Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 2 marca 2023 r.

Sąd Apelacyjny we Wrocławiu II Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący sędzia SA Andrzej Kot

Sędziowie: SA Piotr Kaczmarek /spr./

SA Cezariusz Baćkowski

Protokolant: Wiktoria Dąbrowicz

przy udziale prokuratora Prokuratury (...) Bogdana Wrzesińskiego

po rozpoznaniu w dniu 2 marca 2023 r. sprawy

S. K. oskarżonego o czyn z art. 158 § 2 k.k. w związku z art. 159 k.k. w związku z art. 156 § 1 pkt 2 k.k. w związku z art. 11 § 2 k.k.

J. S. (1) oskarżonego o czyn z art. 158 § 2 k.k. w związku z art. 159 k.k. w związku z art. 156 § 1 pkt 2 k.k. w związku z art. 11 § 2 k.k.

P. K. oskarżonego o czyn z art. 158 § 2 k.k. w związku z art. 159 k.k. w zbiegu z art. 156 § 1 pkt 2 k.k. w związku z art. 11 § 2 k.k.

na skutek apelacji wniesionych przez oskarżonych

od wyroku Sądu Okręgowego w Jeleniej Górze

z dnia 16 maja 2022 r. sygn. akt III K 82/20

zmienia zaskarżony wyrok w ten sposób, że obniża orzeczone kary pozbawienia wolności:

wobec oskarżonego P. K. do roku i 6 (sześciu) miesięcy,

wobec oskarżonego S. K. do 2 (dwóch) lat,

wobec oskarżonego J. S. (1) do 2 (dwóch) lat;

zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw. D. M., i r.pr. S. B. po 2460 zł w tym należny podatek od towarów i usług ponad kwoty zasądzone w punkcie VI zaskarżonego wyroku tytułem obrony z urzędu w postępowaniu przygotowawczym oraz przed Sądem I instancji;

w pozostałym zakresie zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy;

zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw. D. M., r.pr. S. B. oraz adw. J. K. po 1200 zł, w tym należny podatek od towarów i usług, tytułem wynagrodzenia za obronę z urzędu w postępowaniu odwoławczym;

zwalnia oskarżonych z obowiązku uiszczenia kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze, poniesionymi wydatkami obciążając Skarb Państwa.

UZASADNIENIE

P. K. został oskarżony o to, że :

w dniu 12 kwietnia 2020r. w miejscowości M., pow. (...), woj. (...), w budynku nr (...), działając wspólnie i w porozumieniu z J. S. (1) i S. K., wziął udział w pobiciu J. S. (2), w ten sposób, iż wraz z J. S. (1) szarpał pokrzywdzonego za ubranie oraz zadawał mu pięściami uderzenia w głowę powodując jego upadek na znajdująca się w budynku wersalkę, a następnie wraz z J. S. (1) trzymał J. S. (2) za ręce i zadawał kopnięcia w brzuch i nogi, powodując utratę przytomności przez wymienionego, po czym wraz z S. K. zdjął pokrzywdzonemu spodnie, a następnie wraz z J. S. (1) i S. K. użyli niebezpiecznego narzędzia w postaci kuli ortopedycznej, którą umieścili w odbycie pokrzywdzonego, w wyniku czego J. S. (2) doznał ciężkiego uszczerbku na zdrowiu w postaci: pęknięcia urazowego pęcherza moczowego, krwiaka zaotrzewnowego oraz pęknięcia śluzówki odbytnicy, co stanowiło chorobę realnie zagrażającą życiu,

to jest o czyn z art. 158 § 2 k.k. w zw. z art. 159 k.k. w zw. z art. 156 § 1 k.k. pkt 2 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.

S. K. został oskarżony o to, że :

w dniu 12 kwietnia 2020r. w miejscowości M., pow. (...), woj. (...), w budynku nr (...), działając wspólnie i w porozumieniu z P. K. i J. S. (1), wziął udział w pobiciu J. S. (2), w ten sposób, iż wraz z J. S. (1) szarpał pokrzywdzonego za ubranie oraz zadawał mu pięściami uderzenia w głowę powodując jego upadek na znajdująca się w budynku wersalkę, a następnie wraz z J. S. (1) trzymał J. S. (2) za ręce i zadawał kopnięcia w brzuch i nogi, powodując utratę przytomności przez wymienionego, po czym wraz z S. K. zdjął pokrzywdzonemu spodnie, a następnie wraz z J. S. (1) i S. K. użyli niebezpiecznego narzędzia w postaci kuli ortopedycznej, którą umieścili w odbycie pokrzywdzonego, w wyniku czego J. S. (2) doznał ciężkiego uszczerbku na zdrowiu w postaci: pęknięcia urazowego pęcherza moczowego, krwiaka zaotrzewnowego oraz pęknięcia śluzówki odbytnicy, co stanowiło chorobę realnie zagrażającą życiu,

to jest o czyn z art. 158 § 2 k.k. w zw. z art. 159 k.k. w zw. z art. 156 § 1 k.k. pkt 2 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.

a także :

J. S. (1) został oskarżony o to, że :

w dniu 12 kwietnia 2020r. w miejscowości M., pow. (...), woj. (...), w budynku nr (...), działając wspólnie i w porozumieniu z P. K. i S. K., wziął udział w pobiciu J. S. (2), w ten sposób, iż wraz z J. S. (1) szarpał pokrzywdzonego za ubranie oraz zadawał mu pięściami uderzenia w głowę powodując jego upadek na znajdująca się w budynku wersalkę, a następnie wraz z J. S. (1) trzymał J. S. (2) za ręce i zadawał kopnięcia w brzuch i nogi, powodując utratę przytomności przez wymienionego, po czym wraz z S. K. zdjął pokrzywdzonemu spodnie, a następnie wraz z J. S. (1) i S. K. użyli niebezpiecznego narzędzia w postaci kuli ortopedycznej, którą umieścili w odbycie pokrzywdzonego, w wyniku czego J. S. (2) doznał ciężkiego uszczerbku na zdrowiu w postaci: pęknięcia urazowego pęcherza moczowego, krwiaka zaotrzewnowego oraz pęknięcia śluzówki odbytnicy, co stanowiło chorobę realnie zagrażającą życiu,

to jest o czyn z art. 158 § 2 k.k. w zw. z art. 159 k.k. w zw. z art. 156 § 1 k.k. pkt 2 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.

Sąd Okręgowy w Jeleniej Górze wyrokiem z dnia 16 maja 2022 r., sygn.. akt: III K 82/20 :

uznał oskarżonych P. K., S. K. i J. S. (1) za winnych tego, że: w dniu 12 kwietnia 2020r. w miejscowości M., pow. (...), woj. (...), w budynku nr (...), działając wspólnie i w porozumieniu dokonali pobicia J. S. (2) narażając go na bezpośrednie niebezpieczeństwo nastąpienia skutku w postaci ciężkiego uszczerbku na zdrowiu w ten sposób, że po wejściu do mieszkania J. S. (1) szarpał pokrzywdzonego za ubranie, pchnął go na sofę stojącą w ganku i zadał mu uderzenie z pięści w twarz, następnie przez wszystkich oskarżonych był bity pięściami po głowie i kopany po całym ciele, po zdjęciu pokrzywdzonemu spodni oskarżeni użyli wobec pokrzywdzonego niebezpiecznego przedmiotu w postaci drewnianej kuli ortopedycznej, którą umieszczali wielokrotnie w odbycie pokrzywdzonego, w wyniku czego pokrzywdzony J. S. (2) doznał urazu, który oskarżeni mogli przewidzieć w postaci pęknięcia urazowego pęcherza moczowego stanowiącego chorobę realnie zagrażającą życiu w rozumieniu art. 156 § 1 pkt 2 k.k. oraz krwiaka zaotrzewnowego, pęknięcia śluzówki odbytnicy, stłuczenia mózgu skutkującego krwawieniem podpajęczynówkowym, to jest występku z art. 158 § 2 k.k. w zw. z art. 159 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. i za to, na mocy art. 158 § 2 k.k. w zw. z art. 11 § 3 k.k. wymierzył oskarżonym P. K., S. K. i J. S. (1) kary 4 (czterech) lat pozbawienia wolności;

na mocy art. 46 § 2 k.k. orzekł wobec oskarżonych P. K., S. K. i J. S. (1) na rzecz pokrzywdzonego J. S. (2) nawiązki w wysokości po 3 000 ( trzy ) tysiące złotych;

na mocy art. 63 § 1 k.k. zaliczył oskarżonym P. K., S. K. i J. S. (1) na poczet orzeczonych im kar pozbawienia wolności okres zatrzymania i tymczasowego aresztowania: oskarżonemu P. K. od 13.04.2020r. godz. 8.50 do 9.11.2020r. godz. 15.35, oskarżonemu S. K. od 14.04.2020r. godz. 8.30 do dnia 12.10.2020r. godz. 8.30 i od 16.11.2020r. godz. 8.30 do 9.11.2020r. godz. 8.30, oskarżonemu J. S. (1) od 29.04.2020r. godz. 8.30 do 9.11.2020r. godz. 8.30;

na mocy art. 230 § 2 k.p.k. zwrócił dowody rzeczowe opisane szczegółowo w wykazie Drz nr 324-331/20 w pkt 3 -7 oskarżonemu P. K., w pkt 8 oskarżonemu S. K.;

na mocy art. 231 § 1 k.p.k. złożył do depozytu dowody rzeczowe opisane szczegółowo w wykazie Drz nr 324-331/20 w pkt 1 i 2 w postaci plecaka i telefonu marki N.;

zasądził od Skarbu Państwa na rzecz adw. J. K., adw. D. M. i r.pr. S. B. po 3025,80 zł z tytułu nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej oskarżonym P. K., S. K. i J. S. (1) z urzędu w postępowaniu przygotowawczym i sądowym, w tym po 565,80 zł z tytułu podatku od towarów i usług oraz zasądził na rzecz r.pr S. B. kwotę 1443,70 zł. tytułem poniesionych wydatków;

na mocy art. 624 § 1 k.p.k. zwolnił oskarżonych P. K., S. K. i J. S. (1) od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych ponad przypadającą od każdego z oskarżonych kwotę 1.500 zł.

Apelacje od tego wyroku wnieśli obrońcy oskarżonych.

Obrońca oskarżonego S. K. – zaskarżonemu wyrokowi zarzucił:

rażącą niewspółmierność kary w wymiarze 4 lat pozbawienia wolności oraz niesłuszne zastosowanie nawiązki na rzecz pokrzywdzonego J. S. (2) w wysokości 3.000 tysięcy złotych.

obrazę przepisów postępowania tj. art. 624 § 1 k.p.k. poprzez niewłaściwe jego zastosowanie i nie zwolnienie oskarżonego S. K. od kosztów sądowych w całości, podczas gdy istnieją podstawy do uznania, że uiszczenie ich przez oskarżonego byłoby dla jego osoby zbyt uciążliwe ze względu na sytuację rodzinną, majątkową i brak uzyskiwanych dochodów.

obrazę § 11 ust. 1 pkt 2 i § 11 ust. 2 pkt 5 d Ministra Sprawiedliwości w sprawie opłat za czynności radów prawnych z dnia 22.10.2015 r. (tekst jedn. Dz.U. z 2018 r., poz. 265) przez ich nie zastosowanie z tytułu nieodpłatnej pomocy prawnej udzielonej oskarżonemu S. K. z urzędu.

Podnosząc powyższe zarzuty, apelujący wniósł o:

zmianę zaskarżonego wyroku w pkt I przez wymierzenie oskarżonemu S. K. kary 6 miesięcy pozbawienia wolności, a w pkt II uchylenia obowiązku zapłaty na rzecz pokrzywdzonego J. S. (2) nawiązki w wysokości 3000 tysięcy złotych.

zmianę zaskarżonego wyroku w pkt VII przez zwolnienie w całości oskarżonego S. K. od poniesienia kosztów sądowych.

zmianę zaskarżonego wyroku w pkt VI przez zasądzenie od Skarbu Państwa na rzecz radcy prawnego S. B. kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej oskarżonemu S. K. z urzędu w oparciu o stawki Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie opłat za czynności radców prawnych z dnia 22.10.2015 r. (teks jedn. Dz.U. z 2018 r., poz. 265).

Obrończyni oskarżonego P. K. – zaskarżonemu wyrokowi zarzuciła:

rażącą niewspółmierność orzeczonej kary 4 lat pozbawienia wolności oraz rażącej niewspółmierności orzeczonego środka kompensacyjnego w postaci nawiązki w wysokości 3.000 zł na rzecz pokrzywdzonego, poprzez nieuwzględnienie w należytym stopniu okoliczności łagodzących przemawiających na korzyść oskarżonego, tj. przeproszenia pokrzywdzonego i okazania skruchy oraz przyjęciem tych przeprosin przez pokrzywdzonego, przyznania się do winy, złożenia obszernych wyjaśnień, które przyczyniły się do ustalenia stanu faktycznego sprawy, młodego wieku oskarżonego, podjęcia przez niego leczenia uzależnienia od alkoholu, podjęcia zatrudnienia oraz uwzględnienia jedynie okoliczności obciążających, co winno skutkować wymierzeniem kary pozbawienia wolności oraz nawiązki w niższym wymiarze.

obrazę przepisów postępowania, która mogła mieć wpływ na treść wyroku, tj. art. 624 § 1 k.p.k. poprzez zwolnienie oskarżonego od kosztów postępowania jedynie w części, w sytuacji gdy jego możliwości zarobkowe i majątkowe nie pozwalają na poniesienie kosztów procesu w wysokości 1.500 zł.

obrazę przepisów prawa materialnego, tj. § 11 pkt 5 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22.10.2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie w zw. z § 20 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3.0.2016 r., w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu poprzez ich niezastosowanie i zasądzenie kosztów obrony w zaniżonej wysokości.

Podnosząc powyższe zarzuty, apelująca wniosła o: zmianę zaskarżonego wyroku poprzez wymierzenie oskarżonemu kary pozbawienia wolności oraz nawiązki w niższym wymiarze. Zwolenie oskarżonego od kosztów postępowania w całości oraz zasądzenie kosztów obrony z urzędu przy uwzględnieniu stawek za obronę wynikających z § 11 pkt 5 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22.10.2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie w zw. z § 20 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3.0.2016 r., w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu.

Obrońca oskarżonego J. S. (1) – zaskarżonemu wyrokowi zarzucił: błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za jego podstawę, a mających wpływ na treść wyroku przez ustalenie, na podstawie nieprawidłowej oceny dowodów, że oskarżony J. S. (1) dokonał zarzucanego mu czynu posługując się kula ortopedyczną, tj. niebezpiecznego narzędzia określonego w art. 159 k.k.

Podnosząc powyższy zarzut, apelujący wniósł o :

- zmianę zaskarżonego wyroku i obniżenie wymiaru wymierzonej kary według uznania sądu;

ewentualnie:

- uchylenie wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi Okręgowemu w Jeleniej Górze;

- zasądzenie kosztów obrony.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje.

Kierując się względami wskazanymi w orzecznictwie Sądu Najwyższego (por. m.in. wyrok z 16 listopada 2021 r. IV KK 448/20) odstąpiono od sporządzenia uzasadnienia na formularzu o którym mowa w art.99a §1 k.p.k.).

Sąd Apelacyjny oceniając zarzut rażącej niewspółmierności kary, miał na uwadze to, iż zgodnie ze stanowiskiem powszechnie prezentowanym w judykaturze, zarzut niewspółmierności kary, jako zarzut z kategorii ocen, można zasadnie podnosić wówczas, gdy kara, jakkolwiek mieści się w granicach ustawowego zagrożenia, nie uwzględnia w sposób właściwy zarówno okoliczności popełnienia przestępstwa, jak i osobowości sprawcy, innymi słowy - gdy w społecznym odczuciu jest karą niesprawiedliwą (tak m. innymi por. wyrok SN z 11 kwietnia 1985r., V KRN 178/85, OSNKW 7-8/1985, poz. 60).

Rażąca niewspółmierność kary, uzasadniająca uwzględnienie zarzutu z art. 438 pkt. 4 k.p.k., oznacza znaczną, wyraźną i oczywistą, a więc nie dającą się zaakceptować, dysproporcję między karą wymierzoną a karą sprawiedliwą

(zasłużoną). W orzecznictwie - tak Sądu Najwyższego, jak i sądów powszechnych - trafnie zauważa się, iż przesłanka rażącej niewspółmierności kary jest spełniona tylko wtedy, gdy na podstawie ustalonych okoliczności sprawy, które powinny mieć decydujące znaczenie dla wymiaru kary, można przyjąć, że występuje wyraźna różnica między karą wymierzoną a karą, która powinna zostać wymierzona w wyniku prawidłowego zastosowania dyrektyw wymiaru kary oraz zasad ukształtowanych przez orzecznictwo (por. wyroki Sądu Najwyższego z: 26 czerwca 2006r., (...) 28/06, LEX nr 568924; 22 października 2007r., (...) 75/07, LEX 569073; 30 czerwca 2009r., WA 19/09, OSNwSK 2009, poz. 1255, wyroki Sądów Apelacyjnych: we W. z 6 czerwca 2012r., II AKa 120/12, LEX nr 1213762; w L. z 25 września 2013r., II AKa 154/13, LEX nr 1375821; w G. z 8 lutego 2018r., II AKa 451/17, LEX nr 2499256; w B. z 31 stycznia 2018r., II AKa 208/17, LEX nr 2463381).

Apelacje obrońcy oskarżonych: P. i S. K. oraz J. S. (1) okazały się zasadne w zakresie podniesionego w niech zarzutu rażącej niewspółmierności kary. Rację mają bowiem obrońcy oskarżonych, że wymierzona oskarżonym braciom P. i S. K. oraz J. S. (1) kara 4 lat pozbawienia wolności razi surowością. Zgodzić się należy ze skarżącymi, że kara owa nie uwzględnia należycie stopnia społecznej szkodliwości czynu oraz stopnia winy oskarżonych i nie realizuje właściwie celów o jakich mowa w art. 53 § 1 kk. Poza sporem jest, że oskarżeni uczynił znaczną krzywdę pokrzywdzonemu J. S. (2), ale w polu widzenia mieć należy na uwadze to ,iż pokrzywdzony w dalszym ciągu utrzymuje w istocie relacje koleżeńskie, a mianowicie, to że, zarówno oskarżeni jak i pokrzywdzony , już w trakcie postępowania , wspólnie kilkukrotnie spotykali się towarzysko i spożywali razem alkohol. Nie ulega również wątpliwości, że tłem zachowania oskarżonych było wykorzystywanie seksualne dokonane przez pokrzywdzonego wobec małoletniego krewnego P. i S. K..

Rozmiar wyrządzonej krzywdy , odczuwany przez pokrzywdzonego także z perspektywy utrzymywania po czynie określonych relacji z oskarżonymi , nie uzasadnia zatem aż tak surowego potraktowania oskarżonych, jak zrobił to Sąd Okręgowy w Jeleniej Górze. Nie uwzględnił Sąd I instancji należycie faktu, że oskarżony P. K. przeprosił pokrzywdzonego, nie kwestionował swojej winy, wyraził żal. Nadto, zgodzić się należy z obrońcą, że przewartościował on swoje życie, a mianowicie już sam fakt pobytu oskarżonego w związku z niniejszą sprawą w Areszcie Śledczym spowodował, że oskarżony zmienił swoje zachowanie, podjął

bowiem zatrudnienie i leczenie uzależnienia od alkoholu. Pracodawca wskazuje, że oskarżony był sumiennym pracownikiem, jest punktualny, kulturalny oraz że nie przychodzi do pracy pod wpływem alkoholu. Oskarżony poddał się zabiegowi wszycia D. celem powstrzymania się od spożywania alkoholu. Porównując zachowanie się oskarżonego przed popełnieniem czynu zabronionego oraz po jego popełnieniu nie sposób nie dostrzec, że zaszła w nim pozytywna zmiana.

Nadto, również w odniesieniu do oskarżonego S. K. i J. S. (1) Sąd Odwoławczy również zmienił wymiar kary z uwagi na to, że oskarżeni zasadniczo przyznali się do zarzuconego im czynu.

Nie można bowiem pominąć faktu, że co prawda oskarżeni zaraz po zdarzeniu nie udzielili osobiście pokrzywdzonemu pierwszej pomocy, natomiast jednocześnie J. S. (1) poprosił brata pokrzywdzonego o wezwanie pogotowia ratunkowego, co też się stało , a czego efektem było nie zaistnienie najdalej idących konsekwencji dla życia pokrzywdzonego wskazanych przez biegłego (k.686-687). Oceniając zaniechanie udzielenia pomocy osobiście nie można pomijać faktu, że oskarżeni byli pod wpływem alkoholu oraz towarzyszyły im negatywne emocje towarzyszące sprzed lat dotyczącego wykorzystywania seksualnego krewnego.

Te okoliczności zmniejszają stopień winy i społecznej szkodliwości czynu oskarżonych . Istotne jest także, że czyn oskarżonych nie miał co prawda charakter incydentalnego, przypadkowego lecz był uwarunkowany żalem do pokrzywdzonego za czyn popełniony wiele lat temu na rzecz dzieci-kuzynów bracia K.. Wreszcie dostrzegł Sąd Apelacyjny w postawie oskarżonych, autentyczny żal, skruchę i wolę poprawy. Uprawnione jest zatem założenie, że w przyszłości podobnego zachowania oskarżeni się już nie dopuszczą. Te wszystkie okoliczności nie uzasadniają orzeczenia kary w rozmiarze ponad dwukrotnie wyższym, niż dolny próg ustawowego zagrożenia. W ocenie Sądu Apelacyjnego zadość dyrektywom art. 53 § 1 k.k. czyni kara wymierzona wobec P. K. roku i 6 miesięcy, wobec S. K. i J. S. (1) po 2 lata pozbawienia wolności, co uzasadniało zmianę zaskarżonego wyroku w zakresie orzeczeń o karze .

Odnosząc się do zarzutu obrońcy oskarżonego J. S. (1) w zakresie nieprawidłowej oceny dowodów, iż J. S. (1) dokonał zarzucanego mu czynu posługując się kulą ortopedyczną to wskazać należy, że w żadnej mierze Sąd Okręgowy w Jeleniej Górze nie poczynił błędu w ustaleniach faktycznych, gdyż zgodzić się należy z Sądem I instancji, iż o użyciu tego przedmiotu w sposób opisany przez oskarżonych świadczą jednoznaczne w swej treści opinie pisemna (k.265-266) i ustna biegłego sądowego medyka Z. K. złożona na rozprawie głównej. Z opinii wynika, że obrażenia śluzówki odbytnicy są następstwem działania urazu mechanicznego zadanego narzędziem twardym, tępym, tępokrawędzistym, cechy takie spełnia dystalny koniec kuli ortopedycznej.

Nadto, wskazać należy, że niezasadny okazał się zarzut obrońcy P. i S. K. obrazy przepisów postępowania tj. art. 624 § 1 k.p.k. poprzez niewłaściwe jego zastosowanie i nie zwolnienie oskarżonych braci K. od kosztów sądowych w całości. W ocenie Sądu Odwoławczego, pomimo tego że oskarżeni będę przez jakiś czas przebywać w zakładzie karnym, to zauważyć należy, że są to osoby młode, które po opuszczeniu zakładu karnego będę mogły wykonywać pracę zarobkową i wówczas będzie ich stać na opłacenia kosztów sądowych oraz również zapłaty nawiązki na rzecz pokrzywdzonego J. S. (2) w kwocie 3 000 zł. przez oskarżonych.

Uznając za zasadne zarzuty związane w wadliwym określeniem wynagrodzenia dla obrońców z urzędu poprzez nie mające konstytucyjnego umocowania (co wynika m.in. z dwóch wyroków Trybunału Konstytucyjnego oraz orzecznictwa Sądu Najwyższego i sądów powszechnych) zmieniono zawarte w wyroku rozstrzygnięcie poprzez określenie wysokości wynagrodzenia z uwzględnieniem rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 22 października 2015r. w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz.U. poz 1800 z póżn.zm) , które stało się także podstawą określenia wysokości wynagrodzeń dla obrońców z urzędu z tytułu obrony wykonywanej w postępowaniu odwoławczym.

Mając na uwadze wysokość kosztów przypadających od oskarżonych za postępowanie przygotowawcze i przez Sądem I instancji ( w takim zakresie w jakim nie zostali od nich zwolnieni) , orzeczenia kar pozbawienia wolności oraz dając priorytet faktycznemu uzyskaniu przez pokrzywdzonego nawiązki zwolniono oskarżonych z kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze.