Pełny tekst orzeczenia

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II AKa 220/22

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1.  Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Okręgowego w Szczecinie z dnia 12 maja 2022 r., sygn. akt III Ko 107/22

1.2.  Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☐ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☒ inny

1.3.  Granice zaskarżenia

1.1.1.  Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.1.2.  Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4.  Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami
przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

1.5.  Ustalenie faktów

1.1.3.  Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

1.1.4.  Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

1.6.  Ocena dowodów

1.1.5.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1.1.6.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

Zarzuty podniesione w apelacji pełnomocnika wnioskodawcy, wskazujące na obrazę przepisów postępowania, a mianowicie:

1. art. 552 § 4 k.p.k. - poprzez jego niewłaściwą wykładnię i uznanie, że w sytuacji, kiedy w sprawie, w której stosowane było tymczasowe aresztowanie, zapadł wyrok uniewinniający, nie może być mowy o oczywiście niesłusznym stosowaniu tego środka zapobiegawczego o charakterze izolacyjnym, z uwagi na postawę oskarżonego, który nie stawił się na wezwanie prokuratury celem przesłuchania, podczas gdy art. 552 § 4 k.p.k. daje autonomiczną podstawę odszkodowawczą dla osoby, w stosunku do której stosowano tymczasowe aresztowanie, zaś o niesłuszności samego środka, jak i okresu jego stosowania przesądza wydany w sprawie wyrok uniewinniający;

2. art. 7 k.p.k. poprzez przekroczenie granic swobodnej oceny dowodów, wyrażającej się w uznaniu, iż analiza akt sprawy Sądu Okręgowego w Szczecinie o sygn. akt III K 4/20, w której było stosowane tymczasowe aresztowanie, wykazała, iż zastosowanie w tej sprawie, a następnie przedłużanie izolacyjnego środka zapobiegawczego było jak najbardziej uzasadnione, wobec obstrukcji procesowej oskarżonego, podczas gdy:

- teza o ukrywaniu się przed organami ścigania jest nadinterpretacją zachowania oskarżonego, zwłaszcza w świetle stawiania się oskarżonego w ówczesnym okresie na dozór policyjny we właściwej jednostce i we właściwym czasie, zaś wezwanie (i to jednokrotne) skierowane do stawiennictwa w prokuraturze zostało oskarżonemu doręczone po terminie czynności procesowej, a pozostałe wezwania do niego nie dotarły i brak jest podstaw do przyjęcia, że oskarżony celowo korespondencji nie odbierał;

- w niniejszym postępowaniu korespondencja kierowana pod adres oskarżonego oraz świadka B. T. do adresatów nie dotarła, co w.w. świadek potwierdził, a w konsekwencji brak jest podstaw do przyjęcia intencjonalnego działania oskarżonego w sprawie o sygn. akt III K 4/20;

- oskarżony powinien był najpóźniej po dokonaniu czynności z jego udziałem, tj. po przesłuchaniu zwolniony, a zastosowany środek zapobiegawczy uchylony lub zmieniony na łagodniejszy w trybie art. 253 k.p.k., a nie przedłużany do połowy października 2019 r., a w konsekwencji:

3. błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę skarżonego wyroku i mający wpływ na jego treść, a wyrażający się w ustaleniu, że zatrzymanie i tymczasowe aresztowanie wnioskodawcy nie było oczywiście niesłuszne, lecz stosowane w stosunku do wnioskodawcy w okresie od dnia 28 czerwca 2019 r. do 17 października 2019 r., miało swe uzasadnienie procesowe, podczas gdy przeczy temu treść zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, a także wywiedziona z Konstytucji RP z art. 41 ust. 1 zasada wolności osobistej obywatela oraz z art. 42 ust. 3 zasada domniemania niewinności,

4. nierozpoznanie przez Sąd Okręgowy istoty sprawy, wyrażające się w braku zbadania podstawy materialnoprawnej roszczenia o odszkodowanie i zadośćuczynienie na podstawie materialnoprawnej dochodzonego roszczenia o odszkodowanie i zadośćuczynienie na podstawie art. 552 § 4 k.p.k. za cały okres stosowania środka zapobiegawczego.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzuty podniesione w apelacji pełnomocnika wnioskodawcy P. T. (1) okazały się nietrafne, niezależnie od zwięzłości stanowiska zaprezentowanego przez Sąd Okręgowy w pisemnych motywach zaskarżonego wyroku.

