Pełny tekst orzeczenia

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II AKa 253/23

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

2

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1.  Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Okręgowego w Gorzowie Wlkp. z dnia 8 lutego 2024 r., sygn. akt II K 56/23

1.2.  Podmiot wnoszący apelację

☒ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3.  Granice zaskarżenia

1.1.1.  Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☒ w części

☐

co do winy

☒

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.1.2.  Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4.  Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami
przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

1.5.  Ustalenie faktów

1.1.3.  Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

1.1.4.  Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

1.6.  Ocena dowodów

1.1.5.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1.1.6.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

Prokurator wyrokowi zarzucił błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, który miał wpływ na jego treść polegający na błędnym uznaniu, iż dowody przeprowadzone w sprawie, wskazują na to, iż zamiarem oskarżonego w momencie użycia noża nie było wyeliminowanie rodziców, pozbawienie iż życia, a jedynie ich nastraszenie i zranienie, tak aby nie zabierali jego rzeczy, co skutkowało zakwalifikowaniem czynu oskarżonego jako przestępstwa z art. 157 § 1 kk w zb. z art. 157 § 2 kk w zw. z art. 11 § 2 kk podczas gdy ustalenia poczynione w sprawie, a w szczególności właściwa ocena zeznań pokrzywdzonych prowadzą do wniosku, iż oskarżony używając noża, wykonując nim liczne zamachy, także na wysokości szyi pokrzywdzonej, artykułując wprost zamiar zabójstwa swoim zachowaniem wypełnił znamiona przestępstwa z art. 13 § 1 kk w zw. z art. 148 § 1 kk w zb. z art. 157 § 1 i 2 kk w zw. z art. 11 § 2 kk, na szkodę I. K. i A. K.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

W pierwszej kolejności stwierdzić należy, Sąd Okręgowy prawidłowo zgromadził materiał dowodowy, a następnie wszystkie dowody w sposób staranny ocenił. Wskazał, które z dowodów uznał za wiarygodne, a które nie i dlaczego. Z pisemnych motywów zaskarżonego wyroku wynika, że przedmiotem jego rozważań była nie tylko przyjęta kwalifikacja prawna czynu, ale także ta zarzucana przez skarżącego.

Apelujący wprawdzie trafnie wskazuje, że wypowiedzi pokrzywdzonych i oskarżonego były skąpe, a zachowanie I. K. nietypowe (umycie podłogi, deski przed przyjazdem policji i pomimo doznanych ran pójście z synem do rzeźni, aby mu ją otworzyć) – to jednak ewidentnie są wiarygodne. Ewidentnie wskazuje na to sposób zachowania się w trakcie ataku oskarżonego, a także po nim – bezzwłoczne zawiadomienie Policji.

Z pisemnych motywów zaskarżonego wyroku wynika przy tym, że Sąd merytoryczny dostrzegł pewne niezgodności w relacjach I. K. i A. K., trafnie je oceniając. Ewidentnie przy tym dynamiczny, nagły przebieg zajścia, obserwowanie i skupianie się na odpieraniu ciosów zadawanych przez oskarżonego pod różnych kątem usytuowania pokrzywdzonych, niewątpliwe emocje – powodowały, że pokrzywdzeni częściowo odmiennie zapamiętali przebieg zdarzenia – w tym wypowiadane przez oskarżonego słowa, sposób zadawania ciosów i zachowanie po zaprzestaniu ich zadawania.

Skarżący przy tym cytując wyrwane z kontekstu wypowiedzi pokrzywdzonej, które miałyby świadczyć, że zamiarem oskarżonego było zabicie rodziców pomija zupełnie, że kiedy M. K. stwierdził w swoim pokoju brak butelki z łańcuszkiem, w której miały znajdować się pieniądze poszedł do rodziców werbalizując oskarżenia o jej kradzież. Okoliczność, że w trakcie wywołanej przez siebie awantury formułował pod adresem matki i potem obojga rodziców groźby pozbawienia ich życia, nie świadczy w żadnym razie, że jego zamiarem było rzeczywiście ich zabicie. Oskarżony był wściekły, chciał ich nastraszyć i odzyskać butelkę z pieniędzmi, o czym najlepiej świadczy fakt, że gdy zobaczył, że matka krwawi zaprzestał ataku, a potem, gdy ta powiedziała mu, iż butelka może znajdować się w rzeźni kazał jej (na co przecież sam wskazuje prokurator) otworzyć budynek. Po czym poszedł jej szukać. Nic przy tym nie sprzeciwiało, się temu, że gdyby rzeczywiście zamiarem oskarżonego było zabicie rodziców kontynuowałby zadawanie ciosów, gdyż matka jedynie zasłaniała się, a ojciec częściowo sparaliżowany także nie był osobą, która byłaby w stanie skutecznie go powstrzymać.

O braku zamiaru pozbawienia życia swoich rodziców świadczy także sposób zadawania ciosów. Sam skarżący zauważa, że z relacji pokrzywdzonej wynika, że nie kierował on noża w kierunku jej głowy i klatki piersiowej. Wymachiwał nożem od góry do dołu w okolicy lewej ręki I. K.. Z kolei okoliczność, że obrażeń doznał także A. K. wynika nie z tego, że oskarżony także go zaatakował, ale przecież z tego, że pokrzywdzony przy pomocy drewnianej deski chciał obronić żonę i wybić deską nóż oskarżonemu. To zaś spowodowało, iż doznał obrażeń lewej dłoni, w której trzymał deskę. To obrażenie ewidentnie ma charakter obronny, co wprost wynika z opinii biegłego i tak twierdzili oboje pokrzywdzeni.

Z kolei sformułowanie, którego użyła pokrzywdzona, że oskarżony próbował ją ugodzić jest sformułowaniem potocznym, zwłaszcza że rozpytana dokładnie na rozprawie na tę okoliczność I. K. wyraźnie wskazała, że oskarżony wymachiwał nożem od góry w dół. Ugodzenie nie można tym samym rozumieć tak, jak chciałby tego skarżący tj. wbicie noża, ale tak jak wskazała pokrzywdzona, jako kaleczenie jej.

Takiemu pojmowaniu ciosów zadawanych przez oskarżonego zdecydowanie sprzeciwia się także opinia sporządzona przez biegłych. Oskarżony wymachiwał nożem w okolicach rąk i ramion matki, a także uszkodził rękę broniącego jej ojca. Nie wykonywał przy tym ruchów celowych, skierowanych w istotne organy życiowe, których uszkodzenie spowodowało narażenie pokrzywdzonych na utratę zdrowia, czy życia. W tym zakresie zasadnie Sąd merytoryczny dał wiarę opinii biegłego Czechowskiego, którego przecież wiadomości specjalnych skarżący nie kwestionuje i całkowicie w swojej skardze pomija ten dowód. Biegły tymczasem wprost wskazał, iż płaszczyzna noża użytego przez oskarżonego była skierowana skośnie do płaszczyzny ciała pokrzywdzonej, co może prowadzić do wniosku, że obrażenia miały charakter obrony. Wskazuje na to także umiejscowienie tychże obrażeń. Tym samym słusznie przyjął Sąd I instancji, że M. K. nie dźgał matki chcąc ja zabić. Zwłaszcza, że i siła zadawanych ciosów była średnia, a rany cięte nie były głębokie, gdyż dotyczyły przecięcia tkanki skórnej i tłuszczowej. Podkreślić należy ponownie, że oskarżony widząc krew zaprzestał ataku i wyszedł z kuchni.

Nie sposób także uznać obrażeń ojca na wskazujące, że oskarżony zamierzał go pozbawić życia. Z opinii biegłego wynika także, że miały charakter obronny, co także wynika z relacji samego A. K.. Umiejscowienie ich wynikało, co już podkreślano, z faktu, że pokrzywdzony trzymał lewą ręką deskę.

Zdarzenie miało gwałtowny przebieg, a ciosy były nieskoordynowane, gdyż oskarżony był wściekły, gdyż ktoś zabrał, bez jego wiedzy, i zgody z jego pokoju butelkę z łańcuszkiem i pieniędzmi. Skarżący przy tym popada w sprzeczność z jednej strony twierdząc, że pokrzywdzona wiarygodnie zeznaje, że oskarżony nie kierował noża w jej głowę i klatkę piersiową, a z drugiej, że oskarżony działał chaotycznie i było mu obojętne, „czy dosięgnie szyi pokrzywdzonej czy też jej ramion”. Nie ma przy tym racji powołując się na zeznania A. K., który wskazał w postępowaniu przygotowawczym, że „ celował w klatkę piersiową, ale żona się broniła i dlatego trafił w rękę” tylko na zasadzie, że nie był on obiektem ataku i miał lepszą zdolność spostrzegania. Nic bardziej mylnego, to atakowany broniąc się, zasłaniając , aby czynić to skutecznie musi wiedzieć, gdzie sprawca kieruje ostrze. Pokrzywdzona wyraźnie zaprzeczyła, aby syn celował w jej klatkę piersiową czy głowę. Zdarzenie przebiegało gwałtownie, związane było z wielkimi emocjami, a A. K. stał wprawdzie obok, ale swoje działania koncertował na zaopatrzeniu się w deskę, a potem za jej pomocą obronę żonę i wytrącenie narzędzia z ręki syna.

Słusznie Sad Okręgowy przy tym przyjął, że podejmowane działania przez pokrzywdzoną miały charakter obronnych, co jednak nie przeczy, że zamiarem oskarżonego było zadanie jej ciosów w palce, czy nadgarstek. Oskarżony widząc zachowanie swojej matki i widząc w jakim położeniu są jej ręce nie próbował zadać jej ciosu w inne, odsłonięte miejsce i dalej zadawał ciosy właśnie w palce i nadgarstek.

Nie sposób przy tym także poczytywać wyjaśnień oskarżonego na jego niekorzyść. Zwłaszcza w kontekście opinii biegłych. Skoro biegli rozpoznali u oskarżonego określone dysfunkcje, to trudno oczekiwać, aby rozumiał konsekwencje swojego zachowania i zdawał sobie sprawę z odpowiedzialności. Niezależnie jednak od tego ma on prawo, jak każdy sprawca, do dowolnego kształtowania swojej obrony.

Tym samym wyprowadzanie przez skarżącego wniosku, wobec stwierdzonego niedokształcenia uczuciowości wyższej, obniżonego wglądu we własne zachowanie, deficytach poznawczych, iż wyprowadzając serię ciosów nożem działał bezrefleksyjnie, w poczuciu bezkarności i stanowi kolejny argument, iż działał on z zamiarem pozbawienia życia swoich rodziców – jest dowolne i oderwane od realiów sprawy. Z wydanej opinii wprost wynika, że wyjaśniając nie kłamie, nie manipuluje faktami, gdyż nie pozwala mu na to poziom intelektualny. Składa relacje sprzeczne, nie potrafi swoich wyjaśnień przełożyć na język prawny. Oskarżony odróżnia pojęcia dobra i zła, ale ocena swojego zachowania jest dla niego trudna. Oskarżony nie przewiduje konsekwencji swoich zachowań.

Zważyć bowiem należy, że o zamiarze, z jaki działa sprawca nie jest determinująca ani opinia psychiatrów ani nawet jego wyjaśnienia i zachowanie po czynie, które są jedynie jednymi z dowodów. Zachowanie te należy rozpatrywać w kontekście relacji z rodzicami, okoliczności poprzedzających atak, rodzaju i charakteru użytego narzędzia, sposobu zadawania nim ciosów, rodzaju i charakteru powstałych obrażeń, siły z jaką zadawał ciosy, wypowiedzi, ale i zachowania w zestawieniu z postawą pokrzywdzonych, a także postawy po czynie. Te zaś w sposób oczywisty wskazują, że jego zamiarem było zastraszenie rodziców i odzyskanie butelki z pieniędzmi.

Co więcej skoro oskarżony wymachiwał nożem od góry w dół, to pokrzywdzeni mieli prawo w emocjach i zaskoczeni atakiem sądzić, że ciosy mogą być zadawane potencjalnie w różne części ciała. Na pewno nie były to jednak cięcia poprzeczne, jak wynika to z relacji A. K. w trakcie postępowania przygotowawczego. Rozpytany dokładnie na rozprawie wyraźnie wskazał, tak jak pokrzywdzona, iż oskarżony wymachiwał nożem z góry w dół. Oczywiście atak był rozciągnięty w czasie, ale nie sposób dać wiary pokrzywdzonemu, aby to trwało 30 min. Po pierwsze pokrzywdzony nie patrzył na zegarek, a po wtóre emocje, lęk, potęgowały poczucie zagrożenia, co w świetle zasad logiki i doświadczenia musiały powodować, że atak trwał znacznie dłużej niż w rzeczywistości. Podkreślić przy tym należy, że relacja A. K. złożona na rozprawie głównej ma charakter zdecydowanie bardziej wyważony, gdzie świadek już nie poddawał się takim emocjom, jak w początkowej fazie postępowania. Przesłuchiwany był bardziej szczegółowo. W tej relacji zaś zaprzeczył, czego skarżący nie dostrzega, aby syn groził im, że ich zabije, a tylko, że „pochlasta”. Zdecydowanie przy tym zaprzeczył, aby mówił, iż syn wbije nóż w klatkę piersiową.

Trudno przy tym zakładać, aby oskarżony kupując nóż na miesiąc przed zdarzeniem przewidywał, że zostanie mu zabrana butelka z pieniędzmi. Wielkość noża i samego ostrza wskazuje, że był to zwykły nóż kieszonkowy. W chwili zdarzenia oskarżony znajdował się w pod wpływem alkoholu, ale przecież już wcześniej go nadużywał. Nie sposób przy tym przyjąć, aby działał on z niskich pobudek, czy błahego powodu. Pracował on dorywczo, a osiągane przez niego dochody nie były duże, tym samym z jego punktu widzenia kwota 50 zł była na pewno znacząca.

Po zdarzeniu oskarżony nie wyraził wprawdzie skruchy i nie udzielił pomocy pokrzywdzonym, co akcentuje prokurator, ale w płaszczyźnie jego deficytów psychicznych i faktu, że matka spełniła jego prośbę i otworzyła mu rzeźnię poszedł szukać butelki. Z pola widzenia przy tym skarżącego umknęło, iż zaprzestał zadawania cisów widząc krew matki, na co pokrzywdzona wprost wskazywała. Nie postąpiłby tak z pewnością chcąc zabić swoich rodziców. Miał możliwość kontynuowania zamachu, a jednak opuścił kuchnię.

Wniosek

Podnosząc powyższe zarzuty skarżący wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i uznanie oskarżonego za winnego popełnienia przestępstwa z art. 13 § 1 kk w zw. z art. 148 § 1 kk w zb. z art. 157 § 1 i 2 kk w zw. z art. 11 § 2 kk i wymierzenie za to przestępstwo kary 10 lat pozbawienia wolności

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Skoro Sąd I instancji kompletny materiał dowodowy w sposób staranny i prawidłowy ocenił. Wskazał, które z dowodów uznał za wiarygodne, a które nie i dlaczego, a ocena ta doprowadziła do poczynienia trafnych ustaleń faktycznych, to w żadnym razie nie może być mowy o błędzie w ustaleniach faktycznych. Tym samym wniosek o zmianę kwalifikacji prawnej czynu okazać się musiał niezasadny.

3.2.

Obrońca oskarżonego zarzucił zaskarżonemu rozstrzygnięciu rażącą niewspółmierność kary orzeczonej wobec M. K. w stosunku do stopnia winy i społecznej szkodliwości przypisanego mu czynu, wyrażającą się w wymierzeniu kary czterech lat pozbawienia wolności, co stanowi dolegliwość zbyt surową, wykraczającą poza cele prewencji szczególnej i ogólnej oraz stopień winy oskarżonego, prawidłowa zaś ocena okoliczności dotyczących wymiaru kary uzasadnia orzeczenie jaj w niższej wysokości, tj. w wymiarze roku pozbawienia wolności;

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

W realiach sprawy ewidentnie należało przyznać rację skarżącemu, że chociaż Sąd Okręgowy poczytał na korzyść oskarżonego jego niekaralność, przyznanie się do popełnienia zarzucanego mu czynu, z pola widzenia umknęło mu, że biegli rozpoznali u niego upośledzenie umysłowe w stopniu lekkim i nieznacznie ograniczoną zdolność rozpoznania swojego czynu i pokierowania swym postępowaniem. Jest to zaś okoliczność ewidentnie znacząca, podobnie jak i to, że oskarżony wychowywał się w rodzinie ubogiej intelektualnie, gdzie ojciec i dwóch braci zmagają się z problemami psychicznymi oraz brak mu było doświadczenia życiowego. Tym samym nie poczytanie owych okoliczności na korzyść oskarżonego skutkować musiało obniżeniem mu wymierzonej kary, choć nie do tej wnioskowanej przez skarżącego.

Z drugiej strony bowiem oskarżony w chwili czynu miał 30 lat, a więc osiągnął wiek znacznie przewyższający próg pełnoletności.

Przy tym skarżący nie zauważa, że Sąd I instancji trafnie uwzględnił i właściwie wyważył stopień zawinienia i społecznej szkodliwości czynu – w tym eksponowany w apelacji sposób użycia noża. zamiar, z jakim działał oskarżony, rodzaj i charakter doznanych przez pokrzywdzonych obrażeń.

Przy tym wymierzeniu kary w dolnej granicy ustawowego zagrożenia zdecydowanie także sprzeciwia się wcześniejsze już wszczynanie awantur przez oskarżonego, wyrażenie w ich trakcie pretensji wobec rodziców, nadużywanie alkoholu i wzrastanie poziomu agresji. Z pola widzenia nie mogło umknąć i to, że oskarżony spowodował obrażenia ciała u 2 najbliższych osób, z którymi zamieszkiwał, dużo słabszych fizycznie, w tym częściowo sparaliżowanego ojca. Nagłe i impulsywne zachowanie oskarżonego i użycie noża kieszonkowego.

Wniosek

Podnosząc powyższy zarzut skarżący wniósł zmianę zaskarżonego wyroku poprzez:

1.orzeczenie wobec oskarżonego kary roku pozbawienia wolności,

2.nieobciążanie oskarżonego kosztami za postępowanie przed Sądem drugiej instancji,

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Skoro Sąd nie uwzględnił na korzyść oskarżonego wszystkich okoliczności łagodzących, to należało częściowo uwzględnić wniosek, chociaż z drugiej strony ewidentnie nie do dolnej granicy ustawowego zagrożenia z uwagi na stopień zawinienia i społecznej szkodliwości czynu.

Z uwagi na sytuację majątkową, rodzinną, brak majątku i dochodów należało uwzględnić wniosek o zwolnienie oskarżonego od wydatków związanych z postępowaniem odwoławczym i od opłaty za obie instancje.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

1.7.  Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Sprawstwo i wina oskarżonego w zakresie przypisanego mu czynu, przyjęta kwalifikacja prawna czynu, orzeczenia dotyczące dowodów rzeczowych

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Sąd Okręgowy prawidłowo zgromadził materiał dowodowy, a wszystkie dowodowy w sposób staranny i wnikliwy ocenił Wskazał, które z nich uznał za wiarygodne, a które nie i dlaczego. Żadnych wątpliwości nie budzi przyjęta kwalifikacja prawna czynu, która także starannie została uzasadniona w pisemnych motywach zaskarżonego wyroku.

Brak podstaw do kwestionowania orzeczeń o dowodach rzeczowych, które znajdują oparcie w przywołanych podstawach prawnych i zostały logicznie uzasadnione.

1.8.  Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

5.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

Wymierzona kara pozbawienia wolności

Zwięźle o powodach zmiany

Skoro Sąd nie uwzględnił na korzyść oskarżonego wszystkich okoliczności łagodzących, to należało obniżyć wymierzoną kare pozbawienia wolności, tak by była ona adekwatna nie tylko do stopnia zawinienia i społecznej szkodliwości czynu, ale także do właściwości i warunków osobistych M. K..

1.9.  Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

1.1.7.  Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

5.3.1.4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

1.1.8.  Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

1.10.  Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

II

Zgodnie z wnioskiem i oświadczeniem obrońcy z urzędu oskarżonego, na podstawie § 17 ust. 2 pkt 5 i § 4 ust. 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu (Dz.U.2019.18 z późniejszymi zmianami) zasądzono na jego rzecz koszty nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej oskarżonemu z urzędu w postępowaniu odwoławczym.

III

Na podstawie art. 624 § 1 kpk w zw. z art. 633 kpk zwolniono oskarżonego od ponoszenia połowy wydatków związanych z postępowaniem odwoławczym i od opłaty za obie instancje na zasadzie art. 13 ust. 1 w zw. z art. 10 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973r. o opłatach w sprawach karnych (tekst jednolity Dz.U. z 1973r. Nr 49, poz.223 z późniejszymi zmianami) uznając, iż nie jest on ich w stanie ponieść, gdyż wprawdzie nie ma nikogo na utrzymaniu, ale nie ma też majątku ani źródła dochodu, a będzie odbywał długoterminową karę pozbawienia wolności. Na podstawie art. 636 § 1 kpk w zw. z art. 633 kpk pozostałą część wydatków poniesie Skarb Państwa.

7.  PODPIS

SSA Andrzej Wiśniewski SSA Piotr Brodniak SSO del. Iwona Gdula

1.3  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Prokurator

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Ustalenia faktyczne i kwalifikacja prawna czynu

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

1.3  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

2

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca oskarżonego

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

wysokość wymierzonej kary pozbawienia wolności

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☐

co do winy

☒

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana