Pełny tekst orzeczenia

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II AKa 200/23

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

2

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1.  Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Okręgowego w Szczecinie z dnia 28 marca 2023r.

1.2.  Podmiot wnoszący apelację

☒ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3.  Granice zaskarżenia

1.1.1.  Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☒ w części

☒

co do winy

☒

co do kary

☒

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.1.2.  Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4.  Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami
przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

1.5.  Ustalenie faktów

1.1.3.  Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

1.1.4.  Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

1.6.  Ocena dowodów

1.1.5.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1.1.6.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

Prokurator zaskarżył wyrok w stosunku do N. T. i M. P. (1). Ponieważ oskarżyciel publiczny nie złożył wniosku o uzasadnienie wyroku, w uwagi na treść wyroku Sądu Apelacyjnego, niniejsze uzasadnienie dotyczy apelacji prokuratora na niekorzyść N. T.. Skarżący zarzucił:

„obrazę prawa procesowego mającą wpływ na treść orzeczenia, a to art. 7 k.p.k. i art. 410 k.p.k., poprzez dowolną i sprzeczną z zasadami prawidłowego rozumowania oraz wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego ocenę materiału dowodowego, w tym w szczególności uznanie przez Sąd I instancji za w pełni wiarygodne wyjaśnienia N. T. w zakresie jej braku świadomości o przestępstwie oszustwa popełnionego przez M. P. (1) i uznanie, że N. T. działała w zaufaniu do M. P. (1) będąc przekonana, że ta faktycznie przedłożyła umowy do podpisu osobom widniejącym na nich jako klienci Banku, a także pominięcie przez Sąd tych fragmentów wyjaśnień M. P. (1), w których to oskarżona podała, że miała świadomość tego, iż wyłącznie N. T. przystanie na jej prośbę w zakresie procedowania produktów bankowych w postaci kart kredytowych względem wskazanych przez nią osób, które N. T. zrealizowała w sposób rażąco sprzeczny z obowiązującymi w (...) S.A. wewnętrznymi zasadami przyznawania produktów bankowych, to jest bez fizycznej styczności z żadną z osób, na rzecz których takie wnioski miały być procedowane, a w konsekwencji nie uzyskując ich akceptacji na procedowanie takiego produktu bankowego, a co za tym idzie nie przekazaniu tym osobom formularza informacyjnego, czy warunków wydania karty kredytowej, bez poczynienia weryfikacji zdolności kredytowej tych osób, a także czyniąc nieprawdziwe zapisy na dokumentacji bankowej, iż dokonała identyfikacji i weryfikacji tożsamości tych osób, które faktycznie nigdy nie ubiegały się o udzielenie takich produktów bankowych, co w konsekwencji skutkowało udzieleniem przez (...) S.A. na rzecz M. P. (1), a nie osób wskazanych w dokumentacji bankowej czy elektronicznych zapisach systemowych łącznie 15 kredytowych kart płatniczych o łącznej wartości 212 000 zł, co skutkowało poczynieniem dowolnych ustaleń przez sąd I instancji, iż N. T. działała nie mając świadomości tego, że M. P. (1) dopuszczała się popełnienia przestępstwa oraz że sama została wprowadzona w tym zakresie w błąd przez M. P. (1), a w konsekwencji uniewinnieniem N. T., a nie jak wynika z prawidłowej oceny materiału dowodowego, iż udzieliła pomocnictwa M. P. (1) do popełnienia przestępstwa oszustwa w powyżej opisanym zakresie.”

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Próżno szukać w pisemnym uzasadnieniu Sądu Okręgowego dokładnych ustaleń w jakim okresie pracowała w (...) oskarżona N. T. i jaki był konkretny zakres jej obowiązków. Sąd rozstrzygający powołał się na nieprecyzyjne wyjaśnienia oskarżonej, natomiast nie wskazał na konkretne dokumenty w tym zakresie / vide strona 33 cyt. uzasadnienia/. Nie ustalił też sąd I instancji, kiedy przestała pracować w tym banku (...). M. P. (1) i na jakiej zasadzie dalej współpracowała z tą instytucją. Już z tego powodu, uniewinnienie N. T. od zarzucanego jej przestępstwa było przedwczesne.

Także ocena wyjaśnień obu oskarżonych / por. strona 53 cyt. uzasadnienia /, zdaniem Sądu Apelacyjnego, razi swoją dowolnością i naiwnością. Wszystko wskazuje na to, że N. T. działała w sposób sprzeczny z obowiązującymi w banku wewnętrznymi zasadami. Nie miała styczności z żadną z osób, na rzecz których były procedowane wnioski o konkretne produkty bankowe. Jednocześni czyniła nieprawdziwe zapisy w dokumentacji bankowej, że dokonała weryfikacji tych osób. Naiwnym jest też teza, że N. T. była przez kilka miesięcy wprowadzana w błąd przez M. P. (1). Przecież nie chodziło o jeden czy dwa wnioski, tylko było ich 15-cie w okresie sześciu miesięcy. W żaden sposób nie przekonuje również argument, iż prokurator nie ścigał innych pracowników banku, którzy postępowali podobnie.

Nadto, nawet zakładając iż N. T. rzeczywiście była wprowadzana w błąd przez M. P. (1), sąd I instancji nie rozważył, czy w ramach zarzucanego jej w akcie oskarżenia czynu, może odpowiadać z art. 271 kk. Przy czym należy pamiętać, iż działanie tej oskarżonej zmierzało do uzyskania korzyści majątkowych - wykazywała bowiem odpowiednią sprzedaż produktów bankowych, za co była nagradzana.

Wniosek

Podnosząc taki zarzut, prokurator wniósł o
"uchylenie zaskarżonego wyroku w zakresie oskarżonej N. T. i przekazanie /.../ sprawy sądowi I instancji do ponownego rozpoznania "

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Argumentacja przedstawiona przez prokuratora w uzasadnieniu jego apelacji, co do N. T., jest przekonująca i zyskała akceptację Sądu Odwoławczego. Ponadto, należy uwzględnić powyższe rozważania i brak pewnych ustaleń sądu rozstrzygającego. Dlatego nie sposób zaakceptować, na obecnym etapie postępowania, uniewinnienia tej oskarżonej od zarzucanego jej przestępstwa.

3.2.

Wyrok zaskarżyła także obrońca M. P. (1), która zarzuciła:

„I. dokonanie błędu w ustaleniach faktycznych, który to miał istotny wpływ na treść zaskarżonego orzeczenia, a wyrażający się w:

1. ustaleniu, że M. P. (1) miała zamiar wprowadzić w błąd Bank w celu doprowadzenia go do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w sytuacji, w której procedowane przez nią umowy kredytów i kart kredytowych, objęte zarzutem, były przez nią spłacane do czasu kiedy pozwalały jej na to okoliczności, a żaden dowód przeprowadzony w sprawie nie wykazuje istnienia - w chwili procedowania tych produktów bankowych - po stronie oskarżonej zamiaru pozostawienia ich niespłaconych;

2.  braku ustalenia, że kredyty i karty kredytowe zaciągane na nazwisko E. P. były spłacane z jej rachunku bankowego, mimo że wskazuje na to dokumentacja znajdująca się w aktach sprawy;

3.  braku ustalenia, że Prokurator prowadzący postępowanie przygotowawcze prowadził wobec E. P. postępowanie karne, którego przedmiotem były produkty bankowe, określone w stawianym M. P. (1) zarzucie, w toku którego zarzucano E. P. posiadanie pełnej wiedzy co do podejmowania rzeczonych produktów bankowych, a które to postępowanie zostało ostatecznie umorzone w związku z Postanowieniem Sądu Rejonowego Szczecin - Centrum w Szczecinie z 25.04.2019 r. ( sygn. akt: IV Kp 248/19) i dokonaną w nim przez Sąd oceną prawną;

4.  ustaleniu, że M. P. (1) miała skłonić N. T. (1) do naruszenia procedur bankowych w sytuacji, w której taka okoliczność nie wypływa z żadnego dowodu przeprowadzonego w sprawie, a N. T. miała pełną wiedzę co do procedur funkcjonujących w banku;

5.  ustalenie, że wysokość szkody, jaką poniósł pokrzywdzony Bank wyniosła 1 750 630, 10 zł, podczas gdy z dokumentu przekazanego przez Bank i datowanego na 16.11.2022 r. wynika, że wartość niespłaconych zobowiązań na rzecz Banku w związku z podejmowanymi przez M. P. (1) działaniami wynosi 861 196,78 zł;

6.  braku ustalenia, że M. P. (1) czyniła starania o zapobieżenie skutkom przestępstwa, podczas gdy z dokumentacji znajdującej się w aktach sprawy, a nawet z treści stawianego jej zarzutu, wynika, że M. P. (1) dokonała spłaty znacznej części z kredytów i kart kredytowych, objętych zarzutem;

7.  braku ustalenia, że M. P. (1) dokonała autodenuncjacji, że jeszcze przed dowiedzeniem się przez nią o rozpoczęciu niniejszego postępowania karnego złożyła najpierw pisemne zawiadomienie o popełnieniu przez nią przestępstwa, a następnie złożyła zeznania w tym zakresie, a dopiero po niemal roku od tego czasu została przesłuchana w charakterze podejrzanej, podczas gdy wynika to z dokumentów znajdujących się w aktach sprawy;

8.  braku ustalenia, że M. P. (1) na skutek popełnienia przez nią przestępstwa była zmuszona podjąć terapię psychiatryczną i stosować farmakoterapię, podczas gdy wynika to choćby z opinii biegłych sądowych;

9.  braku ustalenia, że M. P. (1) wyraziła skruchę w związku z popełnionym przez nią przestępstwem, podczas gdy wynika to z treści oświadczenia, jakie oskarżona złożyła na piśmie, a które znajduje się na k. 3501 i nast. akt postępowania;

10.  braku ustalenia, że W. L. (1) faktycznie zawierała umowę kredytu, o czym zeznawał świadek R. L. (k. 2407 - 2408), a co było spójne z wyjaśnieniami M. P. (1) i nie zostało głębiej zweryfikowane przez Sąd, a wskazywało na wiarygodność oskarżonej co do jednej z umów zawartych na nazwisko W. L. (1);

11.  ustaleniu, że M. P. (1) miała osiągać dochód z popełnienia przestępstwa w sytuacji, w której produkty bankowe, objęte zarzucanym czynem, służyły na spłatę tych zaciągniętych wcześniej, a M. P. (1) tych środków nie pożytkowała na realizację własnych potrzeb;

II. obrazę prawa procesowego, a to:

1. art. 7 KPK w zw. z art. 410 KPK poprzez zupełne pominięcie dla wydania przez Sąd
rozstrzygnięcia:

a) dokumentów znajdujących się na 3547 i nast. akt postępowania w postaci pisma z
Banku z 16.11.2022 r., z którego wynika, że wartość niespłaconych zobowiązań
wobec Banku to kwota 861 196,78 zł, a nie 1 750 630,10 zł;

b) dokumentów z akt postępowania karnego prowadzonego przeciwko E. P., tj. Postanowienia o przedstawieniu jej zarzutów oraz Postanowienia Sądu Rejonowego Szczecin - Centrum w Szczecinie z 25.04.2019 r. ( sygn. akt: IV Kp 248/19), z których to wynika sprzeczność w tezach stawianych przez Prokuratora co do czynów (a także ich oceny prawnej) odnoszących się do produktów bankowych, zaciągniętych na nazwisko E. P.;

c) Oświadczenia M. P. (1) z 16.03.2022 r. (k. 3501 i nast.), podczas gdy dokument ten i złożone w nim oświadczenie ma istotne znacznie w kontekście wymiaru kary;

2.  art. 7 KPK poprzez uznanie wyjaśnień M. P. (1) za częściowo niewiarygodne, podczas gdy oskarżona dokonała autodenuncjacji; składała wyjaśnienia wielokrotnie, przyznając się do większości stawianych jej zarzutów; oskarżona nie miałaby interesu w tym, aby spośród kilkuset zachowań nie przyznać się do popełnienia kilku, poddając w wątpliwość Sądu swoją wiarygodność;

3.  art. 5 § 2 KPK poprzez rozstrzygnięcie niedających się usunąć wątpliwości na niekorzyść M. P. (1) w odniesieniu do umów dotyczących E. P., T. Ż., a także W. L., w szczególności w zakresie złożonych na tych dokumentach podpisów w sytuacji, gdy z opinii grafologicznych nie wynikał żaden pewny wniosek o tym kto nanosił podpisy na rzeczonych umowach, zaś sam fakt podrobienia któregokolwiek z podpisów nie prowadził do wniosku o braku woli osób figurujących jako kredytobiorcy do zaciągnięcia kredytu;

III. obrazę prawa materialnego, a to:

1.  art. 286 § 1 KK w zw. z art. 294 § 1 KK w zb. z art. 270 § 1 KK w zb. z art. 297 § 1 KK w zw. z art. 11 § 2 KK poprzez przyjęcie, że zarzucane M. P. (1) czyny należy zakwalifikować ze wskazanych powyżej przepisów, pozostających w zbiegu kumulatywnym w sytuacji, w której pomiędzy tymi przepisami zachodzi zbieg pomijalny;

2.  art. 46 § 1 KK w zw. z art. 415 KC w zw. z 362 KC poprzez zupełne pominięcie przez Sąd faktu, że pokrzywdzony Bank - na skutek braku zachowania przewidzianych ku temu procedur bankowych - pozwolił na trwanie procederu wykonywanego przez M. P. (1) przez 5 lat i czynił to z chęci uzyskania zysku z opłat bankowych oraz odsetek od wypłaconego kapitału kredytu, podczas gdy w odniesieniu do obowiązku naprawienia szkody sąd karny winien jest stosować przepisy Kodeksu cywilnego, w tym przepisy uwzględniające przyczynienie się poszkodowanego do powstania szkody;

IV. rażącą niewspółmierność orzeczonej wobec M. P. (1) kary w sytuacji, w której
M. P. (1) nie była nigdy karana, prowadzi ustabilizowane życie, w tym wychowuje
kilkuletniego syna, od czasu popełnienia zarzucanego jej czynu nie popełniła żadnego
przestępstwa, M. P. (1) czyniła starania, aby naprawić wyrządzoną przez nią szkodę,
skutkiem popełnienia przez oskarżoną przestępstwa była utrata przez nią pracy - tj. jedynego źródła zarobku, ogromne wyrzuty sumienia i poczucie wstydu, zdiagnozowane u niej zaburzenia adaptacyjne, konieczność zasięgnięcia pomocy psychiatry i stosowania
farmakoterapii; oskarżona nie jest osobą zdemoralizowaną i brak jest podstaw do wystawienia wobec niej negatywnej prognozy kryminologicznej.

Jedynie z daleko idącej ostrożności obrończej, w sytuacji, w której Sąd nie zaakceptowałby tezy obrony o braku wypełnienia przez zachowanie oskarżonej znamion czynów z art. 286 § 1 KK, 294 § 1 KK, 270 § 1 KK, zarzucam nadto obrazę prawa materialnego, a to art. 286 § 1 KK i art. 270 § 1 KK poprzez przyjęcie, że poza Bankiem pokrzywdzonymi pozostają jeszcze osoby fizyczne, których nazwiska figurowały w uzyskanych produktach bankowych, podczas gdy przestępstwo z art. 270 § 1 KK jest przestępstwem przeciwko wiarygodności dokumentów i to dobro prawne mogło zostać jedynie ewentualnie naruszone przez zachowanie M. P. (1), a w przypadku uznania wyczerpania znamion oszustwa z art. 286 § 1 KK, jedynym podmiotem, który mógłby zostać wprowadzony w błąd i pokrzywdzony działaniem oskarżonej był Bank.”

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Ponieważ Sąd Apelacyjny uchylił wyrok uniewinniający co do N. T., to uzasadnienie tego rozstrzygnięcia, sporządzone z urzędu i przedstawione powyżej, jednocześnie potwierdza zarzut obrońcy, iż M. P. (1) wcale nie nakłaniała koleżanki do naruszania procedur bankowych / vide zarzut I.4 z apelacji dot. M M. P. (1) /.

Tylko częściowo zasadne okazały się zarzuty w odniesieniu do umów o produkty bankowe dotyczących E. P., T. Ż. i W. L..

Sąd rozstrzygający bardzo ostrożnie oceniał, czy M. P. (1) podpisywała umowy na różne produkty bankowe związane z jej matką. Świadczy o tym choćby wyeliminowanie z opisu przypisanego jej przestępstwa umowy kredytowej opisanej w ppkt.73 i i umowy o kartę kredytową z ppkt. 81. Co do pozostałych umów zawartych na rzecz E. P., sąd I instancji dokonał odpowiednich ustaleń faktycznych / vide k. 3589 odw./, opierając się na dokumentacji bankowej / k. 2306-2340, k.2642-2686 / oraz opinii grafologicznej /k. 2931-2951/. Sąd Okręgowy dokonał szczegółowej oceny w/w dowodów oraz wyjaśnień oskarżonej związanych z tymi umowami / por. k. 3605, 3607 i 3610 /. Zdaniem Sądu Apelacyjnego, te oceny mieszczą się w granicach zakreślonych art. 7 kpk, , nie sposób stwierdzić, że są dowolne. Odmienne twierdzenia skarżącej są tylko polemiką ze stanowiskiem sądu I instancji, nie popartą jednak racjonalnymi argumentami.

Podobnie należało ocenić zarzuty obrońcy odnoszące się do jednej z umów kredytowych dotyczących W. L./ ppkt.111 zarzutu I-ego/. Sąd Okręgowy, dokonując ustaleń faktycznych oparł się nie tylko na dokumentacji bankowej i opinii grafologicznej, ale także częściowo na wyjaśnieniach samej oskarżonej oraz na zeznaniach świadka R. L. (2). To właśnie syn W. L.miał wątpliwości co do prawdziwości podpisów jego matki na umowach, podkreślał ,że pisała bardzo dokładnie. Natomiast opinia grafologiczna przesądza, że wszystkie te podpisy sfałszowała M. P. (1). To wszystko prawidłowo ustalił sąd I instancji. Twierdzenie obrońcy, iż w/w świadek podał, że jego matka brała kredyt, jest nieprecyzyjne. Świadek zeznał, iż wie, że mama brała jakąś pożyczkę. Ale nie znał żadnych szczegółów, w tym w jakim czasie to nastąpiło i w jakim banku. Na podstawie jednego zdania nie sposób uznać, że dotyczyło to umowy kwestionowanej przez obrońcę.

Natomiast zasługiwały na uwzględnienie argumenty obrońcy, iż brak jest jednoznacznych dowodów fałszowania podpisów przez oskarżoną na umowach na karty kredytowe na nazwisko T. Ż.. Przy czym skarżąca nie była konsekwentna, skoro zakwestionowała umowy na dwie karty /ppkt.102, 103 /, a pominęła umowę na trzecią kartę / ppkt. 105/. Na pewno, w świetle wniosków opinii grafologicznej, nie można w sposób pewny stwierdzić, iż to oskarżona podrobiła podpisy swojego ówczesnego partnera. Brak zeznań T. Ż./ skorzystał z prawa do odmowy ich złożenia / i zaprzeczenia ze strony M. P. (1) nie dają wystarczających podstaw do przypisania oskarżonej sprawstwa w zakresie w/w czynów. Ma bowiem zastosowanie art.5 § 2 kpk.

Chybione są zarzuty obrońcy zawarte w pkt.I.1 i pkt.III.1 apelacji. Ustalenia faktyczne Sądu Okręgowego, których skarżąca w przeważającej części nie kwestionuje, jednoznacznie wskazują na sposób działania M. P. (1). Poprzez fałszowanie podpisów na dokumentach, następnie wprowadzenie ich do systemu banku i uruchamianie kolejnych produktów bankowych w postaci kredytów / pożyczek /, czy to kart kredytowych, oskarżona, nie będąc do tego uprawniona, korzystała z pieniędzy banku. Prawdą jest ,że częściowo spłacała niektóre zobowiązania, zaciągając na te potrzeby kolejne, ale nie wszystkie. Jej zadłużenie narastało. Działanie oskarżonej od początku było zaplanowane, wykorzystywało też brak dostatecznej kontroli wewnętrznej w oddziale banku, w którym pracowała. Fakt spłacania części zadłużeń nie ma żadnego wpływu na kwalifikację prawną przypisanego jej przestępstwa. Decyduje zamiar sprawcy w chwili podjęcia konkretnych działań. A ten był taki, aby uzyskać dostęp do pieniędzy, za pośrednictwem produktów bankowych przydzielanych osobom, które się na to nie zgadzały / nawet o tym nie wiedziały/, poprzez fałszowanie ich podpisów na dokumentach i ich wprowadzanie do systemu bankowego. Wszystko to dostrzegł sąd I instancji i prawidłowo, w zakresie zastosowanej kwalifikacji prawnej, ocenił. A Sąd Apelacyjny te oceny prawne akceptuje.

Zdaniem Sądu Apelacyjnego, rację ma skarżąca, iż nie wszystkie ujawnione okoliczności przedmiotowe, jak i podmiotowe, przemawiające na korzyść oskarżonej, zostały odpowiednio uwzględnione w rozstrzygnięciu sądu I instancji.

Jeżeli Sąd Okręgowy położył nacisk na wyrównanie szkody i nie orzekł grzywny za czyn I-y, to zbędne było jej orzekanie za czyn II-i. Trudno też odnaleźć w pisemnym uzasadnieniu sądu I instancji ustalenia, jaka była realna szkoda do naprawienia w chwili wyrokowania. Natomiast pogląd, że należy obciążyć oskarżoną, w ramach orzeczenia karnego, obowiązkiem zapłacenia odsetek w sytuacji, gdy zaniedbania ze strony banku przyczyniły się do tak długiego "działania" oskarżonej, w ocenie Sądu Apelacyjnego, jest błędny.

Na marginesie, oczywiście błędny był też pogląd Sądu Okręgowego, że nie ma potrzeby orzekania zakazu zajmowania stanowisk związanych z wykonywaniem czynności bankowych, bo każdy potencjalny pracodawca może sprawdzić w KRS za co faktycznie M. P. (1) została skazana.

Wniosek

Obrońca oskarżonej M. P. (1) wniosła o:

„I. uchylenie rozstrzygnięcia o karze łącznej;

II. w jego pkt. I poprzez:

1.  uchylenie tiretu 2, 3 i 4;

2.  dokonanie modyfikacji opisu czynu zarzucanego M. P. (1) w pkt. I części wstępnej wyroku poprzez:

a)  zmianę sformułowania zaczynającego się od słów: „w okresie od 06 czerwca 2011 r. do 11 października 2016 r. " na sformułowanie „w okresie od 06 czerwca 2011 r. do 11 października 2016 r. w S., działając w krótkich odstępach czasu w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, w celu uzyskania dla siebie od (...) S.A. z siedzibą w W. produktów bankowych w postaci kredytów gotówkowych oraz kart kredytowych, będąc pracownikiem wymienionego wyżej Banku i w konsekwencji będąc zobowiązaną do przestrzegania wewnętrznych procedur bankowych, dotyczących między innymi procedury zawarcia umowy o kredyt czy pożyczkę, jak również o wydanie kredytowej karty płatniczej, przedkładając podrobione dokumenty lub nierzetelne oświadczenia dotyczące okoliczności o istotnym znaczeniu dla uzyskania środków z kredytu łub karty kredytowej w postaci osoby faktycznego beneficjenta środków z kredytu gotówkowego łub kredytowej karty płatniczej, złożyła wnioski do systemu Banku, czym działała na szkodę (...) S.A. z siedzibą w W., skutkujące przyznaniem w dniach "

b)  wyeliminowanie z opisu czynu umów kredytowych opisanych w pkt. 74, 93, 102, 103, 111, 121, 142;

c)  wyeliminowanie sformułowania zawartego pod pkt. 193 i zaczynającego się od słów „ wprowadzając tym samym każdorazowo w błąd pracowników (...) S.A. ";

3.  wyeliminowanie z kwalifikacji prawnej czynu art. 286 § 1 KK, 294 § 1 KK, art. 270 § 1 KK, art. 11 §2KK;

4.  uznając M. P. (1) za winną popełnienia czynów, określonych w pkt. od 1 - 73,75 -92, 94 - 101, 104 - 110, 112- 120, 122 do 141 oraz od 143 do 183 - na podstawie art. 297 § 3 KK odstąpić od wymierzenia kary;

5.  zastosowanie nadzwyczajnego złagodzenia kary na podstawie art. 60 § 2 pkt. 2 KK i wymierzenie M. P. (1) za ten czyn kary ograniczenia wolności, ewentualnie wymierzenie M. P. (1) kary ograniczenia wolności na podstawie art. 37a § 1 KK;

III.  w jego pkt. II poprzez wymierzenie M. P. (1) za ten czyn kary ograniczenia
wolności;

IV.  w jego pkt. IV poprzez wymierzenie M. P. (1) kary łącznej ograniczenia wolności;

V.  w jego pkt. V poprzez zasądzenie od M. P. (1) na rzecz (...) Bank (...) S.A. kwoty 700 000,00 zł tytułem naprawienia szkody.”

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Konsekwencją uchylenia uniewinniającego wyroku wobec N. T. była zmiana opisu czynu I-ego, przypisanego M. P. (1). Nadto, z opisu tego czynu należało wyeliminować umowy na karty kredytowe T. Ż.opisane pod pozycjami 102-103 i 105 oraz odpowiednio pomniejszyć kwotę łączną niekorzystnego rozporządzenia mieniem tj. zmniejszyć ją o 38 800,-złotych.

Nie było jakichkolwiek podstaw do zmiany kwalifikacji prawnej przestępstwa przypisanego M. P. (1) w pkt. I-ym wyroku SO. Jednak orzeczona za ten czyn kara zasadnicza, zdaniem Sądu Apelacyjnego, była zbyt surowa. Sąd I instancji nie do końca uwzględnił postawę procesową oskarżonej i jej dążenie do zwrotu pieniędzy. Także zachowanie oskarżonej przed popełnieniem przestępstwa, jak i po jego wykryciu, było dobre. Z drugiej strony, nie sposób było zgodzić się z propozycją obrońcy nadzwyczajnego złagodzenia kary czy też orzeczenia jej w dolnych granicach ustawowego zagrożenia. W końcu oskarżona działała z premedytacją przez ponad 5 lat, wykorzystywała zaufanie do niej swoich znajomych i koleżanek. Ważąc wszystkie te okoliczności, odnoszące się zarówno do strony przedmiotowej czynu I-ego, jak i osoby osk.M. P. (1), Sąd Apelacyjny obniżył karę pozbawienia wolności wymierzoną za czyn I-y do dwóch lat i sześciu miesięcy. Ponieważ sąd rozstrzygający uznał, że należy skupić się na odebraniu oskarżonej korzyści z przestępstwa, poprzez zastosowanie art.46 § 1 kk. oraz uwzględniając aktualną sytuację oskarżonej, uchylono także orzeczenie o karze grzywny wymierzonej za czyn II-i. Wreszcie, konsekwencją powyższej zmiany kary jednostkowej pozbawienia wolności było orzeczenie nowej kary łącznej, przy zastosowaniu takiego samego mechanizmu jaki stosował sąd rozstrzygający.

Sąd Odwoławczy ocenił, że nie należy obciążać oskarżoną, w przedmiotowej sprawie, obowiązkiem spłaty całej szkody, w tym odsetek. Wysokość szkody się zmienia, dlatego przychylono się do wniosku obrońcy o ograniczenie jej zobowiązania do częściowego wyrównania szkody w wysokości 700 000,-złotych. Oczywiście, takie orzeczenie nie stanowi przeszkody do dochodzenia przez bank dalszych należności na drodze procesu cywilnego, ale wymaga to dokładnych ustaleń w zakresie łącznej należności głównej, jak i wysokości ewentualnych odsetek.

Poprzez swoje działania, oskarżona wielokrotnie nadużywała zaufanie, jakie jest niezbędne w wykonywaniu czynności bankowych. Zatem uwzględniając w tej części apelację prokuratora, orzeczono wobec M. P. (1) stosowny zakaz na okres pięciu lat.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

1.7.  Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

1.8.  Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

5.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zmiana opisu czynu I-ego, wymiaru orzeczonych kar, jak i wysokości środka karnego.

Zwięźle o powodach zmiany

Tak, jak to opisano w pkt.3.2 niniejszego uzasadnienia.

1.9.  Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

1.1.7.  Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

5.3.1.4.1.

Uchylono pkt. III-ci i związany z nim pkt. Vi-y zaskarżonego wyroku.

☒ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

Tak, jak to opisano w pkt. 3.1 niniejszego uzasadnienia.

1.1.8.  Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

Należy przeprowadzić postępowanie w niezbędnym zakresie, w szczególności ustalić w jakim okresie pracowała w banku (...). T. i jaki był zakres jej obowiązków.

1.10.  Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

V.

Na podstawie art. 633 w zw. z art.627 kpk obciążono oskarżoną M. P. (1) 2/3 wydatków za postępowanie odwoławcze, a na podstawie art. 10 ust.1 w zw. z art. 2 ust.1 pkt.5 ustawy z dnia 23 czerwca 1973r o opłatach w sprawach karnych / tekst jedn. Dz. U. z2023r., poz.123 / wymierzono jej 400,-złotych opłaty za obie instancje.

7.  PODPIS

SSA Stanisław Kucharczyk SSA Andrzej Olszewski SSA Stanisław Stankiewicz

1.11.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Prokurator

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Bezpodstawne uniewinnienie osk. N. T. od popełnienia zarzucanego jej aktem oskarżenia czynu.

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☒

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☐

zmiana

1.12.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

2

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca M. P. (1).

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Błędne ustalenie zakresu czynu przypisanego jej w pkt. I-ym wyroku, jego błędna kwalifikacja prawna, rażąco wysoka kara pozbawienia wolności i zbyt wysoka kwota naprawienia szkody.

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☒

co do winy

☒

co do kary

☒

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana