Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 3 kwietnia 2024 r.

Sąd Apelacyjny we Wrocławiu II Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący sędzia SA Bogusław Tocicki (spr.)

Sędziowie: SA Jerzy Skorupka

SA Maciej Skórniak

Protokolant: Wiktoria Dąbrowicz

przy udziale prokuratora Prokuratury (...) we W. Anny Szymanik

po rozpoznaniu 3 kwietnia 2024 r.

sprawy

A. K. (1) oskarżonego o czyn z art. 62 ust. 2 ustawy z 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii, art. 263 § 2 k.k., art. 53 ust. 2 i art. 56 ust. 1 i 3 ustawy z 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii i art. 59 ust. 1 ustawy z 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w związku z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. w zw. z art. 12 § 1 k.k., art. 157 § 1 k.k. w związku z art. 64 § 1 k.k.

M. K. (1) oskarżonego o czyn z art. 62 ust. 2 ustawy z 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii, art. 56 ust. 1 i 3 ustawy z 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii i art. 59 ust. 1 ustawy z 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. w zw. z art. 12 § 1 k.k.

na skutek apelacji wniesionych przez obu oskarżonych

od wyroku Sądu Okręgowego we Wrocławiu

z 26 maja 2023 r. sygn. akt III K 320/21

I.  utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok w stosunku do oskarżonych: A. K. (1) i M. K. (1);

II.  zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw. M. K. (2) kwotę 1.200,- złotych w tym podatek VAT, tytułem nieopłaconej obrony z urzędu udzielonej oskarżonemu A. K. (1) w postępowaniu odwoławczym;

III.  zwalnia oskarżonych: A. K. (1) i M. K. (1) od ponoszenia przypadających na nich kosztów postępowania odwoławczego, obciążając Skarb Państwa wydatkami tego postępowania, w tym zwalnia ich z opłat za drugą instancję.

UZASADNIENIE

Mimo wymogów określonych w przepisie art. 99a § 1 k.p.k., a także w przepisach Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 listopada 2019r. w sprawie wzorów formularzy uzasadnień wyroków oraz sposobu ich wypełniania (Dz.U z 2019r. poz. 2349), w niniejszej sprawie odstąpiono od opracowania uzasadnienia wyroku sądu odwoławczego na formularzu UK, sporządzając uzasadnienie wyroku w sposób tradycyjny. Odstępstwo od tej zasady podyktowane zostało koniecznością zagwarantowania stronom postępowania prawa do rzetelnego procesu, który obejmuje także postępowanie odwoławcze, a to w kontekście art. 6 ust. 1 Europejskiej Konwencji o Ochronie Praw i Podstawowych Wolności.

Było to podyktowane tym, że forma oraz treść formularza w realiach niniejszej sprawy skutkowałaby niemożnością pełnego respektowania konwencyjnego standardu rzetelnego procesu. Należy podzielić stanowisko Sądu Najwyższego przedstawione w wyroku z dnia 11 sierpnia 2020r. (sygn. akt I KA 1/20), w który to, w ślad za prof. P. H. (por. „Konwencja o Ochronie Praw Człowieka i Podstawowych Wolności, Komentarz, tom I red. L. G., Warszawa 2010, str. 305-306) uznał, że „ wprawdzie prawo do dwuinstancyjnego rozpoznania sprawy karnej nie wynika wprost z art. 6 Konwencji, jest jednak oczywiste, że skoro w systemie prawa polskiego umieszczono prawo do zaskarżenia wyroku wydanego w pierwszej instancji, to takie państwo – strona Konwencji przewidując możliwość wniesienia apelacji od wyroku, musi zapewnić do niej skuteczny dostęp, a co za tym idzie musi gwarantować odpowiednimi instrumentami procesowymi rzetelność samego postępowania odwoławczego”, a w konsekwencji, iż „ aby nie doszło do naruszenia prawa strony do rzetelnego procesu sądowego (na etapie odwoławczym) opisanego w art. 6 ust. 1 EKPC, tak, jak jest on ujmowany i tłumaczony przez orzecznictwo ETPC, zwłaszcza że w systemie prawa polskiego istnieje nadzwyczajny środek zaskarżenia (kasacja), który może być oparty na naruszeniu prawa procesowego (w tym naruszeniu art. 433 § 1 i 2 k.p.k. w zw. z art. 457 § 3 k.p.k.), konieczne jest by kontrola ta w aspekcie standardu konwencyjnego realizowana była przez sąd odwoławczy, jak też i Sąd Najwyższy w ramach postępowania kasacyjnego”. Nie ulega przecież wątpliwości, iż kontrola ta może być dokonana jedynie poprzez zapoznanie się z argumentami sądu, przemawiającymi za przyjętym rozstrzygnięciem. Tym samym jakość uzasadnienia wyroku jest istotnym elementem prawa. Obligatoryjne nakazanie sporządzenia uzasadnień w formie formularzy (art. 99a § 1 k.p.k.), nie dawałoby w realiach niniejszej sprawy właściwego instrumentarium procesowego dla zrealizowania standardu prawa do rzetelnego procesu, gdyż niejednokrotnie, zwłaszcza w sprawach wieloosobowych i wielowątkowych, zarzuty ujęte w części wstępnej apelacji nie przystają do jej wniosków lub wykluczają się od strony formalnoprawnej, czy pozostają oderwane od wskazanej podstawy odwoławczej, bądź też formułowane są dopiero w uzasadnieniu.

W omawianej sprawie zakres podmiotowo-przedmiotowy sprawy, liczba wniesionych środków odwoławczych, sposób sporządzenia apelacji (w tym charakter podniesionych w nich zarzutów), w odniesieniu do przedmiotu samej sprawy oraz tych elementów, które musiały być brane pod uwagę z urzędu, prowadzi do wniosku, że sporządzenie uzasadnienia na formularzu UK 2 skutkowałoby niemożnością rzetelnego i konkretnego ustosunkowania się w toku postępowania do każdego istotnego argumentu zawartego w apelacji stron, a przede wszystkim przedstawienia konkluzji, które dla stron byłyby czytelne i wskazywałyby w jaki sposób dany wniosek został wyprowadzony.

Uzasadnienie stanowiska tut. Sądu stanowią nadto orzeczenia Trybunału Konstytucyjnego oraz ETPC. Zważyć bowiem należy, że w sytuacji, kiedy art. 91 ust. 2 Konstytucji RP stanowi, iż „ umowa międzynarodowa ratyfikowana za uprzednią zgodą wyrażoną w ustawie ma pierwszeństwo przed ustawą, jeżeli ustawy tej nie da się pogodzić z umową” oraz wobec jednoczesnego stwierdzenia, że formularz nie pozwala na realizowanie obowiązku wynikającego z art. 457 § 3 k.p.k. w zw. z art. 433 § 1 i 2 k.p.k. zaniechanie sporządzenia uzasadnienia formularzowego okazało się konieczne.

Sporządzenie uzasadnienia wyroku w sposób tradycyjny znajduje oparcie w stanowisku Trybunału Konstytucyjnego wyrażonym w wyroku z dnia 19.12.2006r. w sprawie P 37/05 (OTK-A 2006/11/177). Stosowany zatem wprost przepis art. 6 ust. 1 Konwencji o Ochronie Praw i Podstawowych Wolności (Dz.U z 1993r., poz. 61, poz. 284 ze zm.) obliguje sąd drugiej instancji do odniesienia się w uzasadnieniu wyroku do każdego istotnego – na tle konkretnej sprawy – argumentu. Tym samym brak odniesienia do takiej argumentacji stanowi o naruszeniu standardu rzetelnego procesu (tak m.in. ETPC w wyroku z 9.12.199r. Riuz Torija przeciwko Hiszpanii, A. 303-A, w: M.A. Nowicki: „Europejski Trybunał Praw Człowieka, Orzecznictwo, tom 1, Zakamycze 2001, s. 515- 516 i SN w wyroku z 16.01.2007r., sygn. akt V KK 328/06, z 6.04.2011r., sygn. akt V KK 368/10 i inne). Podobne stanowisko przedstawił Trybunał Konstytucyjny na tle art. 45 ust. 1 Konstytucji RP, wskazując że uzasadnienie orzeczeń jest decydującym komponentem prawa do rzetelnego procesu sądowego i podstawą kontroli zewnętrznej orzeczenia przez organ wyższej instancji, bowiem dokumentuje argumenty przemawiające za przyjętym rozstrzygnięciem (wyrok TK z 16.01.2006r., sygn. SK 30/05, OTK-A 2006, nr 1 poz. 2, teza 4.3 uzasadnienia).

Mając powyższe na uwadze, uwzględniając także stanowisko Trybunału Konstytucyjnego wyrażone w sprawie P 37/05 oraz Sądu Najwyższego przedstawione w sprawie I KA 1/20, formułujące obowiązek sądu odwoławczego do każdorazowej oceny, w związku z kategorycznym brzmieniem art. 457 § 3 k.p.k. w zw. z art. 433 § 1 i 2 k.p.k., czy w danej sprawie może sporządzić uzasadnienie swojego wyroku na formularzu UK 2, nie naruszając podstawowych gwarancji strony do rzetelnego procesu odwoławczego, Sąd Apelacyjny w sprawie omawianej odstąpił od sporządzenia uzasadnienia w formie przewidzianej w art. 99a § 1 k.p.k.

Prokurator Prokuratury Okręgowej we Wrocławiu skierował akt oskarżenia m.in. przeciwko następującym osobom:

1)  A. K. (1) oskarżonemu o to, że :

I.  w dniu 27 stycznia 2021r. we W. wbrew przepisom ustawy posiadał znaczną ilość środków odurzających w postaci amfetaminy w ilości 411,30 grama netto,

- tj. o przestępstwo z art. 62 ust. 2 ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii;

II.  w dniu 27 stycznia 2021r. we W. posiadał bez wymaganego zezwolenia broń palną gazową w postaci pistoletu gazowego (...), model (...) kal. (...) mm ((...)) nr (...) produkcji tureckiej firmy (...) oraz amunicję do broni palnej bojowej w postaci siedmiu nabojów pistoletowych kal. (...) mm ((...), (...)) produkcji niemieckiej firmy (...) z pociskami pełno płaszczowymi oraz amunicję do broni palnej alarmowej i gazowej w postaci dziesięciu pistoletowych nabojów alarmowych kal. (...) mm ((...) mm (...)) współczesnej produkcji czeskiej, czterech pistoletowych nabojów alarmowych kal. (...) mm ((...) mm (...)) współczesnej produkcji niemieckiej z gazowym, pieprzowym ładunkiem obezwładniającym (...),

- tj. o przestępstwo z art. 263 § 2 k.k.;

III.  w okresie od listopada 2020r. do 27 stycznia 2021r., we W. działając w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami w warunkach czynu ciągłego, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, czyniąc z popełnienia przestępstwa stałe źródło dochodów, wbrew przepisom ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii, wytwarzał substancje psychotropowe w postaci amfetaminy w znacznej ilości w ten sposób, że nabył amfetaminę w postaci wolnej zasady w ilości nie mniejszej niż 1 litr amfetaminy oraz posiadał amfetaminę w ilości 421,80 grama oraz inne substancje tj. kwas siarkowy i kofeinę w ilości 77,58 grama, niezbędne do wytwarzania substancji psychotropowej w postaci amfetaminy, które następnie wprowadzał do obrotu i dalszej dystrybucji osobom będącym zarówno konsumentami i dalszymi dystrybutorami oraz uczestniczył w obrocie znacznymi ilościami środków odurzających i substancji psychotropowych, a nadto udzielał tych środków i substancji, a w szczególności nabył od innych osób środki odurzające oraz psychotropowe w ilości nie mniejszej niż 500 gram amfetaminy za nieustaloną kwotę, substancji psychotropowej w postaci tabletek ekstazy w ilości nie mniejszej niż 500 sztuk, w łącznej kwocie nie mniejszej niż 2.000 zł, kokainy w ilości nie mniejszej niż 1 porcja dilerska, a następnie przekazał innym osobom będącym zarówno konsumentami jaki i dalszymi dystrybutorami środki i substancje o łącznej wartości nie mniejszej niż 8.000 zł a w tym:

⚫

przekazał w dniu 5 grudnia 2020r. we W. mężczyźnie posługującym się numerem (...) środki odurzające w postaci kokainy w ilości 4 porcji dilerskich w łącznej kwocie 1.000 zł;

⚫

w dniu 18 grudnia 2020r. we W. przekazał mężczyźnie posługującym się numerem (...) kokainę w nieustalonej ilości za nieustaloną kwotę;

⚫

w dniu 21 grudnia 2020r. we W. przekazał mężczyźnie posługującym się numerem (...) nieustalony narkotyk w ilości 200 gramów za nieustaloną kwotę;

⚫

w dniu 27 grudnia 2020r. we W. przekazał M. K. (1) substancje psychotropowe w ilości 220 sztuk tabletek ekstazy za nieustaloną kwotę;

⚫

w dniu 27 grudnia 2020r. we W. przekazał kobiecie posługującej się numerem (...) kokainę w ilości 1 porcji dilerskiej za nieustaloną kwotę;

⚫

w okresie od 3 stycznia 2021r. do 7 stycznia 2021r. we W. przekazał mężczyźnie posługującym się numerem (...) substancje psychotropowe w postaci tabletek ekstazy w ilości 1.000 sztuk za łączną kwotę 4.000 zł, substancje psychotropową w postaci metamfetaminy w ilości 100 gramów za łączną kwotę 7.000 zł;

- tj. o przestępstwo z art. 53 ust 2 i art. 56 ust 1 i 3 oraz art. 59 ust 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. w zw. z art. 12 § 1 k.k.;

IV.  w dniu 3 listopada 2020r. we W., działając w warunkach powrotu do przestępstwa, uderzając głową w twarz P. W. spowodował u niej obrażenia ciała w postaci otarcia naskórka i złamania kości nosa z przemieszczeniem, naruszając czynności narządów ciała na czas powyżej 7 dni, przy czym czynu tego dokonał będąc uprzednio skazany wyrokiem Sądu Rejonowego dla Wrocławia Krzyków V Wydział Kamy z dnia 4 grudnia 2018r. sygn. akt VK-1100/18 na karę ośmiu miesięcy pozbawienia wolności za czyn z art. 157 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 2 k.k., popełniony w dniu 4 grudnia 2018r., którą odbył w okresie od 17 kwietnia 2019r. do 11 grudnia 2019r.,

- tj. o przestępstwo z art. 157 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k.;

2)  M. K. (1) oskarżonemu o to, że :

V.  w dniu 27 stycznia 2021r. we W. wbrew przepisom ustawy, posiadał znaczną ilość środków odurzających w postaci ziela konopi innych niż włókniste w ilości 35,06 grama netto, substancji psychotropowej w postaci amfetaminy w ilości 373,73 grama netto, substancji psychotropowej w postaci metamfetaminy w ilości 8,90 grama netto,

- tj. o przestępstwo z art. 62 ust. 2 ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii;

VI.  w okresie od października 2020r. do 27 stycznia 2021r. we W., działając wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami, w warunkach czynu ciągłego, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, czyniąc z popełnienia przestępstwa stałe źródło dochodów, wbrew przepisom ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii, wprowadzał do obrotu i dalszej dystrybucji osobom będącym zarówno konsumentami i dalszymi dystrybutorami oraz uczestniczył w obrocie znacznymi ilościami środków odurzających i substancji psychotropowych, a nadto udzielał tych środków i substancji, a w szczególności nabył od innych osób środki odurzające oraz psychotropowe w postaci amfetaminy w ilości nie mniejszej niż 1.800 kg za nieustaloną kwotę oraz metamfetaminę w ilości nie mniejszej 0,5 porcji dilerskiej za nieustaloną kwotę, tabletki ekstazy nie mniej niż 220 sztuk za nieustaloną kwotę, a następnie przekazał innym osobom będącym zarówno konsumentami jaki i dalszymi dystrybutorami środki i substancje o łącznej wartości nie niniejszej niż 65.950 zł, a w tym:

a) w okresie od października 2020r. do dnia 26 stycznia 2021r. przekazał J. W. substancje psychotropowe w postaci metamfetaminy w ilości nie mniejszej niż 3 porcje dilerskie o nieustalonej wartości oraz metamfetaminy w ilości nie mniej niż 100 gramów za kwotę nie mniejszą niż 9.300 zł, substancji psychotropowej w postaci tabletek ekstazy w łącznej ilości nie mniejszej niż 32 sztuki za nieustaloną kwotę, substancje psychotropowe w postaci amfetaminy w ilości nie mniejszej niż 900 gramów za kwotę nie mniejszą niż 9.000 zł oraz 450 gramów nieustalonego narkotyku za nieustaloną kwotę, tj:

⚫

w dniu 27 listopada 2020r. przekazał mu środki psychotropowe w postaci metamfetaminy w ilości 1 porcji dilerskiej o nieustalonej wartości;

⚫

w dniu 10 grudnia 2020r. przekazał mu substancje psychotropowej w postaci tabletek ekstazy w ilości 12 sztuk za nieustaloną kwotę;

⚫

w dniu 2 grudnia 2020r. przekazał mu nieustalony narkotyk w ilości 50 gramów za nieustaloną kwotę;

⚫

w dniu 5 grudnia 2020r. przekazał mu nieustalony narkotyk w ilości 100 gramów za nieustaloną kwotę;

⚫

w dniu 7 grudnia 2020r. przekazał mu nieustalony narkotyk w ilości 50 gramów za nieustaloną kwotę;

⚫

w dniu 9 grudnia 2020r. przekazał mu nieustalony narkotyk w ilości 50 gramów za nieustaloną kwotę;

⚫

w dniu 19 grudnia 2020r. przekazał mu nieustalony narkotyk w ilości 150 gramów za nieustaloną kwotę;

⚫

w dniu 21 grudnia 2020r. przekazał mu amfetaminę w ilości 50 gramów za nieustaloną kwotę;

⚫

w dniu 27 grudnia 2020r. przekazał mu substancje psychotropowe w postaci tabletek ekstazy w ilości 20 sztuk za nieustaloną kwotę;

⚫

w dniu 28 grudnia 2020r. przekazał mu substancje psychotropowe w postaci amfetaminy w ilości 50 gramów za nieustaloną kwotę;

⚫

w dniu 29 grudnia 2020r. przekazał mu substancje psychotropowe w postaci amfetaminy w ilości 100 gramów za nieustaloną kwotę;

⚫

w dniu 31 grudnia 2020r. przekazał mu substancje psychotropowej w postaci metamfetaminy w ilości 1,5 porcji dilerskiej za nieustaloną kwotę;

⚫

w dniu 31 grudnia 2020r. przekazał mu substancje psychotropowe w postaci amfetaminy w ilości 50 grama za nieustaloną kwotę oraz substancje psychotropowe w postaci metamfetaminy w ilości 1 porcji dilerskiej za nieustaloną kwotę;

⚫

w dniu 7 stycznia 2021r. przekazał mu substancje psychotropowe w postaci metamfetaminy w ilości 1 porcji dilerskiej za nieustaloną kwotę;

⚫

w dniu 11 stycznia 2021r. przekazał mu substancje psychotropowe w postaci metamfetaminy w ilości 100 gramów za łączną kwotę 9.300 zł;

b) od nieustalonego dnia 2020r. do 29 listopada 2020r. udzielił A. M. nie mniej niż 20 gramów substancji psychotropowej w postaci amfetaminy za nieustaloną kwotę, 5 porcji dilerskich nieustalonego narkotyku za nieustaloną kwotę tj.:

⚫

w dniu 29 listopada 2020r. przekazał mu 5 porcji dilerskich nieustalonego narkotyku za nieustaloną kwotę;

c) od nieustalonego dnia do dnia 04 grudnia 2020r. udzielił M. K. (3) nie mniej niż 150 gramów amfetaminy za nieustaloną kwotę oraz 2 porcje dilerskie nieustalonego narkotyku za nieustaloną kwotę, tj:

⚫

w dniu 4 grudnia 2020r. przekazał mu nieustalony narkotyk w ilości 2 porcji dilerskich za nieustaloną kwotę;

d) w okresie od 26 listopada 2020r. do 23 grudnia 2020r. przekazał mężczyźnie posługującym się numerem (...) środki psychotropowe w postaci amfetaminy w ilości nie mniejszej niż 6 porcji dilerskich amfetaminy za łączną kwotę nie mniejszą niż 40 zł oraz 0,5 grama amfetaminy za nieustaloną kwotę, środki psychotropowe w postaci metamfetaminy w ilości nie mniejszej niż 1 porcji dilerskiej za kwotę nie mniejszą niż 80 zł oraz nie mniej niż 4 sztuki tabletek ekstazy za nieustaloną kwotę tj:

⚫

w dniu 26 listopada 2020r. przekazał mu środki psychotropowe w postaci amfetaminy w ilości 2 porcji dilerskich w łącznej kwocie 40 zł oraz substancje psychotropowej w postaci metamfetaminy w ilości 0,5 porcji dilerskiej za nieustaloną kwotę;

⚫

w dniu 20 listopada 2020r. przekazał mu substancję psychotropową w postaci metamfetaminy w ilości 0,5 porcji dilerskiej w cenie 80 zł oraz substancję psychotropową w postaci amfetaminy w ilości 1 porcji dilerskiej za nieustaloną kwotę;

⚫

w dniu 23 listopada 2020r. przekazał mu substancje psychotropowe w postaci amfetaminy w ilości 2 porcji dilerskich za nieustaloną kwotę;

⚫

w dniu 4 grudnia 2020r. przekazał mu substancje psychotropowe w postaci amfetaminy w ilości 2 porcje dilerskie za nieustaloną kwotę;

⚫

w dniu 23 grudnia 2020r. przekazał mu substancje psychotropowe w postaci amfetaminy w ilości 0,5 grama za nieustaloną kwotę oraz tabletki ekstazy w ilości 4 sztuk za nieustaloną kwotę;

e) w okresie od 29 listopada 2020r. do 21 grudnia 2020r. przekazał M. Z. substancje psychotropowe w postaci amfetaminy w ilości nie mniejszej niż 500 gramów za kwotę nie mniejszą niż 3.000 zł, metamfetaminy w ilości nie mniejszej niż 5 porcji dilerskich za łączną kwotę 480 zł, substancje psychotropowe w postaci 1 sztuk tabletek ekstazy za nieustaloną kwotę, a w tym:

⚫

w dniu 29 listopada 2020r. prowadził z nim negocjacje odnośnie przekazania mu substancji psychotropowej w postaci tabletek ekstazy w ilości 100 sztuk za łączną kwotę 700 zł oraz środków odurzających w postaci marihuany w ilości 1 porcji dilerskiej za nieustaloną kwotę;

⚫

w dniu 7 grudnia 2020r. przekazał mu substancję psychotropową w postaci metamfetaminy w ilości 5 porcji dilerskich za łączną kwotę 480 zł;

⚫

w dniu 9 grudnia 2020r. przekazał mu substancje psychotropową w postaci amfetaminy w ilości nie mniejszej niż 500 gramów za kwotę łączną nie mniejszą kwotę 3.000 zł;

⚫

w dniu 18 grudnia 2020r. przekazał mu substancje psychotropowe w postaci tabletek ekstazy w ilości 1 sztuki za nieustaloną kwotę;

⚫

w dniu 21 grudnia 2020r. przekazał mu substancje psychotropowe w postaci tabletek ekstazy w nieustalonej ilości za nieustaloną kwotę oraz metamfetaminy w nieustalonej ilości za nieustaloną kwotę;

f) w nieustalonym dniu 2020r. przekazał za pośrednictwem M. Z. nieustalonej osobie substancje psychotropowe w postaci metamfetaminy w ilości 100 gramów za nieustaloną kwotę;

g) w okresie od 19 listopada 2020r. do 4 grudnia 2020r. przekazał mężczyźnie posługującemu się numerem (...) substancje psychotropowe w postaci amfetaminy w ilości nie mniejszej niż 350 gramów za kwotę nie niniejszą niż 1200 zł oraz nieustalonego narkotyku w ilości 150 gramów za nieustaloną kwotę, a w tym:

⚫

w dniu 19 listopada 2020r. przekazał mu substancje psychotropowe w postaci amfetaminy w ilości 150 gramów za nieustaloną kwotę;

⚫

w dniu 26 listopada 2020r. przekazał mu nieustalony narkotyk w ilości 50 gramów za nieustaloną kwotę;

⚫

w dniu 4 grudnia 2020r. przekazał mu nieustalony narkotyku w ilości 100 gramów za nieustaloną kwotę;

⚫

w dniu 19 grudnia 2020r. przekazał mu substancje psychotropowe w postaci amfetaminy w ilości 200 gramów za łączną kwotę 1.200 zł;

h)  w okresie od 13 listopada do 19 listopada 2020r. przekazał mężczyźnie posługującemu się numerem (...) nieustalony narkotyk w ilości 20 gramów za nieustaloną kwotę;

i)  w okresie od 13 listopada 2020r. do 27 listopada 2020r. przekazał mężczyźnie posługującym się numerem (...) środek odurzający w postaci marihuany w ilości 4 porcji dilerskich w łącznej kwocie 100 zł, nieustalony narkotyk w ilości 10 gramów za nieustaloną kwotę, tj.:

⚫

w dniu 27 listopada 2020r. przekazał mu środek odurzający w postaci marihuany w ilości 4 porcji dilerskich za łączna kwotę 100 zł;

⚫

w dniu 13 listopada 2020r. przekazał mu nieustalony narkotyk w ilości 10 gramów za nieustaloną kwotę;

j)  w dniu 13 listopada 2020r. prowadził negocjacje z kobietą posługującą się numerem (...) odnośnie przekazani jej środków odurzających w postaci marihuany w ilości 5 porcji dilerskich za nieustaloną kwotę;

k)  w dniu 16 listopada 2020r. przekazał mężczyźnie posługującym się numerem (...) nieustalony narkotyk w ilości 10 gramów za nieustaloną kwotę;

l) w okresie od 19 listopada 2020r. do 30 listopada 2020r. przekazał mężczyźnie posługującym się numerem (...) substancje psychotropowe w postaci amfetaminy w nieustalonej ilości i wartości, marihuany w ilości nie mniejszej niż 100 grama za kwotę łączną kwotę 2.600 zł, nieustalone narkotyki w ilości 250 grama o nieustalonej wartości, tj.:

⚫

w dniu 19 listopada 2020r. przekazał mu substancje psychotropowe w postaci amfetaminy w nieustalonej ilości i wartości;

⚫

w dniu 29 listopada 2021r. przekazał mu środki odurzające w postaci marihuany w ilości 100 gramów za kwotę łączną kwotę 2.600 zł;

⚫

w dniu 30 listopada 2020r. przekazał mu nieustalone narkotyki w ilości 250 gramów o nieustalonej wartości;

ł) w okresie od 20 listopada 2020r. do 26 listopada 2020r. przekazał mężczyźnie posługującym się numerem (...) środki odurzające w postaci marihuany w ilości 2 porcji dilerskich nieustalonej wartości oraz nieustalony narkotyk w ilości 2 porcji dilerskich za nieustaloną kwotę, tj.:

⚫

w dniu 20 listopada 2020r. przekazał mu środki odurzające w postaci marihuany w ilości 2 porcji dilerskich o nieustalonej wartości;

⚫

w dniu 26 listopada 2020r. przekazał mu nieustalony narkotyk w ilości 2 porcji dilerskich za nieustaloną kwotę;

m) w okresie od 20 listopada 2020r. do 10 grudnia 2020r. prowadził negocjacje z mężczyzną posługującym się numerem (...) odnośnie przekazania mu środków odurzających w postaci tabletek ekstazy w ilości co najmniej 20 sztuk za nieustaloną kwotę oraz przekazał mu substancje psychotropowe w postaci amfetaminy w nieustalonej ilości oraz tabletek ekstazy w nieustalonej ilości w cenie 8 zł za sztukę, tj.:

⚫

w dniu 6 grudnia 2020r. przekazał mu substancje psychotropowe w postaci amfetaminy w ilości 100 gramów o nieustalonej wartości;

⚫

w dniu 10 grudnia 2020r. prowadził z nim negocjacje odnośnie przekazania mu substancji psychotropowej w postaci tabletek ekstazy w nieustalonej ilości w cenie 8 zł za sztukę;

n) w okresie od 22 listopada 2020r. do 26 listopada 2020r. przekazał mężczyźnie posługującym się numerem (...) środki psychotropowe w postaci amfetaminy w ilości 1 porcji dilerskiej o nieustalonej wartości, nieustalony narkotyk w ilości 2 porcji dilerskich za nieustaloną kwotę, a w tym:

⚫

w dniu 22 listopada 2020r. przekazał mu środki psychotropowe w postaci amfetaminy w ilości 1 porcji dilerskiej o nieustalonej wartości;

⚫

w dniu 26 listopada 2020r. przekazał mu nieustalony narkotyk w ilości 2 porcji dilerskich za nieustaloną kwotę;

o) w dniu 27 listopada 2020r. prowadził negocjacje z mężczyzną posługującym się numerem (...) odnośnie przekazania mu w dniu 30 listopada 2020r. przekazał mężczyźnie posługującym się numerem (...) substancje psychotropowe w postaci metamfetaminy w ilości 2 porcji dilerskich za nieustaloną kwotę;

p) w dniu 1 grudnia 2020r. przekazał mężczyźnie posługującym się numerem (...) nieustalony narkotyk w nieustalonej ilości za kwotę łączną 50 zł;

q) w dniu 2 grudnia 2020r. przekazał mężczyźnie posługującym się numerem (...) nieustalony narkotyk w ilości 100 gramów za nieustaloną kwotę;

r) w dniu 2 grudnia 2020r. przekazał mężczyźnie posługującym się numerem (...) substancje psychotropowe w postaci amfetaminy w ilości 100 gramów za łączną kwotę 800 zł;

s) w dniu 3 grudnia 2020r. przekazał mężczyźnie posługującym się numerem (...) substancje psychotropowe w postaci amfetaminy w nieustalonej ilości za nieustaloną kwotę;

t) w okresie od 4 grudnia 2020r. do 31 grudnia 2020r. przekazał mężczyźnie posługującym się numerem (...) substancje psychotropowe w postaci amfetaminy w ilości 30 gramów nieustalonej wartości oraz środki odurzające w postaci marihuany w ilości 10 gramów o nieustalonej wartości, substancje psychotropowe w postaci metamfetaminy w ilości 1 kg za nieustaloną kwotę, tj.:

⚫

w dniu 4 grudnia 2020r. przekazał mu substancje psychotropowe w postaci amfetaminy w ilości 30 gramów, nieustalonej wartości oraz środki odurzające w postaci marihuany w ilości 10 gramów o nieustalonej wartości;

⚫

w dniu 31 grudnia 2020r. przekazał mu substancje psychotropowe w postaci metamfetaminy w ilości 1 kg za nieustaloną kwotę;

u) w dniu 5 grudnia 2020r. przekazał mężczyźnie posługującym się numerem (...) środki odurzające w postaci kokainy w ilości 4 porcji dilerskich w łącznej kwocie 1.200 zł;

v) w okresie od nieustalonego dnia do dnia 17 grudnia 2020r. przekazał mężczyźnie posługującym się numerem (...) substancje psychotropowe w postaci amfetaminy w ilości nie mniejszej niż 40 gramów za nieustaloną kwotę oraz nieustalony narkotyk w ilości 30 gramów za nieustaloną kwotę, a w tym:

⚫

w nieustalonym czasie przekazał mu substancje psychotropowe w postaci amfetaminy w ilości 40 gramów za nieustaloną kwotę;

⚫

w dniu 17 grudnia 2020r. przekazał mu nieustalony narkotyk w ilości 30 gramów za nieustaloną kwotę;

w) w dniu 18 grudnia 2020r. przekazał za pośrednictwem innej osoby substancje psychotropowe w postaci amfetaminy w ilości 2 porcji dilerskich za nieustaloną kwotę oraz substancje psychotropowe w postaci metamfetaminy w ilości 0,5 porcji dilerskiej za nieustaloną kwotę;

x) w dniu 29 grudnia 2020r. przekazał mężczyźnie posługującym się numerem (...) substancje psychotropowe w postaci tabletek ekstazy w ilości 19 sztuk w łącznej kwocie 150 zł;

y) w nieustalonym dniu przekazał mężczyźnie posługującym się numerem (...) środki odurzające w postaci marihuany w znacznej ilości za łączną kwotę 10.000 zł;

- tj. o przestępstwo z art. 56 ust 1 i 3 oraz art. 59 ust 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. w zw. z art. 12 § 1 k.k.

Wyrokiem z dnia 26 maja 2023r.sygn. akt III K – 78/22 Sąd Okręgowy we Wrocławiu orzekł następująco :

I.  uznał oskarżonego A. K. (1) za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu, opisanego w punkcie pierwszym części wstępnej wyroku, stanowiącego przestępstwo z art. 62 ust. 2 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii i za to na podstawie art. 62 ust. 2 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii wymierzył mu karę 1 (jednego) roku pozbawienia wolności;

II.  uznał oskarżonego A. K. (1) za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu, opisanego w punkcie drugim części wstępnej wyroku, stanowiącego przestępstwo z art. 263 § 2 k.k. i za to na podstawie art. 263 § 2 k.k. wymierzył mu karę 8 (ośmiu) miesięcy pozbawienia wolności;

III.  uznał oskarżonego A. K. (1) za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu, opisanego w punkcie trzecim części wstępnej wyroku, stanowiącego przestępstwo z art. z art. 53 ust 2 i art. 56 ust 1 i 3 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii i art. 59 ust 1 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. w zw. z art. 12 § 1 k.k. i za to na podstawie art. 53 ust. 2 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 11 § 3 k.k. i art. 65 § 1 k.k. wymierzył mu karę 3 (trzech) lat i 8 (ośmiu) miesięcy pozbawienia wolności oraz grzywnę w ilości 200 (dwustu) stawek dziennych, ustalając wysokość stawki dziennej na kwotę 50 (pięćdziesięciu) złotych;

IV.  na podstawie art. 45 § 1 k.k. orzekł wobec oskarżonego A. K. (1) przepadek korzyści osiągniętej z popełnienia przestępstwa w kwocie 8.000 (ośmiu tysięcy) złotych;

V.  na podstawie art. 70 ust. 4 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii orzekł wobec oskarżonego A. K. (1) nawiązkę w kwocie 2.000 (dwóch tysięcy) złotych na rzecz Stowarzyszenie (...) we W. przy ul. (...);

VI.  uznał oskarżonego A. K. (1) za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu, opisanego w punkcie czwartym części wstępnej wyroku, a stanowiącego przestępstwo z art. 157 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. i za to na podstawie art. 157 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. wymierzył mu karę 1 (jednego) roku pozbawienia wolności;

VII.  na podstawie art. 85 § 1 i 2 k.k. i art. 86 § 1 k.k. połączył wymierzone oskarżonemu A. K. (1) kary pozbawienia wolności i wymierzył mu karę łączną 4 (czterech) lat i 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności;

VIII.  na podstawie art. 63 § 1 k.k. zaliczył oskarżonemu A. K. (1) na poczet orzeczonej kary łącznej pozbawienia wolności okres jego zatrzymania i tymczasowego aresztowania od dnia 27 stycznia 2021r. od godziny 15.15 do dnia 25 marca 2022r. do godz. 15.07 przyjmując, że jeden dzień rzeczywistego pozbawienia wolności równy jest jednemu dniowi kary łącznej pozbawienia wolności;

IX.  w miejsce czynu opisanego w punkcie piątym części wstępnej wyroku uznał oskarżonego M. K. (1) winnym tego, że w dniu 26 stycznia 2021r. we W. wbrew przepisom ustawy, posiadał znaczną ilość substancji psychotropowej w postaci amfetaminy w ilości 373,73 grama netto, tj. przestępstwa z art. 62 ust. 2 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii i za to na podstawie tego przepisu wymierzył mu karę 1 (jednego) roku pozbawienia wolności;

X.  uznał oskarżonego M. K. (1) za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu, opisanego w punkcie szóstym części wstępnej wyroku, przyjmując w opisie czynu, że w dniu 2 grudnia 2020r. przekazał kobiecie posługującej się numerem (...) nieustalony narkotyk w ilości 100 gramów za nieustaloną kwotę, tj. czynu stanowiącego przestępstwo z art. z art. 56 ust 1 i 3 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii i art. 59 ust 1 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. w zw. z art. 12 § 1 k.k. i za to na podstawie art. 56 ust. 3 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 11 § 3 k.k. i art. 65 § 1 k.k. wymierzył mu karę 4 (czterech) lat pozbawienia wolności oraz grzywnę w ilości 300 (trzystu) stawek dziennych, ustalając wysokość stawki dziennej na kwotę 50 (pięćdziesięciu) złotych;

XI.  na podstawie art. 45 § 1 k.k. orzekł wobec oskarżonego M. K. (1) przepadek korzyści osiągniętej z popełnienia przestępstwa w kwocie 65.950 (sześćdziesiąt pięć tysięcy dziewięćset pięćdziesiąt) złotych;

XII.  na podstawie art. 70 ust. 4 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii orzekł wobec oskarżonego M. K. (1) nawiązkę w kwocie 2.000 (dwóch tysięcy) złotych na rzecz Stowarzyszenie (...) we W. przy ul. (...);

XIII.  na podstawie art. 85 § 1 i 2 k.k. i art. 86 § 1 k.k. połączył wymierzone oskarżonemu M. K. (1) kary pozbawienia wolności i wymierzył mu karę łączną 4 (czterech) lat i 2 (dwóch) miesięcy pozbawienia wolności;

XIV.  na podstawie art. 63 § 1 k.k. zaliczył oskarżonemu M. K. (1) na poczet orzeczonej kary łącznej pozbawienia wolności okres jego zatrzymania i tymczasowego aresztowania od dnia 27 stycznia 2021r. od godziny 17.00 do dnia 31 marca 2021r., od dnia 15 kwietnia 2021r. do dnia 5 listopada 2021r. i od dnia 15 listopada 2021r. do dnia 31 maja 2022r., przyjmując, że jeden dzień rzeczywistego pozbawienia wolności równy jest jednemu dniowi kary łącznej pozbawienia wolności;

XV.  na podstawie art. 70 ust. 1 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii orzekł przepadek dowodów rzeczowych w postaci proszku koloru białego o wadze 395,87 grama, woreczka strunowego z zawartością suszu roślinnego, woreczka strunowego z zawartością kryształów koloru białego, butelki po wodzie mineralnej o pojemności 0,5 l wypełnionej bezbarwną cieczą, worka foliowego z zawartością zbrylonej białej substancji, opakowania foliowego z zawartością proszku koloru białego, woreczka strunowego z zawartością krystalicznej substancji, wymienionych w wykazie dowodów rzeczowych nr (...) pod poz. (...);

XVI.  na podstawie art. 230 § 2 k.p.k. zwrócił oskarżonemu M. K. (1) dowody rzeczowe w postaci telefonu komórkowego marki X. (...) i telefonu komórkowego marki O. (...) wymienione w wykazie dowodów rzeczowych nr I/511/21/P pod poz. 1 i 3;

XVII.  na podstawie art. 230 § 2 k.p.k. zwrócił oskarżonemu A. K. (1) dowody rzeczowe w postaci telefonów komórkowych marki S., X., A. wymienione w wykazie dowodów rzeczowych nr (...) pod poz. (...);

XVIII.  na podstawie art. 44 § 2 i 6 k.k. orzekł przepadek dowodów rzeczowych w postaci wagi kieszonkowej elektronicznej koloru czarnego z pokrywką, wagi kieszonkowej elektronicznej koloru czarnego bez pokrywki, wagi kieszonkowej elektronicznej koloru srebrnego, wymienionych w wykazie dowodów rzeczowych nr (...) pod poz. (...), torby szmacianej typu moro i butelki o pojemności 5 litrów wypełnionej cieczą, wymienionych w wykazie dowodów rzeczowych nr (...) pod poz.(...), pistoletu hukowego marki F., broni palnej z napisem (...), amunicji hukowej (...) mm i amunicji ostrej (...) mm wymienionych w wykazie dowodów rzeczowych nr (...) pod poz. (...);

XIX.  zasądził od Skarbu Państwa na rzecz adw. M. K. (2) kwotę 4.320 zł (cztery tysiące trzysta dwadzieścia złotych) tytułem zwrotu kosztów nieopłaconej obrony z urzędu udzielonej oskarżonemu A. K. (1);

XX.  na podstawie art. 627 k.p.k. zasądził na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe: od oskarżonego A. K. (1) w kwocie 13.744,46 zł (trzynaście tysięcy siedemset czterdzieści cztery złote czterdzieści sześć groszy), a od oskarżonego M. K. (1) w kwocie 7.978,79 zł (siedem tysięcy dziewięćset siedemdziesiąt osiem złotych siedemdziesiąt dziewięć groszy), w tym wymierzył im opłaty: A. K. (1) w kwocie 2.400 zł (dwa tysiące czterysta złotych), a M. K. (1) w kwocie 3.400 zł (trzy tysiące czterysta złotych).

Apelacje od tego wyroku wnieśli obrońcy obu oskarżonych:

1)  obrońca z urzędu oskarżonego A. K. (1), adw. M. K. (2):

⚫

w całości co do czynów przypisanych temu oskarżonemu w punktach I, III i VI części dyspozytywnej tego wyroku;

⚫

w części co do kary w zakresie czynu przypisanego mu w punkcie II części dyspozytywnej tego wyroku;

2)  obrońca z wyboru oskarżonego M. K. (1), adw. W. J. – w całości co do wszystkich przypisanych mu przestępstw.

Obrońca z urzędu oskarżonego A. K. (1), adw. M. K. (2) , zaskarżonemu wyrokowi zarzucił:

I.  błąd w ustaleniach faktycznych, który mógł mieć wpływ na treść orzeczenia poprzez przyjęcie na podstawie zgromadzonego w niniejszej sprawie materiału dowodowego, że:

a)  oskarżony A. K. (1) w okresie od listopada 2020r. do 27 stycznia 2021r. we W., działając w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami, w warunkach czynu ciągłego, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, czyniąc z popełnienia przestępstwa stałe źródło dochodów, wbrew przepisom ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii, wytwarzał substancje psychotropowe w postaci amfetaminy w znacznej ilości w ten sposób, że nabył amfetaminę w postaci wolnej zasady w ilości nie mniejszej niż 1 litr amfetaminy oraz posiadał amfetaminę w ilości 421,80 grama oraz inne substancje tj. kwas siarkowy i kofeinę w ilości 77,58 grama, niezbędne do wytwarzania substancji psychotropowej w postaci amfetaminy, które następnie wprowadzał do obrotu i dalszej dystrybucji osobom będącym zarówno konsumentami i dalszymi dystrybutorami oraz uczestniczył w obrocie znacznymi ilościami środków odurzających i substancji psychotropowych, a nadto udzielał tych środków i substancji, a w szczególności nabył od innych osób środki odurzające oraz psychotropowe w ilości nie mniejszej niż 500 gram amfetaminy za nieustaloną kwotę, substancji psychotropowej w postaci tabletek ekstazy w ilości nie mniejszej niż 500 sztuk, w łącznej kwocie nie mniejszej niż 2.000 zł, kokainy w ilości nie mniejszej niż 1 porcja dilerska, a następnie przekazał innym osobom będącym zarówno konsumentami jaki i dalszymi dystrybutorami środki i substancje o łącznej wartości nie mniejszej niż 8.000 zł, podczas gdy jedynym dowodem mającym świadczyć o sprawstwie oskarżonego jest opinia biegłego sądowego z zakresu slangu narkotykowego, która nie została poddana żadnej weryfikacji w toku postępowania przed Sądem I instancji, albowiem Sąd oddalił wniosek dowodowy obrońcy o przeprowadzenie dowodu z ustanej opinii uzupełniającej biegłego sądowego z zakresu slangu narkotykowego, natomiast wszyscy świadkowie przesłuchani w toku niniejszego postępowania wskazywali na to, że nie wiedzą, aby oskarżony A. K. (1) miał jakikolwiek kontakt z narkotykami, wobec czego nie sposób przypisać mu sprawstwa zarzucanego czynu;

b)  oskarżony A. K. (1) mógł zostać skazany przez Sąd I instancji zarówno za posiadanie substancji psychotropowej w postaci amfetaminy, jak i za produkcję amfetaminy, podczas gdy przy przypisaniu oskarżonemu odpowiedzialności za przestępstwo produkcji substancji psychotropowych ich posiadanie jest czynem współukaranym następczo wobec czego oskarżony A. K. (1) nie może ponosić odpowiedzialności za oba te czyny;

II.  naruszenie przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu, poprzez przyjęcie, że oskarżony A. K. (1) swoim postępowaniem wyczerpał znamiona czynu stypizowanego w art. 53 ust. 2 ustawy z dna 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii, podczas gdy z samego faktu posiadania przez niego w mieszkaniu kwasu siarkowego oraz kofeiny nie można wnioskować, że wytworzył on substancję psychotropową w postaci amfetaminy, w sytuacji gdy w mieszkaniu oskarżonego nie zostały ujawnione żadne narzędzia mające służyć produkcji substancji psychotropowych, ani też wykazane nie zostało, że oskarżony podejmował jakiekolwiek aktywności w tym zakresie;

III.  naruszenie przepisów postępowania mającą wpływ na treść orzeczenia, tj.: art. 7 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k. poprzez:

a)  wadliwą, sprzeczną z zasadami logiki i doświadczenia życiowego, ocenę dowodu z opinii biegłego sądowego z zakresu slangu narkotykowego i przyjęcie na jej podstawie, że oskarżony A. K. (1) popełnił zarzucane mu czyny związane z produkcją, udziałem w obrocie oraz udzielaniem środków odurzających i substancji psychotropowych, podczas gdy opinia ta nie została poddana przez Sąd I instancji żadnej weryfikacji, albowiem oddalony został wniosek o dopuszczenie dowodu z ustnej opinii uzupełniającej biegłego, natomiast powołani w niniejszej sprawie świadkowie wskazywali jednoznacznie, że nie wiedzą nic o kontaktach oskarżonego A. K. (1) z narkotykami;

b)  wadliwą, sprzeczną z zasadami logiki i doświadczenia życiowego, ocenę dowodu z zeznań świadków P. W. i K. W. poprzez przyjęcie, że wiarygodne są wyłącznie ich zeznania złożone w toku postępowania przygotowawczego, natomiast odmówił wiarygodności zeznaniom złożonym w toku postępowania przed Sądem I instancji, natomiast świadkowie na rozprawie przekonująco wyjaśnili, że składając zeznania bezpośrednio przed funkcjonariuszami policji P. W. pozostawała w konflikcie z oskarżonym A. K. (1) i złożyła je wyłącznie w celu skierowania przeciwko niemu ścigania i pozbawienia go możliwości opieki nad synem, w związku z czym zeznania świadków złożone w toku postępowania przygotowawczego uznać należy za niewiarygodne;

c)  wadliwą, sprzeczną z zasadami logiki i doświadczenia życiowego, ocenę dowodów z wyjaśnień oskarżonego A. K. (1) i uznanie ich za niewiarygodne, podczas gdy oskarżony szczegółowo wyjaśnił jak wyglądała sytuacja z pojawieniem się P. W. w jego mieszkaniu oraz wskazał, że zajmuje się wyłącznie handlem odzieżą, nie zaś produkcją, udziałem w obrocie i udzielaniem środków odurzających i substancji psychotropowych;

IV.  naruszenie przepisów postępowania mającą wpływ na treść orzeczenia, tj.: art. 167 k.p.k. poprzez oddalenie wniosku dowodowego obrońcy oskarżonego o dopuszczenie i przeprowadzenie dowodu z ustnej opinii uzupełniającej biegłego sądowego z zakresu slangu narkotykowego na okoliczność zweryfikowania do których transakcji rzeczywiście miało dojść z udziałem oskarżonego A. K. (1), jego udziału w produkcji środków odurzających i substancji psychotropowych, podczas gdy wniosek ten zmierzał do zweryfikowania okoliczności kluczowych dla przypisania oskarżonemu odpowiedzialności za zarzucane mu czyny;

V.  rażącą niewspółmierność wymierzonej wobec oskarżonego A. K. (1) kary 8 miesięcy pozbawienia wolności w stosunku do stopnia społecznej szkodliwości przestępstwa, jakiego dokonał oraz w relacji do celów, jakie kara ta powinna spełnić w zakresie prewencji szczególnej i społecznego oddziaływania, a także pozostałych zasad określonych w art. 53 k.k., podczas gdy oskarżony w toku postępowania wyraził szczerą skruchę, jego motywacja popełnienia czynu zabronionego nie była naganna, a ponadto wskazał, że nie widział, że posiadanie tego rodzaju broni wymaga posiadania zezwolenia.

Podnosząc powyższe zarzuty, obrońca z urzędu oskarżonego A. K. (1), adw. M. K. (2), wniósł o:

1)  zmianę zaskarżonego wyroku w jego punkcie I poprzez uniewinnienie oskarżonego A. K. (1) od popełnienia zarzucanego mu czynu opisanego w pkt I części wstępnej wyroku;

2)  zmianę zaskarżonego wyroku w jego punkcie II poprzez wymierzenie oskarżonemu A. K. (1) kary grzywny na podstawie art. 37a k.k.;

3)  zmianę zaskarżonego wyroku w jego punkcie III poprzez uniewinnienie oskarżonego A. K. (1) od popełnienia zarzucanego mu czynu opisanego w pkt III części wstępnej wyroku;

4)  zmianę zaskarżonego wyroku w jego punkcie VI poprzez uniewinnienie oskarżonego A. K. (1) od popełnienia zarzucanego mu czynu opisanego w pkt IV części wstępnej wyroku;

5)  uchylenie pozostałych zawartych w wyroku rozstrzygnięć dotyczących oskarżonego A. K. (1);

6)  zasądzenie od Skarbu Państwa kosztów z obrony z urzędu, według stawek jak dla obrońców z wyboru, które nie zostały pokryte w całości ani w części;

7)  ponadto, na podstawie art. 167 k.p.k., o przeprowadzenie w postępowaniu apelacyjnym dowodu ustnej opinii uzupełniającej biegłego sądowego z zakresu slangu narkotykowego na okoliczność ustalenia w oparciu o zgromadzony w sprawie materiał dowodowy na jakiej podstawie wywnioskował on, że oskarżony A. K. (1) brał udział w produkcji substancji psychotropowych w postaci amfetaminy, brał udział w obrocie tego rodzaju środkami, a także udzielał tego rodzaju substancji psychotropowych.

Obrońca z wyboru oskarżonego M. K. (1), adw. W. J. , powołując się na przepisy art. 438 pkt 2 i 3 k.p.k., zaskarżonemu wyrokowi zarzucił:

I.  co do czynu z art. 62 ust. 2 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii, przypisanego w punkcie IX części rozstrzygającej zaskarżonego wyroku (w miejsce czynu opisanego w punkcie piątym części wstępnej wyroku):

1)  obrazę przepisów postępowania, która miała wpływ na treść orzeczenia, a to art. 7 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k. na skutek przekroczenia zasady swobodnej oceny dowodów i uczynienie jej dowolną, co przejawia się w sprzeczności oceny Sądu Okręgowego z zasadami doświadczenia życiowego, prawidłami logiki oraz wnioskami wypływającymi z reszty materiału dowodowego, a także w wyniku pominięcia części dowodów ujawnionych na rozprawie głównej, a zwłaszcza odnośnie do depozycji M. Z. oraz J. W., poprzez przyznanie im pełnej wiarygodności w takim zakresie, w jakim pozwalały na uznanie, iż oskarżony M. K. (1) dopuścił się zarzucanego mu czynu, a także co do wyjaśnień oskarżonego M. K. (1), przez uznanie ich za niewiarygodne;

2)  która doprowadziła do: błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, który miał wpływ na jego treść, co polegało na nieprawidłowym ustaleniu, że oskarżony M. K. (1) posiadał, wbrew przepisom ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii, substancje psychotropowe, podczas gdy brak jest niebudzącego wątpliwości dowodu, iż były to środki w posiadaniu oskarżonego, nie zaś innej osoby;

II.  co do czynu z art. 56 ust. 1 i 3 oraz art. 59 ust. 1 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. oraz w zw. z art. 12 § 1 k.k. przypisanego w punkcie X części rozstrzygającej zaskarżonego wyroku (opisanego w punkcie szóstymw części wstępnej wyroku):

1)  obrazę przepisów postępowania, która miała wpływ na treść orzeczenia, a to art. 7 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k. na skutek przekroczenia zasady swobodnej oceny dowodów i uczynienie jej dowolną, co przejawia się w sprzeczności oceny Sądu Okręgowego z zasadami doświadczenia życiowego, prawidłami logiki oraz wnioskami wypływającymi z reszty materiału dowodowego, a także w wyniku pominięcia części dowodów ujawnionych na rozprawie głównej, zwłaszcza odnośnie do stenogramu z utrwalonych rozmów w ramach kontroli operacyjnej, depozycji M. Z., J. W., M. K. (3) oraz A. M., poprzez przyznanie im pełnej wiarygodności w takim zakresie, w jakim pozwalały na uznanie, iż oskarżony M. K. (1) dopuścił się zarzucanego mu czynu, a także co do wyjaśnień oskarżonego M. K. (1), przez uznanie ich za niewiarygodne;

2)  która doprowadziła do: błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, który miał wpływ na jego treść, co polegało na nieprawidłowym ustaleniu, że oskarżony M. K. (1), działając wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami w warunkach czynu ciągłego, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, czyniąc z popełnienia przestępstwa stałe źródło dochodów, wbrew przepisom ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii, wprowadzał do obrotu i dalszej dystrybucji osobom będącym zarówno konsumentami i dalszymi dystrybutorami oraz uczestniczył w obrocie znacznymi ilościami środków odurzających i substancji psychotropowych, a nadto udzielał tych środków i substancji, podczas gdy oskarżony M. K. (1) potwierdził wyłącznie, że przekazał J. W. 200 gram nieustalonego narkotyku za nieustaloną kwotę, zaś brak jest dowodu na to, że faktycznie doszło do pozostałych transakcji i czynności, utrwalonych w stenogramie rozmów;

III.  z ostrożności procesowej, odnośnie do wszystkich czynów: rażącą niewspółmierność kary, bowiem wymierzone kary jednostkowe i łączna pozbawienia wolności nie uwzględniają właściwości i warunków osobistych oskarżonego M. K. (1).

Podnosząc powyższe zarzuty, obrońca z wyboru oskarżonego M. K. (1), adw. W. J. wniósł o:

1)  zmianę zaskarżonego wyroku przez uniewinnienie oskarżonego M. K. (1) zarówno od zarzucanego mu czynu opisanego w części wstępnej wyroku w punkcie piątym, stanowiącego przestępstwo z art. 62 ust. 2 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii, jak i od czynu, za który w miejsce tego czynu został skazany M. K. (1);

2)  zmianę zaskarżonego wyroku co do czynu opisanego w części wstępnej wyroku w punkcie szóstym, stanowiącego przestępstwo z art. 56 ust. 1 i 3 oraz art. 59 ust. 1 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. w zw. z art. 12 § 1 k.k., poprzez:

a)  przyjęcie w opisie czynu wyłącznie tego, że oskarżony M. K. (1), w okresie od października 2020r. do 26 stycznia 2021r. w warunkach czynu ciągłego w celu osiągnięcia korzyści majątkowej przekazał J. W. 200 gram nieustalonego narkotyku za nieustaloną kwotę;

b)  wyeliminowanie z opisu czynu wszystkich pozostałych zachowań i określeń;

oraz wymierzenie za to oskarżonemu kary wolnościowej w dolnych granicach ustawowego zagrożenia;

3)  ewentualnie – zmianę zaskarżonego wyroku przez wymierzenie kar jednostkowych i kary łącznej w dolnych granicach ustawowego zagrożenia.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

Nie zasługiwały na uwzględnienie apelacje wniesione przez obrońców obu oskarżonych, a mianowicie:

1)  obrońcę z urzędu oskarżonego A. K. (1), adw. M. K. (2), kwestionującego sprawstwo i winę co do przestępstw przypisanych temu oskarżonemu w punktach: I, III i VI części dyspozytywnej tego wyroku, jak również kwestionującego karę wymierzoną temu oskarżonemu za przestępstwo przypisane mu w punkcie II części dyspozytywnej tego wyroku;

2)  obrońcę z wyboru oskarżonego M. K. (1), adw. W. J., kwestionującego sprawstwo i winę tego oskarżonego w odniesieniu do wszystkich przypisanych mu przestępstw.

Wbrew zarzutom podniesionych w tych apelacjach, przy rozpoznawaniu niniejszej sprawy Sąd Okręgowy we Wrocławiu respektował wszelkie zasady procesowe, w tym zasadę prawdy materialnej (art. 2 § 2 k.p.k.), zasadę bezstronności (art. 4 k.p.k.), zasadę in dubio pro reo (art. 5 k.p.k.), a także zasadę swobodnej oceny dowodów (art. 7 k.p.k.). Dokonane w wyroku ustalenia faktyczne wolne są od błędów i uwzględniają całokształt okoliczności ujawnionych w toku rozprawy (art. 410 k.p.k.). Swoje stanowisko Sąd Okręgowy we Wrocławiu uzasadnił w sposób prawidłowy i wręcz analityczny, nie pomijając żadnej z istotnych okoliczności i odnosząc się do każdego istotnego i ujawnionego na rozprawie głównej dowodu. Uzasadnienie zaskarżonego wyroku w sposób rzeczowy odnosi się do najistotniejszych okoliczności sprawy i wypełnia wymogi określone w przepisie art. 424 k.p.k. oraz pozwala na kontrolę instancyjną zaskarżonego wyroku. Także orzeczone wobec obu oskarżonych kary jednostkowe za poszczególne przestępstwa oraz kary łączne nie były rażąco niewspółmierne (nie raziły nadmierną surowością) i realizowały wszelkie cele kary określone w art. 53 § 1 i 2 k.k., a także odpowiadały społecznemu poczuciu sprawiedliwości. Prowadziło to do utrzymania w mocy zaskarżonego wyroku.

Na rozprawie apelacyjnej, na podstawie art. 201 k.k. w zw. z art. 170 § 1 pkt 3 k.p.k. oddalono wniosek dowodowy obrońcy z urzędu oskarżonego A. K. (1), adw. M. K. (2), zawarty w apelacji (k. 2638v) o dopuszczenie i przeprowadzenie dowodu z ustnej opinii uzupełniającej biegłego sądowego z zakresu slangu narkotykowego na okoliczność ustalenia w oparciu o zgromadzony w sprawie materiał dowodowy na jakiej podstawie wywnioskował on, że oskarżony A. K. (1) brał udział w produkcji substancji psychotropowych w postaci amfetaminy, brał udział w obrocie tego rodzaju środkami, a także udzielał tego rodzaju substancji psychotropowych. Wbrew twierdzeniom obrońcy z urzędu oskarżonego A. K. (1), adw. M. K. (2), wszechstronna analiza opinii biegłego z dziedziny kryminologii przestępczości narkotykowej i slangu narkotykowego J. M. (k. 1739-1984), wskazywała bowiem jednoznacznie, że podstawą analizy biegłego były wypowiedzi utrwalone podczas kontroli operacyjnej rozmów telefonicznych i wiadomości tekstowych SMS, szeroko zacytowanych i omówionych przez biegłego, który jednoznacznie i analitycznie wyjaśniał każdorazowo własną interpretację utrwalonych wypowiedzi i wiadomości tekstowych SMS, w tym oskarżonego A. K. (1), objętego kryptonimem „(...)” (część II opinii biegłego – k. 1924-1954), jak również oskarżonego M. K. (1), objętego kryptonimem (...) (część I opinii biegłego – k. 1743-1923) oraz odnosił się do treści wypowiedzi, rozmów i wiadomości oskarżonego A. K. (1) w pozostałych częściach opinii (część III opinii biegłego dot. komunikatów co do obiektów o kryptonimach: (...) i „(...)” – k. 1955-1962), a także we wnioskach końcowych opinii (k. 1962-1964). Wniosek dowodowy obrońcy oskarżonego A. K. (1) zawarty w apelacji (k. 2638v) dotyczył zatem czynności dowodowych, które zostały już przeprowadzone.

Aby zapewnić przejrzystość argumentacji, w dalszej części niniejszego uzasadnienia zostaną przedstawione wywody na tle zarzutów postawionych w każdego z wniesionych środków odwoławczych.

Zarzuty obrazy przepisów prawa procesowego (art. 7 k.p.k. i art. 410 k.p.k., a także art. 167 k.p.k.) oraz błędów w ustaleniach faktycznych, jak również obrazy prawa materialnego (art. 53 ust. 2 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii), postawione w apelacji obrońcy z urzędu oskarżonego A. K. (1), adw. M. K. (2)

Jak już wyżej zasygnalizowano, nie zasługiwała na uwzględnienie apelacja wniesiona przez obrońcę z urzędu oskarżonego A. K. (1), adw. M. K. (2), podnosząca uchybienia Sądu Okręgowego we Wrocławiu polegające na rzekomej obrazie przepisów procesowych (art. 7 k.p.k. i art. 410 k.p.k., a także art. 167 k.p.k.), jak również obrazy prawa materialnego (art. 53 ust. 2 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii), prowadzące do niewłaściwej oceny materiału dowodowego i błędów w ustaleniach faktycznych przez przyjęcie, że oskarżony A. K. (1) dopuścił się wszystkich przypisanych mu przestępstw.

Przeprowadzone przez Sąd I instancji postępowanie dowodowe w sposób niezwykle drobiazgowy wyjaśniło istotne dla rozstrzygnięcia okoliczności przypisanych oskarżonemu A. K. (1) przestępstw:

1)  z art. 62 ust. 2 ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii , przypisanego w punkcie I części rozstrzygającej zaskarżonego wyroku (zarzuconego w punkcie I części wstępnej), polegającego na tym, że w dniu 27 stycznia 2021r. we W. wbrew przepisom ustawy posiadał znaczną ilość środków odurzających w postaci amfetaminy w ilości 411,30 gramów netto.

Podstawę do takich ustaleń faktycznych dawały dowody w postaci: wyników protokół przeszukania użytkowanego przez oskarżonego A. K. (1) mieszkania we W. przy ul. (...) (k. 48-50), protokół użycia testera narkotykowego (k. 53-54) i użycia wagi (k. 55) do oceny ilości zabezpieczonych i charakteru zabezpieczonych środków odurzających, a przede wszystkim opinia biegłego z zakresu fizykochemii (k. 693-699 b).

W obliczu wskazanych dowodów całkowicie niewiarygodne były wyjaśnienia oskarżonego A. K. (1) z postępowania przygotowawczego, w których kwestionował swoje sprawstwo, natomiast wiarygodna była ta część jego wyjaśnień z rozprawy głównej, w których przyznał się do posiadania środków odurzających.

Sąd Okręgowy we Wrocławiu prawidłowo ustalił, że oskarżony A. K. (1) posiadał znaczną ilość przez narkotyków w postaci 411,30 gramów netto amfetaminy. Ustalenia te są w pełni prawidłowe i opierają się na jednolitym w tym względzie stanowisku Sądu Najwyższego, aprobowanym powszechnie przez przedstawicieli doktryny. W orzecznictwie podkreśla się, że jeżeli przedmiotem czynności wykonawczej przestępstw określonych w ustawie z 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii jest taka ilość środków odurzających lub substancji psychotropowych, która mogłaby jednorazowo zaspokoić potrzeby co najmniej kilkudziesięciu osób uzależnionych, to jest to "znaczna ilość" w rozumieniu tej ustawy (postanowienie SN z dnia 23 września 2009r., sygn. I KZP - 10/09, OSNKW 2009, Nr 10, poz. 84). Niewątpliwie 411,30 gramów netto amfetaminy może z całą pewnością jednorazowo zaspokoić potrzeby nawet kilkuset osób uzależnionych.

Ponieważ oskarżonemu A. K. (1) prokurator nie postawił zarzutu wyprodukowania znacznej ilości narkotyków w postaci 411,30 gramów netto amfetaminy, ujawnionych podczas przeszukania użytkowanego przez oskarżonego A. K. (1) mieszkania we W. przy ul. (...) (k. 48-50), to sformułowany przez obrońcę oskarżonego w apelacji zarzut błędu w ustaleniach faktycznych przez przyjęcie, że te właśnie narkotyki oskarżony wytworzył, był sprzeczny z zakazem z art. 86 § 1 k.p.k. Przepis ten stanowi, że obrońca może przedsiębrać czynności procesowe jedynie na korzyść oskarżonego.

Nawet jeżeli byłyby w tym zakresie wątpliwości, a także gdy obrońca oskarżonego miałby rację, że oskarżony A. K. (1) rzeczywiście wytworzył znaczną ilość narkotyków w postaci 411,30 gramów netto amfetaminy, ujawnionych podczas przeszukania użytkowanego przez oskarżonego A. K. (1) mieszkania we W. przy ul. (...) (k. 48-50), to jednak wobec kierunku wniesionego środka odwoławczego na korzyść oskarżonego przez jego obrońcę oraz braku zarzutów w tym zakresie w apelacji oskarżyciela publicznego, Sąd odwoławczy był związany takim ustaleniem faktycznym na gruncie zakazu reformationis in peius z art. 434 § 1 i 2 k.p.k. Dawał temu wyraz Sąd Najwyższy choćby w zachowując aktualność wyroku z dnia 4 lutego 2000r. sygn. V KKN – 137/99 jednoznacznie stwierdzając, że: „ Zakaz orzekania (przewidziany w art. 383 § 1 d.k.p.k., a obecnie w art. 434 § 1 k.p.k.) na niekorzyść oskarżonego oznacza, że w wypadku braku środka odwoławczego wniesionego na niekorzyść oskarżonego sytuacja jego w postępowaniu odwoławczym nie może ulec pogorszeniu w jakimkolwiek zakresie – w tym również w sferze ustaleń faktycznych – powodujących, lub tylko mogących powodować, negatywne skutki w sytuacji prawnej oskarżonego”. (OSNKW 2000, nr 3-4, poz. 31).

2)  z art. 263 § 2 k.k. , przypisanego w punkcie II części rozstrzygającej zaskarżonego wyroku (zarzuconego w punkcie II części wstępnej), polegającego na tym, że w dniu 27 stycznia 2021r. we W. posiadał bez wymaganego zezwolenia broń palną gazową w postaci pistoletu gazowego (...), model (...) kal. (...) mm ((...)) nr (...) produkcji tureckiej firmy (...) oraz amunicję do broni palnej bojowej w postaci siedmiu nabojów pistoletowych kal. 7,65 x 17 mm ((...), (...)) produkcji niemieckiej firmy (...) z pociskami pełno płaszczowymi oraz amunicję do broni palnej alarmowej i gazowej w postaci dziesięciu pistoletowych nabojów alarmowych kal. (...) mm ((...) mm (...)) współczesnej produkcji czeskiej, czterech pistoletowych nabojów alarmowych kal. (...) mm ((...) mm (...)) współczesnej produkcji niemieckiej z gazowym, pieprzowym ładunkiem obezwładniającym (...).

Podstawę do takich ustaleń faktycznych dawały dowody w postaci: wyników protokół przeszukania użytkowanego przez oskarżonego A. K. (1) mieszkania we W. przy ul. (...) (k. 48-50), a przede wszystkim opinia biegłego z zakresu badań broni i balistyki (k. 699c-699 g).

W obliczu wskazanych dowodów całkowicie niewiarygodne były wyjaśnienia oskarżonego A. K. (1) z postępowania przygotowawczego, w których kwestionował swoje sprawstwo, natomiast wiarygodna była ta część jego wyjaśnień z rozprawy głównej, w których przyznał się do posiadania broni palnej i amunicji do broni palnej i gazowej. Sąd Okręgowy słusznie odrzucił naiwne wyjaśnienia oskarżonego z rozprawy głównej jakoby nie miał wiedzy, że na posiadaną broń wymagane jest jakiekolwiek zezwolenie, a wręcz został zapewniony przez sprzedającego, że jest to broń legalna i żadne zezwolenie nie jest na nią wymagane. Jak wskazał, dał wiarę sprzedającemu, że jest to zwykły pistolet gazowy. Słusznie I instancji skonstatował, że oskarżony miał amunicję do broni palnej (co w ogóle mu nie przeszkadzało), jak również wiedział, że nabył broń gazową, co pozwalało łatwo na sprawdzenie (choćby w wyszukiwarce internetowej), aby ustalić, że jest na nią wymagane pozwolenie. Skoro oskarżony A. K. (1) czynności tych zaniechał co zdawał sobie sprawę nie tylko z posiadania amunicji palnej, lecz także broni palnej gazowej, na którą jest wymagane zezwolenie.

Należało w pełni podzielić stanowisko Sądu I instancji, że zgodnie z art. 7 ust. 1 ustawy z dnia 21 maja 1999r. o broni i amunicji (obecnie tekst jednolity: Dz.U. z 2024r. poz. 485), że bronią palną jest każda przenośna broń lufowa, która miota, jest przeznaczona do miotania lub może być przystosowana do miotania jednego lub większej liczby pocisków lub substancji w wyniku działania materiału miotającego. Z kolei, art. 4 ust. 1 pkt 1 cyt. ustawy o broni i amunicji wskazuje, że bronią palną jest broń bojowa, myśliwska, sportowa, gazowa, alarmowa i sygnałowa.

W konsekwencji należy zaakceptować stanowisko najwyższej instancji sądowej, że broń gazowa i amunicja do niej są bronią palną w rozumieniu art. 263 § 2 k.k. (por. uchwała Sądu Najwyższego z dnia 22.01.2003 r., sygn. I KZP 40/02, OSNKW 2003, z. 1-2, poz. 11; a także uchwała Sądu Najwyższego z dnia 29.01.2004r., sygn. I KZP 39/03, OSNKW 2004, z. 2, poz. 13).

3)  z art. 53 ust 2 i art. 56 ust 1 i 3 oraz art. 59 ust 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. w zw. z art. 12 § 1 k.k. , przypisanego w punkcie III części rozstrzygającej zaskarżonego wyroku (zarzuconego w punkcie III części wstępnej), polegającego na tym, że w okresie od listopada 2020r. do 27 stycznia 2021r., we W. działając w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami w warunkach czynu ciągłego, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, czyniąc z popełnienia przestępstwa stałe źródło dochodów, wbrew przepisom ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii, wytwarzał substancje psychotropowe w postaci amfetaminy w znacznej ilości w ten sposób, że nabył amfetaminę w postaci wolnej zasady w ilości nie mniejszej niż 1 litr amfetaminy oraz posiadał amfetaminę w ilości 421,80 grama oraz inne substancje tj. kwas siarkowy i kofeinę w ilości 77,58 grama, niezbędne do wytwarzania substancji psychotropowej w postaci amfetaminy, które następnie wprowadzał do obrotu i dalszej dystrybucji osobom będącym zarówno konsumentami i dalszymi dystrybutorami oraz uczestniczył w obrocie znacznymi ilościami środków odurzających i substancji psychotropowych, a nadto udzielał tych środków i substancji, a w szczególności nabył od innych osób środki odurzające oraz psychotropowe w ilości nie mniejszej niż 500 gram amfetaminy za nieustaloną kwotę, substancji psychotropowej w postaci tabletek ekstazy w ilości nie mniejszej niż 500 sztuk, w łącznej kwocie nie mniejszej niż 2.000 zł, kokainy w ilości nie mniejszej niż 1 porcja dilerska, a następnie przekazał innym osobom będącym zarówno konsumentami jaki i dalszymi dystrybutorami środki i substancje o łącznej wartości nie mniejszej niż 8.000 zł a w tym:

• przekazał w dniu 5 grudnia 2020r. we W. mężczyźnie posługującym się numerem (...) środki odurzające w postaci kokainy w ilości 4 porcji dilerskich w łącznej kwocie 1.000 zł;

• w dniu 18 grudnia 2020r. we W. przekazał mężczyźnie posługującym się numerem (...) kokainę w nieustalonej ilości za nieustaloną kwotę;

• w dniu 21 grudnia 2020r. we W. przekazał mężczyźnie posługującym się numerem (...) nieustalony narkotyk w ilości 200 gramów za nieustaloną kwotę;

• w dniu 27 grudnia 2020r. we W. przekazał M. K. (1) substancje psychotropowe w ilości 220 sztuk tabletek ekstazy za nieustaloną kwotę;

• w dniu 27 grudnia 2020r. we W. przekazał kobiecie posługującej się numerem (...) kokainę w ilości 1 porcji dilerskiej za nieustaloną kwotę;

• w okresie od 3 stycznia 2021r. do 7 stycznia 2021r. we W. przekazał mężczyźnie posługującym się numerem (...) substancje psychotropowe w postaci tabletek ekstazy w ilości 1.000 sztuk za łączną kwotę 4.000 zł, substancje psychotropową w postaci metamfetaminy w ilości 100 gramów za łączną kwotę 7.000 zł.

Podstawę do takich ustaleń faktycznych dawały dowody w postaci: wyników protokół przeszukania użytkowanego przez oskarżonego A. K. (1) mieszkania we W. przy ul. (...) (k. 48-50), protokół użycia testera narkotykowego (k. 53-54) i użycia wagi (k. 55) do oceny ilości zabezpieczonych i charakteru zabezpieczonych środków odurzających, opinia biegłego z zakresu fizykochemii (k. 693-699 b), a przede wszystkim stenogramy z utrwalonych rozmów zastosowanej kontroli operacyjnej wraz z zapisem CD (k. 1201-1352, 1356-1386), uzupełnione opinią biegłego z dziedziny kryminologii przestępczości narkotykowej i slangu narkotykowego J. M. (k. 1739-1984). W swojej opinii biegły z zakresu kryminologii przestępczości narkotykowej i slangu narkotykowego J. M. (k. 1739-1984) przeprowadził drobiazgową, wręcz komplementarną, analizę wypowiedzi utrwalonych podczas kontroli operacyjnej rozmów telefonicznych i wiadomości tekstowych SMS, szeroko zacytowanych i omówionych przez biegłego. Następnie biegły przeprowadził szczegółową i przekonującą interpretację utrwalonych wypowiedzi i wiadomości tekstowych SMS, w tym oskarżonego A. K. (1), objętego kryptonimem „(...)” (część II opinii biegłego – k. 1924-1954) oraz odniósł się do treści wypowiedzi, rozmów i wiadomości oskarżonego A. K. (1) w pozostałych częściach opinii (część III opinii biegłego dot. komunikatów co do obiektów o kryptonimach: (...) i „(...)” – k. 1955-1962), a także we wnioskach końcowych opinii (k. 1962-1964).

Należy zwrócić szczególną uwagę na treść owych rozmów telefonicznych utrwalonych podczas kontroli operacyjnej i wiadomości tekstowych SMS, szeroko zacytowanych i omówionych przez biegłego. Treść tych rozmów i wiadomości nakazuje stwierdzić, że miały one szczególny dyskrecjonalny charakter, tak aby zachować w tajemnicy rzeczywiste intencje rozmówców, zataić powód rozmowy i fakt, że wypowiedzi dotyczyły środków odurzających. Gdyby rozmowy dotyczyły obojętnych, legalnych tematów, nie byłoby potrzeby tak ich prowadzić, aby osoby np. prowadzące kontrolę operacyjną nie mogły się zorientować co do rzeczywistych powodów rozmów, omawianych działań i intencji rozmówców.

Absolutnie nieuzasadnione były zarzuty apelacji obrońcy z urzędu oskarżonego A. K. (1), adw. M. K. (2), o rzekomej obrazie art. 167 k.p.k. poprzez oddalenie wniosku dowodowego obrońcy oskarżonego o dopuszczenie i przeprowadzenie dowodu z ustnej opinii uzupełniającej biegłego sądowego z zakresu slangu narkotykowego na okoliczność zweryfikowania do których transakcji rzeczywiście miało dojść z udziałem oskarżonego A. K. (1), opinia biegłego była pełna, jasna i nie zawierała wewnętrznych sprzeczności. Nie było zatem podstaw z art. 201 k.p.k. do zasięgania opinii uzupełniającej. Wniosek dowodowy obrońcy oskarżonego A. K. (1) zawarty w apelacji (k. 2638v), oddalony na rozprawie apelacyjnej, jak już wyżej wskazano, dotyczył czynności dowodowych, które zostały już prawidłowo przeprowadzone przed Sądem I instancji.

Na tle wskazanych wyżej, przekonujących dowodów, całkowicie niewiarygodne były wyjaśnienia oskarżonego A. K. (1) z postępowania przygotowawczego, w których kwestionował swoje sprawstwo i winę. Takie wyjaśnienia oskarżonego A. K. (1) obliczone były wyłącznie na uniknięcie odpowiedzialności karnej, a wręcz bagatelizowanie i ośmieszanie postawionych zarzutów.

Oczywiście, nie był poprawny zarzut obrazy prawa materialnego (art. 53 ust. 2 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii) poprzez przyjęcie, że oskarżony A. K. (1) swoim postępowaniem wyczerpał znamiona tego czynu, chociaż obrońca oskarżonego zakwestionował ustalenia faktyczne, że z samego faktu posiadania przez niego w mieszkaniu kwasu siarkowego oraz kofeiny nie można wnioskować, że wytworzył on substancję psychotropową w postaci amfetaminy, w sytuacji gdy w mieszkaniu oskarżonego nie zostały ujawnione żadne narzędzia mające służyć produkcji substancji psychotropowych, ani też wykazane nie zostało, że oskarżony podejmował jakiekolwiek aktywności w tym zakresie.

W orzecznictwie wielokrotnie dawano wyraz temu, że zarzut obrazy prawa materialnego jest dopuszczalny wyłącznie wówczas, gdy autor apelacji nie kwestionuje ustaleń faktycznych. Jako przykład niech posłuży postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 29 marca 2007r., sygn. IV KK – 32/07: „Obraza prawa materialnego polega na jego wadliwym zastosowaniu, lub niezastosowaniu, w orzeczeniu, które jest oparte na trafnych i niekwestionowanych ustaleniach faktycznych. Nie można zaś mówić o naruszeniu przepisów prawa materialnego w sytuacji, gdy wadliwość orzeczenia w tym zakresie jest wynikiem błędnych ocen i ustaleń faktycznych przyjętych za jego podstawę, bądź też jest wynikiem obrazy przepisów prawa procesowego.” (OSNwSK 2007, poz. 751, LEX nr 475359).

Wbrew twierdzeniom obrońcy oskarżonego, nie tylko wyniki przeszukania, lecz także analiza stenogramów z utrwalonych rozmów zastosowanej kontroli operacyjnej wraz z zapisem CD (k. 1201-1352, 1356-1386), uzupełnionych opinią biegłego z dziedziny kryminologii przestępczości narkotykowej i slangu narkotykowego J. M. (k. 1739-1984) dawała podstawę do przyjętych ustaleń faktycznych o prowadzeniu produkcji narkotyków przez oskarżonego A. K. (1).

4)  z art. 157 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. , przypisanego w punkcie VI części rozstrzygającej zaskarżonego wyroku (zarzuconego w punkcie IV części wstępnej), polegającego na tym, że w dniu 3 listopada 2020r. we W., działając w warunkach powrotu do przestępstwa, uderzając głową w twarz P. W. spowodował u niej obrażenia ciała w postaci otarcia naskórka i złamania kości nosa z przemieszczeniem, naruszając czynności narządów ciała na czas powyżej 7 dni, przy czym czynu tego dokonał będąc uprzednio skazany wyrokiem Sądu Rejonowego dla Wrocławia Krzyków V Wydział Karny z dnia 4 grudnia 2018r. sygn. akt VK-1100/18 na karę 8 (ośmiu) miesięcy pozbawienia wolności za czyn z art. 157 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 2 k.k., popełniony w dniu 4 grudnia 2018r., którą odbył w okresie od 17 kwietnia 2019r. do 11 grudnia 2019r.

Podstawę do takich ustaleń faktycznych dawały dowody w postaci: zeznania świadków: pokrzywdzonej P. W. (k. 118-119) i J. G. (k. 1598, 2532), dokumentacja medyczna dot. P. W. (k. 120, 450), a przede wszystkim opinia biegłego z zakresu medycyny sądowej dot. obrażeń ciała pokrzywdzonej P. W. (k. 127-128), w której wskazano, że obrażenia te mogły powstać w okolicznościach podawanych przez pokrzywdzoną, czyli w wyniku uderzenia głową w twarz P. W. przez oskarżonego A. K. (1).

Na tle tych dowodów, nie zasługiwały na uwzględnienie zarzuty apelacji obrońcy z urzędu oskarżonego A. K. (1), adw. M. K. (2) o rzekomej obrazie przez Sąd I instancji przepisów art. 7 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k., poprzez wadliwą i sprzeczną z zasadami logiki i doświadczenia życiowego, ocenę dowodu z zeznań świadków P. W. i K. W. poprzez przyjęcie, że wiarygodne są wyłącznie ich zeznania złożone w toku postępowania przygotowawczego, natomiast odmówienie wiarygodności zeznaniom złożonym w toku postępowania przed Sądem I instancji.

W postępowaniu przygotowawczym świadek P. W. złożyła zawiadomienie o przestępstwie jeszcze w dniu zdarzenia, czyli 3 listopada 2020r. o godz. 20.45 i zeznała jednoznacznie: „ Ja mam syna O. K.. Ten syn jest ze związku z A. K. (1) zam. pl. (...) we W.. (…) W dniu 3 listopada 2020 roku ok godziny 10:40, udałam się po syna O. do miejsca zamieszkania ojca, tj. pl. (...) we W. – z tego względu, że dziecko nie zostało zaprowadzone do szkoły. Gdy weszłam do mieszkania po dziecko, to tam był tylko O. i A. K. (1). Doszło między mną a A. do awantury słownej o to czemu dziecko nie jest w szkole. Ja podczas tej kłótni znajdowałam w przedpokoju, a A. w pokoju, a dziecko pakowało swoje rzeczy. W pewnym momencie A. podbiegł do mnie złapał mnie za ciało przytrzymywał mnie przy ścianie, a następnie uderzył mnie swoją głową w mój nos. Uderzenie to było celowe. Mi wtedy zaczęła lecieć krew z nosa, i wraz z dzieckiem szybko uciekłam do siostry, tj. K. W. ur. i zam. tak jak ja, która czekała na mnie na dole w samochodzie. Moja siostra została z synem i zaopiekowała się nim, a ja udałam się do szpitala przy ul. (...) we W.. Tam po przeprowadzonych badaniach stwierdzono u mnie złamanie nosa. Ja do protokołu dołączam dokumentacje medyczną z wypisu. Żądam ścigania i ukarania sprawcy przestępstwa. Ja z A. nie prowadzimy wspólnego gospodarstwa domowego. Kontakt ze sobą mamy tylko w sprawie naszego dziecka. Ja na miejsce nie wzywałam policji.” (k. 119; podkreśl. SA). Dołączyła także dokumentację medyczną związaną z pobiciem przez oskarżonego A. K. (1) z dnia 3 listopada 2020r., z której wynikało, że także w wywiadzie lekarskim podawała, że doznała urazu nosa w wyniku uderzenia „ z główki”, a nos miała w przeszłości złamany przez tego samego sprawcę (karta informacyjna ze szpitala – k. 120).

Wbrew argumentom apelacji, zeznania wymienionych świadków: P. W. i K. W. na rozprawie głównej wcale nie były przekonujące, a podawane przez pokrzywdzoną P. W. powody, że obciążyła oskarżonego (swojego partnera życiowego) opisując przed funkcjonariuszami policji jego agresywne zachowanie wobec niego wyłącznie z powodu pozostawania z nim w konflikcie, należy uznać za całkowicie niewiarygodne. Już wcześniej oskarżony A. K. (1) stosował bowiem przemoc fizyczną wobec P. W., za co został skazany, a zatem pokrzywdzona P. W. znała dokładnie konsekwencje złożenia zawiadomienia o przestępstwie i zeznań, które go obciążały. Skoro mimo tego złożyła zawiadomienie o przestępstwie, a swoje obciążające zeznania zmodyfikowała dopiero na rozprawie głównej w dniu 1 kwietnia 2022r. (k. 2506v-2507v), a zatem niemal półtora roku od opisywanego zdarzenia, to budzi poważne wątpliwości czy przez Sądem I instancji powiedziała prawdę, czy też chciała chronić swojego partnera.

Co więcej, gdy prześledzi się treść zeznań świadka P. W. z rozprawy głównej, to można dostrzec to, że bardzo nieudolnie starała się zmienić zeznania, praktycznie nie zaprzeczając agresywnemu zachowaniu oskarżonego A. K. (1) i de facto jego odpowiedzialności za doznanie złamania nosa, choć nie w wyniku uderzenia głową przez oskarżonego, lecz popchnięcia jej przez A. K. (1). Zeznała bowiem następująco: „ Weszłam do środka i zaczęłam robić A. awanturę, chciałam się zapytać dlaczego nie zaprowadził dziecka do szkoły. Chciałam zabrać dziecko, ale dzień wcześniej trochę popiłam. A. nie chciał dać mi tego dziecka. Zaczęłam go wyzywać i doszło do szarpania. A. próbował mnie wypchnąć za drzwi i doszło do uderzenia, tylko nie pamiętam, czy uderzył mnie A., czy uderzyłam się o futrynę, jak mnie wypychał. Poleciała mi krew z nosa, zaczęłam wykrzykiwać na klatce. Siostra zaczęła mnie uspokajać i siostra zawiozła mnie na komisariat razem z tym K..” (k. 2506v – podkreśl. SA).

W obliczu takich okoliczności, Sąd Okręgowy odczytał zeznania złożone przez świadka P. W. podczas śledztwa, a wtedy dość nieudolnie próbowała wytłumaczyć sprzeczność w jej relacji twierdząc, że składając zeznania, była nietrzeźwa. Oczywiste było jednak, że taką relację złożyła, a protokół przesłuchania osobiście podpisała, akceptując treść swojej relacji. Natomiast przed Sąd I instancji stwierdziła, że nie ma pretensji do oskarżonego A. K. (1).

Zarzuty obrazy przepisów prawa procesowego (art. 7 k.p.k. i art. 410 k.p.k.) oraz błędów w ustaleniach faktycznych, postawione w apelacji obrońcy z wyboru oskarżonego M. K. (1), adw. W. J.

Jak już wyżej zasygnalizowano, nie zasługiwała na uwzględnienie apelacja wniesiona przez obrońcę z wyboru oskarżonego M. K. (1), adw. W. J., podnosząca uchybienia Sądu Okręgowego we Wrocławiu polegające na rzekomej obrazie przepisów procesowych (art. 7 k.p.k. i art. 410 k.p.k.), prowadzące do niewłaściwej oceny materiału dowodowego i błędów w ustaleniach faktycznych przez przyjęcie, że oskarżony M. K. (1) dopuścił się wszystkich przypisanych mu przestępstw.

Przeprowadzone przez Sąd I instancji postępowanie dowodowe w sposób niezwykle drobiazgowy wyjaśniło istotne dla rozstrzygnięcia okoliczności przypisanych oskarżonemu M. K. (1) przestępstw:

1)  z art. 62 ust. 2 ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii , przypisanego w punkcie IX części rozstrzygającej zaskarżonego wyroku (zarzuconego w punkcie V części wstępnej) polegającego na tym, że w dniu 26 stycznia 2021r. we W. wbrew przepisom ustawy, posiadał znaczną ilość substancji psychotropowej w postaci amfetaminy w ilości 373,73 grama netto.

Podstawę do takich ustaleń faktycznych dawały dowody w postaci: wyników protokół przeszukania mieszkania przy ulicy (...) należącego do M. Z., lecz wykorzystywanego przez oskarżonego M. K. (1) (k. 34-36), wyjaśnienia współoskarżonego M. Z. (k. 197-199, 206-207, 265-267, 2078-2080) i zeznania świadka J. W. (k. 59-60, 65-68), a przede wszystkim opinia biegłego z zakresu fizykochemii (k. 693-699 b) do oceny ilości zabezpieczonych i charakteru zabezpieczonych środków odurzających.

W obliczu wskazanych dowodów całkowicie niewiarygodne były wyjaśnienia oskarżonego M. K. (1), w których kwestionował swoje sprawstwo, natomiast wiarygodna była ta część jego wyjaśnień z rozprawy głównej, w których przyznał się do posiadania środków odurzających. Dowody w postaci opinii sądowo-psychiatrycznej (k. 886-889) i kwestionariusza informacji uzyskanych przez specjalistę psychoterapii uzależnień (k. 665-677), a także dane o karalności (k. 632) potwierdzają uzależnienie nie oskarżonego M. K. (1) od środków odurzających, czego konsekwencją było podjęcie przez niego działalności przestępczej, m.in. w celu zdobycia środków na narkotyki.

Sąd Okręgowy we Wrocławiu prawidłowo ustalił, że oskarżony M. K. (1) posiadał znaczną ilość przez narkotyków w postaci 373,73 gramów netto amfetaminy. Ustalenia te są w pełni prawidłowe i opierają się na jednolitym w tym względzie stanowisku Sądu Najwyższego, aprobowanym powszechnie przez przedstawicieli doktryny. W orzecznictwie podkreśla się, że jeżeli przedmiotem czynności wykonawczej przestępstw określonych w ustawie z 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii jest taka ilość środków odurzających lub substancji psychotropowych, która mogłaby jednorazowo zaspokoić potrzeby co najmniej kilkudziesięciu osób uzależnionych, to jest to " znaczna ilość" w rozumieniu tej ustawy (postanowienie SN z dnia 23 września 2009r., sygn. I KZP - 10/09, OSNKW 2009, Nr 10, poz. 84). Niewątpliwie 373,73 gramów netto amfetaminy może z całą pewnością jednorazowo zaspokoić potrzeby nawet kilkuset osób uzależnionych.

2)  z art. z art. 56 ust 1 i 3 oraz art. 59 ust 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. w zw. z art. 12 § 1 k.k. , przypisanego w punkcie X części rozstrzygającej zaskarżonego wyroku (zarzuconego w punkcie VI części wstępnej) polegającego na tym, że w okresie od października 2020r. do 27 stycznia 2021r. we W., działając wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami, w warunkach czynu ciągłego, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, czyniąc z popełnienia przestępstwa stałe źródło dochodów, wbrew przepisom ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii, wprowadzał do obrotu i dalszej dystrybucji osobom będącym zarówno konsumentami i dalszymi dystrybutorami oraz uczestniczył w obrocie znacznymi ilościami środków odurzających i substancji psychotropowych, a nadto udzielał tych środków i substancji, a w szczególności nabył od innych osób środki odurzające oraz psychotropowe w postaci amfetaminy w ilości nie mniejszej niż 1.800 kg za nieustaloną kwotę oraz metamfetaminę w ilości nie mniejszej 0,5 porcji dilerskiej za nieustaloną kwotę, tabletki ekstazy nie mniej niż 220 sztuk za nieustaloną kwotę, a następnie przekazał innym osobom będącym zarówno konsumentami jaki i dalszymi dystrybutorami środki i substancje o łącznej wartości nie niniejszej niż 65.950 zł, a w tym:

a) w okresie od października 2020r. do dnia 26 stycznia 2021r. przekazał J. W. substancje psychotropowe w postaci metamfetaminy w ilości nie mniejszej niż 3 porcje dilerskie o nieustalonej wartości oraz metamfetaminy w ilości nie mniej niż 100 gramów za kwotę nie mniejszą niż 9.300 zł, substancji psychotropowej w postaci tabletek ekstazy w łącznej ilości nie mniejszej niż 32 sztuki za nieustaloną kwotę, substancje psychotropowe w postaci amfetaminy w ilości nie mniejszej niż 900 gramów za kwotę nie mniejszą niż 9.000 zł oraz 450 gramów nieustalonego narkotyku za nieustaloną kwotę, tj:

⚫

w dniu 27 listopada 2020r. przekazał mu środki psychotropowe w postaci metamfetaminy w ilości 1 porcji dilerskiej o nieustalonej wartości;

⚫

w dniu 10 grudnia 2020r. przekazał mu substancje psychotropowej w postaci tabletek ekstazy w ilości 12 sztuk za nieustaloną kwotę;

⚫

w dniu 2 grudnia 2020r. przekazał mu nieustalony narkotyk w ilości 50 gramów za nieustaloną kwotę;

⚫

w dniu 5 grudnia 2020r. przekazał mu nieustalony narkotyk w ilości 100 gramów za nieustaloną kwotę;

⚫

w dniu 7 grudnia 2020r. przekazał mu nieustalony narkotyk w ilości 50 gramów za nieustaloną kwotę;

⚫

w dniu 9 grudnia 2020r. przekazał mu nieustalony narkotyk w ilości 50 gramów za nieustaloną kwotę;

⚫

w dniu 19 grudnia 2020r. przekazał mu nieustalony narkotyk w ilości 150 gramów za nieustaloną kwotę;

⚫

w dniu 21 grudnia 2020r. przekazał mu amfetaminę w ilości 50 gramów za nieustaloną kwotę;

⚫

w dniu 27 grudnia 2020r. przekazał mu substancje psychotropowe w postaci tabletek ekstazy w ilości 20 sztuk za nieustaloną kwotę;

⚫

w dniu 28 grudnia 2020r. przekazał mu substancje psychotropowe w postaci amfetaminy w ilości 50 gramów za nieustaloną kwotę;

⚫

w dniu 29 grudnia 2020r. przekazał mu substancje psychotropowe w postaci amfetaminy w ilości 100 gramów za nieustaloną kwotę;

⚫

w dniu 31 grudnia 2020r. przekazał mu substancje psychotropowej w postaci metamfetaminy w ilości 1,5 porcji dilerskiej za nieustaloną kwotę;

⚫

w dniu 31 grudnia 2020r. przekazał mu substancje psychotropowe w postaci amfetaminy w ilości 50 grama za nieustaloną kwotę oraz substancje psychotropowe w postaci metamfetaminy w ilości 1 porcji dilerskiej za nieustaloną kwotę;

⚫

w dniu 7 stycznia 2021r. przekazał mu substancje psychotropowe w postaci metamfetaminy w ilości 1 porcji dilerskiej za nieustaloną kwotę;

⚫

w dniu 11 stycznia 2021r. przekazał mu substancje psychotropowe w postaci metamfetaminy w ilości 100 gramów za łączną kwotę 9.300 zł;

b) od nieustalonego dnia 2020r. do 29 listopada 2020r. udzielił A. M. nie mniej niż 20 gramów substancji psychotropowej w postaci amfetaminy za nieustaloną kwotę, 5 porcji dilerskich nieustalonego narkotyku za nieustaloną kwotę tj.:

⚫

w dniu 29 listopada 2020r. przekazał mu 5 porcji dilerskich nieustalonego narkotyku za nieustaloną kwotę;

c) od nieustalonego dnia do dnia 04 grudnia 2020r. udzielił M. K. (3) nie mniej niż 150 gramów amfetaminy za nieustaloną kwotę oraz 2 porcje dilerskie nieustalonego narkotyku za nieustaloną kwotę, tj:

⚫

w dniu 4 grudnia 2020r. przekazał mu nieustalony narkotyk w ilości 2 porcji dilerskich za nieustaloną kwotę;

d) w okresie od 26 listopada 2020r. do 23 grudnia 2020r. przekazał mężczyźnie posługującym się numerem (...) środki psychotropowe w postaci amfetaminy w ilości nie mniejszej niż 6 porcji dilerskich amfetaminy za łączną kwotę nie mniejszą niż 40 zł oraz 0,5 grama amfetaminy za nieustaloną kwotę, środki psychotropowe w postaci metamfetaminy w ilości nie mniejszej niż 1 porcji dilerskiej za kwotę nie mniejszą niż 80 zł oraz nie mniej niż 4 sztuki tabletek ekstazy za nieustaloną kwotę tj:

⚫

w dniu 26 listopada 2020r. przekazał mu środki psychotropowe w postaci amfetaminy w ilości 2 porcji dilerskich w łącznej kwocie 40 zł oraz substancje psychotropowej w postaci metamfetaminy w ilości 0,5 porcji dilerskiej za nieustaloną kwotę;

⚫

w dniu 20 listopada 2020r. przekazał mu substancję psychotropową w postaci metamfetaminy w ilości 0,5 porcji dilerskiej w cenie 80 zł oraz substancję psychotropową w postaci amfetaminy w ilości 1 porcji dilerskiej za nieustaloną kwotę;

⚫

w dniu 23 listopada 2020r. przekazał mu substancje psychotropowe w postaci amfetaminy w ilości 2 porcji dilerskich za nieustaloną kwotę;

⚫

w dniu 4 grudnia 2020r. przekazał mu substancje psychotropowe w postaci amfetaminy w ilości 2 porcje dilerskie za nieustaloną kwotę;

⚫

w dniu 23 grudnia 2020r. przekazał mu substancje psychotropowe w postaci amfetaminy w ilości 0,5 grama za nieustaloną kwotę oraz tabletki ekstazy w ilości 4 sztuk za nieustaloną kwotę;

e) w okresie od 29 listopada 2020r. do 21 grudnia 2020r. przekazał M. Z. substancje psychotropowe w postaci amfetaminy w ilości nie mniejszej niż 500 gramów za kwotę nie mniejszą niż 3.000 zł, metamfetaminy w ilości nie mniejszej niż 5 porcji dilerskich za łączną kwotę 480 zł, substancje psychotropowe w postaci 1 sztuk tabletek ekstazy za nieustaloną kwotę, a w tym:

⚫

w dniu 29 listopada 2020r. prowadził z nim negocjacje odnośnie przekazania mu substancji psychotropowej w postaci tabletek ekstazy w ilości 100 sztuk za łączną kwotę 700 zł oraz środków odurzających w postaci marihuany w ilości 1 porcji dilerskiej za nieustaloną kwotę;

⚫

w dniu 7 grudnia 2020r. przekazał mu substancję psychotropową w postaci metamfetaminy w ilości 5 porcji dilerskich za łączną kwotę 480 zł;

⚫

w dniu 9 grudnia 2020r. przekazał mu substancje psychotropową w postaci amfetaminy w ilości nie mniejszej niż 500 gramów za kwotę łączną nie mniejszą kwotę 3.000 zł;

⚫

w dniu 18 grudnia 2020r. przekazał mu substancje psychotropowe w postaci tabletek ekstazy w ilości 1 sztuki za nieustaloną kwotę;

⚫

w dniu 21 grudnia 2020r. przekazał mu substancje psychotropowe w postaci tabletek ekstazy w nieustalonej ilości za nieustaloną kwotę oraz metamfetaminy w nieustalonej ilości za nieustaloną kwotę;

f) w nieustalonym dniu 2020r. przekazał za pośrednictwem M. Z. nieustalonej osobie substancje psychotropowe w postaci metamfetaminy w ilości 100 gramów za nieustaloną kwotę;

g) w okresie od 19 listopada 2020r. do 4 grudnia 2020r. przekazał mężczyźnie posługującemu się numerem (...) substancje psychotropowe w postaci amfetaminy w ilości nie mniejszej niż 350 gramów za kwotę nie niniejszą niż 1200 zł oraz nieustalonego narkotyku w ilości 150 gramów za nieustaloną kwotę, a w tym:

⚫

w dniu 19 listopada 2020r. przekazał mu substancje psychotropowe w postaci amfetaminy w ilości 150 gramów za nieustaloną kwotę;

⚫

w dniu 26 listopada 2020r. przekazał mu nieustalony narkotyk w ilości 50 gramów za nieustaloną kwotę;

⚫

w dniu 4 grudnia 2020r. przekazał mu nieustalony narkotyku w ilości 100 gramów za nieustaloną kwotę;

⚫

w dniu 19 grudnia 2020r. przekazał mu substancje psychotropowe w postaci amfetaminy w ilości 200 gramów za łączną kwotę 1.200 zł;

h)  w okresie od 13 listopada do 19 listopada 2020r. przekazał mężczyźnie posługującemu się numerem (...) nieustalony narkotyk w ilości 20 gramów za nieustaloną kwotę;

i)  w okresie od 13 listopada 2020r. do 27 listopada 2020r. przekazał mężczyźnie posługującym się numerem (...) środek odurzający w postaci marihuany w ilości 4 porcji dilerskich w łącznej kwocie 100 zł, nieustalony narkotyk w ilości 10 gramów za nieustaloną kwotę, tj.:

⚫

w dniu 27 listopada 2020r. przekazał mu środek odurzający w postaci marihuany w ilości 4 porcji dilerskich za łączna kwotę 100 zł;

⚫

w dniu 13 listopada 2020r. przekazał mu nieustalony narkotyk w ilości 10 gramów za nieustaloną kwotę;

j)  w dniu 13 listopada 2020r. prowadził negocjacje z kobietą posługującą się numerem (...) odnośnie przekazani jej środków odurzających w postaci marihuany w ilości 5 porcji dilerskich za nieustaloną kwotę;

k)  w dniu 16 listopada 2020r. przekazał mężczyźnie posługującym się numerem (...) nieustalony narkotyk w ilości 10 gramów za nieustaloną kwotę;

l) w okresie od 19 listopada 2020r. do 30 listopada 2020r. przekazał mężczyźnie posługującym się numerem (...) substancje psychotropowe w postaci amfetaminy w nieustalonej ilości i wartości, marihuany w ilości nie mniejszej niż 100 grama za kwotę łączną kwotę 2.600 zł, nieustalone narkotyki w ilości 250 grama o nieustalonej wartości, tj.:

⚫

w dniu 19 listopada 2020r. przekazał mu substancje psychotropowe w postaci amfetaminy w nieustalonej ilości i wartości;

⚫

w dniu 29 listopada 2021r. przekazał mu środki odurzające w postaci marihuany w ilości 100 gramów za kwotę łączną kwotę 2.600 zł;

⚫

w dniu 30 listopada 2020r. przekazał mu nieustalone narkotyki w ilości 250 gramów o nieustalonej wartości;

ł) w okresie od 20 listopada 2020r. do 26 listopada 2020r. przekazał mężczyźnie posługującym się numerem (...) środki odurzające w postaci marihuany w ilości 2 porcji dilerskich nieustalonej wartości oraz nieustalony narkotyk w ilości 2 porcji dilerskich za nieustaloną kwotę, tj.:

⚫

w dniu 20 listopada 2020r. przekazał mu środki odurzające w postaci marihuany w ilości 2 porcji dilerskich o nieustalonej wartości;

⚫

w dniu 26 listopada 2020r. przekazał mu nieustalony narkotyk w ilości 2 porcji dilerskich za nieustaloną kwotę;

m) w okresie od 20 listopada 2020r. do 10 grudnia 2020r. prowadził negocjacje z mężczyzną posługującym się numerem (...) odnośnie przekazania mu środków odurzających w postaci tabletek ekstazy w ilości co najmniej 20 sztuk za nieustaloną kwotę oraz przekazał mu substancje psychotropowe w postaci amfetaminy w nieustalonej ilości oraz tabletek ekstazy w nieustalonej ilości w cenie 8 zł za sztukę, tj.:

⚫

w dniu 6 grudnia 2020r. przekazał mu substancje psychotropowe w postaci amfetaminy w ilości 100 gramów o nieustalonej wartości;

⚫

w dniu 10 grudnia 2020r. prowadził z nim negocjacje odnośnie przekazania mu substancji psychotropowej w postaci tabletek ekstazy w nieustalonej ilości w cenie 8 zł za sztukę;

n) w okresie od 22 listopada 2020r. do 26 listopada 2020r. przekazał mężczyźnie posługującym się numerem (...) środki psychotropowe w postaci amfetaminy w ilości 1 porcji dilerskiej o nieustalonej wartości, nieustalony narkotyk w ilości 2 porcji dilerskich za nieustaloną kwotę, a w tym:

⚫

w dniu 22 listopada 2020r. przekazał mu środki psychotropowe w postaci amfetaminy w ilości 1 porcji dilerskiej o nieustalonej wartości;

⚫

w dniu 26 listopada 2020r. przekazał mu nieustalony narkotyk w ilości 2 porcji dilerskich za nieustaloną kwotę;

o) w dniu 27 listopada 2020r. prowadził negocjacje z mężczyzną posługującym się numerem (...) odnośnie przekazania mu w dniu 30 listopada 2020r. przekazał mężczyźnie posługującym się numerem (...) substancje psychotropowe w postaci metamfetaminy w ilości 2 porcji dilerskich za nieustaloną kwotę;

p) w dniu 1 grudnia 2020r. przekazał mężczyźnie posługującym się numerem (...) nieustalony narkotyk w nieustalonej ilości za kwotę łączną 50 zł;

q) w dniu 2 grudnia 2020r. przekazał kobiecie posługującej się numerem (...) nieustalony narkotyk w ilości 100 gramów za nieustaloną kwotę;

r) w dniu 2 grudnia 2020r. przekazał mężczyźnie posługującym się numerem (...) substancje psychotropowe w postaci amfetaminy w ilości 100 gramów za łączną kwotę 800 zł;

s) w dniu 3 grudnia 2020r. przekazał mężczyźnie posługującym się numerem (...) substancje psychotropowe w postaci amfetaminy w nieustalonej ilości za nieustaloną kwotę;

t) w okresie od 4 grudnia 2020r. do 31 grudnia 2020r. przekazał mężczyźnie posługującym się numerem (...) substancje psychotropowe w postaci amfetaminy w ilości 30 gramów nieustalonej wartości oraz środki odurzające w postaci marihuany w ilości 10 gramów o nieustalonej wartości, substancje psychotropowe w postaci metamfetaminy w ilości 1 kg za nieustaloną kwotę, tj.:

⚫

w dniu 4 grudnia 2020r. przekazał mu substancje psychotropowe w postaci amfetaminy w ilości 30 gramów, nieustalonej wartości oraz środki odurzające w postaci marihuany w ilości 10 gramów o nieustalonej wartości;

⚫

w dniu 31 grudnia 2020r. przekazał mu substancje psychotropowe w postaci metamfetaminy w ilości 1 kg za nieustaloną kwotę;

u) w dniu 5 grudnia 2020r. przekazał mężczyźnie posługującym się numerem (...) środki odurzające w postaci kokainy w ilości 4 porcji dilerskich w łącznej kwocie 1.200 zł;

v) w okresie od nieustalonego dnia do dnia 17 grudnia 2020r. przekazał mężczyźnie posługującym się numerem (...) substancje psychotropowe w postaci amfetaminy w ilości nie mniejszej niż 40 gramów za nieustaloną kwotę oraz nieustalony narkotyk w ilości 30 gramów za nieustaloną kwotę, a w tym:

⚫

w nieustalonym czasie przekazał mu substancje psychotropowe w postaci amfetaminy w ilości 40 gramów za nieustaloną kwotę;

⚫

w dniu 17 grudnia 2020r. przekazał mu nieustalony narkotyk w ilości 30 gramów za nieustaloną kwotę;

w) w dniu 18 grudnia 2020r. przekazał za pośrednictwem innej osoby substancje psychotropowe w postaci amfetaminy w ilości 2 porcji dilerskich za nieustaloną kwotę oraz substancje psychotropowe w postaci metamfetaminy w ilości 0,5 porcji dilerskiej za nieustaloną kwotę;

x) w dniu 29 grudnia 2020r. przekazał mężczyźnie posługującym się numerem (...) substancje psychotropowe w postaci tabletek ekstazy w ilości 19 sztuk w łącznej kwocie 150 zł;

y) w nieustalonym dniu przekazał mężczyźnie posługującym się numerem (...) środki odurzające w postaci marihuany w znacznej ilości za łączną kwotę 10.000 zł.

Podstawę do takich ustaleń faktycznych dawały dowody w postaci: wyników protokół przeszukania mieszkania przy ulicy (...) należącego do M. Z., lecz wykorzystywanego przez oskarżonego M. K. (1) (k. 34-36), wyjaśnienia współoskarżonego M. Z. (k. 197-199, 206-207, 265-267, 2078-2080) oraz zeznania świadka J. W. (k. 59-60, 65-68), częściowo świadków: M. K. (3) (k. 1565, 2556-2557) i A. M. (k. 1562), opinia biegłego z zakresu fizykochemii (k. 693-699 b) do oceny ilości zabezpieczonych i charakteru zabezpieczonych środków odurzających, ujawnionych podczas przeszukania mieszkania przy ulicy (...) należącego do M. Z., lecz wykorzystywanego przez oskarżonego M. K. (1) (k. 34-36), a przede wszystkim stenogramy z utrwalonych rozmów zastosowanej kontroli operacyjnej wraz z zapisem CD (k. 1201-1352, 1356-1386), uzupełnione opinią biegłego z dziedziny kryminologii przestępczości narkotykowej i slangu narkotykowego J. M. (k. 1739-1984). W swojej opinii biegły z zakresu kryminologii przestępczości narkotykowej i slangu narkotykowego J. M. (k. 1739-1984) przeprowadził drobiazgową, wręcz komplementarną, analizę wypowiedzi utrwalonych podczas kontroli operacyjnej rozmów telefonicznych i wiadomości tekstowych SMS, szeroko zacytowanych i omówionych przez biegłego. Następnie biegły przeprowadził szczegółową i przekonującą interpretację utrwalonych wypowiedzi i wiadomości tekstowych SMS, w tym oskarżonego M. K. (1), objętego kryptonimem (...) (część I opinii biegłego – k. 1743-1923) oraz odnosił się do treści wypowiedzi, rozmów i wiadomości oskarżonego M. K. (1) w pozostałych częściach opinii (część III opinii biegłego dot. komunikatów co do obiektów o kryptonimach: (...) i „(...)” – k. 1955-1962), jak również do wypowiedzi oskarżonego A. K. (1), objętego kryptonimem „(...)” (część II opinii biegłego – k. 1924-1954), a także we wnioskach końcowych opinii (k. 1962-1964).

Należy zwrócić szczególną uwagę na treść owych rozmów telefonicznych utrwalonych podczas kontroli operacyjnej i wiadomości tekstowych SMS, szeroko zacytowanych i omówionych przez biegłego. Treść tych rozmów i wiadomości nakazuje stwierdzić, że miały one szczególny dyskrecjonalny charakter, tak aby zachować w tajemnicy rzeczywiste intencje rozmówców, zataić powód rozmowy i fakt, że wypowiedzi dotyczyły środków odurzających. Gdyby rozmowy dotyczyły obojętnych, legalnych tematów, nie byłoby potrzeby tak ich prowadzić, aby osoby np. prowadzące kontrolę operacyjną nie mogły się zorientować co do rzeczywistych powodów rozmów, omawianych działań i intencji rozmówców.

Sąd Okręgowy we Wrocławiu przeprowadził wszechstronną ocenę materiału dowodowego, odnosząc się także do zmiennych wyjaśnień i zeznań osób, których zeznania miały istotny charakter dla ustalenia winy i sprawstwa oskarżonego M. K. (1). Ocenę tę warto przywołać i została ona w pełni zaakceptowana przez Sąd odwoławczy.

Co do wyjaśnień współoskarżonego M. Z. (k. 197-199, 206-207, 265-267, 2078-2080), to Sąd I instancji prawidłowo dał wiarę jego wyjaśnieniom z postępowania przygotowawczego, które były konsekwentne, spójne i logiczne, a także znajdowały oparcie w innych dowodach, w tym przede wszystkim protokołach przeszukania, stenogramach z utrwalonych rozmów zastosowanej kontroli operacyjnej wraz z zapisem CD i opinii biegłego z dziedziny kryminologii przestępczości narkotykowej i slangu narkotykowego. Współoskarżony M. Z. wyjaśniał podczas śledztwa konsekwentnie, że narkotyki, które u niego zatrzymano przechowywał dla M., posługującego się pseudonimem: (...) Także w trakcie posiedzenia w przedmiocie tymczasowego aresztowania wyjaśnił przed Sądem, że amfetaminę przechowywałem dla (...), a on dał mu ją na przechowanie dzień wcześniej.

Co do zeznań świadka J. W. (k. 59-60, 65-68), to Sąd I instancji prawidłowo uznał je za wiarygodne w zakresie jego relacji z oskarżonym M. K. (1) i rozmiarów przestępczej działalności tego ostatniego. Świadek konsekwentnie i spójnie opisywał swoje kontakty z oskarżonym M. K. (1), a także okoliczności przekazywania narkotyków i jakie to były narkotyki. W związku z tą działalnością sam został prawomocnie skazany, a zatem nie miał racjonalnych powodów, dla których bezpodstawnie miałby pomawiać oskarżonego. Jego zeznania pozostawały zbieżne z innymi zebranymi w sprawie dowodami, w tym z stenogramami z utrwalonych rozmów zastosowanej kontroli operacyjnej wraz z ich zapisem CD i opinią biegłego z dziedziny kryminologii przestępczości narkotykowej i slangu narkotykowego.

Co do zeznań świadka M. K. (3) (k. 1565, 2556-2557), to Sąd Okręgowy we Wrocławiu słusznie uznał za wiarygodną relację tego świadka z postępowania przygotowawczego. Opisywał wówczas swoje kontakty z oskarżonym M. K. (1), którego określał pseudonimem: (...). Znalazło to potwierdzenie w innych dowodach, w tym w zeznaniach świadka J. W. oraz zapisach rozmów i wiadomości z kontroli operacyjnej. Co ważne, świadek marek K. został prawomocnie skazany wyrokiem Sądu Rejonowego dla Wrocławia – Fabrycznej z dnia 24 lutego 2021r. w sprawie o sygn. akt XII K – 857/20 za posiadanie znacznych ilości substancji psychotropowych w postaci amfetaminy w dniu 10 marca 2020r. a także za udzielania w marcu 2020r. substancji psychotropowej w postaci amfetaminy, na karę łączną 1 roku i 5 miesięcy pozbawienia wolności. W toku tamtej sprawy wyjaśnił, że amfetaminę kupował właśnie od znajomego o pseudonimie (...).

Co do zeznań świadka A. M. (k. 1562), to były wiarygodne wyłącznie jego zeznania z postępowania przygotowawczego, jako logiczne, spójne i korespondujące z pozostałymi dowodami z przedstawionymi wyżej dowodami.

W obliczu wskazanych dowodów całkowicie niewiarygodne były wyjaśnienia oskarżonego M. K. (1), w których kwestionował swoje sprawstwo, natomiast wiarygodna była ta część jego wyjaśnień z rozprawy głównej, w których przyznał się do posiadania środków odurzających. Dowody w postaci opinii sądowo- psychiatrycznej (k. 886-889) i kwestionariusza informacji uzyskanych przez specjalistę psychoterapii uzależnień (k. 665-677), a także dane o karalności (k. 632) potwierdzają uzależnienie nie oskarżonego M. K. (1) od środków odurzających, czego konsekwencją było podjęcie przez niego działalności przestępczej, m.in. w celu zdobycia środków na narkotyki.

Uwagi końcowe odnoszące się do zarzutów obrazy przepisów prawa procesowego (art. 7 k.p.k. i art. 410 k.p.k.) oraz błędów w ustaleniach faktycznych, postawionych w apelacjach obrońców obu oskarzonych

Mając na względzie przedstawione wyżej argumenty, należało zgodzić się z oceną wyjaśnień oskarżonych: A. K. (1) i M. K. (1) na poszczególnych etapach postępowania karnego oraz odrzuceniem jako niewiarygodnej ich linii obrony, w której zaprzeczali popełnieniu zarzuconych przestępstw. Należało zatem zdecydowanie odrzucić zatem zarzuty obrońcy oskarżonego wyrażone w apelacji, że zaskarżony wyrok dotknięty był obrazą przepisów procesowych (art. 7 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k. oraz art. 167 k.p.k.), jak również błędami w ustaleniach faktycznych, które miały wpływ na treść orzeczenia.

Jak podkreślano w doktrynie, błąd w ustaleniach faktycznych ( error facti) przyjętych za podstawę orzeczenia to błąd, który wynika bądź to z niepełności postępowania dowodowego (tzw. błąd "braku"), bądź też z przekroczenia granic swobodnej oceny dowodów (błąd "dowolności"). Może on więc być wynikiem nieznajomości określonych dowodów lub nieprzestrzegania dyrektyw obowiązujących przy ocenie dowodów (art. 7), np. błąd logiczny w rozumowaniu, zlekceważenie niektórych dowodów, danie wiary dowodom nieprzekonującym, bezpodstawne pominięcie określonych twierdzeń dowodowych, oparcie się na faktach w istocie nieudowodnionych itd. (T. Grzegorczyk – Kodeks postępowania karnego. Komentarz, wyd. III, Zakamycze 2003,– s. 1133-1134).

Wielokrotnie podkreślano w orzecznictwie, że zarzut błędu w ustaleniach faktycznych nie może ograniczać się wyłącznie do polemiki z ocenami dokonanymi przez Sąd I instancji, bez wskazania jakich konkretnie uchybień w zakresie zasad logicznego rozumowania dopuścił się sąd w ocenie zebranego materiału dowodowego. Możliwość przeciwstawienia ustaleniom sądu orzekającego odmiennego poglądu, nie może prowadzić do wniosku o dokonaniu przez sąd błędu w ustaleniach faktycznych. Wyraża to wyrok Sądu Najwyższego z dnia 10 maja 2005r. sygn. WA – 10/05: „ Zarzut błędu w ustaleniach faktycznych nie może sprowadzać się do samej polemiki z ustaleniami sądu a quo wyrażonymi w uzasadnieniu zaskarżonego rozstrzygnięcia, lecz musi zmierzać do wykazania jakich konkretnie uchybień w zakresie logicznego rozumowania i doświadczenia życiowego dopuścił się sąd w ocenie zebranego w sprawie materiału dowodowego.

Sama możliwość przeciwstawienia ustaleniom sądu orzekającego odmiennego poglądu w kwestii ustaleń faktycznych, opartego nie na innych dowodach od tych, na których oparł się sąd pierwszej instancji (…) nie może prowadzić do wniosku o popełnieniu przez ten sąd błędu w ustaleniach faktycznych.

Istota zarzutu błędu w ustaleniach faktycznych nie może opierać się na odmiennej ocenie materiału dowodowego, innymi słowy mówiąc na forsowaniu własnego poglądu strony na tę kwestię. Stawiając tego rodzaju zarzut należy wskazać, jakich uchybień w świetle zgodności (lub niezgodności) z treścią dowodu, zasad logiki (błędność rozumowania i wnioskowania) czy sprzeczności (bądź nie) z doświadczeniem życiowym lub wskazaniami wiedzy dopuścił się w dokonanej przez siebie ocenie dowodów sąd pierwszej instancji” (OSNwSK 2005, z. 1, poz. 949 oraz poz. 947; podobnie T. Grzegorczyk – Kodeks postępowania karnego. Komentarz, , wyd. III, Zakamycze 2003 s. 1134 oraz P. Hoffmański, E. Sadzik, K. Zgryzek – Kodeks postępowania karnego. Komentarz, t. II, Warszawa 2007, s. 666-667).

W realiach niniejszej sprawy, poza polemiką z ustaleniach faktycznymi, w swoich apelacjach obrońcy oskarżonych: A. K. (1) i M. K. (1) nie postawili zaskarżonemu wyrokowi rzeczowych zarzutów dotyczących niewłaściwego odczytania treści dowodów, błędów logicznego rozumowania i wnioskowania, a także sprzeczności ustaleń Sądu I instancji ze wskazaniami wiedzy i zasadami doświadczenia życiowego.

Nie można w żadnym wypadku doszukiwać się także naruszenia zasady swobodnej oceny dowodów w tym, że Sąd I instancji odrzucił, jako niewiarygodne wyjaśnienia oskarżonych: A. K. (1) i M. K. (1), a także dał wiarę zeznaniom świadków: P. W. (k. 119), J. W. (k. 59-60, 65-68), M. K. (3) (k. 1565, 2556-2557) i A. M. (k. 1562) z postępowania przygotowawczego, podobnie jak wyjaśnieniom współoskarżonego M. Z. ze śledztwa (k. 197-199, 206-207, 265-267, 2078-2080), natomiast odrzucił, jako niewiarygodne relacje tych osób z rozprawy głównej. Właśnie konsekwencją obowiązywania zasady swobodnej oceny dowodów jest to, że nie ma reguły nakazującej całkowite uznanie wiarygodności lub jej braku określonego środka dowodowego. Jak słusznie stwierdził Sąd Najwyższy w zachowującym pełną aktualność wyroku z dnia 28 marca 1974r. sygn. Rw 152/74: „ Kierując się przepisem art. 4 § 1 [obecnie art. 7] k.p.k., sąd może określonym zeznaniom świadka lub wyjaśnieniom oskarżonego częściowo dać lub nie dać wiary, pod tym jednak warunkiem, że stanowisko swoje w sposób przekonujący uzasadni w konfrontacji z całokształtem zebranego materiału dowodowego. Sama zaś okoliczność, że świadek lub oskarżony dotychczas nienagannie się zachowywali albo przeciwnie - że dotychczasowy ich tryb życia był naganny, bez ustalenia innych okoliczności nie może stanowić o tym, że dane zeznanie lub wyjaśnienie jest albo nie jest wiarygodne” (OSNKW 1974, z. 7-8, poz. 154 ). W kolejnym wyroku z dnia 14 lipca 1975r., sygn. Rw 323/75 Sąd Najwyższy odniósł się także do możliwości uznania za wiarogodne nawet pewnych fragmentów relacji świadka. Stwierdził, że „ z istoty (…) zasady swobodnej oceny dowodów wynika, że sąd realizując ustawowy postulat poczynienia ustaleń faktycznych odpowiadających prawdzie (art. 2 § 1 pkt 2 [ob. 2 § 2] k.p.k.) ma prawo uznać za wiarygodne zeznania świadka co do niektórych przedstawionych przezeń okoliczności i nie dać wiary zeznaniom tego samego świadka co do innych okoliczności - pod warunkiem że stanowisko sądu w kwestii oceny zeznań świadka zostanie należycie uzasadnione” (OSNKW 1975, z. 9, poz. 133). Mając powyższe na uwadze, stanowisko Sądu Okręgowego we Wrocławiu w zakresie wiarygodności wyjaśnień oskarżonych: A. K. (1) i M. K. (1) bezsprzecznie pozostawało pod ochroną przepisu art. 7 k.p.k..

Jak wielokrotnie podkreślano w doktrynie i orzecznictwie, przekonanie Sądu o wiarygodności jednych dowodów i niewiarygodności innych pozostaje pod ochroną art. 7 k.p.k. wtedy, gdy: jest poprzedzone ujawnieniem w toku rozprawy głównej całokształtu okoliczności sprawy (art. 410 k.p.k.) i to w sposób podyktowany obowiązkiem dochodzenia prawdy (art. 2 § 2 k.p.k.), stanowi wyraz rozważenia wszystkich tych okoliczności przemawiających zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonego (art. 4 k.p.k.), jest wyczerpujące i logiczne - z uwzględnieniem wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego - uargumentowane w uzasadnieniu wyroku (art. 424 § 1 pkt 1 k.p.k.). Akcentuje to szereg orzeczeń Sądu Najwyższego i sądów apelacyjnych (por. wyrok SN z 3.09.1998r. sygn. V KKN 104/98 – Prokuratura i Prawo 1999, nr 2, poz. 6; a także wyrok S.A. w Łodzi z 20.03.2002r. sygn. II AKa 49/02 – Prokuratura i Prawo 2004, nr 6, poz. 29).

Wszystkim tym wymogom sprostał Sąd Okręgowy we Wrocławiu, który nie dopuścił się także obrazy przepisu art. 5 § 2 k.p.k. nakładającego obowiązek rozstrzygania nie dających się usunąć wątpliwości na korzyść oskarżonego.

Sąd Najwyższy odnosił się w szeregu swoich orzeczeń do tego jak należy rozumieć I stosować zasadę in dubio pro reo. Jak stwierdził w jednym z nich: „Zasada in dubio pro reo (art. 5 § 2 k.p.k.) nie ogranicza utrzymanej w granicach racjonalności swobody oceny dowodów. Jeżeli zatem z materiału dowodowego wynikają różne wersje wydarzenia, to nie jest to jeszcze równoznaczne z zaistnieniem "nie dających się usunąć wątpliwości" w rozumieniu tego przepisu. W takim wypadku sąd jest zobowiązany do dokonania ustaleń właśnie na podstawie swobodnej oceny dowodów. Dopiero wtedy, gdy - po wykorzystaniu wszelkich istniejących możliwości - wątpliwości nie zostaną usunięte, należy je wytłumaczyć w sposób korzystny dla oskarżonego. Jeżeli jednak sąd dokona stanowczych ustaleń, to w ogóle nie może zachodzić obraza art. 5 § 2 k.p.k. (bo według tych ustaleń nie ma wątpliwości), a tylko powstaje kwestia, czy ustalenia te są prawidłowo dokonane (bez naruszenia zasady swobodnej oceny dowodów)” (postanowienie SN z dnia 17.12.2003r. sygn. V KK 72/03 - LEX nr 83771).

Podobne stanowisko znajdujemy w wyroku Sądu Najwyższego z dnia 14 maja 1999r. sygn. IV KKN 714/98: „Stan określany przez ustawodawcę, jako "nie dające się usunąć wątpliwości" (art. 5 § 2 k.p.k.), powstaje - jeśli pominąć wątpliwości natury nie faktycznej, lecz prawnej - dopiero w następstwie oceny dowodów (art. 7 k.p.k.). Dopiero wówczas bowiem można stwierdzić, czy wątpliwości w ogóle wystąpiły, czy były rozsądne, a nie wydumane, czy i jakie miały znaczenie dla kwestii odpowiedzialności prawnej oskarżonego, czy udało się je przezwyciężyć w sposób dopuszczalny przez prawo procesowe itp. O naruszeniu zasady in dubio pro reo nie można zatem mówić wówczas, gdy sąd w wyniku pełnej i poprawnie dokonanej swobodnej oceny dowodów uznał, że brak jest wątpliwości, albo że nie mają one znaczenia dla odpowiedzialności prawnej oskarżonego. Jest jednocześnie dobrym prawem obrony oskarżonego mnożenie, a nawet wyolbrzymianie na każdym etapie postępowania takich faktów i ich ocen, które pozwalają na powątpiewanie w jego winę, pod warunkiem wszakże nieprzeinaczania faktów (lojalności wobec faktów)” (Prokuratura i Prawo 2000, nr 4, poz. 8).

W wyniku analizy dowodowej Sąd Okręgowy ocenił za nie wiarygodne – na tle pozostałych dowodów – wyjaśnienia oskarżonych: A. K. (1) i M. K. (1). Nie tylko nie podjął wątpliwości co do wiarygodności obciążających ich dowodów, lecz wręcz uznał je za nieprawdziwe, a wyjaśnienia obu oskarżonych ocenił wyłącznie jako przyjętą linię obrony, obliczoną na uniknięcie odpowiedzialności karnej.

Aby jeszcze raz posłużyć się autorytetem Sądu Najwyższego należy przypomnieć, że w wyroku z dnia 8.01.2004r. sygn. II KK 246/03 stwierdził, że „ jest rzeczą oczywistą, że sąd orzekający dokonuje wyboru wersji zdarzenia. Jednakże decyzja ta musi być poprzedzona niezwykle wnikliwą i skrupulatną analizą wszystkich dowodów zarówno osobowych, jak i rzeczowych, przeprowadzoną w sposób wolny od uproszczeń, z zachowaniem obiektywizmu. Dopiero wówczas jest możliwy wybór jednej wersji i szczegółowe, obowiązkowe uzasadnienie, dlaczego odrzucono wersję odmienną” (LEX nr 83748). Obowiązkom tym Sąd I instancji w niniejszej sprawie sprostał.

Kwestia prawidłowości orzeczonych kar jednostkowych oraz kary łącznej wobec oskarżonych: A. K. (1) i M. K. (1), oceniana na tle apelacji obrońców obu oskarżonych (także z uwzględnieniem domniemania z art. 447 § 1 k.p.k.).

I. W uzasadnieniu zaskarżonego wyroku Sąd Okręgowy we Wrocławiu wszechstronnie umotywował orzeczenia o karach jednostkowych i karach łącznych wymierzonych oskarżonym: A. K. (1) i M. K. (1), oddzielnie przedstawiając argumentację co do każdego z oskarżonych i na tle każdego z przypisanych im przestępstw (k. 2620v-2624). Ocena ta jest pełna, wręcz komplementarna i nie ma potrzeby ponownie jej przywoływać.

W odniesieniu do obu oskarżonych zostały wypełnione dyrektywy wymiaru kary określone w art. 53 § 1 i 2 k.k., uwzględniające okoliczności wpływające na wymiar kary, a dotyczące zarówno podmiotowej jak i przedmiotowej strony przypisanych przestępstw. Przypisane oskarżonym czyny przede wszystkim naruszały dobro prawne związane z ochroną życia i zdrowia społecznego przed uzależnieniem od środków narkotycznych i zawierały w sobie wysoki ładunek szkodliwości społecznej. Na społeczną szkodliwość tego typów czynów ma wpływ okoliczność, iż dotyczą one także dobra prawnego, jakim jest życie i zdrowie poszczególnych nabywców narkotyków. Przy wymiarze kary uwzględniono również znaczny stopień winy oskarżonych, ich motywację (działania z chęci łatwego zysku).

Natomiast wymierzając oskarżonemu A. K. (1) karę za przestępstwo z art. 157 § 1 k.k. Sąd I instancji prawidłowo zwrócił uwagę na znaczny stopień jego społecznej szkodliwości, sposób działania sprawcy, a także skutki wobec pokrzywdzonej. Agresja oskarżonego skierowana była bowiem do matki jego dziecka, która byłą już wcześniej także ofiarą jego podobnej napaści (także poprzednio złamał jej nos). Takie zachowanie nie znajduje żadnego usprawiedliwienia, nawet jeśli wywołane agresją słowną pokrzywdzonej. Sposób uderzenia głową pokrzywdzonej przez oskarżonego, charakterystyczny dla ulicznych bijatyk, jest także szczególnie dotkliwy i poniżający dla kobiety. Należało przy tym pamiętać, że wyrokiem Sądu Rejonowego dla Wrocławia Krzyków z dnia 4 grudnia 2018r. sygn. akt V K – 1100/18 oskarżony A. K. (1) został skazany za przestępstwo z art. 157 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 2 k.k. polegające na tym, że w dniu 2 sierpnia 2018r. we W. uderzając P. W. w twarz, spowodował u niej obrażenia ciała w postaci wieloodłamowego złamania kości nosa i za to wymierzono mu karę 8 (ośmiu) miesięcy pozbawienia wolności, która odbył w okresie w okresie od dnia 17 kwietnia 2019r. do 11 grudnia 2019r. (k. 163-164). Dopuścił się zatem ponownie takiego samego poważnego przestępstwa wobec tej samej pokrzywdzonej.

Biorąc pod uwagę powyższe okoliczności, a także oceniając właściwości i warunki osobiste obu oskarżonych, w tym:

1)  co do oskarżonego A. K. (1) – dane o jego wielokrotnej karalności, w tym także za przestępstwa umyślne z użyciem przemocy (k. 77-80, 81-84, 85, 89-92, 142-148, 149-151, 152-153, 156-160, 163-164, 401-405, 413, 634-635, 1071, 1089-1090, 2663-2666), dane o odbywaniu w przeszłości kar pozbawienia wolności w warunkach zakładu karnego (k. 1075-1077, 2649-2654, 2663-2666), wywiad środowiskowy z miejsca zamieszkania (k. 1251), opinię sądowo-psychiatryczną (k. 1613-1615) oraz dane zebrane przez specjalistę psychoterapii uzależnień (k. 652-664);

2)  co do oskarżonego M. K. (1) – dane o karalności (k. 398-399, 411, 497, 632-633, 862, 2667-2669), dane o odbywaniu w przeszłości kar pozbawienia wolności w warunkach zakładu karnego (k. 1084, 2647-2648, 2655-2658, 2667-2669), opinię sądowo-psychiatryczną (k. 886-889) oraz dane zebrane przez specjalistę psychoterapii uzależnień (k. 665-677), jak również dane z opinii z Zakładu Karnego w S., gdzie odbywał karę pozbawienia wolności (k. 2684-2685);

należało uznać, że wymierzone kary jednostkowe były proporcjonalne do stopnia winy i społecznej szkodliwości popełnionych przez oskarżonych przestępstw. Kryteria te spełniały również orzeczone kary grzywny, z ustaloną stawką dzienną, choć bez wątpienia znaczące, to jednak pozostające w zakresie faktycznych możliwości finansowych oskarżonych.

Sąd Okręgowy orzekł także, na podstawie art. 70 ust. 4 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii, od każdego z oskarżonych nawiązki na rzecz Stowarzyszenia (...) we W. przy ul. (...) w wysokości po 2.000 złotych uznając, że jako uzupełniający środek represji karnej stanowić będzie wystarczającą dolegliwość natury ekonomicznej spełniającej cele prewencji indywidualnej, jak i społecznej. Orzeczenie to, w połączeniu z przepadkiem korzyści majątkowych osiągniętych przestępstw (rozstrzygnięcia na podstawie art. 45 § 1 k.k. z punktów IV i XI części rozstrzygającej zaskarżonego wyroku) będzie miało wobec oskarżonych także walor wychowawczy i zapobiegawczy.

II. Oceniając kary wymierzone ostatecznie oskarżonym: A. K. (1) i M. K. (1) za przypisane przestępstwa, należy uznać, że są to kary sprawiedliwe i prawidłowo realizujące dyrektywy wymiaru kary z art. 53 § 1 i 2 k.k. Nie było podstaw do łagodzenia orzeczonych kar, do czego zmierzały apelacje obrońców obu oskarżonych (uwzględniając także domniemanie z art. 447 § 1 k.p.k.). Kary w orzeczonej ostatecznie wysokości są sprawiedliwe i spełniają cele kary określone w art. 53 § 1 i 2 k.k., aby wyrobić w oskarżonych przekonanie, że przestępstwo się nie opłaca, a ich czyn został napiętnowany.

Należy przypomnieć, że wielokrotnie zwracano uwagę w orzecznictwie Sądu Najwyższego i sądów apelacyjnych, jaki kryteria muszą być spełnione, aby uznać karę za rażąco niewspółmierną. W wyroku Sądu Najwyższego w składzie 7 sędziów z dnia 9 stycznia 1973r., sygn. V KRN – 474/72 stwierdzono, że „ rażąca niewspółmierność kary występuje wtedy, gdy kara orzeczona nie uwzględnia w należyty sposób stopnia społecznej szkodliwości przypisywanego czynu oraz nie realizuje wystarczająco celu kary, ze szczególnym uwzględnieniem celów zapobiegawczych i wychowawczych. Pojęcie niewspółmierności rażącej oznacza znaczną, wyraźną i oczywistą, a więc niedającą się zaakceptować dysproporcję między karą wymierzoną a karą sprawiedliwą (zasłużoną). Przesłanka rażącej niewspółmierności kary jest spełniona tylko wtedy, gdy na podstawie ustalonych okoliczności sprawy, które powinny mieć decydujące znaczenie dla wymiaru kary, można przyjąć, iż zachodzi wyraźna różnica między karą wymierzoną a karą, która powinna zostać wymierzona w wyniku prawidłowego zastosowania dyrektyw wymiaru kary oraz zasad ukształtowanych przez orzecznictwo” (OSNKW 1973, nr 6, poz. 76).

Z kolei, Sąd Apelacyjny we Wrocławiu w wyroku z dnia z dnia 30 maja 2003r. sygn. II AKa – 163/03 dał wyraz temu, że „ nie każda różnica w ocenie wymiaru kary może uzasadniać zarzut rażącej niewspółmierności kary w rozumieniu art. 438 pkt 4 k.p.k., ale tylko taka, która jest natury zasadniczej, to znaczy jest niewspółmierna w stopniu nie dającym się zaakceptować. Niewspółmierność rażąca to znaczna, "bijąca w oczy" różnica między karą wymierzoną, a karą sprawiedliwą, zasłużoną” (OSA 2003, z. 11, poz. 113).

Takie nieusprawiedliwione dysproporcje w wymierzonych wobec oskarżonych karach, w odniesieniu do kary wyobrażanych jako sprawiedliwe (współmierne), nie zachodzą.

Orzeczenia o kosztach postępowania

Na podstawie art. 29 ust. 1 ustawy z dnia 26 maja 1982r. – Prawo o adwokaturze (tekst jednolity: Dz. U. z 2022r. poz. 1184 z późniejszymi zmianami) zasądzono od Skarbu Państwa na rzecz na rzecz adw. M. K. (2) 1.200,- złotych, w tym podatek od towarów i usług, tytułem nieopłaconej obrony z urzędu udzielonej oskarżonemu w postępowaniu odwoławczym.

Wysokość wynagrodzenia adwokackiego wynikała z § 11 ust. 2 pkt 5 oraz § 17 pkt 2 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015r. w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz.U. z 2015r. poz. 1800) w związku z wyrokiem Trybunału Konstytucyjnego z dnia 20 grudnia 2022r. sygn. SK 78/21 (Dz.U. z 2022r. poz. 2790), którym stwierdzono niekonstytucyjność przepisów Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu (Dz. U. z 2016r., poz. 1714).

Ponadto zwolniono oskarżonych: A. K. (1) i M. K. (1) od ponoszenia przypadających na nich kosztów postępowania odwoławczego, w tym od opłaty za drugą instancję, obciążając Skarb Państwa wydatkami tego postępowania. Orzeczenie to znalazło oparcie w przepisach art. 635 k.p.k. w zw. z art. 624 § 1 k.p.k., a także art. 17 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973r. o opłatach w sprawach karnych (tekst jednolity: Dz. U. z 2023r. poz. 123 z późniejszymi zmianami). W zakresie tego rozstrzygnięcia uwzględniono stan osobisty rodzinny i majątkowy oskarżonych oraz ich możliwości zarobkowe, zwłaszcza w kontekście trybu życia, braku oszczędności, a także orzeczonych bezwzględnych kar pozbawienia wolności, ograniczających możliwości zarobkowania.