Pełny tekst orzeczenia

Przewodniczący

SSA Wojciech Kopczyński (spr.)

Sędziowie

SA Michał Marzec

SA Wojciech Paluch

Protokolant

Mateusz Dejas

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II AKa 339/22

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

2

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1.  Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

wyrok Sądu Okręgowego w Rybniku z dnia 26 stycznia 2022 r., sygn. akt III K 153/20.

1.2.  Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3.  Granice zaskarżenia

1.1.1.  Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☒

co do winy

☒

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.1.2.  Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4.  Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami
przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

1.5.  Ustalenie faktów

1.1.3.  Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

1.1.4.  Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

1.6.  Ocena dowodów

1.1.5.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1.1.6.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

Zawarty w apelacji obrońcy oskarżonego G. B. zarzut obrazy przepisów postępowania, która miała istotny wpływ na treść wydanego orzeczenia, a to: 1) art. 4 k.p.k. poprzez niezachowanie zasady obiektywizmu w ocenie materiału dowodowego i uwzględnienie jedynie okoliczności przemawiających na niekorzyść oskarżonego, jeżeli Sąd I instancji, przydając walor wiarygodności zeznaniom świadków K. P. (1) i P. D. pominął okoliczność, iż zeznania tych świadków są pomówieniami współsprawców liczących na złagodzenie kary; 2) art. 4 k.p.k. poprzez niezachowanie zasady obiektywizmu w ocenie materiału dowodowego oraz poprzez uwzględnienie wyłącznie okoliczności przemawiających na niekorzyść oskarżonego G. B., który złożył przed sądem wyjaśnienia, nie korzystał z prawa odmowy udzielania odpowiedzi na poszczególne pytania, odpowiedział na wszystkie pytania sądu oraz stron, podając dla sprawy istotne okoliczności; 3) art. 4 k.p.k. poprzez niezachowanie zasady obiektywizmu w ocenie materiału dowodowego poprzez uwzględnienie wyłącznie okoliczności przemawiających na niekorzyść oskarżonego G. B. i pominięcie zeznań świadków z jego najbliższego otoczenia, którzy co do zasady wypowiedziały się co do czasu i ilości kontaktów tego oskarżonego z bratem P. B.; 4) art. 5 k.p.k. przez rozstrzygnięcie na niekorzyść oskarżonego G. B. niedających się usunąć wątpliwości, pomimo, iż reguła wynikająca z treści tego przepisu wyraźnie statuuje zasadę in dubio pro reo jako regułę oceny zgromadzonych w sprawie dowodów, nie zaś regułę pozwalającą na tworzenie przez sąd hipotez, aczkolwiek logicznych i możliwych, jednak nie opartych na zgromadzonych dowodach wobec ich braku w tym zakresie; 5) art. 5 k.p.k. przez rozstrzygnięcie na niekorzyść oskarżonego G. B. niedających się usunąć wątpliwości dot. zmiennych zeznań N. W.która będąc przesłuchana dwukrotnie, czyli na Policji oraz przed Sądem Okręgowym w Rybniku, podawała informacje dotyczące wyjazdów P. B. w sposób wykluczający się; 6) art. 7 k.p.k. oraz art. 410 k.p.k. poprzez naruszenie zasady swobodnej oceny dowodów i oceny zebranego materiału dowodowego w sposób sprzeczny ze wskazaniami wiedzy, doświadczenia życiowego oraz zasad logiki i prawidłowego rozumowania, poprzez pominięcie całkowicie okoliczności dotyczących kontaktów oskarżonego G. B. z jego bratem P. B. opisanych przez świadka K. P. (2), która była wieloletnią partnerką G. B., z którą zamieszkiwał wspólnie w Belgii; 7) art. 424 k.p.k. poprzez brak konkretnego i przekonywującego wskazania, na jakich podstawach materiał dowodowy obciążający oskarżonego został uznany za wiarygodny, a dowody i okoliczności przemawiające na niekorzyść oskarżonego stały się wyłączną podstawą orzeczenia, jeżeli pomimo zasygnalizowania Sądowi I instancji na piśmie przez obrońcę oskarżonego, przed wydaniem wyroku, sformułowane w załączniku do protokołu rozprawy z dnia 26 listopada 2021 roku, pytania nie doczekały się odpowiedzi, okazał się niezasadny.

Zarzut rażącej niewspółmierności wymierzonej oskarżonemu G. B. kary łącznej 3 lat i 10 miesięcy pozbawienia wolności, poprzez błędną ocenę istotnych okoliczności przedmiotowych, a także niedostateczne uwzględnienie okoliczności podmiotowych dotyczących oskarżonego, okazał się niezasadny.

Zawarty w apelacji obrońcy oskarżonego D. Z. zarzut błędu w ustaleniach faktycznych będących podstawą orzeczenia mający wpływ na jego treść, a polegający na niesłusznej, jednostronnej i wybiórczej ocenie materiału dowodowego w sprawie i uznaniu winy oskarżonego wyłącznie na podstawie materiałów operacyjnych do których oceny należało podejść z dużą dozą ostrożności, a które w swej treści nasuwają szereg wątpliwości co do ich treści, okazał się niezasadny.

Niezasadny okazał się też kolejny zarzut zawarty w tej apelacji, tj. obrazy przepisów postępowania, a to art. 7 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k. prowadzący do poczynienia ustaleń faktycznych, które in concreto stanowią efekt nie swobodnej, lecz całkowicie dowolnej oceny dowodów i prowadzą do przypisania oskarżonemu przestępstw, podczas gdy zgromadzony materiał dowodowy, w żaden sposób nie pozwała na wysnucie tak daleko idącego wniosku oraz przez pominięcie przy wyrokowaniu ujawnionych w toku rozprawy głównej okoliczności korzystnych dla oskarżonego.

Podobnie nietrafny okazał się też zarzut rażącej niewspółmierności kary poprzez orzeczenie wobec oskarżonego bezwzględnej kary pozbawienia wolności w wymiarze 3 lat i 2 miesięcy, podczas gdy ze względu na okoliczności sprawy, postawę oskarżonego, winna zostać orzeczona kara łagodniejsza.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Apelacje wniesione w powyższej sprawie przez obrońców oskarżonych jako niezasadne nie zasługiwały na uwzględnienie. W ocenie Sądu Apelacyjnego Sąd Okręgowy, który wydal zaskarżony wyrok, nie dopuścił się obrazy przepisów postępowania wskazanych w apelacjach obrońców oraz nie popełnił błędów w ustaleniach faktycznych, które były podstawą wyroku. Natomiast orzeczone wobec oskarżonych kary trudno uznać za rażąco surowe gdy uwzględni się choćby skalę przypisanej oskarżonym przestępczej działalności, działanie w zorganizowanej grupie przestępczej i fakt, że z popełnienia przypisanych im przestępstw z ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii uczynili sobie stale źródło dochodu. W ocenie sądu odwoławczego, zarzuty zawarte w apelacji obrońcy oskarżonego G. B. i apelacji obrońcy oskarżonego D. Z., stanowią wyłącznie polemikę z tym co ustalił Sąd I instancji. Apelacje te nie zawierają argumentów mogących podważyć którekolwiek z przedstawionych przez sąd a quo ustaleń i ocen, które należy uznać za logiczne i prawidłowe, a przede wszystkim oparte na materiale dowodowym zgromadzonym w aktach sprawy. Innymi słowy można powiedzieć, że apelacje wniesione w powyższej sprawie to w istocie rzeczy jedna wielka polemika z tym co prawidłowo ustalił Sąd I instancji, o czym przekonują obszerne pisemne motywy zaskarżonego wyroku, czyli uzasadnienie liczące przeszło 40 stron. W konsekwencji nie było najmniejszych podstaw do zmiany zaskarżonego wyroku w kierunku postulowanym przez skarżących, a tym bardziej podstaw do jego uchylenia i przekazania sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania. Sąd a quo starannie przeprowadził postępowanie dowodowe, a następnie dokonał prawidłowej analizy i oceny przeprowadzonych dowodów. Uwzględnił przy tym, wbrew zarzutom skarżących, zarówno okoliczności przemawiające na korzyść oskarżonych, jak i na ich niekorzyść. Podstawą zaś rozstrzygnięcia był niewątpliwie całokształt okoliczności ujawnionych w toku procesu. Prawidłowa jest też ocena prawna przypisanych oskarżonym czynów. Przy czym, wbrew zarzutowi zawartemu w apelacji obrońcy jednego z oskarżonych, uzasadnienie wyroku Sądu I instancji spełnia minimalne wymogi określone w art. 424 k.p.k. Przechodząc do szczegółów należy wyraźnie stwierdzić, że Sąd I instancji zasadnie uznał, że wyjaśnienia oskarżonych nie przyznających się do popełnienia zarzucanych im czynów, nie zasługują na wiarę, albowiem inne dowody, szczegółowo omówione przez Sąd I instancji, wyraźnie wskazywały na to, że dopuścili się oni przypisanych im czynów. Tak więc nie można mówić o żadnych hipotezach, jak twierdzi jeden z obrońców, ale o obiektywnych faktach, które w rzeczywistości miały miejsce. Jeśli chodzi o oskarżonego G. B., któremu przypisano udział w zorganizowanej grupie przestępczej, a więc występek z art. 58 § 1 k.k. i dokonanie wewnątrzwspólnotowego nabycia m.in. znacznej ilości środka odurzającego w postaci marihuany w ilości nie mniejszej niż przeszło 26 kilogramów oraz substancji psychoaktywnej w postaci amfetaminy w ilości nie mniejszej niż 796,86 grama, to dowodami wskazującymi na to, że popełnił on wspomniane wyżej przestępstwa, są przede wszystkim wyjaśnienia K. P. (1) - kolegi, przyjaciela jego brata P. B., złożone w postępowaniu przygotowawczym. Wtedy to kilka razy słuchany przez funkcjonariuszy Policji, Prokuratura, a także i Sądzie, który stosował wobec niego tymczasowe aresztowanie, szczegółowo opisał on cały przestępczy proceder. Wskazał wtedy, że zasadniczym źródłem utrzymania P. B. był handel narkotykami. Zaangażował do tego procederu swojego brata G. B., który przebywał wtedy w Belgii. Brat pośredniczył z pozyskiwaniu, zdobywaniu, zakupie narkotyków. P. B. o najmniej 8 (ośmiokrotnie) przemycił do Polski narkotyki, tj. głównie środek odurzający w postaci marihuany w ilości co najmniej 24 kg. Każdorazowa przewoził po co najmniej 3 kg marihuany w skrytkach w samochodzie marki B. (...). Przy czym, w wyłączonej z powyższej sprawie karnej, K. P. (1) za udzielenie pomocy w obrocie narkotykami o łącznej wadze 24 kg został prawomocnie skazany wyrokiem Sądu Rejonowego w Jastrzębiu Zdroju z dnia 17 listopada 2020 roku, sygn. akt II K 595/20. Z uwagi na dobrowolne poddanie się karze wyrok zapadł w trybie 335 § 1 k.p.k. Przy zastosowaniu art. 37 b k.k. orzeczono wobec niego karę 6 miesięcy pozbawienia wolności i 2 lata ograniczenia wolności. Tak więc w powołanej sprawie depozycje K. P. (1), przyznającego się do popełnienia przypisanego mu czynu i obciążającego zarówno oskarżonego P. B., jak i jego brata oskarżonego G. B., nie tylko, że nie były kwestionowane, ale i stanowiły podstawę ustaleń faktycznych. Przy czym, przypisane prawomocnym wyrokiem działania K. P. (1) polegały na udzieleniu pomocy w obrocie znaczną ilością środków odurzających w postaci m.in. marihuany o łącznej wadze 24 kilogramów poprzez pożyczanie środków pieniężnych na ich zakup, pomoc w ich wyładunku z samochodu, pilotowanie wiozącego je pojazdu oraz udzielanie informacji technicznych dotyczących sposobu ich ukrycia w pojeździe. Mimo, że w powyższej sprawie dotyczącej oskarżonego G. B. i D. Z. występujący w niej jako świadek K. P. (1) nieudolnie próbował umniejszyć rolę oskarżonego P. B. i starał się nie obciążać jego brata G. B., to jednak Sąd I instancji zasadnie uznał, za wiarygodne jego wcześniejsze wyjaśnienia z postępowania przygotowawczego, albowiem zostały potwierdzone innym dowodami. Chodzi tu w szczególności o zeznania P. D. i N. W.z postępowania przygotowawczego. Wyżej wymienieni świadkowie wskazywali na to, że oskarżony kilka razy wyjeżdżał do Belgi do brata, który pośredniczył z zdobywaniu narkotyków. Znamienne są słowa N. M. byłej dziewczyny P. B., utrwalone w ramach podsłuchów, o tym jaki charakter miało obrót narkotykami przez P. B.. Stwierdziła, że „ robi przecież prawie całe życie, bo taki zawód sobie wybrał”. N. M. stwierdziła w śledztwie, że z rozmów z oskarżonym wiedziała, że P. B. sprowadzał narkotyki od swojego brata w Belgii. G. B. załatwiał narkotyki. P. B. wyjeżdżał do brata raz na miesiąc lub dwa i nabywał narkotyki w kilogramach. Jej zeznania z postepowania przygotowawczego znajdują też potwierdzenie w materiałach kontroli operacyjnej. Poza tym za sprawstwem oskarżonego G. B. przemawiają też pośrednio zeznania osób, które kupowały od P. B. narkotyki, protokół przeszukania jego samochodu w dniu zatrzymania tj. 1 grudnia 2019r., kiedy to w skrytkach znaleziono narkotyki: 2,56 kg marihuany i 796 gr amfetaminy. Jest też protokół przeszukania mieszkania, gdzie także znaleziono 237 gram marihuany oraz wagę elektroniczną i tzw. strunowe worki foliowe. Są w końcu odtajnione materiały kontroli operacyjnej (...) wraz z nagraniami rozmów i stenogramami. Jest też opinia kryminologicznej J. W., biegłego z zakresu „slangu narkotykowego”. Skarżący kwestionując wyjaśnień K. P. (1) sugeruje, że są to „pomówienia” osoby zainteresowanej korzystnym dla niego rozstrzygnięciem. Niemniej jednak to nie tylko depozycje K. P. (1) wskazują na to, że oskarżony G. B. dopuścił się przypisanych mu czynów. Także i inne dowody, szczegółowo opisane i przeanalizowane przez Sąd I instancji, potwierdzały jego sprawstwa w zakresie tych czynów. Nie można więc mówić w wypadku jego wyjaśnień o pomówieniach oskarżonych, ale o wyjaśnieniach ich obciążających. Ponadto Sąd I instancji prawidłowo przeanalizował depozycje tej osoby. Dostrzegł różnice w tym co mówiła w śledztwie, a tym co zeznawała na rozprawie i należycie je ocenił zasadnie dając wiarę tym jego depozycjom z postępowania przygotowawczego. Wszystkie te dowody dawały wystarczającą podstawę do uznania, że oskarżony G. B. dopuścił się przypisanych mu przestępstw. Nie ma też racji skarżący, że Sąd I instancji pominął zeznania osób z najbliższego otoczenia G. B.. Sąd meriti zwrócił uwagę na te zeznania. Poddał jej analizie i ocenie w ramach swobodnej oceny dowodów. Podał też przekonujące argumenty dlaczego ich nie uwzględnił dokonując ustaleń faktycznych w powyższej sprawie. Wbrew twierdzeniom apelującego Sąd I instancji poddał też analizie i prawidłowej ocenie zeznania świadka K. P. (2), która była wieloletnią partnerką G. B.. Sąd II instancji zwrócił uwagę na zmienne w toku procesu zeznania N. W. Niemniej jednak, podobnie jak Sąd I instancji, uznał, że jej zeznania z śledztwa odpowiadają prawdzie, albowiem są zgodne nie tylko z tym co zarejestrowano w trakcie kontroli operacyjnej, ale korelują z wyjaśnieniami K. P. (1). Poza tym, wbrew twierdzeniom skarżących, Sąd I instancji zasadnie uznał, że oskarżeni działali w ramach zorganizowanej grupie przestępczej, którą zorganizował i kierował oskarżony P. B.. W tym zakresie doniosłe znaczenie oprócz zeznań wskazanych wyżej świadków mają materiały uzyskane w ramach podsłuchów. W tym miejscu należy jeszcze raz podkreślić, że za udziałem w przestępczym procederze oskarżonego G. B., co do którego Sąd Okręgowy wydał w trybie art. 281 k.p.k. list żelazny, gwarantujący mu odpowiadanie z wolnej stopy do czasu prawomocnego zakończenia postępowania, przemawiały wyjaśnienia K. P. (1), zeznania P. D. iN. M. oraz materiały kontroli operacyjnej. Natomiast jeśli chodzi o oskarżonego D. Z., to za jego sprawstwem w zakresie przypisanych mu przestępstw przemawiają odtajnione materiały z kontroli operacyjnej, w szczególności nagrane rozmowy z P. B. i ich stenogramy, których zawartości ani autentyczności głosów rozmówców żadna ze stron w toku procesu nie kwestionowała. Z nich to bezsprzecznie wynika, że oskarżony D. Z. posługując się przy kontaktach telefonem o nr 883 821 647 prowadził wielokrotnie rozmowy na temat zbywania mu przez oskarżonego P. B. marihuany nazywanej popularnie w slangu narkotykowym „liptonem”, czy „herbatą”. Padały w tych rozmowach informacje co do ilości narkotyków. (...) to 100 gr. Raz mówiono o 40 paczkach, a raz 10 "litrach". Jeden "litr" to 1 kg. Także oględziny monitoringu windy osobowej w miejscu zamieszkania P. B. wskazują na to, że po zakończeniu rozmów telefonicznych D. Z. odbierał od P. B. narkotyki. Nie było też najmniejszych podstaw do kwestionowania oceny prawnej działań przypisanych oskarżonym. W tym miejscu należy tylko wspomnieć, że Sąd I instancji zasadnie zastosował wobec sprawców przepisy obowiązujące przed dniem 24 czerwca 2020 roku jako względniejsze, korzystniejsze dla oskarżonych, gdyż po tej dacie wprowadzono podstawy do nadzwyczajnego obostrzenia kary przewidziane w art. 57 b k.k. w związku z skazaniem w warunkach z art. 12 § 1 k.k. oraz zmianie uległy zasady wymiaru kary łącznej przy zastosowaniu art. 86 § 1 k.k. Ponadto, wbrew zarzutom skarżących, kary jednostkowe wymierzone oskarżonym są współmierne do stopnia ich zawinienia i adekwatne do stopnia społecznej szkodliwości przypisanych im czynów. Trudno też uznać wymierzoną oskarżonemu G. B., za dokonanie wewnątrzwspólnotowego nabycia znacznej ilości środka odurzającego w postaci marihuany w łącznej ilości przeszło 26 kg oraz substancji psychotropowej w postaci amfetaminy 796 grama, jednostkową karą pozbawienia wolności w wymiarze 3 lat i 6 miesięcy za karę rażąco surową skoro dokonując tego czynu działał on w ramach zorganizowanej grupy przestępczej i z jego popełnienia uczynił sobie stałe źródło dochodu, a więc zachodziły okoliczności nakazujące wymierzenie mu kary powyżej dolnej granicy ustawowego zagrożenia z art. 65 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. Reasumując, Sąd Apelacyjny nie znalazł najmniejszych podstaw do uwzględnienia apelacji obrońców oskarżonych i dlatego zaskarżony wyrok Sądu Okręgowego w Rybniku utrzymał w nocy.

Wniosek

Zarówno wniosek obrońcy oskarżonego G. B. o zmianę zaskarżonego wyroku w całości i uniewinnienie go od popełnienia zarzucanych mu czynów, jak i wniosek ewentualny o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania, okazał się niezasadny. Także wniosek o zmianę wyroku wyroku w zaskarżonej części poprzez złagodzenie orzeczonej kary pozbawienia wolności, okazał się niezasadny,

Zawarte w apelacji obrońcy D. Z. wnioski o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego od zarzucanych mu czynów lub ewentualnie o orzeczenie kary pozbawienia wolności w znacznie łagodniejszym wymiarze okazały się niezasadne. Podobnie było z wnioskiem o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

O powodach uznania wszystkich wniosków obrońców za niezasadne napisano we wcześniejszej części formularza.

3.2.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Wniosek

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

3.3.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Wniosek

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

1.7.  Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

1.8.  Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

5.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

Sąd Apelacyjny zmienił zaskarżony wyrok w pkt XIII i XVII w ten sposób, że w miejsce sformułowania „brał udział w zorganizowanej grupie przestępczej założonej i kierowanej przez P. B.” wprowadził sformułowanie „brał udział w zorganizowanej grupie przestępczej założonej i kierowanej przez ustaloną osobę”. Sąd odwoławczy zmienił też zaskarżony wyrok w pkt XIV w ten sposób, że w miejsce sformułowania „wspólnie i w porozumieniu z P. B.” wprowadził sformułowanie „wspólnie i w porozumieniu z inną ustaloną osobą” oraz w miejsce sformułowania „P. B. przemieszczał” wprowadził sformułowanie „następnie ustalona inna osoba przemieszczała”. Sąd Apelacyjny zmienił też zaskarżony wyrok w pkt XVIII w ten sposób, że do opisu czynu przypisanego oskarżonemu w miejsce sformułowania „nabył od P. B.” wprowadził sformułowanie „nabył od ustalonej osoby”. W pozostałym zakresie Sąd Apelacyjny zaskarżony wyrok utrzymał w mocy.

Zwięźle o powodach zmiany

Powodem powyższych zmian było to, że na etapie postępowania odwoławczego sprawę oskarżonego P. B. na mocy art. 34 § 3 k.p.k.wyłączono do odrębnego rozpoznania.

1.9.  Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

1.1.7.  Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

5.3.1.4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

1.1.8.  Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

1.10.  Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

pkt 5

7.  PODPIS

SSA Wojciech Paluch SSA Wojciech Kopczyński SSA Michał Marzec

1.11.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

obrońca oskarżonego G. B.

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

pkt XIII, XIV, XV, XVI i XXII.

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☒

co do winy

☒

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

1.12.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

2

Podmiot wnoszący apelację

obrońca oskarżonego D. Z.

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

pkt XVII, XVIII, XIX, XX, XXI i XXII.

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☒

co do winy

☒

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana