Pełny tekst orzeczenia

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II AKa 201/23

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

2

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

0.11.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Okręgowego w Szczecinie III Wydziału Karnego z dnia 7 czerwca 2023 roku wydany w sprawie III K 35/21.

0.11.2. Podmiot wnoszący apelację

☒ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☒ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☐ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

0.11.3. Granice zaskarżenia

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☒ w części

☒

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

☒

uchylenie

☐

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

0.12.1. Ustalenie faktów

0.12.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

0.12.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

0.12.2. Ocena dowodów

0.12.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

0.12.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

1

Naruszenie przepisu postępowania mającą wpływ na treść wydanego w sprawie orzeczenia, to jest art.7 k.p.k. poprzez dokonanie dowolnej, a nie swobodnej oceny dowodów, nieuwzględniającej zasad prawidłowego rozumowania oraz wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego (apelacja Prokuratora Rejonowego Szczecin-Zachód w Szczecinie, apelacja pełnomocnika oskarżycielki posiłkowej – punkt 1, 2, 3 i 5).

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Odnosząc się do apelacji oskarżyciela publicznego i apelacji pełnomocnika oskarżycielki posiłkowej przy uwzględnieniu treści określonych w rozpoznawanych środkach odwoławczych zarzutów oraz ich uzasadnienia w połączeniu z okolicznościami przedmiotowej sprawy koniecznym jest poczynienie wstępnych, ogólnych uwag bowiem dopiero ich wskazanie pozwala Sądowi Odwoławczemu na odniesienie się do stanowiska apelantów w przejrzysty sposób.

W ocenie Sądu II Instancji każde orzeczenie, w tym orzeczenie najbardziej trafne i słuszne, można zakwestionować. Orzeczeniu można postawić jeden zarzut, a można ich sformułować kilka lub też kilkanaście i w tym zakresie, jak się wydaje, ograniczenia żadne nie występują. O zasadności zarzutów świadczy jednak nie ich ilość lecz to jaką treść za sobą niosą. Doświadczenie życiowe wskazuje bowiem, że dla stwierdzenia zasadności kwestionowania określonego orzeczenia wystarczającym jest nierzadko postawienie jednego lecz trafnego i właściwie umotywowanego zarzutu. Powyższe uzupełnić można o stwierdzenie, że „Rozległość zarzutów i konkluzji apelacji nie zawsze jest skutecznym środkiem służącym do zwalczania trafności orzeczenia.” (wyrok Sądu Apelacyjnego w Łodzi z dnia 26 lutego 2002 roku).

Zważając na powyższe wyraźnie stwierdzić należy, że apelacja Prokuratora Rejonowego Szczecin-Zachód w Szczecinie oraz apelacja pełnomocnika oskarżycielki posiłkowej dotyczą w swej istocie jednego zagadnienia niewątpliwie i prawidłowo określonego w rozpoznawanych środkach odwoławczych. Jest nim prawidłowość przyjętej oceny dowodów przyjętych za podstawę ustaleń faktycznych, co w konsekwencji doprowadziło do stwierdzenia przez Sąd I Instancji konieczności stosowania art.5§2 k.p.k. Taki stan rzeczy upoważnia Sąd Odwoławczy do odniesienia się, łącznie, do zagadnienia określonego środkami odwoławczymi wniesionymi przez oskarżyciela publicznego i pełnomocnika oskarżycielki posiłkowej, a więc do zbiorczego i jednoczesnego odniesienia się do zarzutów podniesionych w każdym z nich. Przeciwne postąpienie doprowadziłoby do nieprzejrzystości stanowiska Sądu Odwoławczego, a jednocześnie taki sposób sporządzenia niniejszego uzasadnienia czyni zadość obowiązkom spoczywającym na sądzie odwoławczym określonym, przede wszystkim, w art.433 k.p.k.

Wywiedzionymi w przedmiotowej sprawie apelacjami kwestionowanemu rozstrzygnięciu postawiono łącznie kilka zarzutów, zostały one różnie, a częściowo zbieżnie umotywowane, powoływano się na motywację, która właściwa była dla wnoszącego środek odwoławczy i, co oczywiste, w tych środkach odwoławczych złożono wnioski zbieżne z postawionymi zarzutami. Zdaniem Sądu Odwoławczego argumentacja apelantów nie jest na tyle różna by nie było możliwym łączne do niej odniesienie się szczególnie, że podstawa nieuwzględnienia wskazanych uprzednio zarzutów była jedna dla rozstrzygnięcia dotyczącego każdego z zarzutów stawianych kwestionowanemu wyrokowi.

Apelanci kwestionując przyjętą przez Sąd Instancji ocenę dowodów podnieśli zarzuty, które podzielić można na dwie grupy. Do pierwszej z nich należą zarzuty dotyczące opiniowania przez powołanych w sprawie biegłych z zakresu medycyny, a do drugiej grupy należą zarzuty związane z oceną osobowych źródeł dowodowych, na podstawie których dokonano ustaleń faktycznych.

Odnosząc się do pierwszej grupy zarzutów zauważyć należy, iż rozpoznawanymi w przedmiotowej sprawie apelacjami zarzucono Sądowi I Instancji naruszenie art.7 k.p.k. w stopniu mającym wpływ na treść kwestionowanego orzeczenia, a naruszenie tego przepisu miało doprowadzić do nieuprawnionego stwierdzenia, że z przeprowadzonych w sprawie opinii biegłych z zakresu medycyny, a szczególnie z opinii biegłego Piotra Waloszczyka wynikają takie okoliczności, które nakazują stosowanie §2 art.5 k.p.k.

W ocenie Sądu II Instancji nie jest w przedmiotowej sprawie wątpliwe, iż istotnym ustaleniem jakim należało w niej poczynić jest ustalenie dotyczące obrażeń pokrzywdzonej i czasu ich powstania. Ustalenia tego można było dokonać w różny sposób lecz, zdaniem Sądu Odwoławczego, jedynym możliwym i prawidłowym sposobem stwierdzenia wskazanej okoliczności było odwołanie się do opinii biegłego. Zgodnie bowiem z art.193§1 k.p.k. jeżeli stwierdzenie okoliczności mających istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy wymaga wiadomości specjalnych zasięga się opinii biegłego. W sprawie niniejszej stać inaczej się nie mogło gdyż dokonywanie jakichkolwiek ustaleń dotyczących obrażeń pokrzywdzonej na innej podstawie nie byłoby prawidłowe. Koniecznym zatem stało się odwołanie się do wiadomości specjalnych posiadanych przez biegłych, którzy na podstawie całokształtu dowodów sprawy mogliby wypowiedzieć się o obrażeniach pokrzywdzonej, czasie ich powstania. Organ prowadzący postępowanie (Sąd I Instancji) nie dysponuje przecież wiadomościami specjalnymi pozwalającymi ocenić czy fakty wynikające z materiału dowodowego (dokumentacja medyczna) dotyczące obrażeń pokrzywdzonej są tego rodzaju, że pozwalają dokonać niewątpliwych ustaleń faktycznych. Fakty te ocenione być musiały przez pryzmat specjalistycznej wiedzy. Tak też stało się w sprawie przedmiotowej. W trakcie prowadzonego postępowania przygotowawczego przeprowadzono dowód z opinii biegłego Gustawa Wośko, a w postępowaniu przed Sądem I Instancji opinię tą uzupełniono i uszczegółowiono opinią Piotra Waloszczyka. Zważając na wskazane wnioski opinii, a w szczególności opinii Piotra Waloszczyka istnieją pełne podstawy do stwierdzenia, iż Sąd Orzekający był w pełni uprawniony do powzięcia kwestionowanych ocen. Zaznaczyć przy tym należy, że wskazane oceny w pełni korespondują z wnioskami opinii Piotra Waloszczyka.

Przedstawiony stan rzeczy uprawniał Sąd I Instancji do uznania, iż w sprawie brak jest podstaw do dokonania jednoznacznych ustaleń faktycznych. To stanowisko, w pełni akceptowane przez Sąd Odwoławczy, powzięte zostały po gruntownym i szczegółowym wyjaśnieniu, na podstawie opinii biegłych, okoliczności dotyczących obrażeń pokrzywdzonej, mechanizmu i czasu ich powstania. Na szczególne podkreślenie zasługuje to, że biegli opiniując w sprawie, a odnosi się to w szczególności do opinii Piotra Waloszczyka uwzględnili całokształt dowodów przydatnych dla opiniowania. Sąd I Instancji przeprowadzone w sprawie przedmiotowej opinie dotyczące obrażeń pokrzywdzonej ocenił, stanowisko swe uargumentował przedstawiając jego podstawy i to pozwala Sądowi II Instancji do niego odwołać się, uczynić własnym, co sprawia, że nie jest koniecznym przytaczanie w swej istocie tożsamej argumentacji, którą należałoby i w tym miejscu podać. Uzupełniająco można wskazać, że w ocenie Sądu Apelacyjnego brak jest jakichkolwiek podstaw, podobnie jak uczynił to Sąd Okręgowy, do zanegowania wniosków opinii Piotra Waloszczyka. W ocenie Sądu Odwoławczego wskazana opinia, zważając na jej treść, jest opinią zasługującą na danie jej pełnej wiary. Jest ona pełna, wnikliwa, szczegółowo wskazano w niej podstawy opiniowania jak również należycie umotywowano wnioski. Zwrócić szczególną uwagę należy na to, że podstawami tej opinii były wszelkie okoliczności sprawy ze szczególnym uwzględnieniem dostępnej dokumentacji medycznej. Istnieją zatem pełne podstawy do stwierdzenia, że brak jest jakichkolwiek podstaw by wnioski tej opinii negować.

Zdaniem Sądu II Instancji koniecznym jest odrębne odniesie się w tym miejscu do mającej nastąpić obrazy art.5§2 k.p.k. Jest to przepis skierowany do organu procesowego, który zachować się ma tak jak w przepisie tym wskazano jednakże „wątpliwości” dotyczące obrażeń pokrzywdzonej w realiach przedmiotowej sprawy, niezależnie czy rzeczywiście one występują czy też nie, rozstrzygane są nie przy stosowaniu art.5§2 k.p.k. lecz na podstawie opinii osób posiadających wiadomości specjalne. Stwierdzenie mechanizmu i czasu powstania obrażeń pokrzywdzonej wymagało wiadomości specjalnych i dlatego też zasięgnięto opinii osób, które takimi specjalnymi wiadomościami dysponują. Organ procesowy respektując art.5§2 k.p.k. w okolicznościach sprawy niniejszej nie był uprawniony do samodzielnego w tym zakresie rozstrzygania. Oczywistym jest, że czym innym jest rozstrzyganie wątpliwości, a czym innym dokonywanie ocen dowodów, a w tym oceny opinii biegłych. Opinie przeprowadzone w sprawie niniejszej dotyczące obrażeń pokrzywdzonej ocenione zostały jako wiarygodne, a ocena ta rozpoznawanymi apelacjami nie została podważona.

Odnosząc się do drugiej grupy zarzutów dotyczących oceny osobowych źródeł dowodowych, to wskazać należy, że zasadne one nie są. W tym zakresie zauważyć należy, iż Sąd Okręgowy w tym zakresie przeprowadził wyczerpujące postępowanie dowodowe, które poddał następnie rzetelnej ocenie i na tej podstawie wyprowadził słuszne wnioski, a w tym wnioski, co do mechanizmu i czasu powstania obrażeń pokrzywdzonej. Jak wynika to z pisemnych motywów zaskarżonego wyroku przedmiotem rozważań Sądu oceniającego dowody pochodzące ze źródeł osobowych w zakresie mającym związek z omawianymi zarzutami były wszelkie istotne okoliczności mające swe znaczenie dla zbadania odpowiedzialności oskarżonego. Zdaniem Sądu Odwoławczego dowody ocenione zostały zgodnie z zasadami logicznego rozumowania, wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego. W takiej sytuacji stanowisko Sądu I Instancji zasługuje na aprobatę Sądu Odwoławczego. Sąd Orzekający poddał zgromadzony materiał dowodowy analizie, a tok swego rozumowania przedstawił w przekonującym uzasadnieniu, a to pozwała Sądowi II Instancji do ocen tych odwołać się czyniąc je własnymi. Instancyjna kontrola powziętych ocen pozwala stwierdzić, iż ocena materiału dowodowego pochodząca ze źródeł osobowych dokonana została z uwzględnieniem reguł sformułowanych w art.4, 5 i 7 k.p.k. i zgodna jest z zasadami prawidłowego rozumowania oraz wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego oraz nie zawiera błędów faktycznych lub logicznych, a nadto zgodna jest, co do wniosków z opiniami biegłych z zakresu medycyny. W ocenie Sądu II Instancji w rozpoznawanych środkach odwoławczych nie przytoczono takich okoliczności, które mogłyby podważać prawidłową ocenę dowodów dokonaną przez Sąd Okręgowy. W tym zakresie zważono, iż zarzut dotyczący błędnej oceny dowodów może być tylko wtedy skuteczny, gdyby oceny i wnioski nie odpowiadałaby przesłankom logicznego rozumowania bądź wskazaniom doświadczenia życiowego, a tego skarżący w swych środkach odwoławczych nie wykazali. Treść apelacji oskarżyciela publicznego i pełnomocnika oskarżycielki posiłkowej i ich uzasadnienie sprowadza się, w ocenie Sądu Odwoławczego, do polemiki z ocenami Sądu Orzekającego mającej swe podstawy w wybiórczym powołaniu się na treść określonych dowodów, a nadto nie wskazuje jakich to konkretnych uchybień w zakresie logicznego rozumowania i doświadczenia życiowego dopuścił się Sąd I Instancji. Samo przeciwstawienie się przyjętym ocenom i wyrażenie odmiennego poglądu nie może prowadzić do wniosku o dokonaniu przez Sąd Okręgowy błędnej oceny dowodów, oceny naruszającej zasady określone w art.7 k.p.k.

Mając na uwadze dowodowy stan sprawy przedmiotowej oraz zważając na ogólną wymowę omawianych zarzutów nie sposób jest nie stwierdzić, że najistotniejszymi dowodami w przedmiotowej sprawie są zeznania pokrzywdzonej i wyjaśnienia oskarżonego. W tym zakresie zauważyć należy, iż rozpoznawanymi środkami odwoławczymi nie przytoczono takich okoliczności, które mogłyby podważać prawidłowe wnioski Sądu Orzekającego, co do oceny zeznań pokrzywdzonej i wyjaśnień oskarżonego. Sąd Okręgowy oceniając te dowody, a w szczególności oceniając zeznania pokrzywdzonej (k-405-405v) uczynił to wnikliwe, dostrzegł występujące w nich niekonsekwencje, powiązał je z pozostałym materiałem dowodowym w tym z opinią biegłego z zakresu psychologii (k-319-323), a stanowisko swe uzasadnił (k-404, k-405-405v). To pozwala Sądowi Odwoławczemu odwołać się do tej motywacji czyniąc ją własną, co sprawia, że nie jest koniecznym jej powtarzanie. W ocenie Sądu II Instancji podniesione przez apelantów, a omawiane obecnie zarzuty, a przede wszystkim ich uzasadnienie nie są tego rodzaju i nie mają takiej wymowy by mogły podważyć to, co wynika z przedstawionej przez Sąd I Instancji argumentacji dotyczącej oceny zeznań pokrzywdzonej i oceny wyjaśnień oskarżonego. Zwrócić w tym miejscu uwagę należy na to, że Sąd Okręgowy oceniając zeznania pokrzywdzonej, czego dowodzą pisemne motywy zaskarżonego orzeczenia, nie tracił z pola widzenia wszelkich okoliczności dla tej oceny istotnych. Przeanalizowane one zostały w ich wzajemnym powiązaniu i słusznie stały się ostatecznie podstawą do uznania, że dowód ten w zasadniczym zakresie wiarygodny nie jest.

W ocenie Sądu II Instancji zważając na charakter omawianych zarzutów, a przede wszystkim biorąc pod uwagę stanowisko Sądu Orzekającego wyrażone w uzasadnieniu skarżonego orzeczenia (k-404-407v) w pełni uprawnionym jest odwołanie się do wskazanej argumentacji. Jest ona pełna, kompleksowa i zawiera w swej treści wszystko to, co było konieczne dla wykazania słuszności motywowanego rozstrzygnięcia. Akceptacja tej argumentacji pozwala Sądowi Odwoławczemu uczynić ją własną, co sprawia, że nie jest koniecznym wskazywanie podstaw uznania, iż powzięte w sprawie przedmiotowej oceny są prawidłowe bowiem w istocie rzeczy należałoby zaprezentowane argumenty i oceny powtórzyć. To miało wpływ na zakres uzasadnienia Sądu Odwoławczego przy czym wsparto się stanowiskiem Sądu Najwyższego wyrażonym w wyroku z dnia 23 stycznia 2018 roku, w którym przyjęto, iż „Stopień szczegółowości uzasadnienia wyroku zależny jest od treści środka odwoławczego, w szczególności od tego, jak dalece wywody skarżącego poparte są odwołaniem się do materiału dowodowego oraz jak szeroka jest argumentacja związana z zagadnieniami prawnymi, w przypadku postawienia orzeczeniu zarzutów wymagających tego rodzaju umotywowania.” w połączeniu z tezą określoną postanowieniem Sądu Najwyższego z dnia 27 kwietnia 2017 roku gdzie uznano, że „Stopień szczegółowości rozważań sądu odwoławczego uzależniony jest od jakości wywodów zawartych w uzasadnieniu wyroku sądu pierwszej instancji oraz we wniesionym środku odwoławczym i w zależności od tych czynników może przybierać formę mniej lub bardziej rozbudowanego wywodu. Jeżeli zatem sąd odwoławczy, podziela w pełni dokonaną przez sąd I Instancji ocenę dowodów i kwalifikację prawną czynu, może zaniechać w uzasadnieniu swojego wyroku szczegółowego odnoszenia się do zarzutów apelacji, bowiem byłoby to zbędnym powtórzeniem argumentacji tego sądu.”.

W tej sytuacji wyłącznie skrótowo zauważyć należało, iż akceptując rozstrzygnięcie Sądu I Instancji Sąd Odwoławczy uwzględnił, iż w sprawie niniejszej koniecznym było odwołanie się do treści art.5§2 k.p.k. Konsekwencją tego jest to, że oskarżonemu nie można było przypisać winy w zakresie mu zarzucanym. W ocenie Sądu II Instancji wartym przypomnienia jest, co wynika z orzecznictwa sądów powszechnych i Sądu Najwyższego, że „formułowana w art.2§2 k.p.k. zasada prawdy materialnej wprowadza wprawdzie w procesie karnym wymóg opierania wszelkich rozstrzygnięć na zgodnych z prawdą ustaleniach faktycznych, rozumie się jednak przez nie ustalenia udowodnione, a więc takie, gdy w świetle przeprowadzonych dowodów fakt przeciwny dowodzeniu jest niemożliwy lub wysoce nieprawdopodobny. Obowiązek udowodnienia odnosić należy jednak tylko do ustaleń niekorzystnych dla oskarżonego, jako że on sam korzysta z domniemania niewinności (art.5§1 k.p.k.), a niedające się usunąć wątpliwości rozstrzyga się na jego korzyść (art.5§2 k.p.k.). Z tych względów wydanie wyroku uniewinniającego jest konieczne nie tylko wówczas, gdy wykazano niewinność oskarżonego, lecz również wtedy, gdy nie udowodniono mu, że jest winny popełnienia zarzuconego mu przestępstwa. W tym ostatnim wypadku wystarczy zatem, że twierdzenia oskarżonego, negującego tezy aktu oskarżenia zostaną uprawdopodobnione. Co więcej, wyrok uniewinniający musi zapaść jednak również i w takiej sytuacji, gdy wykazywana przez oskarżonego teza jest wprawdzie nieuprawdopodobniona, ale też nie zdołano udowodnić mu sprawstwa i winy.”.

Brak jest podstaw do uznania zasadności zarzutu określonego w punkcie piątym apelacji pełnomocnika oskarżycielki posiłkowej. Jak wynika to z uzasadnienia skarżonego orzeczenia Sąd Okręgowy podstawą swego rozstrzygnięcia nie uczynił normy określonej w art.25§1 k.k. Odwołanie się do tego przepisu było wyłącznie alternatywą, wskazaniem hipotetycznym, a skoro takim ono było to nie mogło mieć wpływu na treść kwestionowanego wyroku (k-407v).

Wniosek

Uchylenie zaskarżonego wyroku w części (apelacja Prokuratora Rejonowego Szczecin-Zachód w Szczecinie) oraz w całości (apelacja pełnomocnika oskarżycielki posiłkowej).

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Podstawą nieuwzględnienia wniosków określonych w rozpoznawanych w przedmiotowej sprawie środkach odwoławczych było stwierdzenie braku naruszenia przez Sąd I Instancji przepisu postępowania (art.7 k.p.k.) w stopniu mającym wpływ na treść kwestionowanego orzeczenia.

2

Obraza przepisów art.167 k.p.k. w związku z art.201 k.p.k. w związku z art.5§2 k.p.k. (apelacja pełnomocnika oskarżycielki posiłkowej – punkt 4).

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Odnosząc się do stanowiska apelanta wskazującego na naruszenie przepisów postępowania (art.167 k.p.k., art.201 k.p.k., art.5§2 k.p.k.) dotyczących opiniowania i prowadzonego w tym zakresie postępowania dowodowego wskazać należy, iż w przedmiotowej sprawie nie doszło do naruszenia określonych rozpoznawanym środkiem odwoławczym przepisów postępowania związanych z opiniowaniem.

W ocenie Sądu Odwoławczego należy wyraźnie wskazać, iż tak w opiniach jak i między nimi sporządzonych przez biegłych medyków sądowych nie występują sprzeczności. Dowodzi tego ich treść, a przede wszystkim podstawy i nie jest koniecznym ich przytaczanie dla wykazania niezasadności stanowiska pełnomocnika oskarżycielki posiłkowej.

W przedmiotowej sprawie nie doszło do obrazy wskazanych przez apelanta przepisów postępowania. Przyjmując powyższe zważono przede wszystkim na to, że zgodnie z obowiązującymi przepisami prawa procesowego nową opinię (opinie) przeprowadza się tylko wówczas, gdy dotychczasowa opinia (opinie) jest niepełna lub niejasna albo gdy zachodzi sprzeczność w samej opinii lub między różnymi opiniami (art.201 k.p.k.). Powyższe uzupełnić należy o stwierdzenie, że „Opinię biegłego ocenia sąd i sąd decyduje, czy jest ona dla niego zrozumiała i przekonująca, czy odpowiada na pytania zakreślające jej przedmiot i granice, czy jest wewnętrznie spójna i niesprzeczna, czy nie rodzi wątpliwości co do jej merytorycznej trafności. (…)” (wyrok Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu z dnia 17 lutego 2016 roku) albowiem „W sytuacji, gdy opinia biegłego jest pełna dla sądu, który swoje stanowisko w tym względzie uzasadnił, to fakt, iż opinia taka nie spełnia oczekiwań uczestników postępowania, nie jest przesłanką dopuszczenia kolejnej opinii.” (postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 17 grudnia 2015 roku).

Sąd I Instancji, w omawianym zakresie, odniósł się do opinii biegłych z zakresu medycyny przedstawiając podstawy przyjętego stanowiska (k-404v) i to pozwala Sądowi II Instancji do niego odwołać się, uczynić własnym, co sprawia, że nie jest koniecznym przytaczanie w swej istocie tożsamej argumentacji, którą należałoby i w tym miejscu podać. Uzupełniająco można podać, że w ocenie Sądu Odwoławczego brak jest jakichkolwiek podstaw, podobnie jak uczynił to Sąd Okręgowy, do zanegowania wniosków, przede wszystkim, opinii biegłego Piotra Waloszczyka, a w konsekwencji do konieczności uzyskania kolejnej opinii, a w tym zakresie nie można było nie zauważyć tego, że opinia tego biegłego była właśnie opinią „kolejną”, opinią uszczegółowiającą dotychczasową bowiem ona takiego przymiotu nie posiadała dlatego też w toku rozpoznania sprawy, kierując się dyspozycja art.201 k.p.k. i respektując treść tego przepisu dopuszczono i przeprowadzono dowód z opinii wskazanego biegłego. Zgodnie z art.201 k.p.k. dopiero w sytuacji gdyby opinia była niepełna, niejasna, zachodziłyby w niej sprzeczności to dopiero wówczas zaistniałyby podstawy do powołania innych biegłych. Taki stan rzeczy w niniejszej sprawie po uzupełniającym opiniowaniu przez biegłego Piotra Waloszczyka nie występuje.

Omawiając zarzut mającej zdaniem pełnomocnika oskarżycielki posiłkowej nastąpić w przedmiotowej sprawie obrazy art.201 k.p.k. koniecznym jest zauważenie, że dla możności stwierdzenia skuteczności tego zarzutu w postępowaniu odwoławczym koniecznym było wykazanie lub też uprawdopodobnienie, iż opinie biegłych z zakresu medycyny, pomijając w tym miejscu zakres jej wykorzystania dla czynionych w sprawie przedmiotowej ustaleń faktycznych, dotknięta jest mankamentami określonymi w tym przepisie. Jednoznacznie stwierdzić należy, iż rozpoznawanym środkiem odwoławczym nie wykazano by opinia biegłych, a w szczególności opinia Piotra Waloszczyka, w jej treści, była tego rodzaju, że wymagane byłoby stosowanie art.201 k.p.k. Apelant w wywiedzionej apelacji nie wskazał okoliczności, które by chociażby uprawdopodobniały konieczność stosowania wskazanego przepisu postępowania. To już daje podstawy do nieuwzględnienia tego zarzutu bowiem pamiętać należy o tym, że w skardze odwoławczej dla możności stwierdzenia jej skuteczności koniecznym jest wykazanie lub w wysokim stopniu uprawdopodobnienie błędów w stanowisku Sądu I Instancji. Tego odwołujący się obrońca oskarżonego ani nie udowodnił ani nie uprawdopodobnił.

Z treści omawianego zarzutu wynika, iż poza zarzuceniem naruszenia art.201 k.p.k. pełnomocnik oskarżycielki posiłkowej, pomijając w tym miejscu poprawność sformułowania zarzutu bowiem czym innym jest naruszenie art.201 k.p.k., a czym innym jest zarzucenie dokonania niewłaściwej oceny dowodu pochodzącego z opinii biegłego, zakwestionował ocenę zaprezentowanego przez biegłych, a w szczególności przez biegłego Piotra Waloszczyka, stanowiska. W tym zakresie należy przede wszystkim zauważyć, iż podstawą oceny każdego dowodu, a w tym dowodu z opinii biegłego nie jest art.5§2 k.p.k., co wskazane zostało w omawianym zarzucie. Przepis ten przecież znajduje swe zastosowanie dopiero w sytuacji, gdy dokonano już oceny dowodu. Dalsze motywowanie niezasadności dokonywania oceny dowodu na podstawie §2 art.5 k.p.k. nie wydaje się być konieczne.

Odnosząc się do istoty stanowiska apelanta zauważyć należy, że brak jest jakichkolwiek podstaw by zanegować powziętą przez Sąd Okręgowy ocenę stanowiska zaprezentowanego przez biegłego Piotra Waloszczyka. Z uzasadnienia skarżonego orzeczenia (k-404v, k-406v) po odniesieniu jego treści do opinii biegłego (k-375v-377) jednoznacznie stwierdzić należy, iż Sad I Instancji prawidłowo ocenił stanowisko biegłego. Zostało ono przyjęte w podanej przez biegłego treści, której odpowiadają przyjęte na tej podstawie wnioski. Nie zachodzą zatem żadne okoliczności dające podstawę do stanowiska, że opinia biegłego Piotra Waloszczyka została niewłaściwie oceniona.

W zakresie określonym omawianym zarzutem podniesionym przez pełnomocnika oskarżycielki posiłkowej zauważyć należy, iż biegły Piotr Waloszczyk wyraźnie podał, że na podstawie dostępnej dokumentacji możliwym jest stwierdzenie, że złamanie V żebra było świeżym złamaniem jednakże obrażenie to nie mogło powstać w dniu 8 marca 2020 roku i w tym obszarze stanowisko swe racjonalnie uzasadnił (k-376). To stanowisko argumentacja pełnomocnika oskarżycielki posiłkowej zanegowane w żaden sposób nie zostało. Zaistniał zatem stan, w którym wykazano, że w tym zakresie relacja pokrzywdzonej wiarygodna nie jest, a skoro tak jest, skoro obrażenie to nie mogło powstać w podawanych przez nią okolicznościach, a innych nie podaje to w całości uprawnionym było w takim stanie rzeczy, odwołanie się przez Sąd Okręgowy do treści art.5§2 k.p.k. i oparcie o ten przepis rozstrzygnięcia. Zwrócić w tym miejscu uwagę należy na inne okoliczności ujawnione w sprawie przedmiotowej, chociażby na fakty wynikając z zeznań O. O. (k-354v-355) i M. W. (k-359v-360), które potwierdzają słuszność i prawidłowość postąpienia Sądu I Instancji.

Wniosek

Uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Uznanie, z przyczyn wskazanych powyżej, podniesionego przez pełnomocnika oskarżycielki posiłkowej zarzutu za niezasadny.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

0.15.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

0.11.

Przedmiot utrzymania w mocy

Wyrok Sądu Okręgowego w Szczecinie III Wydziału Karnego z dnia 7 czerwca 2023 roku wydany w sprawie III K 35/21.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Uznanie, z podstaw podanych w punkcie 3 niniejszego uzasadnienia, zarzutów podniesionych przez oskarżyciela publicznego i pełnomocnika oskarżycielki posiłkowej za niezasadne.

0.15.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

0.0.11.

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany

0.15.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

0.15.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

0.15.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

0.15.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

II

O kosztach postępowania odwoławczego, w części dotyczącej apelacji pełnomocnika oskarżycielki posiłkowej kierując się względami słuszności, orzeczono na podstawie art.634 k.p.k., art.636§1 k.p.k. i art.624§1 k.p.k.

7.  PODPIS

SSA Przemysław Żmuda SSA Robert Mąka SSA Jacek Szreder

0.11.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Prokurator Rejonowy Szczecin-Zachód w Szczecinie.

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Wyrok Sądu Okręgowego w Szczecinie III Wydziału Karnego z dnia 7 czerwca 2023 roku wydany w sprawie III K 35/21.

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☒

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

☒

uchylenie

☐

zmiana

0.11.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

2

Podmiot wnoszący apelację

Pełnomocnik oskarżycielki posiłkowej.

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Wyrok Sądu Okręgowego w Szczecinie III Wydziału Karnego z dnia 7 czerwca 2023 roku wydany w sprawie III K 35/21.

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

☒

uchylenie

☐

zmiana