Pełny tekst orzeczenia

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II AKa 24/24

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

CZĘŚĆ WSTĘPNA

Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Okręgowego w Szczecinie z dnia 30 listopada 2023 r., w sprawie o sygn. akt

III Ko 420/23.

Podmiot wnoszący apelację

☒ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☐ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

Granice zaskarżenia

Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☒

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☒

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

Wnioski

☐

Uchylenie

☒

Zmiana

Ustalenie faktów w związku z dowodami
przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

Ustalenie faktów

Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

Ocena dowodów

Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

I. Na podstawie art. 425 § 1 i 2 kpk i art. 444 § 1 kpk prokurator zaskarżył wyrok w całości na niekorzyść wnioskodawcy J. Z..

II. Na podstawie art. 427 § 2 kpk i art. 438 pkt l a i 2 kpk wyrokowi zarzucił:

1.obrazę przepisów postępowania karnego, tj. art. 7 kpk mającą wpływ na treść orzeczenia, polegającą na:

- dowolnej ocenie zebranego materiału dowodowego, co doprowadziło Sąd I instancji do bezpodstawnej konkluzji, że materiały znajdujące się w aktach sprawy pozwalają na uznanie, że J. Z. był pozbawiony wolności w okresie od 23 maja 1969 r. do 16 sierpnia 1969 r., tj. przez okres 2 miesięcy i 23 dni, podczas gdy właściwa ocena całokształtu zgromadzonego materiału dowodowego, w szczególności w postaci dokumentacji sporządzonej przez (...) w S. pozwala na stwierdzenie, że tymczasowe aresztowanie wnioskodawcy miało miejsce dopiero w dniu 3 czerwca 1969 r., a zatem trwało łącznie 2 miesiące i 13 dni, co skutkowało zasądzeniem odszkodowania i zadośćuczynienia za zbyt długi okres,

-niepoczynieniu żadnych ustaleń odnośnie dochodów uzyskiwanych przez wnioskodawcę w okresie poprzedzającym aresztowanie oraz dowolnej ocenie zebranego materiału dowodowego, co doprowadziło Sąd I instancji do bezpodstawnej konkluzji, że pomimo, iż wnioskodawca nie wykazał jaki uzyskiwał dochód i nie przedłożył żadnych dokumentów, które potwierdzałyby jego zatrudnienie oraz zarobki, materiały znajdujące się w aktach sprawy pozwalają na przyjęcie podstawy wyliczenia odszkodowania kwoty przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia w sektorze przedsiębiorstw w październiku 2023 r. nie pomniejszonej o koszty utrzymania wnioskodawcy i jego rodziny, co skutkowało zasądzeniem na jego rzecz odszkodowania w kwocie 20 874,46 złotych odpowiadającego iloczynowi kwoty przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia w sektorze przedsiębiorstw w październiku 2023r. za każdy miesiąc pozbawienia wolności, podczas gdy zebrany w sposób niewystarczający materiał dowodowy nie pozwala na dokonanie takiego miarkowania odszkodowania.

2. obrazę przepisów prawa materialnego, tj. art. 361 § 2 kc polegającą na dowolnym i bezpodstawnym uznaniu, że odpowiednią kwotą odszkodowania z tytułu utraconego wynagrodzenia poprzez J. Z. jest kwota 20 874,46 zł nie pomniejszona o kwotę podatku dochodowego od osób fizycznych obowiązującego w dniu wyrokowania, podczas gdy naprawienie szkody obejmuje straty, które poszkodowany realnie poniósł oraz korzyści, które mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono, a więc osiągane przez niego dochody winny być pomniejszone o obowiązujące w chwili orzekania daniny, tj. podatek dochodowy od osób fizycznych oraz składki na ubezpieczenie społeczne, co nakazuje uznać zasądzoną przez Sąd I instancji kwotę odszkodowania za rażąco wygórowaną, skutkującą bezpodstawnym wzbogaceniem wnioskodawcy.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzut obrazy art. 7 kpk oraz obrazy art. 361 § 2 kc odnoszące się do rozstrzygnięcia Sądu I instancji w zakresie zadośćuczynienia i odszkodowania, okazały się całkowicie niezasadne. Postępowanie odwoławcze nie dało podstaw do stwierdzenia, że Sąd Okręgowy dopuścił się dowolnej oceny materiału dowodowego w zakresie okresu w jakim J. Z. przebywał w izolacji. Z materiału dowodowego wynika, iż Sąd Okręgowy dysponował niepełnymi materiałami z Instytutu Pamięci Narodowej, nie zachowały się akta postępowania przygotowawczego IIDs.12/69, a IPN dysponował materiałami przekazanymi z Wydziału C (...) w S.. Sąd czynił ustalenia dotyczące okresu w jakim J. Z. był pozbawiony wolności, jednak bez pozytywnego rezultatu. Sąd uzyskał akta z Sądu Rejonowego Szczecin Centrum w Szczecinie w sprawie IVKo 1626/18 w przedmiocie odtworzenia akt postępowania w sprawie II Ds.12/69, w których także nie było dokładnych danych, nie było nakazu zatrzymania wnioskodawcy i nakazu zwolnienia. Nadto zwracano się do Archiwum Państwowego w S. z zapytaniem o dokumenty dotyczące pozbawionego wolności w 1969 r. J. Z., niestety z wynikiem negatywnym. Wobec braku dowodów w postaci dokumentów, sąd dysponował jedynie dokumentem z Instytutu Pamięci Narodowej, który przekazał jedynie materiały z Wydziału C (...) w S., z których wynikało, że 23.5.1969r. prokurator przedstawił wnioskodawcy zarzut z art.36 mkk, a od 3.06.1969r Prokurator zastosował tymczasowy areszt z terminem do 15.08.69r. (IIDs.12/69). Postępowanie karne zostało umorzone przez Sąd Powiatowy w Szczecinie 16.08.69r. na mocy amnestii z 21.07.69r. Wobec powyższego Sąd I instancji oparł swoje ustalenia dotyczące okresu pozbawienia wolności wnioskodawcy na uznanych za wiarygodne zeznaniach wnioskodawcy J. Z., który kategorycznie i konsekwentnie twierdził, że od 23 maja 1969r., czyli od przedstawienia mu zarzutu przez Prokuratora do 15 sierpnia 1969r. był pozbawiony wolności. Jako świadek wnioskodawca podał, że od przedstawienia zarzutu i przesłuchania go był pozbawiony wolności w Areszcie Śledczym w S. na ul. (...). Opisał miejsce i warunki w jakich przebywał. Słusznie sąd meriti ocenił zeznania świadka jako spójne, logiczne i konsekwentne. Wnioski jakie sąd wyciągnął są logiczne i zgodne z zasadami doświadczenia życiowego. Wiadome jest sądowi z urzędu, iż w tamtych czasach w przypadku zatrzymania osoby i przedstawienia zarzutów, nie była ona zwalniana do domu, aby po 10 dniach zastosowano wobec tej osoby tymczasowe aresztowanie. Tym bardziej, iż J. Z. kategorycznie zeznał, że przez dwa tygodnie od przedstawienia zarzutu był zatrzymany w Areszcie Śledczym na ul (...) w S., leżał na podłodze, dopiero po dwóch tygodniach zwolniło się łóżko. Zatem wobec braku akt postępowania, Sąd meriti za podstawę ustaleń przyjął zeznania wnioskodawcy i ustalił, że był on pozbawiony wolności od 23 maja 1969r. do 15 sierpnia 1969r. tj. przez okres 2 miesięcy i 23 dni. Nie można zgodzić się z autorem apelacji, że oparciu o dokumentację sporządzoną przez (...) w S. można wyciągnąć wniosek, że tymczasowe aresztowanie wnioskodawcy miało miejsce dopiero w dniu 3 czerwca 1969 r., a zatem trwało łącznie 2 miesiące i 13 dni. Zapisy uzyskane z Instytutu Pamięci Narodowej nie pozwalają na takie kategoryczne wnioskowanie. Zawiera ona informację o tymczasowym aresztowaniu, brak jest danych dotyczących zatrzymania, nakazy przyjęcia, nakazu zwolnienia. Wskazać należy, że mimo kategorycznego zarzutu postawionego przez Prokuratora w skardze, zapisy protokołu i przebieg postępowania przed Sądem Okręgowym w Szczecinie wskazują, że obecny w toku postepowania Prokurator nie był tak kategoryczny w toku postępowania i nie traktował dokumentu z IPN jako kategorycznego, miał wątpliwości co do okresu rzeczywistego pozbawienia wolności wnioskodawcy i postulował na rozprawie 18 października 2023r. o zwrócenie się do Archiwum Państwowego w S. o udostępnienie zachowanych dokumentów dotyczących zatrzymania, pozbawienia wolności wnioskodawcy przed jego aresztowaniem, a po uzyskaniu informacji z archiwum, że nie zachowały się dokumenty, po zamknięciu przewodu sądowego Prokurator pomijając zeznania świadka, kategorycznie wnosił o uznanie okresu krótszego od 3 czerwca 1969r.

Za niezasadny należało uznać drugi zarzut autora apelacji tj. niepoczynienie żadnych ustaleń odnośnie dochodów uzyskiwanych przez wnioskodawcę w okresie poprzedzającym aresztowanie oraz dowolnej ocenie zebranego materiału dowodowego, co doprowadziło Sąd I instancji do bezpodstawnej konkluzji, że pomimo, iż wnioskodawca nie wykazał jaki uzyskiwał dochód i nie przedłożył żadnych dokumentów, które potwierdzałyby jego zatrudnienie oraz zarobki, materiały znajdujące się w aktach sprawy pozwalają na przyjęcie podstawy wyliczenia odszkodowania, kwoty przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia w sektorze przedsiębiorstw w październiku 2023 r. nie pomniejszonej o koszty utrzymania wnioskodawcy i jego rodziny, co skutkowało zasądzeniem na jego rzecz odszkodowania w kwocie 20 874,46 złotych odpowiadającego iloczynowi kwoty przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia w sektorze przedsiębiorstw w październiku 2023r. za każdy miesiąc pozbawienia wolności, podczas gdy zebrany w sposób niewystarczający materiał dowodowy nie pozwala na dokonanie takiego miarkowania odszkodowania. Zdaniem Sądu Apelacyjnego Sąd meriti dokonał ustaleń w oparciu o zeznania J. Z.. Prokurator był obecny na rozprawie i z zapisu protokołu nie wynika, aby zadawał pytania wnioskodawcy dotyczące wysokości uzyskiwanego dochodu przez J. Z. oraz aby wnioskował o przedłożenie przez wnioskodawcę dokumentów, które potwierdzałyby jego zatrudnienie oraz zarobki. Dopiero w apelacji postawił ten zarzut. Prokurator pominął fakt, że J. Z. przesłuchiwany był w 2023r. jako 94 letni schorowany, po udarach świadek, na co przedłożył zaświadczenia lekarskie. Prokurator pominął, iż mimo zaawansowanego wieku świadek podał powierzchnię gospodarstwa rolnego jako 12 ha, czyli dużego, zeznał czym zajmował się w gospodarstwie, co uprawiał. Świadek nie podał jaki miał dochody z gospodarstwa, a obecny prokurator nie zadawał takiego pytania, nie dociekał czy były one wyższe czy niższe od przeciętnego wynagrodzenia. W ocenie Sądu Apelacyjnego Sąd I instancji trafnie uznał za wiarygodne zeznania wnioskodawcy i w oparciu o ich treść ustalił, że nie jest możliwe ustalenie dochodu J. Z.. Po 50 latach od zaistniałych zdarzeń wnioskodawca nie przedłożył żadnych dokumentów, które potwierdzałyby jego zatrudnienie i uzyskiwany dochód. Uznając za wiarygodne zeznania Sąd I instancji ustalił istnienie szkody i jej wielkość za pomocą metody dyferencyjnej. Sąd przyjął zasady doświadczenia życiowego, uwzględnił sytuację gospodarczą i społeczną z 1969r. Wyliczenia szkody Sąd Okręgowy trafnie dokonał odnosząc się do przeciętnego wynagrodzenia jakie funkcjonowało w gospodarce krajowej w chwili orzekania. Przyjęcie przez Sąd Okręgowy, iż doszło do szkody, wskutek niemożności wykonywania konkretnej działalności gospodarczej, prowadzenia gospodarstwa rolnego o powierzchni 12 hektarów, które do momentu zatrzymania prowadził J. Z., nie było dowolne. Prowadzenie gospodarstwa rolnego przez wnioskodawcę przed zatrzymaniem i aresztowaniem potwierdzono w postępowaniu jednoznacznie treścią wiarygodnych zeznań J. Z.. Co do wysokości szkody (kwoty utraconych zarobków) Sąd Okręgowy przyjął przeciętne wynagrodzenie w sektorze przedsiębiorstw i odniósł je do liczby dni, w których wnioskodawca pozostawał pozbawiony wolności. Ustalając, że wnioskodawca prowadził gospodarstwo, Sąd Okręgowy nie obraził więc art. 7 k.p.k., art. 232 kpc i art. 233 § 1 kpk. W ocenie Sądu Apelacyjnego, w sytuacji gdy od będących przedmiotem osądu zdarzeń minął okres kilkudziesięciu lat, a wnioskodawca jest (...) letnim, schorowanym człowiekiem, nie można w każdej sytuacji domagać się drobiazgowego wykazania okoliczności związanych z wykonywaniem pracy, szczegółowymi dowodami dokumentarnymi, a w razie ich braku nie uwzględniać żądań w całości. Możliwe jest oparcie rozstrzygnięcia na dowodzie z zeznań danej osoby, zwykle jeśli da się je (tak jej w rozpoznawanym przypadku) powiązać z pozostałym materiałem dowodowym i owe zeznania nie pozostają z nim w sprzeczności, zaś zasady doświadczenia życiowego i prawidłowego rozumowania określonemu ustaleniu się nie sprzeciwiają. Jeśli więc Sąd meriti, po 50 latach od zaistnienia faktów w oparciu o zeznania wnioskodawcy ustalił jaką działalność prowadził wnioskodawca, na jakiej powierzchni prowadził uprawy i hodował zwierzęta, to następnie uznanie, że należy za cały okres przyznać kwotę 20 874,46 złotych, stanowiącą iloczyn 2 miesięcy x kwotę 7544,98 złotych tj. kwoty przeciętnego wynagrodzenia w sferze przedsiębiorstw w dacie wyrokowania plus 7544,98zł :30 dni x 23 za 23 dni rozpoczętego trzeciego miesiąca, uznać należy za prawidłowe.

Podkreślenia wymaga, że Sąd Okręgowy nie uwzględnił żądania co do przyznania wnioskodawcy odszkodowania w wyższej kwocie, niewadliwie argumentując, że z dokumentacji wynika, że okres aresztowania był o jeden dzień krótszy niż wskazywano we wniosku.

Odnosząc się do postulatu Prokuratora dotyczącego pomniejszenia zasądzonego odszkodowania o koszty utrzymania wnioskodawcy i jego rodziny wskazać należy, że także ten zarzut nie zasługuje na uwzględnienie. Konsekwencją braku uregulowania na gruncie przepisów Kodeksu postępowania karnego, pojęcia odszkodowania oraz jego zakresu, jest konieczność odwołania się do treści art. 361 § 2 kc, który stanowi, że w braku odmiennego przepisu ustawy lub postanowienia umowy, naprawienie szkody obejmuje straty, które poszkodowany poniósł, oraz korzyści, które mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono. Odszkodowanie obejmuje zatem szkodę polegającą na stracie, którą poszkodowany poniósł oraz na utracie korzyści, które mógłby uzyskać, gdyby zdarzenia wywołującego szkodę nie było (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 15.10.2020 r., II KK 16/20, LEX nr 3097169). Ustalenie utraconych korzyści następuje przy tym w sposób hipotetyczny. W wypadku utraconych dochodów szkodę stanowi równowartość tych środków pieniężnych, które nie weszły do majątku poszkodowanego z tytułu utraconych możliwości zarobkowych. To zaś, na jaki cel i w jakiej wysokości poszkodowany środki te zużytkuje, nie ma znaczenia dla ustalenia wysokości szkody (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z 19.11.2013 r., I ACa 748/13, LEX nr 1400309). Będąca przedmiotem oceny różnica stanu majątkowego osoby przed i po zastosowaniu tymczasowego aresztowania nie może być oparta wyłącznie na ustaleniu poziomu oszczędności jakie pozbawiony wolności poczyniłby w tym okresie, lecz bazować powinna również na sytuacji osobistej poszkodowanego, a jednocześnie na porównaniu dochodu przez niego osiąganego, który zapewniałby byt rodzinie, gdyby wnioskodawca go nie utracił. Odszkodowanie obejmuje bowiem co do zasady utracone na skutek bezprawnego działania państwa dochody osoby pozbawionej wolności, a nie jej oszczędności. W konsekwencji sposób ustalenia wysokości odszkodowania, który opiera się wyłącznie na kryterium oszczędności, jest niesprawiedliwy zwłaszcza w odniesieniu do osób o niezbyt wysokich dochodach, które nie czynią oszczędności, a całe dochody przeznaczają na utrzymanie siebie i rodziny (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 20 listopada 2020 r., II KK 295/19, LEX nr 3209570 czy wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 29.12.2015 r., II AKa 404/15, LEX nr 2039642).

Również nie zasługiwał na uwzględnienie postulat skarżącego, że zasądzona kwota utraconego dochodu winna zostać pomniejszona o wysokość podatku dochodowego oraz wysokość składki na ubezpieczenie społeczne. Taki postulat kłóci się z zasadą obliczania odszkodowania w oparciu o treść art. 322 kpc, która przecież nie polega na precyzyjnym obliczeniu wysokości szkody, a na ustaleniu jej na podstawie wszystkich okoliczności sprawy. Przyjęcie zatem kwoty średniego wynagrodzenia jako podstawy obliczenia odszkodowania ma charakter „szacunkowy” i jedynie zmierza do jak najdokładniejszego ustalenia rzeczywistej szkody rozumianej jako realnie utracone przez wnioskodawcę środki, które uzyskałby z tytułu wykonywanej pracy gdyby nie pozbawienie wolności. Obliczone odszkodowanie uwzględnia utracone realnie sumy związane z brakiem uzyskania dochodu porównywanego jedynie do wynagrodzenia. W ocenie Sądu Apelacyjnego przyjęta jako baza ustalenia odszkodowania kwota wynagrodzenia ma jedynie służyć odzwierciedleniu realnych dochodów, jakie osiągał wnioskodawca i przeznaczał na potrzeby swoje i rodziny i jakiekolwiek odliczanie od niej podatków czy innych danin byłoby nieuzasadnione, a nawet jest niedopuszczalne.

Z pewnością zasądzona kwota odszkodowania nie stanowi obrazy art. 361 § 2kc, nie jest rażąco wygórowana, nie skutkuje bezpodstawnym wzbogaceniem wnioskodawcy.

Wniosek

Prokurator na podstawie art. 167 kpk, art. 427 § 1 i 2 kpk i art. 437 § 1 i 2 kpk wniósł o:

-uzupełniające przesłuchanie na rozprawie odwoławczej wnioskodawcy J. Z. celem ustalenia wysokości osiąganych przez niego dochodów z posiadanego gospodarstwa oraz ponoszonych kosztów utrzymania jego rodziny przed aresztowaniem. Wniosek ten cofnął na rozprawie odwoławczej.

Prokurator wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez zasądzenie na rzecz wnioskodawcy J. Z. zadośćuczynienia za okres od 3 czerwca do 16 sierpnia 1969 r. w wysokości 25000 zł oraz odszkodowania za okres od 3 czerwca do 16 sierpnia 1969 r. w wysokości, którą będzie można określić po przeprowadzeniu wnioskowanego dowodu, a w przypadku niemożności ustalenia dochodów wnioskodawcy oraz kosztów jego utrzymania, zasądzenie kwoty 8078,16 zł przyjmując za podstawę wymiaru odszkodowania połowę przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia w sektorze przedsiębiorstw w październiku 2023 r. za każdy miesiąc pozbawienia wolności, pomniejszoną o obowiązujące daniny, tj. podatek dochodowy od osób fizycznych oraz składki na ubezpieczenie społeczne, wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od dnia uprawomocnienia się wyroku.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Powody uznania wniosku za niezasadny omówiono powyżej w części 3.1 formularza.

3.2.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Wniosek

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Wyrok Sądu Okręgowego w Szczecinie z dnia 30 listopada 2023 r., sygn. akt III Ko 420/23 w zakresie w jakim zasądzono od Skarbu Państwa na rzecz J. Z. kwotę 20 874,46 złotych tytułem odszkodowania z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od dnia uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty oraz w zakresie, w którym zasądzono kwotę 35 000 złotych z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od dnia uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty, tytułem zadośćuczynienia za krzywdy wynikłe z tytułu niewątpliwie niesłusznego aresztowania w okresie od dnia 23 maja 1969 r. do dnia 15 sierpnia 1969 r. do sprawy Prokuratury Wojewódzkiej w Szczecinie o sygn. akt II Ds.12/69, zakończonej uniewinnieniem wnioskodawcy przez Sąd Najwyższy postanowieniem z dnia 28 marca 2023r. w sprawie o sygn. akt III KK 271/22 i oddalono wniosek w pozostałym zakresie.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Patrz punkt 3.1.

Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

5.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany

Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

5.3.1.4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

Punkt III

Zgodnie z treścią art. 554 § 4 k.p.k. postępowanie jest wolne od kosztów sądowych. Należało zatem kosztami postępowania odwoławczego obciążyć Skarb Państwa.

PODPIS

SSO del. do SA Małgorzata Puczko SSA Andrzej Olszewski SSA Stanisław Kucharczyk

Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Prokurator

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Wyrok Sądu Okręgowego w Szczecinie z dnia 30 listopada 2023 r., sygn. akt III Ko 420/23 w zakresie w jakim zasądzono od Skarbu Państwa na rzecz J. Z. kwotę 20 874,46 złotych tytułem odszkodowania z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od dnia uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty oraz w zakresie, w którym zasądzono kwotę 35 000 złotych z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od dnia uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty, tytułem zadośćuczynienia za krzywdy wynikłe z tytułu niewątpliwie niesłusznego aresztowania w okresie od dnia 23 maja 1969 r. do dnia 15 sierpnia 1969 r. do sprawy Prokuratury Wojewódzkiej w Szczecinie o sygn. akt II Ds.12/69, zakończonej uniewinnieniem wnioskodawcy przez Sąd Najwyższy postanowieniem z dnia 28 marca 2023r. w sprawie o sygn. akt III KK 271/22 i oddalono wniosek w pozostałym zakresie. Pełnomocnik wnioskodawcy

Prokurator zakwestionował okres pozbawienia wolności wnioskodawcy, sposób ustalenia odszkodowania i w efekcie jego wysokość oraz z uwagi na okres pozbawienia wolności zakwestionował wysokość zadośćuczynienia.

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☒

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☒

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

Zmiana