Pełny tekst orzeczenia

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II AKa 241/23

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

3

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1.  Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Okręgowego w Szczecinie z dnia 27 czerwca 2023r.

1.2.  Podmiot wnoszący apelację

☒ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☒ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3.  Granice zaskarżenia

1.1.1.  Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☒ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☒

co do winy

☒

co do kary

☒

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.1.2.  Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4.  Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami
przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

1.5.  Ustalenie faktów

1.1.3.  Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

1.1.4.  Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

1.6.  Ocena dowodów

1.1.5.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1.1.6.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

Wyrok Sądu Okręgowego zaskarżyli zarówno prokurator i pełnomocnik oskarżycielki posiłkowej oraz obrońca oskarżonego.

Prokurator zarzucił wyrokowi:

„błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku, mający wpływ na jego treść, polegający na przyjęciu przez Sąd, że oskarżony dopuścił się zarzucanego mu przestępstwa z zamiarem ewentualnym, a nie bezpośrednim, co nastąpiło w rezultacie niedostatecznego uwzględnienia wszystkich okoliczności czynu, tj. przemyślanego i zaplanowanego sposobu działania oskarżonego zmierzającego do pozbawienia życia człowieka, wcześniejszego gromadzenia informacji mających umożliwić mu spotkanie z P. Z. (1), a także noszenie ze sobą noża od kilku dni, podczas gdy prawidłowa analiza materiału dowodowego dokonana z uwzględnieniem zasad logiki i doświadczenia życiowego prowadzi do wniosku, iż oskarżony działał z zamiarem bezpośrednim pozbawienia życia, a nie ewentualnym.

(…)

„rażącą niewspółmierność kary wymierzonej P. G. (1) za przestępstwo z art. 148§ 1 kk, którą w realiach niniejszej sprawy ocenić należy jako rażąco łagodną, co nastąpiło w rezultacie niedostatecznego uwzględnienia znacznego stopnia winy i społecznej szkodliwości czynu jakiego dopuścił się P. G. (1), a także okoliczności obciążających w postaci błahego motywu działania oraz przemyślanego zdecydowanego sposobu działania zmierzającego do zrealizowania swojego zamiaru, determinacji i uporu z jakim oskarżony dążył do pozbawienia życia człowieka, a także oraz celów zapobiegawczych i wychowawczych, jakie kara winna odnieść zarówno w stosunku do oskarżonego, jak i społeczeństwa, co nieodparcie prowadzi do wniosku, że oskarżony działa z zamiarem bezpośrednim a nie ewentualnym, a wymierzona iż kara nie jest wystarczająca dla osiągnięcia wyznaczonych jej celów w zakresie prewencji ogólnej i szczególnej.”

Natomiast pełnomocnik oskarżycielki posiłkowej zarzucił:

„1. na podstawie art. 438 pkt 2) kpk obrazę przepisów postępowania, mogących mieć wpływ na treść orzeczenia, w postaci naruszenia art. 7 kpk w zw. z art. 410 kpk poprzez dokonanie całkowicie dowolnej, a nie swobodnej oceny zgromadzonego w toku postępowania materiału dowodowego, nie uwzględniającej zasad prawidłowego rozumowania, logiki oraz wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego, a w konsekwencji dokonanie błędnej oceny materiału dowodowego, w postaci wyjaśnień oskarżonego oraz świadków, co doprowadziło sąd do niewłaściwej oceny całokształtu zachowania się oskarżonego przed popełnieniem przestępstwa, w jego trakcie oraz po nim,

2. na podstawie art. 438 pkt 3) kpk dokonanie przez sąd błędów w ustaleniach
faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, mogących mieć wpływ na jego
treść, w postaci:

•

błędnego ustalenia, iż oskarżony działał w zamiarze ewentualnym, a nie bezpośrednim pozbawienia życia W. K.,

•

brak ustalenia, iż oskarżony działał z niskich pobudek, jak również z błahego powodu,

3. na podstawie art. 438 pkt 4) kpk. orzeczeniu zarzucam rażącą niewspółmierność
orzeczonej kary pozbawienia wolności, bowiem sąd I instancji przy wymierzaniu
kary nie uwzględnił należycie okoliczności przemawiających na niekorzyść
oskarżonego, dotyczących jego zachowania w czasie popełnienia przestępstwa, jak i
po nim, w szczególności braku jakiegokolwiek zainteresowania się rannym
pokrzywdzonym, ukrywania się przed wymiarem sprawiedliwości oraz niszczenia
dowodów rzeczowych, co świadczy o lekceważeniu życia i zdrowia innego
człowieka, znacznej demoralizacji oskarżonego, a także tuszowaniu przestępstwa, co doprowadziło do rażącej dysproporcji, względem orzeczeniu kary zasłużonej, a
wymierzonej.”

Ponieważ zarzuty w/w apelacji są podobne, zostaną one omówione łącznie.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Prawidłowo ustalił Sąd Okręgowy, że oskarżony działał z zamiarem ewentualnym pozbawienia życia W. K.. Nawet gdyby przyjąć, iż oskarżony od kilku dni nosił ze sobą nóż kuchenny, to przecież nie ma żadnego dowodu na to, że chciał kogoś zabić. Równie uprawnioną jest teza, że nosił nóż w celu samoobrony, jak i zranienia innej osoby. Nie można też pomijać, że zgodnie z prawidłowymi ustaleniami sądu rozstrzygającego, których nie kwestionuje żadna ze stron, oskarżony chciał " odpłacić" P. Z. (1) za działanie wobec jego ojca w dniu 5 grudnia 2021r.. Nie był zainteresowany osobą W. K. i ten pokrzywdzony nie był pierwotnym celem jego ataku. Działanie oskarżonego było nagłe. Użył niebezpiecznego narzędzia / noża kuchennego o długości ostrza 19,5 cm / i wymierzył cios w kierunku P. Z. (1). Zadał jeden cios, który drążył w dół klatki piersiowej, i uciekł. Zachowanie oskarżonego po zdarzeniu wcale nie świadczy o tym, że chciał on zabić W. Kressaka, świadczy natomiast o tym, iż chciał on uniknąć odpowiedzialności karnej. Należy także pamiętać, iż także osoby postronne, które udzieliły pomocy pokrzywdzonemu, początkowo nie zorientowały się, jak poważny jest jego stan zdrowia.

W świetle powyższych ustaleń, ocena sądu rozstrzygającego, że oskarżony działał z zamiarem ewentualnym pozbawienia życia W. K., zdaniem Sądu Apelacyjnego, jest prawidłowa.

Nie było powodów do zaostrzania orzeczonej kary zasadniczej pozbawienia wolności. Oskarżony działał pod wpływem chwili, wyraźnie " zachęcony " przez swojego ojca i sprowokowany przez P. Z. (1) i W. K.. Jest młodym mężczyzną,, podatnym na oddziaływanie innych osób, bez tzw. doświadczenia życiowego. Zdaniem Sądu Odwoławczego, wymierzanie mu kary wyjątkowej jaką jest kara 25 lat pozbawienia wolności, w w/w okolicznościach, byłoby nadmierną represją. Także zaostrzanie orzeczonej kary poprzez zakreślenie innych niż kodeksowe, warunków ewentualnego przedterminowego zwolnienia, w świetle analizy sylwetki sprawcy, nie znajduje swojego uzasadnienia. Oskarżony przed zdarzeniem niczym negatywnym się nie wyróżniał, nie sposób mówić o jego zdemoralizowaniu. A zakładanie, a priori, że już po połowie kary zasłuży na przedterminowe zwolnieni, a więc faktycznie odbędzie karę w znacznie niższym wymiarze niż orzeczona, jest niepotrzebnym teoretyzowaniem.

Wniosek

Prokurator wniósł o:

„o zmianę zaskarżonego wyroku w pkt 1 i uznanie oskarżonego P. G. (1) winnym zarzucanego mu czynu w brzmieniu określonym przez oskarżyciela publicznego w akcie oskarżenia przyjmując, iż działał z zamiarem bezpośrednim, a nie ewentualnym i za ten czyn wymierzenie oskarżonemu kary 25 lat pozbawienia wolności, natomiast w pozostałym zakresie o utrzymanie zaskarżonego wyroku w mocy.”

Natomiast pełnomocnik oskarżycielki posiłkowej zawnioskował:

„1) zmianę zaskarżonego wyroku poprzez wymierzenie oskarżonemu kary

25 lat pozbawienia wolności,

a w razie uznania przez Sąd, iż brak jest przesłanek do uczynienia tego,

2) o wyznaczenie surowszego ograniczenia do skorzystania przez skazanego z instytucji warunkowego przedterminowego zwolnienia z odbycia reszty kary niż przewidziane w art. 78 § 1 kk.”

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

W świetle rozważań sądu rozstrzygającego, jak i wyżej przytoczonych uwag, teza o działaniu oskarżonego z zamiarem ewentualnym nie znajduje uzasadnienia. Także żądanie orzeczenia kary 25 lat pozbawienia wolności okazało się nieuzasadnione. Oskarżony, młody mężczyzna, nie jest osobą zdemoralizowaną. Działał z zamiarem nagłym, na pewno nie planował ataku na W. K.. Postawa oskarżonego po zatrzymaniu wskazuje, że wystąpiła u niego odpowiednia refleksja. I choć to życia pokrzywdzonemu nie zwróci, to jednocześnie dowodzi, iż istnieje duża szansa na jego normalne funkcjonowanie w społeczeństwie, oczywiście po odbyciu kary.

Dlatego obie w/w apelacje nie zasługiwały na uwzględnienie.

3.2.

Apelacje wywiodła także obrońca oskarżonego, która zarzuciła:

„obrazę przepisów postępowania, która mogła mieć wpływ na treść orzeczenia, a mianowicie:

1) art. 2 k.p.k. w zw. z art. 4 k.p.k. w zw. z art. 7 k.p.k. poprzez przekroczenie granic swobodnej oceny dowodów oraz ukształtowanie przekonania co do rozstrzygnięcia sprawy na podstawie przeprowadzonych dowodów ocenionych dowolnie bez uwzględnienia zasad prawidłowego rozumowania oraz bez wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego, a w konsekwencji odmówienie wiarygodności wyjaśnieniom oskarżonego, podczas gdy są one logiczne wewnętrznie, spójne i pokrywają się okolicznościami ustalanymi na podstawie innych źródeł dowodowych, a w szczególności poprzez bezzasadne przyjęcie, że oskarżony w trakcie zdarzenia z dnia 17 grudnia 2021 r. przewidywał albo mógł przewidzieć, że wbijając nóż w klatkę piersiową, gdzie znajdują się ważne dla funkcji życiowych organy, może spowodować śmierć człowieka i będąc pomimo młodego wieku (17 lat) jest osobą dorosłą w rozumieniu kodeksu karnego, rozumną i poczytalną, więc zdawał sobie z tego sprawę i to rozumiał podczas, gdy oskarżony P. G. (1) w toku całego postępowania stanowczo negował jakikolwiek zamiar pozbawiania życia pokrzywdzonego W. K., czy też P. Z. (1);

2) art. 410 k.p.k. w zw. z art. 7 k.p.k. poprzez pominięcie przy dokonywaniu ustaleń faktycznych istotnych okoliczności wynikających z zeznań świadków, które to zeznania sąd I Instancji uznał w całości za wiarygodne, tj. funkcjonariusza Policji R. G., który prowadził wstępne czynności z oskarżonym i zeznał, że P. G. (1) w trakcie czynności nie był agresywny, opowiadając o zdarzeniu nic nie mówił, aby poszedł zabić i aby chciał zabić. W notatce jest napisane (notatka z 19 grudnia 2021 r. k. 88), że oskarżony dokonał ciężkiego uszczerbku na zdrowiu, (...) bo tak wynikało z mojego przekonania i materiałów sprawy. Ja pisząc tę notatkę konstruowałem stan faktyczny jaki wówczas widziałem. Zaś z zeznań świadka K. C. nie wynika jedynie stwierdzenie na jakie powołał się Sąd I Instancji „widziałam jak na trawniku trzech mężczyzn się bije", a któryś z nich powiedział „uważaj, bo ma nóż". Zeznania tego świadka przedstawiają dynamikę zdarzenia z dnia 17 grudnia 2021 r. i czas jego trwania, nie zaś „nagły atak oskarżonego", świadek wskazała, iż trwało to kilka minut. Na pewno widziała 3 osoby. Nie jestem w stanie powiedzieć, czy 2 mężczyzn atakowało jednego, czy jeden dwóch. Było bardzo ciemno widziałam tylko jak te postaci jakoś się tam szarpały, podczas gdyby oskarżony dział z zamiarem ewentualnym zabicia pokrzywdzonego bądź P. Z. (1) jego zachowanie miałoby inny przebieg, a funkcjonariusze Policji zabezpieczający ślady i analizujący wstępnie przebieg zdarzenia nie pozostawaliby w przekonaniu, iż zachowanie oskarżonego wyczerpuje znamiona przestępstwa spowodowania ciężkiego uszczerbku na zdrowiu człowieka, a nie zabójstwa. Nawet wówczas, kiedy pokrzywdzony jeszcze żył i przebywał w szpitalu, gdyby wszystkie wstępne okoliczności i zachowanie oskarżonego wskazywałyby na istnienie po jego stronie zamiaru ewentualnego zabicia człowieka, to nie istniały jakiekolwiek przesłanki, aby takie zachowanie zakwalifikować z art. 13 § 1 w zb. z art. 148 § 1 k.k.. Niewątpliwie podstawą poczynienia ustaleń nie może być przyjęta jako wiarygodna PLOTKA, którą Sąd I Instancji opisał w kontekście wypowiedzi J. R., że „W. powiedział uważaj on ma nóż i zasłonił P. Z. (1) i został wtedy uderzony nożem przez oskarżonego". To zdaniem Sądu musiało wypłynąć albo od P. Z. (1) albo od K. C. i w małym miasteczku plotka się szybko rozniosła. Pomijając już fakt, iż kodeks postępowania karnego nie operuje plotką jako źródłem dowodowym, to w dodatku jej powstanie jest jedynie „gdybaniem" Sądu I Instancji nie znajdującym oparcia w materiale dowodowym, tj. świadek K. C. zeznawała przed sądem i z jej zeznań takie okoliczności nie wynikają, a świadek K. R. na pytanie Prokuratora wskazał, że takie „plotki" słyszał od E. F.. Powyższe w konsekwencji doprowadziło do oparcia przez Sąd I instancji ustaleń faktycznych jedynie na części materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie i na dowolnej jego ocenie;

3) art. 410 k.p.k. poprzez pominięcie przy dokonywaniu ustaleń faktycznych istotnych okoliczności wynikających z wyjaśnień oskarżonego, które nadto w tym zakresie nie zostały ocenione przez Sąd I Instancji, że P. Z. (1) był znany jako osoba agresywna i niebezpieczna, nosił przy sobie scyzoryk (został także przy nim znaleziony w momencie zatrzymania) oraz był wielokrotnie karany, mieszkańcy G. się go bali. Z zeznań świadka K. R. wynika, iż P. Z. (1) miał orzeczony zakaz zbliżania się do pracownic sklepu, przez co oskarżony miał wszelkie prawo obawiać się jego zachowania i liczyć się z jego agresywną postawą i to na taką ewentualność zabezpieczył się oskarżony, nie zaś z powodu zamiaru jego zabicia, który od początku był przez oskarżonego kwestionowany;

4) art. 7 k.p.k w zw. z art. 410 k.pk. poprzez pominięcie przy dokonywaniu ustaleń faktycznych istotnych okoliczności wynikających z zachowania się pokrzywdzonego W. K. w dniu zdarzenia, tj. jego znacznego upojenia alkoholowego i przez to nieadekwatnego zachowania w trakcie trwania zdarzenia poprzez atakowanie wraz z P. Z. (1) oskarżonego, a nadto co wydaje się być znaczące w przedmiotowym postępowaniu, Sąd I Instancji zupełnie pominął tę część wyjaśnień oskarżonego, z których wynika, iż nie znał on nawet W. K., oskarżony nic do niego nie miał i nie prowadził z nim dyskusji, a jedynie z P. Z. (1). To pokrzywdzony będąc pod znacznym wpływem alkoholu „wmieszał się" w sytuację zaistniałą pomiędzy oskarżonym, a P. Z. (1) będą w stanie upojenia, przez co jego ruchy były nader chaotyczne i tak jak wyjaśnił oskarżony, że ten drugi mężczyzna odłączył się od P. Z. (1) i pojawił się nagle koło oskarżonego wychodząc zza choinek wokół których wzajemnie się szarpali, co spowodowało, że oskarżony się wystraszył i odruchowo zamachnął się nożem. Było to zdarzenia nagłe, z zaskoczenia, które tak przestraszyło oskarżonego, ze zaprzestał dalszej szamotaniny z P. Z. (1). Pominięcie tej części materiału dowodowego, tak istotnej (popartej innymi źródłami dowodowymi) dla poczynienia ustaleń w sprawie niewątpliwie ma wpływ na treść zapadłego orzeczenia;

5) art. 366 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k. poprzez pominięcie w czynieniu ustaleń faktycznych w sprawie rażącego naruszenia podstawowych praw oskarżonego i przez to wadliwie koncentrowanego materiału dowodowego, co mogło mieć wpływ na poczynienie błędnych ustaleń faktycznych przez Sąd. Oskarżony P. G. (1) bowiem był przesłuchiwany na Komisariacie Policji - na protokół, bez obecności obrońcy. Pomimo, iż przesłuchiwany funkcjonariusz Policji R. G. na zapytanie obrony wskazywał, iż na pewno oskarżony był pouczany o możliwości obrony i powinno być to zawarte w protokole, co jednak nie ma miejsca. O takim prawie oskarżony nie został pouczony, co więcej w przedmiotowym przypadku nie mamy do czynienia z samą kwestą pouczenia, obrona obligatoryjną, gdzie z samego młodego wieku oskarżonego należy mu się obrona na wszystkich etapach postępowania niezależnie od tego czy tego chce, czy nie, czy rozumie co się do niego mówi, czy nie, czy chętnie rozmawia, czy nie, czy słyszy, bądź niedosłyszy. Po prostu, ustawodawca stwierdza, że sam wiek i niedojrzałość powodują konieczność wsparcia procesowego dla takiej osoby. Jest to o tyle istotne, że po tym przesłuchaniu, gdzie Policjanci prowadzili sobie rozmowę z oskarżonym w kierunku w którym chcieli, zadawali pytania, których konsekwencji oskarżony nie rozumiał, wypaczali sens całokształtu wypowiedzi, została zmieniona kwalifikacja prawna czyny z art. 156 k.k. na art. 148 k.k.

II. błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia i mających wpływ na jego treść , a wyrażający się w błędnym przyjęciu, że:

1)  niezależnie od tego, czy oskarżony zadał cios świadomie umyślnie w osobę pokrzywdzonego, jako tego, który przeszkadzał mu w agresji na P. Z. (1), czy też celował, mierzył tym ciosem w P. Z. (1), lecz w ostatnim momencie zasłonił go swoim ciałem pokrzywdzony, to zamiar oskarżonego był jednoznaczny - chciał wbić nóż w ciało człowieka na wysokości klatki piersiowej, podczas gdy nie wynika to z jakiegokolwiek źródła dowodowego stanowiącego podstawę orzekania! Jest to dowolne ustalenie Sądu, podczas gdy zarówno wyjaśnienia oskarżonego, zeznania świadków, w szczególności funkcjonariusza R. G. i sporządzona przez niego notatka nie wskazują, aby oskarżony zamierzał zabić kogokolwiek, bądź aby się na to chociażby godził, a już tym bardziej nie istnieje dowód, z którego wynikałoby, że jedynym celem oskarżonego niezależnie, czy to pokrzywdzony, czy to P. Z. (1), było wbicie noża w ciało człowieka na wysokości klatki piersiowej;

2)  oskarżony działał z zamiarem ewentualnym pozbawienia życia pokrzywdzonego, podczas gdy zachowanie oskarżonego w postaci odruchowego zadania ciosu na wysokości swojej ręki odpowiadającej okolicy klatki piersiowej nad żebrami pokrzywdzonego, przestraszenie się, natychmiastowe odstąpienie od dalszego zadawania urazów i kontynuowana szarpaniny, skruchy, przeproszenia najbliższych pokrzywdzonego, a także zebrany w sprawie pozostały materiał dowody (zeznania świadków, okazane notatki urzędowe, wyjaśnienia oskarżonego, przyczyny jego zachowania w dniu zdarzenia) jednoznacznie wskazują, iż oskarżony godził się jedynie na ewentualne spowodowanie ciężkiego uszczerbku na zdrowiu P. Z. (1) (tutaj pokrzywdzonego W. K.), a nie spowodowania jego śmierci, co w konsekwencji doprowadziło do skazania za czyn z art. 148 § 1 k.k., zamiast za czyn wyczerpujący znamiona ciężkiego uszczerbku na zdrowiu kwalifikowanego przez nieumyślny skutek śmiertelny z art. 156 § 3 k.k.;

III. rażącą niewspółmiemość zasądzonej oskarżonemu kary 15 lat pozbawienia wolności poprzez niewystarczające uwzględnienie okoliczności przemawiających na korzyść oskarżonego, tj. młodego wieku, dotychczasowej niekaralności, posiadania pozytywnej opinii, wyrażenia skruchy i przeproszenie matki pokrzywdzonego przez co została mu wymierzona kara rażąco wygórowana w ramach błędnie przyjętej kwalifikacji prawnej, a wskazane powyżej okoliczności powinny mieć w rzeczywistości wpływ na zmianę kwalifikacji prawnej czynu i ocenę zachowania oskarżonego.”

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Bardzo obszerne zarzuty apelacji obrońcy przede wszystkim dotyczą oceny dowodów dokonanych przez sąd I instancji, a w konsekwencji kwestionują tezę, iż oskarżony działał zamiarem ewentualnym pozbawienia życia W. K..

Jednak zdaniem Sądu Apelacyjnego, sąd rozstrzygający, po przeprowadzeniu przewodu sądowego w odpowiednim zakresie, prawidłowo ocenił wszystkie istotne w sprawie dowody. Działał w granicach zakreślonych art. 7 kpk,. Nie sposób stwierdzić, że oceny jakich dokonał są dowolne i nielogiczne. Jak już wskazano wyżej, fakt noszenia przez P. G. (1), przez kilka dni przed zajściem, kuchennego noża, nie dowodzi jego zamiaru dokonaniu zabójstwa nie tylko W. K., który był przecież przypadkową ofiarą, ale nawet P. Z. (1). Inna rzecz, że noszenie na co dzień takiego noża nie jest powszechną czynnością i świadczy o tym, że oskarżony liczył się z możliwością jego użycia, choć nie można udowodnić w jaki sposób. Sam ustalony przez Sąd Okręgowy przebieg zdarzenia w dniu 17 grudnia 2021r. nie budzi jakichkolwiek wątpliwości. Oskarżony, " podpuszczony " przez swojego ojca dążył do "odpłacenia" P. Z. (1) za jego wcześniejsze działanie w dniu 5 grudnia 2021r.. Samo krytyczne zdarzenie było dynamiczne i zarówno P. Z. (1), jak i W. K. nie byli bierni wobec postawy oskarżonego. I choć oskarżony działał zamiarem nagłym, to jednak nie powstrzymało go to przed użyciem niebezpiecznego narzędzia / bo takim jest nóż kuchenny o ostrzu 19,5 cm / i działania w sposób bezpośrednio zagrażający życiu człowieka. Oczywiście celem oskarżonego było zadanie ciosu nożem P. Z. (1), przy czym P. G. (1) mierzył w okolice klatki piersiowej. To, iż W. K. zasłonił swojego kolegę i i przez to on otrzymał cios wymierzony przez oskarżonego nie zmienia oceny, że swoim działaniem P. G. (1) atakował newralgiczne części ciała człowieka tj. serce i podbrzusze z wszystkimi tam znajdującymi się narządami wewnętrznymi. Na taki zamiar oskarżonego wskazuje nie tylko rodzaj użytego narzędzia, ale też znaczna siła ciosu, kanał powstałej rany i uszkodzenia ciała poszkodowanego. Oskarżony, choć jest osobą młodą, to rozumiał jakie skutki może nieść takie działanie. I choć nie sposób stwierdzić, że chciał zabić W. K., to jednak wyżej przytoczona argumentacja pozwala na ocenę, iż co najmniej godził się na śmierć swojej ofiary. Także brak zainteresowania się losem W. K. po zdarzeniu, opuszczenie na drugi dzień miejsca swojego pobytu czy też spalenie odzieży wskazuje, iż oskarżony miał świadomość możliwych skutków swojego ataku. Słusznie zatem sąd rozstrzygający ocenił, że P. G. (1) działał z zamiarem ewentualnym pozbawienia życia poszkodowanego.

Natomiast analiza okoliczności poprzedzających krytyczne zdarzenie, przebiegu samego zajścia z P. Z. (1) i W. K., ocena dotychczasowego trybu życia oskarżonego i wyrażana przez niego, jak się wydaje, nie udawana skrucha i żal, pozwalają na ocenę, iż wymierzona P. G. (1) kara pozbawienia wolności w najwyższej wysokości podstawowego zagrożenia, zdaniem Sądu Apelacyjnego, była zbyt surowa. I w tym zakresie apelacja obrońcy okazała częściowo uzasadniona.

Wniosek

Obrońca wniosła o:

„zmianę zaskarżonego wyroku poprzez przyjęcie, iż czyn za który oskarżony £ został skazany wyczerpuje znamiona przestępstwa z art. 156 § 3 k.k., nie zaś z art. 148 § 1 k.k. i w konsekwencji wymierzenie oskarżonemu kary za ten czyn w dolnych granicach ustawowego zagrożenia zgodnie z wyznaczonymi przez prawo materialne dyrektywami wymiaru kary przy uwzględnieniu właściwości dotyczących osoby oskarżonego - jego młodego wieku (17 lat), dotychczasowej niekaralności oraz okoliczności łagodzących w jakich doszło do inkryminowanego zdarzenia w dniu 17 grudnia 2021 r.

ewentualnie

z ostrożności, na wypadek nie podzielenia przez Sąd odwoławczy argumentacji odnośnie zmiany kwalifikacji prawnej czynu i uznaniu, iż przypisany przez Sąd czyn oskarżonemu jest słuszny, wnoszę o zmianę wyroku w zakresie wymierzonej oskarżonemu kary i w konsekwencji wymierzenie P. G. (1) kary pozbawienia wolności nie przekraczającej 10 lat.

ewentualnie

o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania właściwemu Sądowi Okręgowemu.”

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Sad Okręgowy przeprowadził pełne postepowanie dowodowe, a strony, w tym także obrońca i oskarżony, nie wskazywali na jego braki i konieczność uzupełnienia. A zatem nie ma podstaw do uchylenia wyroku.

Przytoczone wyżej rozważania, odnoszące się do zarzutów wszystkich skarżących przekonują, iż Sąd Okręgowy prawidłowo ustalił zamiar oskarżonego i słusznie przypisał mu winę w zakresie czynu kwalifikowanego z art. 148 § 1 kk.

Natomiast, zdaniem Sądu Odwoławczego, sąd I instancji zbyt surowo ocenił sylwetkę oskarżonego, niedostatecznie uwzględnił motywację jego działania, fakt iż poszkodowany był przypadkową ofiarą, ale także brak dojrzałości życiowej oskarżonego i jego żal. Dlatego obniżono wymierzoną karę pozbawienia wolności do 12 lat uznając, że taka kara będzie współmierna do stopnia zawinienia P. G. (1), jak i spełni wymogi prewencji ogólnej.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

1.7.  Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Utrzymano w mocy opis i kwalifikację czynu przypisanego oskarżonemu, jak i wysokość zasądzonego zadośćuczynienia.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Tak, jak to opisano w punktach 3.1 i 3.2 niniejszego uzasadnienia.

1.8.  Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

5.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

Obniżono wymierzoną oskarżonemu karę zasadniczą pozbawienia wolności.

Zwięźle o powodach zmiany

Tak, jak to uzasadniono w pkt. 3.2.

1.9.  Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

1.1.7.  Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

5.3.1.4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

1.1.8.  Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

1.10.  Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

III.

O wydatkach za postępowanie odwoławcze orzeczono na podstawie art. 636 § 2 w zw. z art. 633kpk, przy czym częścią tych wydatków obciążono Skarb Państwa, a oskarżycielkę posiłkową zwolniono od ponoszenia 1/3 wydatków postępowania odwoławczego.

Natomiast o opłacie za obie instancje orzeczono na podstawie art. 10 ust.1 w zw. z art.2 ust.1 pkt.6 ustawy z dnia 23 czerwca 1973r. o opłatach w sprawach karnych /tekst jedn. Dz. U. z 2023r., poz.123/.

7.  PODPIS

SSA Stanisław Stankiewicz SSA Andrzej Olszewski SSA Stanisław Kucharczyk

1.11.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Prokurator

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Kwestionuje zamiar sprawcy, jak i wysokość orzeczonej kary pozbawienia wolności.

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☒

co do winy

☒

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

1.12.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

2

Podmiot wnoszący apelację

Pełnomocnik oskarżycielki posiłkowej.

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Kwestionuje zamiar sprawcy i wysokość orzeczonej kary pozbawienia wolności.

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☒

co do winy

☒

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

1.13.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

3

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca oskarżonego.

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Kwestionuje zamiar sprawcy, kwalifikację przypisanego mu przestępstwa, jak wysokość orzeczonej kary pozbawienia wolności.

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☒

co do winy

☒

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana