcowskiego (w (...)r. oraz rokrocznie od (...)r.). Warto nadmienić, że w latach (...)- tj. chronologicznie po tym, jak zgłosił się do konkursu na stanowisko sędziego Sądu Okręgowego w P. - pełnił funkcję przewodniczącego komisji. Sędzia B. był również powołany w skład komisji egzaminacyjnej do przeprowadzenia egzaminu sędziowskiego w (...) r.

Również należy tu wspomnieć o okolicznościach, jakie miały miejsce pod koniec urzędowania sędziego M. B. na stanowisku prezesa Sądu Apelacyjnego w P.. Mianowicie w grudniu (...) r. sędziowie Sądu Apelacyjnego w P. zwrócili się do Ministra Sprawiedliwości A. B. o odwołanie sędziego M. B. ze stanowiska Prezesa tego Sądu. Wówczas sędzia P. S. – Rzecznik Dyscyplinarny Sędziów Sądów Powszechnych zapowiedział wszczęcie wobec nich postępowania dyscyplinarnego oraz złożenie zawiadomienia do prokuratury. Z kolei Prezydium Krajowej Rady Sądownictwa wydało w dniu(...) r. (a zatem praktycznie w tym samym czasie rzeczywistym) uchwałę „ w przedmiocie nieetycznego postępowania i podejrzenia popełnienia przestępstwa przez grupę sędziów Sądu Apelacyjnego w P. w dniu (...) r.". Prezydium w uchwale zażądało: „ od Rzecznika Dyscyplinarnego Sędziów Sądów Powszechnych podjęcia czynności wyjaśniających wobec sędziów Sądu Apelacyjnego w P. wskazanych w piśmie Pana sędziego M. B. - Prezesa Sądu Apelacyjnego w P., przedstawiającym postępowanie sędziów w dniu (...) r.”, a ponadto zawiadamiało „ Prokuratora Generalnego o podejrzeniu popełnienia przestępstwa na szkodę Pana sędziego M. B. - Prezesa Sądu Apelacyjnego w P. przez grupę sędziów Sądu Apelacyjnego w P. w celu przeprowadzenia postępowania karnego".

W dniu (...)r., po uzyskaniu pozytywnej opinii Kolegium Sądu Apelacyjnego w P., Minister Sprawiedliwości A. B. odwołał sędziego M. B. ze stanowiska Prezesa Sądu Apelacyjnego w P.. Z komunikatu zamieszczonego na stronie internetowej Ministerstwa wynika, że M. B. dopuścił się „ zaniechań oraz nietrafnych działań", które doprowadziły do „ pogorszenia wyników statystycznych sądu. Z kolei nieuzasadnione i nietrafne decyzje personalne spowodowały dezorganizację jego pracy. Wszystko to składa się na obraz rażącego i uporczywego niewywiązywania się z obowiązków służbowych".

W kontekście powyższych okoliczności należy również wskazać na to, że - jak wynika z ogłoszenia Ministerstwa Sprawiedliwości w trybie art. 88a p.u.s.p. - sędzia M. B. „ złożył w dniu (...) r. oświadczenie, informujące o członkostwie w Stowarzyszeniu «Prawnicy dla Polski» z siedzibą w T. i niepełnieniu w nim żadnej funkcji". Należy odnotować, że w zarządzie głównym tego stowarzyszenia zasiadają obecnie: Ł. P. - Prezes Zarządu; P. C., P. R. - członkowie Zarządu, P. M. - Wiceprezes Zarządu oraz A. S. jako Skarbnik.

Podsumowując, jak już wspomniano wyżej, punktem zwrotnym w karierze sędziego M. B. była decyzja o poparciu kandydatury sędziego M. J. na członka Krajowej Rady Sądownictwa w (...)r. Dotychczas M. B. zajmował stanowisko sędziego sądu rejonowego przez okres dwudziestu lat i nie był delegowany do sądu wyższego rzędu. Bezpośrednio po podpisaniu listy poparcia dla sędziego J., a tym samym legitymizacji naruszenia porządku prawnego w P., sędzia M. B. uzyskał delegację do sądu okręgowego, rozpoczął (zakończone sukcesem) starania o stanowisko sędziego sądu okręgowego, został sędzią sądu dyscyplinarnego, a następnie prezesem tego sądu przy Sądzie Apelacyjnym w P. (raz jeszcze podkreślić trzeba: będąc wciąż sędzią sądu rejonowego). Ponadto w krótkim czasie uzyskał stanowisko prezesa sądu rejonowego, a wreszcie prezesa sądu apelacyjnego.

W międzyczasie sędzia M. B. nadal podpisywał listy poparcia dla sędziów kandydujących do Krajowej Rady Sądownictwa - pomimo że nastąpiło to już po wydaniu przez Wielką Izbę (...) wyroku z dnia(...)r. określającego status prawny Krajowej Rady Sądownictwa, a także po cytowanej wcześniej uchwale połączonych Izb Sądu Najwyższego z dnia (...) r. ( (...) (...)). W przypadku poparcia list w 2022 r. znane były już wyroki ETPCz: z dnia (...) r., w sprawie R. przeciwko P. (skarga nr (...)), z dnia 8 listopada 2021 r., D.-F. i O. przeciwko P. (skargi nr (...) i (...)).

Powyższe wszystkie okoliczności wskazują jednoznacznie na to, że sędzia M. B. nie tylko zaakceptował działania władzy ustawodawczej i wykonawczej mającej na celu instrumentalne wykorzystanie władzy sądowniczej, „wydrążenie" instytucji państwa prawnego z ich ustrojowych funkcji (patrz na modelowym przykładzie Trybunału Konstytucyjnego), chaos prawny oraz podporządkowanie sądownictwa interesom politycznym, jak również swoimi działaniami afirmował uzależnienie sądów od władzy wykonawczej. Szczególnego podkreślenia wymaga to, że działania legitymizujące naruszenia prawa dokonane przez ówczesnych przedstawicieli władzy ustawodawczej i wykonawczej było równoznaczne z osiągnięciem przez sędziego M. B. nie tylko realnych korzyści osobistych (awanse i stanowiska; zmniejszony przydział spraw), ale również majątkowych (dodatkowe wynagrodzenia wynikające z pełnionych funkcji, do których także należy zaliczyć funkcję Komisarza Wyborczego w P., piastowaną od (...) r.). Dla oceny minimum bezstronności sądu z udziałem sędziego B. szczególnego znaczenia nabiera jego zaangażowanie w proces destrukcji sądownictwa dyscyplinarnego dla sędziów oraz akceptację działalności I. Dyscyplinarnej (co do której zarzuty kierowano wówczas w dyskusji publicznej - zob. np. W. Wróbel, Izba Dyscyplinarna jako sąd wyjątkowy w rozumieniu art. 175 ust. 2 Konstytucji RP, Palestra 2019, nr 1-2, s. 17-33).

Nie ulega więc wątpliwości, że skutkiem ustalenia powyższych okoliczności jest przesądzenie o tym, iż obiektywny obserwator mógł powziąć przekonanie, iż sędzia M. B. był związany z władzą wykonawczą, które to związanie wykraczało poza stosunki o charakterze służbowym. Nie można przy tym tracić z pola widzenia faktu, iż sędzia M. B. w niniejszej sprawie procedował na rozprawie głównej od (...) r., wydając wyrok skazujący wszystkich oskarżonych w dniu (...) r. a więc w okresie, gdy jego kariera zawodowa wyraźnie przyspieszyła a jednocześnie był wyraźnie związany z władzą wykonawczą i zaangażowany w nieakceptowalne powszechnie, zgodnie z zamierzeniami tej władzy, demontowanie dotychczasowego systemu sądownictwa w P., mające na celu związanie sądownictwa z władzą wykonawczą. Trzeba przy tym zauważyć, iż w sprawie niniejszej akt oskarżenia wniósł oskarżyciel publiczny (prokurator), podlegający służbowo i merytorycznie Prokuratorowi Generalnemu, którym jednocześnie jest Minister Sprawiedliwości a tym samym Sąd Okręgowy, z udziałem sędziego M. B., wydając wyrok skazujący wszystkich oskarżonych za udział w grupie, przestępstwa narkotykowe i skarbowe w rzeczywistości orzekał zgodnie z wolą władzy wykonawczej, tj. tej, której w znaczącym zakresie zawdzięczał powołanie na stanowisko sędziego Sądu Okręgowego w P. oraz mógł liczyć na dalszy awans, jakim choćby w rzeczywistości okazało się powołanie go do pełnienia funkcji Prezesa Sądu Apelacyjnego w P..

Tym samym, oceniając powyższe okoliczności obiektywnie, Sąd Apelacyjny doszedł do przekonania, iż orzekający w niniejszej sprawie skład Sądu I instancji, z racji udziału w nim sędziego M. B., nie spełniał kryteriów niezależności i bezstronności przynależnych „sądowi ustanowionemu ustawą” w znaczeniu konstytucyjnym i konwencyjnym.

Tym samym w niniejszym postępowaniu ujawniła się, zauważona z urzędu przez Sąd Apelacyjny, bezwzględna przyczyna odwoławcza określona w art. 439 § 1 pkt 2 k.p.k., która, zgodnie z tym przepisem oraz art. 437 § 2 zd. 2 k.p.k. wymaga uchylenia zaskarżonego wyroku w całości (zarówno co do oskarżonych, na korzyść których zostały wywiedzione apelacje, jak i pozostałych oskarżonych występujących w tym jednym postępowaniu - współoskarżonych w trybie art. 435 k.p.k.) i przekazania sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.

Sąd Okręgowy przy ponownym rozpoznaniu sprawy będzie zobligowany do powtórzenia w całości na rozprawie postępowania dowodowego i ostatecznie wyda właściwe rozstrzygnięcie, pamiętając o treści art. 443 k.p.k. z uwagi na zaskarżenie wyroku Sądu I instancji tylko na korzyść oskarżonych, co także związane jest z orzekaniem przez Sąd odwoławczy na korzyść współoskarżonych w trybie art. 435 k.p.k.

A. W. I. P. M. K.