Jakkolwiek niewątpliwe jest, że oceny słuszności zastosowania oraz przedłużenia tymczasowego aresztowania w rozumieniu przepisu art. 552 § 4 k.p.k. dokonuje się przez pryzmat treści ostatecznego rozstrzygnięcia wydanego w konkretnej sprawie, to jednak nie zawsze tak jest, że wyłącznie sam fakt wydania finalnie rozstrzygnięcia uniewinniającego, niejako automatycznie, przesądza o niewątpliwej niesłuszności tymczasowego aresztowania. Powyższy pogląd jest w istocie powszechnie prezentowany w orzecznictwie i ukształtował się w taki sposób jako racjonalna reakcja na potrzebę uwzględnienia okoliczności, które w pewnych sytuacjach wynikają z przyjęcia przez oskarżonego (podejrzanego) określonej - destrukcyjnej postawy, niweczącej możliwość prowadzenia postępowania i w rezultacie stanowiącej zasadniczy powód zastosowania tymczasowego aresztowania. Pogląd taki ma również swoje zakotwiczenie w stanowisku wyrażonym przez Sąd Najwyższy w uchwale z dnia 15 września 1999 r., I KZP 27/99, OSNKW 1999/11-12/72, w uzasadnieniu której stwierdzono, że w takich przypadkach, gdy oskarżony (podejrzany) uporczywie nie stawiał się na wezwania, nie można przyjąć niewątpliwej niesłuszności tymczasowego aresztowania i nie ma wówczas miejsca naruszenie przepisów zawartych w rozdziale 28 Kodeksu postępowania karnego. Sąd Najwyższy podkreślił, że w takiej sytuacji, stosowanie tymczasowego aresztowania nie tylko nie jest niewątpliwie niesłuszne, ale wręcz staje się jedynym skutecznym instrumentem pozwalającym sądowi, jako organowi państwa, realizować zasadnicze cele postępowania karnego określone w art. 2 k.p.k. Chodzi mianowicie o możliwość pociągnięcia sprawcy czynu przestępnego do odpowiedzialności karnej, niezależnie od tego że w ostateczności może zapaść orzeczenie stwierdzające brak podstaw do przypisania sprawstwa i winy, a tym samym do pociągnięcia konkretnej osoby do odpowiedzialności karnej. Bez względu na to, jakiej treści rozstrzygnięcie zostanie finalnie wydane, niewątpliwe jest, że postępowanie karne musi być przeprowadzone, a jeśli stadium przygotowawcze zakończy się wniesieniem oskarżenia, to konieczne jest przeprowadzenie postępowania sądowego w celu zweryfikowania zasadności tego oskarżenia. Zasadniczo jest tak, że wskazane wyżej cele nie mogą być zrealizowane bez wykonania czynności z udziałem osoby, której zarzuca się popełnienie przestępstwa, przy czym nie zawsze chodzi jedynie o jej przesłuchanie.

Odnosząc powyższe uwagi do realiów niniejszej sprawy zauważyć trzeba, że postawa P. T. (1) w toku postępowania przygotowawczego nosiła bez wątpienia cechy uporczywego utrudniania śledztwa. Przejawiło się to niestawiennictwem podejrzanego na wezwania organów procesowych i w efekcie skutkowało zablokowaniem śledztwa, albowiem wielokrotnie podejmowane próby - najpierw wezwania go do stawiennictwa, a następnie zarządzenia zatrzymania i przymusowego doprowadzenia do Prokuratury Rejonowej Szczecin-Zachód w Szczecinie, okazały się nieskuteczne. Zauważyć należy, iż pierwsze wezwanie do stawienia się w charakterze podejrzanego (o czyn z art. 156 § 1 pkt 2 k.k.) w dniu 12 grudnia 2018 r., doręczono przez Policję w dniu 07.12.2018 r. w miejscu zamieszkania podejrzanego jego rodzicom, przy czym matka - B. T. zobowiązała się przekazać wezwanie do rąk syna. P. T. (1) nie stawił się na wezwanie we wskazanym wyżej terminie, chociaż prokurator uzyskał od ojca podejrzanego informację, że wezwanie zostało mu przekazane. Zarządzone przez prokuratora zatrzymanie i przymusowe doprowadzenie P. T. (1) na dzień 22 grudnia 2018 r. okazało się niewykonalne ze względu na to, że nie przebywał on w miejscu zamieszkania i jednocześnie nie zdołano ustalić gdzie wówczas przebywał (matka podejrzanego już wcześniej sygnalizowała, że w domu, tj. przy ul. (...) syn jedynie "pomieszkuje" i że jest "trudno dostępny"). Ustalono nadto w toku postępowania, że P. T. (1) nie jest zarejestrowany jako bezrobotny, ani też nie figuruje w ewidencji ZUS O/S..

Wobec niemożności wykonania czynności procesowych z udziałem P. T. (1) zawieszono śledztwo. Podejmowano dalsze sprawdzenia, w tym w bazie NFZ (...) Oddziału Wojewódzkiego w S. oraz w Miejskim Ośrodku Pomocy Rodzinie w S., które nie dostarczyły jednak żadnych znaczących informacji o możliwym miejscu pobytu P. T. (1). W związku z tym, w dniu 30.01.2019 r. zarządzone zostały poszukiwania zwyczajne podejrzanego w skali ogólnokrajowej. Zwrócono się jednocześnie do Zarządu Granicznego Komendy Głównej Straży Granicznej w W. o doręczenie P. T. (1) wezwania do stawienia się w Prokuraturze Rejonowej S.-Zachód w charakterze podejrzanego - w przypadku przekraczania przez niego granicy państwa. W dniu 14 lutego 2019 r. wpłynęła do Prokuratury Rejonowej Szczecin-Zachód informacja z Komisariatu Policji S. (...), że w dniu 7 lutego 2019 r. o godz. 20.50 P. T. (1) był legitymowany przez funkcjonariuszy (...) przy ul. (...) w S. i został poinformowany o prowadzonych poszukiwaniach jego oraz o ich przyczynie, a nadto wręczono mu wezwanie do stawienia się następnego dnia we wskazanym wyżej Komisariacie Policji. Podejrzany potwierdził własnoręcznie odbiór wezwania, wskazując zarazem swój adres: ul. (...), S. (k. 265 akt). Nie stawił się jednak zgodnie z powyższym wezwaniem, ani też w żaden sposób nie usprawiedliwił swojego niestawiennictwa. W takiej sytuacji, prokurator wystąpił do sądu z wnioskiem o zastosowanie wobec P. T. (1) tymczasowego aresztowania na okres 14 dni.

Postanowieniem z dnia 10 kwietnia 2019 r. Sąd Rejonowy Szczecin-Prawobrzeże i Zachód w Szczecinie uwzględnił powyższy wniosek. Prokurator zarządził poszukiwania podejrzanego listem gończym. W dniu 28 czerwca 2019 r. podejrzany został zatrzymany. W toku przesłuchania przez prokuratora (05.07.2019 r.) przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu i odmówił złożenia wyjaśnień. Zaznaczyć należy, że jako miejsce zamieszkania i zarazem adres dla korespondencji wskazał i tym razem ul. (...) w S.. Postępowanie przeciwko podejrzanemu pozostawało wówczas w stadium początkowym. Istniała konieczność wykonania dalszych czynności, mających na celu ustalenie rzeczywistego przebiegu zdarzenia, w tym przesłuchania pokrzywdzonego N. A. (przeciwko niemu toczyło się również postępowanie o spowodowanie obrażeń ciała u P. T. w trakcie tego samego zdarzenia).

Sąd Rejonowy przedłużył następnie tymczasowe aresztowanie wobec P. T. (1) do dnia 4 września 2019 r., a postanowienie w tym przedmiocie nie zostało zaskarżone (ponad okres 14-dniowy). Przesłuchanie pokrzywdzonego N. A. nastąpiło w dniu 24 lipca 2019 r. Pismem z dnia 27.07.2019 r. podejrzany wyraził chęć złożenia wyjaśnień i wobec tego w dniu 12 sierpnia 2019 r. przeprowadzono również jego przesłuchanie. Na tle rozbieżności pomiędzy zeznaniami pokrzywdzonego oraz wyjaśnieniami P. T. (1) prokurator stwierdził potrzebę przeprowadzenia w miejscu zamieszkania P. T. (1) eksperymentu procesowego z udziałem podejrzanego i pokrzywdzonego (było to miejsce zaistnienia zdarzenia, w związku z którym zarzucono P. T. (1) popełnienie czynu z art. 156 § 1 pkt 2 k.k.). Z powodu konieczności wykonania wspomnianego eksperymentu oraz potrzeby podjęcia dalszych czynności dowodowych, w tym uzyskania uzupełniającej opinii sądowo-lekarskiej dotyczącej mechanizmu powstania obrażeń ciała stwierdzonych u pokrzywdzonego i podejrzanego, prokurator wystąpił o przedłużenie tymczasowego aresztowania. Postanowieniem z dnia 2 września 2019 r. Sąd Okręgowy w Szczecinie przedłużył stosowanie środka izolacyjnego wobec P. T. (1) do dnia 3 listopada 2019 r., a Sąd Apelacyjny w Szczecinie po rozpoznaniu zażalenia jego obrońcy, postanowienie powyższe utrzymał w mocy. Eksperyment procesowy przeprowadzono w dniu 26.08.2019 r., a w dniu 10 września 2019 r. prokurator wydał postanowienie o zasięgnięciu uzupełniającej opinii sądowo-lekarskiej w przedmiocie prawdopodobnego mechanizmu doznania obrażeń ciała przez N. A. i P. T. (1) w kontekście przedstawionych przez nich niespójnych wersji przebiegu zdarzenia. W dniu 16 października 2019 r. na wniosek podejrzanego, przekazany za pośrednictwem obrońcy, ponownie przeprowadzono jego przesłuchanie. Następnego dnia po przeprowadzeniu tej czynności, tj. 17 października 2019 r. prokurator uchylił tymczasowe aresztowanie wobec P. T. (1), uznając, że wyczerpano zakres czynności dowodowych wymagających obecności podejrzanego, a pozostałe czynności śledztwa, w tym oczekiwanie na opinię sądowo-lekarską nie powodowało konieczności dalszej jego izolacji.

Szczegółowe przedstawienie powyższych faktów stało się konieczne wobec lakoniczności ustaleń Sądu pierwszej instancji, który wprawdzie przedmiotem stanowiska odzwierciedlonego w zaskarżonym wyroku, uczynił cały okres stosowania tymczasowego aresztowania wobec P. T. (1), ale w swoich rozważaniach motywacyjnych skoncentrował się w głównej mierze na okolicznościach związanych z wydaniem postanowienia w przedmiocie zastosowania izolacyjnego środka zapobiegawczego. Nie jest to w okolicznościach tej sprawy wystarczające, wymagało zatem uzupełnienia. Nie sposób jednak przeczyć temu, że fakty, które zadecydowały o zastosowaniu tymczasowego aresztowania, a wynikały z wcześniejszej postawy P. T. (1), są bardzo istotne, bowiem prawdopodobieństwo istnienia trudności z zapewnieniem udziału podejrzanego w niezbędnych czynnościach postępowania nie zostało automatycznie zniwelowane wraz z przesłuchaniem podejrzanego w dniu 05.07.2019 r., a więc po jego zatrzymaniu. Twierdzenie pełnomocnika wnioskodawcy akcentowane w apelacji, sugerujące, że już wtedy winno było nastąpić uchylenie tymczasowego aresztowania nie jest zasadne, zwłaszcza gdy uwzględni się niewielki stopień zaawansowania śledztwa w tamtym czasie. Wcześniejsza postawa P. T. (1), skutkująca zablokowaniem śledztwa na kilka miesięcy, miała niewątpliwy wpływ na ocenę słuszności trwania tymczasowego aresztowania w dalszym okresie, tj. do dnia 17 października 2019 r., Sąd Okręgowy stwierdził bowiem, że uchylanie się podejrzanego od stawiennictwa na wezwania organu procesowego powodowało niemożność wykonania czynności procesowych z jego udziałem, nie ograniczając tej oceny wyłącznie do potrzeby dokonania jednej czynności, tj. jednorazowego przesłuchania P. T. (1). Z przedstawionych powyżej faktów, obrazujących przebieg postępowania przygotowawczego do czasu uchylenia izolacyjnego środka zapobiegawczego, wynika bowiem, że skomplikowany przebieg zdarzenia, nasuwający trudności w zrekonstruowaniu zachowań jego uczestników - N. A. i PawłaTusińskiego, wymagał dalszych czynności dowodowych, w tym również z udziałem P. T. (1). Dopiero ich wykonanie w odpowiednim zakresie, pozwoliło prokuratorowi ocenić czy kontynuowanie tymczasowego aresztowania jest konieczne. Zawiłość zdarzenia i niejednoznaczność charakteru działań jego uczestników, w tym zwłaszcza P. T. (1), wymagała bardzo wnikliwej, dogłębnej analizy dowodów w celu dokonania właściwej weryfikacji niejednolitych wersji przedstawionych przez pokrzywdzonego i podejrzanego. Takie uwarunkowania sprawy spowodowały, że ustalenie, iż P. T. (1) działał w warunkach obrony koniecznej nastąpiło dopiero przed sądem, co zarazem skutkowało wydaniem wyroku uniewinniającego. Zauważyć jednak należy, że tymczasowe aresztowanie trwało w tej sprawie na tyle długo, na ile dyktowały to rzeczywiste potrzeby prowadzonego śledztwa, natomiast z chwilą ujawnienia się możliwości zastąpienia go środkami wolnościowymi, co dokonało się jeszcze przed zamknięciem śledztwa, prokurator uchylił środek izolacyjny.

W takim więc układzie okoliczności, stosowanie tymczasowego aresztowania wobec P. T. (1) w całym okresie jego trwania, było podyktowane istotnymi, konkretnymi potrzebami prowadzonego śledztwa, wymagającego zgromadzenia odpowiedniego zasobu dowodów i w ramach tego - wykonania czynności procesowych z udziałem P. T. (1), co w realiach tej sprawy nie ograniczyło się jedynie do przesłuchania podejrzanego po przedstawieniu mu zarzutu. Podkreślenia wymaga w tym miejscu fakt, że nie tylko zastosowanie tymczasowego aresztowania, ale również kontynuowanie tego środka zapobiegawczego, zdeterminowane było wcześniejszą postawą P. T. (1), który konsekwentnie unikał stawiennictwa na wezwania organu procesowego, także po uzyskaniu wiedzy, w jakim charakterze i w związku z jakim zdarzeniem, kierowano do niego te wezwania. Nie były więc pozbawione podstaw obawy dotyczące możliwości powtórnego zablokowania przez podejrzanego prowadzonego wówczas śledztwa, skoro istniała potrzeba wykonywania z jego udziałem dalszych czynności.

W przedstawionych powyżej uwarunkowaniach sprawy, Sąd Okręgowy zasadnie uznał, że stosowane wobec wnioskodawcy tymczasowe aresztowanie w pełnym jego wymiarze czasowym, a więc od dnia 28 czerwca 2019 r. do dnia 17 października 2019 r. nie stanowiło aresztowania niewątpliwe niesłusznego w rozumieniu art. 552 § 4 k.p.k. Nie nastąpiło tu zatem eksponowane w pkt 1 zarzutów apelacji naruszenie przepisów postępowania - art. 552 § 4 k.p.k., jako że dokonana przez Sąd pierwszej instancji interpretacja tego przepisu nie jest dotknięta błędem, prawidłowo uwzględniono bowiem w tym przypadku możliwe wyjątki od istnienia co do zasady tego rodzaju zależności, że orzeczenie uniewinniające decyduje o niewątpliwej niesłuszności tymczasowego aresztowania. Na etapie śledztwa prowadzonego w tej sprawie zaistniały wszakże takie okoliczności, jak zasadnie stwierdzone przez Sąd Okręgowy uchylanie się podejrzanego przed stawiennictwem na wezwania organu procesowego i de facto ukrywanie się (skoro dopiero zastosowanie tymczasowego aresztowania i poszukiwanie listem gończym P. T. (1), skutkowało jego ujęciem), przesądzające o niemożności uznania tymczasowego aresztowania za niewątpliwie niesłuszne.

Sąd Okręgowy nie dopuścił się także sugerowanego w pkt 2 zarzutów apelacji naruszenia art. 7 k.p.k., ponieważ ocenił zgromadzony w sprawie materiał dowodowy zgodnie z logiką oraz wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego. Nie dopuścił się eksponowanej przez autorkę apelacji "nadinterpretacji" zachowania P. T. (1), które w sposób oczywisty stanowiło uporczywe utrudnianie postępowania i nie sprowadzało się do zaistnienia sytuacji, na którą wskazała apelująca (doręczenie wezwania po terminie zaplanowanego przesłuchania), a co jednoznacznie potwierdzają przedstawione powyżej okoliczności. Fakt, że w innej sprawie P. T. (1) stawiał się we właściwym komisariacie w ramach stosowanego dozoru Policji - na co powołuje się apelująca, nie podważa trafności ocen i wniosków Sądu pierwszej instancji, ani też przedstawionej powyżej argumentacji uzupełniającej. Okoliczności związane z akcentowaniem niedoręczenia "przesyłek" (wezwań) są przedstawione w apelacji w sposób odbiegający od faktycznie mających miejsce działań, bowiem prokurator nie korzystał w tym przypadku z drogi pocztowej, lecz z pośrednictwa Policji.

Efektem trafnej oceny materiału dowodowego sprawy, stały się prawidłowe ustalenia faktyczne Sądu Okręgowego, chociaż wyrażone w pisemnych motywach wyroku nadmiernie ogólnikowo i z tej racji wymagające rozwinięcia. Nie zmienia to jednak faktu, że co do zasady są one pozbawione wadliwości, wbrew temu, co sugeruje apelująca w pkt 3 zarzutów apelacji. Okoliczności stwierdzone przez Sąd pierwszej instancji w połączeniu z przedstawioną powyżej argumentacją, czytelnie obrazują z jakich przyczyn postawa P. T. (1) została oceniona jako uporczywe utrudnianie postępowania, skutkujące koniecznością podejmowania - w pierwszej kolejności działań mniej restrykcyjnych, mających na celu zapewnienie udziału podejrzanego w czynnościach śledztwa (zarządzenie zatrzymania i przymusowego doprowadzenia, zarządzenie poszukiwań zwyczajnych), które jednak w tych łagodniejszych formach okazały się nieskuteczne, prowadząc finalnie do zastosowania tymczasowego aresztowania. W takiej sytuacji, nie może być mowy o tym, że stosowanie izolacyjnego środka zapobiegawczego wobec P. T. (1) nie było uzasadnione procesowo i że naruszało konstytucyjnie gwarantowane prawa i zasady, w tym wskazane w apelacji przepisy art. 41 ust. 1 i 42 ust. 3 Konstytucji RP. Na aprobatę zasługiwało stanowisko Sądu Okręgowego wskazujące na brak podstaw do uznania niewątpliwej niesłuszności tymczasowego aresztowania stosowanego wobec P. T. (1), w całym okresie jego trwania. Nie jest zasadne twierdzenie apelującej, że Sąd Okręgowy nie rozpoznał istoty sprawy, albowiem niezależnie od nadmiernej ogólnikowości uzasadnienia zaskarżonego wyroku, zarówno jego całościowa wymowa, jak też brzmienie części dyspozytywnej tego wyroku jednoznacznie świadczą o tym, że swoim rozstrzygnięciem Sąd pierwszej instancji objął cały okres stosowania tymczasowego aresztowania w stosunku do wnioskodawcy.

Wniosek

Pełnomocnik wnioskodawcy wniósł w apelacji o:

1) zmianę zaskarżonego wyroku poprzez zasądzenie od Skarbu Państwa na rzecz P. T. (1) kwoty 10.000, 00 zł tytułem odszkodowania za niewątpliwie niesłuszne zastosowanie wobec wnioskodawcy tymczasowego aresztowania w okresie od 28 czerwca 2019 r. godz. 17:10 do 17 października 2019 r.,, postanowieniem Sądu rejonowego Szczecin-Prawobrzeże i Zachód w Szczecinie z dnia 8 lipca 2019 r., sygn. akt VI Kp 757/19, przedłużonego następnie postanowieniem Sądu Okręgowego w Szczecinie z dnia 2 września 2019 r., sygn. akt III Kp 1119/19,

2) zasądzenie od Skarbu Państwa na rzecz wnioskodawcy kwoty 50.000,00 zł tytułem zadośćuczynienia za niewątpliwie niesłuszne zastosowanie wobec wnioskodawcy tymczasowego aresztowania w okresie od 28 czerwca 2019 r. godz. 17:10 do 17 października 2019 r., postanowieniem Sądu Rejonowego Szczecin-Prawobrzeże i Zachód w Szczecinie z dnia 10 kwietnia 2019 r., sygn. akt VI Kp 402/19, przedłużonego następnie postanowieniem w.w. Sądu Rejonowego z dnia 8 lipca 2019 r., sygn. akt VI Kp 757/19, przedłużonego następnie postanowieniem Sądu Okręgowego w szczecinie z dnia 2 września 2019 r., sygn. akt III Kp 1119/19,

3) ewentualnie uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi pierwszej instancji,

4) zasądzenie na rzecz wnioskodawcy kosztów postępowania za obie instancje.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Zarzuty podniesione w apelacji pełnomocnika wnioskodawcy okazały się w całości nietrafne, w związku z czym, również w całości nie zasługiwały na uwzględnienie wnioski sformułowane przez autorkę apelacji.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

1.7.  Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Całość zaskarżonego wyroku.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Z uwagi na nietrafność zarzutów apelacji, zaskarżony wyrok został w całości utrzymany w mocy.

1.8.  Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

5.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany

1.9.  Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

1.1.7.  Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

5.3.1.4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

1.1.8.  Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

1.10.  Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

II

Na podstawie art. 554 § 4 k.p.k. orzeczono, iż koszty postępowania odwoławczego ponosi Skarb Państwa.

7.  PODPIS

SSA Jacek Szreder SSA Małgorzata Jankowska SSA Stanisław Kucharczyk

1.11.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Pełnomocnik wnioskodawcy P. T. (1)

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana