Pełny tekst orzeczenia

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II AKa 320/23

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

2

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

0.11.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Okręgowego Warszawa – Praga w Warszawie z 22.III.2023 r., sygn. VK 165/22

0.11.2. Podmiot wnoszący apelację

☒ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca P. K.

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

0.11.3. Granice zaskarżenia

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

0.12.1. Ustalenie faktów

0.12.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

0.12.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

0.12.2. Ocena dowodów

0.1Ch 2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

0.12.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

1)

2)

3)

4)

Apelacja obrońcy:

1)  Na zasadzie przepisu art. 438 pkt 2 kpk zarzuca powyższemu wyrokowi obrazę przepisów prawa procesowego, tj.

a)  art. 5 § 2 kpk polegającą na częściowym rozstrzygnięciu na korzyść oskarżonego okoliczności, która stanowiła niedającą się usunąć wątpliwość poprzez uznanie, że oskarżony uderzył pokrzywdzoną drewnianym stołkiem w głowę, w sytuacji, w której jedyny naoczny świadek zdarzenia – B. S. (1) – nie widział uderzenia w głowę a opinia biegłego medycyny sądowej wskazująca na narażenie pokrzywdzonej na utratę życia lub ciężki uszczerbek na zdrowiu warunkowana jest właśnie zeznaniami tego świadka a to przy jednoczesnym określeniu w opisie zaskarżonego czynu zaskarżonego wyroku wyrażenia „w okolice głowy”, przy czym powyższe naruszenie doprowadziło do błędnych ustaleń faktycznych polegających na przyjęciu, że oskarżony uderzył pokrzywdzoną taboretem w głowę;

b)  art. 7 kpk w zw. z art. 410 kpk polegającą na nieuwzględnieniu przy ustalaniu faktów oraz uznaniu za nieznaczącą w sprawie opinii z zakresu badań toksykologicznych przy jednoczesnym braku oceny dowodów odnoszących się do zachowania oskarżonego w okresie czynu i bezpośrednio po nim, które wskazują na to, że oskarżony w chwili czynu mógł znajdować się pod wpływem innych substancji wyłączających świadomość, przy czym powyższe doprowadziło do wyrokowania bez uwzględnienia wszelkich okoliczności ujawnionych w sprawie.

2)  Na zasadzie przepisu art. 438 pkt 4 kpk zarzuca powyższemu wyrokowi rażącą niewspółmierność kary w postaci wymierzenia oskarżonemu kary dwóch lat i sześciu miesięcy pozbawienia wolności w sytuacji, w której oskarżony wyraził skruchę, przeprosił pokrzywdzoną, zaś pokrzywdzona wyraziła akceptację w zakresie wybaczenia oskarżonemu, a orzeczenie kary w wymiarze roku i sześciu miesięcy odpowiadałoby również dyrektywom sądowego wymiaru kary i minimalizowało ryzyko całkowitej utraty możliwości zarobkowych oskarżonego.

Apelacja prokuratora:

powołując się na treść art. 427 § 2 oraz art. 438 pkt 3 kpk wyrokowi temu zarzuca błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku mający wpływ na treść orzeczenia polegający na błędnej ocenie zeznań pokrzywdzonej O. S., świadka B. S. (1) oraz opinii biegłego z zakresu medycyny sądowej poprzez uznanie, że oskarżony P. K. nie działa z zamiarem pozbawienia życia O. S., podczas gdy prawidłowa ocena tych dowodów prowadzi do przeciwnego wniosku.

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

1)  Apelacja wniesiona przez obrońcę oskarżonego jest tylko częściowo zasadna. Bezzasadny jest w przeważającej mierze zarzut zawarty w apelacji prokuratora w części dotyczącej istnienia zamiaru zabójstwa. Natomiast wniosek apelacyjny postulujący podwyższenie orzeczonej kary jest po części zasadny. Nadto na akceptację zasługuje stanowisko zajęte przez prokuratora w trakcie rozprawy odwoławczej co do proponowanej zmiany kwalifikacji czynu i co do konieczności podwyższenia wymierzonej kary.

2)  Jeśli chodzi o apelację obrońcy to jest ona trafna tylko w ograniczonym zakresie, w obrębie zagadnień poruszanych w zarzucie z pkt 2a) apelacji.

Pozostałe zarzuty (pkt. 2b i pkt 3) oraz wnioski apelacyjne (pkt 4 a)b)) są oczywiście bezzasadne.

3)  Zarzut z pkt 2b) apelacji dotyczący nieuwzględnienia opinii farmakologicznej jest z gruntu chybiony, zwłaszcza w świetle zasad prawidłowego rozumowania oraz wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego, określonych w przywołanym przez skarżącego przepisie art. 7 Kpk.

Rozwijając treść zarzutu w ramach uzasadnienia apelacji skarżący powołał się na okoliczność, iż zachowanie oskarżonego w trakcie popełnienia przestępstwa było „dziwne”. Zataczał się, miał dziwne nieskoordynowane ruchy, ciągnął pokrzywdzoną za włosy w obecności sąsiadki a następnie po zajściu zasnął.

Wbrew jednak stwierdzeniom skarżącego Sąd meriti nie pominął w swoich rozważaniach opinii z badań toksykologicznych. Sąd ten trafnie ocenił, iż opinia ta nie ma znaczenia dla ustaleń faktycznych w niniejszej sprawie (pkt 2.2 Lp. 1.1.1 uzasadnienia ).

Z opinii powyższej wynika bowiem, iż w próbkach krwi pobranej od oskarżonego w dniu 19.01.2022 r. o godz. 19:40 (a więc około 36 godzin po zdarzeniu) nie stwierdzono substancji psychotropowych, psychoaktywnych środków odurzających i alkoholu etylowego (k 235). Stwierdzono natomiast obecność substancji BHB (wchodzącej w skład tzw. „pigułek gwałtu”) w stężeniu 0,43 mg/ml. Wszelako dopiero stężenie wielokrotnie wyższe (tj. prawie 5,00 mg/ml) mogłoby wskazywać na pochodzenie BHB inne niż fizjologiczne. Przy czym możliwość wykrycia stężenia wskazującego na ewentualność zażycia w/w pigułki upływa już po 3 – 4 (do 8) godzin od podania.

Słusznie zatem Sąd meriti uznał, iż opinia toksykologa nie może mieć znaczenia dla powyższych ustaleń w niniejszej sprawie, zwłaszcza iż nie istnieje możliwość potwierdzenia lub zaprzeczenia przy pomocy badań toksykologicznych faktu zażycia przez oskarżonego pigułki gwałtu z uwagi na wykrycie u oskarżonego BHB na niskim endogennym poziomie (k 236). Hipotetyczne okoliczności dotyczące ewentualnego zażycia przez oskarżonego pigułki gwałtu, nie mają przy tym jakiegokolwiek odzwierciedlenia w realiach dowodowych niniejszej sprawy. Rozważanie kto i w jakim celu miałby podać tabletki gwałtu mężczyźnie, który próbował nakłonić poznaną kilka godzin wcześniej kobietę do współżycia seksualnego, narusza zdecydowane granice zdrowego rozsądku, nieuchronnie wkraczając w obszary absurdu.

4)  Podobnie za co najmniej budzącą zaskoczenie, uznać należy wątpliwości skarżącego dotyczące rzekomo dziwnego zachowania oskarżonego w trakcie zdarzenia. Przypomnieć bowiem wypada, że oskarżony w czasie przedmiotowego zdarzenia doprowadził swój organizm do stanu radykalnego upojenia alkoholowego (prawie 3 ‰, tj. 1,4 mg/L alkoholu we krwi jeszcze w kilka godzin po zajściu). W takim stanie upojenia za (umownie mówiąc) „normalne” uznaje się tego rodzaju objawy jak: podniecenie psychoruchowe, reakcje na urojone obrazy, wyładowania impulsywne, stany euforii, zaburzenia koordynacji ruchu, chwiejny chód, niezdolność do właściwych reakcji emocjonalnych, a w końcu zapadnięcie w sen przechodzący w śpiączkę. Opisane w apelacji rzekomo „dziwne” zachowania oskarżonego w żadnym względzie nie odbiegają od zachowań typowych dla ludzi znajdujących się w stanie upojenia alkoholowego. Zatem zarzut obrazy art. 7 i 410 Kpk zawarty w pkt 2 b) apelacji, odwołujący się do ewentualności zażycia przez oskarżonego innych substancji wyłączających świadomość, uznać należy w całej rozciągłości za bezzasadny.

5)  Co do zarzutu (z pkt 3 apelacji) rażącej niewspółmierności kary 2 lata i 6 miesięcy pozbawienia wolności, skumulowanego z wnioskiem o wymierzenie oskarżonemu kary 1 roku i 6 miesięcy kary pozbawienia wolności, to odnotować wypada, iż – wobec wymierzenia oskarżonemu przez Sąd Apelacyjny za przedmiotowy czyn kary 5 lat pozbawienia wolności – zarzut ten stał się bezprzedmiotowy. Dla porządku jedynie nadmienić można, iż podniesione przez skarżącego okoliczności łagodzące w postaci skruchy oskarżonego i przeproszenia pokrzywdzonej zostały uwzględnione w motywach zaskarżonego wyroku poświęconych orzeczeniu o karze, zaś okoliczności te w żadnym zakresie nie równoważą ciężaru i wymowy poważnych okoliczności obciążających oskarżonego podniesionych w rozważaniach Sądu I Instancji.

6)  Co do częściowo zasadnego zarzutu z pkt 2 a) apelacji stwierdzić należy, że Sąd meriti błędnie zastosował regułę in dubio pro reo z art. 5 § 2 kpk.

Skoro Sąd ten powziął, nieusuwalną wątpliwość co do tego, czy oskarżony uderzał pokrzywdzoną „intencjonalnie” drewnianym stołkiem w głowę, czy też jedynie (tak jak twierdził on w swoich wyjaśnieniach k 548) podniósł taboret i odrzucił go w bok (z wysokości ok. 50 cm – str. 14 uzasadnienia) to nie mógł poczynić w tym zakresie ustaleń niekorzystnych dla oskarżonego. Stosując prawidłowo przepis art. 5 § 2 kpk. Sąd winien rozstrzygnąć tę wątpliwość na korzyść oskarżonego. Innymi słowy, Sąd powołując się na art. 5 § 2 kpk nie powinien umieszczać w opisie czynu ustalenia, iż oskarżony zadał pokrzywdzonej „szereg uderzeń”, „taboretem” (str. 2 uzasadnienia), zaś w tzw. stanie faktycznym sprawy ustalenia „wziął do ręki taboret” „i uderzył nim kobietę w głowę” (str. 3 uzasadnienia). Przyjęte przez Sąd meriti dowolne założenie, iż oskarżony uderzył ją w głowę odrzucając stołek na wysokość 50 cm jest wewnętrznie niespójne (str. 14 uzasadnienia). Wymagałoby to przyjęcia kolejnego dowolnego założenia, iż nieprzytomna pokrzywdzona leżąca bezwładnie na podłodze miała jednocześnie uniesioną głowę na wysokość 50 cm. Co więcej, o ile można zgodzić się z oceną Sądu meriti, iż oskarżony w trakcie zdarzenia „użył” drewnianego stołka, o tyle (w świetle zeznań jedynego świadka tego wydarzenia) nie można w sposób nie budzący wątpliwości ustalić, czy istotnie dążył on do zadania ciosu tym stołkiem w głowę pokrzywdzonej. Świadek B. S. (1) zeznała podczas rozprawy, iż „ja widziałam ruch jego ręki i uderzenie, ale nie wiem czy trafił w nią czy obok” „ Stół zasłaniał głowę tej kobiety ale uderzenie było tak jakby w głowę” (k 556).

Biegły stwierdza w swojej opinii, iż okoliczności podane przez w/w świadka tłumaczą możliwość powstania obrażeń głowy jak ujawnione u pokrzywdzonej (k 346). Wszelako tak sformułowana konkluzja, (odwołująca się do zeznań B. S. ze śledztwa gdzie świadek mówiła o uderzeniu taboretem w głowę pokrzywdzonej), w żadnym wypadku nie przekreśla możliwości przyjęcia, iż stwierdzone u pokrzywdzonej obrażenia powstały jedynie na skutek zadania przez oskarżonego (opisywanych przez pokrzywdzoną) uderzeń pięścią w obrębie jej twarzy i głowy. Tym samym nie można wykluczyć takiego scenariusza wydarzeń, w którym wszystkie ujawnione na ciele pokrzywdzonej obrażenia są skutkiem działania podejmowanego przez oskarżonego wyłącznie w czasie poprzedzającym przybycie w/w świadka. Natomiast, dostrzeżone przez tegoż świadka, użycie drewnianego taboretu przez oskarżonego sprowadzało się jedynie do nieudolnej i bezskutecznej próby uderzenia pokrzywdzonej lub (w wersji korzystnej dla oskarżonego) do bliżej nieokreślonej manifestacji niezadowolenia, czy wściekłości albo po prostu było formą wyładowania agresji nie powiązaną z zamiarem zadania ciosu pokrzywdzonej. W tej sytuacji Sąd Apelacyjny, stosując regułę z art. 5 § 2 kpk, wyeliminował z opisu czynu błędne ustalenie, iż oskarżony uderzał pokrzywdzoną taboretem, przyjmując iż zadał on pokrzywdzonej szereg uderzeń „w tym pięściami” – tak jak to wynika z zeznań pokrzywdzonej oraz z opinii biegłego lekarza. Ponieważ Sąd meriti uznał, iż to właśnie zadanie ciosu taboretem w okolice twarzy narażało pokrzywdzoną na niebezpieczeństwo utraty życia lub na ciężki uszczerbek na zdrowiu, niezbędna była dodatkowa korekta zaskarżonego wyroku, również w tym zakresie. Skutkowało to odstąpieniem od kwalifikacji czynu oskarżonego w związku z art. 160 kk.

7)  Odnosząc się w tym miejscu do apelacji Prokuratora odnotować wypada, że również oskarżyciel publiczny, postulując zastosowanie wobec oskarżonego kwalifikacji z art. 13 § 1 kk w zb z art. 148 § 1 kk w zb z art. 157 § 1 kk w zw z art. 11 § 2 kk, przede wszystkim odwoływał się do (jak wyżej wykazano) błędnych ustaleń Sądu meriti o zadaniu pokrzywdzonej, ze znaczną siłą, ciosu siedziskiem drewnianego taboretu. Miałoby to przesądzać o istnieniu po stronie oskarżonego zamiaru, co najmniej ewentualnego, pozbawienia życia pokrzywdzonej. Wyeliminowanie tegoż elementu z ustaleń faktycznych i analiza pozostałych okoliczności przedmiotowych i podmiotowych sprawy nie pozwala, w ocenie Sądu Apelacyjnego, na kategoryczne, jednoznaczne ustalenie, iż oskarżony działał w zamiarze zabicia pokrzywdzonej. W szczególności nie można automatycznie przyjmować, iż podstawą dla takiej oceny powinny być, kierowane pod adresem pokrzywdzonej, w początkującej fazie jej bicia, słowa „ja ciebie przybiję” „ja ciebie tutaj dobiję” itp. (str. 3 apelacji). O tym, iż deklaracje te nie stanowiły odzwierciedlenia rzeczywistego zamiaru oskarżonego w zakresie czynu z art. 148 § 1 kk, świadczą chociażby późniejsze zachowania oskarżonego: wezwanie sąsiadki, bierne oczekiwanie na przyjazd policji itp. wskazujące, iż oskarżony – pomimo istniejących obiektywnie możliwości - nie realizował swoich wcześniejszych gróźb zabicia pokrzywdzonej.

8)  Na akceptację zasługuje natomiast stanowisko Prokuratora, przedstawione w uzasadnieniu apelacji oraz reprezentowane w trakcie rozprawy apelacyjnej, iż oceniając zachowanie oskarżonego przyjąć należy, że działał on co najmniej z zamiarem ewentualnym, spowodowania u pokrzywdzonej ciężkiego uszczerbku na zdrowiu w rozumieniu art. 156 § 1 kk. Uderzając pokrzywdzoną (jak wynika z jej zeznań) za pomocą pięści, oskarżony działał z taką siłą i intensywnością, że spowodował u niej m.in. złamanie kości oczodołu czy złamanie kości nosa oraz urazy w okolicy łuku brwiowego, wargi, brody, przedsionka jamy ustnej i wylewy podspojówkowe, a także liczne obrzęki, zasinienia, uszkodzenia naskórka przede wszystkim na głowie i twarzy w tym w obrębie powiek obu oczu oraz oczodołu.

Obraz tych obrażeń wskazuje, iż oskarżony zaatakował z niezwykłą zawziętością wyłącznie tak newralgiczny i istotny dla życia człowieka obszar organizmu, jakim jest głowa (mózg) w tym w szczególności w obrębie oczu pokrzywdzonej (fotografie k. 59 i nast.). Zadając wielokrotnie silne ciosy w głowę leżącej bezwładnie pokrzywdzonej, w okolice jej twarzy i oczodołów, oskarżony musiał się co najmniej godzić na to, iż spowoduje u niej ciężki uszczerbek na zdrowiu w postaci określonej w pkt 1) i pkt 2) § 1 art. 156 kk.

Natężenie poziomu agresji w działaniach oskarżonego wobec pokrzywdzonej – widziane przez świadka (ciągnięcie za włosy po ziemi, wykonanie zamachu taboretem, co najmniej w bezpośredniej bliskości jej głowy) oraz wcześniejsze intensywne bicie bezbronnej, leżącej na podłodze (obezwładnionej dodatkowo alkoholem) pokrzywdzonej z błahej przyczyny, po twarzy i głowie, z dużą siłą, łamiącą kości nosa i oczodołów, nie może być oceniana (tak jak to przyjęto w postępowaniu pierwszoinstancyjnym), jako zachowanie realizujące znamion czynu polegającego na wywołaniu wyłącznie średniego uszczerbku na zdrowiu, w rozumieniu art. 157 § 1 kk, w powiązaniu z narażeniem na niebezpieczeństwo, o którym mowa w art. 160 Kk. Zadając wielokrotnie tak potężne ciosy i urazy w niezwykle newralgiczne obszary organizmu – m.in. w bezpośredniej bliskości oczu i mózgu - oskarżony godził się na to, iż może to wywołać skutki o wiele dalej idące niż opisane w art. 157 § 1 kk, chociażby w postaci kalectwa (pozbawienie wzroku), ciężkiej choroby, zeszpecenia itp. o których mowa w art. 156 § 1 pkt 1 i 2 kk.

Podzielając w powyższym zakresie stanowisko oskarżyciela Sąd Apelacyjny przyjął, iż oskarżony działając z zamiarem ewentualnym usiłował spowodować ciężki uszczerbek na zdrowiu pokrzywdzonej oraz uznał, iż przedmiotowy czyn wyczerpuje znamiona określone w przepisach art. 13 § 1 kk w zw z art. 156 § 1 kk w zb z art. 157 § 1 kk w zw z art. 11 § 2 kk.

9)  Zastosowanie surowszej kwalifikacji przedmiotowego czynu, powiązane ze zmianą ustaleń co do zamiaru z którym działał oskarżony, skutkowało koniecznością dokonania surowszej oceny stopnia społecznej szkodliwości tego czynu.

W konsekwencji Sąd Apelacyjny - oceniając, iż stopień ten jest zdecydowanie wyższy niż przyjęty przez Sąd meriti, a nadto uwzględniając wszystkie istotne dla wymiaru kary okoliczności wymienione w uzasadnieniu wyroku pierwszoinstancyjnego (w tym bezwzględne, brutalne działanie oskarżonego pod wpływem alkoholu i z błahego powodu, wobec bezbronnej kobiety, powodujące u niej poważne cierpienia fizyczne oraz traumę psychiczną) - uznał, iż karę sprawiedliwą, spełniającą w pełni dyrektywy wymiaru kary z art. 53 kk, tj. karą współmierną do stopnia społecznej szkodliwości czynu i do poziomu zawinienia sprawcy, jak też realizującą postulaty ogólno i szczególno prewencyjne oraz odzwierciedlającą całokształt okoliczności łagodzących i obciążających oskarżonego, jest kara 5 lat pozbawienia wolności. W świetle powyższych okoliczności karę postulowaną przez obrońcę (1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności) uznać trzeba za rażąco niewspółmiernie łagodną, zaś karę proponowaną przez prokuratora (8 lat pozbawienia wolności) są rażąco niewspółmierne surową. Tym samym za bezzasadne uznać należy, w powyższym zakresie, wnioski o zmianę wyroku, w kształcie przedstawionym w w/w apelacjach, jak też wniosek o uchylenie tegoż wyroku.

Wniosek

Apelacja obrońcy:

Podnosząc zarzuty wnosi o:

a)  zmianę wydanego wyroku w jego punkcie pierwszym poprzez wyeliminowanie z opisu czynu słów „i taboretem” oraz „i swoim działaniem narażał pokrzywdzoną na bezpośrednie niebezpieczeństwo utraty życia albo ciężkiego uszczerbku na zdrowiu” oraz wyeliminowanie z kwalifikacji prawnej czynu art. 160 § 1 kk i przyjęcie kwalifikacji prawnej z art. 157 § 1 kk a następnie wymierzenie oskarżonemu na podstawie przepisu art. 157 § 1 kk kary jednego roku i sześciu miesięcy pozbawienia wolności.

ewentualnie

b)  uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi Okręgowemu Warszawa – Praga w Warszawie.

Apelacja prokuratora:

Na podstawie art. 425 § 2 i art. 437 § 2 kpk wnosi o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uznanie, że oskarżony popełnił czyn art. 13 § 1 kk w zw. z art. 148 § 1 kk w zb. z art. 157 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk i wymierzenie mu kary za ten czyn w wymiarze 8 lat pozbawienia wolności oraz orzeczenie nawiązki na rzecz pokrzywdzonej w kwocie 2000 zł.

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Powody omówione w pkt 3 Lp 2

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

0.15.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

0.11.

Przedmiot utrzymania w mocy

0.1Zaskarżony wyrok za wyjątkiem pkt I zmienionego w pkt 1) wyroku Sądu Apelacyjnego

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Powody omówione w pkt 3 Lp 2

0.15.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

0.0.11.

Przedmiot i zakres zmiany

0.0.1Rozstrzygnięcie z pkt I zaskarżonego wyroku zmienione w pkt 1) wyroku Sądu Apelacyjnego

Zwięźle o powodach zmiany

Powody omówione w pkt 3 Lp 2

Przytoczyć okoliczności

pkt 4

pkt 5

Zasądzenie kosztów pomocy prawnej udzielanej z urzędu –

art. 618 § 1 pkt 11 kpk

Zwolnienie oskarżonego od kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze z przyczyn z art. 624 § 1 kpk

6.  PODPIS

Ewa Jethon Rafał Kaniok Dorota Tyrała

0.11.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

obrońca oskarżonego

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

wyrok SO Warszawa - Praga w W-wie z 22.III.2023 r. sygn. VK 165/22

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

0.11.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

2

Podmiot wnoszący apelację

obrońca oskarżonego

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

wyrok SO Warszawa - Praga w W-wie z 22.III.2023 r. sygn. VK 165/22

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana