Pełny tekst orzeczenia

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II AKa 183/22

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Okręgowego w Warszawie z dnia 20 stycznia 2022 r., sygn. XVIII Ko 109/21

1.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☐ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☒ inny pełnomocnik wnioskodawczyń

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☒

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

2.1. Ustalenie faktów

2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.2. Ocena dowodów

2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia i mających wpływ na jego treść (art. 438 pkt 3 kpk)

poprzez ustalenie, że zasądzona dotychczas suma zadośćuczynienia jest adekwatna do rozmiaru krzywd doznanych przez T. Ł., gdy okoliczności takie jak okres pozbawienia wolności, poddawanie torturom, izolacja od społeczeństwa, spowodowanie trwałego uszczerbku na zdrowiu, świadomość cierpień doznanych przez najbliższą rodzinę, a także wpływ pozbawienia wolności na późniejsze życie przemawiają za uwzględnieniem roszczenia w całości.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

W odniesieniu do apelacji wywiedzionej przez pełnomocnika na rzecz J. K. i E. Ł.:

Sąd Okręgowy nie pominął w istocie żadnej z okoliczności mających znaczenie dla ustalenia rozmiaru krzywdy T. Ł. w związku z wykonaniem wobec niego wyroku za działalność na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego, co słusznie dostrzega skarżący. Nie można natomiast podzielić stanowiska autora apelacji, jakoby kwota ustalonego w zaskarżonym wyroku zadośćuczynienia była nieadekwatna do rozmiaru tej krzywdy, na skutek nienadania właściwej rangi okolicznościom decydującym o jej skali.

Pamiętać trzeba, że w myśl art. 445 § 1 k.c. kwota zadośćuczynienia ma stanowić sumę pieniężną odpowiednią za doznaną krzywdę, a zatem tak ukształtowaną, aby z jednej strony krzywdę tę łagodzić, z drugiej zaś nie stanowić źródła nienależnego wzbogacenia. Innymi słowy kwota ta winna stanowić odczuwalną wartość ekonomiczną, pozostając jednocześnie na pułapie limitowanym przeciętną stopą życiową społeczeństwa, które wszak ponosi koszty należnej rekompensaty za cierpienia moralne wyrządzone przez represyjne Państwo, w którym większość społeczeństwa skazana była na rozliczne ograniczenia w zakresie wolności, swobody rozwoju kulturalnego, ekonomicznego, osobistego.

Jakkolwiek ustawodawca zdecydował finansowo wynagrodzić krzywdy tych, którzy aktywnie działając na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego ucierpieli szczególnie dotkliwie, to nie wolno tracić z pola widzenia, że koszty tej rekompensaty ponosi ogół obywateli, co także musi być uwzględnione przy ustalaniu kwoty odpowiedniej.

Jednocześnie nie sposób, jak proponuje skarżący, za wyznacznik wysokości zadośćuczynienia pieniężnego przyjmować kwoty orzeczone w innych sprawach, wszak każda krzywda ma indywidualny charakter, wynikając z różnych okoliczności, uwarunkowań i następstw. Jej miarkowanie przez pryzmat tożsamych kryteriów prowadzi zatem w indywidualnych sprawach do różnych wyników, co wiąże się z niepowtarzalnymi aspektami podmiotowymi i przedmiotowymi poszczególnych spraw.

Nie można stwierdzić, aby w badanych okolicznościach Sąd I instancji nie doszacował rodzaju, charakteru i długotrwałości cierpień, a także ujemnych skutków związanych z wydaniem i wykonaniem wobec T. Ł. wyroku Wojskowego Sądu Garnizonowego w R. z dnia 20 lutego 1946 r., sygn. G 47/46. Te wszak również odnosić należy każdorazowo do rozmiaru powszechnie znanych cierpień i skutków ponoszonych w okresie objętym ustawą lutową przez osoby działające na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego, kiedy normę stanowiły bądź to krótkotrwałe i pozbawione możliwości skutecznej obrony procesy kończące się wymierzeniem kary śmierci, bądź też długotrwałe, przewlekłe śledztwa, charakteryzujące się dręczeniem fizycznym i psychicznym więźniów, pozbawionych jakiejkolwiek racjonalnej perspektywy na przyszłość, czy wreszcie procesy pokazowe mające na celu publiczne napiętnowanie podsądnego pod z góry założoną tezę jego zawinienia. Trzeba pamiętać, że częstokroć nawet odbycie wieloletniej kary pozbawienia wolności nie kończyło udręki, na którą składały się następnie prześladowania, niekiedy całych rodzin, ograniczeniem dostępu do zatrudnienia, wyższej edukacji, czy udziału w życiu publicznym.

W kontekście tego rodzaju, powszechnie znanych spraw, sytuacja T. Ł. - w żaden sposób nie umniejszając jej traumy - charakteryzuje się jednak nieco łagodniejszym przebiegiem zdarzeń.

T. Ł. został bowiem zatrzymany w dniu 3 sierpnia 1945 r., a już 20 lutego 1946 r. zapadł wobec niego nieprawomocny wyrok skazujący (uprawomocnił się miesiąc później 22 marca 1946 r.), na mocy którego miał on odbyć karę 3 lat pozbawienia wolności wyrok w pozostałym zakresie objęty został amnestią). Tym samym T. Ł. miał klarowną perspektywę końca kary, przy czym na skutek kolejnej amnestii opuścił więzienie 8 maja 1947 r., a zatem po odbyciu nieco ponad połowy orzeczonego wymiaru.

Po odzyskaniu wolności T. Ł. zarobkował jako pracownik umysłowy, pełniąc m.in. funkcję kierownika magazynu w Zakładach (...) w W. (zeznania wnioskodawczyni J. K. – k. 194). Nie pomijając faktu, że T. Ł. ukończył 3 lata nauki w szkole muzycznej, to jednak w żaden sposób nie wykazano, aby pobyt w więzieniu uniemożliwił mu pracę zgodną z takim wykształceniem.

Z ustaleń poczynionych w toku rozprawy głównej wynika natomiast w sposób niepodważalny, że ojciec wnioskodawczyń przed zatrzymaniem, od 18 sierpnia 1944 r., był milicjantem, a od maja 1945 r. (do 24 sierpnia 1945 r.) pełnił nawet funkcję komendanta posterunku Milicji Obywatelskiej w S. był zatem funkcjonariuszem służb bezpieczeństwa, bowiem do 15 grudnia 1954 r. Milicja Obywatelska stanowiła element ich struktury), co stanowiło zajęcie dość odległe od pracy muzyka. Nie przedstawiono żadnych dowodów, które pozwoliłyby stwierdzić, że T. Ł. czynił jakiekolwiek starania o pracę odpowiadającą profilowi swojego muzycznego wykształcenia, a tym bardziej, aby jego starania poniosły fiasko podyktowane, czy przynajmniej związane z wcześniejszym skazaniem. Brak jest też jakiegokolwiek dokumentarnego potwierdzenia, że wykonywanie zawodu muzyka przez ojca wnioskodawczyń nie było możliwe z przyczyn zdrowotnych, bowiem wnioskodawczynie nie przedstawiły w tym zakresie żadnej dokumentacji medycznej.

W sprawach rozpoznawanych w oparciu o ustawę lutową ciężar udowodnienia okoliczności, z których strona wywodzi skutki prawne spoczywa tymczasem na tej stronie, a określona w art. 5 § 2 kpk reguła rozstrzygania niedających się usunąć wątpliwości na korzyść wnioskodawcy, nie znajduje zastosowania w tego rodzaju postępowaniu.

W kontekście powyższego, nie negując cierpień wynikających z wykonania wyroku oraz pozbawienia wolności przez okres z górą 21 miesięcy i negatywnych reperkusji takiego stanu rzeczy w sferze psychiki ojca wnioskodawczyń, należy mieć na uwadze, że surowość w wychowywaniu dzieci, czy spanie przy zapalonym świetle i włączonym radiu – nota bene uwzględnione przez Sąd I instancji jako następstwa represji - nie musiały przecież wynikać wyłącznie z traumy więziennej. Trzeba wszak pamiętać, że T. Ł. należał do pokolenia, które doświadczyło klęski II wojny światowej i okupacji hitlerowskiej, co również pozostawiało zazwyczaj trwałe ślady w psychice. Niewątpliwie natomiast negatywne doświadczenia w powojennej Polsce lat 40-tych przeżycia te w przypadku uprawnionego spotęgowały, co zostało należycie uwzględnione w zaskarżonym wyroku.

Bezspornie cierpienia T. Ł. związane z wykonaniem wobec niego represyjnego wyroku wiązały się z sytuacją rodzinną, zwłaszcza niemożnością wsparcia żony i trzech małoletnich córek, których sytuacja materialna również uległa oczywistemu pogorszeniu. Z zeznań wnioskodawczyni J. K. wynika, że jej matka po dwóch miesiącach od aresztowania ojca rozpoczęła nocną pracę w Hucie (...) w charakterze palacza (zeznania na k. 193 oraz pismo A. Ł. z dnia 20 lipca 1946 r. – k. 106) i jakkolwiek wymagało to niewątpliwie wzmożonego wysiłku, a wręcz poświęcenia w połączeniu z opieką nad trójką małych dzieci, to rodzina nie była pozbawiona środków utrzymania.

Nie negując zeznań wnioskodawczyni J. K., że ciężkie warunki życia doprowadziły jej matkę do utraty wszystkich zębów, koniecznym jest podnieść, że kwota zadośćuczynienia może obejmować jedynie krzywdy osoby pozbawionej wolności a nie innych osób, w tym także rodziny represjonowanego. W tym kontekście na wysokość zadośćuczynienia wpływa jedynie cierpienie osadzonego wynikające z uświadomienia trudności egzystencjalnych najbliższych, rzutujących na ich kondycję zdrowotną i z braku możliwości udzielenia im wsparcia, które Sąd I instancji należycie uwzględnił.

W kolizji z relacją J. K. pozostaje twierdzenie skarżącego, że T. Ł. był pozbawiony kontaktu z rodziną, skoro z depozycji przesłuchanej na rozprawie głównej wnioskodawczyni wynika, że odbywały się widzenia z żoną i córką, choć kontakt nie był bezpośredni, tylko przez metalową siatkę, co sam autor apelacji w innym jej fragmencie zauważa. Jakkolwiek immanentnym jest, że sam fakt reglamentacji tych kontaktów i ich warunków, a przede wszystkim brak możliwości partycypacji w codziennym życiu najbliższych, stanowił źródło cierpień psychicznych, to jednak podlegających gradacji. Trzeba przy tym zaznaczyć, że T. Ł. utrzymywał z rodziną kontakt korespondencyjny, a zatem nie był odcięty od informacji o najbliższych, co po wielokroć towarzyszyło represjom za działalność na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego.

Przedmiot skazania T. Ł. za pomoc udzieloną partyzantom działającym w strukturach Armii Krajowej nie budzi żadnych wątpliwości, trzeba jednak dostrzec, co podniesiono w uzasadnieniu Sądu Okręgowego w Rzeszowie z dnia 19 listopada 2013 r., sygn. II Ko 205/13, stwierdzającego nieważność wyroku byłego Wojskowego Sądu Garnizonowego w R. sygn. G 47/46 i postanowienia Sądu Najwyższego Wojskowego sygn. 1117/46, że T. Ł. otrzymał za tę pomoc egzemplarz broni palnej, a do jej udzielenia został częściowo przymuszony. Działalność T. Ł. stanowiła zatem ryzykowne, ale też doraźne wsparcie działalności partyzanckiej grupy (...).

Podnosząc, że wielokrotnym przesłuchaniom ojca wnioskodawczyń w toku śledztwa prawdopodobnie towarzyszyła przemoc, autor apelacji nie potwierdził swoich przypuszczeń w sposób dowodowy, poza zeznaniami wnioskodawczyni, że T. Ł. był umieszczany w karcerze i bity deską po palcach dłoni. Okoliczności te, wraz z faktem połamania palców, zostały uwzględniona przez Sąd Okręgowy, który przyjął również ciężkie warunki śledztwa, wynikające z pozycji zawodowej aresztowanego, którego funkcjonariusze służby bezpieczeństwa traktowali, jak zdrajcę.

Nie można zgodzić się z twierdzeniem skarżącego, jakoby listy do żony miały potwierdzać, że T. Ł. w warunkach izolacji cierpiał głód, skoro żaden z tych listów nie został przedstawiony w postępowaniu, zaś z relacjonujących ich treść zeznań J. K. wynika jedynie: „ Pamiętam, że pisał żeby żadnych ciast mu nie przesyłać tylko chleb i cebulę” (k. 194). Niemniej Sąd Okręgowy i w tym aspekcie, odwołując się do przekazów historycznych przyjął ciężkie warunki bytowe, zwłaszcza w więzieniu we W., w tym panujący tam głód.

Nie wykazano natomiast, aby niezaprzeczalne cierpienia T. Ł. miały szczególnie traumatyczny charakter na tle innych osób represjonowanych za podobną działalność i aby orzeczona kwota 420.000 zł zadośćuczynienia nie stanowiła odpowiedniej rekompensaty za doznaną krzywdę.

Tym samym apelacja pełnomocnika wnioskodawczyń J. K. i E. Ł. jest niezasadna.

Wniosek

o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez zasądzenie dalszej kwoty po 280.000 zł na rzecz każdej z Wnioskodawczyń tj. podwyższenie zadośćuczynienia do łącznej kwoty 1.260.000 zł (420.000 zł na rzecz każdej z Wnioskodawczyń) wraz z odsetkami ustawowymi od dnia uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wobec niezasadności zarzutu apelacji niezasadny jest również wniosek o podwyższenie kwoty zadośćuczynienia.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

1.

Śmierć wnioskodawczyni A. F. po wydaniu wyroku przez Sąd I instancji – w dniu 8 maja 2022 r., jako podstawa do umorzenia postępowania odwoławczego w myśl art. 17 § 1 pkt 5 kpk w odniesieniu do apelacji wniesionej na korzyść zmarłej wnioskodawczyni.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

Zgodnie z art. 96 k.p.c. w razie śmierci wygasa pełnomocnictwo, co oznacza, że wraz ze śmiercią A. F. wygasło pełnomocnictwo procesowe do jej reprezentowania. Jakkolwiek wolę przystąpienia do procesu w miejsce zmarłej wnioskodawczyni wyraziła jej córka składając, jako jedyna spadkobierczyni stosowne oświadczenie w tym zakresie i ustanawiając pełnomocnika, to przepis art. 8 ust. 1 ustawy z dnia 23 lutego 1991 r. o uznaniu za nieważne orzeczeń wydanych wobec osób represjonowanych za działalność na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego (dalej: ustawa lutowa) jest odrębnym źródłem praw o charakterze obligacyjnym i jako regulacja szczególna precyzyjnie wskazuje krąg osób uprawnionych do dochodzenia roszczeń po zmarłej osobie represjonowanej. Z przepisu tego przede wszystkim nie wynika, aby roszczenie to przechodziło na innych spadkobierców osoby zmarłej, niż ściśle wskazane w art. 8 ust. 1 powołanej ustawy. Ustawodawca nie przewidział w tym przepisie samoistnych roszczeń małżonka, dzieci i rodziców represjonowanego, klarownie wyrażając tam wolę, aby na te osoby przeszły jedynie uprawnienia przewidziane w ustawie lutowej i jakkolwiek każda z tych osób może mieć status spadkobiercy, to przejście praw na oznaczony krąg najbliższych pozostaje bez związku z dziedziczeniem. Powyższa regulacja wprowadza zatem odstępstwo od zasady, że roszczenie o zadośćuczynienie za doznaną krzywdę wygasa z chwilą śmierci uprawnionego, a roszczenie o odszkodowanie należy do spadku po nim i przechodzi na spadkobierców (por. uchwała Sądu Najwyższego z 27 stycznia 1993 r., I KZP 35/92).

Jej konsekwencją w razie śmierci osoby represjonowanej, jest więc przejście uprawnienia do odszkodowania za poniesioną szkodę i zadośćuczynienia za doznaną krzywdę przechodzi jedynie na osoby ściśle wymienione w art. 8 ust. 1 ustawy lutowej, a więc na małżonka, dzieci i rodziców. Z kręgu tego wyłączone są zaś kolejno osoby, które ewentualnie są spadkobiercami wyżej powołanych małżonka, dzieci i rodziców.

Osobom spoza kręgu wprost określonego w art. 8 ust. 1 ustawy lutowej nie przysługuje zatem unormowane tym przepisem odszkodowanie i zadośćuczynienie, bowiem osoby tam nie wymienione nie mogą wstąpić w prawa osób uprawnionych do złożenia wniosku o odszkodowanie i zadośćuczynienie, skoro przejście uprawnień w tym zakresie nie jest równoznaczne z dziedziczeniem wierzytelności. Spadkobiercy wskazanych w art. 8 ust. 1 ustawy lutowej małżonka, dzieci i rodziców represjonowanego są zatem wyłączone z kręgu osób uprawnionych do dochodzenia roszczeń z tytułu odszkodowania za poniesioną przez niego szkodę i zadośćuczynienie za doznaną krzywdę.

Uprawnienie osób spoza tego ściśle określonego kręgu do dziedziczenia może się zatem materializować jedynie w sytuacji prawomocnego zakończenia postępowania o odszkodowanie lub zadośćuczynienie przyznaniem określonej należności. O ile bowiem represjonowany, bądź w przypadku jego śmierci, małżonek, rodzice lub dzieci represjonowanego uzyskaliby prawomocne orzeczenie o przyznaniu odszkodowania lub zadośćuczynienia, to stanowiłoby ono tytuł wykonawczy, z którego wierzytelność(prawo majątkowe w rozumieniu art. 922 § 1 k.c.) podlegałaby dziedziczeniu przez spadkobierców zmarłego.

O ile w okolicznościach niniejszej sprawy takim prawem majątkowym może być – przy spełnieniu warunków z art. 445 § 3 k.c. - z punktu widzenia spadkobierczyni zmarłej wnioskodawczyni niekwestionowana kwota 140.000 zł (w zakresie jej przyznania orzeczenie Sądu I instancji zyskało prawomocność nie stanowiąc przedmiotu zaskarżenia), o tyle postępowanie odwoławcze w zakresie dalszych roszczeń zmarłej wnioskodawczyni na podstawie ustawy lutowej podlega umorzeniu na podstawie art. 17 § 1 kpk 5 kpk. Śmierć uprawnionej łączy się wszak z wygaśnięciem legitymacji procesowej, która w tym wypadku nie przechodzi na następców prawnych.

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot utrzymania w mocy

W zakresie oddalającym wniosek o zadośćuczynienie ponad kwoty przyznane w zaskarżonym wyroku na rzecz J. K. i E. Ł..

Orzeczenie w odniesieniu do A. F. uprawomocniło się wobec umorzenia postępowania odwoławczego.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany

5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

Jak wyżej.

4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

Jak wyżej.

5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

zasądzono od Skarbu Państwa na rzecz wnioskodawczyń J. K. i E. Ł. kwoty po 240 (dwieście czterdzieści) złotych tytułem zwrotu wydatków związanych z ustanowieniem pełnomocnika w postępowaniu odwoławczym.

Zgodnie bowiem z art. 13 ustawy lutowej koszty postępowania w sprawach objętych ustawą, w tym z tytułu ustanowienia pełnomocnika, ponosi Skarb Państwa, co oznacza, że obejmuje to koszty powstałe od wszczęcia do prawomocnego zakończenia postępowania w sprawach zarówno o uznanie orzeczeń za nieważne jak o odszkodowanie i zadośćuczynienie.

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

koszty postępowania odwoławczego, zgodnie z art. 13 ustawy lutowej ponosi Skarb Państwa.

7.  PODPIS

Dorota Tyrała Ewa Leszczyńska-Furtak Ewa Jethon

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Pełnomocnik wnioskodawczyń

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

W części oddalającej wniosek o zasądzenie kwoty zadośćuczynienia ponad 420.000 zł (140.000 zł na rzecz każdej z wnioskodawczyń) przy żądaniu łącznej sumy 1.260.000 zł.

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana